ตอนที่ 71 เกือบตายที่บ่อดิน

ตอนที่ 71 เกือบตายที่บ่อดิน

รถบรรทุกน้ำมันค่อย ๆ ขับมาตามทางอย่างระวัง เนื่องจากว่าเส้นทางค่อนข้างเล็กและแคบ เพราะไม่มีใครมาใช้งานถนนเส้นนี้นอกจากรถบรรทุกไม้แต่นั่นก็เมื่อนานมาแล้ว ทางจึงขรุขระเป็นอย่างมาก

“คงต้องหาเวลามาซ่อมถนนเส้นเข้าออกสักหน่อย” ผู้กองเชนที่ขับรถอยู่กล่าวขึ้นมา

“คุณบอกว่าพวกผู้ติดเชื้อมีหลายประเภทใช่ไหม ที่รู้ได้เพราะมีแหวนนี่สินะ แหวนวงนี้ช่วยให้กลายเป็นผู้ใช้วงแหวนได้ ผมจะมีโอกาสไหม” เฮนรี่ที่นั่งมาข้าง ๆ ด้วยถามผู้กองเชนอย่างตื่นเต้นและคาดหวัง

“ไม่รู้สิ แต่ถ้าอยากรู้ก็ต้องลอง แต่ว่านายคงต้องไปหาวงอื่น อีกอย่างโอกาสในการเป็นผู้ใช้วงแหวนนั้นก็น้อยมาก ขนาดในกลุ่มพวกเราก็มีเพียงแค่เรน หลินและฉันเท่านั้น” ผู้กองเชนบอกกล่าวต่อเด็กหนุ่ม

“ผมมั่นใจว่าตัวเองจะต้องเป็นผู้ใช้วงแหวนแน่นอน” เฮนรี่พูดอย่างเชื่อมั่น

ผู้กองเชนเพียงเหลือบมองและไม่ได้กล่าวดับฝันอะไรอีก เพราะสิ่งที่ตัดสินไม่ใช่คำพูดของเข่า แต่เป็นแหวนพลังเอง

“แต่ผมจะหาแหวนได้จากที่ไหน” เฮนรี่เหมือนจะนึกขึ้นได้จึงเอ่ยถาม

“ไม่มีใครมีนอกจากเรน แต่ฉันขอเตือนถ้าเขาอยากให้ก็จะให้ แต่ถ้าไม่อยากให้ก็ไม่ให้ นายต้องทำตัวให้มีประโยชน์ บางทีเขาอาจจะให้แหวนกับนาย”

“ทำไมคุณถึงเชื่อฟังเขานัก อายุเขาก็ไม่มากน่าจะแค่เด็กมหาลัย ผมว่ากลุ่มควรเป็นคุณที่ดูแล”

เฮนรี่ถามด้วยความสงสัย

“เพราะเขาแข็งแกร่งและมากกว่านั้นคือทุกคนเชื่อใจเขา” ผู้กองเชนพูดมาและนึกไปถึงวันนั้นวันที่พึ่งได้รู้ว่าความกลัวแท้จริงเป็นอย่างไร แววตาและเจตนาฆ่าจากสายตานั้นมันทำให้เขากลัวจนฝังไว้ในใจแล้ว

เฮนรี่ไม่ได้ถามอีก เพียงเงียบและครุ่นคิดว่าเรนแข็งแกร่งจริงหรือไม่

ไม่นานรถก็กลับมาถึงหมู่บ้านของพวกเขาแล้ว แต่เพราะว่ารถนั้นใหญ่เกินไปคงไม่เหมาะจะมาจอดที่ลานด้านหน้า จึงขับอ้อมไปจอดพื้นที่กว้างข้าง ๆ แทน

คนในฐานออกมาจากกำแพงตรงมาดูรถบรรทุกน้ำมันทันที

“ผู้กองในรถนั้นมีน้ำมันทั้งหมดเลยเหรอ” ลีเดินเข้ามาถามเป็นคนแรก

“ใช่แล้ว” ผู้กองเชนกล่าวตอบ

“คนอื่น ๆ ไปไหนกัน” รินดาเดินเข้าสอบถาม เมื่อไม่เห็นว่าเรนและคนอื่น ๆ ที่ออกไปกลับมาพร้อมกับด้วย

