บทที่ 340 ฆ่าเจ้า!
บทที่ 340 ฆ่าเจ้า!
ประตูเซียนกำหนดระยะเวลาของรอบแรกเป็นห้าวัน ถ้าเกินเวลาที่กำหนดจะถือว่าตกรอบ หากกลุ่มนักเรียนใหม่ทำภารกิจเสร็จก่อนหมดเวลา พวกเขาสามารถใช้เวลาที่เหลือพักผ่อนได้
กลุ่มของหลี่จื่อฉีเสร็จล่วงหน้าประมาณหนึ่งวัน นี่อาจถือเป็นข้อได้เปรียบเล็กน้อย
เช้าวันที่หกหลังจากซุนม่อกินข้าวเช้า เขาพบกับอันซินฮุ่ยนอกโรงแรมว่านฟง จากนั้นพวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังอาคารไป๋ลู่เพื่อฟังประกาศผลขั้นสุดท้าย
“ข้าสอบถามดูแล้ว นักเรียนของเจ้าแสดงฝีมือได้น่าทึ่งมาก!”
อันซินฮุ่ยยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นซุนม่อ
"ท่านสบายดีหรือเปล่า?"
ซุนม่อขมวดคิ้ว ความหมองคล้ำของอันซินฮุ่ยนั้นร้ายแรงมาก นอกจากนี้เขาได้ยินมาว่าการแข่งขันของกลุ่มตัวแทนนั้นยากยิ่งกว่า การแข่งขันระหว่างกลุ่มก็โหดร้ายขึ้นเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม กลุ่มตัวแทนประกอบด้วยนักเรียนชั้นยอดจากแต่ละโรงเรียน มาตรฐานของอาจารย์ที่เป็นผู้นำก็สูงมากเช่นกัน ถ้าพวกเขาต้องการอันดับที่ดี พวกเขาต้องพยายามอย่างเต็มที่
"ข้าสบายดี"
อันซินฮุ่ยยิ้มเล็กน้อย
“ไปกันเถอะ ไม่เช้าแล้ว”
จางฮั่นฟูยืนอยู่ที่หน้าต่างของชั้นสาม เมื่อเขาเห็นซุนม่อและอันซินฮุ่ยออกไป เขาโกรธมากจนทุบถ้วยชาที่ถืออยู่ เขาควรจะเป็นผู้ที่ได้เกียรตินั้น
“ทำไมไม่ให้ข้าตามไปล่ะ”
ลู่จื่อรั่วบ่นเล็กน้อย
“อาจารย์และอาจารย์ใหญ่กำลังสานความสัมพันธ์ของพวกเขา ทำไมถึงอยากไป? เจ้าอยากเป็นก้างขวางคอเหรอ?”
หลี่จื่อฉีกลอกตาและออกจากห้อง หลังจากเดินไปได้ซักพักก็นึกขึ้นได้ว่าเด็กสาวมะละกอไม่ได้ตามนางไป นางจึงรีบเร่ง
“เร็วเข้า!”
“เอ๊ะ? ข้าคิดว่าเราจะไม่เป็นก้างขวางคอ?”
ลู่จื่อรั่วไม่เข้าใจ
“เจ้าไม่รู้หรือไงว่าเห็นอะไรจากเงามืด?”
หลี่จื่อฉีพูดไม่ออก เรื่องราวความรักของอาจารย์เป็นสิ่งที่นางต้องใส่ใจตลอดเวลา
.........
ขณะนี้ผู้คนจำนวนมากรวมตัวกันที่อาคารไป๋ลู่ เพื่อรอการประกาศอันดับขั้นสุดท้าย
เมื่ออันซินฮุ่ยเข้ามานางก็กลายเป็นจุดสนใจของฝูงชนทันที
“แม่หนูอัน เจ้ามาแล้ว!”
“ซินฮุ่ย สถานการณ์ของปู่ของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ถ้าเจ้าเจอปัญหาอะไร บอกข้าได้ อย่ามองว่าข้าเป็นคนนอก!”
