ตอนที่แล้วบทที่ 18 เงินรางวัลการแจ้งเบาะแส 50,000 หยวน!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 20 โกรธฟู่หยุนเฟย!

บทที่ 19 ถูกเยาะเย้ยในวันรุ่งขึ้น !


บทที่ 19 ถูกเยาะเย้ยในวันรุ่งขึ้น !

  วันที่ 3 กันยายน วันอังคาร อากาศดี

  วันที่สามภายหลังการทำพันธสัญญากับอาโปและเป็นวันที่สองของการเรียน

   วันนี้เฉินเหวินมาที่ห้องเรียนแต่เช้าและเรียก อาโปมาวางไว้บนโต๊ะ

  อาโปมองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบ ๆด้วยความสับสน จากนั้นเลือกท่านอนที่สบาย ๆ และใช้มือสั้นๆ ของมันลูบท้องกลมๆ เพื่อหวังให้อาหารในท้องย่อยแต่เนิ่นๆ

  ทันทีที่อาโปปรากฏตัว ทุกสายตาในห้องเรียนก็จ้องมาที่มัน!

  ครูใหญ่กล่าวว่าการทำสมาธิเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการศึกษาด้วยตนเองตั้งแต่เนิ่นๆ และพวกเขาก็ยังต้องบริหารร่างกายในตอนเช้าของทุกวันอีกด้วย

   จากนั้น....ฝูงชนชายหญิงต่างพุ่งเข้ามาที่อาโปที่กำลังง่วงเหงาหาวนอน.....

นักเรียนทุกคนสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว และมีจุดมุ่งหมายเดียวกันคือ.....อาโป

  เด็กชายที่มีใบหน้ากลมคนหนึ่งกล่าวว่า "เฉินเหวิน ฉันขอเจ้าหมีกินเหล็กของนายได้มั้ย?"

  เมื่อวานตอนแนะนำตัวเอง และทุกคนจำเพื่อนร่วมชั้นคนนี้ได้ เขาชื่อ....

   “หลี่เซียง~”

  เฉินเหวินยังจำเพื่อนร่วมชั้นคนนี้ได้ดี.... สัตว์อสูรของเขาคือปูเล็บยักษ์ และผลงานของเขาเมื่อวานนี้ค่อนข้าง "โดดเด่น"

  เฉินเหวินมองไปที่นักเรียนที่อยู่รอบ ๆ ด้วยความกระตือรือร้น และพูดด้วยใบหน้าที่ทุกข์ใจ: "คือเจ้าหมีกินเหล็กของฉันมันขี้อายไม่ชอบให้คนแปลกหน้าแตะต้องมัน และพวกเธอก็เข้ามาพร้อมกันแบบนี้มันคงไม่ออกมาหรอก!..."

  เมื่อหลี่เซียง และคนอื่นๆ ได้ยินสิ่งนี้ ก็ต่างยักคิ้วยักไหล่ทันที.....

  ทันใดนั้น มีคนหนึ่งในกลุ่มพูดว่า: "แต่เมื่อวานฉันเห็นหมี่ซู่เหรินจับตัวมันได้นี่?!"

"ใช่ใช่!"

   “ฉันก็เห็นเหมือนกัน!”

   "..."

  ใบหน้าของเฉินเหวินยังคงเฉยเมย เขาพูดว่า: "นั่นเพราะหมี่ซู่เหรินเธออยู่ทีมเดียวกับฉันทั้งสองคาบเรียน เจ้าหมีของฉันก็เริ่มสนิทด้วยกับเธองัยล่ะ...."

  นักเรียนที่อยู่รอบๆ ได้ยินคำพูดนั้น ใบหน้าของพวกเขาก็แสดงความผิดหวังทันที

   "อย่างนั้นเหรอ"

   “น่าเสียดาย ฉันอยากสัมผัสมันจริงๆ!”

   “ใช่ น่ารักเหมือนตุ๊กตาเลย”

   "..."

  ในขณะที่พูด พวกเขาเดินกลับไปที่นั่งอย่างเสียใจ และบางคนยังคงยืนอยู่หน้าโต๊ะของเฉินเหวิน...

   แตะต้องไม่ได้ แต่ดูได้อย่างเดียวว่างั้น!

