ตอนที่ 1183 ใครน่าสงสัยที่สุด?

ผีหลอกแน่นอน!

ถ้าไม่มีผีซื่อเสินรู้ล่วงหน้าได้อย่างไรว่าเทียนโฉวจะลอบโจมตี?

เฮยโจวหันไปมองซวงหานและจ้าวซีด้วยความโกรธทันที เขารู้สึกว่าผีตนนั้นต้องเป็นหนึ่งในสองคนนี้... สำหรับซาฟงที่ถือว่าเป็นกระสุนปืนใหญ่ใช้แล้วทิ้งถูกซื่อเสินฆ่าในหนึ่งวินาทีเฮยโจวไม่สงสัยแม้แต่น้อย เจ้าโง่อย่างซาฟงจะบอกความจริงซื่อเสินอย่าว่าแต่ซื่อเสินจะไม่มีทางเชื่อเลย

ซวงหานและจ้าวซี ใครเป็นผีตนนั้น?

เทพอุดรจ้าวซีมีกระจกเทพวิเศษไม่ใช่หรือ?

หรือว่าซวงหานที่มีโซ่น้ำแข็งวิเศษ?

ตามการเจรจากับจ้าวซีเงื่อนไขการเจรจาก่อนหน้านี้คือยึดขุนเขาเหนือขุนเขาและหุบเขาโลกธาตุ แม้ว่าจะไม่ได้เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งขุนเขาเหนือขุนเขา  แม้ว่าการเก็บเกี่ยวรับผลประโยชน์จะไม่ใช่ชื่อของบุรุษอันดับหนึ่งแห่งขุนเขาเหนือขุนเขา  แต่ในความเป็นจริงคนที่ได้รับประโยชน์ก็คือบุรุษอันดับหนึ่งแห่งขุนเขาเหนือขุนเขา  ตามเงื่อนไขที่หลากหลายดังกล่าวประกอบกับกระจกวิเศษที่เขาใช้ค้นหาความจริง เขาควรจะรู้ว่าเขาไม่ได้โกหก และเขาจะทำตามสัญญาอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงเข้าร่วงล้อมสังหารซื่อเสิน และดูเหมือนจะจริงใจมากกว่า...ตรงกันข้ามกับซวงหานที่รู้เงื่อนไขของดินแดนลับเทพสังหารในศึกนี้และดินแดนลับเทพสังหารเทียนโฉวจะได้รับสิทธิ์ในการสำรวจสิบปีหลังจากฆ่าซื่อเสิน   สำหรับเทพพายัพซวงหานไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรโดยตรงแม้แต่น้อย

จึงเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด

ซวงหานแสดงน้ำใจและกระตือรือร้นมากเกินไป

เขาไม่เพียงเข้าร่วมกับค่ายตะวันตกเพื่อให้สงครามขุนเขาเหนือขุนเขาจบลงเท่านั้น แต่ยังกระตือรือร้นโน้มน้าวเทพอุดรจ้าวซีและดึงจ้าวซีเข้าร่วมค่ายตะวันตก

เขาเคยเห็นซวงหานพยายามดึงจ้าวซีเข้าร่วมเป็นพันธมิตรยากที่จะพูดอะไรออกมาได้ แม้ว่าเขาจะกังวลก็ตาม แต่เหมือนมีเสียงกระซิบในใจ..เขาพยายามทำให้ซวงหานเป็นเหมือนกระสุนปืนใหญ่หน่วยหน้ากล้าตาย   ซวงหานเสียสละมากในสงครามเทพแต่พอหลังจากเห็นซาฟงหมากที่เป็นเหมือนกระสุนปืนใหญ่ถูกฆ่าตาย  จะไม่มีความรู้สึกเสียใจสักนิดเชียวหรือ

ขณะนั้นเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

นี่น่าสงสัยมากเกินไป!

นอกเสียจากว่าเขาเป็นสายลับที่เป็นพันธมิตรกับซื่อเสินที่ลอบเข้าค่ายตะวันตกเพื่อสืบข่าวกรอง

มิฉะนั้น ถ้าซาฟงถูกฆ่าตายคงจะมีความรู้สึกไม่สบายใจอยู่ในใจเขาเป็นแน่ ขณะเดียวกันเขากลัวว่าจะก้าวรอยตามซาฟงซวงหานดูเหมือนไม่ต้องกลัวเรื่องนั้นแม้แต่น้อย เขาเชื่อมั่นตัวเองจริงๆ หรือ?

