ตอนที่แล้วChapter 34 Elimination
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 36 In everyone 1

Chapter 35 Bill signed in acknowledgment of debt


欠条

กลุ่มเด็กเหล่านี้ฝึกวิ่งมาตั้งแต่อายุ 5-6 ขวบ,การวิ่งจึงไม่ใช่เรื่องยากนัก,ทว่าการทดสอบครั้งนี้น่าจะเป็นการวิ่งระยะไกล.

ซูเห่าประเมินว่าลานยุทธ์แห่งนี้มีความยาว 1500 เมตร,วิ่ง 20 รอบ,ก็เท่ากับ 30 กิโลเมตร,นี่ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะทำสำเร็จ.

เมื่อซูเห่าวิ่งมาถึงรอบที่ห้า,เพราะว่ามีนักเรียนบางคนความเร็วลดลง,จึงถูกคัดออกไป.

เมื่อซูเห่าวิ่งมารอบที่แปด,มีนักเรียนบางคนที่เหนื่อยล้าหมดแรง,ก็ถูกคัดออกไป.

เมื่อซูเห่าวิ่งมารอบที่สิบ,ก็มีนักเรียนเริ่มยอมแพ้,แม้แต่นอนกองบนพื้นด่าว่า,ล้วนแต่ถูกคัดออกไป.

เมื่อซูเห่าวิ่งมาถึงรอบที่ 12 ก็มีคนถูกคัดออกไป 80 คนแล้ว,รวมถึงเพื่อนร่วมห้องหัวหว่านลี่ด้วย.

ยิ่งเวลาผ่านไป,คนที่ถูกคัดออกยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น.

ในเวลานี้ซูเห่าเฝ้ามองเสี่ยวปังและเหอชิงชิงที่ยังคนทนได้.

รอบที่สิบห้า,ทุกคนแทบจะถึงขีดจำกัดแล้ว,หลายคนที่หอบหืด,หายใจไม่ทั่วท้อง,เวลานี้ถูกคัดออกหนึ่งร้อยคน.

จินต้าเหยียนยังคงวิ่งนำหน้าทุกคน.

ใบหน้าของเขาที่แดงกล่ำ,หายใจหืดหอบ,ทว่าใบหน้าของเขายังคงจริงจัง,มีพลังงานอีกมาก,จากที่สังเกต,แต่ละคนแทบจะถึงขีดจำกัดไปหมดแล้ว,กล่าวได้ว่า,เขาควรจะได้อันดับหนึ่ง,เกือบเก้าสิบเปอเซ็นแล้ว.

“หืม?”จินต้าเหยียนที่เห็นร่างที่ดูคุ้นตาขึ้นมาทันที,นั่นไม่ใช่เด็กที่หักแขนคนที่ร้านอาหารหรอกรึ? ทำไมยังคงเบาสบาย,ไม่เห็นหายใจหอบด้วยซ้ำ,นี่เขากำลังเสแสร้งอยู่รึ?

จินตาเหยี่ยนที่ขมวดคิ้วเพ่งพิศ,แต่ไม่อาจบอกอะไรได้,และคำนวณระยะทาง“เจ้านั่นอยู่ห่างจากข้าครึ่งรอบ,ทว่ายังเหลืออีกห้ารอบ,ไม่ว่าอย่างไร,เขาก็ไม่มีทางไล่ตามทันข้าได้!”

จินตาเหยี่ยนที่ยังคงสงบ,ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก,ยังคงวิ่งต่อไป.

......

หลังจากวิ่งมาสิบห้ารอบแล้ว,ซูเห่าสังเกตว่า หลายคนได้มาถึงขีดจำกัด,เหนื่อยล้า,แต่ก็ไม่มีใครถูกคัดออก,ดังนั้นคนที่จะถูกคัดออกคงจะเป็นคนที่ยอมแพ้ไม่ยอมวิ่งไปให้ถึงเป้าหมาย.

หลังจากมั่นใจในการคาดเดาแล้ว,ซูเห่าก็เอ่ยต่อเหอชิงชิง“ชิงชิง,หากเจ้ายังมีแรงก็จงวิ่งต่อไป,เชื่อข้า.”

จากนั้นเขาก็ชะรอความเร็วลงเล็กน้อย,หลังจากเอ่ยกับเหอชิงชิงก็มาพูดกับเสี่ยวปังเช่นกัน.