“พวกเขาแยกไปดูสถานการณ์ที่ถนนอีกเส้นหนึ่ง”

ผู้กองเชนเล่าสถานการณ์คร่าว ๆ ให้ฟัง ก่อนจะขอแยกตัวออกไป เขาอยากจะไปสถานที่หนึ่ง โดยไม่ลืมที่จะชักชวนเฮนรี่ตามไปด้วย

“พวกเรากำลังไปที่ไหนกัน” เฮนรี่สอบถาม

“ไปดูกับดักกันหน่อย แล้วก็ฝึกนายยิงปืนด้วย”

ทั้งสองเดินไปตามทางไม่นานก็มาถึงบ่อดิน พอมาใกล้ก็มีเสียงคำรามดังอย่างต่อเนื่องมาจากด้านล่าง เฮนรี่ดูจะตื่นตัวและมองอย่างระวัง

“ไม่ต้องกลัวพวกมันน่าจะร้องมาจากบ่อดินด้านหน้ากอหญ้านี้ ดังนั้นนายควรจะหยุดเดินก่อน” ผู้กองเชนดึงตัวของเฮนรี่ไว้ ก่อนที่เขาจะเดินตกลงไปด้านล่าง

เฮนรี่ที่พึงสังเกตเห็นว่าหลังกอหญ้าที่บังสายตาเป็นบ่อดินลึกหลายเมตร แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคือด้านล่างกับมีผู้ติดเชื้อไม่ต่ำกว่า 5 ตัวกำลังร้องคำราม ยิ่งพวกมันได้เห็นคนเป็น ๆ มายืนที่ขอบบ่อก็ยิ่งบ้าคลั่งคำรามไม่หยุด

“พวกคุณทำกับดักพวกมัน” เฮนรี่เหมือนจะพึ่งเข้าใจ

“พวกนั้นคือเป้าซ้อมยิงของนาย เอานี่ปืนของนาย”

ผู้กองเชนส่งปืนพกสั้นให้กับเฮนรี่ 1 บอก ก่อนจะสอนวิธีใช้คร่าว ๆ

“ต้องยิงพวกมันสินะ” เฮนรี่ชะโงกหน้าเข้าไปดู

“ไม่กล้าอย่างนั้นเหรอ” ผู้กองเชนถามเชิงยั่วยุ แน่นอนว่าเฮนรี่ที่เป็นวัยรุ่นเลือดร้อนมีหรือที่จะไม่กล้า

“ใครบอกละ” เฮนรี่ตอบกลับ พร้อมกับยกปืนขึ้นเล็งและเริ่มยิง

เสียงปืนดังขึ้นอยู่หลายนัด แต่ว่ากลับยิงโดนที่ตัวของผู้ติดเชื้อเพียงตัวเดียวเท่านั้น และมันก็ไม่ตายด้วย เฮนรี่มีท่าทางหงุดหงิดกับตัวเองเล็กน้อย แต่ก็ยังคงไม่ระเบิดอารมณ์ออกมา

“นายไม่ควรหลับตาตอนยิง ดูนี่” ผู้กองเชนสอนอย่างใจเย็น ในฐานะตำรวจเขามีพื้นฐานในการยิงปืนที่แน่นอยู่แล้ว การจะสอนใครสักคนนั้นไม่ใช่เรื่องยาก

เฮนรี่ตั้งใจฟังการสอนของผู้กองเชนอย่างตั้งใจและดูจะเชื่อฟังผู้กองเชนเสียยิ่งกว่าเบ็นผู้เป็นพ่อซะอีก

ไม่นานเฮนรี่ก็ยิงโดนหัวของผู้ติดเชื้อหลังจากยิงไปหลายนัด

“ผมยิงมันโดนแล้ว ไอเทมหรือว่านั้นคือสิ่งที่เกี่ยวกับแหวน”

“ดูเหมือนจะโชคดีนั้นมันรูนิกเปล่า”

ผู้กองเชนกล่าวขณะที่มองหินรูนิกเปล่าที่ลอยอยู่เหนือศพผู้ติดเชื้อตัวที่เฮนรี่ยิงตายไป

“ที่เหลือฉันจัดการเอง เพราะกระสุนที่เอาด้วยมาเหลือไม่มากแล้ว”

ผู้กองเชนใช้ปืนไรเฟิลยิงพวกมันเรียงตัวที่เหลืออีก 4 ตัวจนตายหมด

“อยู่ตรงนี้ก่อน ฉันจะลงไปเก็บของ” ผู้กองเชนกล่าว ก่อนจะหาเชือกที่มัดไว้กับต้นไม้ไม่ไกลมากนัก จากนั้นก็หย่อนตัวลงไป

เฮนรี่มองดูผู้กองและหันมาสนใจปืนพกในมือของตนเอง เขาลองถอดแม็กมาเช็กกระสุน ซึ่งยังเหลืออีก 3 นัดที่ยังไม่ได้ยิง

ตอนนั้นเองก็มีเสียงดักแก็กมาจากป่าทางด้านหลัง

เฮนรี่หันกลับไปมองด้วยความตื่นตกใจ แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรจากทางด้านหลัง

“ผู้กอง” เฮนรี่หันไปเรียกผู้กองเชนที่ลงไปถึงด้านล่างแล้ว

“รอเดี๋ยว” ผู้กองเชนวุ่นวายอยู่กับการเก็บของ

เฮนรี่ขมวดคิ้วก่อนจะตัดสินใจไปเดินดูด้วยตัวเอง ชายหนุ่มจับปืนในมือแน่น ก่อนจะเดินไปยังทางด้านหนึ่งของบ่อดิน ใกล้ ๆ นี้ยังมีจุดที่ถูกขุดไปอีกหลายหลุมด้วยกัน เพียงแต่ว่ามันมีทางขึ้นลงเรนและผู้กองเชนจึงไม่ได้ใช้เป็นหลุมกับดัก

หลังจากเดินตามเสียงไป แต่แล้วตอนนั้นเฮนรี่ก็เห็นรอยสีดำที่พื้น มันเป็นเลือดที่เน่าแล้ว

‘มีพวกมันอยู่แถวนี้’ เฮนรี่รู้ได้ทันที ก่อนจะมองปืนในมือของตนเองและเดินตามรอยไป

ปากกระบอกปืนนำหน้า แต่หัวใจของเฮนรี่ก็ยังเต้นกระหน่ำด้วยความตื่นเต้นและกลัวไปด้วยในเวลาเดียวกัน เขาอยากจะลองฆ่าผู้ติดเชื้อด้วยตนเองแบบจริง ๆ สักครั้ง

เฮนรี่แหวกหญ้าต้นสูงออกไป แต่แล้วก็พบกับผู้ติดเชื้อที่ยืนอยู่หลังต้นหญ้าพอดี

ว๊ากกก!!!

ผู้ติดเชื้อตัวนั้นร้องคำรามสุดเสียงมันอ้าปากกว้างจะเข้ามากัดเฮนรี่

“เฮ้ย....!!!”

ปัง! ๆ ๆ

เฮนรี่ร้องออกมาด้วยความตกใจและยิงปืนสวนกลับไปสามนัดจนกระสุนหมด แต่ว่ากระสุนที่ยิงด้วยความตกใจสองในสามกลับโดนที่คอและหน้า อีกหนึ่งโดนหน้าอก ทำให้ผู้ติดเชื้อไม่ตาย แต่ก็ทำให้มันเสียหลักเซไปข้าง ๆ และช้าไปได้

เมื่อกระสุนหมดเฮนรี่ก็รู้ว่าต้องหนี

เขาถอยหลังหนี แต่เพราะไม่ระวังบวกกับรอบ ๆ นั้นรกมากจึงสะดุดล้มไปกับพื้น

ว๊ากกก!

ผู้ติดเชื้อวิ่งเข้ามาหวังจะกัดกินชายหนุ่ม แต่ฉากที่แล้วอยู่ ๆ ปากของจระเข้โผล่ออกมาจากบ่อดินที่มีทางขึ้นงับเข้าไปที่ตัวของผู้ติดเชื้อ ซึ่งขนาดของปากใหญ่มากจนกัดผู้ติดเชื้อทั้งตัวได้ในคำเดียว

เฮนรี่ถึงกับหยุดหายใจด้วยความตื่นกลัว หว่างขามีของเหลวไหลออกมา โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าจระเข้โคตรไอ้เหี้ยมตัวนั้นงับปากขึ้นลงเพื่อให้ร่างของผู้ติดเชื้อตัวนั้นไหลลงคอของมัน

แต่ดูเหมือนว่าศพเดียวจะไม่สามารถเติมเต็มกระเพาะของมันได้และมันกำลังสนใจเฮนรี่ที่มีกลิ่นตัวแรงไม่แพ้เจ้าตัวที่พึ่งกินไป

เฮนรี่อยากจะหนี แต่ร่างกายนั้นแข็งทื่อไปหมดแล้ว

ปับ!

ตอนนั้นเองก็มีมือมาจับที่หลังของเฮนรี่ทำให้เฮนรี่ตกใจกลัว และจะกรีดร้องออกมา แต่ว่าพอหันไปมองก็เห็นเป็นผู้กองเชน

“ไปเร็ว” ผู้กองเชนดึงตัวของเฮนรี่ให้ลุกขึ้นวิ่ง ก่อนจะพากันวิ่งหนี

จระเข้ตัวนั้นวิ่งนั้นเหมือนจะไม่ยอมปล่อยเหยื่อให้หนีไปจึงไล่ตามทันที ตัวของมันที่วิ่งออกมาจากน้องเผยให้เห็นขนาดที่ใหญ่มาก ๆ ยาวอย่างน้อยก็ 20 เมตร

ปัง! ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ผู้กองเชนหันกลับมายิงใส่จระเข้ยักษ์ แต่ผิวหนังของมันนั้นหนามากจนกลายเป็นเหมือนจระเข้หุ้มเกราะไปซะแล้ว แม้แต่ปืนไรเฟิลในมือของผู้กองก็ยิงมันไม่เข้า

“มันมาแล้ว...!!!” เฮนรี่กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว

“บ้าจริง วิ่งต่อไปอย่าหยุด” ผู้กองเชนตะโกน ก่อนจะใช้ปืนยิงลูกระเบิดที่ติดกับปืน

ลูกระเบิดถูกยิงออกไป ก่อนจะตกไปใส่ตรงจมูกของจระเข้ยักษ์พอดี

ตูม!

แรงระเบิดถึงกับทำให้มันหน้าสั่นและเสียศูนย์ไปในทันที แต่ว่าก็ไม่มีบาดแผลมากมายอะไร ถึงอย่างนั้นลูกระเบิดก็เริ่มทำให้มันคิดว่าจะตามต่อหรือไม่ เพราะเหยื่อสองตัวนี้ช่างกินยากนัก

สุดท้ายมันเลือกจะถอยกลับไปที่บ่อดินซึ่งในนั้นกว้างและมีน้ำขัง ก่อนจะจมลงหายไปในน้ำ

“มันไปแล้ว” ผู้กองเชนตื่นตกใจไม่แพ้กันและก็ไม่รู้ว่าถ้ามันไม่ถอยไปเขาจะทำอย่างไร เพราะลูกระเบิดที่เอามาด้วยมีเพียงลูกเดียว

“ไอ้หนูนั้นไปไหน” ผู้กองเชนหันหน้ามองซ้ายขวา ก่อนจะพบว่าเฮนรี่นั้นวิ่งออกไปไกลแล้ว

ผู้กองเชนรีบวิ่งตามไป เพราะเขาก็ไม่อยากจะอยู่ตรงนี้นานมากนัก กลัวว่าเจ้านั่นจะหายเจ็บและกลับมาล่าต่อ

“หยุดวิ่งได้แล้วมันไปแล้ว” ผู้กองเชนตะโกนบอกเฮนรี่

เฮนรี่ที่วิ่งจนหมดแรง พอได้ยินก็หยุดวิ่งและหอบหายใจด้วยใบหน้าขาวซีด เพรายังตื่นกลัวไม่หาย

“เป็นอะไรไหม” ผู้กองเชนถาม

แต่เฮนรี่ไม่มีแรงจะตอบ เขาพยายามหายใจให้ทันอยู่

“ไอ้หนูใจเย็น นายกำลังช็อกอยู่” ผู้กองเชนรีบเข้าไปดูอาการของเฮนรี่

“เสียงรถ” ผู้กองเชนได้ยินเสียงรถที่มาจากทางถนนด้านหน้าก็เดาว่าเรนและที่เหลือกลับมาแล้ว

“ไปที่ถนนกันก่อน” ผู้กองเชนพยุงเฮนรี่เดินไปที่ถนนที่อยู่ห่างไปไม่กี่สิบเมตร