  เฉินเหวินดูเหมือนจะเห็นว่าทุกคนชื่นชอบอาโปดังนั้นเขาจึงพยายามดิ้นรนและพูดว่า "งั้นพวกเธอจะจับมันก็ได้นะ..."

  ก่อนที่เขาจะพูดจบ นักเรียนหลายคนที่เพิ่งจากไปก็เข้ามาล้อมเขาอีกครั้ง

   หลังจากคำของเฉินเหวินทุกคนที่ได้ยินต่างวิ่งกรูเข้ามาที่โต๊ะเขาอย่างชุลมุน....

   อาโปที่กำลังหลับสนิทถูกจ้องมองด้วยสายตาทุกคู่ ต่างคนต่างก็ยื่นมือมาพลิกตัวมัน และลูบบั้นท้าย ดึงหู ขยำหน้าตา และส่งเสียงอุทานอีกครั้งทันที

   "ว้าว~ น่ารักจัง!"

   "ต่อไปเมื่อฉันกลายเป็นบีสมาสเตอร์ ฉันจะต้องทำพันธสัญญากับเจ้าหมีกินเหล็กให้จงได้!"

   “ฉันก็อยากได้เหมือนกัน”

ฉันก็อยากได้เหมือนกัน!”

   "..."

  เฉินเหวินกดมือของเขาแล้วพูดว่า "ทุกคนฉันเข้าใจถึงความปรารถนาของทุกคนที่จะสัมผัสเจ้าหมีน้อย แต่มันค่อนข้างขี้อายและกลัวคนเยอะ ๆน่ะ......."

   หลังจากหยุดชั่วคราว เฉินเหวินพูดต่อ: "เจ้าหมีกินเหล็กมันตะกละนะ และมันก็จะเชื่อฟังคนที่ให้อาหารมันมาก... ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไม่ให้อาหารมันแล้วปล่อยให้พวกเธอเลีิ้ยงมันจะเอามั้ยล่ะ?”

  เฉินเหวินหวนคิดเรื่องเงินระหว่างเพื่อนร่วมชั้นแต่ทว่าตอนนี้เขาก็เริ่มไม่แน่ใจ....

   แต่เฉินเหวินไม่อยากอนุญาต ให้คนอื่นมาจับตัวอาโปฟรี ๆเช่นกัน

  นอกจากนี้ ในชั้นเรียนมีคนมากมาย หากมีแต่คนต้องการสัมผัสอาโป จะทำให้มันเสียเวลาในการฝึกฝนด้วยเช่นกัน....

   หลังจากฝึกเสร็จเฉินเหวิน ก็ตัดสินใจให้ อาโปหยุดทานอาหาร.....

  ดูจากสูตรอาหารเมื่อวานนี้ค่อนข้างมีราคา แต่ทว่าหากจะดูสูตรอาหารที่เหมาะสมกับฐานะก็น่าจะได้แค่นี้......

  ทุกคนได้ยินคำพูดนั้น และหลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย หลายคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

   “ได้สิ เริ่มวันนี้เลยไหม”

   “เจ้าหมีน้อยจะไปแล้วเหรอ!”

   "อาโป....รอฉันด้วย!"

   "..."

  ถ้าหากทุกคนต้องการที่สัมผัสกับมันจะต้องให้อาหารมันก่อนเพื่อทำความคุ้นเคยตกลงมั้ย?

  แม้ว่าอาหารเจ้าอาโปหมีน้อยกินเหล็กจะราคาค่อนข้างสูง แต่มันก็คงคุ้มค่ากับการสัมผัสขนสีขาวหนานุ่มอีกทั้งยังเป็นสัตว์หายากเช่นนี้.....

   เมื่อเห็นทุกคนพยักหน้า เฉินเหวินจึงหยิบสมุดบันทึกออกมาแล้วพูดว่า "งั้นทุกคนมาลงทะเบียน เริ่มพรุ่งนี้!"

  ทุกคนยกมือขึ้นทันที

   "ฉัน! ฉัน! ฉัน!…"

   “ฉันจะเอานมสองขวดมาให้มันนะ!”

   “ฉันมีสามขวด!”

