ตอนที่แล้วChapter 84 The splendor of rune/symbol writing
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 86 Insistence of everyone, regardless to wrong

Chapter 85 Too late


太晚了

เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิด,ภาพระเบิดเมืองที่หนักหน่วงรุนแรงนั้น,ไม่ได้เกิดขึ้น.

สิ่งที่ล่วงเหล่นเหมือนกับเพลิงไหม้กระดาษที่กระจายออกไปบนพื้นอย่างคาดไม่ถึง,รัศมีแสงสีขาวที่เคลื่อนไหวออกไปอย่างรวดเร็ว,บนพื้นแพร่ออกไปด้วยความเร็วน่าอัศจรรย์ใจ.

สิ่งที่แพร่ลามออกไปนั้น,เลื่อนไหลผ่านผู้คน,ไม่ได้สร้างอากาศบาดเจ็บใด ๆ,เมื่อทุกคนสัมผัสได้ก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด,ทว่าต่างคนต่างหยุดนิ่งยืนงงด้วยความสงสัย,กับเหตุการณ์ลึกลับที่เกิดขึ้น.

คลื่นแสงที่ไม่สนใจม่านพลังป้องกันใด ๆ,มันเหมือนกับไวรัสที่กระจายออกจากศูนย์กลางลามกระจายไปทั่ว,ทุกสรรพสิ่งไม่อาจต้านทานได้.

ในเวลานี้,ทุกคนพบว่า,บนผนังพื้นทั่วทุกหนแห่งที่คลื่นแสงเคลื่อนผ่าน,มันได้ทิ้งตัวอักษรเอาไว้,มันสลักลงบนทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมวกเกราะ,ชุดเกราะ,ดาบยาว,ค้อน,เวลานี้เต็มไปด้วยตัวหนังสือมากมายนับไม่ถ้วน.

ดาบยาวของพวกเขาที่มีอักษรปรากฏขึ้น,มันปรากฏอักขระที่ถูกสลัก,จากนั้นก็ทำให้มันกลายเป็นมันวาวดูคมขึ้นยิ่งกว่าเดิม.

“นี่มัน....”เส้นทางนักรบ“”สูตรสมบูรณ์ในการสลักวาดรูนอักขระ“ถูกสลักลงไป,ด้วยหมอกแสงอย่างงั้นรึ?”

“ใช่แล้ว,ข้าเคยอ่านตำราทั้งสอง,เนื้อหาเหมือนกันเลย!”

“คนก่อนหน้านี้,เป็นไปได้ว่าเป็นนักเดินทางจริง ๆ รึ? นั่นคือปรมาจารย์สลักรูนเกราะเงิน?”

“เป็นเขาอย่างแน่นอน!”

“ปาฏิหาริย์เช่นนี้,เขาทำสำเร็จได้อย่างไร?”

“ไม่จำเป็นต้องเอ่ยถาม,นี่คือความสำเร็จในวิถีสลักอักขระรูน!”

“สลักรูนอักขระ....”

“การสลักรูนอักขระทำได้ขนาดนี้เลย,ลึกล้ำจริง ๆ!”

“ใช่แล้ว,ข้าเริ่มสงสัยในวิถีสลักรูนอักขระแล้ว,ขอเพียงข้ามีความรู้เรื่องการสลักรูนอักขระ,ก็จะเป็นเหมือนกับนักเดินทาง,สามารถโบยบินบนท้องฟ้าได้!”

“จากนี้,ข้ายังต้องหวาดกลัวสัตว์ร้ายจะทำร้ายพวกเราในป่าเขาอีกรึ?!”

“จริงด้วย,ตำราสองเล่มนั้นถูกประกาศให้เป็นตำราต้องห้าม,ข้าเสียดายจริง ๆ!”

“ทุกคนอย่างลืม,ตำราทั้งสองคือตำราต้องห้าม!”

