บทที่ 42
มันสายเกินไปแล้ว...
ตามโครงเรื่องดั้งเดิม เย่จื่อซิ่วได้ขอความช่วยเหลือจากตระกูลหลี่ด้วย
อย่างไรก็ตามก่อนที่แพทย์อัจฉริยะของตระกูลหลี่จะมาถึงเย่จุนยาก็ใกล้จะตายแล้ว
มันจึงตกเป็นหน้าที่ของเย่ซวนที่เดินผ่านมา
หลังจากแสดงทักษะด้านยาของเขา เย่ซวนได้ช่วยให้เย่จุนยาฟื้นคืนสติและได้รับความสําพันธ์กับเย่จื่อซิ่วเป็นการตอบแทน
และนับจากนั้นเย่ซวนก็ได้จับต้นขาของตระกูลเย่...
อะแฮ่ม...
แต่เรื่องนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแล้ว
หลี่มู่ไป๋บอกพวกเขาไม่ได้ว่าตอนนี้ 'สายเกินไปแล้ว'
แม้ว่าเขาจะเป็นคนร้าย แต่เขาก็ชื่นชมตระกูลเย่
ตระกูลท่านไม่ได้มีชื่อเสียงหรืออยากได้เลย พวกเขามุ่งมั่นที่จะปกป้องประเทศเซี่ยเท่านั้น
ดังนั้นเขาจึงคิดที่ช่วยเย่จุนยา
"แต่อะไร?..."
เย่จื่อซิ่วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของหลี่มู่ไป๋อย่างใจจดใจจ่อ
ไม่ใช่ว่าเธอสงสัยว่าหลี่มู่ไป๋จะไม่สามารถช่วยรักษาคุณปู่ของเธอได้ แต่เธอกังวลว่าปู่ของเธอจะตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอนหากแพทย์อัจฉริยะของตระกูลหลี่ไม่ได้อยู่ในจิงไห่
"แต่... สุขภาพของคุณปู่เย่ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่หมอจ้าวพูด..."
หลี่มู่ไป๋ยิ้มจางๆ
ในสายตาของเย่จื่อซิ่วรอยยิ้มของเขาคล้ายกับสายลมฤดูใบไม้ผลิที่อ่อนโยน
แต่เนื่องจากตอนนี้เธอหมกมุ่นอยู่กับภาวะที่ร้ายแรงของปู่ เธอดูเหมือนจะตั่งใจเพิกเฉยต่อมัน
หลี่มู่ไป๋กล่าวต่อว่า "คุณปู่เย่เพิ่งเป็นโรคลมแดดเพราะสภาพอากาศที่เลวร้าย..."
ด้วยเหตุนี้หลี่มู่ไป๋จึงเดินไปข้างหน้าและใช้แรงกดดันต่อจุดฝังเข็ม Philtrum (รอยหยักใต้จะหมูก) ของเย่จุนยาและส่งแสงศักดิ์สิทธิ์แห่งชีวิตเข้าไปในร่างกายของเย่จุนยา
แสงศักดิ์สิทธิ์แห่งชีวิตเป็นความสามารถทางการแพทย์ระดับพระเจ้า
ไม่เพียงแต่นําจิตสํานึกของเย่จุนยากลับมาและสามารถกําจัดอาการบาดเจ็บภายในของเขาได้อย่างสมบูรณ์ แต่มันยังสามารถฟื้นฟูฐานการเพาะปลูกฮัวจินในช่วงปลายของเขาได้อีกด้วย!
เมื่อได้ยินสิ่งที่หลี่มู่ไป๋พูดทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็พูดไม่ออก
เย่จื่อซิ่ว: "อืม..."
หลี่ชิงเหยา: "อืม..."
หมอจ้าว : "..."
