Chapter 5:Joy of learn/study
学习的快乐
หลังจากนั้น,โหลวเซิ่งหรง,หวงซูจุน,ตลอดจนซูเห่าสามคนที่นั่งล้อมโต๊ะ,อยู่ในวาระการประชุมที่สำคัญ.
หัวข้อก็คือ“พูดคุยเกี่ยวกับการศึกษาและโรงเรียนของโหลวเจ้าฮุย.”
หลังจากหารืออย่างเข้มข้น,ครอบครัวก็ตัดสินใจแผนการศึกษาของซูเห่าได้,คือการเรียนข้ามระดับ,ครึ่งหนึ่งเรียนด้วยตัวเอง,อีกครึ่งหนึ่งเรียนที่โรงเรียน,โดยหาอาจารย์ที่ปรึกษาคอยอธิบายข้อสงสัย.
หลังจากได้เจรจากับทางโรงเรียนและทดสอบความสามารถของซูเห่า,พวกเขาก็ตกลงรับซูเห่าอย่างง่ายดาย,นอกจากนี้ทางโรงเรียนยังเสนอลดค่าเล่าเรียนและค่าใช้จ่ายทั่วไปให้กับซูเห่าครึ่งหนึ่งด้วย,ทำให้การตัดสินใจของทั้งสองฝ่ายเป็นไปอย่างรวดเร็ว.
ซูเห่ามีอายุ 5 ขวบ,ได้กลายเป็นนักเรียนมัธยมต้นที่มีเกียรติ.
อย่างไรก็ตาม เขาผู้มีความรู้จากชาติก่อน ๆ,การเรียนในมันธยมต้นแทบไม่มีความยากให้เอ่ยถึงด้วยซ้ำ,หลังจากเรียนรู้เนื้อหาไปเล็กน้อย,เขาก็เริ่มเรียนรู้เกี่ยวกับความรู้ของมัธยมปลาย,สิ่งที่ยากเวลานี้จะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และการเมืองของโลกนี้,อย่างไรก็ตามไม่ได้มีปัญหาอะไรกับซูเห่ามากนัก,เขายังคงเก็บข้อมูลลงไปในพื้นที่พินบอลต่อไป.
หลังจากนั้นข้อมูลต่าง ๆ ที่บันทึกลงไปในพื้นที่พินบอลนั้น,ซูเห่าเริ่มพบปัญหา,ข้อมูลบันทึกนั้นเป็นข้อมูลเท่านั้น,หากต้องการค้นหามันอีกครั้งจะต้องใช้เวลาอยู่เช่นกัน,ดังนั้นประสิทธิภาพในการนำมาใช้จึงมีประสิทธิภาพต่ำมาก.
ด้วยเหตุนี้ซูเห่าจึงเริ่มคิดพิจารณา,จัดกลุ่มระบบข้อมูลที่บันทึก,นอกจากนี้ยังต้องระบุวันเวลา,หัวข้อข้อมูลหลัก,ข้อมูลรอง ที่เกี่ยวข้องต่อกันด้วย.
คิดได้ดังนี้,เขาจึงเริ่มจัดการความสัมพันธ์ของข้อมูล,จิตสำนึกของซูเห่าที่เข้ามาในพื้นที่พินบอล,ที่ดูอ้างว้างเดียวดาย,ราวกับว่าไม่มีอะไร,มีเพียงข้อมูลมากมายไร้ที่สุดสุดคงอยู่.
เป้าหมายแรก,เขาจะแยกแยะจัดประเภทข้อมูลอย่างไร.
เขาควรทำอย่างไร?
ข้อมูลพินบอลนับตั้งแต่เขาเกิด,จนถึงเวลานี้,มันดูค่อนข้างยุ่งเหยิง,ไร้ระเบียบ,ต้องการจัดการข้อมูลให้เป็นระเบียบ,แผนการนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นไป ไม่ได้โดยสมบูรณ์.