“ตำราต้องห้ามอย่างงั้นรึ? เจ้าแหกตาดูด้วย,อักขระมากมายจากตำราต้องห้าม,บอกข้าที,จะห้ามอย่างไร,เจ้าจะทำลายทั้งเมืองทิ้งเลยรึ? ไม่ว่าจะที่ใหนเวลานี้ก็เต็มไปด้วยอักขระตำราต้องห้ามไปหมดแล้ว!”

ผู้คนที่จับจ้องมองรัศมีแสงที่กระจายออกไปทั่ว,ความเร็วไม่ลดลงเลย,ทั่วทุกหนแห่ง,ทั่วทั้งเมืองเหออัน,เวลานี้ถูกสลักอักษรตัวเล็กตัวน้อยมากมาย,เวลานี้มัได้กระจายออกไปด้านนอกเมืองแล้ว.

ไม่มีใครรู้ว่า,รัศมีแสงนี้จะกระจายไปถึงใหน,นี่คือความรู้ที่มอบให้กับผู้คนที่หวังจะแข็งแกร่ง,ต้องการพลัง,ด้วยอักขระและความรู้ดังกล่าวนับไม่ถ้วนจะไม่มีใครสามารถที่จะปิดกั้นรูนอักขระเหล่านี้ได้อีกต่อไป.

......

ซูเห่าที่ล่วงหล่นลงบนพื้นเสียงดัง,ฝุ่นหินดินแดนที่ลอยคลุ้ง,เขาเริ่มตรวจสอบร่างกายตัวเอง.

ดาบยาวหัก,ดาบสั้นยังอยู่ดี,ปีกข้างหนึ่งเสียหาย,ไม่อาจบินต่อได้ได้,รูนป้องกันที่ถูกเปิดใช้งานทันเวลา,ดูเหมือนว่าจะทำให้เขาปลอดภัย นับว่าโชคดีก่อนหล่น,เขาได้เตรียมป้องกันเอาไว้แล้ว,ทำให้ไม่ได้รับบาดเจ็บ,ทว่าปัญหาตอนนี้คือเหรินหวังที่อาจจะตามมา,ดูเหมือนไม่อาจหลีกเลี่ยงการต่อสู้ได้แล้ว,ระเบิด 800 อักขระ ที่ล่วงหล่นลงบนพื้น,ไม่มีปัญหาสามารถใช้งานได้.

“ไม่คาดคิดว่าจะล่วง! ตอนนี้น่าอดสูจริง ๆ,จะหนีต่ออย่างไร?”ซูเห่าที่เก็บบอลโลหะกลับมา,ก่อนที่จะมัดมันเอาไว้ด้านหลังแน่น,เตรียมที่จะลอบเร้นหนีไป.

“หืม? เหรินหวัง!!? เร็วขนาดนี้เลยรึ?!!!”ซูเห่าสัมผัสได้ว่า,จิงซีมหึมากำลังเคลื่อนที่มาหาซูเห่า,ความเร็วเทียบเท่ากับการบินเก็บเสียงของเขาเลย.

ซูเห่าที่วิ่งทันที.

“ฟิ้ว-ปัง!”

ซูเห่าที่ขยับ,ทว่าชายชราในชุดเกราะสีทองโอ่อ่าก็มาปรากฏด้านหน้าของซูเห่าแล้ว,เขาถือดาบ,ท่าทางสุขุม,ดวงตาคมกริบจับจ้องมองมายังซูเห่า.

ซูเห่ารู้ดี,ไม่อาจหนีได้แล้ว,ภายในใจที่ได้แต่บ่น“บรรพชนยุทธ์ร้ายกาจเพียงนี้เลยรึ? หลักการคืออะไรกัน?”

ทั้งสองที่ยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว,ต่างมองกันและกัน.

บรรยากาศที่ดูอึมครึมจริงจังเป็นอย่างมาก.

เหรินหวังที่เอ่ยปากออกมาช้า ๆ “นักเดินทาง?”