อาจารย์ใหญ่บางคนเข้ามาทันที
บางคนพูดจาสุภาพปลอมๆ ในขณะที่บางคนต้องการช่วยอันซินฮุ่ยอย่างจริงใจ เพราะเคยได้รับน้ำใจจากอาจารย์ใหญ่คนเก่ามาก่อน
อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งหมดถูกปฏิเสธโดยอันซินฮุ่ยตามมารยาทตามสมควร สถาบันจงโจวยังไม่ถึงจุดเสื่อมโทรมอย่างสมบูรณ์ ท้ายที่สุด หากนางต้องพึ่งพาคนเหล่านี้จริงๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ มันคงหมายถึงการหมดความโปรดปราน
เนื่องจากเป็นที่โปรดปรานจึงต้องใช้ให้ถูกเวลา
ปัจจุบันภายในอาคารไป๋ลู่แบ่งที่นั่งออกเป็นสองพื้นที่ พื้นที่หนึ่งอยู่ใกล้กับชานชาลา และที่นั่งเหล่านี้เป็นที่นั่งสำหรับตัวแทนของโรงเรียน อีกพื้นที่หนึ่งเรียกว่าที่นั่งผู้ชม และใครๆ ก็สามารถนั่งตรงนั้นได้
“ท่านดูมีชื่อเสียงมากเลยนะ?”
ซุนม่อแกล้ง เขาสังเกตเห็นครูหลายคนสำรวจอันซินฮุ่ย
อันซินฮุ่ยกลอกตา (ไม่ว่ายังไงก็ตาม ข้าอยู่ในอันดับที่ 5 ในการจัดอันดับหญิงงาม เข้าใจไหม นอกจากนี้ ข้ายังเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาว และเป็นอาจารย์ใหญ่ของสถาบันจงโจว มันคงจะยากที่จะไม่มีชื่อเสียง)
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ใครเล่าไม่อยากแต่งงานกับอันซินฮุ่ย?
วิธีที่ประตูเซียนจัดการสิ่งต่างๆ นั้นรวดเร็วและเด็ดขาดอยู่เสมอ เมื่อเวลา 9.00 น. รองผู้นำสมาพันธ์เหลียงหงต้าถือซองจดหมายหนาและเดินไปที่แท่นเตรียมประกาศอันดับ
ซองเหล่านี้มีชื่อโรงเรียน แม้ว่าเขาจะเป็นรองประธานสมาพันธ์ แต่เขาเพิ่งได้รับข้อมูลเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วจากหัวหน้าผู้ตัดสินถงอี้หมิง
ดังนั้นความเป็นไปได้ทั้งหมดของการรั่วไหลและการโกงจึงหมดไป
“ที่หนึ่ง สถาบันหมิงเส้า!”
เหลียงหงต้าเปิดซองจดหมาย
“กลุ่มนักเรียนใหม่ของพวกเขาได้อันดับหนึ่ง และกลุ่มตัวแทนได้อันดับหนึ่ง อันดับโดยรวมของพวกเขาคือที่ 1!”
ในอดีตซุนม่อกลัวการประชุมมากที่สุด
ไม่ว่าผู้นำคนไหน พวกเขามักจะพูดเนื้อหาจำนวนมากซึ่งไม่สำคัญ นอกจากจะถ่วงเวลาแล้ว มันไม่มีประโยชน์อะไร
และหลังจากที่ผู้นำพูดจบ เขาก็ปล่อยให้คนข้างล่างทำความเข้าใจความคิด และที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้น เขาต้องเขียนความรู้สึกหลายพันคำลงไป ดังนั้นอย่าทรมานผู้คน
อันดับที่สองคือสถาบันเทียนหลาน ที่อยู่ในโรงแรมเดียวกับซุนม่อและคนอื่นๆ
อันดับสามคือสถาบันเว่ยหม่าโรงเรียนชื่อดังจากมณฑลเหลียง ประเพณีของสถานที่นั้นถูกกำหนดโดยความกล้าหาญและความแข็งแกร่ง ความกล้าหาญได้รับการยกย่องอย่างสูง นี่คือเหตุผลว่าทำไมรูปแบบของโรงเรียนจึงมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว พวกเขาไม่สนใจความเป็นความตาย หากพวกเขาไม่พอใจในบางสิ่ง พวกเขาก็จะทะเลาะกันตลอดทาง
โดยปกติเมื่อโรงเรียนอื่นแข่งขันกับพวกเขา พวกเขาจะเลือกหลีกเลี่ยง ท้ายที่สุด การต่อสู้ตายก็ไม่มีความหมาย
“อันดับสี่…”
เหลียงหงต้าเปิดซองที่สี่ พอเห็นชื่อโรงเรียนก็ผงะ
ปฏิกิริยาของเขาทำให้เกิดกระแสการอภิปรายด้านล่างทันที
อาจารย์ใหญ่เหล่านี้ล้วนเป็นผู้มากไปด้วยประสบการณ์ ทันทีที่พวกเขาเห็นสีหน้าของเหลียงหงต้า พวกเขาเข้าใจว่ามีม้ามืดปรากฏขึ้น
“อันดับที่สี่ สถาบันจงโจว!”
“กลุ่มนักเรียนใหม่ของพวกเขาได้ที่ห้า และกลุ่มตัวแทนของพวกเขาได้ที่สาม อันดับโดยรวมของพวกเขาคือที่ 4!”
หลังจากที่เหลียงหงต้าประกาศเสร็จ ความโกลาหลครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้นด้านล่างเวทีทันที
"เจ้าไม่ได้บอกว่าสถาบันจงโจวกำลังตกต่ำ ทำไมปีนี้ถึงแข็งแกร่งได้?"
“อันดับที่สี่…ถ้ายังดำเนินต่อไป พวกเขาคงมีความหวังที่จะขึ้นกลุ่มโรงเรียนชั้น '3' จริงๆ!”
“อย่าลืมว่ายังมีการแข่งขันอีกสองรอบหลังจากนี้ เคยมีกรณีที่โรงเรียนทำเรื่องผิดพลาดมาก่อนนะ!”
บ้างก็อิจฉาริษยา บ้างก็ดูถูกเหยียดหยาม ด้วยผู้คนมากมายที่นี่ จึงมีเสียงที่แตกต่างกันมากมายเป็นธรรมดา
“อันซินฮุ่ยสามารถรักษาความสงบของนางได้จริงๆ!”
ซุนม่อเห็นว่าอันซินฮุ่ยไม่ได้ร่าเริงด้วยความตื่นเต้น เมื่อเขาชมนาง มือซ้ายของเขาก็ถูกคว้าไว้ทันใด มันรู้สึกเจ็บปวดมาก
ติง!
คะแนนความประทับใจจากอันซินฮุ่ย +1,000 ความเคารพ (3,102/10,000).
“ต้องใช้แรงขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ซุนม่อเกือบจะร้องออกมา เมื่ออันซินฮุ่ยปล่อยมือ เขาพบว่าตอนนี้นิ้วของเขาเป็นสีแดงจากการถูกบีบ
สำหรับการจัดอันดับโดยรวม ไห่โจวอยู่ในอันดับที่ 9, โจวซานอยู่ในอันดับที่ 42, ฟงซานอยู่ในอันดับที่ 57, ฉงเต๋ออยู่ในอันดับที่ 86…
อย่างไรก็ตามซุนม่อไม่สามารถได้ยินต่อได้เพราะอันซินฮุ่ยยังคงขอบคุณเขาจากด้านข้างด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
"ขอบคุณ!"
"ขอบคุณ!"