อย่างไรก็ตาม,เวลานี้ก็ทำให้เขาเข้าใจพื้นที่พินบอลมากขึ้น,เขาพบว่าข้อมูลที่เก็บไว้นั้น,มีการจัดเรียงตามลำดับของเวลา,กล่าวได้ว่าเขาสามารถค้นหาข้อมูลล่าสุดได้อย่างรวดเร็ว,ทว่าข้อมูลที่นานกว่านั้นจำเป็นต้องใช้เวลาในการค้นหาอยู่สักหน่อย.
ซูเห่าที่กลับมาครุ่นคิด,ออกแบบวิธีการใหม่.
เขาจะต้องใส่รหัสเล็ก ๆ ลงไปในช่วงเวลาต่าง ๆ,เพื่อจำแนกช่วงเวลาเล็ก ๆ,ระบุข้อมูลการจัดเก็บ,ช่วงเวลาของเหตการณ์,ประเภทของข้อมูลและวิธีการจัดประเภทข้อมูลทั้งหมด.
ยกตัวอย่างเช่น ช่วงเวลาหนึ่งนาที จะมีหกสิบวินาที,เขาก็จะแทนด้วยตัวเลขจาก 1,2และ3 ไปจนถึง60 เลย,สิบวินาทีแรกเขาจะลงประวัติของการลงข้อมูล,วินาทีที่20-30 ซูเห่าก็จะลงเครื่องหมายจำแนก,วินาทีที่ 30-40 ซูเห่าก็จะบันทึกรหัสตัวเลขคณิตศาสตร์ของการบันทึก วินาทีที่ 40-50 เป็นข้อมูลย่อ,วินาทีที่ 50-60 ก็จะเป็นบันทึกข้อมูลทั้งหมด.
กล่าวได้ว่าเป็นการจำแนกข้อมูลในเวลาหนึ่งนาที,โดยแบ่งเป็น 1-10 วินาทีบันทึกช่วงเวลาการลงข้อมูล วินาที 20-30,40-50 เป็นเครื่องหมายจำแนกข้อมูลหลักและรอง,ส่วนวินาทีที่30-40,และ50-60 เป็นข้อมูลฉบับย่อและข้อมูลฉบันเต็ม.
ด้วยเวลาและพลังงานที่ต้องใช้ในการจำแนกข้อมูลและลงเครื่องหมาย,ไม่ใช่สิ่งที่ซูเห่าจะทำให้สำเร็จได้อย่างแน่นอน,และเขาก็ไม่อาจ ใช้สมาธิทั้งหมดมาจำแนกข้อมูลเพียงอย่างเดียว.
ดังนั้น,ซูเห่าจึงคิดหาวิธีสร้าง เชาว์ปัญญา-ผู้ช่วยเข้ามา.
การประมวลผลข้อมูลจำนวนมหาศาลเล็ก ๆ ซ้ำ ๆ นั้นไม่ใช่สิ่งที่สมองมนุษย์จะทำได้ง่าย ๆ,ดังนั้นเขาจึงคิดที่จะเปลี่ยนสมองให้กลายเป็นคอมพิวเตอร์,เพื่อช่วยให้เขาจัดการข้อมูลได้ดีขึ้น.
หากสามารถสร้างพื้นที่ส่วนหนึ่งของพื้นที่พินบอลเป็นคอมพิวเตอร์จัดการข้อมูลด้านในได้,มันจะช่วยเหลือซูเห่าได้มาก,เท่ากับว่าเขาจะมีระบบอัจฉริยะคอยช่วยเหลือไปตลอดกาล.
การจะสร้างระบบคอมพิวเตอร์ขึ้นมา,นับว่าเป็นความยากที่สูงมาก.
