Chapter 160 The Yashan 1st time
亚山的第1次
ตลอดสามปีมานี้,ซูเห่าได้ครุ่นคิดมาตลอด,ว่าจะทดลองในมนุษย์หรือไม่?
ท้ายที่สุดก็สรุปได้ว่า,จะต้องทำ.
หากไม่ลงมือ,ทฤษฎียีนที่สร้างขึ้นมาก็ยังคงเป็นทฤษฎีตลอดกาล,ไม่อาจใช้งานได้จริง.
เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มกลายเป็นปิศาจร้ายช้า ๆ แล้ว.
ซูเห่าคิดมาถึงตอนนี้,ก็อดหัวเราะหยันตัวเอง“เป็นปิศาจแล้วอย่างไร”
หลักการทดลองของซูเห่านั้น,ไม่อาจตัดสินใจว่าใครเป็นคนดีหรือคนชั่ว,ทว่าทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่อที่จะใช้ชีวิตแลกชีวิต.
ไม่ว่าจะเป็นโลกใหน,ไม่มีความรักใดที่ไร้เหตุผล,ไม่มีความเกลียดชังที่ไม่มีเหตุผลเช่นกัน,ทุกสิ่งล้วนแต่มีราคาของมัน,หากไม่เข้าใจผู้คน,ก็จะไม่อาจมองเห็นตรรกะข้างในอย่างชัดเจนเช่นกัน.
ซูเห่าที่ออกมาพบกับหยาซาน.
หยาซานที่เผยความตื่นเต้น“พี่ใหญ่เหว่ย,สำนักงานแก๊งซือหลิน,วันนี้ได้ย้ายไปยังตึกจิวฉงเป็นทางการแล้ว,หากว่าพี่ใหญ่เหว่ยว่าง,โปรดมาเข้าร่วมกับพวกเรา.”
ตลอดสามปีมานี้,เมืองซือหลินได้พัฒนาเติบโตไปอย่างรวดเร็ว,มีจำนวนสมาชิกเพิ่มขึ้นมาก,นอกจากนี้เมืองซือหลินยังขยายใหญ่เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ต่างจากเมืองใหญ่.
อย่างไรก็ตามด้วยสภาพภูมิศาสตร์ที่ตั้งของเมืองซือหลิน,ก็ตัดสินตั้งแต่ต้นแล้วว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะพัฒนาจนกลายเป็นเมืองใหญ่เท่ากับเมืองหลินหยวน.
ดังนั้นซูเห่าจึงได้เพิ่มสองเทคโนโลยี,ให้หยาซานไปจัดการ,เปลี่ยนเมืองให้กลายเป็นเมืองอุตสาหกรรม,เพื่อสนับสนุนผู้คนที่มากขึ้นเรื่อย ๆ ของเมืองซือหลิน.
สมาชิกของแก๊งซือหลินเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมาก,เวลานี้มีสมาชิกนับพันคน,สามารถปกคลุมดูแลทุกพื้นที่ของเมือง.
การเจริญเติบโตของเมืองยังคงอยู่ภายใต้การควบคุมของแก๊งซือหลิน.
และหนึ่งสิ่งที่ต้องเอ่ยถึง,บุตรสาวของหยาซาน,ไท่นี่เวลานี้กลายเป็นเลขาอันดับหนึ่งของแก๊งซือหลินไปแล้ว,เธอช่วยเหลือหยาซานในการจัดการเอกสารต่าง ๆ,ทั้งเรื่องใหญ่และเล็กของแก๊งซือหลิน.
ตอนนี้เธอเป็นผู้ดูแลบริหารของตึกใหม่จิวฉง.
ซูเห่าได้ยินก็ส่ายหน้าไปมา“หยาซาน,ข้าไม่สนใจสิ่งนี้,เจ้ากระทำตามใจเจ้าได้เลย,จำไว้ให้ดี,เจ้าคือพี่ใหญ่ของเมืองซือหลิน.”
หยาซานที่พยักหน้าอย่างเศร้าใจ.
สามปีนี้,พี่ใหญ่เหว่ยที่ดูลึกลับขึ้นเรื่อย ๆ,ซ่อนตัวอยู่ในห้องทดลอง,โดยมีเหล่าหนูทดลองเป็นเพื่อน,น้อยครั้งที่จะออกมาพบกับผู้คน,แต่ละวันเร่งรีบกินอาหารแล้วก็กลับห้องทดลองไป.
พี่ใหญ่เหว่ยที่เติบโตมีอายุพอแล้ว,กับไม่มองเหล่าสตรีงามเลย,หรือว่าไม่มีสตรีในเมืองที่พี่ใหญ่ชอบ.
ในสายตาของหยาซาน,พี่ใหญ่เหว่ยเป็นคนที่ดูโดดเดี่ยวอ้างว้าง.
ทำให้เขารู้สึกกังวลเช่นกัน.
นอกจากนี้สองปีมานี้,เรื่องราวต่าง ๆ ของเมืองซือหลิน,พี่ใหญ่เหว่ยเริ่มไม่ค่อยสอบถามเรื่องราวต่าง ๆ แล้ว.
เรื่องนี้ทำให้หยาซานเป็นกังวล,เขาจัดการเกี่ยวกับแก๊งซือหลินได้ดีหรือไม่?
หลังจากนั้นหยาซานก็พบว่า,แก๊งซือหลินไม่ต้องจัดการอะไรมากนัก,ด้วยกฎเกณฑ์ที่พี่ใหญ่เหว่ยจัดเตรียมเอาไว้,ทำให้ในแต่ละวันดำเนินไปด้วยดี.
เวลานี้เขามีบทบางสองอย่าง,หนึ่งเป็นจิตวิญญาณของแก๊งซือหลินและอีกหนึ่งคือเป็นหัวหน้าผู้บริหารของแก๊งซือหลิน,คอยทำความสะอาดเหล่าเหลือบไร,และจัดการคนที่ละเมิดกฎ.
นี่ก็เพียงพอแล้ว.
ซูเห่าเอ่ยออกมาช้า ๆ “หยาซาน,แก๊งซือหลินมาถูกทางแล้ว,ไม่จำเป็นต้องมีข้า,ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น,เพียงแค่นี้เจ้าก็สามารถทำให้แก๊งซือหลินแข็งแกร่งได้แล้ว,หากมีเวลาว่างก็สืบข่าวเรื่องขั้นหกลำดับมนุษย์เกราะ, 【จักรพรรดิปฐพี】มา,ตอนนี้ด้วยระดับราชาเกราะเหล็ก,มันยังไม่เพียงพอ.”
หยาซานพยักหน้ารับและเอ่ยออกมาว่า“ทราบแล้วพี่ใหญ่เหว่ย! หลายปีมานี้ข้าได้สืบหาเช่นกัน,ทว่ากับไม่มีข่าวที่เชื่อถือได้เลย,ข้าคาดเดาว่าในเมืองหลินหยวน,ไม่มีจักรพรรดิปฐพี,บางทีอาจจะต้องค้นหาในเมืองใหญ่อื่น ๆ.”
ซูเห่าพยักหน้ารับ,“ไม่ต้องรีบ! อีกอย่าง,ข้าจะออกจากเมืองซือหลินไปสักระยะ,ก่อนที่จะจากไป,ข้าจะมอบอักขระรูนขั้นสองต่าง ๆ ไว้ให้กับเจ้า.”
หยาซานที่ดวงตาเบิกกว้าง,“พี่ใหญ่เหว่ย,ท่านต้องการจากเมืองซือหลินไปอย่างงั้นรึ?”
ซูเห่าเอ่ย“ออกไปชั่วครู่! เพียงสองปีก็จะกลับมา.”
“สองปี....”พริบตานั้นหยาซนที่รู้สึกหัวใจสั่นไหว,แม้แต่บังเกิดความกลัวขึ้นมา,ขาดความมั่นใจ,เกี่ยวกับสถานการณ์ในอนาคต.
ก่อนหน้านี้,ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร,ขอเพียงซูเห่าอยู่ในเมือง,เขาล้วนแต่ใจเย็นสงบนิ่ง,ราวกับว่าไม่ว่าจะบังเกิดเรื่องใหญ่ขนาดใหนขึ้นมา,ขอแค่มีพี่ใหญ่เหว่ย,ก็สามารถแก้ไขได้หมด.
อย่างไรก็ตาม,ตอนนี้พี่ใหญ่เหว่ย เอ่ยว่าจะจากไปสองปี....
หยาซานรับรู้ทันที,เขากำลังตื่นตระหนก!
ซูเห่าเห็นชัดเจนว่า อารมณ์ของหยาซานไม่มั่นคง,จึงเผยยิ้ม“เจ้าลนลานอะไร?”
หยาซานที่เผยยิ้มขมออกมา“พี่ใหญ่เหว่ย,ท่านไม่รู้,ไม่มีท่านข้ารู้สึกขาดความมั่นใจขึ้นมาทันที!”
ซูเห่าครุ่นคิดเอ่ยออกมาว่า“ทักษะควบคุมเกราะโลหะของเจ้า,เป็นอย่างไรบ้าง?”
“พี่ใหญ่เหว่ยโปรดดู!”หยาซนที่เปลี่ยนเกราะโลหะเป็นมีดทำครัว,ปรับเปลี่ยนรูปร่างตามใจนึก.
ซูเห่าที่พยักหน้ารับเอ่ยออกมาว่า“ตกลง,ดูเหมือนว่าเจ้าจะทำงานหนักมาก,ข้าจะสอนเจ้าบิน! หากบินได้และมีปืนไรเฟิล,ตลอดจนรูนอักขระต่าง ๆ,ก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว,หากพบศัตรู,หากชนะก็จัดการซะ,หากไม่ชนะก็หนีได้!”
หยาซานที่กลายเป็นตื่นเต้นดีใจ,พร้อมกับพยักหน้ารับ,ไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก.