เสี่ยวปังแทบไม่มีแรงตอบสนองซูเห่าด้วยซ้ำ,ทว่าเขายังคงวิ่งไม่หยุด,ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร,อยู่ที่ใหน ทำอะไร,รู้แต่เพียงว่าต้องวิ่ง,ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องกลายเป็นคนขี้ขลาดถูกหัวเราะเยาะไปตลอดชีวิต.

เห็นดังนี้,ซูเห่าก็วางใจเล็กน้อย,สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือเกรงว่าเสี่ยวปังจะยอมแพ้ก่อน,จากนั้นความพยายามทั้งหมดก่อนหน้านี้จะเสียเปล่า.

เขาได้ลอบสังเกตอย่างตั้งใจ,ด้วยเงื่อนไขดังกล่าวนี้เพื่อนทั้งสองน่าจะผ่านไปด้วยดี,ก็ลอบพยักหน้าเล็กน้อย.

เด็กทุกคนล้วนแต่ได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก,ทว่าก็ยังมีคนจำนวนมากที่ถูกคัดออก,นั่นก็อธิบายได้ว่าพวกเขานั้นอ่อนแอเกินไป.

ในเวลานี้ยังมีคนร้อยกว่าคนยังคงวิ่งได้อย่างมั่นคง,แม้นว่าหลายคนจะมีใบหน้าแดงกล่ำ,หายใจหนัก,แต่ก็ยังไม่ได้มีเหงื่อมากนัก.

เมี่อซูเห่าวิ่งมาถึงรอบที่ 18 ก็มีคนถูกกำจัดออกไป 118 คน,ทว่าจินต้าถงยังไม่หยุด.

ทันใดนั้น,เสี่ยวปังที่ชงัก,คล้ายจะล้มไปด้านหน้า,ทว่าก่อนที่เขาจะล้มลงบนพื้น.

ซูเห่าได้ยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็ว,คว้าเสี่ยวปังเอาไว้,ดึงกระชาก,อย่างรวดเร็ว,และยังผลักให้เขาวิ่งไปด้านหน้าต่อ.

ทุกการเคลื่อนไหวนั้นอยู่ในสายตาของจินต้าถงในทันที.

จินต้าถงที่เห็นการเคลื่อนไหวของซูเห่าก็เอ่ยออกมาว่า“มีอะไรผิดปรกติหรือไม่? คนกว่าห้าร้อยคนเกือบหมดสภาพแล้ว,เจ้าเด็กนี่ยังไม่หอบเลย แม้แต่เหงื่อยังไม่มีด้วยซ้ำ,นี่เขาวิ่งจริงรึไม่?”

จินต้าถงที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง,เขาที่ตัดสินใจที่จะทดสอบซูเห่า,ดังนั้นจึงเอ่ยออกมาเสียงดัง“ตอนนี้พวกเราจะมาเล่นเกมกัน,ตราบเท่าที่ใครวิ่งได้เป็นอันดับหนึ่ง,ข้าจะมอบรางวัลสิบเหรียญทอง!”จินต้าถงที่จ้องมองคนด้านหน้าเป็นจินต้าเหยี่ยน,คำนวนจากระยะแล้ว,เขาค่อนข้างพึงพอใจ,สิบเหรียญทองเพื่อดึงดูดทุกคน,ด้วยระยะทางอีกสองรอบไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่มีใครสามารถแซงน้องชายผู้โง่เขลาของเขาได้,จินต้าเหยียนต้องได้ที่หนึ่งแน่นอน,จากนั้นเขาก็แค่ยกเลิกสัญญากับน้องชายหน้าโง่ก็ได้,ฮ่า ฮ่า ฮ่า.

ทุกคนที่ได้ยินคำพูดดังกล่าวกันหมดล้วนแต่ดวงตาเบิกกว้าง.

กระทั่งอาจารย์ทั้งแปดยังจ้องมองไปยังจินต้าถงด้วยความประหลาดใจ,พวกเขาแทบไม่อยากเชื่อว่าจินต้าถงจะใจกว้างขนาดนี้,ในอดีตรางวัลมีเพียงแค่หนึ่งเหรียญทองเท่านั้น.

พริบตานั้นนักเรียนที่ยังมีแรง,ดวงตาเป็นประกาย,ราวกับว่าร่างกายเต็มไปด้วยพลังไร้สิ้นสุดได้ปะทุออกมา.

