Chapter 148 Near deep pool city
临渊城
“ปัง!”
หลังจากสิ้นเสียงปืน,ซูเห่าก็เอ่ยกับหยาซาน“ไป,พวกเราไปดูกัน!”
หลังจากทั้งสองเดินมายังต้นไม้ดังกล่าว,ก็พบกับงูตัวใหญ่ที่พันอยู่บนกิ่งไม้จริง ๆ,ทว่าหัวของมันหายไปแล้ว,ในเวลานี้โลหิตกำลังไหลติ๋ง ๆ.
หยาซานที่สั่นสะท้านตะลึงงันไปเลย.
ไกลขนาดนี้,จนมองไม่เห็น,ยังจัดการได้อย่างงั้นรึ?
น่าเหลือเชื่อ,ไม่ต่างจากปิศาจกระดูกที่บินได้เลย.
หยาซานจ้องมองปืนไรเฟิลที่ได้รับมา,ราวกับเข้าใจอะไรบางอย่าง,หากเปลี่ยนเป็นศัตรูหมายความว่าอีกฝ่ายไม่มีโอกาสหลบ,ศีรษะระเบิดได้ง่าย ๆ.
ไม่,ควรจะบอกว่าศัตรูคงตายโดยที่ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ.
ใช่แล้ว,น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว!
ทว่าปืนนี้,คืออาวุธของข้า,แสดงว่าเขาคือคนที่พี่ใหญ่เหว่ยไว้ใจที่สุด.
ซูเห่าเผยยิ้ม“ปืนซุ่มยิงนี้,ข้าเรียกมันว่าไรเฟิล,เจ้าคิดว่าอย่างไร!”
หยาซานที่ดูลังเล“พี่ใหญ่เหว่ย,สิ่งนี้มันร้ายกาจมาก,ท่านควรเก็บไว้ใช้ด้วยตัวเอง!”
ซูเห่าเอ่ย“ข้าให้เจ้า เจ้าก็รับไป,นอกจากนี้ปืนใหญ่ในมือข้านั้นร้ายกาจกว่าไรเฟิลของเจ้าอีก.”
หยาซานพยักหน้ารับ,จ้องมองไรเฟิลในมือ,ราวกับหวานใจคนใหม่,ที่งดงามและน่าดึงดูดเป็นอย่างมาก.
ซูเห่าเอ่ย“ข้าได้สอนวิธีใช้ให้กับเจ้าแล้ว! อย่าขี้เกียจ,ฝึกฝนให้ชำนาญซะ!”
หยาซานที่กล่าวตอบรับออกมาทันที“พี่ใหญ่เหว่ยวางใจได้เลย,ข้าจะต้องใช้ไรเฟิลได้อย่างชำนาญแน่นอน.”
......
จากนั้นหยาซานก็ฝึกยิงไปจนถึงตอนเย็น
ในเวลานี้หยาซานที่ยิ่งได้อย่างแม่นยำในระยะหนึ่งพันเมตรแล้ว.
อย่างไรก็ตามสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดมาก,ความความเร็วในการสร้างกระสุนของเขา,แต่ละลูกจะต้องใช้เวลาเกือบห้านาที,ไม่อาจเทียบได้กับพี่ใหญ่เหว่ยได้เลย.
นอกจากนี้หากเร่งรีบเกินไปในการสร้างกระสุน,ความแม่นยำที่ได้ก็จะต่ำมาก,แม้แต่เป้าที่อยู่ห่าง 300 เมตรยังยิงไม่ถูกด้วยซ้ำ.
ดังนั้นซูเห่าจึงแนะนำให้หยาซานไปเรียนรู้กับนักหลอมเพื่อเรียนรู้ข้อมูลพื้นฐานการหล่อโดยตรง!
จากนั้นเขาก็เอ่ยออกมาว่า“ที่จริงการจัดการศัตรูนั้น,เพียงแค่กระสุนนัดเดียวก็พอแล้ว,ก่อนอื่นต้องซ่อนนตัวที่ไกลออกมาให้พร้อม,ก่อนที่ศัตรูจะตอบสนอง,ก็ยิงออกไป,เก็บปืนและจากไป,ไม่เปิดโอกาสให้ฝ่ายตรงข้ามเข้ามาต่อสู้อย่างรุนแรง.”
หยาซานพยักหน้ารับ“ทราบแล้วพี่ใหญ่เหว่ย,ทว่าข้าต้องการฝึกฝนอีกหน่อย,ข้าต้องการทำให้มันสมบูรณ์แบบ,ข้าเชื่อว่าในอนาคตข้าจะสามารถสร้างกระสุนได้รวดเร็วแน่นอน.”
ทั้งสองที่นำงูหัวขาดกลับมา,งูตัวนี้มีขนาดใหญ่มาก,เพียงพอให้ทั้งสองกินจนอิ่มได้.
เช้าวันถัดมา,หยาซานได้นำปิศาจเงามา“พี่ใหญ่เหว่ย,นำโรสมาแล้ว.”
ซูเห่าจ้องมองปิศาจเงาโรสที่หวาดกลัว,เอ่ยด้วยน้ำเสียงแกมหัวเราะ“ไม่ต้องกลัว,คิดว่าข้าจะทำอะไรเจ้าอย่างงั้นรึ? ขอเพียงเจ้าเชื่อฟังแต่โดยดี,ข้าย่อมไม่ทำให้เจ้าลำบาก,ใช่ใหม,หยาซาน!”
หยาซานเผยยิ้ม“ใช่แล้ว! มาก่อนอื่น,ก็ท่อง,จรรยบรรณสำหรับมนุษย์กลายพันธ์ก่อน.”
โรสร่างกายสั่นสะท้าน,ก่อนที่จะเริ่มท่องจรรยาบรรณสำหรับมนุษย์กลายพันธ์ออกมาทันที.
ซูเห่าและหยาซานจ้องมองกันและกัน,เผยแววตาพึงพอใจ.
ซูเห่าเอ่ย“ดีมาก,โรส,ดูเหมือนว่าเจ้าจะยอมรับแนวคิดของเมืองซือหลินแล้ว.”
โรสที่เอ่ยยืนยันหนักแน่นทันที“พี่ใหญ่เหว่ย,พี่ใหญ่หยาซาน,แนวคิดของเมืองซือหลินถูกต้องที่สุด,ข้ายอมรับแต่โดยดี,นี่คือทิศทางที่ข้าจะปฏิบัติตามในอนาคต,ข้ายินดีทำตามทุกอย่างแม้ต้องบุกน้ำลุยไฟ,ก็จะทำเพื่อเมืองซือหลิน,เพื่อความรุ่งโรจน์ของที่นี่.”
ที่จริงภายในใจของเธอก็คิดอีกแบบ“ไม่ยอมรับอย่างงั้นรึ? ขอเพียงแค่ลังเล,ก็ถูกไฟฟ้าช๊อตเป็นตอตะโกแล้ว! มีใครที่จะไม่ยอมรับงั้นรึ?”
ซูเห่าพยักหน้ารับ“ครั้งนี้ที่ให้เจ้ามา,ข้าต้องการให้เจ้านำพวกเราไปยังเมืองหลินหยวน,เพื่อไปชี้และยืนยันเป้าหมายให้กับพวกเรา,ว่าแก๊งเทียนซาอยู่ที่ใหน,มีใครบ้าง.”
“ไม่ได้ ๆ!”โรสถึงกับหวีดร้องออกมันที,ถอยหลังออกไปสองสามก้าว,ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว.
ซูเห่าเผยใบหน้าเย็นชาขึ้นมา“หืม? เจ้ากำลังปฏิเสธข้าอย่างงั้นรึ?”
โรสร่างกายสั่นเทิ้มขึ้นมาทันที,หลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา,ส่ายหน้าด้วยความหวาดกลัว“...ไม่ ๆ! ข้าไม่กล้าปฏิเสธพี่ใหญ่เหว่ย,แต่ว่าพวกเราไม่อาจไปยังเมืองหลินหยวนได้!”
ซูเห่าเอ่ย,“ทำไมไปไม่ได้?”
โรสที่ค่อย ๆ สงบใจได้,ก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า“ขอเพียงเข้าไปใกล้เมืองหลินหยวน,เจ้านายของพวกเรา แสตน,ก็จะต้องพบข้าในทันที,เจ้านายแสตนคือขั้นหกของลำดับมนุษย์ท่องรัตติกาล,จักรพรรดิสวรรค์,เขาได้บันทึกข้อมูลชีวิตของเข้าเอาไว้แล้ว,ตราบเท่าที่ข้าอยู่ใกล้กับเขา,เขาสามารถจับตัวได้ในทันที,จากนั้น....”
ซูเห่าที่จ้องมองไปที่เธอ,ฟังเธออธิบาย.
โรสพ่นลมหายใจเอ่ยออกมาว่า“เขาจะต้องโยนข้าให้พวกขั้นสามอสูรโคลนกลืนกิน...เพื่อที่จะสร้างปิศาจเงาขึ้นมาจำนวนมากแน่ ๆ,ดังนั้น,ข้าไม่อาจเข้าใกล้เมืองหลินหยวนอีก.....”
โรสที่พบว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดี,ก็เอ่ยเพิ่ม“ไม่ ๆ...ข้าหมายความว่าหากพี่ใหญ่ทั้งสองไปยังเมืองหลินหยวน,เจ้านายของแก๊งเทียนซาที่เป็นจักรพรรดิสวรรค์แสตนที่จับจ้องข้าอยู่,เมื่อถึงเวลานั้น,ข้าเกรงว่าพี่ใหญ่ทั้งสองจะต้องได้รับอันตรายแน่.”
โรสที่รู้สึกกดดันมาก,แม้แต่โอดครวญในใจ“ไม่มีใครเป็นห่วงชีวิตข้าเลย~”
ในเวลานั้นซูเห่าเอ่ยออกมาช้า ๆ“เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล,เจ้านำพวกเราไปยังเมืองหลินหยวนก็พอ,ไม่ต้องเข้าไปในเมือง,รออยู่นอกเมือง,ข้าไม่ปล่อยให้จักรพรรดิสวรรค์แสตนจับเจ้าไปแน่.”
“แต่ว่า....”โรสที่ต้องการเอ่ยอะไรออกมา.
หยาซานที่ยกมือขึ้นขัด“ไม่มีแต่,เจ้ารับฟังก็พอ,พี่ใหญ่เหว่ยจะจัดการทุกอย่างเอง!”
ซูเห่าไม่เอ่ยอะไรอีก,ก่อนที่จะหันหน้าเดินนำออกไป.
หยาซานที่สะพายไรเฟิล,ขณะผ่านห้องไท่นี่,ได้ยินเสียงเปิดหนังสือ,ก็เผยยิ้ม,ก่อนที่จะเร่งรีบตามพี่ใหญ่เหว่ยไป.
โรสที่ได้แต่ก้าวตามไปช้า ๆ,ก้มหัวลงงุด ๆ พลางขมวดคิ้วไปมา.
โรสที่ร่างกายสั่นสะท้าน,ก้าวตามคนสองคนที่หูหนวกตาบอด,เหมือนกับตัวเองเป็นแพะรับบาปกำลังถูกนำไปบูชายันต์.
หยาซานที่หันหน้ากลับมา,ขมวคิ้วไปมา“ปิศาจเงาโรส,เจ้าไม่พอใจการจัดการของพี่ใหญ่เหว่ยอย่างงั้นรึ? ทำไมถึงหน้าบูดแบบนั้น?”
โรสที่ยิ้มบิดเบี้ยวเฉิดฉายทันที,พลางหัวเราะออกมา“ไม่ ๆ เลย,ข้าพอใจ,ตอนนี้ข้ามีความสุข! ขอบคุณพี่ใหญ่เหว่ยที่ให้โอกาสข้าได้ทำผลงาน”
หยาซานพยักหน้ารับ,ไม่สนโรสอีกต่อไป.
ส่วนโรสเวลานี้กำลังสั่นสะท้าน,ภายในใจเต็มไปด้วยความซับซ้อน,รู้สึกเหมือนกับถูกถามว่า“เจ้าต้องการถูกไฟไหม้จสบหรือจมน้ำตาย!”
