Chapter 51 Quite skillful
好巧
ซูเห่าที่ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว,เอ่ยเสียงดัง“รอข้าก่อน,ข้าจะไปห้องน้ำ.”
จากนั้นเขาก็ปลดห่อผ้า,วางบนพื้น,ก้าวไปด้านหน้าสองก้าว,เอ่ยเสียงเบา“ท่านพ่อ,รอข้า,ไม่ว่าข้าจะพูดอะไรกับท่าน,ไม่ต้องแสดงความผิดปรกติ.”
อู๋หยุนเทียนที่พยักหน้าด้วยความสงบ.
ซูเห่าที่เอ่ย“ด้านหน้าสองร้อยเมตร,ระหว่างสองข้างทาง,มีคนซ่อนอยู่ 10 คน,เก้าคนเป็นจอมยุทธ์,เป้าหมายคือต้องการสังหารข้า.”
ร่างของอู๋หยุนเทียนที่หดเกร็ง,เอ่ยออกมาทันที,ทว่าใบหน้ายังคงสงบ“เกิดอะไรขึ้น?”
ซูเห่าเอ่ยเพิ่ม“ข้าไม่อาจเล่าในเวลาอันสั้น,ไว้จัดการพวกมันก่อน ค่อยเล่าอีกครั้ง,ข้าจะแกล้งไปห้องน้ำ,จากนั้นก็อ้อมไปด้านข้าง,จัดการพวกมัน,เมื่อข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว,ท่านพ่อก็แจ้งลุงเหอและลุงหลี่ทันที,ให้ทั้งสามปกป้องเสี่ยวปังและชิงชิง,เผื่อไว้,ข้าเป็นกังวลว่าศัตรูจะโจมตีพวกเขา.”
อู๋หยุนเทียนที่ปฏิเสธทันที“ไม่ได้,เจ้าต้องการตายรึอย่างไร.”
ซูเห่าที่เอ่ยอย่างจริงจัง“ท่านพ่อ,เชื่อข้า,ข้าเป็นปรมาจารย์ยุทธ์แล้ว.”
หัวใจของอู๋หยุนเทียนที่เต้นไปมา! ทันใดนั้นเขาแทบไม่อยากเชื่อ,อย่างไรก็ตามเขารู้ดี,ว่าบุตรชายไม่เคยหลอกเขา,ในเมื่อเขาเอ่ยว่าเป็นปรมาจารย์,ย่อมเป็นเรื่องจริง.
อู๋หยุนเทียนที่รู้สึกขัดแย้งในใจเป็นอย่างมาก,ไม่รู้ว่าจะเชื่อความรู้สึกของเขาหรือว่าเชื่อบุตรชายดี.
“พ่อ!”ซูเห่าเอ่ยเตือนอีกครั้ง.
อู๋หยุนเทียนพยักหน้าช้า ๆ.
“รอข้าก่อน!”ซูเห่าที่ตะโกนเสียงดัง,นำดาบออกจากหอผ้า,จากนั้นก็ซ่อนตัวหายไปในพงหญ้า.
......
อีกฝั่งหนึ่ง,ตานซุยเจ้าหนุ่มผมตั้งที่ดวงตาแดงกล่ำ,จ้องมองไปยังซูเห่าด้วยความเกลียดชัง,เห็นพวกซูเห่าและคนอื่นหยุดลง,ก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที,เอ่ยกับชายวัยกลางคน“ท่านพ่อ,ทำไมพวกเขาหยุดล่ะ?”
ชายวัยกลางคนนามตานซือเหว่ย,บิดาของชายผมตั้ง,เป็นคนที่เคร่งขรึม,ดูจริงจังระมัดระวัง.
เขาที่จ้องมองตานซุย,พลางส่ายหน้าไปมา,เอ่ยออกมาเบา ๆ”อย่ารีบร้อน,รอคอยอย่างอดทน.
ตานซือเหว่ยนั้นรักบุตรชายของเขามาก,กล่าวได้ว่าบุตรชายต้องการอะไรเขาก็จะหามาให้,อย่างไรก็ตามบุตรชายของเขากับเป็นหมันไปแล้ว,ทำให้เขารู้สึกรังเกียจขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง,บุตรชายที่ไม่อาจให้กำเนิดลูกหลาน,ยังเรียกบุตรชายได้อีกรึ?
อย่างไรก็ตาม,เขาที่กลืนความไม่พอใจนี้เอาไว้,ทำตัวเป็นปรกติ.