นอกจากนี้ซื่อเสินคงให้เงื่อนไขที่ดีที่สุดและสัญญากับเขาว่าจะให้บางอย่างในอนาคต

มิฉะนั้นเขายังหยิ่งลำพองได้อย่างไรขณะที่เข้าร่วมกับค่ายตะวันตก

เฮยโจวถลึงตามอง

ซวงหานจ้องมองซื่อเสินและดูเหมือนตกใจ

อย่างไรก็ตามเฮยโจวเห็นว่าซวงหานก็ได้รับสิทธิ์จากชัยชนะดังกล่าว ก่อนหน้านี้ซวงหานยังใช้คำที่ให้การยกย่องซื่อเสิน แม้แต่ชื่อของซาฟงก็ยังได้รับการแก้ไขให้ดูมีเกียรติเช่นกันหากเขาไม่ใช่คนของซื่อเสิน เขาจะแข็งแกร่งมากขนาดนั้นได้อย่างไร?

ที่แขนของซวงหาน ได้รับบาดเจ็บ

แต่บาดแผลไม่หนักหนานัก

คนที่อ่อนแอที่สุดอย่างเขาบาดเจ็บน้อยที่สุด นั่นหมายความว่าอะไร? ในทางกลับกันเทพอุดรจ้าวซีผู้แข็งแกร่งมากกว่าดูเหมือนจะยิ้มออกได้  แต่มีโลหิตออกที่ปาก

เขาบุกโจมตีซื่อเสินด้วยพลังฝ่ามือที่หนักหน่วงและเป็นผู้กระทบหนักที่สุดจากพลังโจมตีครั้งนี้แต่ก็ยังทำให้ซื่อเสินรับผลจากพลังสะท้อนกลับได้รับบาดเจ็บไม่เบา

จ้าวซีลงมือโจมตีและได้รับบาดเจ็บอย่างหนักเช่นเดียวกับซวงหานที่ทำหน้าหลอกล่อดึงความสนใจน่ะหรือ?

นี่นับว่าน่าสงสัยอย่างยิ่ง!

จากการวิเคราะห์สถานการณ์ในเวลานั้น  ถ้าจ้าวซีเป็นผีตนนั้นแล้วเขาสามารถโจมตีเทียนโฉวได้เต็มที่แทนที่จะกระแทกฝ่ามือใส่ซื่อเสินจนทำให้ซื่อเสินกระอักโลหิตไม่หยุด  จ้าวซีมีโอกาสที่ดีที่สุด เขาไม่ได้เป็นไส้ศึกดังนั้นไส้ศึกภายในต้องเป็นคนอื่น

เทียนโฉวเองเป็นคนของเขา!

เจ้าโง่ซาฟงไม่อาจเป็นไส้ศึกได้!

ขณะที่จีอู๋ลี่ไม่อาจเป็นไส้ศึกได้

ดังนั้นคนที่น่าสงสัยมีเพียงคนเดียวเท่านั้น

นั่นคือเขา

เทพพายัพซวงหาน

“เจ้าสงสัยข้าหรือ?”  ซวงหานประหลาดใจในตอนแรกหลังเห็นสีหน้าท่าทางของเฮยโจวเหมือนกับกำลังตรวจสอบ เขาโมโหและตวาดทันที  “เจ้าสงสัยใครก็ได้ทั้งนั้น แต่ไม่ควรสงสัยข้า!  ข้าแทบไม่ได้ขออะไรเลยแทบไม่มีเงื่อนไขอะไรในการช่วยเหลือเจ้า ข้าจะทำไปเพื่ออะไร? ข้าไม่เพียงแต่มาเองเท่านั้น ยังชักชวนจ้าวซีมาด้วย เขารักษาความเป็นกลางแต่ข้าหวังว่าสงครามเทพจะจบลงได้เร็วขึ้น ข้าถึงได้ชวนเขาให้เข้าร่วมค่ายตะวันตกเจ้าไม่ได้รับผลเสียจากการโน้มน้าวของข้า แต่กลับทำท่าทางอย่างนี้นี่ล้อเล่นกันหรือเปล่า?”

“ถ้าเจ้าไม่พูดอย่างนั้นข้าจะเชื่อเจ้ามากขึ้นอีกหนึ่งวินาที” ดวงตาเหมือนอสรพิษของเฮยโจวมองซวงหาน “เจ้าฟังสิ เจ้าฟังสิ่งที่เจ้ากำลังพูด! ซวงหาน เจ้ายอดเยี่ยมนักใช่ไหม? เจ้าจะยอมตายเพื่อข้าโดยไม่มีเงื่อนไขใช่ไหม?  ความจริงข้าสงสัยเจ้าเป็นเวลานานแล้ว แต่ข้ามองไม่เห็นแผนการซับซ้อนของเจ้าในเวลานั้นจนกระทั่งเจ้าแสดงจุดอ่อนออกมา”

“ความจริงข้าก็ตาบอดข้าคิดว่าเจ้าจะเป็นผู้ชนะคนสุดท้ายของสงครามเทพเหมือนกัน”  ซวงหานไม่อาจข่มความโกรธในใจได้อีก“เมื่อไม่นานมานี้ข้าเห็นความอำมหิตของเจ้าปล่อยให้ซาฟงตาย  เจ้าควรจะลงมือป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องน่าเศร้านั่นได้เฮยโจว เจ้ามันน่าผิดหวังเกินไป!”

“ข้าผิดหวังเจ้ามากกว่า”  เฮยโจวเต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟัน

“แครก แครก แครก!”

จีอู๋ลี่ที่ถอยห่างออกไปหมื่นเมตรปรบมือและหัวเราะ “ในความเป็นจริงแล้วท่านซวงหานไม่สามารถเข้าค่ายตะวันตกได้ง่ายๆ เลยเขายอมอดสูและเพื่อให้ได้รับความไว้วางใจเขาจึงได้นำเทพอุดรจ้าวซีที่กำลังลังเลว่าจะเข้าค่ายตะวันตกของเราดีหรือไม่มาด้วย  การวางแผนและกลยุทธ์เช่นนี้ จัดให้เขาอยู่ในอันดับห้าของขุนเขาเหนือขุนเขามันดูด้อยไปหน่อย  ข้าอยากจะบอกว่าท่านซวงหานสามารถจัดอยู่ในสามอันดับแรกได้แค่เป็นรองท่านซื่อเสินและท่านเฮยโจว

เขากล่าวยั่วยุต่อไป

ไม่ต้องพูดถึงสีหน้าแค้นของเทพทักษิณเทียนโฉวผู้เกลียดซวงหานอยู่แล้ว  แม้แต่เทพอุดรจ้าวซีก็ยังสีหน้าเปลี่ยนไปด้วย

สหายที่ดีที่สุดไม่ควรเอามาจัดอันดับต่อหน้าพวกเขา

นี่คือหลักการพื้นฐานของนักรบทุกคน

เป็นบรรทัดฐานขั้นต่ำ

บรรทัดฐานขั้นต่ำที่ไม่ควรมองผ่าน

“ซวงหาน! ข้าปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนกับเป็นพี่น้องกลับกลายเป็นว่าข้ามองเจ้าผิดไปจนกระทั่งวันนี้ เจ้าควรไปเสียก่อน รอให้สงครามเทพเสร็จสิ้นเราค่อยมาเจอกันค่อยดื่มค่อยกินสนุกด้วยกันอีกครั้ง” เทพอุดรจ้าวซีสูดหายใจลึก เขาจะไม่ทนต่อจึงกระตุ้นให้ซวงหานจากไปก่อน

“เจ้าก็สงสัยข้าด้วยหรือ?”  ซวงหานเหมือนสัตว์ร้ายที่ได้รับบาดเจ็บ  “จ้าวซี เจ้ามีกระจกวิเศษเจ้ามองไม่เห็นความจริงหรือ?”

“ความจริงของสงครามเทพนั้นสับสนข้าไม่สามารถสังเกตดูได้” จ้าวซีถอนหายใจโบกมือ “ข้าเชื่อเจ้า แต่ข้าเชื่อเจ้าคนเดียวมันไม่พอ ซวงหาน ถ้าเจ้าไปจากที่นี่เรายังเป็นสหายกันและทุกอย่างจะยังเหมือนเดิม หากเจ้ายืนยันที่จะรั้งอยู่  ต่อให้เจ้าไม่ใช่สายลับทุกคนคนจะได้รับผลกระทบเหมือนถูกมัดมือมัดเท้า”

“ถ้าข้าจากไปตอนนี้ อย่างนั้นข้าจะไม่มีทางกำจัดความคับข้องใจให้ตนเองได้!”  ซวงหานตาแดงราวกับโลหิต

“ไม่จำเป็นต้องจากไป”

เทพทักษิณเทียนโฉวค่อยๆดึงดาบดื่มหิมะออกช้าๆ

พูดช้าๆ เย็นชากับซวงหาน  “ไม่ว่าเจ้าจะเป็นสายลับหรือพันธมิตร ข้าต้องฆ่าเจ้าทิ้งไว้ข้างหลังขอบอกความจริงกับเจ้าอย่างชัดเจน ต่อให้ต้องฆ่าคนผิดไปถึงสามพันคนแต่ข้าจะไม่ยอมให้คนผิดรอดแม้แต่คนเดียว เจ้าไม่จำเป็นต้องโกรธหรือเศร้าในฐานะที่เป็นคนอ่อนแอนี่คือชะตากรรมของเจ้า นับแต่เจ้าเข้าร่วมค่ายตะวันตกของข้าข้าไม่เคยคิดให้ดินแดนลับเทพสังหารแก่เจ้า ความจริงมันโหดร้ายเจ้าไม่สมควรได้รับมันจริงๆ”

ซวงหานโกรธจนตัวสั่น

ไม่มีอะไรจะพูดต่อไป

เขาแค่ระเบิดพลังเทพเต็มที่ตั้งใจต่อสู้เต็มที่เพื่อให้ตนเองรอดตาย

เทพอุดรจ้าวซีได้ยินคำพูดของเขารู้สึกเศร้าเล็กน้อยแต่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินถอยออกไปเงียบๆ หมื่นเมตร และกันตนเองไว้เหมือนเป็นคนนอก

“หนอนที่น่าสมเพชเจ้าก็เป็นหนอนที่น่าสมเพชเหมือนกับซาฟง!” เทพทักษิณเทียนโฉวกรีดนิ้วอย่างสวยงาม และพูดอย่างห้าวหาญ  “ตราบเท่าที่เจ้ารับข้าได้สามดาบข้าจะไว้ชีวิตเจ้า! แน่นอนว่าเจ้าเตรียมหมดหวังได้เลย เพราะเจ้าจะรับไม่ได้สักดาบ!”

“....” ซวงหานรำพึงเบาๆ เขาใช้โซ่น้ำแข็งระดับกึ่งเทพกางล้อมรอบตัวในระยะร้อยเมตร

เทียบกับดาบเทพดื่มหิมะ

โซ่น้ำแข็งเป็นเพียงของวิเศษระดับกึ่งเทพยังมีช่องว่างที่ห่างไกลมากเหมือนกับนักสู้ธรรมดากับนักสู้ปราณก่อกำเนิด

ช่องว่างนี้ยิ่งเพิ่มขึ้นสองเท่าเพราะความห่างชั้นของฝีมือผู้เป็นเจ้าของ

ขณะที่เทียนโฉวใช้พลังเทพของดาบดื่มหิมะกักซวงหานและเล็งที่คอซวงหานซื่อเสินมองด้วยสายตาเย็นชา และเขายิ้มเย้ยทันที “เทพทักษิณเทียนโฉว ไม่ทราบว่าข้าจะรับสามดาบของเจ้าแทนได้ไหม?”

“ได้แน่นอน ซวงหานเป็นคนของเจ้าอยู่แล้ว!” เฮยโจวรู้สึกว่าในที่สุดเขาก็หาหลักฐานสนับสนุนได้

“หือ..” ซวงหานไม่ต้องเถียง เขาส่ายหน้าถอนหายใจ

เขาไม่เคยคาดคิดแน่นอน

ในที่สุดเขาก็มาถึงบทสรุป

การจบแบบนี้ยังสู้ซาฟงเจ้าโง่ที่เป็นกระสุนปืนใหญ่ใช้แล้วทิ้งไม่ได้  อย่างน้อยซาฟงยังตายอย่างมีเกียรติห้าวหาญ.. ..แต่เขากลับถูกพันธมิตรตราหน้าว่าทรยศ เป็นเรื่องที่พูดไม่ออกจริงๆ

ถ้ารู้อย่างนี้มาก่อนเขาร่วมกับเจ้าโง่ซาฟงสู้ด้วยกันยังจะดีกว่า

อย่างน้อยก็ได้ตายในเงื้อมมือซื่อเสิน

ยังดูมีค่าขึ้นมาบ้าง

“ซวงหานไม่เคยเป็นคนของข้า ข้าพูดแบบนี้เพราะข้าไม่ต้องการทำผิดต่อพี่น้องข้าพี่น้องที่แท้จริงของข้าซื่อเสินก็คือชี่เฉียวที่ไม่เคยทรยศหักหลัง!  และข้าไว้วางใจเขา! ไม่ใช่พวกเจ้าที่เสแสร้งจอมปลอมทำเป็นผู้มีเมตตาคุณธรรมอันที่จริงข้าไม่จำเป็นต้องพูดเลย ข้ารู้แล้วว่าเทพทักษิณเทียนโฉวเป็นคนของเจ้าเฮยโจว เจ้าคิดว่าสามารถซ่อนความจริงจากดวงตาข้าได้หรือ?  เป็นเวลาหลายพันปีที่เจ้าอยู่ฝ่ายเดียวกับข้าเฮยโจวเจ้าคงคิดว่าสัญญาณคงที่แล้วแต่ข้าก็รับรู้ได้ทุกวัน  ซวงหาน! แม้ว่าข้าจะชื่นชมเจ้ามากแต่เจ้าไม่ใช่คนของข้า ข้าไม่ได้คิดจะทำเพื่อเจ้า.. ไปเถอะข้าคิดว่านิสัยของเจ้าไม่ใช่คนเลว ข้าปล่อยเจ้าครั้งนี้ ต่อไปอย่าได้เจอข้าอีก! สุดท้ายที่ข้าอยากจะบอกก็คือ ในฐานะที่เขาเป็นพี่น้องข้าซื่อเสินข้าจะไม่ยอมทนต่อการดูถูกทำร้ายเขาเด็ดขาด ใครก็ตามที่กล้าดูถูกดูแคลนน้องของข้ามันผู้นั้นจะต้องพบกับกระบี่วิถีกำศรวลของข้า! เฮยโจว เจ้าบังอาจฆ่าชี่เฉียว ข้าซื่อเสินจะกำจัดพวกเจ้าทุกคนต่อให้เจ้ามาจากตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ เจ้าต้องตาย!”

ซื่อเสินพูดประโยคสุดท้ายทั้งความโกรธทั้งพลังกระบี่พุ่งขึ้นไปบนฟ้า

รุนแรงราวกับฟ้าคำราม

เสียงระเบิดทำให้ทุกคนหน้าเปลี่ยนสี

ทันใดนั้นซื่อเสินดูเหมือนจะมีขนาดสูงใหญ่ขึ้นเรื่อยๆให้ความรู้สึกเหมือนกับยักษ์ถ้าเพียงแต่ยื่นมือออกมาสามารถบดขยี้เฮยโจวและเทียนโฉวได้ทันทีไม่ต่างอะไรกับมดแมลง

เมื่อซื่อเสินถือกระบี่วิถีกำศรวลเฮยโจวและเทียนโฉวหวาดหวั่นพรั่นพรึงต่อพลังกระบี่สังหารทันที

เย่ว์หยางซ่อนตัวอยู่ในเขาหินแล้วทำเป็นนอนตายอย่างสงบแสดงบทบาทตัวประกอบได้สมบทบาทไม่ทำตัวเหมือนผู้กำกับหนังโจวชิงสือที่ต้องทำตายให้ตายอย่างตลกเย่ว์หยางกำลังคิดเขาจะได้รางวัลตัวประกอบยอดเยี่ยมในอนาคตหรือไม่

เขารู้ว่าซื่อเสินต้องระเบิดพลังออกมาแน่

แต่เขามีลางสังหรณ์ว่าหลายๆอย่างคงจะไม่ง่าย

ด้วยแกนนำสามคนอย่างเฮยโจวเทียนโฉวและจีอู๋ลี่เป็นไปไม่ได้ที่วางแผนฆ่าซื่อเสินได้..ต้องมีรายละเอียดมากและแผนตามหลังที่สมบูรณ์แบบมากกว่านั้น  หรือพูดอย่างอย่างหนึ่ง ตอนนี้ซื่อเสินเริ่มตกลงไปในกับดัก

การฆ่าชี่เฉียวก่อนไม่ได้ทำให้พลังของซื่อเสินอ่อนลงมีแต่จะยั่วให้ซื่อเสินโกรธ

เพื่อลอบโจมตี

ความสำเร็จไม่สำคัญ

ซื่อเสินไม่ใช่คนที่ล้มลงหรือลอบโจมตีได้ง่ายๆ เขาเป็นมือกระบี่เทพผู้บ้าคลั่งยอมหักไม่ยอมงอ วิธีเดียวที่จะฆ่าซื่อเสินได้คือทำให้เขาโกรธและกำจัดเขาให้สิ้นซากในการต่อสู้ไม่มีที่สิ้นสุด  ถ้าซื่อเสินต้องจากไปจะไม่มีใครในขุนเขาเหนือขุนเขาปล่อยเขาให้จากไปได้

จีอู๋ลี่วางแผนฆ่าชี่เฉียวและซื่อเสินย่อมต้องทุ่มเทกำลังแก้แค้นให้ชี่เฉียวแน่นอน

ต่อไปก็ถึงบทที่จีอู๋ลี่จะต้องแสดงต่อไป

เฮยโจวอย่างมากก็เป็นผู้สนับสนุนให้เขา

ไม่ใช่ตัวเอกหรือผู้นำแน่นอน!