Chapter 37 Wan Wudi
万无敌
เห็นท่าทางของเจ้านิกายน้อยเห่าตันนิกายภูตหยิน กลายเป็นบ้าคลั่ง,ทุกคนเงียบลงทันที.
“เจ้าแพ้แล้ว.”ลู่อี้ผิงที่หยุด,เอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส.
เจ้าแพ้!
เสียงของลู่อี้ผิงที่ก้องกังวานไปทั้งห้องโถง.
เสียงที่เอ่ยออกมาเบา ๆ มันกับดังกึกก้องอยู่ในหูของเจ้านิกายน้อยเห่าตัน,นิกายภูตหยินเป็นอย่างมาก.
ลู่อี้ผิงที่เก็บตำราคุกเทวะปรากฏการณ์สวรรค์และหมัดเทวะกาลเวลา,จากนั้นในมือไม่รู้ว่าปรากฏกระบี่เล่มหนึ่งขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่.
“กระบี่เพลิงชาติ!”บรรพชนชราสำนักเลี่ยฮัวอุทานออกมาด้วยความตกใจ.
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองไปยังกระบี่เพลิงชาติ.
ภายในห้องโถงที่กลายเป็นเงียบสงัด.
กลิ่นอายความตายที่อบอวลไปทั่วห้องโถง.
นายน้อยตระกูลหว่าน,หว่านหงที่ครุ่นคิด,นี่ลู่อี้ผิงต้องการจะสังหารเจ้านิกายน้อย,นิกายภูตหยินจริง ๆ รึ?!
มหาจักรพรรดิโจวติงเทียนที่ดูลังเล,เอ่ยออกมาว่า“คุณชายลู่,ท่านและเจ้านิกายน้อยเห่าตัน ต่างก็เล่นกู่ฉินได้อย่างยอดเยี่ยม,เรื่องผลเดิมพัน,ข้าเห็นว่า,ไม่ควรเอามาใส่ใจ.”
อย่างไรก็ตาม,มหาจักรพรรดิเป่ยโตวที่เอ่ยยังไม่จบด้วยซ้ำ,ริ้วแสงกระบี่ก็พุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว.
แสงกระบี่,สีแดงชาติ!
เมื่อแสงกระบี่เลือนหายไป.
ทุกคนก็เห็นเพียงเจ้านิกายน้อย,นิกายภูตหยินที่กุมที่ลำคอ,จ้องมองลู่อี้ผิงด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ,โลหิตสีทอง,ที่กำลังไหลบ่าออกจากคอของอีกฝ่าย.
“เจ้า!”เจ้านิกายน้อยเห่าตันที่ชี้ไปยังลู่อี้ผิง.
จากนั้น,ศีรษะของเขาที่หลุดออกจากบ่าล่วงหล่นลงที่ใจกลางห้องโถง.
โลหิตพุ่งกระฉูด.
ภายในห้องโถงถูกย้อมไปด้วยสีแดง
เห็นศีรษะของเจ้านิกายน้อยนิกายภูตหยินเห่าตันที่กำลังกลิ้งหลุน ๆ ไปบนพื้น,ทุกคนที่หยุดชงัก.
แม้แต่มหาจักรพรรดิเป่ยโตวโจวติงเทียน,ประมุขน้อยตระกูลหว่าน,หว่านหง,จักรพรรดินิไป่ฮัวและคนอื่น ๆ ต่างก็ผวาไปตาม ๆ กัน,ร่างกายยืนแข็งเป็นไก่ไม้ไปในทันที.
ทุกคนที่รู้สึกราวกับสวรรค์ล่ม.
เจ้านิกายน้อยนิกายภูตหยิน,เห่าตัน,ตายเช่นนี้นะรึ?
พวกเขาไม่อาจมองเห็นกระบี่ของลุ่อี้ผิงได้เลย.
เสี้ยวพริบตานั้น,ไม่แม้แต่สัมผัสได้ถึงพลังเทวะด้วยซ้ำ.
“น้อย,เจ้านิกายน้อย!”ปาเทียนนิกายภูตหยิน,และผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่น ๆ แทบไม่อยากเชื่อเมื่อมองเห็นศพเห่าตัน.
ป้าเทียน,เทียนหลงที่กินเม็ดยาฟื้นฟู,อาการบาดเจ็บดีขึ้นมากแล้ว.
พวกเขาที่จ้องมองลู่อี้ผิงด้วยความโกรธ,ทว่า,กับไม่มีใครกล้าลงมือ.
“ลู่อี้ผิง,วันหน้า,นิกายภูตหยินและยอดฝีมือดินแดนโหยวหมิงจะต้องไปเยี่ยมเยือนเจ้าอีกแน่!”หลังจากเงียบไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง,ปาเทียนก็เอ่ยปากเสียงแหบเครือ,ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นโลหิต.
ได้ยินปาเทียเอ่ยถึงดินแดนโหยวหมิง,ภายในห้องโถงคนอื่น ๆ ที่หัวใจสั่นไปมา.
นิกายภูตหยิน,เป็นนิกายมาจากดินแดนโหยวหมิงจริง ๆ ด้วย!
ลู่อี้ผิงได้ยินคำพูดดังกล่าวก็เผยยิ้ม“ข้าจะรอ.”
ปาเทียนนำคนทั้งสี่ของนิกายภูตหยินพร้อมกับศพเจ้านิกายน้อยจากไป,พุ่งหนีหายขึ้นไปบนท้องฟ้า,หายลับไปยังขอบฟ้าไกล.
คนของนิกายภูตหยินที่หายไปแล้ว,ภายในห้องโถงที่ยังคงเงียบ,ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา,ไม่มีใครที่จะเป็นผู้นำในการทำลายความเงียบนี้.
ภายในห้องโถง,เงียบไปชั่วขณะ.
ลู่อี้ผิงที่โบกมือ,เก็บเตาหยินหยางและแหวนมิติหลายวง,ส่งให้จางจิน,เจ้าเหวิน,เหว่ยปิงและเฉินโหยวหยวนทั้งสี่,แม้แต่เตาปรุงยาหยินหยางยังมอบให้กับเจ้าเหวินอีกด้วย.
ทุกคนที่เห็นลู่อี้ผิงมอบแทบทุกสิ่งให้กับพวกจางจิน,แม้แต่เตาปรุงยาหยินหยาง,ภายในใจก็รู้สึกซับซ้อน.
ลู่อี้ผิงเอ่ยต่อมหาจักรพรรดิเป่ยโตวโจวติงเทียน“วันนี้เป็นงานเฉลิงฉลอง,แต่กับทำให้มีโลหิตอาบห้อง,ขออภัยต่อมหาจักรพรรดิโจวติงเทียนด้วย.”
มหาจักรพรรดิโจวติงเทียนที่ได้ยิน,รู้สึกหัวใจบีบรัด,เร่งรีบเอ่ยออกมาว่า“คุณชายลู่สุภาพไปแล้ว,ไม่ว่าอย่างไร,นายน้อยลู่ก็คือเซียนกู่ฉิน,เกรงว่าคงจะกลายเป็นตำนานของพิภพเหิงหยวนแล้ว,ข้าได้ฟังเสียงเซียนกู่ฉิน,นับเป็นโชควาสนาจริง ๆ!”
ลู่อี้ผิงได้ยิน,ก็เผยยิ้ม.
หลังจากนั้น,โจวติงเทียนก็ให้ผู้ใต้บังคับบัญชาทำความสะดาด,งานฉลองที่ดำเนินต่อไป.
เรื่องของลู่อี้ผิงประลองกู่ฉินกับเจ้านิกายน้อยเห่าตัน,นิกายภูตหยิน,ได้กระจายไปยังตำหนักฝ่ายใน,พื้นที่ลานกว้าง,จนไปทั่วเมืองหลวง.
ทั่วทั้งเมืองหลวงที่ส่งเสียงอื้ออึง,ก่อนที่จะกลายเป็นเงียบกริบ.
แม้นว่างานเลี้ยงจะดำเนินต่อไป,เพราะว่าเรื่องของเจ้านิกายน้อยนิกายภูตหยินเห่าตัน,ดังนั้น,ภายในห้องโถง,งานจึงดูจืดชืด,จิตใจของแต่ละคนที่รู้สึกระวนกระวายเป็นอย่างมาก.
ก่อนเรื่องเจ้านิกายน้อยนิกายภูตหยินเห่าตัน,มีหลายคนที่มีเจตนาร้ายต่อลู่อี้ผิง,เวลานี้กับเต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่ออีกฝ่าย.
แม้แต่ประมุขน้อยตระกูลหว่าน,หวานหง,เวลานี้ยังรู้สึกหดหู่และหวาดหวั่นต่ออีกฝ่ายไม่น้อย.
อย่างไรก็ตาม,เพราะว่าลู่อี้ผิงไม่ได้จากไป,ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าออกไปก่อนเช่นกัน.
ท้ายที่สุด,ทุกคนจึงต้องกล้ำกลืนร่วมงานไปจนจบ.
เมื่องานเลี้ยงจบลง,แม้แต่มหาจักรพรรดิเป่ยโตวโจวติงเทียนยังรู้สึกผ่อนคลายอย่างชัดเจน.
เมื่อลู่อี้ผิงจากไปแล้ว,มหาจักรพรรดิเป่ยโตวโจวติงเทียนที่ออกไปส่งอีกฝ่ายด้วยตัวเองถึงหน้าประตูวังเลยทีเดียว.
ในเวลานั้นเขามองเห็นวัวกระทิงทองคำที่นำขบวนออกไปไกล,มหาจักรพรรดิเป่ยโตวโจวติงเทียนหัวใจของเขาที่กลายเป็นซับซ้อน.
ในใจของเขา,ที่นึกย้อนถึงศีรษะของเจ้านิกายน้อยเห่าตันที่กลิ้งอยู่บนพื้นก็ใจสั่น.
คิดถึงริ้วแสงกระบี่ของลู่อี้ผิงก็หวั่นไหว
เมื่อราชรถทองคำหายไปแล้ว,มหาจักรพรรดิโจวติงเทียนได้แต่ถอนหายใจยาว.
เขาที่ยกมือขึ้นตบหน้าตัวเอง,หากไม่เพราะว่าเขาเชิญลู่อี้ผิงมา,ก็คงไม่ได้ล่อเจ้านิกายน้อยเห่าตันนิกายภูตหยินมาที่นี่.
ตอนนี้,เจ้านิกายน้อยเห่าตัน,นิกายภูตหยินตายไปแล้ว.
เขาคิดว่าเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้คงวุ่นวายเกินจะกล่าวอย่างแน่นอน.
เกรงว่านิกายภูตหยินจะต้องส่งยอดฝีมือมาอีกแน่,แม้แต่อาจจะเป็นกองทัพ,คิดถึงกองทัพนิกายภูตหยิน,ก็รู้สึกขนลุกแล้ว.
หลายร้อยปี,พิภพเหิงหยวนสงบเป็นอย่างมาก,ทว่านับวันนี้ เกรงว่าทั้งพิภพเหิงหยวนคงจะไม่สงบอีกต่อไปแล้ว.
หลังจากงานเฉลิมฉลอง,เหล่ายอดฝีมือมากมายหลายคนในเมืองหลวงเป่ยโตว,แทบจะทั้งหมดเร่งรีบเดินทางออกจากเมืองหลวงกันอย่างเร่งรีบ.
เพียงแค่วันเดียว,เมืองที่ดูคึกคัก,กลายเป็นเปลี่ยวร้างขึ้นมาทันที.
แม้แต่ทักพักอาศัยในเมืองหลวง,ยังปิดประตูแน่น.
ประมุขน้อยตระกูลหว่าน,หว่านหง,และเหล่ายอดฝีมือได้นำคนออกจากวังหลวงทันทีเช่นกัน,ก่อนที่จะไปหยุดที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.
“ลุงเผิง,บอกได้ใหมว่าลู่อี้ผิงมีขอบเขตอะไร?”ประมุขน้อยตระกูลหว่านที่เอ่ยถามชายชราด้านข้าง.
ครั้งนี้,ไม่ใช่แค่เจ้านิกายน้อยนิกายภูตหยินเห่าตันเท่านั้นที่นำยอดฝีมือเทพแท้จริงมา,เขาก็นำมาเช่นกัน,ซึ่งก็คือชายชราหวานเผิงที่อยู่ด้านข้างนั่นเอง.
ชายชราหวานเผิงเป็นเทพแท้จริงระดับต้นชั้นต้น,เขาที่นึกถึงริ้วแสงกระบี่เวลานั้น,เขายังตกใจไม่หาย,แม้แต่อ้าปากค้างหุบไม่ลงเลยจริง ๆ.
“อีกอย่างนะ,ลู่อี้ผิงมีวิชาหมัดเทวะเพลิงทองคำของตระกูลหว่านของพวกเราได้อย่างไร!”ประมุขน้อยตระกูลหว่าน,หว่านหงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
ยอดฝีมือตระกูลหว่านทั้งหมดกลายเป็นเงียบไปในทันที.
“ได้แจ้งไปยังท่านประมุขรึยัง?”ชายชราหว่านเผิงเอ่ย.
เพลงหมัดเทวะเพลิงทองคำของตระกูลหวานที่ไม่เผยแพร่ให้คนนอก,คาดไม่ถึงว่าจะมีคนอื่นฝึกฝนได้,เรื่องเช่นนี้เป็นเรื่องที่ต้องจริงจังอย่างไม่ต้องสงสัย.
“รายงานท่านพ่อไปแล้ว,คาดว่าท่านพ่อคงเข้าไปในดินแดนบรรพชน,รายงานท่านปู่แล้ว.”ประมุขน้อยหว่านหงเอ่ย.
ในเวลาเดียวกัน,ดินแดนบรรพชนตระกูลหว่าน.
ประมุขตระกูลหว่าน,หว่านเฉิงที่เข้าไปรายงานต่อหว่านอู๋ตี้ด้วยความเคารพ,เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวังหลวงเป่ยโตว.
“ผู้ใต้บังคับบัญชาของลู่อี้ผิงใช้วิชาหมัดศักดิ์สิทธิ์เพลิงทองคำอย่างงั้นรึ?!”หว่านอู๋ตี้ที่ได้รับรายงานถึงกับสะดุ้งตกใจ.
หมัดเทวะเพลิงทองคำ,ไม่เพียงแค่เป็นวิชาของประมุขรุ่นก่อน,เป็นไปไม่ได้ที่จะรั่วไหล.
เป็นคนของตระกูลหว่านหรือไม่? หรือว่าหมัดเทวะเพลิงทองคำหลุดออกไปแล้ว?