   “อย่าแย่งกันสิ...ทุกคนมีสิทธิ์เท่ากันนะ”

   "..."

   ทันใดนั้น!มืออันขาวเรียวก็ยกขึ้นด้วย

   "ลงทะเบียนฉันด้วย!"

  เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เฉินเหวินเงยหน้าขึ้นหลี่ซิ่วหยู ผู้ที่เคยทำพันธสัญญากับอีกาอัคคีล้มเหลว และเป็นผู้ที่ปลอบโยนครั้นที่เฉินเหวินทำล้มเหลวเช่นกัน....

  เมื่อมองไปที่รอยยิ้มสดใสและดวงตาที่กระตือรือร้นของหญิงสาว เฉินเหวินยิ้มและพูดว่า "ตกลง ฉันจะจดชื่ิอเธอไว้!"

  แต่ทว่า...มีคนจำนวนมากเกินไป และเป็นเรื่องยากสำหรับเฉินเหวินที่จะสนทนากับหลี่ซิ่วหยู แต่เขาตั้งใจที่จะสอนอาโปให้มีนิสัยที่น่ารักอ่อนโยนอยู่แล้ว....

   เมื่ออยู่กับเธอนายจงทำตัวให้น่ารักและอย่าดื้อเชียวนะ....

  เฉินเหวินไม่ลืมฉากที่หลี่ซิ่วหยูปลอบใจเขาในวันนั้น ซึ่งทำให้เขามีความประทับใจต่อเธอในครั้งนั้นเป็นอย่างมาก....

  แน่นอน เฉินเหวินตั้งใจจะสานสัมพันธ์ที่ดีกับเธออยู่แล้ว แต่ทว่า....สถานการณ์ยังไม่อำนวยเท่านั้น....

  ฟู่หยุนเฟยอยู่ในห้องเรียนด้วย ขณะที่ป้อนนมเส้าเฟิงหู่ เขาหันเหความสนใจไปที่เฉินเหวิน ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้องเรียน

   เมื่อเห็นว่าอาโปเจ้าหมีอ้วนฉุ สามารถ ดึงดูดความสนใจของสาว ๆในห้องแทบทุกคน ใบหน้าของเขาก็มืดดำลง

   หลังจากที่หลี่ซิ่วหยูลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินไปที่เฉินเหวิน เขาก็ลุกขึ้นยืนทันที!

   ฟู่หยุนเฟยเดินไปที่ด้านข้างของฝูงชนและพูดว่า "นี่หลี่ซิ่วหยู อย่าอย่าไปหลงกลเจ้านั่นเลย!"

  ทันทีที่คำพูดของเขาจบลง ทุกคนก็หันมามองเขาอย่างประหลาดใจ

  เฉินเหวินมองไปที่ฟู่หยุนเฟย ขมวดคิ้วและพูดว่า "ฉันไปหลอกลวกอะไรใคร พูดให้ดีนะ?"

  เหอเซิ่งได้ยินดังนั้น เขาจึงผลักฝูงชนออกไปทันที แล้วเดินไปหาฟู่หยุนเฟย ขึ้นเสียงแล้วพูดว่า: "ฟู่หยุนเฟย นายหมายความว่าอย่างไรห๊ะ?"

  หลีซิ่วหยูขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียงอ่อนนุ่มว่า "ฟู่หยุนเฟยเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?" นักเรียนคนอื่นรำคาญฟู่หยุนเฟยที่รบกวนการลงทะเบียน และพวกเขาก็พูดขึ้น

   “เฉินเหวินเค้าไม่ได้หลอกลวงอะไรนะ!”

   “อย่าใส่ร้ายเพื่อนซิ!”

