ตอนที่ 44 ฟาร์มสัตว์เลี้ยง

ตอนที่ 44 ฟาร์มสัตว์เลี้ยง

"???"

หน้าของ หลิน ยู เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม เขาเกือบจะสถบมันออกมาดังๆ

ช่างมันเถอะ นี้มันจดหมายคำสาปหรือไงเนี้ย

เป็นไปได้ไหมว่าคำสาปจะล้มเหลว

แต่เขาค่อยๆรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ

สายตาของเขาถูกดึงดูดด้วยเนื้อหาในกระดาษอย่างรวดเร็ว

"ยินดีด้วย เจ้าคนแปลกหน้า ถ้าคุณอ่านจดหมายฉบับนี้ แสดงว่าคุณใกล้จะตายแล้ว...!"

"ฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่จะบอกคุณว่าพื้นที่ๆคุณอยู่ตอนนี้เป็นหนึ่งในพื้นที่ขนาดใหญ่จำนวนนับไม่ถ้วนที่ทำหน้าที่เป็นฟาร์มของเหล่าราชัน..."

"ตอนนี้คุณคงยังมีข้อสงสัยมากมายในใจ แต่ฉันอยากจะบอกว่าที่นี้ไม่ใช้ทวีปดึกดำบรรพ์ที่แท้จริง..."

"ราชันกลุ่มใหม่ทุกคนจะถูกสู่มไปยังภูมิภาคต่างๆ ได้รับทรัพยากรที่จะพัฒนาตัวเอง หลังจากที่เลื่อนขั้นไปถึงระดับ 6 พวกเขาจะถูกบังคับให้ออกจากภูมิภาคนี้โดยอัตโนมัติ และมุ่งไปยังทวีปดึกดำบรรพ์ที่แท้จริง ซึ่งเป็นที่ๆเราต้องไป เหมือนเราออกท่องโลกกว้าง"

"คนแปลกหน้า แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณมาจากโลกไหน หรือตอนนี้เวลาผ่านไปนานเท่าไร แต่เนื่องจากคุณสามารถเอาชนะกองกำลังที่ฉันทิ้งเอาไว้ นั่นแสดงว่าคุณมีความแข็งแกร่งใกล้เคียงกับระดับ 6 แล้ว..."

"แต่น่าเสียดาย เส้นทางไปสู่ทวีปดึกดำบรรพ์ที่แท้จริงในบริเวณนี้ถูกปิดกั้นไว้หมดแล้ว เมื่อไปถึงระดับ 6 คุณจะถูกวาปไปโดยผู้ที่ควบคุมพื้นที่นี้และกลายเป็นทรัพยากรให้คนเหล่านั้นพัฒนาต่อไป..."

"พวกเราเคยกลุ่มเพื่อที่จะสู้กลับแล้ว แต่ทั้งหมดล้มเหลว คนเหล่านั้นมีพลังมากกว่าที่เขาคิดไว้ ต่อหน้าพวกเขาเราก็ไม่ต่างจากมดปลวก!"

"เมื่อคุณได้อ่าจจดหมายฉบับนี้ แสดงว่าผมนั้นได้ตายไปแล้ว สำหรับคุณผมถึงว่าชะตาลิขิตให้เรามาเจอกัน ผมจะให้คำแนะนำสุดท้ายกับคุณ มีทางเดียวที่จะหนีออกไปจากพื้นที่นี้ได้ นั้นคือการผ่านอาณาเขตสายหมอก เพื่อไปยังพื้นที่ใหญ่อื่นๆ"

"จำเอาไว้คุณมีโอกาศแค่ครั้งเดียว หลังจากผ่านไป 1 เดือนนับจากวันที่คุณมาถึง อาณาเขตสายหมอกจะออกกำลังลงในช่วงเวลา 1  ในตอนนั้นจะเป้นช่วงเวลานี้หมอกอ่อนกำลังที่สุดอีกด้วย รวบรวมกองกำลังทั้งหมอของคุณ เก็บดินแดนไว้ในไขมุกซะ"

"หากคุณทำสำเร็จ โปรดอย่าลืมล้างแค้นให้พวกเรา ล้างแค้นให้บรรบุรุษของเราที่เสียสละชีวิตบนเส้นทางแห่งการต่อสู้นี้ด้วย!!!"

....

....

หลังจากอ่านข้อความในจดหมาย หลิน ยู ก็รู้สึกตกใจ

เขายืนอยู่อย่างนั้น ตกตะลึงจะพูดไม่ออก หัวใจของเขาเหมือนจมอยู่ในพายุ มันสับสน และว้าวุ่น

พื้นที่ๆเขาอยู่นี้...

มันคือพื้นที่ฟาร์มของราชันงั้นเหรอ?

หลังจากที่ราชันทั้งหมดมาถึงระดับ 6 พวกเขาจะถูกวาปไปเป็นทรัพยากรให้กับราชันคนอื่น เพื่อพัฒนาระดับขึ้น!?

ข่าวอันนี้ราวกับสายฟ้าฟาดใส่เขาอย่างรุนแรง ทำให้เขาต้องใช้เวลานานกว่าจะฟื้นคืนสติ

ไม่น่าแปลกใจ...

ไม่น่าแปลกใขเลย จู่ๆทำไมพวกเขาถึงหายไปหลังจากเลื่อนขึ้นเป็นระดับ 6 มันเป็นแบบนี้นี่เอง!

ในที่สุดเขาก็ได้รู้ความจริงแล้วในตอนนี้

ผู้คนจำนวน 10 ล้านคนในพื้นที่เป็นเพียงกลุ่มสัตว์ที่ถูกเลี้ยงเพื่อสังหารเท่านั้น

นี้มันน่ากลัวจริงๆ!

หลิน ยู ไม่คิดว่าการกระทำโดยไม่ได้ตั้งใจของเขาจะได้ทำให้ได้รู้ความลับที่น่าตกใจแบบนี้

ตามคำอธิบายในจดหมาย หนึ่งเดือนหลังจากราชันมาถึง จะเป็นช่วงเวลาที่อาณาเขตสายหมอกอ่อนกำลังลง มันจะเป็นแบบนี้ช่วงหนึ่ง

กล่าวอีกอย่างก็คือตอนนี้เขาเหลือเวลาอีกเพียงครึ่งเดือนเท่านั้น หากเขาไม่สามารถบรรลุความแข็งแกร่งพอที่จะผ่านอาณาเขตสายหมอกไปได้ คงมีเพียงความตายที่รอเขาอยู่

ไม่มีทางเลือกที่ 2 อีกแล้ว

แต่นี้เป็นปัญหา

ตามที่ หลัว เหล๋ย พูดมาก่อนหน้านี้ หมอกสีเทานี้สังหารได้แม้แต่ราชันระดับ 5

ยิ่งไปกว่านั้นดินแดนของเขายังอยู่ที่นี้

แม้ว่าตัวเขาจะฝ่าหมอกออกไปได้สำเร็จ แต่ดินแดนของเขายังไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้

เมื่อดินแดนถูกทำลาย ตัวเขาก็คงหนีไม่พ้นความตาย

"มีวิธีอื่นอีกไหมนะ!"

หลิน ยู อดไม่ได้ที่จะมองไปของอีกอย่างที่อยู่ในกล่อง ลูกบอลสีเทานี้

เขารู้สึกว่าคนที่ทิ้งจดหมายนี้ไว้วางแผนไว้แบบนี้แล้ว เขาต้องคำนึงถึงสถานการณ์เหล่านี้ด้วย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่อธิบายอะไรเยอะขนาดนี้

ด้วยความประหลาดใจ เขาหยิบบอลสีเทาขึ้นในไว้บนมือ ข้อมูลของมันก็ปรากฏในดวงตาเขา

[ชื่อ : ไข่มุกแห่งการอพยพ]

[ความสามารถ : สามารถเก็บแก่นกลางของดินแดนไว้ได้ชั่วคราวเพื่อใช้ในการย้ายดินแดน สามารถซ่อนระดับพลังได้ และใช้สร้างหอคอยเวทย์ได้]

[ระยะเวลาที่สามารถใช้ได้ : 5 วัน]

[ความต้องการ : พลังเวทย์(ระดับดินแดน * 10000) , แก่นกลางดินแดน 1 อัน]

.....

