Chapter 56 Closure
断流
เพียงไม่นานเมื่อทีมผู้พิทักษ์ได้เดินทางออกไป,ก็มีร่าง ๆ หนึ่งปรากฏขึ้น.
นักรบระดับสูงที่ดวงตาเป็นประกายเอ่ยออกมาทันที“นายน้อยจินต้า,มาได้อย่างไร?”
ชายร่างใหญ่ก็คือจินต้าถงนั่นเอง,เอ่ยออกมาเสียงดัง“ข้าว่าจะมาชวนพี่โหลวไปดื่มสักหน่อย!”
แม้นว่าจะเป็นคำพูดธรรมดา,แต่เสียงกับดังก้องจนหูดังหวึ่ง ๆ,นักรบคนดังกล่าวเอ่ยออกมาว่า“นับว่าท่านโชคไม่ดีนัก,หัวหน้าโหลวได้ออกไปปฏิบัติภารกิจ,มีข่าวว่าพบกับตำแหน่งที่ซ่อนผีฆาตกรแล้ว,จึงได้เร่งรีบนำคนออกไป!”
จินต้าถงได้ยินก็ขมวดคิ้วไปมา“ผีฆาตกร? พบกับตำแหน่งผีฆาตกรแล้วรึ? เมื่อไหร่กัน.”
“เมื่อครู่นี้เอง,ได้ยินมาว่ามีคนโยนกระดาษเข้ามา,บอกตำแหน่งฆาตกรอยู่ใกล้กับชานเมืองตะวันอก,ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ.”
จิตต้าถงที่ดวงตาเบิกกว้าง,ก่อนที่จะสงบลงอย่างรวดเร็ว,พร้อมกับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม“เช่นนั้นในเมื่อเหล่าโหลวไม่อยู่,ข้าขอตัวไปดื่มก่อน.”
จากนั้น,จินต้าถงก็เร่งรีบจากไปอย่างรวดเร็ว.
“นายน้อยจินต้าเดินระมัดระวังด้วย!”
......
คืนนี้เป็นวันที่เป็นวันพระจันทรเสี้ยว,แสงจันทร์ที่ส่องลงมาน้อยนิดจนทำให้มองไม่เห็นสภาพบรรยากาศรอบ ๆ ได้ชัดเจนนัก.
เมื่อกองผู้พิทักษ์ออกเดินทาง,ซูเห่าที่ปิดหน้าปิดตาสวมชุดดำ,ตรวจสอบเรดาร์พร้อมกับมุ่งหน้าเดินออกไปก่อน.
เมื่อมาถึงทางเข้าประตูตะวันออก,ซูเห่าเร่งความเร็ว,เพื่อไปให้ถึงถ้ำดังกล่าวก่อนพวกเขา
เขาที่เห็นหินทางเข้าที่ถูกปิดอยู่,จ้องมองอยู่ชั่วขณะ,เวลานี้ที่ด้านหลังได้ยินเสียงเดินและเสียงพูดคุยไล่หลังมาแล้ว,“ที่นี่มีทางเข้าถ้ำด้วยรึ! เต็มไปด้วยก้อนหินเต็มไปหมด!”
“รีบเดินทางหน่อย,หากผีฆาตกรอยู่ด้านใน,พวกเราไม่อาจปล่อยมันหนีไปได้!”
จากนั้นก็ได้ยินเสียงพูดคุยที่ดังขึ้นมาอีก“พวกเรามีห้าปรมาจารย์,แน่นอนว่ามันไม่มีทางหนีไปใหนได้!”
“เขาต้องตาย,สังหารคนไปมากมาย,ทำลายหลายครอบครัว,เขาควรจะถูกผูกบนเสาเผาทั้งเป็น!”
“พวกเรารีบเดินทางเร็วเข้า!”
ในเวลานั้น,ซูเห่าที่สัมผัสได้ถึงผีฆาตกรที่ราวกับจะรู้ตัวแล้ว,เขาเร่งรีบทำอะไรบางอย่างก่อนที่จะหนีออกจากถ้ำ,มุ่งหน้าไปยังทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว.
ซูเห่าไม่คาดคิดแม้แต่น้อย,ว่ามีทางออกสองทาง.
ซูเห่าไม่เอ่ยกล่าวอีกต่อไป,เขาก้าวเข้าไปด้านใน,เข้าไปก่อนกองผู้พิทักษ์ที่ใกล้จะมาถึง.
