Chapter 187 Roasts True Dragon, numerous clans quiet
烤真龙，众族沉寂（三更）
จู่หลงที่รู้สึกว่าท้องฟ้ามืดลง,เงยหน้าขึ้นก็เห็นเพียงฝ่ามือยักษ์ที่ฟาดลงมาแล้ว.
เขาถึงกับหวาดผวา,ร่างกายเปลี่ยนเป็นมังกรทมิฬ,พุ่งเข้าปะทะเข้ากับฝ่ามือยักษ์,ร่างกายที่สั่นไปมาก่อนที่จะถูกตบลงมาอย่างรวดเร็ว.
ส่วนจ้าวปิศาจอีกห้าตนเองก็ไม่ต่างกัน,ถูกฝ่ามือยักษ์ฟาดลงมาเช่นกัน.
ปราณหมัด,ปราณดาบ,ปราณกระบี่,อำนาจปิศาจทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขาโจมตีพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า.
สายตาของลู่อี้ผิงที่จ้องมองอย่างไม่แยแส,ไม่ว่าจะเป็นทักษะใดก็ไม่อาจสั่นคลอนหัตถ์จักรพรรดิสวรรค์ได้.
ร่างของพวกเขาที่ถูกฟาดด้วยหัตถ์จักรพรรดิสวรรค์ลอยกระเด็นพุ่งลงมา.
มีสภาพไม่ต่างจากจ้าวปิศาจจู่หลงก่อนหน้านี้เลย.
เวลานี้บนพื้นกลายเป็นหลุมใหญ่จมลึกลงไปบนพื้นดิน.
ตูมมมมมม
เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว.
ส่วนจ้าวปิศาจทั้งห้าเองต่างก็ล่วงหล่นไปคนละทิศคนละทางตกตายไปในทันที.
ส่วนยอดฝีมือเผ่าปิศาจคนอื่น ๆ กลายเป็นหมอกโลหิตแทบจะในทันที,ไม่มีแม้แต่คุณสมบัติล่วงหล่นกระแทกพื้น,กลายเป็นเศษเนื้อกลางอากาศไปแล้ว.
ไม่รู้ว่ามียอดฝีมือเผ่าปิศาจมากมายขนาดใหนที่กลายเป็นฝุ่นโลหิตภายใต้หัตถ์จักรพรรดิสวรรค์.
หวึ่ง ๆ!
เมืองเซิ่งหวงที่สั่นไปมาอย่างรุนแรง,รู้สึกราวกับว่ามันจะทรุดลงกับพื้นดินก่อนทุกอย่างจะค่อย ๆ สลายหายไป.
เฉินซิ่วและคนอื่น ๆ ที่จ้องมองฝุ่นทรายที่ลอยคละคลุ้งปกคลุมปิดทองฟ้า.
ทว่ากองทัพปิศาจที่คลุมท้องฟ้าเวลานี้,หายไปหมดแล้ว,ท้องฟ้าเปิดเห็นแสงส่องลงมา.
เมื่อฝุ่นหินดินทรายหายไปทั้งหมด.
สายลมที่พัดหวิวปลิดปลิว.
บนพื้น,ไม่รู้ว่าเป็นรอยฝ่ามือที่มีความกว้างกี่ลี้กันแน่,ทว่าด้านล่างเต็มไปด้วยเศิษย์วากกองเศษย์เนื้อของเหล่าผู้ฝึกตนเผ่าปิศาจไปแล้ว.
นอกจากนี้ยังมีศพของจ้าวปิศาจนอนอยู่,แทบไม่อาจบอกได้ว่าแต่ละศพ ใครเป็นใคร.
มีเพียงแค่ร่างมังกรทมิฬที่ครึ่งเป็นครึ่งตาย,นอนคุดคู้อยู่ใต้หลุม.
แน่นอนว่าคือมังกรทมิฬจ้าวปิศาจจูหลง.
ลู่อี้ผิงที่ยังไม่คิดจะสังหารมัน.
ก่อนหน้านี้,เห่าเหลียนยวีได้บอกว่าราชันย์หมาป่ายวีเมียนเดินทางไปยังทะเลซือฟาง,บางทีจ้าวปิศาจจู่หลงอาจจะรู้ว่าราชันย์หมาป่าอยู่ที่ใด.
อย่างไรก็ตาม,แม้นว่าจะยังไม่ตาย,แต่เกล็ดทั่วร่างเหมือนว่าจะระเบิดออกไปหมดแล้ว,เหลือเพียงร่างโลน ๆ.
ลู่อี้ผิงที่ชี้นิ้วไปด้านหน้า,ดึงลากร่างมังกรยักษ์ลอยมาอยู่ด้านหน้าของเขา.
“ผู้ยอดเยี่ยมเป็นใคร?!”จ้าวปิศาจจูหลงที่เผยความหวาดผวาออกมา.
หนึ่งฝ่ามือ,สังหารยอดฝีมือเผ่าปิศาจหลายแสนตน,พร้อมกับห้าจ้าวปิศาจไปทั้งหมดไม่มีเหลือ.
นี่คือความแข็งแกร่งอันใดกัน?
ก่อนหน้านี้,เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่า พวกเขาเป็นเพียงแค่มดไม่อาจสั่นคลอนต้นไม้ใหญ่ได้.
“จูเหรินข้าเป็นใครนะรึ?”วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่อยู่ข้าง ๆ,จ้องมองมังกรยักษ์เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย“ในยุคนี้ ผู้คนเรียกเขาว่าบรรพชนทัณฑ์สายฟ้าและอาจารย์นักบุญปิศาจ.”
เฉินซิ่ว,เฉินหานเสวี๋ย,ฉีหวย,ซุนเห่าเฟย,เห่าเหลียนยวีและคนอื่น ๆ จิตใจเต้นไปมาโครมครามคล้ายจะระเบิด.
“บรรพชนทัณฑ์สายฟ้า!”
“อาจารย์นักบุญปิศาจ!”
คนตระกูลกู่,ที่กวาดล้างนิกายเทวะคุนเผิงก็คืออาจารย์นักบุญปิศาจลู่อี้ผิง.
ซุนเซียวเฟย,เฉินฉงเถาที่ใบหน้าขาวซีดหวาดผวาขั้นสุด.
เหล่าบรรพชนชราเผ่ามนุษย์,เฉินซิ่วและยอดฝีมือคนอื่น ๆ อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นดีใจ.
“จ้าวปิศาจอสูรสวรรค์,จ้าวปิศาจจิวหมิง,จ้าวปิศาจฉื่อหยวนและจ้าวปิศาจไป่กู่ ถูกจูเหรินของข้าต่อยตายเพียงหมัดเดียว”วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่กล่าวโม้ออกมา.
บรรพชราลัทธิเจิ้งอี้,นิกายจินหยาง,ลัทธิซั่งหงล้วนแต่สั่นสะท้านไม่ต่างกัน,ยอดฝีมือลึกลับผู้นั้นก็คือ บรรพชนทัณฑ์สายฟ้า,อาจารย์นักบุญปิศาจลู่อีผิ้งนั่นเอง.
พวกเขาถูกท่านลู่อี้ผิงช่วยเหลือเอาไว้.
ก่อนหน้านี้,ซุนมู่เจ้าลัทธิเจิ้งอี้และจ้าวลัทธิน้อยซุนเซียวเฟย ที่สงสัยว่าลู่อี้ผิงก็คือสายลับ,ตอนนี้กำลังสั่นไปมาด้วยความหวาดกลัว.
“พวกเราขอบคุณอาจารย์นักบุญปิศาจ ท่านลู่อี้ผิง!”ในเวลานั้นเหล่ายอดฝีมือที่ก้าวออกมาด้านหน้าอย่างพร้อมเพรียง“ขอบคุณท่านลู่อี้ผิงที่ช่วยชีวิต!”
เฉินซิ่วที่นำยอดฝีมือมากมายที่เข้ามาคารวะลู่อี้ผิง“ขอบคุณท่านลู่อี้ผิงที่ช่วยเผ่ามนุษย์,หากไม่มีต้าเหริน,เกรงว่าเมืองเซิ่งหวงคงถูกวังมังกรปิศาจกวาดล้างไปแล้ว,ต้าเหรินได้ช่วยเหลือผู้คนนับล้านล้านคน,พวกเราเมืองเซิ่งหวงจะจดจำบุญคุณนี้ตลอดไป!”
เฉินหานเสวี๋ยเองก็คุกเข่าลงเช่นกัน.
ฉีหวยเมืองจ้านเทียน,หานเหลียนยวีสำนักยวีฟ่านและจูหลางตลอดจนคนอื่น ๆ ล้วนแต่คุกเข่าลงกันทุกคน.
ในเวลานี้มีเพียงแค่สองคนที่ยังยืนเด่นอยู่.
ลู่อี้ผิงจ้องมองเฉินซิ่ว,เฉินหานเสวี๋ยและคนอื่น ๆ ก่อนที่จะโบกมือให้ลุกขึ้น,จากนั้นก็ทำการค้นวิญญาณจ้าวปิศาจจูหลง,หลังจากค้นวิญญาณเสร็จ,ลู่อี้ผิงก็ใช้มือยื่นคว้าไปยังร่างดึงก้อนแสงทรงกลมออกมา.
นี่คือหยวนมังกรยุคโบราณ,อีกฝ่ายยังไม่อาจหลอมมันได้อย่างสมบูรณ์.
ลู่อี้ผิงที่ส่งมันเข้าไปในร่างของเฉินซิ่ว“นี่คือหยวนมังกรยุคโบราณ,มอบให้กับเจ้า.”
เฉินซิ่วแทบไม่อยากเชื่อว่าลู่อี้ผิงจะมอบหยวนมังกรยุคโบราณให้เขา,ภายในใจที่ประหลาดใจดีใจ,ก่อนที่จะขอบคุณลู่อี้ผิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า“เฉินซิ่วขอบคุณต้าเหรินที่มอบหยวนมังกรยุคโบราณให้.”
“เจ้าเป็นรุ่นหลังของสหายเก่าผู้หนึ่ง,จงตั้งใจบ่มเพาะให้ดี.”ลู่อี้ผิงเอ่ย.
จักรพรรดิมนุษย์คนแรกเฉินอี้ซู่ก็คือผู้ติดตามของเขา.
หลังจากเฉินอี้ซู่ก็คือเฉินซิ่วนั่นเอง,กล่าวได้ว่าคนรุ่นก่อนก็คือสหายเก่า.
เฉินซิ่วได้ยินลู่อี้ผิงเอ่ยเช่นนั้นก็ตกใจ,ราวกับคาดเดาได้ว่าลู่อี้ผิงรู้จักกับบิดาของเขา.
ลู่อี้ผิงคืออาจารย์นักบุญปิศาจ,รู้จักบิดาของเขาก็ไม่ใช่เรื่องแปลก.
หลังจากนั้นลู่อี้ผิงก็ส่งมังกรยักษ์ให้กับวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ“นำไปทำมังกรย่าง,พวกเราจะกินเนื้อมังกรกัน.”
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเผยยิ้ม“ยอดเยี่ยม,เจ้าปลาไหลน้อย,แม้นว่าความแข็งแกร่งจะอ่อนด้อยไปหน่อย,แต่ร่างต้นก็เป็นมังกร,คงพอกินได้.”
เฉินซิ่ว,หลานเจียงและคนอื่น ๆ ต่างก็ตะลึงงัน,จ้องมองร่างจ้าวปิศาจจูหลงที่เป็นมังกรทมิฬ,ไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมา,ไม่คาดคิดเลยว่าลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ จะนำทำมังกรย่าง.
จู่หลง,เป็นจ้าวปิศาจที่น่าเกรงขาม,ในโหยวหมิง,ถือเป็นมือขวาของหลงกัง,ตลอดชีวิตไม่รู้ว่ากินมนุษย์ไปมากเท่าไหร่,ตอนนี้กับกลายเป็นเพียงปลาไหลย่างไปซะแล้ว.
ทุกคนที่รู้สึกเต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อนยากจะอธิบาย.
เพียงไม่นาน,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำก็จุดไฟ,จากต้นไม้ใหญ่ จากนั้นก็เริ่มย่างมังกรยักษ์.
เสียงของมังกรยักษ์ที่ร้องโหยหวนไปทั่วทั้งเมืองเซิ่งหวง.
แน่นอนว่าเปลวเพลิงนี้ไม่ใช่เพลิงธรรมดา,อย่าว่าแต่ผู้บัญชาภพเลย,ต่อให้เหนือกว่าผู้บัญชาภพ,ก็ยากจะทนได้.
ผู้คนที่จ้องมองมังกรยักษ์กำลังถูกย่าง.
ผ่านไปไม่นาน,เสียงโหยหวนของมังกรยักษ์ก็หยุดลง.
จิตวิญญาณที่พังทลายไปเรียบร้อยแล้ว.
เนื้อที่เริ่มสุกส่งกลิ่นหอมฉุยแพร่ออกไปทั่วสารทิศ.
เนื้อมังกรเป็นสีทองเข้ม.
เมนูมังกรย่างถ่านที่เต็มไปด้วยน้ำซอสที่ชุ่มฉ่ำ.
หนึ่งวันผ่านไป.
ข่าวเรื่องที่จ้าวปิศาจหกตนของวังมังกรปิศาจนำยอดฝีมือล้อมโจมตีเมืองเซิ่งหวง,ถูกสังหารหมด,ห้าจ้าวปิศาจถูกลู่อี้ผิงสังหาร,มังกรยักษ์ถูกย่างกินโดยลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำก็สั่นสะเทือนไปทั่วโหยวหมิง.
เผ่ามนุษย์และเผ่าพันธุ์อื่น ๆ ที่อยู่อย่างสงบในมุมเวลานี้ต่างก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจ.
เผ่าพันธุ์ปิศาจในโยวหมิงนั้นยิ่งใหญ่อหังการ,ไม่ว่าเหล่ายอดฝีมือเผ่าปิศาจจะไปที่ใหน,ทุกหนแห่งที่พวกเขาไป,ผู้คนต่างต้องหลบลี้หนีหายเดินตัวลีบไม่กล้าสู้หน้าพวกเขา,เวลานี้ดูเหมือนทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป.
