(ฟรี)มรรคามหาเทพวิวัฒน์ ตอนที่ 30 มหาวิทยาลัยชั้นนำ

มรรคามหาเทพวิวัฒน์ ตอนที่ 30 มหาวิทยาลัยชั้นนำ

เมื่อว่านกู่หลิวประกาศว่าลู่อวี่ได้อันดับหนึ่งทั้งห้องก็เงียบลง

พวกเขาคิดว่าพวกเขาได้ยินผลการทดสอบไม่ถูกต้อง แต่หลังจากนึกถึงการต่อสู้ของลู่อวี่ได้ พวกเขาตระหนักว่าพวกเขาไม่ควรแปลกใจแม้แต่น้อย

นักเรียนทุกคนในชั้นปีที่สองเริ่มส่งเสียงเชียร์พร้อมกัน

"ลู่อวี่ ยอดเยี่ยมมาก!"

"ลู่อวี่เป็นความภาคภูมิใจของเรา ชาวพรสวรรค์ระดับ F!"

"เยี่ยมมาก เขาเป็นอันดับหนึ่งในรัฐทั้งหมด ลู่อวี่สร้างปาฏิหาริย์!"

หลาย ๆ คน หลาย ๆ กลุ่มส่งเสียงอย่างมีความสุข!

นักเรียนในชั้นเรียนอื่น ๆ สังเกตเห็นสิ่งนี้และเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ความจริงที่ว่านักเรียนชั้นนําในรัฐทั้งหมดนั้นมาจากชั้นเรียนอื่นไม่ได้ทําให้พวกเขารู้สึกดีสักนิด

"ตอนนี้เราจะเริ่มพักครึ่งแรก เพื่อเตรียมพร้อมสําหรับรอบที่สองของการทดสอบ!" ว่านกู่หลิวกล่าวหลังจากประกาศการจัดอันดับ

หลังจากที่เขาพูดจบ เมจค่ายกลก็หยุดการก่อตัวของค่ายกลและไปพักผ่อน

ระหว่างรอการสอบรอบที่สอง นักเรียนต่างพากันกลับไปที่ห้องเรียนของตนเพื่อพักผ่อน

ลู่อวี่ก็กลับไปที่ชั้นเรียนของเขาและเริ่มพักผ่อนเช่นกัน

......

หลายคนเข้าหาลู่อวี่ระหว่างทางกลับและสอบถามเกี่ยวกับการพัฒนาความแข็งแกร่งของเขา

"ลู่อวี่ บอกเราหน่อยสิว่านายแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไงกันน่ะ"

"ใช่ ๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพรสวรรค์ระดับ F จะพัฒนาได้เร็วขนาดนี้ นายมีทริคอะไรให้เราบ้างไหม"

"ฉันเข้าใจว่าลู่อวี่มาจากครอบครัวที่มีรายได้น้อยนะ เพราะงั้นเขาจึงไม่สามารถซื้ออุปกรณ์และยาที่ดีได้ เขาไม่ธรรมดาเลยที่จะพัฒนาความแข็งแกร่งของเขาอย่างรวดเร็วภายใต้สถานการณ์ที่ยากลําบากเช่นนี้"

"ฉันเป็นเพียงระดับ C แต่ความแข็งแกร่งของฉันด้อยกว่าระดับ F นี่เป็นโลกที่แปลกประหลาดที่เราอยู่"

ลู่อวี่ไม่ตอบคําถามของพวกเขา เขาตอบอย่างสบาย ๆ แทนว่า "ถ้านายพยายามอย่างหนักโดยเข้าไปในดันเจี้ยนมากขึ้นและรับเควสมากขึ้น นายสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของนายได้อย่างรวดเร็ว"

เขานั่งลงที่ที่นั่งขณะที่เขาพูดออกไป

ผู้คนรอบตัวเขาพูดไม่ออกเมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาจะเข้าดันเจี้ยนอยู่หรอก ถ้าพวกเขามีความกล้าที่จะทําเช่นนั้นน่ะนะ

"เฮ้อ ดูเหมือนว่าเรายังคงขี้อาย ถ้าเราเสี่ยงและเข้าไปในดันเจี้ยน เราอาจสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของเราได้ไม่น้อย..."

ทุกคนถอนหายใจและเริ่มพักผ่อนอย่างเงียบ ๆ เพื่อเตรียมตัวสําหรับการทดสอบรอบต่อไป

ในขณะนั้น มีคนรู้ว่าครูประจําชั้นยังไม่กลับมา

"ครูหายไปไหน"

"ฉันไม่รู้ บางทีเขาอาจจะไม่ว่าง..."

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาคาดเดาเสร็จ ครูประจำชั้นก็เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน

"ลู่อวี่ มากับครู"

เขากวักมือเรียกลู่อวี่

ลู่อวี่ไม่ได้ถามคําถามใด ๆ เขาลุกขึ้นและเดินตามครูออกไปทันที

"ครูครับ ครูพาผมไปไหน"

"ที่ห้องวีไอพี มีคนรอเธออยู่!"

ครูประจําชั้นรีบเดินไปอย่างเร่งรีบ

ในไม่ช้า พวกเขาก็มาถึงห้องวีไอพีที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

มีชายหญิงวัยกลางคนทั้งหมดสี่คนนั่งอยู่ในห้อง พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนนักวิชาการ

เมื่อทั้งสี่เห็นลู่อวี่เข้ามา พวกเขาทั้งหมดยืนขึ้นและเดินไปหาลู่อวี่

"เขาคือลู่อวี่ใช่ไหม" หนึ่งในนั้นถาม

ครูประจําชั้นพยักหน้า "ถูกต้อง เพราะงั้นขอให้สนุกกับการพูดคุยกับเขานะ"

เขาหันไปนั่งบนโซฟาที่มุมห้องขณะที่เขาพูดจบ

ลู่อวี่มองไปที่ชายวัยกลางคนและถามว่า "คุณกําลังตามหาผมอยู่เหรอ"

ชายคนนั้นดันแว่นตาของเขาขึ้นและยิ้มอย่างมีเลศนัยขณะที่เขาถามว่า "ลู่อวี่ คุณรู้อะไรเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงห้าแห่งในประเทศหรือเปล่า"

ลู่อวี่พยักหน้าเล็กน้อย "แน่นอน มันเกี่ยวอะไรกับพวกคุณงั้นเหรอ"

"แน่นอนว่าเราเป็นเจ้าหน้าที่รับสมัครของมหาวิทยาลัยเหล่านั้น"

"ถ้าคุณทั้งหมดมาจากห้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงทําไมมีเพียงสี่คนที่นี่?" ลู่อวี่สอบ

คนนั้นยิ้มอย่างอึดอัดใจ "มหาวิทยาลัยแคลนอร์ธเป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ พวกเขาไม่ได้จัดให้เจ้าหน้าที่รับสมัครให้เดินทางไปยังรัฐและเมืองอื่น ๆ เพื่อรับสมัครนักเรียนตามประเพณีน่ะ"

"สวัสดี ฉันชื่อเหยียนเฉิง ฉันทํางานเป็นเจ้าหน้าที่รับสมัครที่มหาวิทยาลัยอันดับสองของประเทศ"

"คุณตัดสินใจหรือยังว่าคุณต้องการเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยใด ลู่อวี่"

ลู่อวี่ยักไหล่ "ผมยังสอบไม่เสร็จ มันไม่เร็วเกินไปที่จะถามเรื่องนี้ในตอนนี้เหรอ? อย่างน้อยก็รอจนกว่าผมจะสอบเสร็จในครึ่งหลังก่อนที่จะถามจะดีกว่าไหม?"

"ไม่เร็วเลย แค่ทำแต้มแรกในครึ่งแรกอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วสําหรับเราที่ให้คุณเป็นข้อยกเว้น!"

ส่วนเจ้าหน้าที่อีกคนตามมาสมทบ

"ถูกต้อง คะแนนของคุณสูงกว่าอันดับสองอย่างมาก เรายินดีที่จะให้คุณเป็นข้อยกเว้นนะ"

"เข้ามหาวิทยาลัยของเรา คุณจะได้รับการปฏิบัติเป็นอย่างดีในทุกด้าน!"

เหยียนเฉิงรู้สึกดีใจทันที "มาที่มหาวิทยาลัยของเราสิลู่อวี่ เราจะให้เงิน 500,000 ดอลลาร์ทันทีเพื่อครอบคลุมค่าใช้จ่ายในชีวิตประจําวันของคุณ ในขณะที่คุณเตรียมตัวสําหรับวันรับสมัครของเรา คุณคิดว่ายังไง?"

"เงินนั้นไม่มีค่าอะไรหรอกลู่อวี่ มาที่มหาวิทยาลัยของเราสิ ฉันจะยกเว้นค่าเล่าเรียนทั้งหมดของคุณ ไม่ว่าจะเป็นที่พักอาหารหรือสิ่งจําเป็นสําหรับการบ่มเพาะทุกอย่างจะฟรี!"

"ต่ำที่สุด คุณจะรับสมัครนักเรียนใหม่เช่นนี้ได้ยังไง? มันน่าอายเป็นที่สุด!"

"มาที่มหาวิทยาลัยของเราแล้วเราจะมอบแผ่นศิลาทักษะสองแผ่นให้คุณ หลังจากนั้นเราจะจัดหาอุปกรณ์อื่น ๆ ที่คุณต้องการเพื่อให้แน่ใจว่าคุณจะพัฒนาความแข็งแกร่งของคุณอย่างรวดเร็ว!"

"มาที่มหาวิทยาลัยเซาเทิร์นของเราสิ เราจะเสนอสิ่งเดียวกันทั้งหมดที่พวกเขาเสนอให้คุณ! เราจะไม่เสียค่าใช้จ่ายใด ๆ ในการเลี้ยงดูคุณ!"

ลู่อวี่หันมาจ้องมองผู้คนที่โต้เถียงกันต่อหน้าเขา เขาลูบคางของเขาและครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง มองไปรอบ ๆ ผู้คนที่เสนอของสมนาคุณให้เขาอย่างกระตือรือร้น อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้ไม่จําเป็นสําหรับลู่อวี่

ลู่อวี่สามารถจัดการดันเจี้ยนและทําเควสให้สําเร็จเพื่อรับแผ่นศิลาทักษะ อุปกรณ์หรือแม้แต่เงิน

ทําไมเขาต้องเอาของเหล่านั้นด้วย?

นั่นคงจะไร้สาระถ้ามันเป็นเพียงการทำเพื่อช่วยเขา การไปมหาวิทยาลัยเป็นมากกว่าแค่หาทรัพยากร

ในเวลานั้น เจ้าหน้าที่รับสมัครคนหนึ่งพูดอย่างมั่นใจว่า "ลู่อวี่มาที่มหาวิทยาลัยแสงศักสิทธิ์ของเรา เราจะให้ทุกสิ่งที่พวกเขาเสนอ!"

"นอกจากนั้น เราจะให้สัตว์วิญญาณแก่คุณด้วย คุณคิดยังไงกับเรื่องนี้?"

หลังจากได้ยินเช่นนั้นลู่อวี่ก็รู้สึกทึ่ง สัตว์วิญญาณนั้นหายากมาก

เหยียนเฉิงไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินเรื่องนี้ "นี่คุณ คุณต้องใช้ความสามารถทั้งหมดเพียงเพราะคุณมีทรัพยากรมากขึ้นในสถาบันการศึกษาของคุณหรือเปล่าล่ะ"

คนนั้นก็ไม่พอใจเช่นกัน "ตอนแรกคุณไม่ได้แย่งพรสวรรค์ของเราไปแบบนี้ด้วยเหรอ? พวกคุณทุกคนแย่กว่าเราเสียอีก พรากพรสวรรค์ของเราไปด้วยเงินเพียงน้อยนิด!"

"คุณที่มันเป็นเพีนงชิ้นงานชิ้นหนึ่งจริง ๆ สภาพแวดล้อมการสอนของคุณดีกว่าของเรางั้นเหรอ"

"เฮ้ มหาวิทยาลัยของเรามีสถานที่ตั้งที่ดีที่สุดและทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์ที่สุด ลู่อวี่ คุณมาที่มหาวิทยาลัยของเราสิ นี่เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดแล้ว!"

คนไม่กี่คนที่รับผิดชอบการรับเข้าเรียนของมหาวิทยาลัยเริ่มโต้เถียงกันทันที

เมื่อครูประจําห้องสังเกตเห็นสิ่งนี้ เขาก็รีบเดินมา

"ลู่อวี่ รีบตัดสินใจ แค่บอกว่าอยากเข้ามหาวิทยาลัยไหน!"

เจ้าหน้าที่รับสมัครเริ่มสงบลงและมองไปที่ลู่อวี่อย่างพร้อมเพรียงกัน

"ฉันขอขอบคุณทุกท่านที่เดินทางมาที่นี่และเสนอเงื่อนไขที่น่าดึงดูดใจมากมายให้แก่ผม" ลู่อวี่กล่าวอย่างใจเย็น

"ขอบคุณสําหรับความตั้งใจที่ดีของคุณ แต่ผมต้องการลองเข้ามหาวิทยาลัยแคลนอร์ธที่เป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่ง!"

ทุกคนเงียบลงหลังจากได้ยินพูดคําเหล่านี้

ลู่อวี่ได้ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะตกลงกับเป้าหมายนี้

ทําไมเขาไม่ควรพยายามเข้าเรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุดในประเทศด้วยความสามารถและความแข็งแกร่งของเขาเอง?

เจ้าหน้าที่รับสมัครคนอื่น ๆ ต่างก็ตกใจและพยายามห้ามปรามเขาอย่างรวดเร็ว

"คุณต้องการคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ใหม่หรือเปล่า"

"มหาวิทยาลัยแคลนอร์ธไม่ได้ส่งใครมาเชิญคุณเป็นการส่วนตัว ไม่มีความจริงใจจากพวกเขา"

"ใช่แล้ว ๆ"

ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไรก็ตาม ลู่อวี่ได้ตัดสินใจแล้ว