ตอนที่ 1204 กลืนกิน!

ป้อมสายฟ้า

ในระหว่างที่ทหารค่ายตะวันออกและทหารค่ายตะวันตกรบพุ่งกันอยู่นั้นเองทันใดนั้นพวกเขารู้สึกได้ถึงพลังกดดันมหาศาล กดร่างพวกเขาลงกับพื้น

ทหารแม่ทัพนายกองทั้งหมดร่วงลงพื้นราวกับดาวตกแม้แต่จอมพลกู้ไห่ จอมพลหมื่นปีศาจ จอมพลกริฟฟินแม่ทัพอินทรีทองแม้แต่เทพที่อยู่ด้านล่างก็ยังไม่ได้รับการยกเว้น

ไม่เพียงแต่ฝ่ายรบภาคพื้นเท่านั้น แต่ยานแม่ที่ลอยลำอยู่ทั้งสองค่ายก็สูญเสียการควบคุมและร่วงลงพื้น

หัวยานปักจมลงไปในพื้นดิน

หัวหน้าโจรดวงดาวอย่างอินทรีป่าพยัคฆ์บินกระแทกกับพื้น ยานหงส์เหินเหมือนกับศิลาก้อนหนึ่ง

ภายใต้แรงกดดันฉับพลันและสูงสุดนี้ไม่มีใครสามารถเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้าก่อนเทพผู้สง่างามจะหายไปไม่มีทางทำได้  การมองท้องฟ้าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!  ผู้มีพลังต่ำกว่าขุนพลเทพแม้แต่จะกระดิกนิ้วก็ยังทำไม่ได้ พวกเขาหวาดกลัวการมาถึงของสิ่งมีชีวิตเหนือโลกได้แต่รอคอยความตายอย่างสิ้นหวัง... ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่มีใครมีเหตุผลพอจะคิดได้

จีอู๋ลี่ที่หลบหนีออกห่างไปได้ถึงสองพันกิโลเมตรและเหาะทะยานฟ้าทันที

แต่ทั้งร่างถูกกดลงกับพื้น

เรี่ยวแรงทั้งหมดไม่สามารถต้านทานได้

มันไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง

จีอู๋ลี่หวาดกลัวแทบตายและคิดว่าบุรุษลึกลับกำลังไล่ล่าตามตัวเขา

ในทำนองเดียวกันเฮยโจวที่สร้างภาพลวงตาหลอกลวงกำลังเตรียมจะค้นหาหุบเขาที่ไร้ผู้คนที่สามารถตรวจสอบพลังเขาได้เขาจำกัดลมหายใจตนเองอย่างสิ้นเชิงกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์ทองอยู่ในนั้นสักพันหรือสองพันปีรอให้สถานการณ์นิ่งปลอดภัยเสียก่อนจึงค่อยออกมาดูว่าปลอดภัยหรือไม่

เขาพบหุบเขาที่คนธรรมดายากจะเข้าถึงเตรียมอัญเชิญอสูรศึกเพื่อรับเขาเข้าไปในโลกคัมภีร์

ขณะนั้นเกิดแรงกดดันเทพสูงสุดทันที

พลังเทพของเฮยโจวถูกชิงออกไปเป็นส่วนใหญ่และเขาอ่อนแอมากในตอนนี้ภายใต้แรงกดดันจากแรงกดดันจนร่างเขาติดดินเหมือนสุนัขกำลังแทะดินทำให้สภาพของเขาดูอเน็จอนาถมากเมื่อเทียบกับจีอู๋ลี่เขากลัวว่าถ้าเขาไม่สามารถเอ่ยปากขอความเมตตาได้เขาอาจจะขอร้องให้บุรุษลึกลับไว้ชีวิตเขา  เขารู้สึกละอายใจหมดหวังที่จะจัดการทุกอย่างเขาเคยถือดีนึกว่าตนเองฉลาดแต่คาดไม่ถึงเมื่ออยู่ต่อหน้าคนลึกลับก็ยังต้องดิ้นรนเหมือนกับมดที่ไร้ประโยชน์...ในการเผชิญหน้ากับแรงกดดันมหาศาลอย่างที่ไม่เคยเกิดมีมาก่อน  ตอนนี้เฮยโจวได้แต่หลับตารอความตายไม่คิดต่อสู้ต่อต้านอีกต่อไป

เขารู้สึกหมดหวัง!

ไม่ว่าค่ายตะวันตกจะมีความทะเยอทะยานหรือจีอู๋ลี่จะมีพรสวรรค์สูงล้ำอย่างที่ไม่มีใครในตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์เทียบได้เขาไม่มีทางคาดออกได้เลยว่าแรงกดดันสูงสุดนี้เป็นเกิดขึ้นจากเย่ว์หยาง

ทำเนียบยอดฝีมือขุนเขาเหนือขุนเขาไม่มีใครรู้ถึงความคลั่งที่น่ากลัวของเย่ว์หยาง

ไม่มีใครรู้จักพลังกดดันสูงสุดของเทพชะตา

ทั้งหมดล้วนอยู่ภายใต้แรงเหยียบย่ำของยักษ์เทพชะตา

ไม่ว่าจะเป็นจ้าวสุริยาที่บังคับให้เย่ว์หยางอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกหรือจักรพรรดินีฟ้าที่นำเผ่าพันธุ์นางรุกรานหอทงเทียน..ที่สำคัญ ไม่มีใครได้รับการยกเว้น

แม้ว่าจะไม่ได้ถูกฆ่าตายในทันที แต่สุดยอดนักสู้เหล่านี้ครั้งหนึ่งเคยครอบครองดินแดนหนึ่งของโลกมาแล้วด้วยความหยิ่งผยองทุกคนไม่สามารถต่อต้านพลังกดดันแห่งเทพชะตาและพลังเทพใดต่อต้านจะถูกบดขยี้สลายหายไป จิตวิญญาณและสติจะสะดุดเหมือนกันไปหมดไม่ต้องพูดถึงศัตรูจะทนได้แม้กระทั่งเจ้าของอย่างเย่ว์หยางก็ไม่สามารถควบคุมพลังสูงส่งเกินจินตนาการนี้ได้

เย่ว์หยางไม่สามารถอัญเชิญหรือครอบงำยักษ์ชะตาได้เด็ดขาดหากเขามีสติปัญญาเป็นพิเศษก็แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะใช้พลังที่มิอาจควบคุมนี้ได้

เฉพาะในสภาวะที่โกรธอย่างรุนแรงจนคลั่งขาดสติ

หรือบาดเจ็บสาหัส

หลังจากกระตุ้นศักยภาพที่ซ่อนเร้นที่เย่ว์หยางไม่สามารถนำออกมาใช้ได้ในสภาพตื่นเป็นไปไม่ได้ที่จะเรียกยักษ์เทพชะตาออกมาโจมตีศัตรู

“ฮ่า.........”  ร่างของยักษ์ทองสูงเสียดฟ้าไม่มีใครสามารถเงยหน้ามองต่อหน้าได้ แม้แต่ร่างฉายของปีศาจอสรพิษทองและดอกไม้ยักษ์ที่ได้รับพลังเสริมส่งจากยักษ์ชะตาก็ยังสูงไม่ถึงเข่าของยักษ์ชะตา  ทุกชีวิตในโลกต้องก้มหัวอยู่แทบเท้ายักษ์ชะตาไม่ว่าใครก็ไม่ยกเว้น

ในท่ามกลางเสียงร้องคำรามบ้าคลั่งของเย่ว์หยางยักษ์ชะตาขยายพลังเทพคลุมทับโล่ม่านพลังของบุรุษลึกลับที่อยู่ห่างออกไปหลายพันเมตรบุรุษลึกลับร่างจมลึกถึงหัวเข่า

โล่ม่านพลังมหึมาของบุรุษลึกลับที่ทนต่อการโจมตีของเหล่าเทพขุนเขาเหนือขุนเขา

เมื่ออยู่ต่อหน้ายักษ์เทพชะตากลับแตกง่ายดายเหมือนฟองสบู่

เสียงคลื่นระเบิดดังขึ้น

บึ้ม

บุรุษลึกลับหวาดกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อเขาถูกยักษ์ชะตาเหยียบย่ำลึกเข้าไปในหินเป็นกิโลเมตร  เขาพยายามใช้มือค้ำรับ แต่แขนของเขาหักร่างระเบิดกระจายเป็นพันชิ้น

คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ระเบิดดังปังหายไปในความว่างเปล่าต่อหน้าร่างเขา

สัญลักษณ์พิเศษนี้บ่งชี้ว่าคนลึกลับจะถูกฆ่าตายในไม่กี่วินาที

เมื่อคัมภีร์อัญเชิญของเจ้าของระเบิดเจ้าของจะต้องตายแน่นอน

บุรุษลึกลับตอนนี้มีชีวิตที่แปลกประหลาดแม้กระดูกในร่างกายทั้งหมดจะแหลก และผิวหนังเหมือนถูกตัดด้วยมีดสายลม  เขายังไม่ตายง่ายๆ ในตัวของเขามีสิ่งที่แปลกประหลาดมากกว่านั้นนั่นก็คือ อสูรพิทักษ์ที่ไม่มีวันทรยศและไม่มีวันตายหลุดออกมาจากร่างของบุรุษลึกลับทันทีด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดทรมานเนื้อหนังจิตวิญญาณสั่นสะเทือนและกระจายสลายไปกับสายลม  มันถูกทำลายโดยตรงในโลกนี้ทันทีแทนที่จะกลับสู่โลกคัมภีร์เพื่อพักฟื้นและฟื้นฟูสภาพเหมือนกับอสูรพิทักษ์ที่ตาย

“ไม่!”  บุรุษลึกลับส่งเสียงร้องเสียใจและสิ้นหวัง

เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

อสูรพิทักษ์ตาย

นั่นคือการตายที่แท้จริง

เพราะเจ้านายถูกฆ่าตายโดยพลังที่มิอาจต่อต้านได้  ภายวินาทีนั้นอสูรพิทักษ์ได้รวมตัวกับเขาแสดงความภักดีสูงสุดรับใช้เขาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยการสละชีวิตตนเอง  ด้วยชีวิตที่ไม่มีวันตายอย่างแท้จริง  มันแลกชีวิตเพื่อให้เจ้านายอยู่รอดและตัวมันถูกกำจัดไปตลอดกาล

การทำลายล้างนั้นเท่ากับต้องแยกจากการทำสัญญากับคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ด้วยตนเอง

อสูรพิทักษ์ใช้พลังคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดต่อต้านพลังระเบิดและแลกชีวิตแทนเจ้านายเป็นการแสดงความภักดีครั้งสุดท้าย

อย่างไรก็ตามบุรุษลึกลับไม่มีความสุขในตอนนี้แม้แต่น้อย  เขาอยากจะตายแทนที่จะมีชีวิตต่อไปในสภาพแบบนี้!  สูญเสียคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ สูญเสียอสูรพิทักษ์ผู้ไม่มีวันตายและฟื้นฟูร่างได้แม้จะได้รับบาดเจ็บหลายครั้งก็ตาม

เขายังจะมีอะไรอื่นอีก?

ทำไมเขาถึงไม่ตาย?

ถ้าเขาถูกฆ่าตายทันทีเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดเท่าใด ความเจ็บปวดทางกายไม่มีอะไรเลยแต่ความทรมานจิตใจเป็นเรื่องที่เจ็บปวดที่สุด

ยักษ์ชะตาเงยหน้า เพียงไม่กี่วินาทีเมื่อเย่ว์หยางกลับมีความรู้สึกสำนึกถึงเหตุผลได้

มันหายไป

ความรู้สึกเหมือนมีภูเขากดทับจากท้องฟ้าหายไป  บุรุษลึกลับรู้สึกว่าร่างกายของเขากลับมาควบคุมได้อีกครั้ง  ความรู้สึกมึนชาและปฏิกิริยาที่ร่างกายได้รับมันเจ็บปวดจนน้ำตาไหลโดยไม่คำนึงถึงความเสียหายทางกายบุรุษลึกลับพุ่งไปข้างหน้าและยื่นมือเปื้อนเลือดกดที่คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์พยายามที่จะทำสัญญาอีกครั้ง

เขาสามารถสูญเสียทุกอย่าง แต่เขาไม่สามารถปราศจากคัมภีร์ชั้นศักดิ์สิทธิ์นี้!

