บทที่ 326 ไร้ยางอายจริงหรือเปล่า?
บทที่ 326 ไร้ยางอายจริงหรือเปล่า?
นักเรียนทั้งสองกลุ่มรักษาระยะห่างกัน 30 เมตรและเข้าไปในหุบเขาหน้าคน
สายลมหนาวในฤดูใบไม้ร่วงพัดพาความหนาวเย็นรุนแรงที่ทำให้คนอื่นรู้สึกเหมือนถูกลิ้นของสัตว์เลือดเย็นเลีย มันทำให้ขนลุกชัน
“ทุกคน ระวังตัว!”
จางเหยียนจงเตือนพวกเขาอย่างเบาๆ
จุดที่กว้างที่สุดในหุบเขาหน้าคนนั้นมากกว่า 30 เมตร และจุดที่แคบที่สุดนั้นกว้างเพียงไม่กี่เมตร มันเหมือนงูตัวใหญ่นอนอยู่บนพื้น เนื่องจากทางคดเคี้ยว มุมมองในระยะไกลของทุกคนจึงถูกบดบัง
ฉวีติ้งเจียงจับคันธนูไว้แน่นและแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเห็นท้องฟ้าเป็นเส้นบางๆ
ภูมิประเทศของหุบเขาไม่ราบเรียบ และบางครั้งอาจมีก้อนหินกลิ้งลงมาจากหน้าผาจากทั้งสองด้าน
“ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังจ้องมองมาที่เรา!”
ลู่จื่อรั่วมองไปรอบๆ อย่างกระวนกระวายและเตือนพวกเขา
“พวกมันคือแมงมุม!”
จางเหยียนจงเห็นแมงมุมตัวใหญ่เหล่านั้น ในทวีปทมิฬที่ซึ่งพลังปราณมีอยู่มากมาย พวกเขาจะต้องไม่ใช้ความรู้ทั่วไปที่ใช้กับสิ่งมีชีวิตในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่
หลี่จื่อฉีเห็นว่าหุบเขาข้างหน้าเป็นทางแคบ และนางแนะนำจางเหยียนจง
"เราต้องไม่ปล่อยให้คนจากฉงเต๋อเอาเปรียบเรา"
"ถูกต้อง!"
จางเหยียนจงบอกให้ทุกคนหยุด หากพวกเขายังคงทำเช่นนี้และพบกับการโจมตี พวกเขาจะถูกโจมตีก่อน พวกเขาจะกลายเป็นเกราะเนื้อป้องกันให้พวกเขา
“พวกเจ้าเดี๋ยวก่อน!”
จางเหยียนจงไปเจรจา
“เจ้าคิดว่าพวกเขาจะตกลงตามนี้ไหม?”
หลี่เฟินรู้สึกกังวล
"ยาก!"
ฉวีเจียเหลียงส่ายหัว
ตามที่คาดไว้ไม่กี่นาทีต่อมาจางเหยียนจงกลับมาด้วยท่าทางหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“พวกเขาไม่เห็นด้วย”
“แล้วเราควรทำอย่างไร?”
หลี่เฟินรู้สึกกังวล
"ไม่มีอะไร!"
จางเหยียนจงกระตุ้น
“เราจะเดินหน้าต่อไป ทุกคน สู้กันเถอะ!”
"เดี๋ยว!"
หลี่จื่อฉีร้องออกมา
“ทำไมเรายังเป็นฝ่ายที่จะเดินก่อน?”
“ฉงเต๋อไม่มีแผนที่จะเอาเปรียบเราเช่นกัน หลี่หรงกวงบอกว่าถ้าเรากลัวพวกเขาก็เดินไปข้างหน้าได้”
เด็กหนุ่มอย่างจางเหยียนจงมีความมั่นใจและหยิ่งผยอง ดังนั้นเขาจะทนต่อความอัปยศอดสูเช่นนี้ได้อย่างไร? เขาปฎิเสธไปโดยปริยาย
“ข้าจะไปคุยกับพวกเขา!”
หลี่จื่อฉีขมวดคิ้ว
หยิงไป่อู่และลู่จื่อรั่วกังวลว่านางจะตกที่นั่งเสียเปรียบจึงรีบตามนางไป
“ทำไมอีกล่ะ เมื่อกี้เจ้ายังไม่ชัดเจนหรือ?”
ไฉหย่งขมวดคิ้วหนา
“มันเป็นประโยชน์สำหรับทุกคนในการสร้างความร่วมมือชั่วคราว!”
หลี่จื่อฉีสวมใบหน้าที่ยิ้มแย้มและพูดอย่างใจเย็น
“ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าได้เห็นสภาพที่น่ากลัวของนักเรียนกลุ่มอื่นก่อนหน้านี้เช่นกัน”
“ร่วมมือชั่วคราวเป็นความคิดที่ดี แต่ไม่ใช่กับพวกเจ้า!”
ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น ประเมินหลี่จื่อฉี (ฮึ่ม ไม่สามารถต้านทานการโจมตีแม้แต่ครั้งเดียว)
"เจ้าหมายถึงอะไร?"
หยิงไป่อู่ไม่พอใจ
“อันดับกลุ่มนักเรียนใหม่ของสถาบันจงโจวปีที่แล้วเป็นอย่างไร?”
อู๋หรานเด็กสาวที่ดูถูกหลี่จื่อฉีหน้าอกแบนหันมาถาม
“สิบในการจัดอันดับ? ข้าจำไม่ได้!”
ไฉหย่งจำแทบไม่ได้
“อันดับที่ 20 ก็อยู่ในหลักสิบเช่นกัน อันดับที่ 99 ก็อยู่ในหลักสิบเช่นกัน จะเหมือนกันได้อย่างไร?”
อู๋หรานเหลือกตา
“ถ้าไม่ใช่ 90 ก็เป็นช่วง 80 พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากด้านท้ายมากนัก เฮ้อ..เจ้ากังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไร”
ไฉหย่งเกาหัว คนส่วนใหญ่ไม่ได้ตั้งใจค้นหาเกี่ยวกับกลุ่มที่ได้รับการจัดอันดับที่ด้านล่างสุด อย่างไรก็ตามสถาบันจงโจวเป็นที่รู้จักดีเกินไป ท้ายที่สุดพวกเขาเคยเป็นหนึ่งในเก้าสถาบันยิ่งใหญ่
“แล้วอันดับของเราล่ะ”
อู๋หรานยังคงถามต่อไป
ลู่จื่อรั่วไม่แน่ใจว่านางหมายถึงอะไรและเงี่ยหูขึ้นเพื่อฟัง อย่างไรก็ตามใบหน้าของ หลี่จื่อฉีและหยิงไป่อู่จมดิ่งลงไป พวกเขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้สถาบันของพวกเขาต้องอับอาย
“29!”
เมื่อไฉหย่งกล่าวเช่นนี้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เมื่อนักเรียนคนอื่นๆ มองไปที่กลุ่มของหลี่จื่อฉี ใบหน้าของพวกเขาก็มีความรู้สึกเหนือกว่า
“เฮอะ งั้นที่ 29 เมื่อดูสีหน้าของเจ้าแล้ว ข้านึกว่าน่าจะเป็นอันดับที่ 9 เสียอีก!”
ริมฝีปากของหลี่จื่อฉีกระตุก
"เจ้าหมายถึงอะไร?"
เด็กหนุ่มร่างสูงที่ดูมีกล้ามที่มีตาโตพอๆ กับวัวจ้องหลี่จื่อฉี
“เจ้าโง่เหรอเปล่า? นี่เจ้าไม่เข้าใจเลยหรือ?”
หยิงไป่อู่ก้าวขึ้นไปหนึ่งก้าวปกป้องหลี่จื่อฉีและลู่จื่อรั่วข้างหลังนางแล้วโต้กลับ
“เจ้ากำลังหาที่ตาย?”
บุรุษตาเหล่ตะโกน
“หลิ่วอวี้ พอได้แล้ว!”