หลายคนที่เก็บพลังเอาไว้,เริ่มเร่งความเร็ว,ด้วยเกรงว่าหากไม่ใช้พลังทั้งหมดที่มีออกมาคง จะต้องเสียใจเป็นแน่.

ในเวลานั้น,เหอชิงชิงที่แทบล้มไปด้านหน้า,ซูเห่าที่เข้าไปประครอง,เหอชิงชิงยังคงมีสติ,เพียงแค่หายใจหอบ,พูดไม่ออกไป.

สิบเหรียญทอง,ซูเห่าสนใจเป็นอย่างมาก,นี่เท่ากับเงิน 100,000 เหรียญทองแดงเลย.

สำหรับเขาแล้ว,ต้องการเงินเป็นอย่างมาก!

ดังนั้น,ซูเห่าจึงเริ่มออกแรงเช่นกัน.

“สิบเหรียญทองต้องเป็นของข้า,ไม่มีใครแย่งข้าได้!”

ซูเห่ารวมพลังในร่างกาย,ทันใดนั้นพลังก็พวยพุ่ง,ความเร็วเพิ่มขึ้นทันที,เร็วขึ้นและก็เร็วขึ้น,แทบจะเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง,แซงหน้านักเรียนคนอื่น ๆ คนแล้วคนเล่า.

นักเรียนหลายคนถูกเขาแซงกลายเป็นงงไปเลย,หลายคนแทบลืมวิ่ง,แม้กระทั่งยอมแพ้ในการวิ่งต่อด้วยซ้ำ,หลาย ๆ คนที่เริ่มยืนเซ่อมองซูเห่าที่วิ่งด้วยความเร็วอย่างคาดไม่ถึง.

“เขาเป็นใครกัน?”

หลายคนต่างก็ตั้งคำถามแทบจะเหมือน ๆ กัน.

จินต้าเหยียนที่วิ่งอยู่ด้านหน้ากัดฟันแน่น,เพิ่มความเร็วอย่างต่อเนื่อง,เขาได้ยินคำพูดของพี่ชายจินต้าถงแล้ว,สิบเหรียญทองไม่ใช่เงินน้อย ๆ เลย,มันเพียงพอให้เขาเปลี่ยนเกราะผุ ๆ ที่เขามีตอนนี้ได้.

เขายังมีพลังเหลืออีกมาก,ที่หนึ่ง,เป็นของเขาอย่างแน่นอน.

ขณะที่เขาวิ่งด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม,ทันใดนั้นด้านข้าง“วูซซซซ” เสียงสายลมที่แหวกอากาศ หนึ่งร่างที่วิ่งเลยผ่าน,ทำเขาเขาอึ้งคะนึงไปในทันที.

“มันคืออะไร?”

เมื่อเขามองเห็นได้ชัด,ก็เห็นแค่หลังไว ๆ,ร่างหนึ่งที่อายุน้อยกว่าเขาด้วยซ้ำ,กำลังวิ่งออกไปด้วยความเร็วเกินกว่าที่เขาจะเทียบได้.

แทบจะในทันที,จิตใจของเขาถูกกระแทกอย่างรุนแรง,เอ่ยอุทานความเหลือเชื่อ“เป็นไปไม่ได้!”

หัวใจของเขาแทบแหลกสลาย,ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม,เขาได้เพิ่มความเร็วขึ้นช้า ,ทว่าต่อมาก็ต้องหยุดยืนอยู่กับที่,จ้องมองซูเห่าที่ไปไกลเกินกว่าที่เขาจะตามทันแล้ว.

เพราะถึงจะวิ่งต่อไป,ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว.

ดังนั้นเวลานี้นักเรียนแทบทุกคนต่างก็หยุดนิ่งมองซูเห่าที่วิ่งออกไปไกล.

ซูเห่าที่วิ่งรอบสุดท้าย,พบว่าทุกคนหยุดวิ่งกันแล้ว,นอกจากนี้ทางวิ่ง,นักเรียนคนอื่น ๆ ยังเปิดทางให้เขาได้วิ่งสะดวกอีกด้วย.

“นี่หมายความว่าอย่างไร?”ซูเห่าที่กลายเป็นงงงวยขึ้นมาทันที,ทว่าเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก,รอบสุดท้ายแล้ว,สิบเหรียญทอง,ต้องเป็นของเขา.

ชีวิตก่อนหน้านี้แม้นว่าเขาจะไม่สนใจเงิน,เพราะเขามีมันมากมายเพียงพอใช้จ่ายทั้งชีวิต.

อย่างไรก็ตามชาตินี้เขาโคตรจน,ไม่มีคุณสมบัติเอ่ยว่าไม่สนใจเงินได้เลย,ก่อนที่เขาจะมีเงิน,เขาย่อมกระหายต้องการเงินมาใช้จ่ายเป็นธรรมดา.

ซูเห่าวิ่งด้วยความเร็วสูง,ในไม่ใช้ก็มาถึงจุดเริ่มต้น,เสร็จสิ้นการวิ่ง 20 รอบในที่สุด.

จากนั้นเขาที่วิ่งใบหน้าไม่ซีด,ไม่มีหายใจหอบแม้แต่น้อย,กระโดดขึ้นไปบนแท่นสูง,ก้าวไปหาจินต้าถาง,พร้อมกับเหยียดมือออกไป,“ข้าวิ่งได้ครบแล้ว,สิบเหรียญทอง,ขอบคุณ.”

จินตาถงที่มุมปากกระตุก,เขาไม่มีเงินเลย,เขาหันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากอาจารย์ทั้งแปด,เวลานี้อาจารย์แต่ละคนต่างหันหน้าหนีเขาทันควัน.

จินต้าถงที่ไอสองสามครั้ง,และเอ่ยออกมาอย่างอักอ่วน“เยี่ยม,ดีมาก,เจ้าชื่ออะไร?”

“ข้ามีนามว่าอู๋เซี่ยงหวู่.”

จินต้าถงที่ปรับเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว,เอ่ยอย่างเคร่งขรึม“เจ้าทำได้ดีมาก,อู๋เซี่ยงหวู่,ข้าจะจำเอาไว้,เจ้าทำได้ดีมาก.”

ซูเห่ายังคงยื่นมือออกไปอีกครั้ง“อาจารย์จิน,เงินสิบเหรียญทองของข้าล่ะ?”

จินตาถงที่ใบหน้ากลายเป็นเขียวช้ำทันที,เจ้าเด็กนี่,คาดไม่ถึง ว่าจะขอเงินเขาถึงสองครั้ง,ใบหน้าหนากว่าเขาซะอีก.

เขาวางแผนว่าจะไม่ต้องจ่ายเงินตั้งแต่แรกแล้ว.

เพราะคิดว่าอย่างไรซะคนที่ได้ที่หนึ่งควรจะเป็นน้องชายเขาจินต้าเหยี่ยน,เวลานั้นเขาสามารถปฏิเสธไม่จ่ายเงินได้.

ไม่คิดเลยว่าการคาดเดาที่ผิดพลาดว่า จะไม่มีคนแซงน้องชายโง่ของเขาได้,กลับกลายเป็นความผิดพลาดที่กลับมาบีบคอตัวเขาเอง.

น้องชายโง่ได้เล่นงานเขาซะแล้ว!

จินต้าเหยี่ยนที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงน่าเชื่อถือ“อู๋เซี่ยวหวู่,เจ้าวางใจได้,สิบเหรียญทองนั้นเจ้าได้รับอย่างแน่นอน,ยังไงซะ ข้าก็ยังอยู่ที่นี่,พรุ่งนี้,บิดาจะนำสิบเหรียญทองมาให้เจ้าเอง,และให้ต่อหน้าทุกคนด้วย!”

ซูเห่าที่ขมวดคิ้ว,พูดถึงเรื่องเงินดูเหมือนว่าจะมีตัวแปรมากมายที่อาจทำให้พลาดเงินครั้งนี่แน่,บางทีพรุ่งนี้อีกฝ่ายอาจจะชิ่งไม่ปรากฏ,แล้วเขาจะไปหาใครรับผิดชอบเล่า?”

ดังนั้นซูเห่าจึงหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วเริ่มขีดเขียนตัวอักษรลงไป.

จินต้าเหยียนที่สงสัยเอ่ยออกมาว่า“อู๋เซี่ยงหวู่,เจ้ากำลังเขียนอะไร?”

“เขียนสัญญาชำระหนี้!”

ใบหน้าของจินต้าเหยียนที่เขียวคล้ำขึ้นมาทันที,เจ้านี่ไม่คิดจะรักษาหน้าข้าเลยรึ?

อาจารย์ทั้งแปดด้านหลังอดรนทนไม่ไหวหัวเราะดังลั่นขึ้นมาทันที.

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด