156 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เดินผ่านเมืองหลวง

156 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เดินผ่านเมืองหลวง

“รู้สึกยังไง ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

ซา-ซังได้วิวัฒนาการเป็นราชินีลาเมียอย่างปลอดภัย

พูดถึงแล้ว ผมไม่ได้ถูกอนุญาตให้เห็นการวิวัฒนาการ

คนที่อยู่คือลูซี่และนีน่า-ซัง

เวรเอ้ย ทำไมล่ะ?!

(ฮ่าาห์ มาโกโตะ…) (โนอาห์)

(ชั้นสงสารโซเฟีย-จัง…) (เออร์)

มันคืออะไร เทพธิดา?

“ตัวของชั้นหนักนิดหน่อย…ชั้นจะนอนวันนี้…” (อายะ)

“ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่าที่จะให้หมอตรวจเธอเหรอ ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

ซา-ซังอยู่ในรูปแบบลาเมีย และเธอได้นอนแผ่อยู่บนเตียง

แต่ส่วนล่างที่สำคัญได้ยื่นออกมาจากเตียงนะ

“อายะ…โอเคมั้ย?” (ลูซี่)

“มันดูเหมือนเวทมนตร์รักษาของชั้นจะไม่ได้ผล…” (โซเฟีย)

ลูซี่และเจ้าหญิงโซเฟียได้มองซา-ซังด้วยความกังวล

“แต่สีผิวของเธอดี และไม่มีความผิดปรกติในการไหลเวียนของมานา จากที่ชั้นเห็น ไม่มีปัญหา แทนที่จะอย่างนั้น สภาวะทางกายเธอได้ถูกเพิ่มไปถึงระดับมังกร” (ฟูเรีย)

จากการวินิจฉันของฟูเรีย-ซัง ซา-ซังได้กายระดับมังกรมา

“ทักกิ-โดโนะ เนื่องด้วยการวิวัฒนาการ เลเวล 99 ได้ถูกตั้งใหม่เป็น 1 การเปลี่ยนที่รุนแรงนั้นต้องทำให้ตัวเธอตื่นตกใจ ชั้นว่ามันดีที่สุดที่จะให้เธอพักนะ” (ฟูจิ)

“เข้าใจแล้ว…เข้าใจแล้ว แค่เผื่อไว้นะ ชั้นอยากจะให้นายหาหมอที่ปิดปากเงียบได้” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ-ซามะ! ไม่จำเป็นต้องกังวล เราได้ทำอย่างนั้นแล้ว!” (นีน่า)

นั่นฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังสำหรับคุณล่ะ

ความคิดถึงคนอื่นของพวกเขาสมบูรณ์แบบ

“เฮ้ อายะ เธอต้องการอะไรมั้ย?” (ลูซี่)

“หืมม ชั้นอยากจะกินบางอย่างหวานๆ…” (อายะ)

“งั้น ชั้นจะปอกผลไม้ให้เธอ” (ลูซี่)

“เยยย้” (อายะ)

ลูซี่ได้อยู่เป็นเพื่อนกับซา-ซัง

หืมม ไม่ได้ดูเหมือนว่าผมมีความจำเป็น

ในเวลานั้น…

“โซเฟีย-ซามะ แขกได้มาครับ!”

ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันวิ่งเข้ามา

“เรายุ่งอยู่ที่นี่ ให้พวกเขากลับไป” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดตรงๆ

“น-นั่น…”

“ขอโทษที่รบกวน โซเฟีย”

คนที่ตัดคำพูดของตาแก่ลนคือผู้หญิงผิวสีน้ำตาลที่ใส่เสื้อผ้าเบาๆเหมือนนักเต้น

อย่างไรก็ตามเครื่องประดับและรองเท้าเธอฟุ่มเฟือยอย่างเห็นได้ชัด

ที่ข้างหลังเธอคือนักรบที่ดูแข็งแกร่งสองคนที่น่าจะเป็นคนคุ้มกันของเธอ

(ขุนนางของเกรทคีธ…?) (มาโกโตะ)

ความจริงที่ว่าเธอเรียกเจ้าหญิงโซเฟียโดยไม่มีคำให้เกียรติหมายถึงเธอไม่ใช่คนธรรมดา

“ดาห์เลีย พอมาคิดว่าเธอจะมากระทันหัน…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียตอบโต้ด้วยสีหน้างง

ผมจำชื่อดาห์เลียได้

…{ออราเคิลแห่งไฟ ดาห์เลีย โซล เกรทคีธ}

(...คนนี้คือออราเคิลแห่งไฟ) (มาโกโตะ)

ตอนนี้เมื่อมาคิดดูแล้ว เธอมีตัวตนที่สง่างามเหมือนเจ้าหญิงโซเฟีย

อ๊ะ! ซา-ซังยังอยู่ในรูปแบบลาเมียอยู่เลย!

เมื่อผมตรวจข้างหลังด้วยการเปลี่ยนมุมมอง ผมยืนยันว่าลูซี่ได้ปิดท่อนล่างของซา-ซังด้วยผ้าห่ม

สวย!

“โอ้ ชั้น คนที่นอนอยู่ที่นั่นคือนักรบ-ซังที่จะมีส่วนร่วมในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้? แล้วก็ นายเป็นไปได้มั้ยว่าคือคู่หมั้นของโซเฟีย ฮีโร่ของโรเซส? ชั้นขอโทษสำหรับความหยาบคายของอัศวินผู้คุ้มกันของชั้นก่อนหน้านี้ เธอยกโทษให้เราได้มั้ย?” (ดาห์เลีย)

ผมได้ถูกมอบคำขอโทษที่ไม่มีอารมณ์ใส่อยู่เลย

อัลวินผู้คุ้มกันของออราเคิลไฟ…โอลก้า โซล ทาริสก้า

ชื่อเล่นของเธอคือฮีโร่ไฟลุกไหม้

ฮีโร่เสพติดการต่อสู้ที่โจมตีเรา

ออราเคิลแห่งไฟและฮีโร่ไฟ; พวกเธอเห็นได้ชัดว่าเป็นเพื่อนในวัยเด็กกัน

สองคนนั้นสวยงาม และมีความนิยมแบบไอดอลในประเทศแห่งไฟ

(เธอต้องเป็นคนนั้นที่จุดประกายไฟเหตุการกับฮีโร่ไฟ…) (มาโกโตะ)

แค่เพราะเธอดูดีไม่ได้หมายความว่าเธอเป็นคนดี

ผมคิดว่ามันจะปลอดภัยกว่าที่คิดว่าเธอเป็นคนที่ชั่ว

“ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้นทากัตซูกิ มาโกโตะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นมีความสุขที่ได้พบกับนาย มันอาจจะร้อนกว่าเมื่อเทียบกับโรเซส แต่ชั้นหวังว่านายจะมีความสุขกับเวลาของนายที่นี่” (ดาห์เลีย)

พูดสิ่งนี้ เธอจับมือผมอย่างแน่น

(ใกล้จัง) (มาโกโตะ)

แต่แทนที่จะทำให้ใจผมเต้นผิดจังหวะ ผมรู้สึกถึงความเย็นวาบที่หลังผม

ตาของออราเคิลแห่งไฟ ดาห์เลียได้ประเมินผมดั่งพ่อค้ามองสินค้า

ผมสงสัยว่าในตาของเธอ ผมดูเหมือนทองหรือขยะ

“ดาห์เลีย ถอยไป ถ้าเธอมีธุระ ชั้นจะฟัง” (โซเฟีย)

“โอ้ ชั้น ชั้นอากจะคุยกับฮีโร่มาโกโตะอีกหน่อยนะ” (ดาห์เลีย)

“ไม่” (โซเฟีย)

“แหม งก มันได้เป็นซักพักแล้ว ชั้นเลยอยากจะคุยกับโซเฟียด้วย” (ดาห์เลีย)

เจ้าหญิงโซเฟียได้ดึงมือของออราเคิลแห่งไฟและนำเธอเข้าไปในห้องที่ลึกเข้าไปข้างใน

มันดูเหมือนออราเคิลแห่งไฟ ดาห์เลีย โซล เกรทคีธ คือราชวงศ์

ถ้าเป็นอย่างนั้น มันจะดีกว่าสำหรับราชวงศ์จะจัดการกับราชวงศ์

(ชั้นจะให้เจ้าหญิงโซเฟียรับมือมัน…) (มาโกโตะ)

ลูซี่ได้ดูแลซา-ซัง

ออราเคิลแห่งไฟที่จู่ก็มาบุกรุกเราได้ถูกพาไปโดยเจ้าหญิงโซเฟีย

งั้นตอนนี้ ผมไม่มีอะไรอยู่ในมือแล้ว…คือที่ผมคิด แต่ผมเห็นบางคนที่พยายามจะออกไปอย่างอืดๆ

“เจ้าหญิง? เธอจะไปไหนเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นแค่จะไปเดิน” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้เดินไปทางประตูพร้อมแมวดำบนไหล่เธอ

‘{มันจะดีกว่าถ้าเธอระวังออราเคิลแห่งความมืด}’

คำพูดของเออร์-ซามะได้ย้อนขึ้นมาในใจผม

เทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอร่า-ซามะ นั้นระวังออราเคิลแห่งความมืด

ผมรู้สึกว่ามันอันตรายที่จะให้เธอไปคนเดียว

“ชั้นจะไปกับเธอด้วย” (มาโกโตะ)

“หืมม นั่นหายาก อัศวินของชั้น อ๊ะะ นั่นใช้แล้ว ตอนนี้เมื่อชั้นมาคิดดูแล้ว นายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของชั้น” (ฟูเรีย)

“ไปคนเดียวมันอันตราย” (มาโกโตะ)

“ฮ่าาห์ ชั้นแค่ต้องเสน่ห์ใส่พวกเค้าหรืออะไรก็ตามแล้ววิ่งหนี” (ฟูเรีย)

เธอได้ทำตัวแกร่งที่นี่ แต่เมื่อผมตามเธอไป เธอไม่ได้ต่อต้านมันจริงๆ

◇◇

“มันร้อน” (ฟูเรีย)

“ทั้งหมดเพราะพวกเราอยู่ในภูมิอากาศเขตร้อน” (มาโกโตะ)

“ควบคุมสปิริตน้ำ ทำให้มันเย็น” (ฟูเรีย)

“ไม่มีสปิริตน้ำ” (มาโกโตะ)

ไม่ว่าที่ไหนที่ผมมอง ไม่มีแม้แต่เงาของสปิริต

ประเทศแห่งไฟเป็นที่ที่ลำบากที่นึงเลย

“~♪”

ฟูเรีย-ซังได้บ่นเกี่ยวกับความร้อนซ้ายและขวา แต่หน้าเธอจากด้านข้างดูเหมือนเธอสนุกอยู่

เธอได้มองรอบๆอย่างไม่ได้ผักพ่อนไปที่ร้านของเมืองหลวง ดั่งเธอสงสัยเกี่ยวกับทุกอย่าง

“อยากจะซื้ออะไรมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมได้คุยกับฟูเรีย-ซังที่มองอย่างสนใจกับร้านที่ขายเสื้อผ้า

“หือห์?! นายอยากให้ชั้นใส่เสื้อผ้าที่แสดงเนื้อหนังมากเหรอ?! นายเป็นคนลามกเหรอไง?!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังมองผมอย่างอารมณ์เสีย

จริง ปรกติแล้วฟูเรีย-ซังใส่เสื้อผ้าที่ไม่แสดงเนื้อหนังมาก

แต่ผมคิดว่าใส่เสื้อผ้าแบบนั้นในประเทศที่จะทำให้ความร้อนร้ายแรงขึ้นสำหรับเธอ

มีเสือผ้าเบาๆมากมายในประเทศแห่งไฟ

พวกเสื้อผ้าที่ลูซี่จะชอบ

“ตั้งแต่ทีแรก ถ้าชั้นเดินในเมืองด้วยเสื้อผ้าแบบนั้น ชั้นจะจบที่การเสน่ใส่ทุกคน มันจะเป็นเรื่องแย่ที่จะทำกับผู้หญิงในประเทศแห่งไฟ ใช่มั้ย? เข้าใจมั้ย?” (ฟูเรีย)

