Chapter 142 Thunder Punishment true strength
雷罚的真正力量（二更）
เหล่าผู้คนที่ยังไม่จากไป,เร่งรีบถอยออกมาให้ห่าง.
นอกจากนี้,ยังจับจ้องมองไปยังชายหนุ่มชุดน้ำเงินที่ใจกลางเมืองด้วย.
กล่าวได้ว่าเวลานี้,ร่างของชายหนุ่มชุดน้ำเงินถูกสายฟ้ากลืนกินไปอย่างสมบูรณ์แล้ว,จนแทบไม่อาจมองเห็นว่าสถานการณ์เวลานี้เป็นเช่นไร.
“เป็นทัณฑ์สายฟ้าที่น่าเกรงขามาก! ทัณฑ์สายฟ้า,เจตจำนงสวรรค์,ไม่คาดคิดว่าเหล่ยยวีจะเข้าใจอำนาจทัณฑ์สายฟ้าได้แล้ว!”เจ้านิกายเจ๋ออวิ๋นที่เอ่ยอุทาน.
เจิ้งซ่างชิงที่พยักหน้า,เอ่ยออกมาว่า“ภายใต้อำนาจทัณฑ์สายฟ้าโจมตี,เกรงว่าจ้าวพิภพขั้นกลางคงร่างระเบิดไปในทันที,จ้าวพิภพขั้นปลายเองก็คงยากจะต้านทานได้เช่นกัน.”
จากนั้นเขาก็เอ่ยออกมว่า”ถึงเจ้าคนแซ่ลู่เป็นจ้าวพิภพขั้นสุดท้าย,ยังไงก็ต้องบาดเจ็บ.
กู่กั้วหยวนได้ยินคำพูดดังกล่าว,หัวใจที่เต็มไปด้วยความสุข.
เฉิงซ่วงหลงที่จ้องมองลานตรงกลาง,ด้วยหัวใจกระวนกระวาย.
เหล่ยยวีที่จ้องมองลู่อี้ผิงภายใต้สายฟ้าที่กลืนร่างอีกฝ่ายไป,เผยยิ้มเย็นชา”เจ้าลู่อี้ผิงถูกข้าโจมตีด้วยทัณฑ์สายฟ้าสุดกำลัง,ถึงไม่ตายก็ต้องได้รับบาดแผลบ้างล่ะ!
เขาที่อัญเชิญค้อนสายฟ้าออกมา.
“ค้อนสายฟ้าสวรรค์.”
ค้อนสายฟ้าสวรรค์,เป็นของวิเศษจิตวิญญาณสวรรค์.
นอกจากนี้ความแข็งแกร่งของสมบัติจิตวิญญาณสวรรค์ของเขายังเหนือกว่าเกราะเทวะระดับของวิเศษจิตวิญญาณสวรรค์สองชิ้นของที่เฟยเจียนำออกมาใช้ก่อนหน้านี้มาก.
เหล่ยยวีที่กระตุ้นพลังสายฟ้าอีกครั้ง,ค้อนสายฟ้าพุ่งออกไปคล้ายกับอสุรกายสายฟ้าที่น่าเกรงขาม คำรามลั่นพุ่งไปยังลานตรงกลาง.
ขณะเกิดเสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหว,ค้อนสายฟ้าของเขาที่ราวกับว่าได้ปะทะเข้ากับกำแพงล่องหน,จากนั้นก็ไม่อาจเคลื่อนต่อไปได้เลยแม้แต่นิดเดียว.
เหล่ยยวีที่กลายเป็นงงงวยไปในทันที.
อำนาจทัณฑ์สายฟ้า,เวลานั้นจู่ ๆ ก็ระเบิดสลายหายไปทันที.
ร่าง ๆ หนึ่งที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน.
พวกเขาเห็นเพียงลู่อี้ผิงที่ยังคงยืนอย่างไม่แยแส,ไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว.
ลู่อี้ผิงที่ปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน,เจิ้งซ่างชิง,กู่กั๋วหยวน,หัวหรูเซิ่งและอีกหลายคนที่ยืนเซ่อไปเลย.
รับทัณฑ์สายฟ้าไปเต็ม ๆ,คาดไม่ถึงว่าจะอยู่รอดปลอดภัยอีกรึ?
นอกจากนี้ทัณฑ์สายฟ้าของบรรพชนสายฟ้าเหล่ยยวียังเข้าเป้าตรง ๆ อีกด้วย.
“เป็นไปไม่ได้!”เหล่ยยวีที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อจ้องมองลู่อี้ผิงด้วยแววตาสั่นส่ายไปมา.
รับทัณฑ์สายฟ้าโจมตีไปแล้ว,ไม่เป็นไรเลยรึ?
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
จิวเทียนปรากฏตัวตนที่น่าพรั่นพรึงเช่นนี้ขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“เจ้าเป็นใคร?!”เหล่ยยวีจ้องมองลู่อี้ผิง,แววตาไม่อาจปกปิดความหวาดกลัวเอาไว้ได้เลย.
เสียงของเขา,ที่สั่นไปมา,แม้นว่าเขาจะยังไม่ตัดผ่านไปยังจ้าวพิภพขั้นสุดท้าย,ทว่าถึงจะปะทะกับจ้าวพิภพขั้นสุดท้ายจริง,เขาก็มั่นใจว่าจะรับมือได้,เขามั่นใจเป็นอย่างมาก,ทว่าต่อหน้าลู่อี้ผิงเขากับรู้สึกถึงความน่าเกรงขามที่น่าขนลึกราวกับขุมอเวจีที่ลึกสุดหยั่ง,หัวใจของเขาสั่นไปมา เย็นยะเยือบไปถึงสันหลัง.
ลู่อี้ผิงที่จ้องมองไปยังค้อนสายฟ้าสวรรค์.
พริบตานั้น,ค้อนสายฟ้าสวรรค์ก็ระเบิดเป็นชิ้น ๆ ไปในทันที.
แหลกสลายจนไม่อาจซ่อมได้.
เกรงว่า,ของวิเศษจิตวิญญาณสวรรค์คงจบสิ้นแค่นี้.
ผู้คนต่างอุทานด้วยความอัศจรรย์ใจ.
“เกิดอะไรขึ้น? ลู่อี้ผิง มีเนตรแห่งสวรรค์อย่างงั้นรึ?”บรรพชนชราตระกูลเหยียน,เหยียนเมิ่งที่อุทานออกมาเสียงดัง.
เนตรแห่งสวรรค์,นี่คือทักษะที่น่าเกรงขามเมื่อครั้งยุคบรรพกาล.
ในยุคบรรพกาล,เผ่าสวรรค์ที่ครอบครองทักษะดังกล่าว,สามารถที่จะทำลายทุกสรรพสิ่งให้แหลกสลายได้เพียงแค่จ้องมอง.
แน่นอน,นี่คือทักษะที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก,ทว่าก็ต้องใช้พลังจิตมากมายมหาศาลเช่นกัน,อย่างมากก็ใช้ได้เพียงแค่ 1-2 ครั้ง,ไม่อาจใช้ติดต่อกันได้.
อย่างไรก็ตามพลังของมันก็ต้องบอกว่าท้าทายกฎสวรรค์อย่างแท้จริง.
“เนตรแห่งสวรรค์?”เหล่ยยวีที่ตกใจหวาดผวา,ถอยหลังไปสองสามก้าว.
“ทัณฑ์สายฟ้าของเจ้า,ยังไม่ควรถูกเรียกว่าทัณฑ์สายฟ้าสักนิด,แม้แต่ความเข้าใจในกฎสายฟ้าก็ยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำ.”ลู่อี้ผิงที่จ้องมองเหล่ยยวีที่ขาสั่นถอยห่างออกไป,เขาเอ่ยออกมาว่า “ข้าจะให้เจ้าได้เห็นว่าพลังทัณฑ์สายฟ้าที่แท้จริงเป็นเช่นไร.”
กล่าวเช่นนั้น,มือขวาของเขาก็ยกขึ้นชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้า.
พริบตานั้น,บนท้องฟ้าที่ว่างเปล่าปรากฏหลุมขนาดใหญ่ยักษ์ขึ้นมา!
อำนาจที่น่าหวาดกลัวของสายฟ้า,กำลังแผ่คลื่นราวกับอสุรกายยักษ์กำลังล่วงหล่นลงมาจากหลุมยักษ์,บนท้องฟ้าปรากฏสายฟ้าเทวะขึ้น,นอกจากนี้ยังมีสายฟ้าเทวะมากมายหลายชนิดอีกด้วย.
“สายฟ้าเทวะห้าธาตุ!”
“สายฟ้าเทวะทองม่วง!”
“สายฟ้าหยินหยาง!”
“สายฟ้าเทวะหมื่นแปลง!”
......
สายฟ้าเทวะเพียงไม่กี่อันเท่านั้น,ที่เจิ้งซ่างชิง,เหยียนเมิ่งและคนอื่น ๆ รู้จัก,ทว่ายังมีกว่า 60-70 ชนิด,ที่พวกเขาไม่อาจบอกได้เลยว่าคือสายฟ้าอะไร.
ในเวลานั้น,ผู้ก่อตั้งนิกายคนหนึ่งที่เอ่ยเสียงสั่น“นั่นมันสายฟ้าเทวะฮุ่นตุ้น!”
ผู้คนมากมายที่จ้องมองตามผู้ก่อตั้งคนดังกล่าว,เห็นเพียงบนท้องฟ้า,มีสายฟ้าเส้นหนึ่งที่เหมือนกับเสาสวรรค์ที่กำลังหล่นลงมาเสียงดังกึกก้อง,นอกจากนี้มันยังส่องสว่าง,แผ่รัศมีอำนาจที่น่าเกรงขามมีเงามากมายหมุนวนล้อมรอบมันด้วย.
เหมือนกับเสาสวรรค์ที่กลายเป็นสายฟ้าทั้งหมด,ลมปราณปฐมกาลฮุ่นตุ้นที่แผ่กระจายออกมา.
“ในโลกใบนี้,ยังมีคนควบคุมสายฟ้าเทวะฮุ่นตุ้นได้ด้วยรึ?!”
ทุกคนที่เห็นสายฟ้าเทวะฮุ้นตุ้นล่วงหล่นลงมา,แววตาที่สั่นสายไปมาไม่หยุดหย่อน.
เหล่ายอดฝีมือนิกายเทวะฮุ่นตุ้นที่จ้องมองสายฟ้าเทวะมากมายที่ล่วงหล่นลงมา,เร่งรีบเข้าไปพยุงร่างเฟยเจีย,หนีตายด้วยความหวาดกลัว.
เหล่ยยวีที่เปลี่ยนร่างตัวเองเป็นสายฟ้า,บินหนีอย่างบ้าคลั่ง พุ่งออกจากเมืองเทียนเป่ย.
อย่างไรก็ตาม,ขณะที่เขาเพิ่งจะบินออกไป,สายฟ้าเทวะมากมายก็ฟาดลงมาแล้ว.
ทุกคนสามารถมองเห็นได้ว่า,เหล่ยยวีบนอากาศ,ได้ถูกสายฟ้าเทวะฮุ่นตุ้นฟาดลงมาทันที.
ในพริบตานั้นร่างกายของเขาก็ระเบิดสลายหายไปในทันที.
เหล่ายอดฝีมือของนิกายเทวะฮุ่นตุ้นเองก็ไม่รอด พวกเขาถูกสายฟ้าเทวะฟาด,กลืนกินไป ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว.
ผ่านไปนานเหมือนกัน,สายฟ้าเทวะที่มากมายยังคงฟุ้งกระจายไปทั่วอากาศ.
หลุมบนท้องฟ้า,ที่ค่อย ๆ ฟื้นฟูกลับมา.
ยอดฝีมือสำนักกระบี่ไท่ชิง,นิกายฉินหัว,จ้องมองพื้นที่ด้านหน้าเวลานี้ไม่มีเหล่ยยวีและคนของนิกายเทวะคุนเผิงเหลือแม้แต่คนเดียว,เวลานี้มือไม้ของพวกเขาที่สั่นไปมาหนังหัวชาหนึบ.
จ้าวพิภพ 30 คน.
เทพสวรรค์ 1000 คน!
ความแข็งแกร่งนี้,เพียงพอที่จะสั่นคลอนทั้งจิวเทียนแล้ว.
ตอนนี้ตกตายทั้งหมดไม่มีเหลือ.
“นี่คือทัณฑ์สายฟ้าที่แท้จริงอย่างงั้นรึ?”บรรพชนชรานิกายเสวียนเทียน,จีเทียนที่เอ่ยพึมพำ.
นี่คือพลังของทัณฑ์สายฟ้าจริง ๆ.
อย่างไรก็ตามพวกเขาคงไม่รู้ว่า,นี่ไม่ใช่ทัณฑ์สายฟ้าระดับสูงสุด,เป็นเพียงแค่ทัณฑ์สายฟ้าเบื้องต้นเท่านั้น.
ลู่อี้ผิงที่จ้องมองไปยังสำนักกระบี่ไท่ชิง,เจิ้งซ่างชิง,เจ้านิกายฉินหัวหัวหรูเซิ่งและคนอื่น ๆ.
เจิ้งซ่างชิงที่เวลานี้รู้สึกร่างกายแข็งค้างไปทันที.
ส่วนหัวหรูเซิ่ง,เจ๋ออวิ๋นและคนอื่น ๆ แทบไม่ต้องเอ่ยถึง.
พวกเขาไม่แม้แต่คิดหลบหนี,พลังของทัณฑ์สายฟ้านั้นน่าหวาดกลัวอย่างที่สุด,พวกเขาเห็นชัดเจนว่า,บรรพชนสายฟ้าเหล่ยยวี,ยอดฝีมือยุคนักบุญปิศาจยังไม่อาจหนีได้,แล้วพวกเขาล่ะ?
“ฆ่า.”ลู่อี้ผิงเอ่ย.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,ที่ปล่อยแสงสีทองออกไปทันที,ทุกคนที่จดจ้องมองพบว่ามันเป็นขนสีทอง,ขนสีทองที่กลายเป็นหอกและดาบทองคำ,พุ่งเข้าหาคนของสำนักกระบี่ไท่ชิงและคนของนิกายฉินหัว.
เจิ้งซ่างชิง,หัวหรูเซิ่งและคนอื่น ๆ ไม่อาจตอบสนอง,ขนสีทองที่พุ่งสะบั้นร่างของพวกเขาขาดเป็นชิ้น ๆ แล้ว.
ลู่อี้ผิงที่หันกลับมา,จดจ้องมองไปยังศิลาจารึกสวรรค์,เฝ้ามองอย่างระมัดระวัง.
นิกายฉินหัว,ตระกูลเหยียน,โรงเตี้ยมอู๋ซ่วง,เวลานี้แทบจะไม่มีใครกล้าขยับไปใหน.
“พวกเจ้าไปก่อน.”ในเวลานั้น,เฉิงซ่วงหลงเอ่ยต่อคนของโรงเตี้ยมอู๋ซ่วง.
คนของโรงเตี้ยมอู๋ซ่วงที่ตกใจ.
“ไปซะ!”เฉิงซ่วงหลงเผยความจริงจัง.
เหล่าคนของโรงเตี้ยมอู๋ซ่วงไม่กล้าขัด,โค้งคำนับ,ก่อนที่จะจากไปด้วยความกระวนกระวายใจ.
คนของนิกายเสวียนเทียน,ตระกูลเหยียนและคนอื่น ๆ เองก็ตามไป จากไปไม่มีใครเหลือ.
ท้ายที่สุด,ก็เหลือเพียงเฉิงซ่วงหลงคนเดียว.
เฉิงซ่วงหลงที่สูดหายใจลึก,ก้าวไปด้านหน้า,เอ่ยต่อลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ“เฉิงซ่วงหลง,ผู้รับใช้ท่านนักบุญปิศาจ,คารวะต้าเหรินทั้งสอง!”เขาที่เอ่ยกล่าวด้วยความเคารพและนอบน้อมอย่างที่สุด.