แน่นอนว่าความยากส่วนใหญ่นั้นอยู่ที่เวลา,และข้อมูลที่เก็บเอาไว้ก่อนหน้านี้,ทว่าเขามีเวลาสามารถค่อย ๆ ทำไปทีละน้อย ๆ,แต่สิ่งหนึ่งที่เขาขาดก็คือเทคโนโลยีในการจัดการข้อมูลในปัจจุบัน,ซึ่งรวมถึงวิธีการกรอง,จำแนก,ค้นหา,และนำออกมาใช้,กระทั่งการเปรียบเทียบ,สื่อสารและการทำงานโดยอัตโนมัติต่างหาก.
ซูเห่าที่ดึงจิตสำนึกออกจากพื้นที่พินบอล,เขาสามารถจัดการกับแผนการของเขาช้า ๆ.
เขาไม่จำเป็นต้องคิดมากมายกับการเรียน,เป้าหมายเวลานี้คือสำเร็จมัธยม ศึกษาวิชาความรู้ทั้งหมด,ด้วยการมีพื้นที่พินบอลช่วยเหลือ,ทำให้ความเร็วในการเรียนรู้ของเขารวดเร็วเป็นอย่างมาก.
ซูเห่ามีอายุเจ็ดขวบ,เขาได้สำเร็จทุกวิชาระดับมัธยมปลายแล้ว,เวลานี้เขาได้สอบเข้ามหาวิทยาลัย,ซึ่งได้เข้าเรียนในมหาลัยที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศ,เขากลายเป็นอัจฉริยะที่มีชื่อเสียง สร้างปรากฏการณ์ให้ทุกคนต้องเอ่ยถึงไปทั่วประเทศและยังเป็นความหวังของประเทศอีกด้วย.
หากไม่มีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้น,ด้วยการมีพื้นที่พินบอลช่วยเหลือ,เขาจะสามารถจบการศึกษาและกลายเป็นนักวิจัยเทคโนโลยีที่มากพรสวรรค์ระดับประเทศ.
เขาได้ลงทะเบียนเรียนในเดือนกันยายน,บิดามารดาของซูเห่าลาออกจากงานจากเมืองชั้นสอง,เดินทางมายังเมืองหลวง,หางานใหม่เพื่อยู่เป็นเพื่อนซูเห่าขณะเรียนหนังสือ.
สี่ปีต่อมา,ซูเห่าก็จบการศึกษา สาขาวิชาคณิตศาสตร์,ฟิสิกส์,เคมี,ชีวิวิทยา,เทคโนโลยีและทุกสาขาในระดับปริญญาตรี.
แน่นอนว่าการเรียนนั้นมีความยากอยู่เช่นกัน,แต่รอบ ๆ กายมีพี่ชาย,พี่สาวและอาจารย์ที่ปรึกษาคอยช่วยเหลือ,ทำให้ซูเห่าสามารถผ่านพ้นความยากลำบากไปได้อย่างราบรื่น,ด้วยเหตุนี้เขาจึงสำเร็จการศึกษาภายในสี่ปีได้อย่างราบรื่นง่ายดาย.
หากไม่มีใครช่วยเหลือ,เรียนเพียงแค่ตัวคนเดียว,บางทียี่สิบปีก็ใช่ว่าจะประสบความสำเร็จ.
ในสี่ปีนี้,เพื่อบรรเทาความกดดันทางการเงินของบิดามารดา,ซูเห่าได้คัดลอกตำราและเพลงจากโลกเดิมมาใช้,ซึ่งได้สร้างความสนใจให้กับคนในสังคมนี้ไม่น้อย,แม้แต่ทำให้ชื่อเสียงของอัจฉริยะของประเทศยกระดับขึ้นไปอีก,เวลานี้เขามีชื่อเสียงยิ่งกว่าดาราชั้นนำซะอีก.
แน่นอนว่าการคัดลอกหนังสือและเพลงมาใช้นั้น,ไม่ใช่เป้าหมายของซูเห่าแต่อย่างใด,เขาต้องการเรียนรู้ให้มากเท่าที่จะทำได้,ซึ่งการเรียนก็จำเป็นต้องมีค่าใช้จ่าย,เมื่อเขาหาเงินได้มากพอ,เขาก็จะหยุดเช่นกัน.