หลี่หรงกวงห้ามสหายของเขา
“นักเรียนคนนี้ ข้าขอโทษ แต่ข้าคิดว่าเราทุกคนควรพึ่งพาความสามารถของเราเอง”
หลี่หรงกวงเป็นผู้นำกลุ่มนักเรียนใหม่ของฉงเต๋อ
พูดตามตรงเขารู้สึกอยากรับมากกับข้อเสนอของอีกฝ่าย เขาได้คิดเรื่องนี้ก่อนที่พวกเขาเข้าไปในหุบเขาหน้าคน อย่างไรก็ตามการเป็นผู้ริเริ่มข้อเสนอนี้ไม่เพียงแต่จะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของโรงเรียนเท่านั้น แต่ยังทำให้ทุกคนคิดว่าเขาในฐานะผู้นำนั้นขี้ขลาด
เมื่อนักเรียนกลุ่มอื่นเสนอเรื่องนี้ หลี่หรงกวงต้องการเห็นด้วย อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะได้พูดขึ้น อู๋หราน, ไฉหย่งและคนอื่นๆ ก็เริ่มพูดขึ้นและปฏิเสธ ยิ่งกว่านั้นพวกเขายังใช้น้ำเสียงเย้ยหยัน
หลี่หรงกวงสามารถทำอะไรได้บ้าง?
เขารู้สึกสิ้นหวังอย่างมากเช่นกัน!
มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะได้รับอำนาจในฐานะผู้นำ ถ้าเขาแสดงความเห็นรุนแรงเกินไป กลุ่มจะได้รับผลกระทบ
“เฮ้อ คนเราเริ่มจากการเรียนรู้ที่จะยอมประนีประนอมก็จะกลายเป็นผู้ใหญ่ในที่สุด ทำไมพวกเจ้าถึงไม่เข้าใจล่ะ?”
หลี่หรงกวงเกิดในตระกูลใหญ่และได้รับการศึกษาดีตั้งแต่ยังเด็ก ด้วยเหตุนี้เขาจึงรู้ว่าควรให้ความสำคัญกับความสนใจเหนือสิ่งอื่นใด การเยาะเย้ยผู้อื่นเพื่อสนองความรู้สึกน่าสมเพชในความเหนือกว่าของตนเองมีประโยชน์อย่างไร?
พวกเขาอาจจะรวมกลุ่มกันและผ่านหุบเขาหน้าคนอย่างรวดเร็ว เพื่อให้ได้อันดับที่สูงขึ้น
พวกเขาจะสามารถดูถูกคนอื่นได้ก็ต่อเมื่อได้รับตำแหน่งสิบอันดับแรกเท่านั้น
“ข้าแส่เกินไป!”
หลี่จื่อฉีพยักหน้าแล้วหันหน้าจากไป
“ศิษย์พี่ใหญ่ ข้ารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งอยู่บ้าง!”
ลู่จื่อรั่วเดินในขณะที่หันไปประเมินหลี่หรงกวง แม้ว่าหน้าตาของเขาจะดูธรรมดาและไม่สามารถเทียบได้กับซุนม่อ แต่ดูเหมือนเขาจะเป็นคนฉลาด
“มันไม่ง่ายสำหรับทุกคน!”
หลี่จื่อฉีถอนหายใจ เว้นแต่เจ้าจะมีชื่อเสียงมากและมีความสามารถพิเศษตั้งแต่อายุยังน้อย เจ้าจะต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ไม่มีใครยอมรับเจ้าในฐานะผู้นำ
ทุกคนรู้สึกว่าความคิดเห็นของพวกเขาถูกต้อง ดังนั้นจึงต้องมีความขัดแย้งแน่นอน
“คนพวกนั้นหยิ่งผยองจริงๆ!”
หลังจากที่ลู่จื่อรั่วกลับมา นางก็บ่นว่า
“พวกเขาดูถูกเรา!”
“อย่าพูดมากไม่ว่ารอบนี้เราจะแพ้ใคร เราจะต้องไม่แพ้ฉงเต๋อ!”
จางเหยียนจงกระตุ้นให้ทุกคนเดินทางต่อไป
"เดี๋ยว!"
หลี่จื่อฉีเรียกพวกเขา
"อะไร?"
จางเหยียนจงขมวดคิ้ว เขายังเป็นคนภาคภูมิใจ เขาปล่อยฉงเต๋อไปก่อนไม่ได้ในขณะที่พวกเขาตามหลัง มันน่าอายเกินไป
หลี่จื่อฉีมองไปรอบๆ และจ้องมองไปที่ใบหน้าของถานไถอวี่ถัง
(เจ้าเด็กขี้โรค ถึงตาเจ้าแล้วที่ต้องแสดงฝีมือ!)
