Chapter 104: You lightly
您轻点
ฟอร์ดเคาะประตู,ประตูถูกเปิดออก,แล้วก้าวเข้าไปช้า ๆ.
ภายในห้องมีตะเกียงน้ำมันที่จุดอยู่,ในห้องร่างที่เพรียวบางนั่งอยู่.
ร่างที่ดูผมบางแก้มตอบ,หน้าผากกับดูเอิบอิ่ม,ดวงตาเล็กเป็นประกายดูลึกล้ำ,นั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะ,ที่มีวัสดุมากมาย,และตำราหนาที่เขากำลังเปิดอ่านอยู่,เมื่อฟอร์ดเข้ามาด้านหลัง,อีกฝ่ายก็ยังไม่หยุดอ่าน.
ฟอร์ดที่ไม่ได้เอ่ยอะไรนิ่งเงียบ,อีกฝ่ายได้เอ่ยออกมาเสียงเบา“ฟอร์ด,เจ้ารอข้าสักครู่!”
ฟอร์ดที่เงียบไม่กล้าสงเสียง,ทำได้แค่นั่งบนเก้าอี้,จ้องมองหัวหน้าตัวเอง,ที่กำลังอ่านหนังสือจนถึงหน้าสุดท้าย.
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่,ชายร่างผอมก็สูดหายใจลึก,ปิดตำราลง,เอ่ยพึมพำ“เหมือน ๆ กัน!”
จากนั้นเขาก็ผลักตำราไปด้านหน้า,หันหลังกลับมา“ฟอร์ด,คืนนี้เป็นอย่างไรบ้าง!”
ฟอร์ดตอบออกมาทันที“ล้มเหลว,หัวหน้าอัน”
ท่าทางของหัวหน้าของเขา,แม้นว่าจะดูไม่แข็งแกร่งทรงพลังอะไร,ทว่าฟอร์ดกับไม่กล้าโอหัง,แม้แต่รู้สึกหวาดกลัวด้วยซ้ำ.
อันพยักหน้ารับ,คิดเล็กน้อยเอ่ยออกมาว่า“ไม่เป็นไร,เรื่องนี้ยังไม่สำคัญ.”
จากนั้นเขาก็จ้องมองแขนของฟอร์ดเอ่ยออกมาว่า“แขนของเจ้าเกิดอะไรขึ้น?”
ฟอร์ดขยับแขนหลบเอ่ยออกมาว่า“เดี่ยวก็ฟื้นฟู,ไม่ใช่ปัญหาใหญ่.”
อันที่พิงร่างลงไปบนพนักพิงด้านหลัง,เอ่ยออกมาเล็กน้อย,“เจ้าเป็นคนตัดมันเองอย่างงั้นรึ? ใครถึงกับทำให้เจ้าต้องเฉือนเนื้อด้วยตัวเอง,ในเมืองซือหลินน่าจะมีไม่มาก.”
ฟอร์ดพยักหน้า“ข้าพบกับมนุษย์กลายพันธ์จิ๋วเข้า,อีกคนเป็นมนุษย์เกราะ,แต่ร่างกายของทั้งสองกับกลมกลืนกับความมืดได้อย่างดีเยี่ยมจนแทบไม่อาจมองเห็นได้ชัด,คนร่างเล็กนั้นเหมือนกับคนธรรมดามาก,ทว่ากับสามารถทะลวงเกราะของข้าได้อย่างง่ายดาย,ทำให้ข้ารู้สึกแปลกประหลาดมาก.”
อันที่เผยท่าทางจริงจัง,ขมวดคิ้วไปมา“รู้ใหมว่าเป็นลำดับอะไร?”
ฟอร์ดที่ส่ายหน้าไปมา“ไม่รู้เลย.”
จากนั้นเขาก็คาดเดา“เป็นลำดับมนุษย์ท่องรัตติกาลขั้นสี่ที่เรียกว่า【ปิศาจรัตติกาล】หรือไม่?”
อันที่เอ่ยออกมาช้า ๆ“เป็นไปได้!”
ฟอร์ดลังเล“ทว่า,เมืองซือหลินไม่มี【ปิศาจรัตติกาล】....”
อันที่ขมวดคิ้วไปมา เอ่ยออกมาว่า“ไม่จำเป็นต้องเป็นคนเมืองซือหลิน,อาจจะมาจากที่อื่น.”
“นี่มัน...”ฟอร์ดที่รู้สึกกระบวนกระวายขึ้นมาทันที,มนุษย์กลายพันธ์ขั้นสูงมีมากขึ้น,สำหรับขั้นสองแล้ว,ย่อมสัมผัสได้ถึงอันตราย.
อย่างไรก็ตามเมืองซือหลินที่เป็นเมืองเล็ก ๆ,สำหรับมนุษย์กลายพันธ์ขั้นสี่ที่พ่ายแพ้การแข่งขันจากเมืองใหญ่,การมาตั้งหลักที่นี่ซึ่งนับเป็นสถานที่พักยอดเยี่ยมไม่น้อย.