ซูเห่าเอ่ยออกมาช้า ๆ “เหรินหวัง?”

กลิ่นอายสะกดข่มที่หายไปอย่างคาดไม่ถึง!

เหรินหวังที่จ้องมอง“นักเดินทาง”

ด้วยอารมณ์ที่สลับซับซ้อน,ไม่ต้องบอกเลยว่านักเดินทางนั้นเป็นดวงดาวจรัสแสงของเผ่ามนุษย์,ที่หลายร้อย แม้แต่หลายพันปีจะปรากฏขึ้น,เทียบได้กับจักรพรรดิอู๋จงที่ช่วยให้มนุษย์ก้าวสู่ขอบเขตเหนือจอมยุทธ์,เพิ่มพูนความแข็งแกร่งขึ้นไปอีกระดับ.

ใช่แล้ว!

ในสายตาของเหรินหวัง“นักเดินทาง” จะช่วยเผ่าพันธุ์มนุษย์,ให้รุ่งโรจน์ได้เหมือนกับบรรพชนจักรพรรดิอู๋จงในอดีต.

ตำรา“เส้นทางนักรบ” และ “สูตรสมบูรณ์ในการสลักวาดรูนอักขระ” เขาไม่เคยเห็นตำราใดที่จะเทียบได้,นี่คืออัจฉริยะที่เลิศล้ำของโลก.

สำหรับคนอื่น,นักเดินทางคืออัจฉริยะที่น่าตื่นตะลึงที่นำองค์ความรู้เรื่องการสลักรูนอักขระสู่เผ่าพันธ์มนุษย์ให้มีพลังในการแข่งขันในโลกนี้มากขึ้น.

อย่างไรก็ตามเหรินหวัง,เห็นมากยิ่งกว่านั้น.

เขาสังเกตเห็นนวัตกรรมที่นักเดินทางจะนำมาสู่เผ่ามนุษย์,ตำราทั้งสองเล่มนั้น,ได้เผยวิธีตั้งคำถามกับโลกนี้,นักเดินทางกำลังเปลี่ยนมุมมองของผู้คน,พร้อมกับแสดงมันให้กับคนทั่วโลกได้เห็น.

โดยเฉพาะ,การสลักรูนอักขระมาจากใหน? ทำไมถึงทำเช่นนั้นได้? มีหลักการกระบวนการอย่างไร? กฎเกณฑ์คืออะไร? แล้วจะนำมาใช้ประโยชน์ได้อย่างไร?

ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ,ราวกับว่ามันได้ซ่อนความลับที่สมบูรณ์เอาไว้,แม้แต่บอกว่าคนทั่วโลกหากคว้าหลักการดังกล่าวเอาไว้ในมือได้ แม้แต่เทพเจ้าก็สามารถเป็นได้.

ต่อหน้าคนเช่นนี้,ราชามนุษย์จะไม่รู้สึกซับซ้อนได้อย่างไร?

หากอีกฝ่ายยินดี,แน่นอนว่าเขายินดีรับนักเดินทางมาเป็นศิษย์ส่วนตัว,เพื่อฝึกฝน.

อย่างไรก็ตาม,ตอนนี้มันสายไปแล้ว!

หากเป็นเมื่อยี่สิบปีก่อน,แน่นอนว่าเขาจะต้องตัดสินใจรับอีกฝ่ายเข้ามาแน่นอน,แม้แต่ใช้พลังทั้งหมดเพื่อช่วยนักเดินทาง,กระทั่งพัฒนาการสลักรูนอักขระอย่างเต็มที่.

ทว่าเวลานี้,ถึงเขาจะมีพลัง,แต่ไม่มีเวลาแล้ว,เขาไม่อาจใช้พลังระงับปัญหาระงับคนที่ไม่พอใจทั้งหมดที่จะเข้ามาขวางได้,เขาไม่อาจใช้พลังของเขาเปลี่ยนภายในสู่ภายนอกได้อีกแล้ว.

เขาแก่เกินไป,ไม่มีเวลาพอให้เขาได้ทำมัน.

เขาไม่ต้องการให้เผ่าพันธุ์มนุษย์เกิดสงครามภายใน,ไม่ต้องการให้เผ่ามนุษย์อ่อนแอลง,ในโลกนี้ยังมีสัตว์ร้ายที่น่าเกรงขามมากมายทั้งในทะเลน้ำแข็งภาคเหนือ,ภูเขาหิมะทางใต้,ที่กำลังจับจ้องทำลายเผ่าพันธุ์มนุษย์อยู่,หากเผ่ามนุษย์อ่อนแอลง,ใครจะปกป้อง?

เผ่าพันธุ์มนุษย์,ไม่อาจทำให้เกิดสงครามภายในได้!

เหรินหวังที่รู้สึกเหนื่อยล้าทอดถอนเอ่ยในใจ“ทำไมเจ้าไม่ปรากฏก่อนหน้านี้ 20 ปีกัน!”

เหรินหวังที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง“นักเดินทาง,เจ้ารู้ใหมว่าเจ้ากำลังทำอะไร?”

ซูเห่าพยักหน้ารับ“รู้,ข้าศึกษารูนอักขระ,หวังที่จะให้มนุษย์ทุกคนได้รับผลประโยชน์!”

ในเมื่อเหรินหวังต้องการพูดคุย,ซูเห่าย่อมยินดีพูดคุยด้วย,เพราะเขาไม่อาจชนะได้,ไม่อาจจะหนีพ้นได้ง่าย ๆ.

ไม่เพียงแค่เหรินหวังที่อยู่ต่อหน้าเขาเท่านั้น,ยังมีทหารขอบเขตปรมาจารย์และบรรพจารย์กำลังเข้าล้อมกรอบเขาไว้แล้ว.

เหรินหวังเอ่ย“ข้ายอมรับมุมมองของเจ้า,ทว่าไม่ยอมรับแนวทางของเจ้า,เจ้าไม่ควรรีบร้อน,ควรจะรอคอยอย่างอดทน,มันต้องใช้เวลาอย่างน้อย 50 ปี,รูนอักขระของเจ้า,แน่นอนว่าจะสามารถทำให้เผ่ามนุษย์ทุกคนได้ใช้งานอย่างแน่นอน.”

ซูเห่าที่ส่ายหน้าไปมา”ไม่! รูนอักขระที่ข้าศึกษา,ไม่ใช่เครื่องมือของเจ้าใช้เป็นเครื่องมือกดขี่เผ่ามนุษย์,ข้าหวังให้รูนอักขระกระจายไปทั่ว,ทุกคนสามารถได้เลือก,ทุกคนมีโอกาสได้ศึกษากันทุกคน.

หากรอห้าสิบปี,เจ้าบอกได้อย่างไรว่ามันจะไม่อยู่ในมือของตระกูลใหญ่,เป็นเครื่องมือของคนระดับสูงใช้กดขี่คนระดับล่าง.”

เหรินหวังเอ่ย”เจ้าเข้าใจผิดแล้ว,ไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นนักรบ,ไม่ใช่ทุกคนเหมาะที่จะเรียนอักขระรูน,พวกเราทำได้แค่เลือกคนที่มีพรสวรรค์ชั้นยอด,ฝึกฝนนักรบที่มีคุณสมบัติ,จัดเตรียมสถานที่ปลอดภัยให้กับประชาชน,ให้เผ่าพันธุ์มนุษย์มีชีวิตรอดต่อไป.

เจ้าต้องการให้เผ่ามนุษย์ทุกคนกลายเป็นนักรบ,เรื่องเช่นนี้เป็นเรื่องเพ้อฝัน,ไม่มีทางเป็นจริง,เจ้าควรรู้,มนุษย์ทุกคนแตกต่างกันมาตั้งแต่เกิด.”

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด