Chapter 54 Goes to Wan Family
去万家（第三更）
เหล่าบรรพชนชราทั่วทั้งจักรวรรดิไปฮัวที่จ้องมองไปยังทิศทางของสำนักเฟยฮัวทันที.
“นี่คือมหาค่ายกลเฟยฮัว ของสำนักเฟยฮัวที่ถูกเปิดอย่างสมบูรณ์”บรรพชรชราวังอี้ฮัว,หลินเซี่ยงเผยความประหลาดใจออกมา.
มหาค่ายกลเฟยฮัว,เป็นมหาค่ายกลกำราบที่ทรงพลังที่สุด,หากไม่อยู่ในความเป็นความตายไม่มีทางที่จะเปิดใช้งาน.
วังอี้ฮัวและสำนักเฟยฮัวต่างก็เป็นกลุ่มอิทธิ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวรรดิไป่ฮัว.
“แม้นว่าผู้ก่อตั้งสำนักเฟยฮัวจะไม่อยู่แล้ว,ทว่าสำนักเฟยฮัวและเฉินชิงหยางก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน,เป็นใครกันที่กล้าท้าทายสำนักเฟยฮัว!”เจ้าวังอี้ฮัวที่ประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
“รีบไปตรวจสอบ,เกิดเรื่องอันใดขึ้น?!”บรรพชนชราวังอี้ฮัว,หลินเซี่ยที่สั่งการออกไปในทันที.
ทุกกลุ่มอิทธิพลที่เป็นเหมือน ๆ กัน,หาแต่ที่ด้านหน้าเทือกเขาสำนักสำนักเฟยฮัว,ลู่อี้ผิงที่จ้องมองค่ายกลเฟยฮัวที่ถูกเปิดใช้งานอย่างใจเย็น.
ฮู่หยิงและยอดฝีมือสำนักเฟยฮัวที่กำลังถ่ายพลังเทวะ,ผลาญเจิ้นหยวนถ่ายพลังไปยังค่ายกลเฟยฮัวไม่หยุดหย่อน.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่จ้องมองมหาค่ายกลเฟยฮัวที่เพิ่มพลังเพิ่มขึ้นไม่หยุด,ก็ยกยิ้ม ม้วนริมฝีปากเอ่ยอออกมาว่า“มหาค่ายกลเฟยฮัว,ดูงดงามดีจริง ๆ.”
พลังที่มากล้นของมหาค่ายกลเฟยฮัวที่แผ่ขยายออกไป,ก่อนที่จะปรากฏรูปลักษณ์ของดอกไม้แสงเจิดจ้าขึ้นบนความว่างเปล่า.
ภายใต้แสงที่สาดส่อง,ดอกไม้แสงที่เจิดจรัสงดงามราวกับดินแดนฝัน.
แน่นอน,คำพูดของวัวกระทิงมังกรเขาทองคำนั้น,เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน,ความหมายนั้นชัดเจนแม้นว่าค่ายกลจะงดงามแต่กับช่างไร้ค่าสิ้นดี.
ได้ยินท่าทางดูแคลนของวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,บรรพชนชราฮู่หยิงสำนักเฟยฮัวที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม,เหยียดหยัน“โง่เง่า! น่าขันยิ่งนัก! บอกให้เอาบุญหน่อยก็ได้,ผู้ก่อตั้งสำนักเฟยฮัวของข้านั้นได้ให้ท่านเฉินชิงหยางได้สร้างมหาค่ายกลเฟยฮัวที่มีพลังความแข็งแกร่งที่สุด!”
“ความยิ่งใหญ่นี้,วัวโฉดโง่เขลาเช่นเจ้าจะเข้าใจมันได้อย่างไร!”
กล่าวจบ,มือทั้งสองข้างของนางก็โบกไปด้านหน้า.
“หมื่นบุหงาล่วงหล่น!”
ในเวลานั้นดอกไม้แสงบนท้องฟ้าที่หมุนโคจรอย่างรวดเร็ว,ก่อนที่จะเห็นทะเลดอกไม้ลวงหล่นใส่วัวกระทิงมังกรเขาทองคำและพวกลู่อี้ผิง.
“ฆ่า!”บรรพชนชราสำนักเฟยฮัวฮู่หยินที่ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา.
ดอกไม้แสงมากมาย,ที่ปกคลุมไปทั่วพื้นที่ยืนของวัวกระทิงมังกรเขาทองคำและพวกลู่อี้ผิง.
กระทิงมังกรเขาทองคำที่เห็นดอกไม้แสงที่ล่วงหล่นลงมา,กับไม่ได้ลงมืออะไร,ปล่อยให้ดอกไม้แสงเหล่านั้นล่วงหล่นใส่ตัวเอง.
ฝั่งของลู่อี้ผิงและคนอื่น ๆ เองก็เหมือน ๆ กัน.
โหลวถงที่จ้องมองอยู่ไกล ๆ เห็นลู่อี้ผิงและพวกไม่หลบเลี่ยงแม้แต่น้อย,ยืนรับดอกไม้แสงตรง ๆ ถึงกับตกอกตกใจไปเหมือนกัน.