   "พวกเราเต็มใจ"

   เมื่อต้องเผชิญหน้ากับฝูงชนสาวนใหญ่ของห้องที่ต่างก็ชื่นชอบอาโป ก็ทำให้ฟู่หยุนเฟยก็รู้สึกโกรธเช่นกัน ชี้ไปที่อาโปซึ่งนอนหลับสนิทอยู่บนโต๊ะ: "พวกเธอทุกคนรู้มั้ยว่า ทำไมพวกเราจึงไม่เคยเห็นสัตว์อสูรกินเหล็กอยู่ในตำราเลย"

   ทุกคนมองหน้ากันเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ซึ่งพวกเขาไม่รู้เหตุผลจริงๆ

"ฮิฮิ-"

  ฟู่หยุนเฟยกอดอกและเย้ยหยัน เชิดคางขึ้นแล้วพูดกับฝูงชนว่า: "คำตอบนั้นง่ายมาก พวกเธอจำไว้เลยนะสัตว์อสูรที่กินเหล็กนั้นแท้จริงแล้วไม่ใช่สัตว์อสูรที่คนทั่วไปนำมาเลี้ยงแต่อย่างใดหรอกนะ มันเป็นเพียงแค่สัตว์พื้นเมืองเช่นเ ช้าง และหมาจิ้งจอกบนภูเขาซึ่งต่ำต้อย ด้อยค่าสิ้นดี ไม่มีค่าในการฝึกฝนแต่อย่างใดเลย มันไร้ค่ามาก! .."

"อะไรนะ?"

"เป็นไปได้ไงอ่ะ!"

   “แล้วมันมีสัตว์อสูรชั้นต่ำแบบนี้อยู่ในโรงเพาะพันธุ์ได้อย่างไรกัน?”

   "..."

  ท่ามกลางเสียงอุทานของทุกคน ฟู่หยุนเฟยยังคงพูดอย่างภาคภูมิใจ: "เจ้าหมีกินเหล็กตัวนี้ตัวนี้มันอาจกินผลไม้ป่าที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณ ดังนั้นจึงโชคดีที่มีคุณสมบัติของสัตว์อสูรแค่นั้นเอง"

  สัตว์อสูรขยะชนิดนี้ไม่มีทักษะของเผ่าพันธุ์อะไรเลย แม้แต่พวกบีสมาสเตอร์ระดับพื้นฐานยังไม่มีใครคิดทำพันธสัญญาด้วยเลย…”

   หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เขาก็พูดต่ออย่างไม่หยุดปาก: "แต่บางทีโรงเพาะพันธุ์อาจคิดว่าเฉินเหวินเหมาะกับมัน จึงให้มามั้งฮ่า ฮ่า ฮ่า!"

  ฮู่กวานที่อยู่ข้างๆ ฟู่หยุนเฟยได้ยินคำพูดนั้น จึงพูดเยาะเย้ย: "จริงสิ สัตว์อสูรขยะ... จุ๊ จุ๊!"

  ฮู่กวาน ไม่ได้พูดสองคำสุดท้าย แต่ทุกคนรู้ว่าเขา หมายถึงอะไร

   ทันใดนั้นนักเรียนหลายคนที่อยู่รอบๆ ก็จ้องมองอาโปและเฉินเหวินแปลกๆ

  เฉินเหวินเฝ้าดูฟู่หยุนเฟยที่พูดฝ่ายเดียวอย่างเงียบ ๆ และไม่ขัดจังหวะ

   มันเป็นความจริงที่ว่า อาโปเป็นสัตว์อสูรพื้นเมือง ไม่ช้าก็เร็วจะมีคนรู้และเขาจะไม่ปิดบังเรื่องนี้

   เฉินเหวินได้แต่เพียงยืนฟังอย่างสงบ ๆให้ฟู่หยุนเฟยพูดอยู่ฝ่ายเดียว......

   วันที่สองของการเรียน เขาไม่ได้ตอบโต้เรื่องของอาโปเลย จะทำให้คนอื่นเข้าใจผิด ....และจะโดนถากถาง

อีกหรือไม่?

   เมื่อคิดถึงชื่อฟู่เหยินเฟย เฉินเหวินพอดูออกอะไรบางอย่าง..... ความจริงก็คือ ฟู่เหยินเฟยน่าจะชอบหลี่ซิ่วหยูนั่นเอง....

  ดังนั้นหลังจากที่เห็นว่าหลี่ซิ่วหยูชื่นชอบอาโปและให้ความสนิทสนมกับเฉินเหวินเลยทำให้เขาไม่พอใจนั่นเอง......

  แน่นอนว่าอาจเป็นเพราะอาโปที่เป็นที่ดึงดูดความสนใจของทุกคน

และหลี่ซิ่วหยู่นั่นเอง!

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด