ตัวประกอบแรงค์ EX — 0040

11. อากาศแจ่มใส, ท้องฟ้าเริ่มกระจ่าง (4)

* * *

ย้อนกลับไปในเดือนกุมภาพันธ์ ช่วงที่กระแสมายาเกตกำลังร้อนแรง

ชั้นบนสุดของตึกระฟ้าในย่านจองโน 1-ก, กรุงโซล ซึ่งเป็นที่ตั้งของทีมสิงโตแดง หนึ่งในทีมบุกต่างโลกยักษ์ใหญ่ของเกาหลีใต้ และหนึ่งในสิบสุดยอดทีมบุกของโลก

ในห้องทำงานของหัวหน้าทีม

‘ราชันเพลิงสีชาด’ ย็อมบังยอล กำลังคุยตัวต่อตัวกับ ‘มังกรแดงน้อย’ ย็อมจุนยอล

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว ปีนี้จะเรียนที่โรงเรียนแสงเงินต่อ”

เดิมที ย็อมจุนยอลตัดสินใจไปเรียนต่างประเทศหนึ่งปี โดยเริ่มจากปีนี้

สิ่งที่เปลี่ยนการตัดสินใจของเขาก็คือ ‘จอมโจรผาแดง’ ผู้ปรากฏตัวในงานประมูลมายาวันขึ้นปีใหม่

“จุนยอล คิดดีแล้วหรือที่จะยกเลิกการไปเรียนต่างประเทศ?”

“ครับพ่อ ในช่วงเดือนมีนาคม ผมจะแวะไปดูศูนย์ฝึกเพลเยอร์ของอเมริกากับจีนอย่างละสองสัปดาห์ จากนั้นก็จะกลับเกาหลีทันที”

“พ่อก็อยากให้จุนยอลอยู่ที่เกาหลีต่อ แต่ว่า…”

ย็อมจุนยอลกางโฮโลแกรมแล้วพูด

“ผมยังสนใจโครงการแลกเปลี่ยนเพลเยอร์เยาวชนระหว่างจีน-ญี่ปุ่น-เกาหลี ที่จะจัดขึ้นในปีนี้หรือปีหน้าด้วย”

โฮโลแกรมกำลังแสดงภาพ ‘กำแพงไฟ’ ที่มีความละเอียดต่ำมาก

“และผมอยากอยู่เกาหลีต่อเพื่อตามหาจอมโจรผาแดง”

เมื่อย็อมจุนยอลกดปุ่มเล่น กำแพงไฟได้รวมตัวกันแล้วพุ่งขึ้นฟ้า

เขายังคงรู้สึกทึ่งกับฉากที่ได้เห็นมาแล้วนับร้อยครั้ง

แสงประทานจะไม่มีวันซ้ำกัน

แล้วทำไมสิ่งนี้ถึงดูเหมืองมังกรแดงนัก?

ความเร็วในการยิง การคงสภาพ ขนาด และการควบคุม…

เทคนิคของจอมโจรผาแดงสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ

ราวกับเขากำลังได้รับชม ‘ตัวเองในอุดมคติ’

“…ผมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ คงแค่บังเอิญคล้ายกัน แต่ขออนุมานว่าเป็นพลังชนิดเดียวกัน… ไม่เพียงจอมโจรผาแดงจะมีมังกรแดงแบบผม แต่เขายังแข็งแกร่งกว่ามาก”

ย็อมบังยอลรู้สึกกระอักกระอ่วนเมื่อได้เห็น ‘ความชื่นชม’ ในแววตาบุตรชาย

ย้อนกลับไปในตอนที่ตัดสินใจแต่งงานกับลูกหลานเผ่ามังกร เขายอมตัดใจจากการมีทายาท

แต่แล้วสวรรค์กลับประทานลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาให้อย่างน่าอัศจรรย์ ลูกคนนี้คือความภูมิใจสูงสุดในชีวิตย็อมบังยอลมาโดยตลอด

ย็อมจุนยอลจึงไม่ควรชื่นชมใครนอกจากตนหรือเผ่ามังกร

ถึงจะยอมรับในฝีมือจอมโจรผาแดง แต่หัวใจผู้เป็นพ่อมิอาจยอมรับเรื่องแบบนี้

“แล้ว? ถึงยังไงก็ไม่มีเด็กคนไหนเก่งกว่าลูกอยู่ดี! จอมโจรผาแดงคงจะเป็น… เพลเยอร์มากประสบการณ์ระดับเดียวกับพ่อ!”