“ท่านหญิง,ลู่อี้ผิงไม่เพียงแค่อหังการเท่านั้น ยังโง่บรมเลย!”หัวหน้าองค์รักษ์ที่เห็นแล้วกล่าวหยัน“มหาค่ายกลเฟยฮัว,ถึงจะเป็นกายของเทพแท้จริงขั้นสุดท้าย,ไม่มีทางที่จะรอดพ้นถูกเจาะทะลุ!”
เวลานั้น,ดอกไม่แสงมากมายที่ล่วงหล่นใส่วัวกระทิงมังกรเขาทองคำและพวกลู่อี้ผิงโดยสมบูรณ์.
อย่างไรก็ตาม,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำกับเผยความสุขเอ่ยออกมาว่า“สบายโคตร ๆ.”
ส่วนพวกลู่อี้ผิงนั้น,ที่ยังคงสุขุมใบหน้าเฉยเมยไม่ใส่ใจ.
เวลานี้ไม่ว่าจะเป็นโหลวถงหรือหัวหน้าองค์รักษ์ต่างก็เผยดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
บรรพชนชราสำนักเฟยฮัว,ฮู่หยิงและคนอื่น ๆ ที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.
“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?!”
ดอกไม้แสงจากมหาค่ายกลเฟยฮัว,นั้นมีพลังแก่นหัวใจธาตุไฟแฝงอยู่ด้วย มันเต็มไปด้วยพลังกัดกร่อนที่รุนแรง.
“เทพบุษบาทำลายล้าง!”
ในเวลานั้นบรรพชนชราสำนักเฟยฮัวฮู่หยิงใบหน้ากลายเป็นดุร้าย,พลังเทพที่พวยพุ่ง,ไหลออกมาราวกับน้ำทะเล,อาบไล้ไปทั่วตา มหาค่ายกลเฟยฮัว ยกระดับพลังอย่างบ้าคลั่ง.
ภายใต้การเร่งระดับพลังแผ่พุ่งลงไปทำให้ดอกไม้แสงใหญ่ยักษ์บนท้องฟ้ากลายเป็นดำมืดไปในทันที.
ดอกไม้แสงสีดำเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย,ทำให้ทั่วทุกหนแห่งกลายเป็นมืดครึ้มปกคลุมด้วยความหนาวเย็น,แผ่นรัศมีแสงทมิฬขึ้นสู่ทองฟ้า.
ดอกไม้แสงสีดำเปล่งรัศมีแสงทมิฬสูงกว่าหนึ่งหมื่นจั้งเวลานี้กำลังพุ่งโจมตีลงมา.
พริบตานั้นอีกฝั่งปรากฏก้อนแสงส่องสว่างเจิดจ้าราวกับดวงตะวันได้ผุดโผล่ขึ้นมาทันที.
พลังสีแดงฉานปะทะพลังสีดำ,เกิดเสียงดังกึกก้อง,พลังทำลายล้างที่มากล้นราวกับภูเขาไฟกำลังปะทุ,ผืนปฐพีที่กำลังสั่นไหวไปมา.
พลังปะทะที่หนักหน่วงรุนแรงเต็มไปด้วยพลังทำลายล้าง,แต่แล้วจู่ ๆ ฟินิกซ์อมตะทองคำที่เกาะอยู่บนมือของลู่อี้ผิงก็พุ่งออกไปอ้าปากขึ้น,กลืนกินพลังทั้งหมดลงไปจนเกลี้ยง.
ทั้งห้วงมิติทั้งดอกไม้แสงทมิฬ,พลังที่น่าหวาดกลัวก่อนหน้านี้,หายเป็นจนสิ้นจากนั้นวิหคน้อยก็กลับมาที่เดิม.
สำนักเฟยฮัว,โหลวถงและคนอื่น ๆ ถึงกับยืนเซ่อไปในทันที.
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองไปยังวิหคน้อยทองคำในมือของลู่อี้ผิง.
เมื่อครั้งที่ลู่อี้ผิงลูบหัววิหกทองคำก่อนหน้านี้,ไม่มีคนสนใจวิหคน้อยตัวนี้เลย,ทว่าเวลานี้ทุกคนกับจ้องมองไม่วางตา.
“นี่มัน?!”ดวงตาคู่งามของโหลวถงที่จ้องมองวิหคทองคำ,แต่กับไม่กล้ายืนยัน.
ในเวลาเดียวกัน,ฟินิกซ์อมตะทองคำก็อ้าปากออก,ก่อนที่จะพ่นบอลเพลิงที่น่าอัศจรรย์ใจออกมา.
ทันใดนั้น,เปลวเพลิงที่ล่วงหล่นลงบนพื้น,เกิดเป็นทะเลเปลวเพลิงขึ้นมาทันที.
บอลเพลิงลูกใหญ่หลายลูกที่ถูกพ่นพุ่งกระจายล่วงหล่นลงบนยอดเขาแต่ละแห่งของสำนักเฟยฮัว.
เสียงระเบิดที่ดังกึกก้อง,แผ่นดินไหวราวกับโลกกำลังพังทลาย.
บนยอดเขาแต่ละแห่งของสำนักเฟยฮัว,แทบจะพังทลายลงพร้อม ๆ กันในทันที.
ลวดลายอักขระค่ายกลที่ติดตั้งบนยอดเขาแต่ละแห่ง,พังทลายเสียหายในบัดดล.
เหล่าบรรพชนชราที่ควบคุมค่ายกลเฟยฮัวแต่ละคนที่เวลานี้,ร่างกายลอยกระเด็น,เกราะเทวะบนร่างที่ถูกเผาไหม้สลายหายไป,แม้แต่บรรพชนชราฮู่หยินร่างกายที่ดำเป็นตอตะโก,ผมของนาง,ที่ถูกเผาไหม้ไปจนหมด.
นางที่จ้องมองวิหคทองคำในมือลู่อี้ผิงด้วยความหวาดกลัว,แม้แต่หลุดอุทานเสียงสั่น“เพลิงฟินิกซ์! นี่คือเพลิงฟินิกซ์!”
“อะไรนะ,ในมือของเขาคือเทพอสูรฟินิกซ์อย่างงั้นรึ?!”
จักรพรรดินิจียวีและโหลวถงตลอดจนคนอื่น ๆ ร่างกายสั่นสะท้านตกใจ.
วิหคน้อยที่สงบเสงี่ยมว่าง่ายในมือของลู่อี้ผิง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเทพอสูรฟินิกซ์!
แม้นว่าก่อนหน้านี้โหลวถงจะคาดเดาได้บ้างแล้ว,แต่ก็คิดว่ามันเป็นเพียงแค่ลูกหลานของเผ่าฟินิกซ์.
ไม่คิดแม้แต่น้อยว่ามันคือเทพอสูรฟินิกซ์!
ฟินิกซ์,ราชาของเหล่าวิหค!
หนำซ้ำยังเป็นเทพอสูรอีกด้วย!
“อาจารย์!”เจ้าสำนักเฟยหยิงจีหลินที่ได้สติ,เร่งรีบบินออกไปเพื่อพยุงร่างของบรรพชนชราฮู่หยิงเอาไว้.
บรรพชนชราสำนักเฟยฮัวฮู่หยิงที่กระอักโลหิตออกมาอีกหลายครั้ง.
มหาค่ายกลเฟยฮัวถูกทำลาย,พลังสะท้อนกลับย่อมรุนแรงเป็นธรรมดา,นอกจากนี้นางยังถูกเพลิงฟินิกซ์เผาอีก,เกรงว่าอาการบาดเจ็บครั้งนี้คงสาหัสสากรรจ์นัก.
“พวกเราไป.”ลู่อี้ผิงเอ่ยอย่างไม่แยแส.
ราชรถทองคำที่เคลื่อนที่ออกไปช้า ๆ.
เพียงไม่นานก็หายลับสายตาทุกคนแล้ว.
จักรพรรดินิจียวีที่จ้องมองสำนักเฟยฮัวที่ได้รับความเสียหายอย่างนัก,ด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน,ไม่รู้ว่าต้องเอ่ยอะไรออกมาเช่นกัน.
โหลวถงที่จ้องมองราชรถทองคำที่จากไป,จับจ้องมองไปยังร่างในชุดสีน้ำเงินที่หายลับตาไป“ไม่คิดเลยว่าลู่อี้ผิงจะมีสมบัติล้ำค่ามากมายขนาดนี้.”
“ก่อนหน้านี้เป็นตำราหมัดคุกเทวะปรากฏการณ์สวรรค์และหมัดเทวะกาลเวลา,แล้วยังมีตำราหมัดเทวะเพลิงทองคำ.”
“ตอนนี้,ยังมีเทพอสูรฟินิกซ์อีก.”
บรรพชนชราฮู่หยิงที่จ้องมองราชรถทองคำที่หายไปแล้ว,แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและเกลียดชัง.
ทว่าหลังจากที่ลู่อี้ผิงและพวกจากไปแล้ว,ลู่อี้ผิงที่น้ำแก่นเปลวเพลิงออกมา,มอบให้กับฟินิกซ์อมตะทองคำ,เป็นของรางวัล.
“จูเหริน,พวกเราจะไปใหนต่อ?”จางจินเอ่ยถาม.
“ไปยังตระกูลหว่าน.”ลู่อี้ผิงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก.
หว่านอู๋ตี้ต้องการพบเขา.
ตอนนี้มีเวลาแล้ว ถึงเวลาต้องไปยังเยือนตระกูลหว่านสักหน่อย
เพียงไม่นานลู่อี้ผิงก็ออกจากจักรวรรดิไป่ฮัว,โดยที่ไม่มีใครมาขวางกั้นแม้แต่คนเดียว.