เช้าวันถัดมา.
ซูเห่านำหยาซานออกมานอกเมือง,พร้อมกับอธิบายเกี่ยวกับหลักการบิน,หลังจากนั้นสิบนาที,ซูเห่าก็หยุดอธิบาย.
ดูเหมือนว่าจะไม่ง่ายในการสื่อสาร.
ซูเห่าที่เข้าไปในพื้นที่พินบอล,พร้อมกับช่วยหยาซานออกแบบเกราะที่ช่วยอีกฝ่ายบิน.
จากนั้นก็ชี้นำให้หยาซานเปลี่ยนรูปร่างสร้างปีกขึ้นมา.
หลังจากนั้นซูเห่าก็แปลงร่างเป็นราชาเกราะเหล็ก,ที่มีรูปร่างเหมือนกับหยาซาน,ก่อนที่จะสร้างปีกที่เหมาะสม,เอ่ยออกมาว่า“หยาซาน,เจ้าปรับเปลี่ยนเป็นรูปร่างเหมือนข้า,แล้วสร้างปีกสองข้างขึ้นมา.”
จากนั้นก็เอ่ยออกไปว่า“สร้างปีกอย่างไรงั้นรึ? เหมือนกับสร้างมีดทำครัวสองเล่มขึ้นมานั่นล่ะ!”
“เอาล่ะ,มีดทำครัวของเจ้ายืดให้มันยาวขึ้นมาหน่อย,ยื่นมันออกมาอีก,ให้มันหนากว่านี้!”
“ข้า....”
“หยาซานเจ้าโง่ไปแล้ว.”
“ควบคุม,....”
......
เป็นการสอนที่ทรมานเป็นอย่างมาก,หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง,ปีกสองข้างของหยาซาน,ก็เป็นรูปเป็นร่างในที่สุด.
ซูเห่าที่หมดความอดทน,พร้อมกับจับหยาซานโยนขึ้นไปบนท้องฟ้าโดยตรง.
ตอนแรกเขาต้องการสอนอีกฝ่าย ขึ้นบินและลงจอดก่อน,ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว,โยนอีกฝ่ายขึ้นไปบนท้องฟ้า,จากนั้นให้เขาเรียนรู้ที่จะบินด้วยตัวเอง...
ดูเหมือนว่านี่จะเป็นวิธีการสอนที่เหมาะกับหยาซานที่สุด.
หยาซานที่จับปีกของหยาซาน,พร้อมกับบินสูงขึ้นมาสี่กิโลเมตร,ให้หยาซานได้เห็นภาพบรรยากาศที่สูงขึ้นมา.
ทันใดนั้น...ขาของหยาซานที่สั่นไปมาอย่างรุนแรง.
หยาซานที่เวลานี้ปากสั่นคอสั่น“เหว่ย...พี่ใหญ่เหว่ย! สูงเกินไปแล้ว,นี่มันเป็นครั้งแรกของข้า....ลดความสูงหน่อยได้ใหม?”
ซูเห่าเผยยิ้ม“ไม่จำเป็น,ยิ่งสูงยิ่งดี,กว่าเจ้าจะหล่นถึงพื้น,เจ้าจะได้มีเวลาพอปรับแต่งให้พอดี.”
ซูเห่าที่ยกปีกของหยาซาน,พร้อมกับรักษาระดับการบินจากนั้นก็เอ่ยกับหยาซานพร้อมกับแนะนำหลักการบิน“หยาซานตราบเท่าที่เจ้ารักษาตำแหน่งการบินแนวนอนได้ก็พอ,หากต้องการเพิ่มความสูงและเพิ่มความเร็ว,เจ้าสามารถกระตุ้นเปิดรูนอักขระปะทุใต้เท้าได้,เจ้าควรจะปรับแต่งการบินของเจ้าให้ได้ก่อนที่จะล่วงถึงพื้น....”
หลังจากนั้น,หยาซานที่กลายเป็นสงบ,ซูเห่าเอ่ยออกมาว่า“ข้าจะปล่อยเจ้าแล้ว,เจ้าต้องพยายามบินให้ได้.”
ไม่รอให้หยาซานเอ่ยตอบ,ซูเห่าก็ปล่อยมือ,ให้อีกฝ่ายบินลงจากบนท้องฟ้า.
หยาซานดวงตาเบิกกว้าง......
“ล่วง....ล่วงแล้ว! พีใหญ่เหว่ยช่วยชีวิตข้าด้วย!”
ตอนแรกหยาซานที่สามารถรักษาสมดุลได้,เพียงไม่นาน,เพราะตื่นกลัวเกินไป,การบินจึงเสียสมดุล,จากนั้นก็ล่วงหล่นลงอย่างรวดเร็ว.
ซูเห่าที่ครุ่นคิด“ไม่ว่าอย่างไรนี่ก็เป็นครั้งแรก,ครั้งนี้เขาตื่นกลัวเกินไป,ไว้ครั้งหน้าให้เขาฝึกสงบใจให้ได้!”