“ครับ ก็คงงั้น”

ย็อมจุนยอลเห็นด้วยกับคำพูดของพ่อด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

‘แต่ไม่ว่ายังไง เราก็ต้องตามหาตัวจอมโจรผาแดงให้พบ’

ย็อมจุนยอลสืบประวัติจอมโจรผาแดงอย่างละเอียดในช่วงที่หยุดพักร้อน

ขุดคุ้ยทุกประจักษ์พยานและเงื่อนงำ

“มีสองสิ่งที่สะกิดใจผม อย่างแรกคือคำให้การของอีเรนา นักเรียนปีหนึ่งของโรงเรียนแสงเงิน เด็กที่ถูกพ่อแม่บังคับให้เข้าร่วมงานประมูลมายา ซึ่งยอมตอบทุกคำถามของตำรวจอย่างให้ความร่วมมือ ยกเว้นในส่วนคำสาบานให้เงียบ… แต่พอเป็นเรื่องเกี่ยวกับจอมโจรผาแดง เธอให้การวกไปวนมาราวกับพยายามช่วยปกปิด”

ถ้าจอมโจรผาแดงมีหน้าตาและความสามารถเหมือนกับเขาจริง อีเรนาคงพยายามปกปิดเพื่อช่วยเหลือรุ่นพี่ที่โรงเรียน

แต่นั่นคือทั้งหมดจริงหรือ?

เป็นไปได้ไหมว่ามีเหตุผลอื่น?

ย็อมจุนยอลพูดต่อขณะคิดถึงตรงนี้

“ประการที่สอง คีย์เวิร์ดที่น่าสงสัยในเอกสารที่ถูกกู้คืนจากซากหอประชุมลอยฟ้า… จากบรรดาเอกสารที่ทีมสิงโตแดงรวบรวมมาได้ มีเพียงส่วนน้อยที่กู้คืนได้สำเร็จ… พ่อยังจำคีย์เวิร์ดแปลกๆ ในนั้นได้ไหม”

“จำเรื่องเอกสารได้ แต่ไม่รู้ว่าลูกกำลังพูดถึงคำไหน”

“ซาวอลเซอึม… ตอนแรกทางเราเข้าใจว่าเป็นรหัสลับ แต่ในความเป็นจริง นั่นคือชื่อและนามสกุลของเด็กปีหนึ่งที่สอบผ่านโรงเรียนแสงเงินแล้ว และถูกกำหนดให้เข้าเรียนห้องเดียวกับอีเรนา… ผมเป็นสภานักเรียน จึงมีสิทธิ์ตรวจสอบรายชื่อนักเรียนทั้งหมด และพบว่าเด็กคนนั้นถูกรายงานว่าหายตัวไปในช่วงปลายปีก่อน แต่ถูกระบุว่าเป็นคดีหนีออกจากบ้านทั่วไป”

ย็อมจุนยอลสรุปเหตุผล

“ทั้งสองเกี่ยวข้องกับโรงเรียนมัธยมปลายแสงเงิน แถมยังเป็นปี 1/0 เหมือนกัน จะเป็นแค่เรื่องบังเอิญจริงหรือ?”

นึกแล้วเชียว ลูกชายของฉันทั้งฉลาด หล่อเหล่า เก่งกาจ สุภาพ ถ่อมตน ทะเยอทะยาน และสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ!

ลูกชายของฉันเจ๋งที่สุด!

ย็อมบังยอลเตรียมพ่นคำอุทาน แต่เขาพยายามระงับอาการตื่นเต้นจนเกินพอดี แล้วกล่าวกับบุตรชายด้วยเสียงเข้มงวด

“…จอมโจรผาแดงทำลายงานประมูลมายาได้ด้วยตัวคนเดียว หมายความว่าเขามีทั้งเครือข่ายข้อมูลและพลังพิเศษที่น่าสะพรึง ไม่ว่ายังไงก็ห้ามเข้าไปยุ่งเด็ดขาด! พ่อไม่อนุญาต! ให้ลูกไปเรียนต่อต่างประเทศยังดีเสียกว่า แลกกับการกลับเกาหลีบ่อยๆ และคอยติดต่อกันทุกวัน นอกจากนั้นห้ามไปไหนมาไหนโดยไม่มีบอดี้การ์ด!”