คนที่ทิ้งจดหมายนี้ไว้เป็นคนเจ้าแผนการจริงๆ

นอกจากนี้ ไข่มุกแห่งการอพยพนี้ยังมีความสามารถที่ทรงพลังมาก นั้นคือ การซ่อนระดับพลัง

ด้วยวิธีนี้ หลิน ยู สามารถที่จะเลื่อนระดับของดินแดนเป็นระดับ 6 ก่อนที่จะใช้ไข่มุกนี้ หลังจากที่แก่นกลางดินแดนถูกดูดเข้าไปแล้ว ระดับพลังของเขาก็จะถูกซ่อนไว้ คนเหล่านั้นไม่สามารถตรวจเจอได้

สุดท้ายใครจะคอยดูฝูงมดอยู่ตลอดเวลา

และนี้ยังเป็นโอกาศเดียวของเขาที่จะหนีออกจากพื้นที่นี้

การผ่านสายหมอกด้วยความแข็งของระดับ 6 จะต้องดีกว่าแน่นอน

เขาเริ่มมีความหวัง ปัญหาใหญ่ได้รับการแก้ไขแล้ว คนเขียนจดหมายนี้ดูแคลนไม่ได้จริงๆ

แต่น่าเสียดาย

คนที่น่าทึ้งและเก่งกาจขนาดนี้ยังลงเอยด้วยความตาย เกรงว่าเขาคงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการสร้างไข่แห่งการอพยพ

เขาไม่ได้หวังว่ามันจบลงอย่างสวยงาม แต่หากมีโอกาศในอนาคต ความเกียจชังและความแค้นที่เขามีจะต้องถูกสะสางอย่างแน่นอน แม้ว่าจดหมายนี้จะไม่ได้บอกว่าเขาจะไม่ปล่อยคนที่ปฏิบัติกับเขาเหมือนสัตว์ไป

แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขาก็อดที่ไม่ได้ที่ก้าวถอยไปข้างหลัง พร้อมมองดูรอบๆ

แม้ว่าอาคารส่วนใหญ่จะผุพัง เห็นได้ชัดว่านี้เคยเป็นดินแดนของราชันคนหนึ่ง

ชัดเจนแล้ว ว่าทำไมถึงไม่มีการเตือนให้ทำลสยรังของมอนสเตอร์ เพราะว่าที่นี้ไม่ใช่รังของมอนสเตอร์

เขาไม่รู้ว่าจะคนแบบพวกเขาอีกกี่กลุ่มกันที่มายังโลกนี้หลังจากที่โลกเก่าถูกทำลาย หลังจากนั้นพวกเขาก็ถูกสังหารราวกับแกะอ้วนที่เลี้ยงไว้เชือด

"หลับในสบายนะเพื่อน ความแค้นของนาย...ฉันจะล้างแค้นให้เอง!"

หลิน ยู บอกกับตัวเอง ทำความเครารพไปที่ซากปรักหักพัง ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ราวกับเขาสาบานกับตัวเอง

ในที่สุดหีบสมบัติตรงหน้าของเขาก็สูญเสียพลังไป กลายเป็นเศษหินร่วงลงกับพื้น ซึ่งถือว่าจบภารกิจของมันแล้ว

หลิน ยู มองไปรอบๆ ครู่หนึ่งและพูดกับพืชที่เหลือว่า "ไปพวกเขา กลับกันเถอะ!"

หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังและเดินออกไปจากถ้ำ มุ่งหน้ากลับไปยังดินแดน

....

มันเป็นการเดินทางที่ราบรื่น

เขาไม่เจอมอนสเตอร์เลยซักตัวเดียว

เมื่อ หลิน ยู เดินออกมาที่ปากทางเข้าถ้ำ ผู้คนที่โดยรอบก็หายกันไปหมดแล้ว อาจเป็นเพราะเขาหวาดกลัว แรงสั่นสะเทือนจากการต่อสู้

แต่ก็ไม่เป็นไร ดีที่ไม่มีคนรู้ว่าเขากลับออกมาจากถ้ำได้

หลังจากที่ระบุทิศทางเสร็จแล้ว หลิน ยู รีบกลับไปยังดินแดน

ท้องฟ้าก็ค่อยๆมืดลง