ตอนที่ 47 ผู้บุกรุกตัวจ๋อย

ตอนที่ 47 ผู้บุกรุกตัวจ๋อย

ทางด้าน หลิน ยู

หลังจากคุยเรื่องแผนกันเสร็จแล้ว หลิน ยู ปิดช่องแชทส่วนตัวทันที กดที่ไปชื่อ หยานหวู่ และบอก หยานหวู่ เกี่ยวกับเรื่องเส้นทางสู่ทวีปดั้งเดิมถูกปิดกั้น

เหตุใดถึงมีเพียงหยานหวู่เท่านั้นที่เขาชวน หลิน ยู มีความคิดของเขาเองอยู่

เขาจริงจังมาก

แม้แต่ราชันระดับ 6 ด้านในถ้ำก่อนหน้านี้ก็ยังไม่สามารถหนีออกจากที่นี้ได้ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ราชันระดับ 5 จะผ่านอาณาเขตสายหมอกไปได้

สำหรับพวกที่เหลือ....

หลิน ยู นั้นไม่ใช่นักบุญ เขาไม่สามารถทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายได้เพียงเพื่อช่วยคนอื่น เขาไม่สามารถพาเหล่านี้ไปได้ทั้งหมด

แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้จะรอดหรือไม่เขาจะมีเวลาไปดูแลคนอื่นได้ยังไง

ยิ่งไปกว่านั้น การพาคนอื่นฝ่าอาณาเขตสายหมอกด้วยไม่ใช่เรื่องที่ดี มันอาจจะพาพวกเขาตกอยู่ในอันตรายไปด้วย

สู้ให้พวกเขาอยู่ที่นี้จะดีกว่า จะได้มีชีวิตอยู่นานขึ้นอีกซักนิด

.....

ชั่วพริบตา

หยาน หวู่ ได้ตอบกลับ

หยาน หวู่ ตกใจเรื่องการปิดกั้นพื้นที่ เข้าไม่อยากจะเชื่อเลย

แต่เขาไม่ได้สงสัยว่าข่าวนี้เป็นความจริงหรือไม่

เพราะเคยพบเงื่อนงำบางอย่างมาก่อนแล้ว

หลังจากสงบสติตัวเองแล้ว เขาก็ตอบกลับ หลิน ยู ทันที บอกว่าเขาขอเข้าร่วมแผนการนี้ด้วย ขณะเดียวกันเขาก็เตรียมทรัพยากรของเขาให้เรียบร้อย

หลังจากที่พูดคุยเรื่องรายละเอียดเสร็จเขาก็ขอบคุณหลิน ยู หลังจากจบการสนทนาเขารีบไปรวบรวมทรัพยากรทันที

สำหรับ หลิน ยู

เขานำกองทัพพืชออกนอกดินแดน ไปทุกที่เพื่อล่ามอนสเตอร์ระดับ 5 เพื่อสะสมพลังเวทย์และเพิ่มระดับของกองทัพ

หลังจากที่ หลิง ซี ไปถึงระดับ 6 ประสิทธิภาพของเขาในการล่ามันสเตอร์ระดับ 5 ก็เพิ่มขึ้นไปอีกระดับ ด้วยความสามารถระดับนี้ เขาโจมตี 1 ครั้งเท่ากับสังหาร 1 ตัวเลยทีเดียว

ค่าประการณ์และพลังเวทย์ที่ได้รับเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

เที่ยงวัน

ในที่สุดค่าประสบการณ์ของเจ้าเห็ดทำลายล้าง ตัว1 ก็มาถึงจุดสูงสุดเขาได้รับการแจ้งเตือนทันที

[ขอแสดงความยินดีด้วย เห็ดทำลายล้าง มีค่าประสบการณ์เต็มและก้าวไปสู่ระดับ 6 สำเร็จ!]

ลำแสงห่อหุ้มเจ้าเห็ดน้อยเอาไว้

เห็ดตัวจ๋อยโตขึ้นเล็กน้อย หัวเห็ดด้านบนแยกออกเป็นสองส่วน รายล้อมด้วยเห็ดสีแดงจำนวนมาก

บนเห็ดเหล่านั้นมีสปอร์มีหนาม อยู๋

[ชื่อ : เห็ดแฝด]

[เผ่า : พืช]

[ระดับ : ระดับ 6 (0/500)]

[ความแข็งแกร่ง : 100]

[ร่างกาย : 322]

[ความว่องไว : 322]

[วิญญาณ : 405]

[สกิล : กลืนกิน , ระเบิดเห็ด , ระเบิดแฝด (ผลของระเบิดเห็ดจะทำงานได้ 2 ครั้ง)]

[หมายเหตุ : รูปแบบขั้นสูงของเห็ดทำลายล้าง สามารถแยกเห็ดระเบิดออกมา เสริมความแข็งแกร่งในการโจมตีได้มากยิ่มขึ้น ทำให้แรงระเบิดกระจายเป็นวงกว้าง]

แม่ว่าค่าสถานะโดนรวมของเจ้าเห็ดแฝดระดับ 6 จะไม่ดีเท่า หลิง ซี แต่ค่าสถานะ วิญญาณของมันก็นับว่าสูงมาก ไล่ตามหลิง ซี ไปติดๆ

หลิน ยู จำได้ว่าถ่าสถานะนี้ส่งผลต่อความแรงของสกิลระเบิดเห็ด

หลังจากที่เลื่อนระดับขึ้นเป็น เห็ดแฝด ความแรงของเห็ดระเบิดก็เพิ่มขึ้นไปอีกขั้น และสกิลระเบิดต่อเนื่องก็สามารถระเบิดได้ 2 ครั้งอีก มันมีความแรงและระยะที่กว้างขึ้น

จากที่ข้อมูลที่เห็นเพียงอย่างเดียว คาดว่ามีเพียงไม่กินคนที่ต้านทานแรงระเบิดของเห็ดแฝดได้

เขาให้เจ้าเห็นแฝดประจำกันอยู่ในดินแดน ในที่สุดเขาก็สามารถว่าใจเดินทางออกไปไกลๆได้อย่างสบายใจซักที

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้

หลิน ยู ก็หยุดตามหามอนสเตอร์และรีบเดินทางกลับดินแดนพร้อมกับกองทัพพืชของเขาทันที

.....

ในเวลาเดียวกัน

นอกดินแดนของ หลิน ยู

ทันใดนั้นก็มีร่าง 2 ร่างปรากฏขึ้นพร้อมกันกองกำลังขนาดใหญ่

"ดูนั้น ตรงนั้นมีดินแดนอยู่"

"หือ? ใช่จริงๆด้วยฉันไม่นึกเลยว่าจะมีดินแดนอยู่ในที่แบบนี้"

ราชันทั้ง 2 คนเพิ่งเดินทางออกมาจากป่าได้ไม่นานก็ค้นพบดินแดนของ หลิน ยู พวกเขาค่อนข้างแปลใจ

แต่ทันใดนั้น ใบหน้าของพวกเขาก็เผยความละโมบและความโหดเหี้ยมออกมา

"ไปดูกัน ถ้าหากด้านในนั้นไม่มีราชันอยู่ เราจำทำลายดินแดนนี้และชิงทรัพยากรของเขามา"

"ตกลงกันก่อน ทรัพยากรทั้งหมดจะถูกแบ่งครึ่ง!"

ทั้ง 2 ตกลงกันก่อนจะเดินหน้าเข้าไปใกล้ดินแดนของ หลิน ยู

ในตอนนี้ ข้างกายพวกเขามีไอรอนแมน และ มิโนทอร์มือขวาน พวกมันทั้งหมดเป็นทหารที่ทรงพลัง

กองกำลังทั้งหมดของพวกเขาเป็นระดับ 5 มีทั้งหมดรวมกันมากกว่า 30 ตัว

ด้วยความแข็งแกร่งระดับ หากว่าเป็นราชันระดับ 5 ธรรมดาคงไม่สามารถป้องกันได้อย่างแน่นอน

ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกเขาไร้ยางอาย มุ่งโจมตีไปที่ดินแดนของ หลิน ยู ต้องการทำลายดินแดนเพื่อแย่งชิงทรัพยากรตอนที่เขาไม่อยู่

หลังจากที่ตรวจสอบบางอย่างแล้ว

พวกเขาก็ยืนยันได้ว่าไม่มีใครอยู่ในดินแดนจริงๆ พวกเขายิ่งประหลาดใจยิ่งขึ้นไปอีก

"เยี่ยม ไม่มีราชันอยุ่ในดินแดนนี้จริงๆ เขาไปข้างในแล้วทำลายแก่นกลางดินของเขากัน" ชายหนุ่มร่างผอมพูดอย่างมีความสุข

"ว่าแต่เถาวัลย์พวกนี้ละ?" อีกคนมองไปที่เถาวัลย์ขนาดยักษ์ที่กระจายออกไปทั่วพื้นที่ รวบๆพวกเขา "ฉันรู้สึกว่ามันแปลกๆนะ"

"มันก็แค่ต้นไม้ที่เลื้อยไปตามพื้นนั้นแหละ แปลกตรงไหน? ถ้าไม่รีบเด๋วราชันเจ้าของดินแดนที่นี้กลับมานะ!"

ชายหนุ่มร่างผอมกระตุ้นเขา

เขาไม่สนใจเพื่อนของเขาอีกต่อไป สั่งให้ไอรอนแมนของเขาโจมตีไปที่เถาวัลย์ขนาดยักษ์ทันที และเดินฝ่าเข้าไปในดินแดน

เขาเพิ่งเห็นว่าตำแหน่งของกำแพงดินแดนอยู่ไม่ไกลจากเขา

ตราบใดที่สามารถผ่านกำแพงนี้ไปได้และทำลายแก่นกลางของดินแดน ทรัพยากรทั้งหมดในนี้จะกลายเป็นของพวกเขา

ชายคนนี้เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการทรัพยากรอย่างเร่งด่วน

หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็กลายมาเป็นคนที่ไร้ปราณีสั่งให้มิโนทอร์มือขวานเข้าไป

ทั้ง 2 คนยืนรออยู่ด้านนอกคอยออกคำสั่งกับกองทัพของพวกเขา

ด้วยลักษณะของดินแดน นี้เกรงว่าคงไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโดนโจมตีเมืองแบบนี้

เพียงแต่ 2 คนนี้ไม่ได้สังเกต

ไม่นานหลังจากที่กองกำลังของพวกเขาบุกเข้าไปลึก ทันใดนั้นหมอกสีชมพูก็กระจายตัวออกมาจากป่าเถาวัลย์ หมอกพิษลอยออกมามากขึ้นเรื่อยๆ เขาปิดล้อมกองกำลังของพวกเขาในพริบตาบดบังสายตาของพวกเขาเอาไว้

"ไม่ดีแล้ว นี้มันซุ่มโจมตี ถอยกลับมาเร็ว!"

ทั้ง 2 คนหน้าซีดทันทีพวกเขาออกคำสั่งด้วยความตกใจ รีบสั่งทหารให้ถอยกลับทันที ขณะเดียวกันตัวเองก็รีบถอยออกมาให้พ้นจากระยะของหมอกพิษ

"บ้าเอ้ย! พวกเราโดยหลอกเข้าแล้ว รีบหนีกันเถอะ!"

พวกเขาทั้ง 2 เลิกสนใจดินแดน และรีบวิ่งออกจากป่าเถาวัลย์อย่างสุดชีวิต

แต่พวกเขาก้าวออกไปได้แค่ไม่กี่ก้าว เถาวัลย์เล็กๆนับไม่ถ้วนที่เลื้อยอยู่ตามพื่้นก็พุ่งเข้าหาพวกเขาจากทุกทิศทาง

กองทัพของพวกเขาที่ถูกลากเข้าไปในหมอกพิษทีละตัวๆ เสียงกรีดร้องของมิโนทอร์กับเสียงเครื่องจักรที่ถูกทำลายดังออกมาอย่างต่อเนื่อง

พวกเขาต่อต้านมันไม่ได้แม้แต่น้อย

ทั้ง 2 คนหน้าซีด

เขาไม่สนใจแล้วว่าทำไมที่นี้ถึงมีดินแดนที่แข็งแกร่งขนาดนี้อยู่ เขารู้เพียงแต่ว่าต้องเอามือปิดจมูกและหลบเถาวัลย์ให้พ้น ต้องรีบออกไปจากที่นี้!

อย่างไรก็ตามทันทีที่เขามาถึงชายขอบของป่าเถาวัลย์ ชายหนุ่มผอมแห่งก็ได้ยินเสียงกรีดร้องออกมาจากด้านข้างของเขา เพื่อนของเขาถูกเถาวัลย์รัดพันจนล้มลงไปกับพื้น

"ไม่! ช่วยฉันด้วย! ช่วยฉัน! ฉันยังไม่อยากตาย!"

ชายคนนั้นกรีดร้องและดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง

บนร่างกายของเขามีเถาวัลย์รัดพันมากขึ้นเรื่อยๆ มันมัดตัวเขาและพาเข้าไปในหมอกพิษ

เสียงกรีดร้องได้หยุดลงทันที