ให้เลือกมาเพียงอย่างเดียว.
ท้ายที่สุดจะเลือกอย่างใหนก็ต้องตายอยู่ดี.
ระหว่างทางซูเห่าได้สอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ทั่วไปของเมืองหลินหยวนเล็กน้อย.
นี่คือเมืองขนาดใหญ่ชั้นสองของโลก,มีมนุษย์กลายพันธ์ขั้นหกดูแลอยู่,เป็นเมืองที่มีขนาดใหญ่มาก,เป็นยักษ์ใหญ่ที่ไร้คู่แข่งขัน.
มีผู้คนหลายแสนคนอยู่ในเมืองหลินหยวน,มีงานมากมายทุกประเภท,นอกจากนี้ยังมีกองกำลังขนาดใหญ่และเล็กแยกพื้นที่ปกครอง,กล่าวได้ว่าถึงจะพื้นที่ขนาดใหญ่ก็มีกลุ่มอิทธิพลหลายกลุ่มที่แบ่งกันปกครอง,ไม่ใช่สิ่งที่เมืองเล็กจะเทียบได้เลย.
อย่างไรก็ตามคนทั่วไปที่อาศัยอยู่ในเมืองหลินหยวนนั้น,ก็มีความเสี่ยงสูงด้วยเช่นกัน.
อย่างไรก็ตาม ตามที่โรสเอ่ย,มีข้อตกลงกันอยู่ว่า,การต่อสู้ของมนุษย์กลายพันธ์จะต้องหลีกเลี่ยงไม่ให้คนทั่วไปได้รับผลกระทบมากที่สุด.
เมืองหลินหยวนพื้นที่ใจกลางจะเป็นของมนุษย์กลายพันธ์และมีพื้นที่วงแหวนรอบนอกเมืองหลินหยวนเป็นของมนุษย์กลายพันธ์,ความแค้นของเหล่ามนุษย์กลายพันธ์,จะต้องจัดการในพื้นที่มนุษย์กลายพันธ์เท่านั้น.
อย่างไรก็ตาม แทบทุกวันก็ยังมีคนธรรมดาที่ได้รับบาดเจ็บหรือล้มตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้,เพราะการต่อสู้มักจะเลยเถิดลามยาวออกไปนั่นเอง.
ในเวลากลางวัน,มนุษย์กลายพันธ์จะไม่ปรากฏ,เว้นแต่คน ๆ จะมีระดับขั้นห้าขึ้นไป,ปรกติแล้วจะไม่มีใครกล้าเผยตัวออกมาง่าย ๆ,เพราะการเผยตัวออกมา,จะทำให้มีชีวิตอยู่ได้เพียงแค่สามวัน.
ทำไมถึงบอกว่าต้องเป็นมนุษย์กลายพันธ์ขั้นที่ห้าขึ้นไปที่เผยตัวเวลากลางวัน,นั่นเป็นเพราะว่ามนุษย์กลายพันธ์ขั้นห้ามีวิธีในการปกป้องชีวิต,ไม่ถูกสังหารง่าย ๆ,ถึงจะเป็นขั้นหกก็ไม่ง่ายจะสังหาร.
เมืองหลินยวนตามโครงสร้างแล้วเหมือนกับเมืองซือหลินในอดีตมาก,เหล่ามนุษย์กลายพันธ์ที่มีระดับต่ำ,จะซุ่มซ่อนตัวรอคอยวิวัฒนาการ,รอให้ตัวเองมีพลังถึงจะเผยตัว.
ทั้งสามใช้เวลาเดินทางห้าวัน,ท้ายที่สุดก็มาหยุดที่ด้านนอกเมืองหลินหยวน.
เรดาร์สัมผัสของซูเห่านั้นมากกว่าแปดกิโลเมตร,สามารถปกคลุมทั้งเมืองหลินหยวนอย่างรวดเร็ว,ตรวจสอบความหนาแน่นของจิงซีของทุกคนได้อย่างรวดเร็ว.
ซูเห่าที่เผยยิ้ม,เอ่ยออกมาว่า“แค่นี้!”