เขาได้ยินมาว่าศัตรูของอีกฝ่ายมีนามว่าอู๋เซี่ยงหวู่,จึงได้จ่ายเงินราคาสูงเพื่อจ้างกลุ่มนักฆ่า,ทุกคนล้วนแต่เป็นจอมยุทธ์,วางแผนรุมสังหาร,เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรอดชีวิตไปสร้างปัญหาในอนาคตได้.
ตานซุยที่กัดฟันเอ่ยออกมาว่า“ท่านพ่อ,ข้าต้องการให้อู๋เซี่ยงหวู่ตาย! ข้าจะไม่ปล่อยมันไปอย่างแน่นอน,ข้าจะบดขยี้มันด้วยตัวเอง,สับมันให้เละ,ส่วนเหอชิงชิง,นังผู้หญิงราคาถูกนั่น,ข้าไม่อภัยนางแน่,หากนางยอมรับข้าก่อนหน้านี้,เธอก็ไม่ต้องตายแล้วแท้ ๆ.”
ตานซือเหว่ยที่จ้องมองบุตรชายตัวเองพลางกรอกตาเป็นอย่างมา,รู้สึกขัดหูขัดตาเป็นอย่างมา,เอ่ยเสียงเบา“หุบปากได้แล้ว,จะแหกปากให้พวกมันได้ยินรึไง.”
ตานซุยที่จ้องมองบิดาของตัวเองด้วยความไม่อยากเชื่อ,บิดาไม่เคยดุเขาเลย,ทว่าวันนี้ทำไม....
เมื่อไหร่ที่กลายเป็นเช่นนี้? แปลกมาก!
ซูเห่าที่ถือดาบลอบเข้ามาใกล้,เมื่อเข้าใกล้เป้าหมาย,ก็จะลอบโจมตีในทันที.
ทว่าสิ่งที่เขาไม่คาดคิด,เมื่อเข้ามาใกล้รัศมีสิบเมตรกับถูกค้นพบ.
“มีคนเข้ามาใกล้! เป็นเป้าหมาย.”เสียงของใครบางคนที่ดังขึ้น,พร้อมกับกระโดดออกไป,พวกเขาไม่ซ่อนตัวอีกต่อไป,ชักดาบออกมาทั้งหมด.
เหล่าจอมยุทธ์แต่ละคนที่สวมชุดสีดำปิดบังใบหน้าตัวเอง.
“พุ่งปะทะ!”ซูเห่าเองก็ไม่ซ่อนตัว,กระตุ้นจิงซีปรมาจารย์ระเบิดออกมา,เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง.
“เท้าเคลื่อนเงา!”ซูเห่าเข้าใกล้จอมยุทธ์ที่ใกล้ที่สุด,คนหนึ่ง
“พรึด~”มีดที่ตะวัดเห็นเป็นริ้วแสง.
นักฆ่าสองคนดังกล่าวไม่เห็นซูเห่าด้วยซ้ำ,ร่างอ่อนระทวย,ล้มลง,ที่คอปรากฏรอยตัด,โลหิตที่พุ่งปุด ๆ,หัวที่กลิ้งออกไป.
“ทรงพลังเกินคาด!”ซูเห่าที่คาดไม่ถึงว่าพลังของเขาจะมากกว่าที่เขาคิด.
นักฆ่าอีกคนที่ต้องการก้าวเข้ามาขวาง.
“เท้าเคลื่อนเงา!”
ริ้วแสงดาบที่สะบัดออกไปอีกครั้ง.
“ซี่!”
อีกศีรษะที่หลุดลอยโลหิตพุ่งกระฉูด,ไม่ปล่อยให้ศัตรูต้องทรมาน.
ถึงจะเป็นการสังหารครั้งแรก,แต่เขากับไม่รู้สึกอะไรเลย,ดวงตาของเขายังคงสงบดั่งผืนน้ำ.
การตายของศัตรูก็ไม่ต่างกับการตายของเขาในชาติก่อน ๆ.
ชีวิตที่แสนสั้นมากมายหลายชาติทำให้เขาชินชากับชีวิต,การสังหารศัตรู,เป็นเหมือนการส่งคนเหล่านี้ล่วงหน้าไปก่อนเท่านั้น.
“ปรมาจารย์!!!”