ถานไถอวี่ถังเข้าใจความหมายของนางทันทีและล้มลงกับพื้น
“ศิษย์น้อง!”
ลู่จื่อรั่วรู้สึกตกใจและพุ่งเข้าไปช่วยเขาทันที
ถานไถอวี่ถังพยายามหลบเด็กสาวมะละกอและล้มลงกับพื้น
“แคก แคก! แคก แคก!”
เด็กป่วยไอแสดงท่าทางเจ็บปวด
“ถานไถเป็นอะไรไป? รีบไปเอากระเป๋าปฐมพยาบาลมา!”
หลี่จื่อฉีตะโกนสีหน้าของนางดูลนลาน
“....”
จางเหยียนจงพูดไม่ออก (ทักษะการแสดงของเจ้าน่าทึ่งเกินไป ข้าควรทำอย่างไรดี? การแสดง? หรือการแสดง?)
จางเหยียนจงรู้ว่าเขาควรทำอะไรสักอย่าง แต่เขากลับไม่สามารถทำมันได้จริงๆ ดังนั้นเขาจึงนั่งลงข้างๆ ถานไถอวี่ถัง
กลุ่มนักเรียนของฉงเต๋อซึ่งอยู่ข้างหลังพวกเขามากกว่า 20 เมตรปากอ้าตาค้างเมื่อเห็นฉากนี้
"เอาอย่างนี้เลยเหรอ? พวกเจ้าหน้าด้านขนาดนั้นเลยเหรอ?”
อู๋หรานตกตะลึง (พวกเจ้าสามารถหันไปใช้อุบายบางอย่างเช่นการแกล้งป่วยด้วยเหรอ?)
“ไม่น่าแปลกใจที่สถาบันจงโจวตกต่ำลง พวกมันไม่มีความกล้าหาญแม้แต่น้อย!”
“ไม่ต้องสนใจพวกเขา! เราไปก่อนเถอะ!”
“แต่ข้างหน้ามันอันตรายจริงๆ!”
นักเรียนเริ่มพูดคุยกันเอง
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ใครไม่รู้ว่าคนที่นำหน้าจะตกอยู่ในอันตรายมากกว่ากัน?
ก่อนหน้านี้ นักเรียนของฉงเต๋อ ยังคงพูดประชดประชันได้ แต่เมื่อพวกเขาต้องเป็นผู้นำ ความวิตกกังวลที่พวกเขารู้สึกแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
เมื่อพวกเขาอยู่ด้านหลัง หากพวกเขาถูกโจมตี สถาบันจงโจวจะเป็นกลุ่มแรกที่ได้รับผลกระทบ พวกเขาจะสามารถตอบสนองได้ทันเวลาเช่นกัน แต่ตอนนี้…
“ตอนนี้เจ้ากลัวหรือ?”
เมื่อมองไปที่สีหน้าที่เปลี่ยนไปของสมาชิกในกลุ่ม หลี่หรงกวงก็ถอนหายใจ แต่พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้อีก พวกเขาคงไม่สามารถหาใครสักคนมาแกล้งป่วยและล้มลงไปด้วยได้ใช่ไหม?
ทั้งสองกลุ่มผ่านกันและกัน
“ว้าว ดูสาวหน้าอกใหญ่นั่นสิ! การแสดงของนางดีมาก! ข้ารู้สึกว่ามันเปลืองมากสำหรับนางที่จะไปโรงเรียน นางควรเข้าร่วมคณะนักแสดง นางจะต้องโด่งดังอย่างแน่นอน!”
“มันดูไม่เหมือนการแสดง คนที่ล้มลงมาดูเหมือนจะมีเลือดไหลออกมาจริงๆ!”
“เราใส่ร้ายพวกเขาจริงหรือ?”
เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ นักเรียนของฉงเต๋อสามารถมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น สีหน้าของ ถานไถอวี่ถังแย่มาก และเขายังคงไอเป็นเลือด ดูไม่เหมือนว่าเขากำลังเสแสร้ง
เมื่อได้ยินเช่นนี้จางเหยียนจงรู้สึกว่ามีประโยชน์ในการพาเจ้าเด็กป่วยคนนี้ไปด้วย
หลังจากที่นักเรียนของฉงเต๋อเดินออกไปกว่า 60 เมตรแล้ว หลี่จื่อฉีก็ตบถานไถ
"พอได้แล้ว!"
“แคก แคก!”
ถานไถอวี่ถังหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดปาก จากนั้นเขาก็ยืนขึ้น
“ศิษย์น้อง! เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าไม่เป็นไร? เจ้าไม่พักผ่อนสักหน่อยเหรอ?”
ลู่จื่อรั่วหยิบถุงน้ำด้วยท่าทางกังวล
หยิงไป่อู่พูดไม่ออกและลูบหัวของลู่จื่อรั่ว (มันดีจริงๆ ไหมที่เจ้าจะไร้เดียงสาเช่นนี้ ระวังว่าเจ้าจะโดนหลอกทุกอย่างที่เจ้ามีในอนาคต!)
ถานไถอวี่ถังซึ่งปกติแล้วจะมีหน้าหนามากรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเป็นครั้งแรกในชีวิตเมื่อเขาได้ยินคำพูดของเด็กสาวมะละกอและเห็นนางจ้องมองด้วยความเป็นห่วง
ผู้สังเกตการณ์ที่ตามหลังเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ซุนม่อและอีกสามคน ความหมายของเขาชัดเจน (สถาบันจงโจวไร้ยางอายจริงๆเหรอ?)
"ฮ่า ฮ่า!"
เสียงหัวเราะของฟ่านเหยาแข็งขืนอยู่บ้าง แม้ว่าการทำเช่นนี้จะไม่ใช่เรื่องดี แต่ก็เป็นทางเลือกที่เหมาะสม หลี่จื่อฉีเก่งในการประเมินสถานการณ์และไม่ใช่คนดื้อรั้น
"มีปัญหาอะไรไหม?"
ซุนม่อไม่ได้หลบเลี่ยงการจ้องมองของผู้สังเกตการณ์ ระหว่างความปลอดภัยของนักเรียนและการรักษาหน้า ซุนม่ออยากจะเป็นแบบแรกมากกว่า
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ขณะที่พวกเขาดิ่งลึกลงไปในหุบเขาหน้าคน แมงมุมขนาดใหญ่ที่กระจัดกระจายก็เริ่มปรากฏต่อหน้าพวกเขาทีละตัว และในที่สุด กลอุบายเล็กๆ น้อยๆ ของหลี่จื่อฉีก็ปรากฏผลชัดขึ้น
แมงมุมเหล่านี้ไม่มีสติปัญญามากนักและกำลังเคลื่อนตัวออกมาโดยสัญชาตญาณของพวกมันล้วนๆ ดังนั้นเมื่อพวกมันเห็นนักเรียนของฉงเต๋อ พวกมันจึงบุกจู่โจม
“จื่อฉี! ทั้งหมดต้องขอบคุณเจ้า”
เมื่อมองดูนักเรียนของฉงเต๋อเข้าสู่สนามรบ หลี่เฟินก็ตบหน้าอกของนางเบาๆ ถ้าไม่ใช่เพราะแผนการของหลี่จื่อฉี พวกเขาคงเป็นคนที่ถูกโจมตีในตอนนี้
หลี่หรงกวงรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขาควรจะหาคนแกล้งป่วยให้เร็วกว่านี้ แม้ว่าความสามารถในการฆ่าของแมงมุมตัวใหญ่เหล่านี้จะไม่สูงนัก แต่ก็ยังทำให้สมาชิกของพวกเขาสูญเสียความตั้งใจอย่างมาก พวกเขาต้องมีสมาธิอย่างเต็มที่และยังคงระแวดระวังสิ่งรอบข้าง
“ไม่ เราต้องคิดหาทางออก!”
ขณะที่หลี่หรงกวงกำลังเค้นสมอง แมงมุมหน้าคนจำนวนมหาศาลก็ทะลักออกมาจากรอยแยกเล็กๆ ของหุบเขาที่อยู่สูงขึ้นไป
