Chapter 61 Has been looking for you
一直在找�
หว่านอู๋ตี้เห็นทั้งสองที่มาถึง,ก็ตะโกนลั่น“เจ้าพวกโง่,มองอะไร,ยังไม่รีบคารวะต้าเหรินอีก!”
คารวะต้าเหริน?
เสียงของหว่านอู๋ตี้ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางกระบาล,ประมุขตระกูลหว่าน,หว่านเฉิงและประมุขน้อยหว่านหงที่กลายเป็นเซ่อไปเลย.
ต้าเหริน?
ลู่อี้ผิง?
เห็นสองคนที่ยืนโง่งม,หว่านอู๋ตี้ที่แค่นเสียงเย็นชา,จ้องมองลงไปด้วยแววตาที่เย็นยะเยือบดั่งน้ำแข็งหมื่นปี,ทำให้ประมุขตระกูลหว่าน หว่านเฉิงและหว่านหงขาสั่นตัวสั่น,ไม่ลังเล,ก้าวไปด้านหน้าลู่อี้ผิง,พร้อมกับแสดงความเคารพ.
เพราะลู่อี้ผิงถอนพลังจากค่ายกลหมื่นทวยเทพเมืองเทียนตูแล้ว,ทำให้ทุกอย่างกลับคืนสู่ปรกติ.
ศิษย์หลักตระกูลหว่าน,หว่านผีเวลานี้ได้นำผู้ใต้บังคับบัญชาออกค้นหาลู่อี้ผิงไม่หยุดหย่อน.
“รองผู้บัญชาการ,ชายหนุ่มชุดนำเงินไม่อาจค้นหาได้ในเวลานี้,ทว่าก่อนหน้านี้เขาได้มากับชายชราและชายหนุ่ม,พวกเราไปตรวจสอบมาแล้ว,พวกเขาได้ลงทะเบียนเข้าร่วมทดสอบทหารใหม่,เข้าร่วมกองกำลังตระกูลหว่านของพวกเรา.”ผู้ใต้บังคับบัญชาเอ่ยรายงาน.
“ลงทะเบียนทดสอบเป็นทหารใหม่ตระกูลหว่านอย่างงั้นรึ?”หว่านผีได้ยินก็เผยยิ้มเย็นชา“ดีมาก,ก่อนอื่นจับตาแก่และชายหนุ่มคนนั้น,จากนั้นก็ค่อยสอบถามที่อยู่ของเจ้าหนุ่มชุดน้ำเงินก็ได้!”
“ไป,ไปยังสถานที่ทดสอบลงทะเบียนทหารใหม่กัน!”
ด้วยเหตุนี้,ศิษย์หลักตระกูลหว่าน,หว่านผีจึงนำทหารผู้ใต้บังคับบัญชาไปยังสถานที่ทดสอบเข้าร่วมทหารใหม่.
ทว่าในเวลานั้น,หลี่ปินและศิษย์หยางกังได้เข้าร่วมทดสอบทหารใหม่ตระกูลใหม่แล้ว.
ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ลู่อี้ผิงสามารถมองเห็นได้,หลี่ปินนั้นได้กินของวิเศษห้าธาตุเข้าไป,ดังนั้นร่างกายของเขาจึงเปี่ยมไปด้วยพลังห้าธาตุที่เหนือกว่ายอดฝีมือขอบเขตเดียวกันมาก,วิชาบ่มเพาะที่ดี,จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่สามารถผ่านการทดสอบเข้าร่วมกองทัพตระกูลหว่านได้.
ส่วนศิษย์ของเขาหยางกัง,ด้วยมีสายโลหิตของยักษ์ไททัน,การทดสอบเข้าร่วมทหารใหม่เองก็เป็นไปอย่างราบรื่นเช่นกัน.
หลี่ปินและศิษย์หยางกังทั้งสองที่ยืนอยู่ด้านหน้าประกาศ,เห็นชื่อทั้งสองบนนั้น,ก็เผยยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ.
ในแต่ละขอบเขตพลัง,ในการทดสอบครั้งนี้จะรับเพียงร้อยอันดับแรก,ทว่าผลการทดสอบของทั้งสองนั้นอยู่สิบลำดับแรกด้วยซ้ำ.
“อาจารย์,พวกเราผ่านการทดสอบ!”ชายหนุ่มหยางกังที่เผยยิ้มต่อหลี่ปิน.
“อืม,พวกเราผ่าน!”หลี่ปินหัวเราะ“พวกเราไปยังโรงแรมที่พักเมืองเทียนตูก่อนเถอะ,จากนั้นก็ไปหาคุณชายลู่เพื่อดื่มเลี้ยงฉลอง!”
“หึ หึ มีความสุขกันจังนะ?”ในเวลานั้นเสียงหัวเราะที่โอหังก็ดังขึ้น“โรงแรมเมืองเทียนตูไม่จำเป็นต้องไปแล้ว,ไปลานประหานเมืองเทียนตู,ดื่มกินอย่างมีความสุขกับข้าก่อนก็แล้วกัน!”
ในเวลานั้น,ศิษย์หลักหว่านผีที่นำทหารชั้นยอดหลายร้อยคนเข้ามาที่นี่.
หลี่ปินเห็นหว่านผี,ก็ใบหน้าเปลี่ยนสีไปในทันที.
หัวหน้ากองที่รับผิดชอบทดสอบทหารเห็นหว่านผี,ก็เร่งรีบออกมาต้อนรับ“ผู้ใต้บังคับบัญชาคารวะท่านรองผู้บัญชาการ!”
จากนั้นเขาก็เอ่ยถาม,“ท่านรองผู้บัญชาการ,ท่านต้องการสิ่งใดรึ?”
หลี่ปินได้ยินว่าหว่านผีเป็นรองผู้บัญชาการ,หัวใจของเขาที่จมลงไปในทันที.
ก่อนพวกเขาจะมา,ได้รับรู้เกี่ยวกับระดับขั้นของกองทหารตระกูลหว่านจากต่ำไปสูง,หัวหน้ากองเล็ก,หัวหน้ากอง,หัวหน้ากองใหญ่,และเหนือหัวหน้ากองใหญ่ก็คือรองผู้บัญชาการ.
รองผู้บัญชาการ,กล่าวได้ว่ามีสถานะสูงเป็นอย่างมากในกองกำลังตระกูลหว่าน.
“คนสองคนนี้,ได้ล่วงเกินข้าก่อนหน้านี้.”หว่านผีที่เอ่ยต่อหัวหน้ากองตรวจสอบ,สั่งทหารด้านหลังเขา“นำตัวมันทั้งสองไป!”
หัวหน้ากองรับผิดชอบการทดสอบได้ยิน,ก็ใบหน้าเปลี่ยนสีเอ่ยออกมาว่า“ท่านรองผู้บัญชาการ,ทั้งสองได้ผ่านการทดสอบกองทัพใหม่แล้ว,เกี่ยวกับกฎแล้ว,ทั้งสองถือว่าเป็นทหารใหม่,ไม่ว่าพวกเขาจะทำผิดหรือไม่,การที่ท่านน้ำตัวไปตรง ๆ เช่นนี้,ไม่ใช่ว่าทำผิดกฎกองทัพหรอกรึ?”
หว่านผีได้ยิน,ก็เผยยิ้มเย็นชา,พร้อมกับง้างมือตบหัวหน้ากองกระเด็นออกไป.
“ใครบอกว่าพวกเขาผ่านการทดสอบ? ข้าบอกว่าพวกเขาไม่ผ่าน,ก็คือไม่ผ่าน!”หว่านผีแค่นเสียง,“นำพวกมันไป!”
เวลานั้นทหารด้านหลังได้นำหลี่ปินและหยางกังไปในทันที.
......
ดินแดนบรรพชนตระกูลหว่าน,หว่านอู๋ตี้ที่ยืนตัวสั่นเอ่ยกับลู่อี้ผิงอย่างระมัดระวัง“ต้าเหริน,ท่านมายังตระกูลหว่าน,พักที่นี่สักวันสองวัน,พวกเราเหล่าผู้เยาว์ตระกูลหว่านจะทำการต้อนรับท่านแทนบรรพชนรุ่นแรก”
ลู่อี้ผิงมองหว่านอู๋ตี้คราหนึ่ง,เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก“ข้าพอมีเวลา,จะพักอยู่ในเมืองเทียนตู่สักสองสามวันก็แล้วกัน.”
เขามายังเมืองเทียนตู,แน่นอนว่าไม่ใช่แค่มาเยือนตระกูลหว่าน,เขายังมีเรื่องอื่นต้องจัดการด้วย.
หว่านอู๋ตี้ที่ได้ยินก็เผยความยินดี,เอ่ยออกมาว่า“ข้าจะให้คนเตรียมงานเลี้ยงเวลานี้,เพื่อต้อนรับต้าเหรินตอนเย็น!”
“งานเลี้ยงไม่จำเป็น,”ลู่อี้ผิงเอ่ย“ข้าจะต้องไปยังภัตตาคารเมืองเทียนตู.”
ภัตตาคารเมืองเทียนตูอย่างงั้นรึ?
หว่านอู๋ตี้ตกใจ,จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า“เช่นนั้นข้าจะให้คนเตรียมที่พักของบรรพชนรุ่นแรก,ให้ท่านได้พัก.”
ลู่อี้ผิงเอ่ย,“ไม่จำเป็น,ข้าจะไปพักยังคฤหาสน์จ้าวแห่งทวยเทพ.”
“คฤหาสน์จ้าวแห่งทวยเทพอย่างงั้นรึ?”หว่านอู๋ตี้ตะลึง,ที่พักจ้าวแห่งทวยเทพนั้น,ก็คือคฤหาสน์จ้าวแห่งทวยเทพในอดีต,มันอยู่ในพื้นที่เรือนที่พักของตระกูลหว่านก็จริง,ทว่ามันมีค่ายกลมากมายนับไม่ถ้วนปิดกั้นอยู่,แม้แต่บรรพชนรุ่นแรก,หว่านเป่ยเป่ยก็ไม่อาจเข้าไปได้.
อย่างไรก็ตาม,หว่านอู๋ตี้ที่ตอบสนองทันที,เอ่ยออกมาว่า“ข้าจะรอท่านที่ด้านหน้าคฤหาสน์จ้าวแห่งทวยเทพ,หากต้าเหริน กลับมาภัตตาคารเมืองเทียนตู,เวลานั้นหากต้าเหรินต้องการอะไรก็สามารถเรียกใช้ข้าได้ทันที.”
ลู่อีผิ้งไม่ได้โต้แย้ง,จากนั้นเขาก็ขี่วัวกระทิงมังกรเขาทองคำออกจากดินแดนบรรพชน,มุ่งตรงไปยังพื้นที่ทดสอบทหารใหม่.
ในเวลาเดียวกัน,สถานที่ทดสอบทหารใหม่ตระกูลหว่าน,หลี่ปินและหยางกังถูกจับกุมตัวเอาไว้,เวลานี้พวกเขากำลังจ้องมองหว่านผีด้วยความโกรธเกรี้ยว.
“เจ้าคนชุดน้ำเงินกับวัว,ตอนนี้อยู่ที่ใหน?”หว่านผีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
หยางกังที่จ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยว“ไม่รู้!”
“ไม่รู้อย่างงั้นรึ?”หว่านผีเผยแววตาเย็นชา,ก้าวออกไป,ก่อนที่จะต่อยไปยังจุดตานเถียนของหยางกัง,ทำให้จุดตานเถียนหยางกังระเบิดออกมาทันที.
“หยางกัง!”หลี่ปินตะโกนออกมาด้วยความโกรธ“หยุด! คุณชายลู่เป็นคนของหอราชาโอสถนะ!”
หว่านผีที่ตกใจเล็กน้อย“หอราชาสมุนไพรอย่างงั้นรึ?”ในเวลาต่อมา เขาก็เผยยิ้มเยาะ,ใบหน้ากลายเป็นดุร้าย“ศิษย์ของหอราชาโอสถแล้วอย่างไร,ต่อให้มันเป็นราชาโอสถ,ข้าก็จะสับมันออกเป็นชิ้น ๆ!”
“จริงรึ?”ในเวลานั้นเสียงที่ไม่แยแสได้ดังขึ้น.
หลี่ปิน,หยางกังได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็เผยความสุขออกมา,จับจ้องมองไปยังลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่ปรากฏขึ้นที่มุมถนน.
ซึ่งมีจางจิน,เจ้าเหวินตามมาด้วย.
หว่านผีเห็นลู่อี้ผิงที่ขี่วัวกระทิงมังกรเขาทองคำมา,ดวงตาที่เป็นประกาย,ก้าวออกไป,จ้องเขม็งไปยังลู่อี้ผิง“ไอ้หนู,เจ้ามาก็ดีแล้ว.”
จากนั้นเขาก็จ้องมองไปยังวัวกระทิงเขามังกร“หลายวันมานี้,ข้าหาเจ้าและวัวของเจ้ามาตลอด!”
