Chapter 10 So exists terrifyingly
如此恐怖存在
ไม่แปลกใจเลย,ทำไมมารกระบี่กล้าเดินทางมากวาดล้างนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนในวันนี้!
แท้จริงได้กลายเป็นเทพไปแล้ว!
เทพ,ผู้ยืนอยู่เหนือปุถุชนทุกคน.
ถึงแม้นว่าหยางเฉิงจะแข็งแกร่ง,ทว่าต่อหน้าเทพวิญญาณ,เขาก็เป็นเพียงปุถุชนเท่านั้น.
มารกระบี่ตะวันตกจ้องมองหยางเฉิง,พร้อมกับหัวเราะ,“ใช่แล้ว,ข้าผ่านทัณฑ์สายฟ้ากลายเป็นเทพวิญญาณแล้ว,ตอนนี้กลายเป็นเทพเรียบร้อยแล้ว!”
อีกฝ่ายที่ยืนมือขัดหลังลอยอยู่บนท้องฟ้ากวาดตามองนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนที่เผยออกมาหลังจากค่ายกลพังทลายเป็นเหมือนดั่งดินแดนสวรรค์“น่าเสียดาย,ที่นี่,วันนี้,จะไม่มีอยู่อีกต่อไป!”
ในเวลานั้น,เสียงที่ไม่แยแสได้ดังขึ้น“กลายเป็นเทพอย่างงั้นรึ? แม้แต่รัศมีเทพยังไม่มี,ยังเรียกว่าเป็นเทพได้รึ?”
มารกระบี่ตะวันตกที่ตกใจ,จ้องมองลงมาไปหยุดที่ลู่อี้ผิง.
ปุถุชน?
ขณะมองเห็นกระบี่เพลิงชาติในมือของลู่อี้ผิง,ก็เผยความตกใจออกมา“กระบี่เพลิงชาติ!”
ในอดีต,เขาพ่ายแพ้หยางตงก็เพราะกระบี่เพลิงชาติเล่มนี้.
“เด็กน้อย,เจ้าเป็นใคร?”มารกระบี่ตะวันตกจ้องมองชายหนุ่มชุดสีนำเงินด้วยความประหลาดใจ.
“ชื่อข้า,เจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้.”ลู่อี้ผิงเอ่ยอย่างไม่แยแส.
หยางเฉิง,และเหล่าบรรพชนชรานิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนต่างตะลึงไปตาม ๆ กัน.
เฉินหงที่เผยใบหน้าแปลก ๆ ออกมา.
มารกระบี่ตะวันตกหัวเราะ,“ข้าไม่มีคุณสมบัติจะรู้อย่างงั้นรึ?”
“เจ้าหนู,หลายปีมานี้,ไม่เคยมีใครกล้าพูดเช่นนี้กับข้า!”จากนั้นใบหน้าของเขากลายเป็นบิดเบี้ยว,ยกมือข้างหนึ่งขึ้นสร้างพลังดูด.“มาใกล้ ๆ!”
พลังที่น่าเกรงขามที่ดึงร่างของลู่อี้ผิงทันที.
หยางเฉิง,เฉินหงและคนอื่น ๆ ที่คิดว่าลู่อี้ผิงคงถูกมารกระบี่ดึงเข้าไปหาแล้ว,ทว่าลู่อี้ผิงกับยังคงยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวอยู่ที่เดิม.
หยางเฉิงและคนอื่น ๆ ต่างก็เต็มไปด้วยความงงงวย.
หมายความว่าอย่างไร?!”
แม้แต่มารกระบี่ยังตะลึง,จ้องมองมือตัวเอง.
เขาหันกลับไปจ้องมองลู่อี้ผิงด้วยความประหลาดใจ,พร้อมกับปะทุพลังออกมากกว่าเดิมอีก,มือขวาของเขาที่ใช้พลังดูดร่างลู่อี้ผิงอีกครั้ง.“มาหาข้า!”
ครั้งนี้,เขาเร่งพลังมากกว่าเดิม,จนทำให้ท้องฟ้าห้วงมิติบิดเบี้ยว.
ปราณปิศาจที่ลอยคละคลุ้งไปทั้งสวรรค์และปฐพี.
อย่างไรก็ตาม,ไม่ว่าจะเร่งพลังในการดูดมากเท่าไหร่,ลู่อี้ผิงก็ยังคงยืนอยู่กับที่,ไม่เคลื่อนไหวไปไหน.
“เกิดอะไรขึ้น,เป็นไปได้อย่างไร?!”หยางเฉิง,เฉินหงและคนอื่น ๆ ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
แปลกเกินไปแล้ว,เรื่องเช่นนี้พวกเขาไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
มารกระบี่ตะวันตกจ้องมองลู่อี้ผิง,ใบหน้ากลายเป็นจริงจัง,ร่างกายแผ่พลังเทวะออกมา,เอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม“ผู้ยอดเยี่ยมเป็นใคร?”
เขาเปลี่ยนคำพูดทันที,ไม่เรียกเจ้าหนูแล้ว.
ลู่อี้ผิงที่แตะไปยังกระบี่เพลิงชาติ,เอ่ยออกมาอย่างไร้อารมณ์.“หากเจ้าสามารถรับกระบี่เพลิงชาติได้,ข้าจะให้เจ้าหนีไป.”
รับกระบี่เพลิงชาติได้อย่างงั้นรึ?
หยางเฉิง,เฉินหงและคนอื่น ๆ ไม่เข้าใจลู่อี้ผิงเลย,ในเวลานั้นลู่อี้ผิงได้โยนกระบี่เพลิงชาติออกไปทันที,เหมือนกับโยนสิ่งของทั่วไป ไปด้านหน้า.
กระบี่เพลิงชาติที่อยู่ในฝัก,ไม่แผ่พลังอะไรเลยลอยพุ่งโค้งเข้าหามารกระบี่.
ความเร็วไม่ได้เร็วอะไรเลย,ดูไม่มีอันตรายใด ๆ เลย.
กระบี่เพลิงชาติที่ลอยเข้ามาเรียบ ๆ มารกระบี่ตะวันตก เผยท่าทางประหลาดใจ,ทว่าเขาก็ไม่กล้าประมาท,รวมพลังเทวะเอาไว้ในมือก่อนที่จะคว้าไปยังกระบี่เพลิงชาติ.
ทว่าขณะที่เขาจะคว้ากระบี่เพลิงชาติ,คาดไม่ถึงเลยว่ามันกับกระแทกมือของเขาไห้กระเด็นออกไปอย่างคาดไม่ถึง!
นอกจากนี้มันยังพุ่งต่อไปกระแทกหน้าอกของเขาทันที.
ขณะกระบี่เพลิงชาติกระแทกหน้าอกของเขา,มารกระบี่ตะวันตกรู้สึกราวกับว่าถูกขุนเขาฮุ่นตุ้นโบราณกระแทกเข้ามาอย่างรุนแรง.
ร่างกายของเขาที่ลอยกระเด็น,กลายเป็นอุกกาบาติพุ่งหล่นลงจากท้องฟ้า,กระแทกยอดเขาของดินแดนบรรพชน,เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,ยอดเขาที่ระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ,ทว่าเขายังไม่หยุดเท่านั้น,ยังกระแทกยอดเขาลูกอื่น ๆ อีก.
มารกระบี่กระแทกขุนเขาไปหลายลูก,ก่อนจะล่วงหล่นลงบนพื้น,ร่างกายที่บอบช้ำอดไม่ได้ที่ต้องกระอั๊กโลหิตสีทองออกมา.
โลหิตสีทอง,ส่องประกายรอบ ๆ,สะท้อนกับค่ายกลไร้คู่เปรียบส่องแสงวับวาว.
หยางเฉิงที่ชะงัก.
เฉินหงชงักยืนเซ่อ.
เหล่าบรรพชนชรานิกายเหล่ยชิงเจี้ยนยืนงงกลายเป็นไก่ไม้.
ลู่อี้ผิงที่จ้องมองไปยังมารกระบี่ ที่เวลานี้กระอักโลหิตออกมาอย่างบ้าคลั่งเอ่ยกล่าวอย่างไม่แยแส,“ความแข็งแกร่งเท่านี้กับกล้าเรียกตัวเองว่าเทพ?”
“ไม่แม้แต่รับกระบี่ได้,นี่เป็นเทพจริง ๆ รึ?”
มารกระบี่ตะวันตกได้ยินคำพูดดังกล่าว,กระอักโลหิตสีทองออกมาซ้ำอีกครั้ง.
หยางเฉิง,เฉินหง,บรรพชนชรานิกายเหล่ยฉิวเจี้ยน,จ้องมองลู่อี้ผิง,ด้วยใบหน้าเหลือเชื่อสุด ๆ.
ผู้ข้ามทัณฑ์สวรรค์เทพวิญญาณ,มารกระบี่ซีไหลควรจะมีสถานะเป็นเทพ,คาดไม่ถึงว่าไม่อาจรับกระบี่ของเขาได้.
นอกจากนี้กระบี่ยังไม่ได้ดึงออกจากฝักด้วยซ้ำ,หนำซ้ำ ยังโยนออกไปเหมือนกับโยนสิ่งของทั่วไป.
หากกระบี่เพลิงชาติชักออกจากฝักก่อนหน้านี้,มารกระบี่ตะวันตก,ไม่สิ้นชีพไปเลยรึ?!
หยางเฉิง,เฉินหงและคนอื่น ๆ ที่จิตใจสั่นสะท้าน,ไม่กล้าแม้แต่จะคิด.
ในเวลานั้น,มารกระบี่ตะวันตกที่พยายามพยุงร่างลุกขึ้นมา,จ้องมองด้วยความตกใจและโกรธ จับจ้องมองลู่อี้ผิงตาเขม็ง,ทว่าแววตานั้นกับมีร่องรอยความหวาดกลัวแฝงอยู่,บรรยากาศที่ดูหนักอึ้ง,หัวใจที่เต้นไปมาไม่เป็นจังหวะ.
ในเวลานั้น,ร่างกายของเขาที่กลายเป็นแสงกระบี่มากมาย.
ใช่แล้ว,นี่คือแสงกระบี่,มันทรงพลังมากกว่าปราณกระบี่.
“กระบี่นิรันดร!”
มารกระบี่ตะวันตกเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา,ดังก้องราวกับเสียงสายฟ้าฟาด.
แสงกระบี่มากมายนับไม่ถ้วนพุ่งตรงไปยังทิศทางของลู่อี้ผิงทันที.
แสงกระบี่มากมายที่พุ่งทะลวงสวรรค์และปฐพีจนแทบจะทำให้เวลาทุกหนแห่งที่มันเคลื่อนไหวผ่านหยุดนิ่ง.
แสงกระบี่เป็นพลังนิรันดร,พลังกาลอวกาศรอบ ๆ ที่ไหลมารวมกันยกระดับพลังของแสงกระบี่อย่างบ้าคลั่ง.
หยางเฉิง,เฉินหงและคนอื่น ๆ ต่างก็เผยความประหลาดใจ“กระบี่นิรันดร!”
กระบี่นิรันดร,นี่คือวิถีกระบี่ที่แข็งแกร่งที่สุดเหนือระดับสวรรค์!
เทียบกับทักษะของหยางเฉิง,กระบี่เก้าสวรรค์ก่อนหน้านี้,แม้นจะแข็งแกร่งมาก,ทว่าพลังดังกล่าวก็อยู่ภายใต้สวรรค์และปฐพีที่พร้อมจะสลายหายไปอย่างรวดเร็ว,ทว่ากระบี่นิรันดรนั้นต่างออกไป,พลังของกระบี่นิรันดรนั้น,คงอยู่ในสวรรค์และปฐพีได้เป็นเวลานาน.
หยางเฉิงและคนอื่น ๆ คาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย,มารกระบี่ตะวันตกไม่เพียงแค่กลายเป็นเทพ,ทว่าวิถีกระบี่,ยังอยู่ในดินแดนที่น่าอัศจรรย์ใจ.
พวกเขาที่เห็นแสงกระบี่นิรันดรที่พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทว่ากับหยุดอยู่กับที่ ห่างออกจากลู่อี้ผิงสิบเมตร,ราวกับว่าชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่ไม่อาจสั่นคลอนได้,แสงกระบี่ที่ไม่อาจเคลื่อนไหวได้อีกแม้แต่ครึ่งนิ้ว.
ใบหน้าของลู่อี้ผิงที่ยังคงไม่แยแส,ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกไป.
แสงกระบี่นิรันดรดังนั้น,กลับกลายเป็นเหมือนกับพายุทรายแตกสลายลอยกระจายหายไปอย่างไร้ร่องรอย.
ส่วนมารกระบี่ตะวันตก,ถูกซัดลอยกระเด็นพุ่งออกไปไกล,ร่างกายในชุดคลุมสีทองที่ระเบิดออกเป็นชิ้น ๆ,ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล,มีโลหิตซึมออกมา.
นับตั้งแต่ที่เขาข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์กลายเป็นเทพวิญญาณ,กายปุถุชน กลายเป็นกายเทพ,มันก็แข็งแกร่งยากที่จะถูกทำลาย,ทว่าตอนนี้กับเต็มไปด้วยรอยแผลห้อโลหิต,ราวกับว่ามันแทบจะพังทลายสลายไปได้ทุกเมื่อ.
หยางเฉิงและคนอื่น ๆ ถึงกับพูดไม่ออก.
ความแข็งแกร่งของมารกระบี่ตะวันตกนั้น,ไม่ได้ด้อยกว่าเทพกระบี่หยางตงในอดีตเลย,ตอนนี้กับนอนเป็นหมาตายหมดสภาพอยู่กับพื้น.
นี่เขากำลังสังหารเทพอย่างงั้นรึ?
หยางเฉิงที่ครุ่นคิด ยิ่งคิดก็ยิ่งหายใจหอบ ๆ.
ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดผวาร้อนรน,ผู้เยาว์คนนี้เป็นใคร? ทำไมตัวตนเช่นนี้ถึงได้มาปรากฏในนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนกัน?