ไม่ใช่ว่าอันซินฮุ่ยไม่ได้กระวนกระวายและตื่นเต้น แต่นางแค่ระงับอารมณ์และไม่ร้องออกมา เมื่อเหลียงหงต้าประกาศอันดับเสร็จแล้วและแจ้งพวกเขาทั้งหมดว่าการแข่งขันรอบที่สองจะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการในอีกสองวันข้างหน้า อันซินฮุ่ยก็ฉุดดึง ซุนม่อออกจากอาคารไป๋ลู่ นางกลัวว่าหากนางยังคงอยู่ที่นั่นต่อไป นางอาจจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้และร้องไห้ออกมา
หลังจากที่พวกเขาออกจากอาคารแล้ว อันซินฮุ่ยก็ฉุดดึงซุนม่อออกไปและวิ่งไปครึ่งช่วงตึก หลังจากนั้น นางเข้าไปในตรอกเล็กๆ แล้วหันกลับมากอดซุนม่อ
ปัง
ซุนม่อผงะเล็กน้อย เขากอดอันซินฮุ่ยโดยไม่รู้ตัวเพื่อประคองนาง
“ขอบคุณ เสี่ยวม่อม่อ เจ้าทำให้ข้าเห็นความหวังที่จะกลับไปที่กลุ่มระดับ '3' ไม่สิ ไปสู่ระดับสูงสุด!”
อันซินฮุ่ยซบใบหน้าของนางลงบนอกของซุนม่อและพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น
สำหรับช่วงเวลานี้ นางรอมาทั้งหมดสามปี
ตั้งแต่นางมาเป็นอาจารย์ใหญ่ นางก็ต้องอยู่ภายใต้แรงกดดันมหาศาลมาโดยตลอด อย่างไรก็ตามนางไม่กล้าเปิดเผยความเครียดต่อหน้าบุคคลภายนอก เพราะนางเป็นอาจารย์ใหญ่ และนางเป็นความหวังและได้รับการสนับสนุนของทุกคน
ซุนม่อลังเลเล็กน้อยแต่ไม่ได้กอดนางกลับ เขาเลือกที่จะลูบหลังนางแทน
“แค่ขึ้นระดับ '3'? เป้าหมายของข้าคือชนะเลิศนะ!”
ซุนม่อหัวเราะ
ติง!
“ขอแสดงความยินดีที่เจ้าช่วยให้สถาบันจงโจวได้การเริ่มต้นที่ดี เจ้าได้รับหีบสมบัติทองแดงแล้ว!”
ระบบส่งคำแสดงความยินดีทันเวลา
จากนั้นทั้งสองก็กลับไปที่โรงแรมว่านฟง ก่อนที่อันซินฮุ่ยจะประกาศอันดับ ทุกคนต่างพากันคลั่งไคล้ด้วยความปิติยินดี เห็นได้ชัดว่านักเรียนบางคนรู้เรื่องนี้แล้วโดยการสอดแนม
“บ่ายนี้เราไปทานอาหารกันดีกว่า!”
อันซินฮุ่ยมีความสุขกับช่วงเวลาแห่งความสุขนี้จริงๆ
นักเรียนของเทียนหลานก็อยู่ในโรงแรมด้วย เมื่อพวกเขาเห็นภาพนี้ก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยพวกเขา
“พวกเจ้าอยู่แค่อันดับที่สี่ พวกเจ้าทุกคนต้องตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ใช่แล้ว การได้อันดับที่ 4 ของพวกเราก็เป็นเรื่องปกติเหมือนกับการฉลองปีใหม่!”
“ท้ายที่สุดแล้ว โรงเรียนอย่างเราที่มีเป้าหมายในการชิงชัยนั้นหายากพอๆ กับขนนกหงส์ทองและเขากิเลน!”
นักเรียนสองสามคนจากเทียนหลาน มีใบหน้าดูถูกเหยียดหยามเมื่อมองไปที่นักเรียนจากสถาบันจงโจว พวกเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเหนือกว่า
อาหารกลางวันที่เลิศหรู เถ้าแก่เหลยคิดเพียงครึ่งราคาและให้ผลไม้หลายจานแก่พวกเขา
“ยินดีด้วย อาจารย์ใหญ่อัน!”
รอยยิ้มบนใบหน้าของเถ้าแก่เหลยกว้างมากจนรอยย่นของเขาถูกบีบจนดูเหมือนพวงดอกเบญจมาศ
เขาไม่ได้คาดหวังว่าสถาบันจงโจวจะดีขนาดนี้ หากพวกเขาสามารถเป็นสามอันดับแรกได้ เขาจะทำกำไรอย่างบ้าคลั่ง
พูดตามตรง เขาคิดราคาสถาบันเทียนหลานเพียงครึ่งเดียว ในช่วงการแข่งขันชิงชัยนี้ นี่เป็นเพราะเขาพนันว่าเทียนหลานจะชนะเลิศในปีนี้ หากเป็นเช่นนั้นจริง ราคาโรงแรมของเขาจะพุ่งสูงขึ้นในปีหน้า
สำหรับเรื่องบางอย่างเช่นการแข่งขัน โรงเรียนทั้งหมดเชื่อโชคลางมาก พวกเขากำลังพูดถึงเรื่องต่างๆ เช่น โรงแรมที่ผู้ชนะเลิศเคยพักมาก่อน ฯลฯ หลังจากนั้น ราคาของโรงแรมนั้นจะเพิ่มขึ้น 10 เท่าของราคาตลาด
โรงเรียนดังเหล่านี้ไม่ได้ขาดเงิน แต่ขาดโชค!
“เถ้าแก่เหลย อย่าเพิ่งพูดจาดีๆ มาทำอะไรที่เป็นประโยชน์หน่อยเถอะ!”
ซุนม่อพูดติดตลก
“ผลไม้พวกนี้พอไหม?”
เถ้าแก่เหลยหัวเราะ เขาไม่กล้าละเลยคนที่มั่งคั่งอย่างยิ่งต่อหน้าเขาอย่างแน่นอน
“ถ้าเราชนะเลิศ เจ้าจะคืนเงินสำหรับการเข้าพักของเราหรือไม่?”
ซุนม่อกำลังแกล้งเขา เขาไม่ได้ขาดเงิน
เถ้าแก่เหลยไม่ได้พูดอะไร แต่ครูสองสามคนจากเทียนหลานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ
“ชนะเลิศ? เขากำลังฝันอยู่หรือเปล่า?”
อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจลดเสียงลง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่กลัวที่กลุ่มของอันซินฮุ่ย จะได้ยิน
“เฮ้ย!”
ซุนม่อไม่พอใจ
“ลืมมันไปซะ!”
อันซินฮุ่ยชักชวนเขา พวกเขาคงไม่พบปัญหากับคนเพียงเพราะประโยคเดียวใช่ไหม?
“มีอะไรผิดปกติ?”
อาจารย์ชายที่เป็นผู้นำหยุดลง เขาชำเลืองมองที่อันซินฮุ่ย ก่อนจะหันไปมอง ซุนม่อ เขาเชิดคางขึ้นเล็กน้อย
“ภูมิใจในตัวเองมากเพียงเพราะพวกเจ้าได้ที่สี่?”
"ถูกต้อง เราเป็นที่สอง แต่เราหยิ่งผยองขนาดนั้นหรือเปล่า?”
เหลียงเผยหัวเราะเยาะ
“โอ้ เจ้าสองคนทำตัววุ่นวายเกินไปหรือเปล่า? เจ้าไม่อนุญาตให้คนอื่นโอ้อวดด้วยซ้ำ?”
กัวจือหาวศอกเพื่อนร่วมงานของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะพูดแทนซุนม่อ แต่จริงๆ แล้วกำลังล้อเลียนเขา
"เจ้าชื่ออะไร?"
ซุนม่อจ้องมองอาจารย์ชายที่เป็นผู้นำ
“ฉุนอวี๋คง”
อาจารย์ชายที่มีรูปร่างสูงใหญ่จ้องไปที่ซุนม่ออย่างท้าทาย
“ทำไม? เจ้าอยากสู้? ข้าจะตกลงเมื่อไหร่ก็ได้!”
“หยุดทะเลาะกัน เจ้ายังต้องเข้าร่วมการแข่งขันในอีกสองวันต่อมา!”
อันซินฮุ่ยหยุดซุนม่อ คนรักในวัยเยาว์ของนางคือไพ่ตายของนาง และนางต้องไม่ยอมให้เขาได้รับบาดเจ็บจากเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเช่นนี้
“พวกท่านสองคน โปรดระงับอารมณ์!”
เถ้าแก่เหลยรีบไกล่เกลี่ย
“เข้าร่วมการแข่งขัน?”
ฉุนอวี๋คงหัวเราะ
“มิน่าเล่าที่เจ้าหยิ่งผยอง เจ้า…”
"หุบปาก!"
อันซินฮุ่ยขมวดคิ้วและจ้องมองที่ฉุนอวี๋คง ท่าทางและกลิ่นอายที่เข้มงวดของนางพุ่งตรงเข้ามา
“อาจารย์ใหญ่จางเป็นคนเสียสละและมีความยับยั้งชั่งใจมาก เป็นไปได้อย่างไรที่เขาสอนให้พวกเจ้าทำตัวแบบนี้? ถ้าทุกคนอยากเสียหน้า ก็ลุยเลย แต่อย่าเสียหน้าสถาบันเทียนหลานและอาจารย์ใหญ่จางเสียล่ะ”
ฉุนอวี๋คงและคนอื่นๆ ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
ซุนม่อมองอันซินฮุ่ย เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวงามที่มีการศึกษาและมีความสมดุลอย่างนางจะมีกำลังน่าเกรงขามเมื่อนางดุคนอื่น
ฉุนอวี๋คงยังคงต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาถูกกัวจือหาวห้ามไว้
“ช่างมันไปเถอะ ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายไปยังหูของอาจารย์ใหญ่ มันจะไม่เป็นประโยชน์กับเรา!”
ข้างหลังกัวจือหาว ครูสำรองหลายคนกำลังรอให้เขาทำผิดพลาดเพื่อที่พวกเขาจะได้มาแทนที่เขา
“ถูกต้อง เราจะแสดงให้เห็นว่าใครคือเจ้านายในระหว่างการแข่งขัน!”
ริมฝีปากของเหลียงเผยกระตุก ไม่มีดาวบนชุดครูของซุนม่อ นี่คือเหตุผลที่เขามั่นใจว่าซุนม่อเป็นครูที่เข้าร่วมในกลุ่มนักเรียนใหม่
“แค่ภาวนาว่าเจ้าจะไม่พบกับข้าในการแข่งขัน!”
ฉุนอวี๋คงชูนิ้วหัวแม่มือของเขาและทำท่าทางเชือดคอของเขา ความหมายของเขานั้นเรียบง่าย (ถึงเวลานั้นข้าจะสังหารเจ้า!)
การจ้องมองของซุนม่อ กลายเป็นเคร่งขรึม
"เจ้านี่คือใคร? ทำไมเขาหยิ่งผยองนัก?”
หลี่จื่อฉีเข้ามา เมื่อนางเห็นฉากนี้นางรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก
“ข้าจะฆ่ามัน!”
“คนมันบ้า!”
ริมฝีปากของซุนม่อโค้งงอ
“อาจารย์ซุนอย่าโกรธ ครูใหม่เหล่านี้เพิ่งเข้าร่วมกับเทียนหลาน ดังนั้นพวกเขาจึงหยิ่งผยองมากขึ้น พวกเขาจะดีขึ้นหลังจากผ่านไปไม่กี่ปี”
เถ้าแก่เหลยเป็นคนที่เคยมีประสบการณ์นี้มาก่อน ถ้าคนหนุ่มสาวไม่ใจร้อน พวกเขาจะเป็นคนหนุ่มสาวได้อย่างไร?