เมื่อเห็นสีหน้าของพวกเขาเย่จุนยาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้
ที่จริงแล้วเขาไม่ต้องการทําตัวเหมือนเย่ซวนเมื่อเขารักษาเย่จุนยา
เขาไม่ต้องการบอกว่าเย่จุนยาอยู่ในสภาพที่ร้ายแรงและไม่มีใครนอกจากเขาสามารถรักษาเขาได้...
เขาแค่ต้องการรักษาเย่จุนยาตามความรู้สึกของเขาเอง
ด้วยสถานะของนายน้อยตระกูลหลี่ มันไม่สําคัญสําหรับเขาว่าตระกูลเย่จะรู้สึกเป็นหนี้เขาหรือไม่
สําหรับการพิชิตเย่จื่อซิ่ว ในฐานะวายร้ายหลี่มู่ไป๋ไม่รังเกียจที่จะใช้วิธีการเดียวกับ 'ตัวเอก' เพื่อให้สาว ๆ ตกหลุมรักเขา
อย่างไรก็ตามสถานการณ์ปัจจุบันของเขาเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ
"พี่มู่ไป๋นี่ไม่ใช่เวลาที่จะตลก!" เย่จื่อซิ่วพูดอย่างกระวนกระวายใจว่า "ตราบใดที่พี่สามารถช่วยรักษาคุณปู่ของฉันได้ ฉันก็สัญญากับพี่ได้ทุกอย่าง!"
อะแฮ่ม...
หลี่มู่ไป๋อดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมอง
นี่คือสิ่งที่เย่จื่อซิ่วพูดกับเย่ซวนในโครงเรื่องดั้งเดิม
ทําไมตอนนี้เธอถึงพูดประโยคเดียวกันกับเขา?
อย่างไรก็ตามในตอนนี้เย่จุนยาไอออกมาและค่อยๆลืมตาขึ้น
ทันใดนั้นทุกคนก็จ้องมองหลี่มู่ไป๋
เย่จื่อซิ่ว: "อืม..."
หลี่ชิงเหยา: "อืม..."
หมอจ้าว : "..."
เย่จุนยาเป็นโรคลมแดดเท่านั้นหรือ?
ใบหน้าของหมอจ้าวดูไม่น่าเชื่อ
ในขณะที่เขาเป็นคนที่รับผิดชอบและอยู่เคียงข้างเย่จุนยาในฐานะแพทย์ส่วนตัว ทักษะทางการแพทย์ของเขาไม่ได้แย่ขนาดนั้น
เขามีศักยภาพที่จะเป็นเด็กฝึกงานภายใต้แพทย์อัจฉริยะ!
เขาไม่ได้ทําผิดพลาดใด ๆ ในการวินิจฉัยของเขาเลย!
แต่ตอนนี้ข้อเท็จจริงอยู่ตรงหน้าเขา
หลี่มู่ไป๋ได้กดจุดฝังเข็มของเย่จุนหยาทําให้เขาฟื้นคืนสติ...
เป็นไปได้ไหมว่าเขาวินิจฉัย 'โรคลมแดด' ผิดว่าเป็น 'วิกฤตชีวิตและความตาย'
โอ้ ถ้าสิ่งนี้แพร่กระจายออกไปเขาสามารถจินตนาการได้ว่าเพื่อนของเขาจะหัวเราะจนฟันร่วง!
หมอจ้าวรู้สึกอาย...
"ชิงเหยา ไปทานข้าวเย็นกันเถอะ คืนนี้ฉันยังมีเรื่องต้องทําอีก"
เมื่อเย่จุนหยาฟื้นคืนสติแล้ว หลี่มู่ไป๋ก็หาแก้ตัวไปพร้อมกับหลี่ชิงเหยา
เขาไม่รีบร้อนที่จะพิชิตเย่จื่อซิ่ว เธอจะยังคงเรียนที่นี่ในจิงไห่ต่อไปในอนาคต
อย่างไรก็ตามเขามีสิ่งสําคัญที่ต้องทําในคืนนี้...
"อืม."
หลี่ชิงเหยาพยักหน้าแล้วพูดกับเย่จื่อซิ่วว่า "พี่จื่อซิ่ว เราขอตัวลาก่อน เราจะกลับมาทานอาหารเย็นกับพี่ในวันหน้า..."
ทําไมตอนนี้เธอไม่ไปทานอาหารเย็นกับเย่จื่อซิ่ว?...
เหตุผลคือเธอต้องการทานอาหารเย็นตัวต่อตัวกับพี่ชายของเธอ!
***
"จื่อซิ่ว เธอเป็นอะไรไป"
หลังจากที่ทั้งจากไปแล้ว เย่จุนยาก็ตื่นขึ้นมา
เมื่อเห็นเย่จื่อซิ่วที่มีน้ําตาที่แห้งบนใบหน้าของเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถาม
"คุณปู่ คุณเพิ่งเป็นโรคลมแดด มันเป็นพี่มู่ไป๋ที่รักษาคุณปู่..."
เย่จื่อซิ่วเล่าเรื่องทั้งหมด
"ลมแดด?"
เย่จุนยาขมวดคิ้ว
เขายังจําได้ว่าเป็นลมจากอาการบาดเจ็บภายในของเขาที่วูบวาบขึ้น
เป็นไปได้อย่างไรที่เขาเป็นโรคลมแดด?
เดียวก่อน
เย่จุนยาเริ่มโคจรฉี่ในร่างกายและตกใจเมื่อค้นพบบางอย่าง
อาการบาดเจ็บภายในของเขาหายแล้ว!
ตอนนี้พวกเขาหายดีแล้ว!
เขาสามารถรู้สึกได้ว่าฐานการเพาะปลูกของเขาฟื้นตัวอย่างช้าๆ
แม้ว่ามันจะต้องใช้เวลาสําหรับเขาที่จะกลับคืนสู่ระดับก่อน แต่เย่จุนยาก็ตกใจมาก
เขาให้แพทย์อัจฉริยะหลายคนรักษาอาการบาดเจ็บภายในของเขา
แต่ไม่มีใครสามารถหาวิธีรักษาเขาได้
ตอนนี้มันรักษาด้วยตัวเอง?...
ไม่มันต้องเป็นเด็กน้อยหลี่มู่ไป๋!
เย่จุนยาจ้องมองไปที่ด้านหลังของหลี่มู่ไป๋ที่ทางออกสนามเด็กเล่น
แม้ว่าหลี่มู่ไป๋จะมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเรียกร้องเครดิตหลังจากรักษาเขา
เย่จุนยาอดไม่ได้ที่จะมองเขาด้วยความประหลาดใจ
หลี่มู่ไป๋เป็นสุภาพบุรุษที่เจียมเนื้อเจียมตัว ทำตัวต่ำต้อยที่ซ่อนทักษะอันทรงพลังเอาไว้...
เป็นไปได้ไหมว่าข่าวลือก่อนหน้าเกียวกับเขาเป็นเรื่องโกหก?
"คุณปู่พี่มู่ไป๋ได้ช่วยชีวิตคุณปู่ไว้ คุณปู่ต้องขอบคุณเขาให้ถูกต้อง!"
เย่จื่อซิ่วในขณะนี้ก็จ้องมองเงาของหลี่มู่ไป๋
เธอเพิ่งบอกว่าตราบใดที่พี่มู่ไป๋สามารถช่วยรักษาคุณปู่ของเธอได้ เธอจะสัญญากับเขาว่าจะทำตามที่เขาขอทุกอย่าง
แต่พี่มู่ไป๋ดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องนี้ด้วยซ้ํา...
"มันแน่อยู่แล้ว..."
เย่จุนยายิ้มสดใสและพูด เขาเข้าใจเหตุผลดีกว่าเย่จื่อซิ่วว่าทําไมหลี่มู่ไป๋ถึงได้รักษาเขา...