ศีรษะที่กระเด็นจากมีดของซูเห่า,เหล่านักฆ่าที่เหลือตะลึงงัน,ความหวาดกลัวที่สั่นสะท้านไปถึงกระดูก,หนังหัวชาหนึบ! ความต้องการสังหารซูเห่าหยุดชงักลง.
ซูเห่าสามารถมองเห็นความหวาดกลัวในสายตาของพวกเขาได้.
จอมยุทธ์ไม่มีทางต่อต้านปรมาจารย์,เมื่อไร้ซึ่งความสามารถต่อต้าน,มีเพียงหนีเท่านั้น.
นักฆ่าห้าคนที่ถูกจ้างมาลังเลสั่นสะท้าน,ไม่รู้ควรทำอะไรดี.
“เป็นไปไม่ได้!”ตานซุยที่ซ่อนอยู่ด้านหลังบิดาของเขา,เห็นนักฆ่าที่จ้างมาไม่กล้าบุกเข้าไป,ทันใดนั้นเขาก็ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง“เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นปรมาจารย์,เจ้านี่อายุเท่าไหร่กันจะเป็นปรมาจารย์ได้ไง? เร็วเข้า,ฆ่ามัน,ฆ่ามันเร็ว!”
ซูเห่าที่ตะวัดดาบอีกครั้ง,สังหารอีกหนึ่งร่างไป,จากนั้นก็เผยยิ้ม“ตานซุยเพื่อนร่วมสถาบัน? บังเอิญจริง ๆ!”
ตานซือเหว่ยที่หันหน้าไปออกไปตบหน้าบุตรชาย“เผลี๊ยะ!”
“ไอ้โง่,หุบปากได้แล้ว!”พร้อมกับด่าอย่างขมขื่น.
ตายซือเหว่ยสามารถบอกได้ถึงความเร็วของซูเห่า,นี่ไม่ใช่ระดับที่จอมยุทธ์จะทำได้เลย.
เขาเป็นจอมยุทธ์ขั้นสูง,ที่พยายามสลักรูปแบบสัตว์ร้ายมาหลายปี,แต่ไม่เคยสำเร็จ,ทำให้เขาติดอยู่ในขั้นตอนสลักรูปแบบสัตว์ร้ายมานานหลายปี.
เขาที่จดจำรูปแบบสัตว์ร้ายได้ ทว่าพอหลับตาพยายามสลักในร่างกายก็ลืมไปทุกครั้ง.
ลืมตาจำ,หลับตาลืม,การต้องหลับตาสลักลวดลายสัตว์ร้ายหลายปีมานี้,ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง,ยังไม่ต้องเอ่ยถึงการปรับแต่งเลย.
เมื่อนึกถึงประสบการณ์ดังกล่าวก็ทำให้ตานซือเหว่ยโศกเศร้าขึ้นมาทันที.
ตานซือเหว่ยที่รู้สึกโกรธบุตรชายของตัวเองเป็นอย่างมาก,ยั่วยุใครไม่ยั่วยุ,แต่ยั่วยุปรมาจารย์.
ในเวลานั้นเขาที่ราวกับมีความคิดอะไรบางอย่างขึ้น,ตะโกนดัง“ทุกคนต้องการมีชีวิต,รีบไปจับตัวประกันเร็ว!”
กล่าวจบเขาที่ลากตานซุยวิ่งออกไปทันที.
ซูเห่าที่ดวงตาเย็นชา,เอ่ยออกมาว่า“เจ้าคิดว่าจะมีโอกาสจับตัวประกันอย่างงั้นรึ?”
“รีบไปจับเร็วเข้า!”หนึ่งในกลุ่มนักฆ่าตะโกนดัง.
สิ้นเสียง,นักฆ่าร่างใหญ่ที่พุ่งตรงไปยังทิศทางพวกอู๋หยุนเทียนอยู่ทันที.
ส่วนอื่น ๆ ต่างก็วิ่งกระจัดกระจายหนีไปคนละทิศละทาง.
ซูเห่ากระทืบพื้น,ก้อนหินดินทรายที่ลอยฟุ้ง พุ่งตรงเข้าหานักฆ่าร่างใหญ่.
นักฆ่าร่างใหญ่ที่เข้าใจทันทีว่าตัวเองถูกเพื่อนร่วมทีมหลอกเข้าแล้ว,ซูเห่าเวลานี้ได้ใช้ดาบแทงข้างหลังทะลุหัวใจทันที,เสียงที่ร้องโศกเศร้าโหยหวน“เจ้าหลอกข้า!!!”
