ตอนที่ 322 ความพยายามในการสร้างอาวุธศักดิ์สิทธิ์เชื่อมสมบูรณ์ครั้งแรก
ตอนที่ 322 ความพยายามในการสร้างอาวุธศักดิ์สิทธิ์เชื่อมสมบูรณ์ครั้งแรก
(อาวุธศักดิ์สิทธิ์เชื่อมสมบูรณ์ เป็นชื่อที่พระเอกตั้งเองนะครับ
มันคืออาวุธที่มีเส้นลมปราณ 12เส้น และเส้นพิเศษ8 เส้นครบสมบูรณ์)
“พี่เหมิง ข้าพึ่งอะไร? ฝ่าบาทใช้หรือไม่?” หวางมู่ขยี้ตา
“ข้าก็เห็นเหมือนเจ้า” เหมิงไป๋ก็ดูงงงวยเช่นกัน
“ฝ่าบาทฝ่าการปิดล้อมของกองทัพดินแดนปีศาจไม่สำเร็จหรือ?”
“ฮิ—” ไป่เฉียนเฉิงเย้ยหยัน “ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าสองคนกลายเป็นแม่ทัพได้ยังไง”
ไป่เฉียนเฉิงมองไปที่ เหมิงไป๋และหวางมู่ด้วยความดูถูกและแสดงความเห็นของเขา “พวกเจ้าตาบอดเหรอ? เมื่อราชาโจวทรงออกเดินทาง ฝ่าบาทไปกันสองคน พอกลับมาฝ่าบาทก็กลับมาคนเดียว”
“ดูจากท่าทางแล้ว ฝ่าบบาทดูไม่เศร้าเลยสักนิด ดังนั้นจึงไม่น่าจะเกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิหวู่โหย่อย่างแน่นอน นั่นหมายความว่ายังไง? หมายความว่าองค์หญิหวู่โหย่วอยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัยมาก”
“สถานที่ที่ปลอดภัย นอกจากทวีปสิบอาณาจักรแล้ว จะเป็นที่ไหนได้อีก? เห็นได้ชัดว่าราชาโจวได้กลับไปยังทวีปสิบอาณาจักรแล้ว ตอนนี้เขากลับมาแล้ว เรื่องก็คลี่คลาย”
เหมิงไป๋และหวางมู่กลอกตาไปที่เขา
พวกเราก็เห็นเหมือนกัน!
ปัญหาคือราชาไปซ่อมแซมทางเดินระหว่างสองโลก ก่อนจากไปเขาพูดอย่างจริงจังว่าจะไม่กลับมาอีก ท้ายที่สุดแล้วนานแค่ไหน?
เขากลับมาภายในเวลาไม่ถึงสองวัน!
เวลานี้ยังไม่เพียงพอสำหรับการออกไปท่องเที่ยวเลย
“ฝ่าบาท! ฝ่าบาท!” เหมิงไป๋ตะโกน
“ไม่มีเวลา ค่อยพูดคุยกันในภายหลัง” เสียงของ โจวชูดังมาจากที่ไกลๆ แล้วหายไปอย่างรวดเร็วในทิศทางของห้องตีเหล็ก
ในห้องตีเหล็ก ซือซ่งเต๋า, หลี่ เฉิงเหลียงและคนอื่น ๆ กำลังหลอมสร้างอาวุธอย่างเต็มที่
ระบบแต้มของศาลาหัวเซี่ยสาขาดินแดนปีศาจกระตุ้นช่างตีเหล็กอย่างมาก
ยิ่งไปกว่านั้น ระบบสายการประกอบที่ โจวชูได้คิดค้นขึ้นทำให้ช่างตีเหล็กทุกคนสามารถปลดปล่อยข้อได้เปรียบของตนเอง และความเร็วของการตีขึ้นรูปก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก
“ฝ่าบาท” เมื่อเห็น โจวชูเข้ามา ช่างตีเหล็กทุกคนก็ทักทายเขา
“ไม่ต้องสนใจข้า ทำต่อไป” โจว ชู ไม่แม้แต่จะมองดูอาวุธที่พวกเขากำลังหลอมสร้าง มันไม่มีอะไรให้ดู
“รองหัวหน้าศาลาไปตาม หยางหงมาข้า” โจวชูสั่ง “ไปเอา หินกลั่นสวรรค์ที่เหลือทั้งหมดมาให้ข้า”
“นอกจากนี้ ไปเอา แร่เงินโลหิต, แร่ดีบุกไฟ, แร่หมึกทอง, เหล็กแดงพระอาทิตย์… ย้ายพวกมันไปที่ห้องตีเหล็กของข้า”
ในฐานะหัวหน้าศาลา โจวชูมีห้องตีเหล็กของตัวเองในฐาน
“ฝ่าบาท ท่านจะหลอมสร้างอีกแล้วหรือขอรับ? ท่านต้องการผู้ช่วยหรือไม่? ข้าน้อยไม่มีอะไรทำ” หลี่ เฉิงเหลียงโยนงานในมือทิ้งไปอย่างไร้ยางอาย เขาทำงานร่วมกับ ปรมาจารย์ช่างตีเหล็กสองสามคนเพื่อสร้างอาวุธระดับปฐพี แต่เขาก็ละทิ้งมันทันที
ระดับปฐพี? มันจะดีไปกว่าการช่วยราชาได้ยังไง?
เขายังสามารถได้รับแต้มและเรียนรู้เทคนิคการตีเหล็กของราชาอย่างลับๆ มันน่าสนใจกว่าการทำงานร่วมกับช่างตีเหล็กคนอื่นๆ เพื่อสร้างอาวุธระดับปฐพี
เขาเป็นปรมาจารย์ช่างตีเหล็กผู้เชียวชาญ ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์พิเศษใน ดินแดนปีศาจเขาคงไม่สร้างอาวุธระดับปฐพี
"ไม่จำเป็น. พวกเจ้าไม่มีใครช่วยข้าได้” โจว ชู โบกมือของเขา
สิ่งที่เขาต้องการสร้างในครั้งนี้คืออาวุธศักดิ์สิทธิ์เชื่อมสมบูรณ์ มันแตกต่างจากวิธีการตีเหล็กก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง แม้แต่เขาก็ต้องคิดในขณะที่เขาลงมือทำไปด้วย หลี่ เฉิงเหลียงและคนอื่น ๆ ไม่สามารถช่วยได้
ด้วยเหตุนี้ โจว ชูจึงหันหลังกลับและเข้าไปในห้องตีเหล็กของเขา
ครู่ต่อมา หยางหงโผล่หัวไปที่ประตูห้องตีเหล็กอย่างระมัดระวัง
“ท่านต้องการพบข้าหรือฝ่าบาท” หยางหงกล่าวอย่างประหม่า
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ข้าไม่ได้ทำอะไรให้ฝ่าบาทไม่พอใจใช่หรือไม่? เขาจะไม่โยนข้าออกไปฆ่าสัตว์อสูรอีกแล้วใช่ไหม
นี่คือดินแดนปีศาจ ไม่ชพื้นที่การต่อสู้สิบอาณาจักร แม้จะมีความสามารถศักดิ์สิทธิ์ของราชา การออกไปก็เหมือนกับว่ากำลังเรียกร้องหาความตาย
“มาที่นี่และนั่งลง” โจว ชู นั่งไขว่ห้างอยู่กลางห้องตีเหล็ก และโบกมือให้หยาง หง
หยางหงเดินเข้ามาและนั่งลงใกล้กับ โจวชูอย่างระมัดระวัง “ฝ่าบาท ท่านมีคำสั่งอันใดหรือขอรับ”
“ผู้ตรวจการศักดิ์สิทธิ์หยาง เรารู้จักกันมานานแล้วใช่ไหม?” โจวชูตอบกลับด้วยคำถาม
“มันไม่ใช่เวลาสั้นๆ อย่างแน่นอน” หยางหงไม่เข้าใจ
เมื่อเขาพบกับ โจวชูเป็นครั้งแรก โจวชูเป็นเพียงช่างตีเหล็กฝึกหัด มันเป็นเวลาสั้น ๆ แต่เขาได้เป็นราชาของเก้าอาณาจักรแล้ว แล้วเขาล่ะ?
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เลวเช่นกัน ไม่นานมานี้ การฝึกฝนของเขาได้ทะลวงไปถึงระดับห้าแล้ว ก่อนนี้คงเป็นไปไม่ได้
เมื่อก่อน เขารู้สึกว่าเป็นพรอย่างมากแล้วที่สามารถก้าวไปสู่ระดับหกหรือเจ็ดในช่วงชีวิตของเขา
แม้ว่าการติดตามราชาจะค่อนข้างอันตราย แต่เขาก็ได้รับผลประโยชน์มามากมายเช่นกัน
ถ้าฝ่าบาทไม่ส่งข้าไปฆ่าสัตว์อสูร ข้าคงไม่สามารถก้าวไปสู่ระดับห้าได้เร็วขนาดนี้
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หยางหงรู้สึกสบายใจอย่างอธิบายไม่ได้
ด้วยสถานะปัจจุบันของฝ่าบาท ฝ่าบาทจะไม่ทำร้ายข้าแน่นอน
“เจ้าเชื่อใจข้าไหม” โจว ชู ถาม
หยางหงตบหน้าอกของเขา “ถึงข้าจะไม่ไว้ใจใคร แต่ข้าจะเชื่อใจท่านอย่างแน่นอน ฝ่าบาท ถ้าไม่มีท่าน ข้าหยางหงก็คงไม่มีวันนี้”
“หยุด” โจวชูหยุดความต้องการที่จะดำเนินการต่อ “แค่เชื่อใจข้า”
“ข้ามีบางอย่างที่ข้าต้องการความร่วมมือจากเจ้าในตอนนี้”
โจวชูพูดอย่างจริงจังว่า “มันมีความเสี่ยงในเรื่องนี้…”
“ข้าจะตายไหม” หยางหงถาม
“เจ้าจะไม่ตาย” โจว ชู กล่าว
“ไม่เป็นไร ตราบใดที่ข้าไม่ตาย” หยางหงพูดอย่างสบายๆ
"ดีมาก" โจวชูยิ้มและพยักหน้า “แต่ให้ข้าเตรียมตัวก่อน”
“ถ้าวิธีนี้ได้ผล เจ้าน่าจะได้ประโยชน์อย่างมาก ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยที่เจ้าจะถึงระดับสามในคราวเดียว”
ดวงตาของ หยางหงเป็นประกาย และเขาก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
กลายเป็นระดับสามในครั้งเดียว?
ข้าฝันไปหรือเปล่า?
ข้าไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เป็นปรมาจารย์ในชีวิตนี้!
ถ้าไม่ใช่เพราะ โจวชูอยู่ใกล้ๆ หยางหงคงจะหัวเราะออกมาดังๆ
“แน่นอนว่าผลกำไรและความเสี่ยงมาควบคู่กัน” โจว ชู กล่าวต่อ
“หากเจ้าล้มเหลว เส้นลมปราณของเจ้าอาจเสียหาย เจ้าอาจสูญเสียการฝึกฝนทั้งหมดและกลายเป็นคนพิการ ที่เลวร้ายที่สุด เจ้าอาจเป็นอัมพาตได้…”
หยางหงตกตะลึง ข้าอาจสูญเสียการฝึกฝนทั้งหมดและที่แย่ที่สุด ข้าอาจเป็นอัมพาตได้?
นี้แย่ยิ่งกว่าตาย!
ข้าไม่น่าจะลืม เข้าใกล้ฝ่าบาททีไร ข้าทุกทรมานทุกที!
หยางหง นะ หยางหงเจ้าสมควรโดนเฆี่ยนจริงๆ!
ฝ่าบาท ข้าเปลี่ยนใจได้หรือไม่? หยางหงมองไปที่ โจวชูด้วยสายตาของเขา
ไม่! โจวชูตอบเขาด้วยสายตาของเขา
"ไม่ต้องกังวล. แม้ว่าเจ้าจะเป็นอัมพาต อาณาจักรต้าเซี่ยก็จะช่วยให้เจ้าใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบาย”
ฝ่าบาท มีใครเคยบอกท่านไหมว่าท่านปลอบคนอื่นได้แย่มาก!?
ท่านดอย่างนั้นได้ยังไง?
ถ้าข้าเป็นอัมพาต จะมีประโยชน์อะไรที่จะไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้า
“เอาล่ะ มาเริ่มกันเลย” โจว ชู กล่าวอย่างเคร่งขรึม
หยางหง: “…”
หยางหงยังไม่พร้อมเมื่อเขารู้สึกถึงพลังที่แข็งแกร่ง เขารู้สึกราวกับว่าเขาถูกคว้าด้วยมือที่มองไม่เห็นและถูกโยนขึ้นไปในอากาศ
ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ เขาก็รู้สึกถึงคลื่นไฟที่พัดมาเหนือเขา
"ทนให้ได้ กระบวนการนี้อาจไม่สบาย” เสียงของ โจวชูดังขึ้น
หยางหงสงสัยว่า โจวชูหมายถึงอะไร เมื่อเขารู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง
เขาอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องราวกับหมูถูกเชือด
ผมและคิ้วของ หยางหงไหม้ไปหมด และของเหลวของหินกลั่นสวรรค์ก็ปรากฏขึ้นในอากาศ ละลายเข้าไปตามรูขุมขนของ หยางหงและเข้าสู่ร่างกายของเขา
หยางหงตกตะลึง พระองค์จะฆ่าข้าหรือ?
เขาต้องการร้องขอความเมตตา แต่เมื่อเขาเปิดปาก เขาทำได้เพียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขาไม่สามารถพูดอะไรสักคำ
ในห้องตีเหล็กที่อยู่ติดกัน หลี่ เฉิงเหลียงและคนอื่นๆ มองหน้ากัน
เสียงข้างห้องนี้…
ทำไมมันเหมือนมีคนถูกทรมาน?
ฝ่าบาทไม่ได้เข้าไปข้างในเพื่อหลอมสร้างหรือ?
“อย่าถามในสิ่งที่ไม่ควร และอย่าฟังในสิ่งที่ไม่ควร!” ซือซ่งเต๋าพูดอย่างจริงจัง แต่หูของเขาอื้อไปหมด เขาแอบฟังเสียงข้างห้อง
เขายังเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฝ่าบาทเรียกหยางหงเข้าไป เสียงกรี๊ดร้องนี่มาจากหยางหงใช่ไหม?
ฝ่าบบาทกำลังทำอะไรกับเขา?
ความสงสัยนี้ยังปรากฏขึ้นในใจของเหมิงไป๋ หวางมู่ และคนอื่นๆ
พวกเขามาหาโอกาสที่จะถาม โจวชูเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ทันทีที่พวกเขามาถึงใกล้กับห้องตีเหล็ก พวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องอันน่าสลดใจ
แม่ทัพที่ชุมนุมกันอยู่ตัวสั่น
เสียงร้องของเขาน่าเศร้าเกินไป ดูเหมือนว่าเขาถูกทรมาน
เหมิงไป๋, หวางมู่ และคนอื่น ๆ มองไปที่ ไป่เฉียนเฉิงในเวลาเดียวกัน
แล้วเจ้ายังบอกว่าฝ่าบาททำสำเร็จ?
ดูเหมือนฝ่าวงล้อมจะล้มเหลว และเขากำลังระบายความแค้น
ไป่เฉียนเฉิงดูลังเล เป็นไปได้ไหมว่าเขาเดาผิด?
ราชาโจวไม่สามารถปิดกั้นช่องว่างระหว่างสองโลกได้?
จาง อู๋หยวนกระแอมเบา ๆ และพูดว่า “ข้ามีเรื่องทางทหารที่ต้องจัดการ ถ้าถามแล้วได้คำตอบยังไง? โปรดแจ้งให้เราทราบในภายหลัง”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็หันหลังกลับและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เขารู้สึกว่าราชาอารมณ์ไม่ค่อยดี การซ่อนตัวให้ไกลไว้ก่อนย่อมปลอดภัยกว่า
เหมิงไป๋ หวางมู่ และคนอื่นๆ มองหน้ากันและพูดพร้อมกัน “ดูเหมือนฝ่าบาทจะทรงงานยุ่ง อย่าเพิ่งรบกวนเขาเลย”
แม่ทัพคนอื่นๆหันหลังและจากไปอย่างช้าๆ หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็แยกจากกันก่อนจะหายเข้าไปในส่วนต่าง ๆ ของถ้ำ
ในห้องตีเหล็ก โจว ชูมีสีหน้าเคร่งเครียด มือของเขานิ่งราวกับภูเขา ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องของ หยางหงเลย
หยางหงอยู่ในสภาพที่น่าสังเวช เสื้อผ้าของเขารวมถึงผมของเขาถูกเผาจนเกลี้ยงเกลาด้วยอุณหภูมิที่สูง เขาเหมือนหมูไม่มีขนที่ถูกน้ำเดือดลวก...
ของเหลวที่เกิดจาก หินกลั่นสวรรค์ได้เข้าสู่ร่างกายของเขาผ่านทางรูขุมขน จะเห็นของเหลวของหินกลั่นสวรรค์ไหลอยู่ในร่างกายของเขา ผิวของเขาดูเหมือนมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ มันน่ากลัวมาก
กล่าวอีกนัยหนึ่ง โจวชูไม่ได้รับผลกระทบอย่างสิ้นเชิง
เขาทดลองทีละขั้นตอนด้วยความคึดของเขา
โจว ชูไม่รู้ว่าสิ่งประดิษฐ์ศักดิ์สิทธิ์เช่นหม้อจักรพรรดิถูกหลอมสร้างขึ้นได้ยังไง คนโบราณคงมีวิธีของเขาแต่เขาไม่มีทางรู้
สิ่งที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้คือความพยายามที่ไม่เคยมีมาก่อน!
แม้แต่ โจวชูเองก็ไม่ค่อยมั่นใจนัก
นี่คือเหตุผลที่เขาถาม หยางหง
ตามทฤษฎีแล้ว การหาคนที่มีระดับการฝึกฝนที่สูงกว่ามาร่วมมือด้วยน่าจะดีกว่า ท้ายที่สุด ยิ่งระดับการฝึกฝนสูงเท่าไหร่ ความเจ็บปวดที่พวกเขาสามารถทนได้ก็จะมากขึ้น...
แต่ร่างกายของ หยางหงนั้นพิเศษ เมื่อเขาเข้าสู่พื้นที่การต่อสู้สิบอาณาจักร เขาเป็นเพียงจอมยุทธ์ระดับระดับเก้า ในท้ายที่สุด จอมยุทธ์ระดับเก้าหลายคนเสียชีวิตในสนามรบ ยังไงก็ตาม ไม่เพียงแต่เขาไม่ตายเท่านั้น แต่ระดับการฝึกฝนของเขายังคงเพิ่มขึ้น
แม้ว่าจอมยุทธ์ระดับห้าจะไม่เป็นที่สะดุดตาในฐาน แต่หากพิจารณาให้ดี ความเร็วในการฝึกฝนของ หยางหงอาจกล่าวได้ว่าน่ากลัว
ในฐานทั้งหมด คงมีคนไม่กี่คนที่มีความเร็วในการฝึกฝนเร็วกว่าเขา
นี่เป็นมากกว่าโชคจะมาสามารถอธิบายได้
โจวชูยังสงสัยว่า หยางหงมีโชคชะตาในตำนาน!
มิฉะนั้นเขาจะรอดชีวิตมาได้อย่างราบรื่นและโชคดีเช่นนี้ได้ยังไง?
แน่นอนว่าไม่มีสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตาในโลกนี้ แต่ในระยะสั้น หยางหงโชคดีอย่างแน่นอน
โจวชูหวังว่าจะยืมโชคดีของเขาเพื่อให้ความพยายามของเขาสำเร็จ!
หากสำเร็จก็แสดงว่าวิธีการที่เขาคิดไว้นั้นมีประโยชน์ จากนั้นอาวุธศักดิ์สิทธิ์เชื่อมสมบูรณ์จะไม่เป็นภาพลวงตาอีกต่อไป
เสียงกรีดร้องของ หยางหงดังขึ้นถึงจุดสูงสุดและจากนั้นก็เริ่มลดลง เสียงของเขาเริ่มแตกร้าว และเขาไม่มีแรงที่จะตะโกนอีกต่อไป
หากไม่ใช่เพราะร่างกายที่ถูกระงับของเขายังคงกระตุกอยู่เป็นระยะๆ ใคร ๆ ก็คงคิดว่าเขาตายไปแล้ว
การแสดงออกของ โจวชูยังคงไม่เปลี่ยนแปลงในขณะที่เขาทำต่อ
หลังจากเวลาผ่าน โจว ชูก็ยืนขึ้น สร้างผนึกด้วยมือทั้งสองข้าง และดึงอาวุธของเขาออกมา
"อา!" หยางหงผู้เป็นลมหมดสติไปแล้ว ทันใดนั้นก็กรีดร้องออกมาอย่างตกใจ
เขาเหวี่ยงตัวตรง จากนั้นเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า และในที่สุดก็ตกลงไปที่พื้นด้วยเสียงตุ้บ
ในระหว่างกระบวนการนี้ โจว ชูได้ดึงลำแสงออกจากร่างกายของเขา!
ถูกตัอง. โจวชูดึงบางอย่างออกจากร่างของ หยางหง!
สิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นเหมือนตาข่ายและมันก็เปล่งประกายมาก
โจวชูถอนหายใจด้วยความโล่งอก มือของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เขายังคงคว้าชิ้นส่วนของวัสดุ หลังจากละลายมันในฝ่ามือแล้ว เขาก็โยนมันลงในตาข่าย
ตาข่ายลอยขึ้นและตกลงมาพันกับวัสดุที่ โจวชูโยนเข้าไป เสียงฟ้าร้องดูเหมือนจะก้องอยู่บนท้องฟ้า
ในขณะที่ โจวชูหลอมวัสดุมากขึ้นเรื่อยๆ ตาข่ายที่แต่เดิมทำจากแสงก็ค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด มันก็ไม่ใช่ตาข่ายอีกต่อไป แต่เป็นลูกบอลของเหลวสีแปลกๆ
แสงในดวงตาของ โจวชูสว่างขึ้นและสว่างขึ้น เขาส่งเสียงคำรามออกมาเบา ๆ และแสงก็ปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขา มือจนถึงใต้ข้อศอกของเขากลายเป็นหินหนืด และออร่าที่ร้อนแรงของเขาดูเหมือนจะละลายทุกสิ่ง
มวลของเหลวในอากาศเปลี่ยนรูปร่างเหมือนยางแปะอยู่ใต้มือของเขา ในที่สุดรูปร่างของดาบก็ปรากฏขึ้นในอากาศ
