บทที่49
ภายในบ้าน รอนและคนอื่น ๆนั่งแยกกัน ส่วนนามิกำลังเล่าให้โนจิโกะที่กำลังสับสนฟังสิ่งที่เกิดขึ้น เรื่องที่รอนเอาชนะอารอนและกลุ่มของเขา
“อะไรนะ!” โนจิโกะยืนขึ้นด้วยความตกใจและมองไปที่รอน ซึ่งกำลังนั่งดื่มชาอย่างใจเย็นด้วยความตกใจ “เธอ... เธอหมายถึงเขาได้ฆ่าอารอนและมนุษย์เงือกที่ทรงพลังพวกนั้นได้งั้นเหรอ?”
“ใช่แล้ว!” นามิพยักหน้า “หลังจากนี้หมู่บ้านของเราจะเป็นอิสระแล้ว เราไม่ต้องถูกอารอนเอาเปรียบอีกต่อไป!”
“นี่มัน...” โนจิโกนะรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ข่าวนี้มันมากะทันหันเกินไป เธอยากที่จะยอมรับมันได้ มันเป็นเวลาหลายปีแล้วที่อารอนเข้ามายึดครองหมู่บ้านและเก็บค่าธรรมเนียม ชีวิตของชาวบ้านลำบากมามากเกินไป บางครั้งพืชผลในไร้นาก็ไม่ได้ดี ชาวประมงก็จับปลาไม่ได้ บางคนถึงกับอดตายด้วยซ้ำไป
มาตอนนี้ เธอได้ยินมาว่าอารอนและกลุ่มของพวกมันได้ตายไปแล้ว เธอก็อึ้งไปชั่วขณะ
“มันจบแล้วจริง ๆใช่ไหม?” โนจิโกะถามอย่างตกตะลึง “อารอนและพรรคพวกถูกจัดการไปหมดแล้วจริงเหรอ?”
“แน่นอน!” คายะพยักหน้าน้อยของเธอแทนนามิ “กัปตันของเราเป็นคนลงมือเอง มีอะไรทำไม่ได้ล่ะคะ”
“อื้ม!” นามิมองไปที่รอนอย่างขอบคุณ “ครั้งนี้ต้องขอบคุณกัปตัน ไม่อย่างนั้น ฉันคงทำอะไรอารอนไม่ได้แล้วจริง ๆ”
“ขอบคุณมากนะคุณรอน” โนจิโกะหันกลับมามองรอน เธอสูดหายใจลึกแล้วลุกเดินมาหาเขา โนจิโกะเตรียมจะคุกเข่าขอบคุณรอน
รอนเอื้อมมือไปจับโนจิโกะ เขารู้สึกถึงร่างกายและไหล่ที่บอบบางของเธอ จากนั้นพอเห็นมือที่ด้านของโนจิโกะเขาจึงรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นลำบากมามาก ผู้หญิงคนหนึ่งต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ เขาไม่สามารถจินตนาการได้เลย
“ไม่ต้องมีมารยาทมากนักหรอก” รอนยืนขึ้น จับไหล่โนจิโกะให้กลับมายืนตรงแล้วกล่าวว่า “นามิเป็นต้นหนเรือบนเรือของฉัน เป็นลูกเรือของฉัน แน่นอนว่าฉันต้องช่วยแก้ปัญหาให้กับเธอ เธอเป็นพี่สาวนามิจะต้องมาขอบคุณอะไรอีกล่ะ?”
“แต่ฉันซาบซึ้งกับสิ่งที่คุณทำให้พวกเราจริง ๆ” โนจิโกะมองรอนด้วยอารมณ์บางอย่าง ใบหน้าที่หล่อเหลาของรอน ร่างกายที่แข็งแรงดูปลอดภัยก็อดหน้าแดงไม่ได้ เธอลอบส่ายหน้าในใจ ‘เธอคิดอะไรอยู่ คนทีแข็งแกร่งแบบนี้จะสนใจเธอ!’
“คุณโนจิโกะ อย่าสุภาพไปเลยค่ะ” คายะยิ้ม “อันที่จริง ถ้าคุณขอบคุณคุณรอนจริง ๆล่ะก็ ทำไมไม่ออกทะเลไปกับเราล่ะ?”
นามิที่ได้ฟังดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น ตอนนี้โนจิโกะเป็นญาติเพียงคนเดียวของเธอ หลังจากที่คุณเบลเมลเสียชีวิต เธอก็ออกไปข้างนอก ไม่ค่อยได้กลับมา ครั้งนี้รอนช่วยแก้ปัญหาเรื่องของอารอนและเขาจะมุ่งหน้าออกทะเลต่อไปแน่ เธอจะต้องตามรอนไป ไม่มีทางที่รอนจะเดินเรือคนเดียวได้อย่างแน่นอน ในฐานะต้นหน เธอจะช่วยรอนให้เต็มที่ที่สุด
ซึ่งหลังจากที่เขาจากไป ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะได้กลับมา โนจิโกะจะต้องเหงามากแน่ ๆ ถ้าเขาอยู่คนเดียวบนเกาะ
“โนจิโกะ คายะพูดถูกนะ!” นามิเดินเข้าไปหาโนจิโกะแล้วเขย่าตัวเธอ “ออกทะเลไปกับเราเถอะ ฉันบอกแล้วไง ทะเลน่าสนุกจะตาย มีเกาะหลายเกาะที่มีชีวิตชีวา อาหารทุกชนิด เสื้อผ้าสวย ๆ”
“นี่มัน... ฉัน...” โนจิโกะลังเลเล็กน้อย เธอเคยชินกับการอยู่บนเกาะแล้ว และเธอก็ออกไปหาปลาเล็ก ๆน้อย ๆในแต่ละวัน เธอเลยไม่กล้าตอบตกลงไป
“คุณโนจิโกะ หรือว่าคุณกลัวอันตรายในทะเลเหรอคะ?” คายะมองไปที่สีหน้าไม่ค่อยดีของโนจิโกะ “วางใจเถอะค่ะ ถ้าเราอยู่กับคุณรอน เราจะปลอดภัยแน่นอน คุณรอนแข็งแกร่งมากนะคะ”
“เธอชมฉันบ่อยจริง ๆ!” รอนมองไปที่คายะแล้วอดขำไม่ได้
“ก็ฉันพูดเรื่องจริงนี่!” คายะยิ้มกว้าง
“เรื่องนั้น...” โนจิโกะยังไม่ตอบรับทันที เธอใช้เวลาคิดครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดว่า “นามิ ฉันต้องบอกก่อนว่าหลายปีมานี้ทุกคนขมขื่นมาก แต่วันนี้ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว เราต้องไปบอกคนอื่น ๆก่อนนะ นี่จะทำให้พวกเขามีความสุข”
“เราจะไป” นามิยิ้มแล้วพยักหน้า “เราจะไปบอกพวกเขาเดี๋ยวนี้แหละ!”
โนจิโกะนำชาวบ้านทุกคนออกมารวมกันกลางหมู่บ้าน
เมื่อโนจิโกะและนามิบอกข่าวว่าอารอนและพรรคพวกได้พ่ายแพ้และเสียชีวิตแล้ว ทุกคนก็ตกตะลึง ใช้เวลากว่าครึ่งวันกว่าที่พวกเขาจะเริ่มขยับตัวกันได้ในที่สุด
“อารอนและพวกมนุษย์เงือกถูกกำจัดแล้ว?”
“พระเจ้า มันเรื่องจริงเหรอเนี่ย?”
“โนจิโกะกับนามิพูดนี่นา มันต้องเป็นเรื่องจริงสิ!”
“อุ๊บ! เยี่ยมเลย เยี่ยมมาก ๆ!!”
“ใช่ ในที่สุด... ในที่สุดฉันก็กลับไปใช้ชีวิตมีความสุขเหมือนเดิมได้สักที!”
ชาวบ้านต่างโห่ร้องดีใจกันเสียงดังลั่น
หลังจากนั้น ชาวบ้านที่นำโดยนามิและโนจิโกะก็มุ่งหน้าไปที่อารอนพาร์ค พอไปถึง พวกเขาก็เห็นศพมนุษย์เงือกตายเกลื่อน รวมไปถึงอารอนที่ถูกดาบของรอนฟันผ่าครึ่งด้วย
ในที่สุด พวกเขาก็ได้รับหลักฐานยืนยันว่าอารอนและกลุ่มได้เสียชีวิตไปแล้วจริง ๆ
ต่อมาพวกเขาก็ได้จัดงานเลี้ยงขึ้น ทุกคนต่างเฮฮา ร้องรำทำเพลง แม้ว่าพวกเขาจะยากจนแต่พวกเขาก็งัดเอาอาหารของแต่ละบ้านออกมาฉลองกัน
ในงานเลี้ยง รอนมองดูชาวบ้านร้องไห้ด้วยความดีใจ แม้แต่ผู้หญิงและเด็กกดื่มฉลองให้กับอิสระภาพ นามิกับโนจิโกะก็มองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม
“นามิ ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ... ว่าฉันจะออกทะเลไปกับเธอด้วย” โนจิโกะจับมือนามิแล้วพูดด้วยเสียงจริงจัง
“จริงเหรอ? นั่นเป็นเรื่องที่ดีมากจริง ๆ” นามิได้โผเข้ากอดโนจิโกะอย่างมีความสุข “ต่อไปเราจะได้ไม่ต้องแยกจากกันอีก”
“อื้ม!” โนจิโกะพยักหน้าอย่างด้วยสีหน้าที่มีความสุขเช่นเดียวกัน