‘ฮึ่ม’ ฟูเรีย-ซังได้แปรงผมของเธอด้วยมืออย่างสบายใจ

ท่าทางที่เหมือนราชินีนั้นเหมาะกับเธออย่างน่ากลัว

เราได้เตร่ไปซักพัก แต่จู่เธอก็พูดว่า ‘ชั้นหิวแล้ว’

แน่นอนว่ามันเป็นเวลาที่จะเริ่มหิว

เมื่อผมมองไปรอบๆ ผมเห็นร้านที่เรียกลูกค้าในเวลาพักกลางวัน

“ไปที่นั่นกันเถอะ” (ฟูเรีย)

“โอเค” (มาโกโตะ)

ฟูเรีย-ซังและผมเข้าร้านอาหารแบบสุ่มๆ

หลังจากที่เราเข้าไปที่นั่น เราดื่มซุปที่มีเครื่องเทศมากมาย และขมปังกรอบ

เครื่องดื่มหวานๆที่มันเหมือนกะทิมาเป็นชุดกับอาหาร

ผมได้สั่งปลาย่างสำหรับซุย

“ช่างเป็นรสชาติที่แปลก” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้พูดนี่ในความสงสัย ขณะที่เธอกินมันเหมือนมีความสุขกับมัน

แต่รสชาตินี้ผมคุ้นเคยกับมัน

“มันรสชาติเหมือนแกงกะหรี่…ซุปนี้” (มาโกโตะ)

“นั่นคืออะไร?” (ฟูเรีย)

“อาหารจากโลกของชั้น ในประเทศที่ชั้นอยู่ เด็กทุกคนโตมาพร้อมการกินมัน” (มาโกโตะ)

“เฮฮ๋ห์ งั้นมันต้องเป็นรสชาติที่รำลึกความหลังสำหรับนาย” (ฟูเรีย)

มันรำลึกความหลังอย่างแน่นอน

ตั้งแต่มาที่ประเทศนี้ หลายสิ่งได้น่าปวดหัว แต่ผมดีใจที่อาหารนั้นอร่อย

มาพาซา-ซังและฟูจิ-ยังมาที่นี่ครั้งหน้าเถอะ

เรามีความสุขกับอาหาร

“ฟฟฟู่ห์ ชั้นง่วงนิดหน่อยแล้วตอนนี้” (ฟูเรีย)

หลังจากที่เรากินเสร็จ ฟูเรีย-ซังได้วางมือไปที่คางของเธอและเริ่มสัปหงก

หลังจากซักพัก ผมได้ยินเสียงเธอ ‘คคคู่ห์~’ และหลับไป

ซุยได้ขดตัวอยู่ข้างเธอ หลับ

(เธอเหนื่อยเหรอ?) (มาโกโตะ)

ทั้งหมดเพราะเราให้เธอไปด้วยในการเพิ่มเลเวลซา-ซังเป็นวันต่อเนื่องกัน

ขอบคุณ ฟูเรีย-ซัง

ผมได้คิดเกี่ยวกับการให้เธอหลับซักพัก ดังนั้นผมตัดสินใจที่จะรอจนกว่าเธอจะตื่น

◇◇

ประมาณ 30 นาทีได้ผ่านไปตั้งแต่ฟูเรีย-ซังได้หลับ

“!”

ฟูเรีย-ซังกระตุกขึ้นมากระทันหัน

ตาของเธอได้เปิดกว้างและเหงื่อทำให้ผมของเธอติดกับผิวหนัง

มันไม่ใช่ท่าทางที่สบายๆปรกติของเธอ ตาของเธอได้แสดงความกลัวเหมือนเวลาที่ผมเจอเธอครั้งแรก

“เจ้าหญิง มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“...”

เธอไม่ได้ตอบคำถามของผม และมองดูไปรอบๆอย่างสงสัยทุกที่

“ให้ชั้นยืมหูนาย” (ฟูเรีย)

เธอได้จับหัวผมและดึงหน้าผมเข้าไปใกล้หน้าเธอ

จากนั้นเธอกระซิบในหูผม

“อัศวินของชั้น…ผู้คนของประเทศแห่งไฟมากมายจะตาย…” (ฟูเรีย)

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord