Chapter 112 Action
行动
ม่านความมืดที่มาถึง.
ซูเห่าถือดาบสองเล่มและสวมเกราะอย่างระมัดระวัง,เหมือนกับชาติที่แล้วเขามีดาบยาวและดาบสั้น,เกราะของเขาเองก็มีการสลักด้วยลวดลายรูนอักขระมากมาย.
เขาชอบสวมเกราะหนาในการต่อสู้,เพื่อป้องกันอุบัติเหตุที่คาดไม่ถึง,เพื่อใช้รักษาชีวิต.
เกราะและดาบของเขา,ล้วนแต่ได้มาจากชิ้นส่วนร่างกายของหยาซานนำมาสลักรูนอักขระสนับสนุนการต่อสู้.
มีบอลขนาดเล็กเท่ากับกำปั้นสามลูก,มันคือระเบิด 20 อักขระ,แม้นว่าจะไม่ได้รุนแรงมากนัก,ทว่าผลของมันก็น่าตื่นตะลึงเช่นกัน.
ส่วนหยาซานเวลานี้มีดาบเล่มหนึ่ง,เขาเชี่ยวชาญในการเปิดใช้งานรูนอักขระบนดาบเป็นอย่างมาก.
นอกจากนี้ร่างกายของเขายังมีลวดลายที่สลักเอาไว้หนาแน่นไปหมด.
รูนอักขระเหล่านี้,หยาซานเข้าใจวิธีใช้งานอย่างแจ่มแจ้งแล้ว,ขอเพียงเขาต้องการ,เคลื่อนย้ายความคิด,ก็เปิดใช้งานได้ทันที.
ซูเห่าหันหน้าไปถามหยาซาน“หยาซาน,เตรียมตัวพร้อมรึยัง? คืนนี้,ปิศาจกระดูกมอบให้เจ้า.”
เวลานี้,หยาซานคืออสูรหนามทะลวง,จิงซีของเขาไปถึงจุดสูงสุดของร่างแล้ว,เป็นมนุษย์กลายพันธ์ขั้นสาม,เทียบได้กลับบรรพจารย์ขั้นต้นผู้หนึ่ง.
แม้นว่าจะยังแตกต่างจากปิศาจกระดูก,จิงซียังคงอ่อนด้อยกว่ามาก,ทว่าด้วยรูนอักขระมากมายสนับสนุน,ก็ยากจะบอกได้ว่าปิศาจกระดูกนั้นเหนือกว่าเขา.
หยาซานเวลานี้ตื่นเต้นจนตัวสั่น,กัดฟัน,ไม่พูด,เพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น.
เพื่อแก้แค้นให้ภรรยาและบุตรชาย,คืนนี้,เขารอมาสองปีแล้ว,ทุกข์ทรมานมาตลอดสองปี.
ซูเห่าเอ่ย“ไป! หากสู้ไม่ได้,ให้วิ่งไปหาข้า,ไม่ต้องใจร้อน,รักษาชีวิตให้ดี,หลังจากนี้ยังมีโอกาสอีกมาก.”
หยาซานพยักหน้าทันที“ขอบคุณพี่ใหญ่เหว่ย!”
สำหรับหยาซาน,ขอเพียงสังหารปิศาจกระดูก,ถึงตายก็ไม่เป็นไร,แต่หากไม่อาจสังหารปิศาจกระดูกได้,เขาตายไป,เรื่องนี้ไม่อาจยอมรับได้เลย.
ขณะซูเห่าและหยาซานเปิดประตู,ไท่นี่ที่แกล้งนอนหลับอยู่ในห้อง,เธอจ้องมองบิดาและลุงหายไปในความมืด.
เมื่อเธอเติบโตขึ้น,เธอมีเหตุผลมากขึ้นกว่าเดิม.
ก่อนหน้านี้,พี่ชายและแม่ของเธอหายตัวไปทันที,บิดาไม่เคยเอ่ยถึง,ไม่รู้ไปใหน,จวบจนถึงเวลานี้เธอพอจะคาดเดาได้แล้ว.
สิ่งที่เธอปรารถนาอย่างเดียวเวลานี้,คือบิดาของเธอ,อย่าได้หายไปทันทีเลย,ขออย่าให้ทุกคนหายไปจนหมดจนเธอไม่เหลือใครก็พอ.
เพราะว่า,เวลานี้ครอบครัวของเธอเหลือแค่บิดาคนเดียวแล้ว.
......
ซูเห่าที่กระตุ้นรูนดูดซับแสงพร้อมกับหยาซาน,ซ่อนตัวอยู่ในความมืด,ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้.
ซูเห่านำหยาซานมาหาปิศาจกระดูก,ชี้ไปยังบ้านหลังหนึ่ง”ที่ชั้นสามตึกนั่น.
หยาซานพ่นลมหายใจยาว,พร้อมกับชักดาบยาวออกมา.
คืนนี้,เขาต้องสังหารปิศาจกระดูกเพื่อบรรเทาความเกลียดชังในใจให้ได้.
ความเกลียดชังที่ขังอยู่ตลอดทั้งสองปี,คืนนี้,ด้วยดาบเล่มนี้,มันจะสลายหายไปทั้งหมด.
หยาซานไม่เอ่ยกล่าว,กระตุ้นอักขระ“แข็ง” “เจาะเกราะ” “คม” “กัดกร่อน” เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของเกราะ.
หยาซานกระโดดออกไปเบา ๆ,ร่อนลงที่ตึกดังกล่าว.
“ปะทุหนามทะลวง!”
“พรึด พรึด พรึด-”
หนามกระดูกมากมายหนาแน่นไปหมด,ผุดออกมาจากร่างหยาซานพุ่งออกไป,ปกคลุมท้องฟ้าพุ่งเข้าสู่ทิศทางของปิศาจกระดูก.
“อ๊ากกก!”ในตึกชั้นสามเสียงร้องเจ็บปวดดังขึ้น,มนุษย์กระดูกที่ใหญ่โตพุ่งทะลวงขึ้นมาบนหลังคา,ลอยอยู่บนอากาศทันที.
ในเวลานี้ปิศาจกระดูก,เต๋อลี่มีรูเล็ก ๆ มากมาย,โลหิตไหลซึมออกมา,บาดแผลถูกกัดกร่อน,ไม่ยอมฟื้นฟู.
เห็นชัดเจนการลอบโจมตีของหยาซานนั้นได้ผลเป็นอย่างมาก.
อย่างไรก็ตามอาการบาดเจ็บดังกล่าว,เต๋อลี่ไม่ได้เป็นอะไรมากนัก,ความแข็งแกร่งของเขานับว่าไม่ธรรมดา,เขาสามารถฟื้นคืนกลับมาอย่างรวดเร็ว,เมื่อแปลงร่าง,บาดแผลทั้งหมดแทบจะคืนกลับมาเป็นปรกติ.
เต๋อลี่ที่ฟื้นฟูกลับมา,ทว่ากับพบว่าบาดแผลเหล่านี้ดูผิดปรกติ“พลังกัดกร่อนนี้มันหมายความว่าอย่างไร?”
เขาพบว่าเมื่อฟื้นฟูมันก็กัดกร่อนคืนกลับไปเป็นแผลเช่นเดิม.
เต๋อลี่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง,อย่างไรก็ตามในเวลานั้นเขาได้ยินเสียงที่โกรธเกรี้ยวคำรามลั่นพุ่งเข้ามา,เวลานี้เขาสัมผัสได้ถึงตำแหน่งของหยาซานแล้ว,จับจ้องมองหยาซานที่มีความมืดมิดปกคลุม.
“อสูรหนามทะลวง?”
จากสัมผัสเขาบอกได้ว่าอีกฝ่ายอยู่ในลำดับมนุษย์เกราะ,ขั้นสาม,กำลังบุกเข้ามา.
อสูรหนามทะลวง,ทำไมกล้ายืนต่อหน้าเขา,ต้องการกินเนื้อของเขารึ?
เต๋อลี่ไม่มีเวลาให้คิดแม้แต่น้อย,มือขวาของเขากลายเป็นดาบกระดูกปรากฏขึ้น เข้ารับมือหยาซานทันที
คนที่บังอาจรบกวนเวลานอนของเขา,จะต้องหลับไปตลอดกาล!
หยาซานไม่พูดไม่จา,กัดฟัน,เหวี่ยงดาบออกไปด้านหน้า.
เสียงของภรรยาและบุตรชายยังก้องอยู่ในจิตใจ,ทว่าพวกเขาจากไปไม่อาจหวนกลับมาแล้ว.
เขาคำรามลั่น“ปิศาจกระดูก! รีบตายไปซะ!”
“ม่านพลัง” “แข็ง” “คม” “เจาะเกราะ” “กัดกร่อน” พริบตานั้นถูกเปิดใช้งาน.
“เดือยกระดูก!”
“หนามกระดูกปะทุ!”
เต๋อลี่ใช้เดือยกระดูก,ทั่วร่างเต็มไปด้วยหนามกระดูก.
ส่วนหยาซานใช้กระดูกปะทุพุ่งเข้าหาอีกฝ่ายด้วยความเร็ว.
หยาซานที่ลดความเร็วเหวี่ยงดาบตัดเดือยกระดูกที่พุ่งเข้าหาด้านหน้า,เต๋อลี่เองก็หลบหนามกระดูกของหยาซาน.
ในเวลานั้น,ดาบกระดูกของเต๋อลี่ได้สะบัดฟันลงมายังหยาซาน.
หยาซานดึงดาบกลับมาป้องกัน.
“เคร้ง!”
เต๋อลี่หดดาบกระดูกคืนกลับ.
จากนั้นก็กระทืบเท้าลงบนพื้น.
“เดือยหนามฝังสวรรค์!”
เดือยหนามที่พุ่งขึ้นจากบนพื้น,ทะลวงหยาซาน.
“ติ๊ง!”
อย่างไรก็ตามเต๋อลี่คาดไม่ถึงแม้แต่น้อย,เดือยกระดูกไม่อาจทะลวงร่างหยาซาน
หยาซานที่ถูกเดือยกระดูกปะทะลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า,ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด.
เต๋อลี่ดวงตาเบิกกว้าง“อสูรหนามทะลวง,พลังป้องกันแข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ? แปลกเกินไปแล้ว!”
......
ซูเห่าที่เฝ้ามองอยู่ชั่วครู่,พบว่าหยาซานไม่ได้เสียเปรียบแต่อย่างใด,เขาก็ก้าวออกไป,มุ่งสู่เป้าหมายของตัวเอง.
เขารับผิดชอบจัดการกับปิศาจเส้นด้ายนั่นเอง.
บางทีปิศาจกระดูกและปิศาจเส้นด้ายที่ต่อสู้กันหนักหน่วงเมื่อคืน,เกรงว่าหลังจากคืนนี้คงจะไม่ปรากฏขึ้นอีกแล้ว.
ความต้องการของซูเห่า,หากสามารถลอบจัดการปิศาจเส้นด้ายได้ อย่างเงียบ ๆ,คงจะช่วยลดปัญหาได้มาก.
ซูเห่าที่เปิดใช้งานรูนดูดซับแสงเพิ่ม,พร้อมกับเคลื่อนที่เงียบ ๆ เข้าหาซือเข่อ,ปิศาจเส้นด้าย.
ทว่าเมื่อไปถึงตึกด้านหน้า,ซูเห่าก็ต้องหยุดลงทันที.
“เกิดอะไรขึ้น?”
เวลานี้,ซูเห่าพบว่าบนผนังนั้นมีเส้นด้ายมากมายที่ไม่อาจมองเห็นด้วยตาเปล่ากระจายไปทั่ว.
หากไม่เพราะว่ามันมีจิงซีไหลเวียนอยู่,เขาคงไม่พบกับพวกมัน.
“ขอเพียงแตะเส้นด้ายเหล่านี้,ก็จะเป็นเหมือนกับใยแมงมุมแจ้งตำแหน่งของเขาอย่างงั้นรึ?”
ซูเห่าที่ถอยออกมาสองก้าว,สัมผัสบนเรดาร์,พบว่าเส้นด้ายมีมากมายปกคลุมไปทั่วจนตะลึงไปเหมือนกัน.
ทั้งด้านในด้านนอก,เต็มไปด้วยเส้นใยที่มองไม่เห็น,กระทั่งหนูหรือแมลงสาปก็เข้าไปไม่ได้.
สองปีก่อนปิศาจความเร็วถูกอีกฝ่ายตัดเป็นชิ้น ๆ,ซูเห่าบอกกับตัวเองหากไม่ระวังอาจจะถูกอีกฝ่ายตัดเป็นชิ้น ๆ แน่.
ซูเห่าไม่คาดคิดเหมือนกันว่าปิศาจเส้นด้ายจะหวาดกลัวความตายถึงขนาดนี้.
ป้องกันตัวขนาดนี้,เกินจริงไปเล็กน้อย.
ซูเห่าดูลังเลขึ้นมาทันที,เกรงว่าการลอบสังหารอีกฝ่ายคงเป็นไปไม่ได้แล้ว.
มนุษย์กลายพันธ์ในโลกนี้,หากไม่ตัดศีรษะออกจากร่าง,ก็ไม่อาจยืนยันได้ว่าอีกฝ่ายจะตายจริง ๆ.
หากต้องการลอบเข้าไปสังหารเงียบ ๆ เห็นชัดเจนว่าไม่อาจทำได้.
ไม่อาจเข้าไปใกล้ได้.
ซูเห่าพ่นลมหายใจยาว“เช่นนั้นก็ต้องบุกทะลวงเข้าไปตรง ๆ.”
