บทที่ 47

"นายน้อยหลี่!"

เมื่อบอสดูเห็นว่าเป็นหลี่มู่ไป๋ที่ปรากฏตัวขึ้นผิวของเขาก็ซีดลง

เขาก้มศีรษะลงและรีบขอโทษ "นายน้อยหลี่โปรดยกโทษให้ฉันด้วย เป็นเพราะฉันจําภูเขาไท่ซานเลยทําให้ผู้หญิงของนายน้อยหลี่ขุ่นเคือง!

"ในขณะที่ฉันเป็นฝ่ายผิด ฉันยินดีที่จะถูกลงโทษโดยนายน้อยหลี่!"

บอสดูหลั่งน้ำตาขณะสารภาพการกระทําของเขา เขาตื่นตระหนกมากจนคุกเข่าลงกับพื้น

เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าไม่เพียง แต่เสี่ยวชิงเฉิงของตระกูลเสี่ยวเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเสี่ยวหยิงเซียที่มีความสัมพันธ์กับนายน้อยหลี่ด้วย

ถ้าเขารู้มาก่อนว่าเสี่ยวหยิงเซียเป็นผู้หญิงของนายน้อยหลี่ แม้ว่าเขาจะมีความกล้ามากกว่านี้เป็นหมื่นเท่า เขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ !

แม้ว่าเขาจะมีทรัพย์สินมูลค่าหลายร้อยล้านและถือได้ว่าเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลในภูมิภาคจิงไห่ แต่ต่อหน้าตระกูลหลี่เขาก็ไม่ต่างจากมดด้วยซ้ํา

หากตระกูลหลี่ต้องการกําจัดเขาเพียงแค่ต้องพูดออกมาเท่านั้น

และในเวลานี้เสี่ยวหยิงเซียก็ตกอยู่ในความงุนงงแล้ว

เมื่อหลี่มู่ไป๋พูดว่าเสี่ยวหยิงเซียเป็นผู้หญิงของเขา เธอก็หน้าแดง จากนั้นเธอก็งุนงงเมื่อเห็นบอสดูคุกเข่าลงต่อหน้าหลี่มู่ไป๋ด้วยความตื่นตระหนก

เธอสงสัยว่าตัวตนของชายที่แต่งกายด้วยชุดสีขาวคนนี้

แม้ว่าเธอจะได้ยินบอสดูเรียกชายคนนี้ว่านายน้อยหลี่ แต่เธอก็ไม่กล้าคิดว่าเขาเป็นนายน้อยตระกูลหลี่เพราะมันอยู่นอกขอบเขตความเจ้าใจของเธอเกินไป...

"แกขอโทษเธอดีกว่า" หลี่มู่ไป๋พูดพลางจ้องมองเสี่ยวหยิงเซีย

บอสดูหันหัวไปมองเสี่ยวหยิงเซียด้วยความเคารพทันที แทนที่จะเป็นดวงตาโลภเหมือนก่อนหน้านี้

เขากล่าวด้วยน้ําเสียงวิตกกังวลว่า "คุณเสี่ยว ฉันขอโทษอย่างยิ่ง ฉัน, นามสกุลดู, ตาบอด. ฉันไม่รู้ว่าคุณเสี่ยวเป็นผู้หญิงของนายน้อยหลี่...

"คุณใจดีเกินกว่าที่จะมาจดจำคนอย่างฉัน โปรดทำกับฉันเหมือนแมลงวัน...

"สําหรับโครงการนี้ ฉันจะไปหาเป็นการส่วนตัวในวันพรุ่งนี้ เพื่อสรุปการร่วมมือของเรา..."

"คุณดู คุณไม่จําเป็นต้องทําอย่างนั้น..."

เมื่อได้ยินที่บอสดูพูดว่า เธอเป็นผู้หญิงของหลี่มู่ไป๋ ใบหน้าของเสี่ยวหยิงเซียก็แดงด้วยความอับอาย เธอหันไปหาหลี่มู่ไป๋และพูดว่า "มัน... ไม่เป็นไร..."

จากนั้นหลี่มู่ไป๋ก็พูดเบา ๆ ว่า "เอาล่ะ ยืน"

"ขอบคุณครับนายน้อยหลี่! ขอบคุณครับนายน้อยหลี่! ขอบคุณคุณเสี่ยว!"

บอสดูคล้ายกับคนที่ได้รับนิรโทษกรรม เขายืนขึ้นพร้อมกับก้มศีรษะลงตัวสั่นเพราะเขาไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองไปที่เสี่ยวหยิงเซีย

"ไม่เป็นไร แกไปได้" หลี่มู่ไป๋พูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

บอสดูเป็นคนที่ดูมีไหวพริบ หลี่มู่ไป๋ไม่รู้สึกอยากรบกวนเขาอีก

"ขอบคุณครับนายน้อยหลี่!"

บอสดูเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากและบอกลาอย่างสุภาพ

เสี่ยวหยิงเซียมีความรู้สึกที่หลากหลายจ้องมองไปที่หลี่มู่ไป๋

เมื่อเธอกําลังจะถามถึงตัวตนของหลี่มู่ไป๋ ชายคนหนึ่งสวมชุดสูทสีดําก็เดินเข้ามา

"นายน้อยชุดราตรีที่คุณขอมาส่งมาแล้ว"

ชายในชุดสูทสีดําเป็นหนึ่งในองครักษ์ลับที่ถูกหลี่มู่ไป๋สั่งไปอย่างไป พนักงานขายหลายคนจากร้านขายเสื้อผ้าเดินตามหลังเขา

ท่ามกลางพนักงานขายหลายคน มีชุดราตรีสีดําที่เปล่งประกายอย่างงดงาม

"พาผู้หญิงคนนี้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า" หลี่มู่ไป๋พูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

จากนั้นเขาก็หันกลับไปหาเสี่ยวหยิงเซียและถามว่า "ฉันซื้อชุดพิเศษนี้ให้เธอ มันเป็นยังไงบ้าง"

เสี่ยวหยิงเซียรู้สึกทึ่ง

ชุดราตรีสีดํานี้ไม่เพียงแต่สวย แต่มันงดงาม เธอบอกได้เลยว่าไม่ใช่เรื่องธรรมดา

เธอรู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อเห็นหลี่มู่ไป๋สวมชุดสูทสีขาวที่แสดงอารมณ์อันสูงส่ง แต่เธอกลับสวมชุดสูท OL

หากเธอไปกับหลี่มู่ไป๋ในงานเลี้ยงด้วยชุดที่เธอสวมอยู่ เธอก็จะถูกเขารังเกียจอย่างแน่นอน

"ถ้าเธอไม่ชอบมัน ฉันก็จะเลือกชุดอื่นให้เธอ"

หลี่มู่ไป๋มีรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของเขา

แม้ว่าเสี่ยวหยิงเซียจะค่อนข้างน่าดึงดูดใจด้วยกระโปรงคลุมรอบเอวสีฟ้าอ่อนของเธอที่แสดงเสน่ห์ที่ไม่อาจต้านทานได้ แต่หลี่มู่ไป๋ก็รอคอยที่จะเห็นเธอสวมชุดราตรีสีดําอันงดงามมูลค่าหลายล้านหยวน

"อืม..."

เสี่ยวหยิงเซียไม่ปฏิเสธ

ตอนนี้หลี่มู่ไป๋ไม่เพียง แต่ช่วยให้เธอเข้ามา แต่ยังช่วยเธอจัดการกับความร่วมมือกับบอสดู เธอไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธคําขอของเขาที่แทบจะไม่ใช้คำขอเลย

นอกจากนั้นชุดปัจจุบันของเธอค่อนข้างไม่เหมาะสมสําหรับงานเลี้ยงในคืนนี้

หลังจากนั้นไม่นานเสี่ยวหยิงเซียก็ติดตามพนักงานขายที่ถือชุดไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและเปลี่ยนเป็นชุดราตรี

เมื่อเสี่ยวหยิงเซีย สอบถามพนักงานขายคนหนึ่งเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายของชุดราตรีเธอก็ตกใจที่พบว่ามันมีมูลค่าหลายล้านหยวน

เสี่ยวหยิงเซียเป็นสมาชิกของสาขาของตระกูลเสี่ยว ถึงเธอจะมีอาชีพที่ดี แต่ก็ไม่เคยฝันที่จะสวมชุดมูลค่าหลายล้านหยวน ทว่าตอนนี้กำลังได้สวมชุดราตรีมูลค่าหลายล้านหยวน

เสี่ยวหยิงเซียมองไปที่เงาสะท้อนของเธอเองในกระจก

หลังจากสวมชุดราตรีสีดําอันงดงามใบหน้าที่สวยงามของเธอควบคู่ไปกับอารมณ์ลึกลับและสูงส่งของเธอทําให้เธอกลายเป็นความงามระดับประเทศ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นตัวเองที่สวยขนาดนี้

"ฉันดูสวยจัง..." เสี่ยวหยิงเซียอดไม่ได้ที่จะคิดกับตัวเอง

แต่ไม่นานเธอก็รู้สึกแย่

เธอไม่เคยทําบาปใด ๆ เลย

ในทางตรงกันข้ามเธอมักจะใจดีเสมอและมักจะดูแลสัตว์จรจัด ดอกไม้ และพืชเล็ก ๆ เท่าที่เธอจะทําได้

หากเธอเห็นชายชราสะดุดบนถนนเธอจะไปช่วยเขา

แล้วทําไม?

ทําไมคุณปู่ของเธอถึงให้เธอแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่มีอะไรดี?

ขยะที่ไม่สนใจความรู้สึกของเธอด้วยซ้ํา...

ดวงตาของเสี่ยวหยิงเซียเริ่มร้อน

แต่เธอก็หยุดมันไว้

คืนนี้เธอตกลงที่จะไปกับหลี่มู่ไป๋แล้ว ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสําหรับเธอที่จะร้องไห่...