ถ้ำด้านในที่ไม่ซับซ้อน,มีพื้นที่ 20 ตารางเมตร,เขาพบเข้ากับห้องลับอย่างรวดเร็จ,ซูเห่าที่ตรวจสอบกับดัก,ก่อนจะเข้าไปด้านในห้องลับ.
ภายในห้องลับไม่ได้มีอะไรพิเศษนัก,ทว่าเป็นสถานที่ ที่มีอุปกรณ์มากมาย,มีขวดโหลหลายขวด,และยังมีชั้นหนังสือ,ตะเกียงส่องสว่าง.
กล่าวได้ว่ามันเป็นห้องแลปที่หยาบมาก.
นอกจากนี้ในห้องลับนี้,ยังมีศพเรียงรายอยู่มากมาย,และมีสองสามร่างที่เพิ่งจับมาด้วย,เวลานี้กำลังนอนอยู่บนแท่นศิลา,ผีฆาตกรเตรียมจะทดลองกับพวกเขาแล้ว.
เมื่อเข้ามาถึง,ซูเห่าที่จ้องมองไปที่ชั้นหนังสือทันที,เวลานี้มันมีตำราหลายเล่มที่กำลังถูกไฟเผา.
“เฮ้ย,เสียของเปล่า!”ซูเห่าที่เร่งรีบเข้าไป,แตะไฟออกไป,กองหนังสือหลายส่วนที่ไหม้ไฟ,ทว่าก็มีอีกหลายส่วนที่ยังคงสมบูรณ์อยู่,ซูเห่าที่ใช้เท้ากระทืบ,ดับไฟอย่างรวดเร็ว.
“หืม? ที่ใหน?”
ในเวลานั้น,นักเรียนที่นอนอยู่บนแท่นศิลาฟื้นขึ้นมา,กำลังงงงวยกับสภาพแวดล้อมรอบ ๆ.
ซูเห่าที่ได้แต่อุทาน“ซวยจริง ๆ”จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าไปฟาดไปยังต้นคอนักเรียนที่สะลึมสะลือ,สลบไปอีกครั้ง.
เขาไม่วางใจ,เหล่านักเรียนคนอื่น ๆ ที่นอนอยู่บนแท่นศิลาอาจฟื้นขึ้นมาอีกเขา,ได้ฟาดมือลงไปบนต้นคอของอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้พวกเขาฟื้นขึ้นมาในเวลาอันสั้น.
เขาได้ดับเปลวเพลิงจากหนังสือแล้ว,แม้นว่าหนังสือจะไหม้ไปบ้าง,ทว่าเขามาทันเวลา,ทำให้มีแค่ส่วนปลายที่ไหม้ไป,ยังมีอีกหลายส่วนที่สมบูรณ์.
ซูเห่าที่นำตำราเหล่านั้นใส่ลงไปในถุงย่ามที่เตรียมมา.
หลังจากเก็บทุกอย่าง,เขาก็ไม่พบสิ่งใดพิเศษ,จากนั้นก็เร่งรีบจากไปอย่างรวดเร็ว.
ในเวลานี้เหล่าผู้พิทักษ์ได้เข้ามาในถ้ำ ใกล้จะมาถึงตำแหน่งที่เขาอยู่แล้ว.
หลังจากซูเห่าออกจากถ้ำ,เขาก็มุ่งหน้าไปยังทิศทางที่“ผีฆาตรกร”หนีไป.
เขาเชื่อว่าของล้ำค่าส่วนมาก,จะต้องยังอยู่ในมือฝ่ายตรงข้ามแน่.
“ผีฆาตกร”เวลานี้ได้หนีไปด้านนอกประตูเมือง,ออกนอกเมืองไปไกลแล้ว,ทว่าก็ยังไม่ออกจากรัศมีเรดาร์ของซูเห่า,นอกจากนี้ด้วยความเร็วของอีกฝ่ายไม่มีทางที่ จะหนีซูเห่าพ้น.
กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,หากซู่เห่าสู้อีกฝ่ายไม่ได้,ก็ยังสามารถใช้ความเร็วหลบหนีออกมาได้.
เหล่าผู้พิทักษ์เมืองที่พบว่าฆาตกรรู้ตัวและหนีออกประตูหลังพวกเขาเองก็ได้ติดตามออกมา,และกระจายกำลังค้นหาเช่นกัน ทว่าวันนี้เป็นคืนที่ค่อนข้างมืด,แม้นว่าพวกเขาจะนำคนมาหลายคนช่วยกันแยกย้ายค้นหา,ทว่าก็ไม่มีประโยชน์อะไร.