อันที่เอ่ยพึมพำ“ฟอร์ด,ไม่จำเป็นต้องกังวล,ยิ่งเมืองนี้วุ่นวายเท่าไหร่,พวกเราก็ยิ่งมีโอกาส! เมื่อปิศาจรัตติกาลปรากฏ,วัตถุดิบที่เราต้องการยิ่งมีโอกาสได้รับมามากเท่านั้น,ตอนนี้รอเพียงแค่โอกาสเท่านั้น,ไว้ให้แก๊งเทียนเหมินและแก๊งเสิ่นฮุย,ต่อสู้ตัดสินเป็นตายกัน,พวกเราก็เพียงแค่รอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ก็พอ!”
จากนั้นเขาก็หันหน้าไปมองฟอร์ดเอ่ยออกมาว่า“ฟอร์ด,ขอเพียงเจ้ายกระดับได้สำเร็จ,ข้าจะพาเจ้าไปจากที่นี่,ไปยังเมืองที่ใหญ่กว่านี้,แล้วเจ้าจะได้รับประสบการณ์ของโลกใบใหญ่ที่แท้จริง.”
ฟอร์ดที่เชื่อมั่นในคำพูดดังกล่าวเป็นอย่างมาก,เพราะอันเป็นคนที่มอบความหวังทั้งหมดให้กับเขา.
ฟอร์ดเอ่ย“แล้วตอนนี้ข้าต้องทำอย่างไร?”
อันที่นวดขมับเอ่ยออกมาช้า“ข้าจะทำให้แก๊งเทียนเหมินและแก็งเสิ่นฮุยลงมือต่อกันและกัน,แล้วคอยเก็บผลประโยชน์.”
จากนั้นเขาก็นำภาพสองภาพออกมา,ซึ่งเป็นภาพของเด็กสาวทั้งสองคน,ที่ด้านล่างมีข้อมูลตำแหน่งสถานะของทั้งสองอย่างระเอียด.
อันนำป้ายสองอันที่แตกต่างกันยื่นออกไป,เอ่ยออกมาว่า”เจ้าและเซี่ยลี่เลือกเป้าหมายคนละคน! แล้วสังหารเป้าหมายซะ.
อย่างไรก็ตามจำเอาไว้,การสังหารครั้งแรกห้ามทำสำเร็จแต่ให้ทำป้ายเลียนแบบนี้ทิ้งเอาไว้,จากนั้นการสังหารครั้งที่สองต้องให้ตาย,แล้วค่อยหนีออกมา!”
ฟอร์ดเข้าใจความหมายของอันทันที,พยักหน้ารับรูปถ่ายและป้ายมา.
......
ซูเห่ายังคงจ้องมองหยาซานที่ยังคงนอนอยู่,เฝ้าสังเกตความเปลี่ยนแปลง,ทุกระยะเวลาหนึ่ง,เขาจะใช้มือกรีดแขนอีกฝ่าย,เพื่อใส่เลือดลงไปในขวดเปล่าที่เตรียมไว้.
หยาซานยังไม่รู้สึกตัว,แม้แต่นอนหลับลึก.
เพียงไม่นาน,ร่างกายของหยาซานก็เริ่มเปลี่ยนแปลง,เกล็ดทั่วร่างของเขาลดลงช้า ๆ,ก่อนที่จะสลายหายไป,เปลี่ยนเขาเป็นคนธรรมดา.
จากนั้นผิวของเขาเริ่มหมองคล้ำและเข้มขึ้นเรื่อย ๆจนกลายเป็นดำเงา.
ซูเห่าที่ถือมีดเก็บตัวอย่างโลหิต,ในชั่วระยะเวลาสำคัญ,เขาได้เก็บโลหิตแทบทุกสิบวินาทีเลยทีเดียว.
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้ซูเห่าประหลาดใจที่สุด,ร่างกายของหยาซานที่กลายเป็นมืดขึ้นเรื่อย ๆ,บาดแผลที่เขาตัดเก็บโลหิต,ฟื้นฟูกลับไปอย่างรวดเร็ว,ราวกับว่าเวลานี้หยาซานมีพลังฟื้นฟูร่างกายที่แข็งแกร่งมาก.
ในเวลาต่อมาใบหน้าของหยาซานกลายเป็นขาวซีด,คืนกลับรูปลักษณ์เดิม,หนึ่งนาทีต่อมา,ร่างกายก็กลายเป็นสีดำมืดอีกครั้ง,จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นเกราะกระดองขึ้นมาปกคลุมไปทั่วร่างกายขยายออกมาเหมือนกับบอลลูนมันเป็นเปลือกชั้นที่หนาเป็นอย่างมาก.
“นี่คือความลึกล้ำของชีวิต,การเปลี่ยนแปลงที่น่าอัศจรรย์,เป็นการแปลงร่างที่สมบูรณ์แบบ...”ซูเห่าที่พอใจในการรับชมเป็นอย่างมาก,ราวกับว่าได้ดูเรื่องลึกลับที่น่าดึงดูด.
ซูเห่าที่รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย,“ทุกสรรพสิ่งในโลกใบนี้,ล้วนแต่มีกฎธรรมชาติเป็นของมันเอง,ไม่ได้แปลกประหลาดจนไม่อาจอธิบายได้,ที่เห็นว่าแปลกเพราะยังไม่เข้าใจกฎของมันเท่านั้น,นี่คือกฎเกณฑ์ของการแทนที่หรือไม่?”
หากสามารถเข้าใจกฎการวิวัฒนาการ,กฎการแทนที่ของโลกใบนี้,ได้อย่างชัดแจ้ง.
ไม่เพียงสามารถควบคุมพลังที่ไร้เทียมทานได้ดั่งใจนึก,ยังสามารถเปิดเผยอีกหนึ่งความลึกล้ำของชีวิตได้อีกด้วย.
ภายในใจซูเห่าที่ครุ่นคิด,ทว่ามือของเขาก็ไม่หยุดเช่นกัน,เขาทำการเก็บตัวอย่างโลหิตของหยาซานอย่างสม่ำเสมอ.
หยาซานหลังจากการวิวัฒนาการเสร็จสิ้นก็จะกลับมาเป็นรูปร่างปรกติทั่วไป,ที่เวลานี้กำลังนอนสวมกางเกงในอยู่.
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น,หยาซานก็ตื่นขึ้นมาช้า ๆ,แววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
“พี่ใหญ่เหว่ย,ข้าทำสำเร็จแล้ว!”เขาหันมาพร้อมกับเหยียดมือออกไป,ร่างกายที่มีเกราะสีดำเข้มปกคลุม,เป็นเหมือนกับกระดองที่พองโป่งขึ้นมา,กระทั่งใบหน้าก็กลายเป็นของแข็ง,ปกคลุมเหมือนกับไอรอนแมน,จนไม่อาจมองเห็นรูปร่างดั้งเดิมได้.
ในเวลาเดียวกันนั้นหยาซานที่มองเห็นขวดเล็ก ๆ ข้างเขา,จึงเอ่ยสอบถามด้วยความสงสัย“พี่ใหญ่เหว่ย,ขวดมากมายนี่,นำมาใช้ทำอะไร?”
ซูเห่าที่โบกมือไปมา“อย่าใส่ใจ,ตอนนี้เจ้าเป็นอย่างไร?”
หยาซานที่ยังคงตื่นเต้น“สุดยอด,ผู้บ้าบิ่น,ไม่เพียงรู้สึกว่ามีพลังมากมาย,ข้ารู้สึกไร้เทียมทาน,แม้นว่าจะใช้พลังไปแล้ว,ก็ยังไม่รู้สึกว่าอ่อนแอลงเลย.”
ซูเห่าเอ่ย“ข้าไม่ได้ถามว่าเจ้าดีใจหรือไม่?,ข้าต้องการถามว่าเจ้าได้รับความสามารถอะไรมา,บอกข้า.”
หยาซานหัวเราะเสียงดังเอ่ยออกมาว่า“ข้าสามารถสร้างเกราะปกคลุมทั่วร่าง,เหมือนกับกระดอง,มันหนาเป็นอย่างมาก,ข้าคิดว่าดาบหรือหอกก็ยังยากจะสร้างแผลได้,มันหน้ามาก,บางที....”
หยาซานยังเอ่ยไม่จบด้วยซ้ำ,มีดของซูเห่าก็แทงเข้ามาในเกราะของเขาห้าเซ็นติเมตรแล้ว.
ทะลวงเข้ามาห้าเซ็น....
ซูเห่ายื่นขวดเปล่าสุดท้ายออกไป“ใส่โลหิต,ลงไป!”
หยาซานที่เอื้อมมือไปรับโดยไม่รู้ตัว,และทันใดนั้นราวกับนึกอะไรได้,สายตาแทบหลุดจากเบ้าจ้องมองขวดเล็ก ๆ จำนวนมากรอบ ๆ.
หยาซาน“.......”
นี่คือมนุษย์ทดลองดั่งที่พี่ใหญ่เหว่ยเอ่ยถึงอย่างงั้นรึ?
ขณะจะเอ่ยอะไรออกมา,เขาก็ถูกพี่ใหญ่เหว่ยขยับมือบีบโลหิตใส่ขวดอย่างช่ำชอง.
โลหิตที่ไหลตามมีด,หยาซานที่ขนลุกไปทั่วร่าง,ก่อนหน้านี้ที่เขาหมดสติต้องเจออะไรแบบนี้อย่างงั้นรึ?
หยาซานดึงมีดออก,ใครจะรู้ว่าซูเห่าที่หมุนดาบสั้นของเขา,แล้วเอ่ยออกมาอีกว่า“ข้าจะทดสอบเกราะเจ้าด้วยตัวเอง,มาดูว่ากระดองของเจ้าจะแข็งขนาดใหน.”
หยาซานที่นึกถึงผู้บ้าบิ่นก่อนหน้านี้,ถูกซูเห่าเจาะเอวเป็นรู,ก็กลืนน้ำลายคำโต“พี่ใหญ่เหว่ย,ท่าน...เบา ๆ นะ!”
