ตอนที่ 51 ฝึกฝนทักษะดาบร่วงโรย

ตอนที่ 51 ฝึกฝนทักษะดาบร่วงโรย

จิมสอนลีโอถึงวิถีแห่งดาบร่วงโรย โดยมันเป็นดาบที่เคลื่อนไหวไปตามกระแสของธรรมชาติ นั้นก็คืออนุภาควิญญาณ ดาบนั้นไม่ได้รุนแรงในครั้งแรก แต่จะค่อย ๆ ทรงพลังขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากที่เวลานั้นผ่านไปนานขึ้น ซึ่งมันสะสมอนุภาควิญญาณรอบ ๆ มาไว้ในตัวดาบ

และใช้พลังเหล่านั้นไปจัดการกับใยตรงข้าม ดังนั้นหมายความว่ายิ่งผู้ใช้ดาบร่วงโรยสู้ก็ยิ่งดึงดูดอนุภาครอบตัวมาเป็นของตนเอง ทำให้ศัตรูนั้นไม่มีอนุภาควิญญาณใช้ นอกจากภายในร่างกาย

“นั้นจะทำให้เจ้าได้เปรียบและพอได้เปรียบ เจ้าจะทำให้สภาพแวดล้อมเหมาะสมกับเจ้า จนเจ้าใช้ดาบเข้ามาควบคุมสภาพรอบตัวได้อย่างเต็มที่ เมื่อนั้นศัตรูก็ยากจะรอดพ้นได้แล้ว”

“ทักษะดาบร่วงโรยออกแบบมาให้ช้าในตอนแรก แต่รุนแรงในตอนท้าย ไม่มีใครอยากจะสู้กับเจ้าเป็นเวลานานขนาดนั้นแน่นอน ที่สำคัญการควบคุมของทักษะดาบร่วงโรยนั้นทำให้ภูติผีปีศาจนั้นแทบเสียเปรียบเมื่อสู้กับเจ้า เพราะเมื่อพวกมันบาดเจ็บจะไม่สามารถใช้อนุภาครอบตัวได้เนื่องจากเจ้าควบคุมอนุภาคเหล่านั้นหมดแล้ว แต่ว่ามีข้อดีก็มีข้อเสียนั้นคือช่วงเริ่มแรกทักษะจะไม่แข็งแกร่งมาก ดังนั้นเจ้าจะพ่ายแพ้ได้ถ้าเจอกับคู่ต่อสู้ที่มีทักษะโจมตีที่ทรงพลังในช่วงต้น”

จิมอธิบายและร่ายรำดาบไม่หยุด ดาบเคลื่อนไหวสั่นสะเทือนอนุภาควิญญาณรอบ ๆ ลีโอเห็นว่าอนุภาคนั้นสะสมในดาบมากยิ่งขึ้นและยิ่งขึ้น

ในช่วงแรกนั้นใช้พลังจิตวิญญาณในตัวเองควบคุมดาบ แต่ในช่วงกลางและท้ายมีอนุภาควิญญาณภายนอกเข้ามาหล่อเลี้ยงแล้วจึงใช้เพียงพลังจิตเท่านั้นทำให้ไม่ต้องใช้พลังงานในตัวของหมอผีมากเท่าตอนแรก

“ดูให้ดีนี่คือดาบร่วงโรยที่สะสมพลังแล้ว” จิมกล่าวเสียงดัง ก่อนจะควบคุมดาบฟันเข้าใส่กำแพงห้อง

ฉับ!

ดาบได้ฟันสร้างรอยบนกำแพงห้องได้อย่างง่ายดายเป็นรอยลากยาวอย่างต่อเนื่องกว่า 5 เมตรลึก 1 เมตร ปรากฏอยู่ที่กำแพงเสร็จสิ้นการฟันดาบยังคงเคลื่อนไหวได้และฟันต่ออีกหลายครั้งเป็นรอยขนาดเท่า ๆ กัน

ลีโอมองฉากสุดยอดตรงหน้าด้วยแววตาตกตะลึง จิมนั้นฟันไปมากกว่า 5 ดาบ ก่อนที่จะดึงดาบกลับคืนเข้าสู่ฝักดาบ

“สุดยอด ฟันได้ถึง 5 ครั้ง”

“นั้นเพราะมีพลังที่สะสมมาจากการต่อสู้ อย่างที่บอกช่วงต้นจะไม่รุนแรง แต่ช่วงปลายนั้นจะแสดงพลังสุดยอดออกมาได้ มันเป็นทักษะที่เหมาะกับรับมือศัตรูจำนวนมากในระยะยาว”

ลีโอพยักหน้าเข้าใจในคำกล่าวของจิม

หลังจากนั้นทั้งสองก็เริ่มการฝึก โดยลีโอเน้นไปที่การควบคุมดาบตลอดทั้งวัน โดยที่แทบไม่ทำอย่างอื่นเลย แม้จะเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะทำให้ดาบเคลื่อนไหวได้ดั่งใจอยู่ตลอดเวลา

จนกระทั่งเวลายามเย็นที่มืดมิดอยู่ตลอดเวลามาเยือนลีโอก็หยุดการฝึกที่ห้องฝึกซ้อมที่บ้านของจิมและกลับห้องพักของตนเอง

การเรียนทักษะดาบในวันนี้เปิดโลกกว้างให้กับลีโอ มันจะเป็นการช่วยเติมเต็มทักษะของหมอผีให้ลีโอนั้นสมบูรณ์มากขึ้น เพราะหมอผีที่ไม่มีทักษะต่อสู้ด้วยอาวุธอาคมก็เหมือนทหารที่ไร้ทักษะทางการรบ

ภายในโลกมิติดวงตาผนึกเทพ ลีโอไม่ได้ปล่อยให้เวลาสูญเสียไปโดยเปล่าประโยชน์และเลือกเข้าไปที่ลานหินแห่งกาลเวลา เร่งเวลา 3 เท่าในการฝึกฝนทักษะดาบร่วงโรย

5 วันต่อมา

ภายในบ้านและห้องฝึกซ้อมของจิม

จิมในตอนนี้กำลังมองดูการเคลื่อนไหวของทักษะดาบร่างโรยของลีโอด้วยสีหน้าประหลาดใจ การควบคุม การสะสมพลังในดาบของลีโอนั้นอยู่ในระดับที่สูงมาก ไม่เหมือนกับคนที่พึ่งเรียนรู้ได้เพียงไม่กี่วัน

‘เขามีพรสวรรค์ด้านดาบจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ’ ที่ผ่านมาแม้จะพูดชมเรื่องพรสวรรค์ดาบ แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะสูงเช่นนี้ เป็นครั้งแรกที่จิมเห็นใครเรียนรู้ทักษะดาบได้รวดเร็วไม่แพ้ตนเอง

มันทำให้จิมนั้นรู้สึกตื่นเต้นที่มีคนแบบเขาปรากฏขึ้นมาอีก เพราะนั้นหมายความว่ากำลังจะมีคู่ต่อสู้ให้ประมือกันได้ บางครั้งการอยู่ในจุดที่เก่งกาจเกินไปก็ทำให้จิมรู้สึกโดดเดี่ยวในวิถีทางนี้เช่นกัน

“เรามาประลองกัน” จิมกล่าวกับลีโอที่ควบคุมดาบอยู่

“ประลอง?” ลีโอยื่นมือไปจับดาบและหันไปถาม

“ใช่ เจ้าฝึกฝนทักษะดาบร่วงโรยได้รวดเร็วมากเกินกว่าคนธรรมดาจะเทียบได้ ฝึกฝนธรรมดามันคงไม่อาจจะตอบสนองความเร็วของเจ้าได้แล้ว ดังนั้นมาประลองกัน แบบนั้นจะทำให้เจ้ามีประสบการณ์สู้จริง ๆ มากกว่าการออกเพียงท่วงท่า” จิมกล่าวอธิบาย

ลีโอพยักหน้าเห็นด้วยและตกลงที่จะประลองสู้กับจิม ลีโอรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ประลองจริง ๆ กับจิม

จิมอยากจะดูความสามารถของลีโอมากกว่านี้ว่าเขายังเก็บซ่อนความน่าประหลาดใจอะไรไว้อีก

“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มกันเลย”

จิมและลีโอทั้งสองใช้ดาบของตนเองเข้าประลองกันในทันที

ลีโอใช้ดาบฟาดฟันใส่จิม ดาบของจิมบินเข้ามาปะทะกับดาบของลีโอ ดาบทั้งสองฟันใส่กันและผลออกมาดาบทั้งสองเสมอกันอยู่บนอากาศ

‘เยี่ยม’ ลีโอตะโกนในใจ แต่แล้วตอนนั้นดวงตาก็ต้องเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าจิมเคลื่อนไหวเข้ามาหาเขา

‘แย่ละ’ ลีโอใช้พลังจิตควบคุมดาบถอยกลับมา แต่ดาบของจิมอาศัยเวลานั้นฟันใส่ดาบของลีโอจนปลิว ลีโอรีบคว้าจับดาบก่อนจะหล่นลงพื้น

ทันทีที่คว้าดาบได้พอหันกลับไปก็เห็นว่าดาบของจิมฟันเข้าใส่ดาบในมือ

เคล้ง!

ดาบของลีโอกระเด็นหลุดมือตกลงสู่พื้นและจิมได้ชี้ดาบจ่อคอหอยของลีโอแล้ว

ดาบห่างจากคอไม่กี่เซนติเมตร เป็นครั้งแรกที่ลีโอไม่กล้าเคลื่อนไหวเพราะกลัวคมดาบที่ฟันแม้แต่กำแพงยังเข้าจะเฉือนปาดคอของเขา

“ระวังหน่อย...การต่อสู้ของหมอผีที่ใช้ศาสตราอาคมไม่ใช่เพียงการควบคุมดาบ แต่หมายถึงการต่อสู้ด้วยทุกอย่างที่มี อย่าใช้พลังจิตทั้งหมดจดจ่อไปแต่ดาบ แต่ใช้พลังจิตมองดูทุกอย่างรอบตัวด้วย”

“ถ้ายืนเฉย ๆ เจ้าจะเป็นเป้านิ่งมาลองกันใหม่”

ลีโอพึ่งได้บทเรียนสำคัญไป เขามัวแต่หลงคิดว่าใช้เพียงดาบก็พอ แต่ไม่ใช่ ร่างกายต้องเคลื่อนไหวไปด้วย ไม่อย่างนั้นเท่ากับยืนเป็นเป้านิ่งให้โจมตี

"เอาใหม่" ลีโอกล่าวอย่างไม่ยอมแพ้ ใช้พลังจิตควบคุมดาบกลับคืนสู่มือ

มีเสียงประดาบกันอย่างต่อเนื่องภายในห้องฝึกซ้อม แต่ว่าทุกครั้งจะจบลงด้วยจิมปลดอาวุธลีโอได้อย่างง่ายดายอยู่เรื่อยไป

“เจ้ากำลังเคลื่อนไหวตามข้า อย่างที่เคยกล่าว ทักษะดาบร่วงโรย ถ้าตกอยู่ในการควบคุมเจ้าจะมีแต่แพ้ พยายามไม่ให้ถูกควบคุม ตั้งรับ หาช่องว่าง โต้กลับมาให้ได้”

จิมกล่าวแนะนำและหยิบดาบของลีโอส่งคืนไป

ลีโอรับดาบมาพยักหน้ารับคำแนะนำของจิม

“เอาใหม่”

ทั้งสองประลองกันอีกครั้ง จนกระทั่งความพ่ายแพ้ครั้งที่ 39 ลีโอก็ไม่ได้สู้ต่อ เพราะหมดแรงจนหอบหายใจไปเสียแล้ว

การต่อสู้ทั้งกดดันและต้องตื่นตัวอยู่ตลอด นี่เป็นสิ่งที่ลีโอนั้นไม่คุ้นเคยแม้แต่นิด ถึงอย่างนั้นก็นับเป็นประสบการณ์ที่ดี ที่เขาได้เจอกับมันก่อนที่จะไปต่อสู้ด้วยทักษะดาบจริง ๆ

จิมยืนนิ่งไม่ไกลด้วยสภาพที่แทบไม่มีเหงื่อสักเม็ดหยดออกมาจากร่างกาย

“ท่านทำไมถึงไม่เหนื่อยเลย” ลีโอเอ่ยถามและสูดอากาศเข้าปอด

“เพราะเจ้าเริ่มการควบคุมดาบใหม่ทุกครั้ง แถมเคลื่อนไหวมากเกินไปจนเกินจำเป็น แต่ข้านั้นควบคุมเพียงครั้งเดียว เคลื่อนไหวเท่าที่จำเป็น แต่แม่นยำ เมื่อสู้กับเจ้ามาต่อเนื่อง ยิ่งเวลาผ่านไปเจ้าก็แพ้เร็วขึ้นนั้นเพราะดาบข้ามีพลังที่แข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อย ๆ วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน”

“ได้” ลีโอตอบด้วยเสียงหอบแห้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืน

วิด้าเดินเข้ามายื่นน้ำให้กับจิม ก่อนจะนำไปมอบให้กับลีโอด้วยอีกแก้วหนึ่ง

ลีโอหันไปมองก่อนจะรับมาและกล่าว “ขอบคุณสำหรับน้ำดื่ม”

จิมดื่มน้ำดับกระหายสักเล็กน้อย ก่อนจะลดแก้วในมือลงเอ่ยถามลีโอ

“เจ้าได้ไปเอาเครื่องฉายภาพจำลองกับไรรีย์หรือยัง”

“ยังเลย”

“เจ้าควรรีบในวันนี้ คืนนี้ไรรีย์จะออกไปจากเหมืองแล้ว” จิมกล่าวเตือนความจำลีโอ

ลีโอพยักหน้าเข้าใจ ผ่านมาหลายวันลีโอก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้วเช่นกัน ถ้าไม่เพราะจิมเตือนเขาคงลืมไปจริง ๆ

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปเลย”

“ก็ดี พรุ่งนี้เจ้าไม่ต้องมาที่นี่ เพราะข้านั้นจะไปที่พื้นที่ลี้ลับแล้วเช่นกัน”

จิมเคยบอกเรื่องนี้กับลีโอเมื่อ 7 วันก่อนแล้ว มันได้เวลาพอดี

“ถ้าข้าเป็นอะไรฝากเจ้าดูแลวิด้าด้วย”

ลีโอและวิด้าหันไปมองจิมพร้อมกัน

“ทำไมท่านถึงกล่าวแบบนั้น” ลีโอขมวดคิ้วถาม เพราะรู้สึกไม่ดีในคำกล่าวของจิม

“ข้าแค่รู้สึกว่าพื้นที่ลี้ลับนี่ไม่ธรรมดา”

“ข้ารับปาก ขอให้โชคดี” ลีโอกล่าวรับคำ อย่างน้อยที่ผ่านมาจิมและวิด้าก็ช่วยเหลือเขามามาก ถึงจะเป็นการแลกเปลี่ยนกันแต่หลายอย่างที่จิมทำให้ก็ถือว่าดีเกินกว่ายันต์ไม่กี่แผ่นพวกนั้นจะแลกได้แล้ว

หลังจากกล่าวลากันลีโอก็ออกจากบ้านของจิม

เมื่อเหลือกันอยู่สองต่อสอง วิด้าที่อดเป็นห่วงจิมไม่ได้ก็เดินเข้ามาหา

“ท่านไม่ไปได้หรือไม่”

“ไม่ได้ เจ้าอยู่ที่นี่ระวังด้วย ถ้าเกิดอะไรไปให้เขา เขาไว้ใจได้”

วิด้าเศร้าใจ แต่ก็พยักหน้ารับคำ ด้วยความไม่อยากให้คนที่รักเป็นกังวลจนส่งผลกระทบต่องาน

จิมยืนมือไปรูปหัวนางและกล่าว “สบายใจเถอะ ข้าจะกลับมาหาเจ้าแน่นอน ต่อให้ตายข้าก็จะกลับมา”

“ข้าชอบท่านแบบเป็น ๆ มากกว่า” วิด้าเงยหน้าและสบตากับจิม

“ถ้างั้นข้าก็จะกลับมาแบบเป็น ๆ เจ้าคอยตรวจสอบสัญญาณชีพข้าได้เลย” จิมกล่าวด้วยน้ำเสียงและแววตาที่อ่อนโยน

“ข้าจะรอ แต่ว่าตอนนี้ข้าเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ท่านแช่แล้ว...อือ...”

กล่าวยังไม่ทันจบ ริมฝีปากของชายหนุ่มก็ประกบเข้าที่ริมฝีปากของวิด้าอย่างเร่าร้อน จนนางไม่สามารถพูดต่อได้แล้ว

...