ตอนที่ 1659+1660 สองระยะ

ตอนที่ 1659 สองระยะ

“ทั้งหมดที่ฉันทำคือทำให้เธอขี้เกียจน่ะสิ” ข้อแก้ตัวทั้งหมดของเธอเป็นเพียงเพื่อปกปิดความจริงที่ว่าเธอเป็นคนเกียจคร้าน เจียงเหยาฉลาดหลักแหลม ไม่มีอะไรที่เธอไม่สามารถเรียนรู้ได้หากเธอต้องการ ไม่มีข้อสงสัยในใจของลู่อี้ชิงเกี่ยวกับเรื่องนี้

“สุขภาพของพี่เป็นไงบ้างคะ ฉันใกล้จะสอบ ฉันต้องหมกมุ่นอยู่กับการสอบแน่ ๆ เลย”

“ร่างกายของเธอจะทนได้เหรอ ทำไมต้องรีบเรียนให้จบด้วย ยังไม่สายที่จะเปลี่ยนใจเลื่อนการสอบเป็นปีหน้านะ ที่สำคัญที่สุดคือสุขภาพ” ลู่อี้ชิงเย้ยหยันเจียงเหยาทันที “เร่งเรียนจบเพราะต้องการเข้าทำงานในกองทัพหรือไง”

“ไม่ ไม่ ไม่” เจียงเหยาหัวเราะแต่ไม่ตอบสนอง เธอต้องการเรียนจบก่อนกำหนดเพื่อไปอยู่กับลู่ชิงสีให้เร็วที่สุด เธอยังต้องการมีลูกด้วย

ลู่อี้ชิงเป็นนักธุรกิจหญิงที่อยู่ในอุตสาหกรรมนี้มาเป็นเวลานาน เธอจะพลาดรอยยิ้มที่มีผิดปกติของเจียงเหยาไปได้อย่างไร

“เธออยากไปอยู่กับน้องชายของฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ”

ลู่อี้ชิงขมวดคิ้ว “แล้วชางกังล่ะ ในเมื่อเรียนจบก่อนกำหนด ฉันคิดว่าเธอมีเวลาทุ่มเทให้กับบริษัทมากขึ้นแล้วนะ เธอบินกลับมาที่นี่และไม่ได้คิดถึงชางกังเลยหรือไง”

“บริษัทมีพี่กับผู้จัดการซุนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

ลู่อี้ชิงเหลือบมองเจียงเหยาในขณะที่เธอถอยหลังไปสองก้าว “เธอนี่มันไร้ค่าเสียจริง เธอวางแผนที่จะปล่อยให้เขาควบคุมเธออย่างนั้นเหรอ” ลู่อี้ชิงตอบด้วยการส่ายหน้า “ตอนนี้เธอรู้อะไรในอดีตที่ผ่านมาบ้าง ยังกับเธอมีสองคนระยะ ที่ผ่านมาชิงสีเป็นคู่ต่อสู้ในสายตาของเธอ ตอนนี้เขาเป็นเหมือนยาเสพติดของเธอ”

“รอยยิ้มที่สวยงามมีค่าเท่ากับที่ดินหนึ่งพันเอเคอร์ไม่ใช่เหรอคะ แม้แต่จักรพรรดิในสมัยโบราณ นับประสาอะไรกับคนธรรมดาอย่างฉัน ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงหายนะของความงามไปได้หรอกค่ะ” เจียงเหยายิ้มอย่างทะเล้นอีกครั้ง แต่มีบางสิ่งในใจที่เธอไม่สามารถถ่ายทอดให้กับลู่อี้ชิงได้

ลู่ชิงสีเป็นคนแรกในชีวิตของเธอเสมอ

ลู่อี้ชิงขับรถไปยังที่พักของพวกเขาที่อยู่ถัดจากบ้านตระกูลหวง มัวกระโดดออกมาจากกระเป๋าเป้ของเจียงเหยาและวิ่งตรงไปหามีมี่ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้าน เขาจะไม่รังแกมีมี่ เขาจะไม่รังแกมีมี่ เขาต้องการอวดเหรียญที่คอของเขาเท่านั้น

“หลินไท่เฉิงและหงเก๋อกำลังทำงานในห้องปฏิบัติการวิจัยในขณะนั้น เมื่อเร็ว ๆ นี้การวิจัยของพวกเขาดูเหมือนจะคืบหน้าขึ้น ตามที่ฉันได้ยินมา พวกเขาไม่ได้ออกจากห้องปฏิบัติการวิจัยเกือบสามวันแล้ว ก่อนที่ฉันจะมาพบเธอที่สนามบิน ฉันได้โทรหาพวกเขาและสั่งให้พวกเขาออกมาทานอาหารกลางวันกับฉัน”

กระเป๋าเดินทางของเจียงเหยาถูกเก็บไว้ที่ห้องของลู่อี้ชิง และเธอกล่าวว่า “ศูนย์วิจัยชั่วคราวของพวกเขาอยู่ไม่ไกลจากที่พักของพวกเขา อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ช่วงตึก หลังปีใหม่ ได้เริ่มงานวิจัย”

ลู่อี้ชิงได้ติดต่อเจียงเหยาเพื่อแจ้งให้เธอทราบว่าหลินไท่เฉิงและคนอื่น ๆ จะเลือกสำนักงานในช่วงปีใหม่ เจียงเหยาได้จัดเตรียมผู้จัดการซุน เพื่อช่วยเหลือหลินไท่เฉิงและคนอื่น ๆ ในการเตรียมการ และเธอก็ไม่ได้ถามคำถามอื่นใดอีกหลังจากนั้น

เธอไม่รู้ว่าสำนักงานหรือห้องวิจัยของเธอตั้งอยู่ที่ใด เมื่อปีที่แล้ว ลู่อี้ชิงได้ช่วยเหลือ เจียงเหยาในกิจกรรมส่งท้ายปีของโรงพยาบาลเฉิงอ้าย ซึ่งเป็นสาเหตุที่ลู่อี้ชิงรู้สึกผิดหวังในตัวเธอมาก

หลินไท่เฉิงและคนอื่น ๆ มาถึงเวลาอาหารกลางวัน พวกเขามาถึงตรงเวลาเพื่อรับประทานอาหาร เจียงเหยาสังเกตเห็นว่าพวกเขาอดนอน แต่พวกเขาทั้งหมดก็มีกำลังใจที่ดีทันทีที่พวกเขาเข้าใกล้ประตู

__

ตอนที่ 1660 การติดต่อภายใน

“งานเป็นสิ่งสำคัญก็จริง แต่ก็ต้องพักผ่อนด้วย ฉันเกรงว่าคุณจะตายโดยไม่คาดคิดหากคุณยังคงทำงานทั้งคืนโดยไม่นอนตลอดสองสามวัน” เจียงเหยาสบตาและชี้ไปที่หงเก๋อ “รอยคล้ำใต้ตาของคุณเห็นชัดมากเลย หากยังทำแบบนี้ต่อไปจะไม่สวยเอานะคะ”

หงเก๋อส่ายหน้าของเธอ “ฉันแต่งงานแล้ว หลินไท่เฉิงจะมาบ่นเรื่องฉันไม่สวยไม่ได้หรอก และเขาก็ไม่สามารถเลิกกับฉันได้เช่นกัน คนละกรณีกับเสี่ยวอัน”

หงเก๋อสวมรองเท้าแตะของเธอและหาวขณะที่เธอเข้าประตู เธอตะโกนบอกเสี่ยวอัน “ได้ยินที่เจ้านายพูดหรือเปล่า อย่าไปสนใจที่จะอดนอนทั้งคืนอีก โบนัสสิ้นปีของเธอในอนาคตจะขึ้นอยู่กับความอัปลักษณ์ของเธอนะ”

“ก็ได้ ถ้าเธอทำได้นะ”

เสี่ยวอันไม่ทานอาหารเช้า หลังจากเข้าไปในบ้าน เธอเดินไปที่ห้องครัว เก็บของสารพัดจากตู้เย็นและวางไว้บนโต๊ะกาแฟ

“หงเก๋อกำลังจะบอกเป็นนัย ๆ ว่าเจ้านายของเธออาจเดินทางไปที่ไหนสักแห่งและใช้เงินจำนวนมากในการหาผู้ชายให้เธอ” เสี่ยวหยวนเลือกบิสกิตรสต้นหอมหนึ่งห่อจากอาหารเรียกน้ำย่อยบนโต๊ะ เขาฉีกซองออกและกินมัน

“เธอบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าในอนาคต สามีของฉันจะต้องพึ่งพาเจ้านายในการแจกโบนัสปลายปี ฉันยินดีรับไว้ถ้าเธอต้องการให้สิทธิ์พิเศษนั้นแก่ฉัน งั้นให้เจ้านายหาสามีให้ฉันและหาภรรยาให้นายเป็นโบนัสสิ้นปีของเราก็แล้วกัน” เสี่ยวอันพูดขณะที่เธอยิ้มและส่ายหน้า

“นั่นคือสิ่งที่ฉันจะทำ ฉันจะมอบเสี่ยวหยวนให้กับคุณ และมอบคุณให้กับเสี่ยวหยวน แค่นี้ก็เรียบร้อย” เจียงเหยาผลักขนมไปที่ด้านข้างของโต๊ะและวางผลไม้หั่นบาง ๆ ไว้บนนั้น “ได้เวลากินข้าวแล้ว ควรกินผลไม้ให้มากขึ้นและกินของแปรรูปให้น้อยลง ดูคุณสิ ยังไม่ได้ทานอาหารเช้าใช่ไหม แม้ว่าจะไม่ตายทันที แต่ฉันเกรงว่าคุณคงอดตายเสียก่อน”

เจียงเหยาส่ายหน้าของเธอไปที่ลู่อี้ชิงและพูดว่า “พี่คะ คนกลุ่มนี้ไม่สามารถอยู่แบบนี้ได้นะคะ ทำไมเราไม่หาแม่บ้านให้พวกเขาล่ะ จะได้มีคนช่วยทำอาหาร ซักผ้า และทำความสะอาด ถ้าพวกเขาไม่อยู่บ้าน ก็ให้แม่บ้านคอยส่งอาหารไปที่ห้องแล็ป จะได้ไม่ต้องอดอาหารด้วย”

“เจ้านาย คุณคิดมากเกินไปแล้ว” เสี่ยวหยวนดูเหมือนจะได้รับผลกระทบในขณะที่เขากำบิสกิตไว้ในมือ “ถ้าคุณให้เสี่ยวอันกับฉันได้ภายในสิ้นปี ฉันจะขอบคุณมาก ๆ เลย ฉันต้องการแม่บ้านสาว ๆ”

เสี่ยวอันหยุดกินหลังจากนั้น เธอเอื้อมมือไปหยิบหมอนและตบเสี่ยวหยวนสองสามครั้ง “นายต้องการแม่บ้านสาว ๆ เหรอ นายต้องการท้าทายหรือไง ฉันพูดอะไรไปตอนที่ตัดสินใจเข้าร่วมทีม หืม? ผู้หญิงต้องครองตำแหน่งสูงสุดในทีมของเรา ลืมไปแล้วหรือไง”

“ฉันไม่ได้บอกเธอเรื่องนี้เพราะกลัวเธอจะตกใจกลัว ผู้หญิงเป็นราชินีของทีมเรา ในขณะที่ผู้ชายเป็นราชา” เสี่ยวหยวนจับหมอนด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกมือปกป้องบิสกิตของเขา

“นายเป็นพ่อของฉันหรือไง”

เสี่ยวอันมีความสุข “ถ้าเป็นอย่างนั้น สถานะของคุณในครอบครัวเป็นอย่างไร” เขาถามว่าหลินไท่เฉิงและหงเก๋อ

“เสี่ยวหยวน นั่นไร้สาระ ฉันเป็นทาสของหงเก๋ออย่างไม่ต้องสงสัย ฉันจะไม่เสแสร้งเป็นราชาที่เกษียณแล้วหรอก” หลินไท่เฉิงคุกเข่าและนั่งเหมือนเจ้านาย แต่คำพูดของเขาเห็นได้ชัดว่าเป็นคำพูดของผู้ติดตาม

หงเก๋อหัวเราะอย่างหนักข้าง ๆ เขา จนตาของเธอเกือบปิด

“น่ารำคาญ”

เสี่ยวหยวนเดินจากไปพร้อมกับเสียงแหบพร่า เขารู้สึกรำคาญโดยไม่มีเหตุผลเลย เขาคิดว่าเขาทนต่อคำพูดดังกล่าวได้ดีกว่า

เจียงเหยาเบื่อเมื่อเธออยู่ที่บ้านมาระยะหนึ่งแล้ว อย่างไรก็ตาม ใบหน้าที่คุ้นเคยทักทายเธอเมื่อเธอกลับมาที่เมืองหนานเจียง... เนื่องจากอายุของพวกเขาไม่ต่างกันมาก วันเวลาอันน่าเบื่อของเจียงเหยาก็จะสิ้นสุดลงในไม่ช้า