Chapter 114 Hasn't died?
还没死？
ซือเห่าไม่ตอบ,ยกดาบฟันออกไป.
ขณะซือเข่อจะหลบ.
“เท้าเคลื่อนเงา!”
ซูเห่าปรากฏด้านข้างซือเข่อทันที,ดาบฟันไปยังคอของเขา.
“ฟิ้ว!”
ตัดความว่างเหล่า
ทันทีที่ดาบซูเหาฟันเข้ามา,ซือเข่อก็ดึงคอตัวเองหลบคมดาบได้อย่างฉิวเฉียด.
ซือเข่อที่กระโดดขึ้นไปบนหลังคาสูง,ไม่กล้าเข้าโจมตีซูเห่า“เจ้าคือปิศาจรัตติกาล! เจ้าสารเลว,เนื้อราชาควบคุม คืนข้ามาซะ,ไม่เช่นนั้นข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้น ๆ!”
ซูเห่าที่มุมปากกระตุก,เจ้านี่เสียสติไปแล้วรึ? เห็นใครก็บอกว่าเป็นปิศาจรัตติกาลไปหมด.
ใต้เท้าของซูเห่าปะทุ,พุ่งเข้าหาซือเข่อทันที.
ส่วนซือเข่อที่เสียสติไปแล้ว,เขาปล่อยเส้นด้ายมากมายเข้าโจมตีซูเห่า,ปากก็ร้องคำราม,“ปิศาจรัตติกาล,ส่งเนื้อราชาควบคุมมา,เนื้อของข้า! อันไม่มีทางหลอกข้า,ขอเพียงข้าได้เนื้อ,ข้าก็จะยกระดับได้!”
“ปิศาจรัตติกาล!!!”ซือเข่อคำรามลั่น,โจมตีซูเห่าอย่างหนักหน่วง.
“วงแหวนเพลิง!”
เปลวเพลิงที่ลุกโชนโดยมีซูเห่าเป็นศูนย์กลางกระจายไปทั่ว,เผาด้ายทั้งหมดไป.
“ซี่ ๆ!”
เส้นด้ายที่โจมตีลงมานั้นละลายส่งเสียงซู่ ๆ.
ซูเห่าที่ยังคงพุ่งเข้าหาอีกฝ่าย.
เท้าเคลื่อนเงา!
ซือเข่อที่หลบไปด้านข้าง,ดาบซูเห่าฟันออกไป.
ซือเข่อที่เหมือนกับก่อนหน้านี้,ร่างกายที่เหมือนกับด้ายเลื่อนไหลหลบดาบยาวของซูเห่า.
“เขตแดนปะทุ!”
ใต้เท้าของซูเห่าระเบิดเพิ่มความเร็วของเขาขึ้น,ไล่ตามซือเข่อ.
ดาบที่เหวี่ยงออกไปอีกครั้ง.
“พรึด!”
แขนข้างหนึ่งที่ถูกตัดขาด.
ซือเข่อใช้มือหนึ่งกุมบาดแผลเอาไว้,เผยความเจ็บปวดออกมา.
เขาจ้องมองซูเห่ายังคงพุ่งเข้ามาหากัดไม่ปล่อย,ทันใดนั้นเขาที่โบกมือไปมา“ช้าก่อน,เข้าใจผิดแล้ว! พวกเราถูกอันหลอก!อันบอกว่าเนื้อราชาควบคุมอยู่ในมือเจ้า,อันหลอกข้า,ข้าเป็นเหยื่อ,เจ้าไม่อาจสังหารข้าได้,เจ้าควรไปหาอัน,อันเป็นคนที่หลอกเจ้า!”
ซูเห่าที่ขมวดคิ้ว,อันไม่เคยเห็นเขาด้วยซ้ำ,แล้วทำไมเขาถึงเป็นเหยื่อ? อย่างไรก็ตาม,ซูเห่าก็เผยท่าทางสนใจขึ้นมาเหมือนกัน,ใครจะรู้ว่าตัวตนของเขานั้นได้เปิดเผยออกมาแล้วหรือไม่?,นี่คือแผนการของอันอย่างงั้นรึ?
ไม่ว่านี่จะเป็นแผนการหรือไม่อย่างไร,ก่อนอื่น,กุดหัวเจ้านี่ก่อนค่อยว่ากัน.
ในเวลานี้,เขาต้องการสังหารปิศาจเส้นด้าย.
ซูเห่าหรี่ตา,ครุ่นคิดวางแผนจะลงมืออย่างไร.
ในเสี้ยวลมหายใจ,ใต้เท้าปะทุ,พุ่งเข้าหาปิศาจเส้นดาย,ดาบได้ฟันลงมา.
ซือเข่อที่ตะลึง,ต้องการถอย,เขาปล่อยเส้นด้ายออกมาอีกครั้ง.
วงแหวนเพลิง!
เพลิงขนาดใหญ่ที่ลุกโชน,เผาเส้นด้ายของซือเข่อไปทั้งหมด.
ซือเข่อที่งงงัน,ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี,สมองที่โล่งไปหมด.
อย่างไรก็ตามซูเห่าไม่สนใจแม้แต่น้อย,ดาบยาวได้ฟันลงมาแล้ว.
“พรึด ซี่!”
ศีรษะของซือเข่อที่ล่วงหล่นลงบนพื้น.
ซูเห่ายังไม่วางใจ,ยังคงยกดาบขึ้นฟันร่างของซือเข่อต่อ.
เพลิงมังกร!”
“ซูมมมมม!”เปลวเพลิงที่ลุกโชนไหม้ร่างซือเข่อ,เสียงไหม้ที่ดังซู่ ๆติดต่อกัน.
เพลิงมังกรที่เผาไหม้ร่างกาย,ศีรษะกระทั่งแขนที่ขาดไปด้วย.
“ฝั่งหยาซาน,จบรึยัง?”ซูเห่าเอ่ยพึมพำ.
หน้าจอเรดาร์,หยาซานและปิศาจกระดูกเต๋อลี่ยังคงต่อสู้กัน,กินพื้นที่กว้างขึ้นเรื่อย ๆ.
ซูเห่าขมวดคิ้วเร่งรีบเดินทางไป“ต้องรีบไป,จบการต่อสู้!”
......
เมื่อซูเห่ามาถึง หยาซานและปิศาจกระดูกต่อสู้กันอย่างหนักหน่วงรุนแรง.
ทั้งสองที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันนัก,พุ่งเข้าต่อปะทะกัน,ทว่าทุกครั้งที่ปะทะกัน,ต่างคนต่างฟันหนึ่งร่างถูกฟันเป็นแผลอีกร่างกระเด็นออกมา.
บาดแผลของปิศาจกระดูกนั้นกับฟื้นฟูกลับหายไปอย่างรวดเร็ว.
หยาซานที่ดวงตาแดงซ่าน,พุ่งเข้าโจมตีอีกครั้ง,อักขระรูนคมบนดาบยาว,ที่ฟันร่างอีกฝ่ายขาดกระเด็น,สร้างรอยบาดแผลบนเกราะอีกฝ่าย.
ทว่ารอยแผลที่ฟันบนร่างเต๋อลี่นั้น,ไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับเขามากมายนักเพราะมันฟื้นฟูกลับคืนอย่างรวดเร็ว.
ส่วนเต๋อลี่ที่โจมตีเข้าไปบนร่างของหยาซาน,จะปรากฏม่านแสงสีแดงปรากฏขึ้นทุกครั้ง
ถึงแม้นว่าจะไม่อาจทะลวงม่านพลัง,ทว่าก็ส่งร่างหยาซานกระเด็นห่างออกมา.
ทั้งสองที่เข้าปะทะกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า,จิงซีของทั้งสองต่างก็ถูกใช้ไปอย่างรวดเร็ว,คนที่พลังหมดก่อนเกรงว่าคนนั้นคือผู้แพ้.
“แข็ง” “คม” “เจาะเกราะ” “กัดกร่อน!”
หยาซานพุ่งเข้าหาเต๋อลี่อีกครั้ง,ความเกลียดชังที่มากมายเกินพรรณนา.
“แก๊ก แก๊ก แก๊ก!”
เดือยกระดูกมากมายที่พุ่งออกมาจากร่างเต๋อลี่.
“สว่างจ้า!”
แสงสว่างที่เจิดจ้าขึ้นทันที!
เต๋อลี่ที่หลับตาลงโดยไม่ตั้งใจ,ร่างกายสั่นสะท้าน,แต่ไม่ตื่นตะหนก,ต้องไม่ลืมว่าเขามีประสบการสร้างเกราะกระดูกที่หนาห่อหุ้มร่างกายของตัวเองได้ในทันที.
ดาบของหยาซานที่ฟันออกไป,จมเข้าไปในเกราะของเต๋อลี่,เฉือนเนื้ออีกฝ่ายทันที,เศษกระดูกลอยฟุ้ง.
อย่างไรก็ตามทุกอย่างกับไร้ประโยชน์,เต๋อลี่ฟื้นฟูกลับมาได้อย่างรวดเร็ว.
เต๋อลี่เหวี่ยงดาบกระดูกสวน,เพื่อให้หยาซานถอยห่างออกไป.
หยาซานที่หลบ,เตรียมรูนอักขระ,พุ่งเข้าไปอีกครั้ง.
ในเมื่อไม่อาจทะลวงเกราะได้,ก็ต้องหาวิธีอื่น,โดยเฉพาะการกุดศีรษะอีกฝ่าย.
“กระแสไฟฟ้า!”
“ฟี่ ๆ!”
กระแสไฟฟ้าแล่นผ่านเดือยกระดูก,อาบไปทั่วร่างปิศาจกระดูก.
เขารู้ว่าเมื่อใช้ท่านี่ออกมา,ขอเพียงปล่อยกระแสไฟฟ้าไปทั่วร่างอีกฝ่าย,อีกฝ่ายก็จะชาจนควบคุมตัวเองไม่ได้ระยะเวลาหนึ่ง.
เป็นความจริง,เมื่อกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน,ร่างของเต๋อลี่ชาไปหมด,จนขยับไม่ได้,ทว่าเขามั่นใจในพลังป้องกันของตัวเอง,เกราะหนาของเขาแม้นว่าดาบจะทะลวงเกราะเข้ามาได้,แต่ก็ไม่อาจฟันขาด,เขาสามารถฟื้นฟูคืนกลับได้ตลอดเวลา.
ด้วยความคิดดังกล่าว,ทำให้หัวใจของเต๋อลี่สงบ,มั่นคง.
เป็นความจริง,ดาบยาวที่ฟันเกราะกระดุกไปกินลึกเนื้อส่วนคอ,ลึกเข้าไป สองในสามส่วน,เกือบที่จะกุดหัวอีกฝ่ายได้แล้ว,ทว่าเหลือหนึ่งในสาม,ที่ไม่อาจขยับผ่านได้เลย.
หยาซานที่คำรามด้วยความโกรธ“ขาดสิวะ!!!”
เขารู้ดีหากครั้งนี้ไม่อาจจัดการอีกฝ่ายได้,คงไม่มีโอกาสรอบสอบให้ใช้รูนกระแสสายฟ้าได้แล้ว.
อาซานที่กัดฟันรู้สึกช่วยไม่ได้,เดือยกระดูกที่ผลักเขาลอยกระเด็นออกมา,ไม่อาจเข้าใกล้ได้เลย.
เหลือเพียงแค่หนึ่งในสามเท่านั้น.
เขารู้ดีว่า,บาดแผลแค่นี้ไม่อาจสังหารเต๋อลี่ได้.
“วีดดดดดฟิ้ว!”
อย่างไรก็ตามขณะที่เขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง,ศีรษะขนาดใหญ่ก็ลอยโด่งออกไปกระแทกดาบในมือของเขา.
“เคร้ง~”
“พรึด!”
เสียงดังกังวาน,เป็นศีรษะของเต๋อลี่นั่นเอง.
ทว่าร่างกายราวกับไม่รู้ว่าหัวขาดไปแล้ว,ยังคงเหวี่ยงดาบกระดูก,กระแทกร่างหยาซานลอยออกไปไกล.
“กึก!”
เสียงของศีรษะเต๋อลี่ที่กลิ้งไปบนพื้นก่อนถูกรองเท้าโลหะเหยียบเอาไว้.
เต๋อลี่ที่ยังไม่ตาย,ดวงตางงงวย,เงยหน้าขึ้นมอง,ก่อนเห็นร่างในความมืดมิด,ที่มีความมืดห่อหุ้ม,ด้วยแววตาเย็นชา.
“ใคร....”เต๋อลี่ที่เอ่ยเสียงแหบเครือ.
“ยังไม่ตายอีกรึ?”ซูเห่าที่เผยความประหลาดใจ,ก่อนที่จะใช้ดาบฟันศีรษะขาดครึ่ง.
เต๋อลี่ที่ได้ยินเสียงฟิ้ว,ครรลองสายตาของเขาถูกแบ่งออกเป็นสองซีก,จากนั้นทุกอย่างก็มืดลง.