อย่างไรก็ตามในโลกใบนี้เขารู้สึกได้ว่ามันขาดสี่วรรณกรรมชิ้นเอกไป,ซูเห่ารู้สึกเศร้าใจเช่นกัน,เพื่อตอบแทนความช่วยเหลือที่โลกนี้ได้มอบให้กับเขา,ซูเห่าจึงได้ตัดสินใจเขียนสี่วรรณกรรมชิ้นเอกออกมาเผยแพร่,เพื่อให้ทุกคนได้รู้จักถึงเสน่ห์ของพี่ลิง.
ดังนั้นเขาจึงได้ทำการเผยแพร่“บันทึกการเดินทางสู่ตะวันตก”(ไซอิ๋ว) ให้ทุกคนได้รับรู้.
ในปีนั้นวรรณกรรม“บันทึกการเดินทางสู่ตะวันตก”ได้กลายเป็นหนังสือขายดีที่ไม่มีใครเทียบได้.
จากนั้นซูเห่าได้ใช้เงินที่ได้รับมา,ซื้อวิลล่าหรูในเมืองหลวงให้กับบิดามารดา.
ภายในวิลล่า,โหล่วเซิ่งหรง,หวงซือจวินที่จัดงานฉลองจบการศึกษาให้กับซูเห่าและแสดงความยินดีในการเข้าเรียนระดับบัณฑิตศึกษา.
“ขอให้เสี่ยวฮุ่ยของพวกเราเรียนรู้อย่างมีความสุข,มีชีวิตใหม่ในเมืองหลวง!”
“ปัง!”
ดอกไม้ไฟที่ถูกจุดฉลอง.
โหลวเซิ่งหรงและหวงซูจวินที่กอดซูเห่าพร้อมกับโยนเขาลอยขึ้นไปบนอากาศ.
โหลวเซิ่งหรงได้กลายเป็นชายอ้วนลงพุงโดยสมบูรณ์,ความหล่อเหล่าในอดีตได้หายไปตลอดกาล.
ในทางตรงข้าม,มารดาของเขา,หวงซูจวิน,หญิงชราที่เหนื่อยล้าในอดีตได้หายไปอย่างสิ้นเชิง,ใบหน้าที่อวบอิ่มมีสุขภาพที่ดี,ยังกับสาวน้อยวัย 27-28 ปี.
เป็นความจริง,ความมั่งคั่งและร่ำรวยนั้นได้เปลี่ยนจิตวิญญาณของผู้คนได้.
หวงซูจวินเอ่ยต่อซูเห่า“เสี่ยวฮุ่ย,เจ้ามีความปรารถนาอะไรหรือไม่? พ่อและแม่สามารถทำตามความต้องการของเจ้าได้.”
โหลวเซิ่งหรงเองก็ยิ้มและพยักหน้าให้.
ซูเห่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งเอ่ยออกมาว่า“เป็นความจริง,ผมต้องการเรียนรู้การพัฒนาซอร์สโค้ดพื้นฐานและโปรแกรมการพัฒนาซอฟต์แวร์ระบบปฏิบัติการ.”
โหลวเซิ่งหรงและหวงซูจวินที่งงงวยเต็มไปด้วยความสงสัย,ทว่าทั้งสองก็เขินอายเกินกว่าที่จะถาม,ได้แต่ยิ้มอย่างสงบเอ่ยออกมาว่า“ได้,แล้วมีอะไรอีกหรือไม่?”
ซูเห่าครุ่นคิดและเอ่ยออกมา“ผมต้องการน้องชายหรือน้องสาว.”
“อะไรนะ?”
โหลวเซิ่งหรงและหวงซูจวินที่งงงวย,จากนั้นก็จ้องมองหน้ากันและกัน,ใบหน้ากลายเป็นสีแดงอย่างคาดไม่ถึง.