ซูเห่านำถุงหนังสือไปซ่อนระหว่างทาง,จากนั้นก็เร่งความเร็วไล่ตามเต็มที่.
“ผีฆาตกร” ไม่รู้ว่ามีคนไล่หลังมา,หลังจากที่เขาวิ่งหนีออกมาไกลแล้ว,ก็ลดความเร็วลงอย่างคาดไม่ถึง.
ซูเห่าที่ไล่ตามมา,ระเบิดจิงซี,เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว,ในเวลานี้อยู่ในป่าไม่มีคนเห็น,ทำให้เขาสามารถใช้พลังทั้งหมดออกมาได้อย่างไม่ต้องกังวล.
ใช่แล้ว,เป้าหมายของเขาเวลานี้ก็คือ ต้องสังหารอีกฝ่าย,เขาจำต้องใช้พลังทั้งหมด.
นับตั้งแต่ก้าวสู่ขอบเขตปรมาจารย์และเติมเต็มจิงซีจนเต็ม,เขาก็ไม่เคยใช้พลังเต็มที่เลย,เวลานี้จึงไม่อาจบอกได้ว่าพลังทำลายล้างของเขานั้นมันอยู่ในระดับใดกันแน่.
การต่อสู้ก่อนหน้านี้,เขาก็ไม่เคยได้ใช้พลังทั้งหมดออกมา,ก็เพียงพอสามารถจัดการฝ่ายตรงข้ามได้แล้ว,ไม่มีความท้าทาย,ไม่มีความสนุกจากการต่อสู้ใด ๆเลย.
ทว่าเวลานี้,ฝ่ายตรงข้ามคือปรมาจารย์ขั้นสูง,แน่นอนว่าเพียงพอที่จะกดดันเขาได้,เขาจึงคิดว่านี่สิ ถึงจะเป็นการต่อสู้ที่แท้จริง.
คิดได้เช่นนี้,จิงซีในร่างที่ไหลพล่าน,อารมณ์ของเขาที่ถูกกระตุ้นจนทำให้โลหิตร้อนระอุแทบร้องตะโกนดังออกมา.
ซูเห่าที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง,ดาบยาวที่มือได้ชักออกมา,สะท้อนแสงจันทรที่น้อยนิดแผ่รัศมีความเย็นยะเยือบออกมา.
เขามองเห็นหลังของผีฆาตกรแล้ว,ที่สะท้อนแสงจันทรจากจากพื้นที่ไกลออกไปเรื่อ ๆ.
จากรูปร่างของเขานั้นดูเหมือนว่าจะเป็นชายที่มีอายุ 20 กว่าปี,กำลังแบกห่อผ้าด้านหลัง,ผมยาวสลวยกำลังถูกลมโกรกพัดปลิวสไวขณะวิ่งด้วยความเร็ว,มือซ้ายถือดาบยาว.
ซูเห่าที่ไม่ปกปิดตัวตน,เร่งความเร็ววิ่งเข้าหาทันที.
เมื่อเข้าใกล้ในรัศมี 30 เมตร,ผีฆาตกรก็พบตัวตนของซูเห่าที่ไล่หลังมาทันที.
ผีฆาตกรที่หันหลังกลับมา,เห็นร่างหนึ่งที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง,แสงจันทรที่สะท้อนใบดาบเย็นยะเยือบ,กำลังตรงเข้ามาหาเขาแล้ว.
“ใครนะ!”ผีฆาตกรที่จับจ้องมอง,ถือดาบแน่น,พร้อมกับหันหน้าเข้ายกดาบขึ้นปะทะกับอีกฝ่ายทันที.
ซูเห่าไม่เพียงไม่หยุด,ยังเร่งเร้าพลัง,พุ่งเข้าหาอีกฝ่ายทันที.
ดาบยาวในมือที่อาบไล้ไปด้วยจิงซี,ไหลพล่านไปหมด.
ดาบของเขาที่ยกขึ้น.
แรงกดดันที่แผ่ซ่านตลบอบอวล.
จากนั้นเขาก็เหวี่ยงดาบออกไป.
กระแสลมที่กวาดม้วนพุ่งออกไปอย่างรุนแรง.
ผีฆาตกรที่เห็นกลิ่นอายของซูเห่าที่กดทับมา,ทำให้เขารู้สึกกดดันแทบหายใจไม่ออก.
“กึก!”
เขาทำได้แค่ระเบิดพลัง,เพิ่มแรงกดดัน,พร้อมกับเหวี่ยงดาบเข้าต้าน.
“เคร้ง!”
