บทที่46
“ไอ้หนู อย่าคิดว่าค่าหัวเยอะกว่าฉันแล้วจะแข็งแกร่งกว่าฉัน!” อารอนหรี่ตา “ตอนที๋ฉันบุกไปทั่วท้องทะเล แกยังเพิ่งหย่านมอยู่เลย”
“น่าขำ!” รอนส่ายหัว “ในความคิดของนาย คนที่แข็งแกร่งในโลกนี้ถูกนับตามอายุเหรอ? พวกนายก็แค่ไม่กล้าไปที่แกรนด์ไลน์ ก็เลยกลายมาเป็นขยะของทะเลแถบนี้!”
ใช่แล้ว ในความคิดของรอน อารอนคนนี้เป็นเพียงเศษไม้ แม้ว่าจะคิดถึงรากของเขาแล้วก็ตาม ถึงเขาจะมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับเจ็ดเทพโจรสลัดในโลกใหม่ก็ตาม แต่ตอนนี้เขาดันมาอยู่ที่อีสต์บลู เรื่องนี้ทำให้รอนดูถูกอีกฝ่ายมาก
“ไอ้เด็กนี่มันบ้าจริง ๆว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า” อารอนหัวเราะอย่างฉุนเฉียว “กล้าดูถูกอารอนคนนี้ วันนี้ฉันจะให้แกได้เห็นเองว่าฉันแข็งแกร่งขนาดไหน”
เห็นได้ชัดว่าอารอนไม่ได้คิดว่ารอนแข็งแกร่งกว่าตัวเอง เขาไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป อารอนโบกมือแล้วออกคำสั่ง “ทำลายเรือโจรสลัดลำนี้!”
“รับทราบหัวหน้า!!!”
มนุษย์เงือกที่อยู่ภายใต้การนำของอารอนได้ตะโกนออกมาทีละคน ดวงตาพวกเขาส่องแสงสีแดงออกมาอย่างกระหายเลือด พวกมันมองไปที่แมรี่แล้วกระโดดลงไปในทะเลทีละคน พลังของมนุษย์เงือกจะสำแดงได้เต็มที่เมื่ออยู่ในท้องทะเล
แน่นอนว่ารอนจะไม่ปล่อยให้แมรี่จม เขายิ้มกว้างแล้วกำลังจะโจมตี
“แย่แล้ว!” ก่อนที่รอนจะโจมตี นามิก็ได้ร้องเตือน “มนุษย์เงือกพวกนี้จะแสดงความแข็งแกร่งได้เต็มที่เมื่ออยู่ในทะเล ไม่มีใครจะสู้พวกมันได้ รอน เราต้องไม่ให้พวกมันเข้าใกล้แมรี่”
“หาทางเทียบท่าแล้วขึ้นฝั่งเพื่อสู้กับมัน!” ทาชิงิกล่าวด้วยเสียงทุ่มต่ำ ดาบชั้นดีในมือเธอได้ถูกชักออกจากฝัก พร้อมออกรบ สำหรับกลุ่มโจรสลัดชั่วช้าแบบนี้ เธอจะไม่ออมมือให้เด็ดขาด
มากิโนะและคายะไม่มีความสามารถในการต่อสู้และทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างเป็นห่วงจากข้างสนาม มือของพวกเธอกำแน่นและตึกเครียด
“ไม่ต้องกังวล!” รอนยิ้มน้อย ๆ “มันก็แค่พวกลูกกระจ๊อก”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” มนุษย์เงือกที่ว่ายน้ำได้เร็วที่สุดว่ายมาถึงด้านหน้าแมรี่แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ฉมวกในมือเตรียมแทงไปที่แมรี่ ในเวลานี้รอนก็ขยับตัว
“หมัดหมาป่าปีศาจ!”
รอนไม่ได้ใช้ทักษะดาบของเขา แต่ใช้ทักษะการต่อสู้แรกที่เขาได้เรียนรู้มันเมื่อตอนที่มาถึงโลกโจรสลัด วิชาหมัดหมาป่าปีศาจ
ด้วยหมัดเดียว เงาหมาป่าที่ดูดุร้ายก็กระโจนออกมาจากกำปั้นแล้วพุ่งไปที่ผิวน้ำพร้อมกับเสียงหมาป่าคำรามลั่น
กรร!!!
หลังจากเกิดเสียงดัง ทะเลก็เริ่มสงบลง
“ฮะ?” อารอนท่อยู่บนชายฝั่งเต็มไปด้วยความมั่นใจ มนุษย์เงือกที่แข็งแกร่งจะสู้กับเรือโจรสลัดขนาดเล็กไม่ได้เหรอ?
ทันใดนั้น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน
รอนยิ้มแล้วกำหมัดแน่น มองไปที่อารอนบนชายฝั่งด้วยรอยยิ้มจาง ๆ แต่เขาไม่ได้สนใจมนุษย์เงือกที่ทะเลเลย
รอนไม่ได้สนใจ ในขณะที่สี่สาวจ้องมองไปที่ทะเล พวกเขากำลังเห็นอะไร?
พวกเธอเห็นมนุษย์เงือกที่ทรงพลังคนหนึ่งในทะเลลอยอยู่บนผิวน้ำในสภาพหงายท้อง ปากพ่นฟองสีขาวออกมา นัยย์ตาเหลือกขาว เห็นได้ชัดว่าหมดสภาพไปแล้ว
“นี่ นี่มัน...” นามิประหลาดใจจนพูดไม่ออก ในฐานะคนที่อยูกับกลุ่มโจรสลัดอารอนเป็นเวลานาน เธอยิ่งรู้ถึงความแข็งแกร่งดี แม้บนฝั่งจะเทียบไม่ได้กับคนธรรมดา แต่เมื่ออยู่ในทะเล พลังจะแข็งแกร่งขึ้นเป็นสองเท่า ทว่าตอนนี้ หมัดของรอน มนุษย์เงือกหลายสิบได้คนตายลง
“คุณรอนเก่งมาก!” คายะไม่ได้แปลกใจ ในใจของเธอ รอนเก่งจนไม่มีใครสู้ได้ เธอมั่นใจในความแข็งแกร่งของรอนมาก
“เก่งจริง ๆ” ทาชิงรู้สึกทึ่งในใจ เธอจับดาบชิงุเระไว้แน่น “ฉันยังห่างไกลจากเขา มีช่องว่างระหว่างเรามากเกินไป ฉันต้องฝึกต่อ ต้องแข็งแกร่งขึ้นไปอีก”
“ความแข็งแกร่งนี้ ถึงจะไม่เท่าแชงค์แต่ก็... ไม่ได้ห่างไกลกันนัก” มากิโนะคิดกับตัวเองในใจของเธอ แชงค์และกัปตันของเธอน่าจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด และความแข็งแกร่งของรอนเองก็ใกล้เคียงความแข็งแกร่งของแชงค์ที่เธอเคยเห็นมาก่อนหน้านี้
มากิโนะต่อสู้ไม่ได้ ดังนั้นเธอเลยไม่สามารถตัดสินความแข็งแกร่งที่แท้จริงของรอนได้ ทำได้เพียงเดาเอาเท่านั้น
แต่รอนไม่ได้รู้ว่ามากิโนะกำลังคิดอะไร เขาชกออกไปแล้วถอยกลับ มองไปที่มนุษย์เงือกที่ลอยอยู่บนผิวน้ำและอารอน
“ฉันจะให้โอกาส ยอมแพ้เสียตอนนี้ ฉันจะฆ่าให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้น...” รอนมีประกายสังหารในดวงตา “นายขังนามิมาหลายปีแล้ว เชื่อเถอะว่าฉันจะทรมาณนายให้รู้สึกว่าตายยังดีกว่า”
“นามิ?”
อารอนมองไปยังร่างของหญิงสาวข้าง ๆรอน ทำใดนั้นเขาก็ขำ “เป็นแบบนี้นี่เอง!”
นามิกัดริมฝีปากของเธอและแสดงท่าทางเคร่งขรึม เธอมองอารอนด้วยความเกลียดชัง
“ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นแบบนี้เองสินะ นามิ เธอคิดว่าเธอเจอเกราะกำบังที่ทรงพลังแล้วเหรอ?” อารอนหัวเราะ “เธอคิดว่าไอ้เวรนั่นรับมือฉันได้ไหม... ไร้สาระ โง่จริง ๆ ดูเหมือนว่าเธอจะอยากตายจริง ๆ ตอนนี้ฉันจะสั่งฆ่าทุกคนในหมู่บ้าน รวมไปถึงพี่สาวของเธอด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ฟังคำสั่งฉัน” อารอนกล่าว “ส่งคนไปในหมู่บ้าน แล้วฆ่าทุกคนในหมู่บ้านให้หมด”
“รับทราบครับ” มนุษย์เงือกด้านหลังอารอนรับคำสั่ง พวกเขาต่างก็ทยอยมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านทันที
“บ้าเอ๊ย! แก... แกทำแบบนั้นไม่ได้นะ!” นามิตะโกนด้วยความโกรธทั้งน้ำตา หยดน้ำใสๆ ไหลงลงจากหางตา