เลือดเปื้อนอยู่เหนือคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์

แตกต่างจากครั้งก่อน

ในเวลานี้

คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ไม่ตอบสนองต่อชายชราผู้นี้อีกต่อไป  ตรงกันข้ามรัศมีศักดิ์สิทธิ์ที่เศร้าหมองอยู่แล้วเหมือนพลังชีวิตที่อ่อนล้าอย่างมากค่อยๆเย็นลงสู่ความเย็นยะเยือกและความเศร้าไม่รู้จบ

“ไม่ ไม่ ไม่”  บุรุษลึกลับหลั่งน้ำตาสองสายด้วยความสิ้นหวัง

“บัดซบ!  นี่เจ้ายังไม่ตายอีกหรือ?”  เย่ว์หยางเย่ว์หยางที่ใช้พลังมากเกินไปจนใกล้จะล้มทรุดลงเขายืนมองดูหน้าผารอยเท้าที่ยุบลงไปหลายพันเมตร เมื่อมองลงไปพบว่าบุรุษลึกลับยังมีชีวิตอยู่และพลังของยังอึดทนเหมือนกับแมลงสาบ เขาเกร็งปราณกระบี่ดำกุยจ้าง กระบี่ขาวซวงหัวเตรียมพร้อมใช้พลังงานสำรองเพื่อระเบิดพลังครั้งสุดท้ายของเขาเพื่อฆ่าปีศาจเฒ่าที่เอาชนะไม่ได้นี้  หลังจากได้รับพรจากพลังของยักษ์เทพชะตา  ตั่วตั่วก็ฟื้นฟูพลังเต็มที่ยิ่งกว่าเดิมนางกอดเย่ว์หยางไว้ทันที

“ฮึ่ม!” อีกด้านหนึ่งเสี่ยวเหวินหลีคอยคุ้มกันอยู่ด้านหน้า ร่างเทพปีศาจอสรพิษทองไขว้ดาบคู่ขวางคอยคุ้มกัน

ครืนนน ครืนนนน

ที่รอยเท้ายักษ์ขนาดใหญ่ที่ยุบลึกเป็นหน้าผาพลังเทพมิอาจคงอยู่ได้ต่อไปบุรุษลึกลับกลายร่างเป็นปีศาจน่ากลัวพุ่งขึ้นมาจากด้านล่างกรงเล็บของเขาแหวกอากาศโจมตีเย่ว์หยางจากระยะไกลอย่างสิ้นหวัง

ดอกไม้ยักษ์ของตั่วตั่วและร่างทองยักษ์ของเสี่ยวเหวินหลีผนึกพลังกันทันที

ในท้องฟ้าสูงลิบ

ไม่ทราบว่าเจี้ยงอิงกลายร่างเป็นมังกรไร้เขาตั้งแต่เมื่อใดนางเกร็งพลังเทพมังกรทำลายล้างโฉบลงจากท้องฟ้าทันที

ดอกไม้ยักษ์และร่างทองปีศาจอสรพิษยักษ์ผนึกพลังสร้างพลังเวทย์ตอบโต้ทันที

พวกนางจับร่างปีศาจของบุรุษลึกลับกดไว้

ร่างของเขาแปลงเป็นปีศาจได้อย่างอิสระ

ภายใต้เจตจำนงของพวกนางเขาไม่สามารถแปลงเป็นเงาปีศาจที่ไม่สนใจต่อพลังโจมตีทุกอย่างได้อีกต่อไป ร่างปีศาจของบุรุษลึกลับมองเห็นสาวมังกรไร้เขาโฉบร่างลงมาจากท้องฟ้าด้วยพลังสังหารของเทพมังกรทอง

“โอวไม่!”

บุรุษลึกลับพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเบี่ยงศีรษะและร่างกายส่วนบนหลบหลีก

ร่างกายต่ำกว่าอกช่วงท้องลงไปถูกพลังเทพมังกรทอง

กลืนหายไปทั้งหมด

ชั่วเวลาหนึ่งบุรุษลึกลับไม่สามารถคงอยู่ในร่างปีศาจได้กลับมาเป็นร่างปีศาจแรกและร่างของบุรุษลึกลับมีเพียงครึ่งหนึ่งเขาล้มกับพื้นด้วยความเจ็บปวดสิ้นหวัง ในขณะนี้เงาแห่งความตายทำให้เขากลัวอย่างไม่เคยปรากฏมีมาก่อน  ความกดดันที่เขาไม่เคยลิ้มลองได้ครอบงำจิตใจเขาทั้งหมด

ถ้าน้ำตาสามารถฟื้นฟูทุกอย่างได้บุรุษลึกลับคงเต็มใจที่จะร้องไห้

ถ้าเขารู้ว่าเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้เขาคงไม่มาที่ขุนเขาเหนือขุนเขาเป็นแน่

เย่ว์ไตตันผู้นี้เป็นผู้เยาว์จากหอทงเทียน

ไม่ว่าเขาจะมีชื่อเสียงโด่งดังแค่ไหนเขาก็แค่ไม่ใส่ใจ... แต่เป็นที่น่าเสียดายที่เขาสำนึกเสียใจเมื่อสายเกินไป! มีทางแยกหลายสายให้เลือกในโลกนี้ในทุกแยกทุกคนสามารถตัดสินใจได้ตามความประสงค์ส่วนตัวของเขา แต่เมื่อเลือกแล้วนั่นจะเป็นเส้นทางที่ย้อนกลับไม่ได้

ไม่สามารถสำนึกเสียใจได้

เพราะนี่คือผลที่ตัวของเขาเลือกเอง!

ถ้าบุรุษลึกลับไม่มาที่ขุนเขาเหนือขุนเขาไม่ไล่ล่าเย่ว์หยาง ผลคงไม่ออกมาเป็นเช่นนี้

หากเป็นเช่นนั้น เขาคงจะใช้ชีวิตอย่างอิสระมีความสุขไม่มีใครรู้ตัวตนของเขา ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นหนึ่งในผู้โจมตีหุบเขาทิ้งดาบของปีนั้นไม่มีใครรู้ว่าเขามีคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ มีกระจกวิเศษของวิเศษชิ้นที่สามมีนาฬิกาเทพ ของวิเศษชิ้นที่ห้า

แต่เขาเลือกเส้นทางนี้ตั้งแต่เริ่มแรกเขาดูแคลนว่าไม่มีใครสามารถตามล่าเขาได้จนถึงปัจจุบันในท้ายที่สุดของการเดินทางในชีวิตเขายืนอยู่ที่หน้าผาแห่งความตายที่หันหลังกลับไม่ได้เส้นทางแห่งความตายที่สิ้นหวังนี้ เขาเป็นคนเลือกเอง เขาไม่สามารถตำหนิคนอื่นได้ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษความเย่อหยิ่งของเขาเอง

“มาตายด้วยกันเถอะ! เจ้าต้องการฆ่าข้าใช่ไหม? ฮ่าฮ่าฮ่า  เจ้ามันไร้เดียงสาเกินไปไม่เพียงแต่เจ้าเท่านั้น ข้าจะฝังร่างข้าพร้อมไปกับขุนเขาเหนือขุนเขา!” ร่างของบุรุษลึกลับพองขึ้นอย่างน่ากลัว และพองต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน

“พลังทำลายตัวเอง?” เย่ว์หยางได้รับการคุ้มกันจากตั่วตั่วและเสี่ยวเหวินหลีเตรียมพาเขากลับเข้าไปหลบภัยในโลกคัมภีร์

เขาไม่เพียงไม่หลบหลีกเท่านั้นแต่ยังวิ่งเข้าหาเหมือนคนบ้า

ในขณะที่บุรุษลึกลับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

เย่ว์หยางโจมตีหัวใจเขาด้วยกระบี่แห่งชีวิตที่เป็นวิชาของจื้อจุนพลังนั้นมาจากโลหิต จากนั้นพลังทั้งหมดควบแน่นเป็นร่างมังกรทองกัดบุรุษลึกลับที่กำลังขยายตัวเป็นลูกบอลกลมและอาจระเบิดได้ตลอดเวลาหลังจากใช้เลือดสร้างกระบี่มังกรทองเย่ว์หยางไม่สามารถอดทนเห็นเลือดเปลี่ยนเป็นมังกรทองก็หมดสติเป็นลมเสียก่อนและร่วงตกจากท้องฟ้า

เสี่ยวเหวินหลีที่ลอยตัวอยู่ในท้องฟ้าเสี่ยวเหวินหลีรีบพุ่งเข้ามาคว้าตัวเขาไว้ในอ้อมแขน

บุรุษลึกลับเห็นมังกรทองยักษ์คำรามเขาอดใจรอไม่ไหวรีบระเบิดพลังเทพครั้งสุดท้ายอย่างบ้าคลั่ง

คลื่นระเบิดทำลายตัวเองกำลังจะกวาดออกไปมังกรทองยักษ์ก็มาถึงมันอ้าปากและกลืนกินพลังงานทั้งหมดในรวดเดียว