ไม่มีคำด่าทอหลุดจากปากของย็อมบังยอล—คุณพ่อผู้แสนจะเห่อลูกชาย

“ท่านพ่อ ขอบคุณที่คอยดูแลมาตลอด แต่ผมตั้งใจแล้วว่าจะเรียนต่อที่โรงเรียนแสงเงินเพื่อตามหาจอมโจรผาแดง”

“จุนยอลล…”

จอมโจรผาแดงมีพลังคล้ายตน แต่แข็งแกร่งกว่ามาก

ไม่ว่ายังไงก็หาให้พบ

ย็อมจุนยอลไม่สนใจคำโน้มน้าวของย็อมบังยอล สายตาจดจ่ออยู่เพียงรายงานเกี่ยวกับมายาเกต

“ไม่ต้องกังวลไปหรอก ย็อมบังยอล”

“ท่านยงเจกอน!”

ยงเจกอน เผ่ามังกรประหลาดที่อาสาเป็นครูโรงเรียนแสงเงิน ด้วยการทำพันธสัญญากับเสือเหลืองเพื่อผนึกพลังของตนไว้ ปรากฏตัวในห้องหัวหน้าทีมโดยไม่ให้สุ้มเสียง

คนรักอิสระ ไม่สิ เผ่ามังกรรักอิสระ ยงเจกอน สามารถปรากฏตัวได้ทุกที่ทุกเวลาที่เขาต้องการ

“ตราบใดที่ข้ายังเป็นครูของโรงเรียนแสงเงิน ไม่ต้องเป็นห่วงย็อมจุนยอลเกินไปนัก”

“ขอความกรุณาด้วยครับ ท่านยงเจกอน!”

ยงเจกอนมองดูทิวทัศน์ยามค่ำคืนด้านนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าเจือความสุข

“ข้าอยากเห็นความเป็นไปในโรงเรียนแสงเงินปีนี้เต็มแก่แล้ว ทั้งจุนยอลและซูเปอร์โนว่าไร้นาม… ถ้ามีจอมโจรผาแดงด้วยก็ดีสิ”

มังกรประหลาดตนนี้จะเหลือกตากลับด้านทุกครั้งที่กำลังคาดหวังเรื่องสนุก

ได้เห็นดวงตาดังกล่าว ย็อมบังยอลทำได้แค่ปิดปากเงียบแม้จะตื่นตระหนก

* * *

ปีสองของโรงเรียนแสงเงิน สตาร์เพลเยอร์แห่งสภานักเรียน ลูกหลานเผ่ามังกร ‘มังกรแดงน้อย’ ย็อมจุนยอล

เขาย่างกรายมาหาพวกเราราวกับมีธุระ

ทันทีที่ย็อมจุนยอลย่ำเท้า ทางเดินในโรงเรียนพลันกลายเป็นรันเวย์ (เดินแบบ) และเครื่องแบบโรงเรียนแสงเงินกลายเป็นคอลเลกชันฤดูใบไม้ผลิ

“จุนยอลบอกว่าจะกลับจากต่างประเทศก่อนกำหนดน่ะ! เดิมทีวางแผนไว้ว่าจะเรียนอยู่ที่นั่นตลอดปีสอง!”

“หลังจากนี้พวกเราจะได้เรียนร่วมห้องกับมังกรแดง? เรื่องจริงหรือเนี่ย!”

“พี่จุนยอลเท่จริงๆ … ตัวจริงยิ่งเท่ระเบิด~”

“จุนยอลอายุเท่าพวกเรา”

“ถ้าหล่อฉันก็เรียกพี่หมดนั่นแหละ! ไม่มีแบ่งแยกหรอกนะ”

ดูเหมือนนักเรียนปีหนึ่ง สอง และสามส่วนใหญ่จะทราบข่าวการมาโรงเรียนของเขา

สมองของฉันกำลังสับสนเพราะมีบางสิ่งติดอยู่ในใจ

ย็อมจุนยอลควรจะเรียนอยู่เมืองนอกไม่ใช่หรือ แล้วทำไมถึงกลับมา?

อย่าบอกนะว่า

‘…เราก็ไม่ได้ทำอะไรพลาดสักหน่อย’

เขารู้ตัวจริงของจอมโจรผาแดงแล้ว?

ขณะกำลังประหม่า

ย็อมจุนยอลหยุดอยู่ตรงหน้าซาวอลเซอึม

“ขอคุยด้วยหน่อยสิ เซอึม”

ดูเหมือนว่ายังจุนยอลมีเรื่องจะคุยกับซาวอลเซอึม

โล่งอกไปที

‘แต่ในเกม ย็อมจุนยอลกับซาวอลเซอึมไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย’

ย็อมจุนยอลตายตอนจูซูย็อกเรียนปีสอง

ซาวอลเซอึมจะถูกช่วยในเดือนเมษายนตอนจูซูย็อกเรียนปีสาม ดังนั้นพวกเขาไม่เคยพบกัน

“มีอะไรก็พูดมาเลย ให้ทุกคนได้ยินพร้อมกัน”

เม็งเฮียวทงพูดพลางดันซาวอลเซอึมไปหลบหลังตน

ดูเหมือนว่าสมัยม.ต้น เขาจะทะเลาะกับพวกรุ่นพี่บ่อยเพราะฝีมือดีและได้รับรางวัลมากมาย จึงหวาดระแวงพวกรุ่นพี่เป็นพิเศษ

แน่นอน เม็งเฮียวทงสวนรุ่นพี่ทุกคนที่มาหาเรื่องจนหน้าหงาย จนกลายเป็นตำนานอันยิ่งใหญ่

บุคลิกที่สง่างามของเม็งเฮียวทงทำให้ดวงตาย็อมจุนยอลเป็นประกายเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรหรอก เฮียวทง”

ซาวอลเซอึมยุติการเผชิญหน้าระหว่างทั้งสอง

แล้วมองเข้าในไปในดวงตาย็อมจุนยอล

“ฉันก็มีเรื่องอยากจะคุยกับรุ่นพี่ย็อมจุนยอลเหมือนกัน!”

“ตกลง ขอเวลาสักครู่ก่อนจะเริ่มคาบโฮมรูม ขอโทษนะที่แวะมาหากะทันหัน”

ย็อมจุนยอลหันหน้าไปทางแฟนๆ ที่มารวมตัวกัน

ใกล้กับทางเข้าอาคารเรียนปีหนึ่ง เขายิ้มให้กลุ่มแฟนคลับโดยมีฉากหลังเป็นใบซากุระปลิวไปตามลม

มิติดังกล่าวกลายเป็นพื้นที่แห่งการรัวชัตเตอร์ทันที

“เอาล่ะ พอดีฉันอยากจะคุยกับเซอึมตามลำพัง ขอความเป็นส่วนตัวด้วยนะ”

กรี๊ดดด!

ความถี่ของเสียงกรี๊ดสูงจนราวกับจะดังไปถึงชั้นบรรยากาศ

ฟังแล้วแสบแก้วหูฉิบหาย

“จุนยอล มองมาทางนี้ค่ะ! ทางนี้!”

“ค่ะ! พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ!”

“นี่! ทุกคน! กลับกันเถอะ”

“ถึงจุนยอลจะพูดแบบนั้น แต่อยากแอบฟังจังเลยน้า~”

“ฉันก็อยากฟังเหมือนกัน อยู่ต่อไม่ได้จริงหรือ?”

“กลับไปที่โรงยิมเถอะน่า”

“วันนี้ฉันจะเขียนไดอารีก่อนเข้านอน… สองครั้ง!”

กลุ่มแฟนๆ เริ่มสลายตัวหลังจากได้ยินคำขอร้องจากย็อมจุนยอล

บางคนผิดหวังและไม่อยากก้าวไปไหน แต่ก็ถูกกลุ่มแฟนๆ นิสัยดีลากตัวไป

เมื่อกลุ่มแฟนคลับซาลง คราวนี้สายตาของเขาหันมาทางพวกเรา

ดูจากบรรยากาศ รีบเผ่นดีกว่า

“เม็งเฮียวทง รีบไปกันเถอะ! ซาวอลเซอึม อย่าเข้าห้องสายนะ!”

“ด…เดี๋ยวก่อน รองหัวหน้าห้อง…”

“พวกเราขอตัวก่อนนะครับ!”

ฉันทักทายย็อมจุนยอลอย่างสุภาพ แล้วลากตัวเม็งเฮียวทงเข้าไปในตึกเรียนปีหนึ่ง

เม็งเฮียวทงจำใจต้องตามมา แต่สีหน้าของเขายังดูกังวล

หากมองผิวเผิน ซาวอลเซอึมดูเป็นคนอ่อนแอ ส่วนย็อมจุนยอลก็ดูแข็งแกร่งเหลือเกิน จึงเป็นธรรมดาที่เขาจะกังวล

“จะไม่เป็นไรแน่ใช่ไหม? รองหัวหน้าห้อง”

“ใช่ รุ่นพี่ย็อมจุนยอลเป็นคนดี คนดังอย่างเขาถ้าทำตัวแย่จะถูกนำไปเขียนข่าวทันที ไม่กล้าทำอะไรตามใจหรอก”

“เขาเป็นคนดัง?”

ฉันใช้โฮโลแกรมฉายบทความที่เขียนถึงย็อมจุนยอล

เม็งเฮียวทงจ้องหน้าจอด้วยความอยากรู้อยากเห็น ประหนึ่งว่าไม่เคยรู้จักย็อมจุนยอลมาก่อนจริงๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขามิอาจละสายตาจากวิดีโอ ‘ไฮไลต์’ การบุกต่างโลกและโค่นเอนามีของย็อมจุนยอลได้เลย

ทันใดนั้น

〈สกิล ‘พลังโชคชะตา’ ถูกกระตุ้น〉

เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น

ฉันตัดสินใจปลีกตัวขณะเม็งเฮียวทงหมกมุ่นอยู่กับหน้าจอโฮโลแกรม

“ไปห้องน้ำก่อนนะ”

“อื้อ”

ได้ฟังคำตอบแบบขอไปทีของเม็งเฮียวทง ฉันกวาดสายตาไปรอบๆ

‘ลางบอกเหตุล่วงหน้าสินะ… ต้องใช้เส้นทางเพลเยอร์ไหมเนี่ย’

ทันใดนั้นเอง มีบางสิ่งดึงดูดสายตาฉัน

บนทางเดินอันเงียบสงบรอบห้องเรียน ดอกซากุระหนึ่งกลีบกำลังเคลื่อนไหวอย่างผิดธรรมชาติ

กลีบดอกที่มีสีแดงสดกว่าปกติมาก กำลังกระดุกกระดิกต่อหน้าฉัน

‘…บอกให้ตามไปสินะ’

ฉันตัดสินใจเดินตามกลีบดอกซากุระไป

มันลอยขึ้นจากพื้นแล้วปลิวไปตามทางเดินที่ไม่มีลม

ระหว่างทางผ่านนักเรียนสองสามคน แต่กลับไม่มีใครสนใจเลย

เดินมาได้สักพัก ฉันมาถึงห้องเรียนวัฒนธรรมดั้งเดิมที่ตั้งอยู่สุดทางเดินชั้นสองของตึกเรียนปีหนึ่ง

‘โชคดีที่แทบไม่มีคนใช้ห้องนี้เลย… และตอนนี้ใกล้จะถึงคาบโฮมรูมแล้ว จึงไม่มีใครอยู่’

ภาพวาดสไตล์ตะวันออกที่แขวนอยู่บนผนัง ถูกตกแต่งด้วยกระดาษฮันจิอย่างงดงาม รวมถึงหุ่นจำลองหลายสิบตัวใกล้กับผนังที่สวมชุดฮันบกสไลต์ต่างๆ ซึ่งถักจากผ้าไหม ด้ายหยก ผ้าฮังลา ผ้าไหมคุณภาพสูง และผ้าเกาหลีโบราณ

จากระยะไกล ฉันมองเห็นชุดลำลองทั่วไป ชุดพิธีการ เครื่องแบบทหารเก่า และเครื่องแบบราชการที่ปักตรามังกรกับเสือ

‘จะลงทุนกับห้องเรียนที่ใช้ไม่บ่อยไปทำไมกัน?’

กลีบดอกซากุระสีแดงลอยไปติดกับหน้าต่างระแนง จากนั้นก็ปลิวหายไป

‘ที่นี่คือปลายทาง?’

หน้าต่างระแนงมีลักษณะเป็นซี่ไม้ ช่วยให้พอจะเห็นเหตุการณ์ด้านนอกนิดหน่อย

หลังจากลบตัวตน ฉันแอบย่องเข้าไปใกล้หน้าต่าง

‘นี่สินะ สิ่งที่อยากให้ฉันเห็น…’

ด้านหลังหน้าต่างคือซาวอลเซอึมกับย็อมจุนยอล

เนื่องจากบรรยากาศเงียบสงบมาก เสียงของทั้งคู่จึงได้ยินมาถึงตรงนี้

“รุ่นพี่ย็อมจุนยอลไม่ใช่จอมโจรผาแดงจริงๆ สินะครับ”

“…ถูกต้อง ฉันกำลังตามหาจอมโจรผาแดงอยู่เหมือนกัน”

เพียงพริบตา มือเท้าของฉันพลันหงิกเกร็ง

ชื่อที่น่าอับอายจนอยากจะลืม พรั่งพรูจากปากคนทั้งสองเป็นระยะ

‘พลังโชคชะตาถูกกระตุ้นเพื่อเรียกฉันมาฟังคำนี้รึไง…’

ดูเหมือนย็อมจุนยอลกำลังสืบหาจอมโจรผาแดงอยู่

ถ้าเป็นข่าวกรองของทีมสิงโตแดง ก็น่าจะเคยเห็นชื่อซาวอลเซอึมในรายการสิ่งของประมูล และน่าจะเดาได้ว่าจอมโจรผาแดงช่วยเหลือซาวอลเซอึมที่ถูกลักพาตัวไป

‘…ว่าแต่ ย็อมจุนยอลตามหาจอมโจรผาแดงไปทำไมล่ะ’

อยากจะเอาผิดเรื่องที่ยืมชื่อไปใช้?

“แล้วรุ่นพี่ย็อมจุนยอลตามหาจอมโจรผาแดงไปทำไมหรือ”

ซาวอลเซอึมช่วยถามแทนฉัน

“ฉันอยากเป็นศิษย์เขา”

เป็นคำตอบที่คาดไม่ถึง

“ศิษย์…? เท่าที่ทราบมา รุ่นพี่มีอาจารย์เป็นราชันเพลิงสีชาด ย็อมบังยอลและเผ่ามังกรอยู่แล้วนี่ครับ?”

“ฟังจากคำพูดของนาย จอมโจรผาแดงคงหน้าตาเหมือนฉันด้วยสินะ”

ซาวอลเซอึมรีบขมวดคิ้วพลางปิดปาก ราวกับกังวลว่าตนเผลอพูดในสิ่งที่ไม่ควรออกไป

ไม่เป็นไรหรอกน่า อีกเดี๋ยวคนก็รู้แล้วว่าฉันเลียนแบบย็อมจุนยอลได้แม้กระทั่งหน้าตา

“แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญ… ฉันคงทำแบบเดียวกันถ้ารู้ได้เรื่องราวของงานประมูลมายา แต่ก็อาจจะถูกท่านพ่อกับเผ่ามังกรห้ามไว้”

ย็อมจุนยอลเป็นคนดี

สมแล้วที่เป็นตัวละครที่ฉันควบคุม

“ทั้งพ่อและเผ่ามังกรคอยประคบประหงมฉันเกินไป จึงไม่สามารถฝึกฝนได้อย่างเต็มที่ ฉันแค่อยากจะแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น”

ย็อมจุนยอลมีทุกปัจจัยในการสตาร์เพลเยอร์ที่ทุกคนอิจฉา

แต่จุดแข็งอันดับหนึ่งของเขาไม่ใช่รูปทรัพย์ สายเลือด หรือพลังพิเศษ หากแต่เป็นความทะเยอทะยานอันแรงกล้า

“จอมโจรผาแดงน่ะแข็งแกร่งมาก แถมยังกล้าลุยเดี่ยวบุกทำลายงานประมูล… ทั้งเชื้อไฟล่วงหน้าที่แอบวางไว้อย่างแยบยล จังหวะและความเร็วในการจุดเชื้อไฟซ่อนเร้น พลังในการรักษากำแพงไฟ รวมถึงการควบคุมเปลวไฟได้ดั่งใจ… ฉันเลียนแบบสิ่งเหล่านั้นไม่ได้เลย”

“ใช่ครับ! เขาทั้งแข็งแกร่งแล้วก็ใจดีมาก! ถ้าไม่ใช่เพราะจอมโจรผาแดง ผมคงไม่มีโอกาสได้มาโรงเรียน ทางนี้ก็อยากเจอหน้าเขาสักครั้งเพื่อขอบคุณเหมือนกัน…”

“…จอมโจรผาแดงไม่เพียงจะแข็งแกร่ง แต่ยังเป็นที่รักของผู้คนด้วยสินะ”

ราวกับมิติรอบตัวฉันบิดเบี้ยวไปเล็กน้อย

เกิดจากปลายนิ้วที่หงิกเกร็งถึงขีดสุด

หยุดเสียที สภาพจิตใจของฉันพังยับเยินหมดแล้ว!

คนทั้งสองยังคงเอาแต่สรรเสริญจอมโจรผาแดงไปอีกสักพัก

พลังโชคชะตาเรียกฉันมาที่นี่เพื่อทำร้ายจิตใจกันรีไง?

โชคดีที่คาบโฮมรูมใกล้เข้ามา พวกเขาจึงจบบทสนทนาที่บั่นทอนจิตใจฉันด้วยการแลกเปลี่ยนรหัสอุปกรณ์

“โอเค ถ้ามีข้อมูลเพิ่มเติมให้โทรหาฉันทันที… หรือถ้าเดือดร้อนเรื่องไหนก็มาปรึกษาได้”

“…ถ้าคุณจอมโจรผาแดงอนุญาตนะครับ ในทางกลับกัน ถ้ารุ่นพี่สืบจนรู้ว่าใครคือจอมโจรผาแดง…”

“ได้สิ ไว้ฉันจะบอกให้”

“ครับ!”

ไม่… ไม่ดีแน่

จากนี้ไปต้องใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังมากขึ้น

‘อยากให้ฉันเป็นอาจารย์?’

แต่ถ้าย็อมจุนยอลแข็งแกร่งขึ้น ฉันคงโล่งใจไปหลายเปลาะ

เพราะคงจะดีไม่น้อยถ้าตัวละครที่ถูกกำหนดให้ตาย พัฒนาตัวเองจนสามารถเผชิญหน้ากับเหตุการณ์นั้น

‘ไม่คิดเหมือนกันว่าย็อมจุนยอลจะกลับมาเกาหลี แต่เราใช้ประโยชน์จากจุดนี้ได้’

ในเดือนหน้า ช่วงต้นเดือนพฤษภาคม

จูซูย็อกจะต้องเผชิญวิกฤติครั้งใหญ่

เป็นเหตุการณ์ร้ายแรงระดับที่ฉันหยุดด้วยตัวเองไม่ไหว

จำนวนคนตายและคนเจ็บจะสูงถึงสี่หลัก และเป็นเหตุการณ์ที่จุดชนวนความบาดหมางระหว่างจูโอกรุปกับ TC กรุปในเวลาถัดมา

เคยคิดหาวิธีรับมือมานาน แต่ถ้ายืมมือย็อมจุนยอลมาช่วยได้ ฉันอาจแก้ไขปัญหาได้อย่างเป็นธรรมชาติและหมดจด

แถมยังตบตา ‘ผู้บงการเบื้องหลัง’ ได้ง่ายขึ้นด้วย

‘คงต้องกลับไปคิดให้หนัก’

เพราะนั่นหมายจะถึงการเปิดเผยสถานะจอมโจรผาแดงต่อหน้าย็อมจุนยอล

ไม่ว่ายังไงก็ต้องไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนที่สุด

* * *

ณ ห้องเรียนปี 1/0

ซาวอลเซอึมมาถึงก่อนฉัน

เม็งเฮียวทงคอยยืนประกบเขาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น

เมื่อนำไปรวมกับเหตุการณ์ ‘บุลโกกิบอมบ์’ ดูเหมือนเม็งเฮียวทงจะมีนิสัยคล้ายพี่เลี้ยงเด็กอยู่หลายส่วน

“ว้าว~ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นย็อมจุนยอลในระยะใกล้! หล่อเหลาไม่ผิดจากในข่าวลือเลย”

“…อื้อ! เห็นด้วย”

“ฉันตกใจมากที่เขาเดินมาคุยกับอีเรนา รุ่นพี่ชวนคุยเรื่องอะไรหรือ?”

“เปล่า… ฉันแค่เคยคิดว่ารุ่นพี่อาจเป็นคนที่ฉันรู้จัก… แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่”

“อย่างนี้นี่เอง”

ย็อมจุนยอลคุยกับอีเรนาด้วยสินะ

คิมยูรีผู้มีพรสวรรค์ในการเข้าสังคม เอาใส่ใจอีเรนาด้วยการไม่ถามซักไซ้

‘ดูออกเลยหรือว่าเป็นคนละคน? ตอนอยู่ในร่างย็อมจุนยอล เราแทบไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลย… อีเรนาเซนส์ดีฉิบ’

“แต่ฉันไม่คิดว่าเขาหล่อขนาดนั้นนะ”

“หา?”

ฮันอีทิ้งระเบิดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ไม่เห็นจะต่างจากเด็กผู้ชายห้องเราตรงไหน”

ฮันอีกล่าวหน้านิ่ง

นักเรียนชายภายในห้อง ประกอบด้วยฉัน เม็งเฮียวทง ซาวอลเซอึม และวังจีโฮต่างมองฮันอีพลางอ้าปากค้าง

พวกเราหล่อพอๆ กับย็อมจุนยอล? ได้ยังไง?

‘ถ้าพูดแบบนี้กับใครข้างนอก เธอได้โดนแฟนคลับของย็อมจุนยอลประหารแน่’

จากนั้นเป็นการชมเชยหน้าตาเพื่อนชายโดยปราศจากอคติ

วังจีโฮกลั้นขำไม่อยู่และพูดขอบคุณ ส่วนทั้งซาวอลเซอึมและเม็งเฮียวทงต่างก็หน้าแดงราวกับใกล้ระเบิด

จนกระทั่งถึงตาฉัน

คำชมที่มีต่อฉันก็คือ ‘ค่อนข้างดูดีในตอนที่ใช้ความคิด’

ได้ยินแบบนั้น เม็งเฮียวทงมองมาทางฉันด้วยสายตาตัดสินคน

“รองหัวหน้าห้องดูจะเจ้าเล่ห์ผิดปกติในยามครุ่นคิด”

“ฮะฮะฮะฮะ!”

ได้ยินคำพูดเม็งเฮียวทง วังจีโฮทนไม่ไหวจนต้องกุมท้องขำเสียงดังจนเกือบหงายหลังล้ม

บรรยากาศภายในห้องยุ่งเหยิงทันที และเป็นแบบนั้นต่อไปจนกระทั่งกริ่งคาบโฮมรูมดังขึ้น

[มาร่วมโหวตกันเถอะ คะแนนเสียงที่บริสุทธิ์ของพวกท่าน บุปผาแห่งประชาธิปไตย—]

คราวนี้กริ่งเปลี่ยนคาบเป็นเพลงรณรงค์เลือกตั้งที่แต่งโดยกกต. ซึ่งถูกเปิดบ่อยครั้งในช่วงก่อนการเลือกตั้งท้องถิ่นและการเลือกส.ส.

คณะร้องประสานเสียงแสดงฝีมือได้ดีเกินความจำเป็น แถมทำนองยังถูกเรียบเรียงใหม่โดยให้โซปราโน อัลโต เทเนอร์ และเบส ผสมผสานอย่างลงตัวกับคณะร้องประสานเสียง จนฟังดูเหมือนเพลงสรรเสริญมากกว่าเพลงชักชวนให้ไปเลือกตั้ง

‘ใกล้จะถึงการเลือกตั้งท้องถิ่นแล้วสินะ’

ฉันรู้ผลอยู่แล้ว

ผู้สมัครอิสระที่กำลังจะได้รับเลือกในเขตอึนกวาง จะกลายเป็นสมาชิกรัฐสภาอายุน้อยที่สุดในปีนี้

เขาคือรุ่นพี่ที่จบจากโรงเรียนแสงเงินและเป็นตัวละครที่ควบคุมได้

‘เรายังไม่มีสิทธิ์เลือกตั้ง… คนเลือกเพลงคงเป็นพวกชอบอิงตามกระแส’

ไม่นานหลังจากกริ่งเปลี่ยนคาบจบลง ครูฮัมกึนยองเดินเข้ามาในห้องเพื่อโฮมรูม

เมื่อเห็นครูประจำชั้นเดินเข้ามา ความวุ่นวายพลันสงบลงทันที

“อรุณสวัสดิ์ ก็อย่างที่ทุกคนทราบ ในที่สุดห้องเราก็มีนักเรียนเจ็ดคนแล้ว”

ตั้งเจ็ดคนแน่ะ

ยังไม่ถึงสัดส่วน 50% ด้วยซ้ำ

ฟังดูน่าเศร้านิดๆ แฮะ

เหนือศีรษะฮัมกึนยอง คติพจน์ ‘เข้าเรียนตรงเวลา’ ดูจะเจิดจ้าเป็นพิเศษในวันนี้

“พื้นฐานการบุกต่างโลกคือทีมเวิร์ค ตอนนี้ห้องเราสามารถฝึกสู้เป็นทีมได้แล้ว”

จำนวนสมาชิกขั้นต่ำในการตั้งทีมบุกต่างโลกคือห้าคน

ตอนแรกห้องเรายังมีแค่สี่ แต่ภายในช่วงเวลาสั้นๆ ก็กลายเป็นเจ็ดอย่างรวดเร็ว

เม็งเฮียวทง คิมยูรี และฮันอีเป็นสายประชิด

อีเรนาและซาวอลเซอึมเป็นสายระยะไกล

ฉันกับวังจีโฮเป็นสายสมดุล

ค่อนข้างบังเอิญที่ทีมของพวกเราลงตัวกันมาก

“คาบเรียนทั่วไปในช่วงเช้า – ฝึกซ้อมต่อสู้สำหรับเพลเยอร์ 1 – วันนี้จะฝึกต่อสู้เป็นทีมด้วยโปรแกรมจำลองต่างโลก… ก่อนเริ่มคาบแรกให้เปลี่ยนชุดพละแล้วไปรวมตัวกันที่โรงยิมห้า การโฮมรูมจบลงแค่นี้”

______________________

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์ (4/4)

ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:

https://www.facebook.com/bjknovel/

หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel