ตอนที่ 1068 ยิ่งกว่าฝัน

จงหัวไม่เพียงแต่มาเท่านั้น  แต่ยังควบคุมหุ่นนักระบำดาบหนึ่งในสามหุ่นรบที่ดีที่สุดในเมืองไม้เงิน

แม่ทัพเหลยผาวโกรธ  แต่ที่สำคัญนี่เป็นเรื่องส่วนตัว

เขาเป็นลูกผู้ชายที่ยืดได้งอได้

เมื่อความแข็งแกร่งด้อยกว่าอีกฝ่ายแม้เขาจะรู้ว่าตนเองโง่ก็ต้องยอมรับอย่างไรก็ตามอำนาจที่อยู่เบื้องหลังจงหัวก็คือเจ้าเมืองไม้เงิน กล่าวอีกอย่างหนึ่งแม้ว่าจงหัวจะยึดพื้นที่ทำแร่แต่เขาก็สามารถทำได้โดยไม่ต้องกลัวใคร แม่ทัพเหลยผาวแค่นเสียง บอกให้องครักษ์ถอยไปและไม่ได้หาข้ออ้างในการโจมตีจงหัว สำหรับทาสราคาถูกหลายคน และทหารรับจ้างอีกหลายคนทำให้การต่อสู้ครั้งนี้ไม่คุ้มค่า

“บารอนจงหัวเรื่องนี้ข้าจะกลับไปรายงานองค์เรโนลด์ด้วยตนเอง” แม่ทัพเหลยผาว แม้จะยอมรับชะตา แต่ก็ขู่ต่อว่าเรื่องนี้ยังไม่จบ

“ยินดีต้อนรับ จงหัวน้อมรออยู่เสมอ”  ถ้าเหลยผาวไม่ทำเช่นนั้นจงหัวไม่ต้องการเริ่มสู้แต่อย่างใด  ท้ายที่สุดเขาเพิ่งเข้ามาในหุบเขามนุษย์ไม่นานเขายังไม่ทันตั้งหลักมั่น ยังไม่ชำนาญในการประยุกต์ใช้ทักษะในตอนนี้เขาจะไม่ตอแยเจ้าชายเรโนลด์ ถ้าจงหัวอาศัยในหุบเขามนุษย์เป็นเวลาหลายปีและมีพลังที่แน่นอน  อย่างนั้นเพื่อให้เย่ว์หยางพอใจเขาลำบากเพียงแค่ยกมือฆ่าเหลยผาว  ปัญหาก็คือเขาเข้ามาเพียงสามเดือนกว่าเขาเพิ่งได้รับบรรดาศักดิ์บารอนในพิธีประเมินชีวิต  นอกจากการสนับสนุนของเจ้าเมืองไม้เงินเขาไม่มีอะไรอื่น  เจ้าเมืองไม้เงินเป็นพันธมิตรที่ซื่อสัตย์ขององค์ชายเรโนลด์

อีกอย่างหนึ่งถ้าเหลยผาวสิ้นคิดและแปรพักตร์มาเผชิญหน้ากัน

จงหัวยังไม่แกร่งพอจะกำจัดเขาได้

เพราะชีวิตในหุบเขามนุษย์ไม่อาจไร้เหตุผลได้  แต่อย่างน้อยก็ต้องพูดกล่าวกันซึ่งหน้า

“ข้าเสียใจมากเกี่ยวกับเหมืองนี้  แต่ข้าผู้พี่จะพยายามช่วยอย่างดีที่สุด” จงหัวกล่าวว่ายังไม่สามารถช่วยเย่ว์หยางเจ้าปราสาทไดมอนด์สตาร์ฟื้นฟูเหมืองได้ในทันทีเมื่ออีกฝ่ายได้ยินก็คิดว่าเขาขอโทษอย่างไม่เป็นมิตร

“ไม่สำคัญมีบางอย่างที่ข้าสามารถทำได้ด้วยตนเอง ที่สำคัญนั่นคือความรับผิดชอบของข้า แต่มันอาจจะช้าไปเล็กน้อย” เย่ว์หยางยิ้ม

“ข้าผู้พี่ขอยืนอยู่ฝ่ายเจ้าเมื่อใดก็ตามที่เจ้าต้องการ” จงหัวกล่าวเขาจะออกหน้าคุ้มกันเย่ว์หยางในฐานะน้องชาย

หากเขารู้ว่าเด็กหนุ่มเจ้าเล่ห์นี่เป็นสุดยอดฝีมือและเขาต้องการถือเหมือนเจ้าเด็กนี่เป็นน้องชายและเจ้าเด็กผู้นี้เขามิอาจเข้าใจได้

คาดว่าจงหัวคงหลั่งเหงื่อเยียบเย็นจนตัวแห้งตายแน่

อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาคิดในใจ เขาพยายามเอาใจเย่ว์หยางผู้เป็นลูกหลานเผ่าบูรพาอมตะไม่อย่างนั้นเขาจะเรียกตนเองเป็นผู้พี่ได้ยังไง? นอกจากนี้จะมีสักกี่คนในโลกนี้ที่มีคุณสมบัติพอเป็นพี่ชายของคนเผ่าบูรพาอมตะ?  จงหัวไม่คิดว่าเขาคิดผิดลองเปลี่ยนเป็นจีอู๋ลี่ เพื่อให้ได้พบเจอลูกหลานเผ่าบูรพาอมตะเขาคงกระดิกหางเข้ามาเลียไม่ต่างอะไรกับสุนัขเป็นแน่!

แม่ทัพเหลยผาวมองเย็นชาและพูดทิ้งท้าย  “เรื่องนี้ยังไม่จบ”จากนั้นเตรียมพาคนของตนกลับเข้าไปในที่ทำเหมือง

คิดไม่ถึงว่าเย่ว์หยางพยักหน้าและตอบกลับทันที  “นี่คือเรื่องที่ข้าจะต้องพูดแน่นอน”

“.....” แม่ทัพเหลยผาวโมโหจัด จงหัวรังแกตัวเขา แม้แต่เจ้าทหารรับจ้างเล็กๆ พกแค่ดาบเป็นแค่คนเกิดใหม่ที่ยากจนยังกล้าขึ้นเสียง ถ้าจงหัวไม่อยู่ที่นั่นเพราะกังวลว่าหมากตัวสำคัญ เขาคงจะถูกกำจัด  แม่ทัพเหลยผาวต้องการจะลงมือกับเย่ว์หยางจริงๆ

“เจ้าสามคนตามข้ามา!”  เย่ว์หยางมองไปทางคู่สามีภรรยาที่กำลังอุ้มทารกหญิงจากนั้นกวาดตามองทหารรับจ้าง  “พวกเจ้าตามข้ามาได้หากพวกเจ้าต้องการ รวมทั้งทาสแรงงาน ถ้าพวกเจ้ากล้าติดตามข้า ข้าจะยกเว้นสถานะทาสและให้พวกเจ้าเป็นพลเรือนสามัญที่มีเสรีภาพ”

สองสามคำแรกเป็นคำพูดที่ไม่มีอะไร

แม่ทัพเหลยผาวหลังจากจงหัวมาถึงถ้าเขาไม่สู้กันทาสสองสามีภรรยาและทารกน้อยจะต้องสูญเสียไปอย่างแน่นอน

ทหารรับจ้างสิบกว่าคนเป็นหมากที่จงหัววางเอาไว้คาดว่าพวกเขาคงไม่อยู่ต่อ นอกจากนี้ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะทิ้งพวกเขาไว้ อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดว่าเย่ว์หยางจะพูดประโยคสุดท้ายออกมา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งประโยคสุดท้ายที่จะให้สถานะสามัญชนกับทาส

เด็กน้อยเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร?

อย่าว่าแต่เขาเป็นเพียงทหารรับจ้างพกดาบเลย แม้แต่จงหัวผู้มีบรรดาศักดิ์เป็นบารอนก็ยังไม่มีคุณสมบัติพูดคำนี้  เว้นแต่เจ้าศักดินาเท่านั้นที่มีอำนาจสิทธิ์ขาดให้อิสระและสถานะสามัญชนแก่ทาสได้ และในเวลาเดียวกันเขาประกาศยอมรับทาสในสถานะพลเมืองของเขา  จะใช้คำพูดที่อาจหาญนี้คนพูดต้องมีคุณสมบัติด้วย

จงหัวคือบุตรคนที่สิบของเจ้าเมืองไม้เงินและผ่านการคัดเลือกพิธีประเมินชีวิตมาแล้ว

มีสิทธิ์ได้รับที่ดินศักดินา

อย่างไรก็ตามนั่นเป็นหมู่บ้านเล็ก มีพื้นที่โดยรอบไม่ถึงห้าลี้ มีหมู่บ้านเล็กๆสามสิบหมู่บ้าน  แล้วต่อหน้าทาสนับพันคนทหารรับจ้างพกดาบแค่คนเดียวมีทักษะพิเศษบางอย่างยังกล้าเอ่ยปากปลดทาสให้เป็นไทได้หรือ? กฎสวรรค์ในหุบเขามนุษย์ไม่ใช่กฎครอบครัวไม่ใช่หรือ?  นี่คือกฎสวรรค์จริงจังที่ก่อตั้งมาตั้งแต่ยุคโบราณกาลได้รับการปกป้องคุ้มครองโดยกฎสวรรค์ คนไม่มีคุณสมบัติพูดไปมีแต่จะถูกคนในหุบเขามนุษย์หัวเราะเยาะ ทั้งยังจะต้องถูกลงโทษตามกฎสวรรค์อย่างรุนแรง....  โดยเฉพาะอย่างยิ่งให้คำมั่นสัญญากับคนหลายพันคนมีผลกระทบอย่างมาก เป็นไปได้ว่าอาจถูกกฎสวรรค์ลงโทษได้เต็มร้อย

“ข้าฟังผิดไปหรือเปล่า? ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าแทบจะทนรอเห็นปาฏิหาริย์ไม่ได้อยู่แล้ว”  แม่ทัพเหลยผาวตอนแรกตกตะลึง จากนั้นหัวเราะลั่น

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”  กลุ่มทหารประจำตัวของเขาหัวเราะจนท้องแข็งน้ำตาร่วง

“เจ้าพวกโง่” จงหัวแค่นเสียงเยาะเย้ย

มีแต่เขาที่รู้ว่าเย่ว์หยางมีคุณสมบัติเช่นนี้

เพราะเย่ว์หยางซึ่งใช้นามแฝงว่าไตตันในหุบเขามนุษย์ไม่เพียงแต่เป็นเจ้าของเหมืองและทาสคนงานประจำเหมืองดั้งเดิมเท่านั้น แต่ยังเป็นทายาทรับตกทอดปราสาทไดมอนด์สตาร์มีสิทธิ์และอำนาจในฐานะเจ้าปราสาทและมีบรรดาศักดิ์เป็นบารอน

สำหรับคนอื่นการยกเลิกทาสหลายพันคนและมอบสถานะสามัญชนเป็นเรื่องที่ยากอย่างยิ่ง แต่สำหรับเจ้าของปราสาทไดมอนด์สตาร์เดิมนั้นแค่เอ่ยปากคำเดียว  เย่ว์หยางอยู่ในอารมณ์ดีสามารถยกเลิกสถานะทาสได้ และมอบอิสรภาพและสถานะให้พวกเขาเป็นสามัญชน  เขาคือเจ้านายเขาอยากจะทำอะไรก็ไม่นอกเหนืออำนาจของเขา!

จงหัวไม่บอกความจริง แค่ใช้สายตามองดูคนงี่เง่าดูว่าฝ่ายแม่ทัพเหลยผาวและสุนัขรับใช้หลายคนจะทำอย่างไร

ไม่ต้องคิดเรื่องอื่นให้รกสมอง  ถ้าเป็นคนธรรมดาจะกล้าพูดคำนี้ออกมาหรือ?

คนที่กล้าพูดคำนี้ออกมาแสดงว่าไม่ใช่คนธรรมดา!

“คุณชาย ไม่นะ นายท่านท่านสามารถยกเลิกสถานะทาสและมอบสถานะสามัญชนให้กับพวกเราได้จริงๆ หรือ?” ทาสประจำเหมืองเหล่านั้นไม่ค่อยใส่ใจถึงความเป็นความตาย  เพราะพวกเขามีชีวิตไม่ต่างอะไรกับตาย  แต่พวกเขาไม่ต้องการตายพวกเขาไม่อาจตายได้ เพราะพวกเขายังมีครอบครัวที่เป็นแรงงาน พวกเขาต้องมีชีวิตอย่างเจ็บปวดเพื่อค้ำจุนครอบครัวทั้งหมด

เพื่อให้คนที่รักในครอบครัวได้มีชีวิตอยู่ต่อไป

พวกเขาเป็นทาสที่น่าสมเพช  แต่ยังหวังว่าสักวันลูกหลานของพวกเขาจะไม่เป็นทาส  พวกเขาจะสามารถเป็นสามัญชนที่มีอิสระและกลายเป็นทหารรับจ้างผู้ดิ้นรนต่อสู้ ตัดสินชะตาชีวิตของตนเอง...  แต่ในฐานะลูกทาสหลานทาส พวกเขาเป็นได้แค่ทาสทั้งชีวิตเท่านั้นเกิดมาก็กลายเป็นทาสอย่างสิ้นหวัง

ทาสก็คือสัตว์เลี้ยงรับภาระให้เจ้านายที่สามารถพูดได้เท่านั้น

เป็นทรัพย์สินส่วนตัวที่พิเศษที่มีชีวิตและอาจตายได้

หากทาสต้องการกำจัดชะตากรรมชีวิตที่สิ้นหวังมีความเป็นไปได้ประการเดียวนั่นคือกำจัดสถานะทาสและรับสถานะสามัญชนภายใต้การยอมรับของเจ้านาย และยอมรับใช้เขา แม้ว่านี่จะไม่ใช่อิสรภาพที่แท้จริงแต่ไม่มีใครควบคุมความเป็นความตายของพวกเขาได้ไม่ต้องเป็นวัวเป็นควายที่ซื่อตรงอีกต่อไปไม่ต้องให้ลูกหลานรุ่นหลังต้องกลายมาเป็นทาสที่เลวร้าย  เป็นสามัญชนมีพลังน้อย  หากพวกเขามีเงินก็สามารถทำธุรกิจได้สามารถเป็นทหารรับจ้างได้ สามารถเข้าร่วมกับกองทัพเพื่อรับผลประโยชน์ก้าวหน้ากลายเป็นคนที่มีอิสระอย่างแท้จริง

ถอดถอนสถานภาพทาสกลายเป็นสามัญชน

นี่คือสิ่งที่ทาสทุกคนฝันใฝ่

ไม่เพียงแต่เฉพาะตนเองเท่านั้นแต่ยังเพื่อลูกหลานของครอบครัวรุ่นต่อๆ ไป เพื่อให้เข้าใจความเจ็บปวดของการเกิดมาหลายชั่วอายุคนเพื่อให้ได้สถานะสามัญชนหายใจได้อย่างอิสระไม่ใช่ทาสที่ตายอย่างไม่ลังเล “คำพูดของข้าไม่จำเป็นต้องพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง  หากพวกเจ้าเต็มใจจะติดตามข้าพวกเจ้าจะรู้ได้ทันที พวกเจ้าแค่ต้องรออีกสามเดือน” นอกจากจงหัว ไม่มีใครเชื่อคำพูดของเย่ว์หยาง เพราะนั่นน่าทึ่งเกินไป รวมทั้งคู่สามีภรรยาที่ได้รับการช่วยเหลือจากเขายังแทบไม่เชื่อหูตนเอง

อย่างไรก็ตามเมื่อเย่ว์หยางเคลื่อนไหว

ไม่มีใครในกลุ่มสงสัยเขาอีกต่อไป

เขาเดินไปหาหัวหน้าทหารรับจ้างที่กำลังจะตายม่านตาดำของเขาขยายเกือบ 90%เย่ว์หยางเอามือจ่อปากหัวหน้าทหารรับจ้างที่กำลังกระตุกด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้ายและหยดของเหลววิเศษอย่างหนึ่งเข้าปากเขาทันที ทันใดนั้นร่างของหัวหน้าทหารรับจ้างที่อยู่ในอ้อมแขนทหารรับจ้างหนุ่มที่กำลังร้องไห้กลับฟื้นตัวเร็วมองเห็นด้วยตาเปล่าเขาลุกขึ้นยืนและมองดูมือตนเองอย่างไม่รู้สึกเชื่อ  “ข้ายังมีชีวิตอยู่อีกหรือ?  เป็นไปไม่ได้ข้ารู้สึกตัวเองชัดเจนว่ากำลังจะตาย เป็นแบบนี้ได้ยังไง?อาการบาดเจ็บของข้าดีขึ้นได้อย่างไร?”

“น้ำทิพย์เทพธิดา? เจ้าให้น้ำทิพย์เทพธิดาทหารรับจ้างหรือนี่...”  จงหัวเห็นตอนแรกถึงกับหลั่งเหงื่อเยียบเย็น แม้ว่าเขาจะรู้จักเย่ว์หยางว่าเป็นลูกหลานคนเผ่าบูรพาอมตะมีสมบัติวิเศษมากมาย แต่คู่ควรแล้วหรือที่จะมอบน้ำทิพย์เทพธิดาให้กับทหารรับจ้างคนหนึ่ง?  ทหารรับจ้างก็เหมือนกับมดแมลง  ทำไมต้องยอมสูญเสียของวิเศษดีๆ อย่างนี้ด้วย?

“เฮ้อ.. ไม่เป็นไรของอย่างนี้ข้ายังมีขวดใหญ่อีกสองสามขวด” เย่ว์หยางพูดอย่างถ่อมตัวที่สุด ของอย่างนี้เขาจิบดื่มเล่นบ่อยๆ

“....” หลังจากได้ยินแล้วจงหัวถึงกับพูดไม่ออก

“มันจะมากเกินไปแล้ว!”  แม่ทัพเหลยผาวริษยาจนแทบจะมีเลือดหยาดหยดในใจ แค่น้ำทิพย์เทพธิดาเพียงไม่กี่หยดก็ทำให้เป็นใหญ่ในหุบเขามนุษย์ได้แล้ว  แล้วนี่มันหมายความว่ายังไงกันมีน้ำทิพย์เทพธิดาถึงสองสามขวดใหญ่? เขาคิดว่าน้ำทิพย์เทพธิดา เลือดเทพลอยลงมาเองจากฟากฟ้าได้หรืออย่างไร?  เมื่อคิดดูแล้วทารกหญิงลูกทาสทำไมถึงอ้วนท้วนสมบูรณ์ดูมีชีวิตชีวา  และคู่ทาสสามีภรรยาทำไมหายดีกลับดูมีชีวิต  เขาพบเหตุผลแล้ว เป็นเพราะเจ้าเด็กนี่หยดน้ำทิพย์เทพธิดาเข้าปากพวกเขา!

ตุ้บ!

ทหารรับจ้างหนุ่มคุกเข่าแสดงความเคารพอย่างจริงจังทันที

ตุ้บ!

หัวหน้าทหารรับจ้างคุกเข่าอย่างน่าตกใจ  เขาก็มีการแสดงออกที่จริงจังน่ากลัวแต่ที่น่าตกใจมากกว่าก็คือ ถ้าเขาทำได้ เขาจะไม่รอให้น้ำทิพย์เทพธิดาเข้าปากช่วยชีวิตเขาไว้แต่จะแลกเป็นเงินผลึกสวรรค์ช่วยให้ทุกคนในครอบครัวได้ผ่านคืนวันที่ยากลำบากมีชีวิตที่ดี...อย่างไรก็ตาม น้ำทิพย์เทพธิดากลายเป็นพลังงานฟื้นฟูชีวิตเขา  เมื่อเขาสงบจิตใจได้เขาในฐานะหัวหน้าทหารรับจ้างผู้เข้มแข็งเหมือนเหล็กพบว่า ตนเองหลั่งน้ำตาไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ตุ้บตุ้บ! สองสามีภรรยาที่กำลังอุ้มลูกสาวและทหารรับจ้างที่ต่อสู้ร่างอาบเลือดและพวกทาสที่จับตาดูรู้สึกเหมือนกับได้พบปาฏิหาริย์จริงๆ!

ยกเว้นจงหัวแม่ทัพเหลยผาวและสมาชิกองครักษ์ประจำตัวของเขาไม่กี่คน

ที่เหลือหวาดกลัวกันหมดพากันคุกเข่าทั้งหมด

แม่ทัพเหลยผาวตวาดด้วยความโมโหที่เจ้าเด็กนี่เอาน้ำทิพย์เทพธิดาออกมาใช้เป็นว่าเล่น  ไม่รู้ว่าเป็นความซวยหรือว่าโชคกันแน่!

มิน่าเล่าเจ้านี่ถึงได้รับการคุ้มครองจากจงหัวเป็นอย่างดี  ความจริงก็คือเจ้าเด็กนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ  เขาปลอมตัวเป็นทหารรับจ้างที่คาดดาบเพื่อหาความตื่นเต้นท้าทายไม่น่าแปลกที่เขาถูกศัตรูแข็งแกร่งนับไม่ถ้วนรุมล้อมแล้วยังสงบอยู่ได้  ยิ่งกว่านั้นยังไม่มีใครสามารถยั่วยุเขาได้

“ข้ายังมีเรื่องที่ต้องกลับไปทำและข้าจะกลับมาที่นี่อีกในสามเดือน” เย่ว์หยางไม่สนใจสายตาคนอื่น และพยักหน้าให้จงหัว เพื่อให้เขารู้สึกว่าเขาเห็นแก่หน้าจงหัว  หลังจากพูดเสร็จใต้เท้าของเย่ว์หยางพลันมีผังภูมิอักขระรูนขนาดยักษ์  พอผังอักขระรูนเริ่มฉายแสงพื้นทั้งหมดเริ่มสั่นสะเทือน

ภายใต้สายตาของทุกคน

มียักษ์สูงหลายร้อยเมตรผุดขึ้นมาจากใต้พื้น

ผังอักขระรูนฉายแสงเจิดจ้าแสงเหมือนกับดาบแยงตายากจะเงยหน้ามองดูตรงๆ

มีแต่จงหัวเท่านั้นที่เห็นได้ชัดเจนที่สุด  แม่ทัพเหลยผาวเห็นแต่เพียงรูปทรงของมัน  คนอื่นๆไม่สามารถลืมตามองในท่ามกลางแสงเจิดจ้าได้ ผังอักขระรูนไม่ทราบว่าแตกตัวออกเป็นชั้นๆ ตั้งแต่เมื่อใด มันซ้อนๆกันอยู่ในรูปแบบวงเวทรูนโบราณ ที่พื้นผิวไม่มีการเปลี่ยนแปลงแต่มีบางพื้นที่ที่สร้างจุดประสาทสัมผัสทั้งห้าและเจ็ดทวารที่เป็นเคล็ดการสร้างอสูรหุ่น

โกเลมดินสูงสามร้อยเมตร ค่อยๆลดขนาดลงและในท่ามกลางแสงเจิดจ้า มันกลายเป็นโกเล็มศิลาสูงสองร้อยเมตร

อีกครั้งที่จงหัวและเหลยผาวมองดูด้วยความหวาดกลัว

กลายเป็นร่างโกเลมหินภูเขาไฟเป็นหุ่นนักรบจากคุณภาพระดับบรอนซ์เป็นระดับเงิน จากนั้นเปลี่ยนเป็นระดับทองที่น่ากลัว หุ่นระบำดาบของจงหัวมีความสูงสิบห้าเมตรเป็นหนึ่งในสามหุ่นยอดเยี่ยมในเมืองไม้เงินแต่หุ่นโกเลมหินภูเขาไฟนี้มีความสูงร้อยเมตรเป็นหินภูเขาไฟยักษ์พวกเขาได้แต่มองด้วยความอิจฉา

อสูรหุ่นชนิดต่างๆที่อยู่สองข้างของแม่ทัพเหลยผาว เทียบกันแล้วแย่ยิ่งกว่าขยะ!

การผลิตอสูรหุ่น

แม่ทัพเหลยผาวเห็นมามากแล้ว

แต่อย่างเย่ว์หยางที่สามารถวาดผังอักขระรูนลงบนพื้นสร้างหุ่นอสูรจากอากาศแล้วอัดพลังงานลึกลับบางอย่างสร้างให้มันเกิดมาเหมือนมีชีวิตโดยตรงทั้งยังยกระดับพลังได้.. เรื่องอย่างนี้อย่าว่าแต่เห็นเลย  แม่ทัพเหลยผาวกระทั่งฝันก็ยังไม่เคย!

“จงหัวเจ้าตัวร้าย  เขาหลอกอาศัยข้า แต่หันกลับไปเข้าพวกฝ่ายตรงข้าม!” แม่ทัพเหลยผาวไม่เคยเกลียดใครมากมายมาก่อนในชีวิต คนที่เขาเกลียดไม่ใช่เย่ว์หยางที่ให้ความรู้สึกน่ากลัวแต่เป็นจงหัวที่เหยียบย่ำพวกเขาโดยไม่รู้ตัว  ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเย่ว์หยางเป็นใคร  รู้แต่ว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้ไม่อาจตอแยได้ และเมื่อเขายั่วยุตอแยอาจทำให้เกิดการเข่นฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ได้  แต่ในใจเขาไม่ได้ปฏิเสธเหตุการณ์ที่พบเจอในวันนี้เพราะเรื่องนี้ถ้าจัดการได้ดีบางทีองค์ชายเรโนลด์อาจชื่นชมและให้รางวัลเขา  อย่างไรก็ตามจงหัวที่ดูเหมือนเป็นพันธมิตรใช้ข้ออ้างกล่าวหาเขาทำชั่วและไปเข้าข้างอีกฝ่ายโดยจงใจ  พฤติกรรมอย่างนี้จะไม่ได้รับการอภัยตลอดทั้งชีวิตนี้  ทรยศ นี่คือการทรยศหักหลังพี่น้องพันธมิตร นั่นเป็นกฎพื้นฐาน!

“ทรยศอะไรของเจ้า!”  จงหัวแค่นเสียงโลกนี้จำเป็นต้องมีการเปรียบเทียบ ใครให้เจ้าสมองตายโดดเข้ามาเป็นผู้หนุนหลังคนอื่นเล่า?  ไม่ทรยศ ไม่หักหลัง? ขอบอกว่าไตตันเป็นเผ่าบูรพาอมตะรุ่นหลัง?เจ้ามันโง่เอง

หุ่นยักษ์หินภูเขาไฟยืนขึ้น

แต่เย่ว์หยางหายไปนานแล้ว

เมื่อยักษ์หินภูเขาไฟค่อยๆก้าวเดินไปข้างหน้า มันก้าวเดินไปในทิศเดียว ไม่ว่าจะเป็นทาสสองสามีภรรยาที่กำลังอุ้มลูกอ่อน กลุ่มทหารรับจ้างหรือทาสประจำเหมืองพวกเขาทุกคนรีบติดตามไปข้างหลัง

ในสายตาและหัวใจของพวกเขายักษ์หินภูเขาไฟนี้ คือตัวแทนแสงนำทางที่เขาทิ้งไว้อย่างมิต้องสงสัย  ต่อให้ต้องตาย

พวกเขาต้องติดตามไปจนถึงที่สุด!

นอกจากเขาแล้วจะมีใครอื่นในโลกที่มีความเมตตามอบน้ำทิพย์เทพธิดาและเสรีภาพความหวังและอนาคตให้กับพวกเขา

“พวกทาสไปหมดแล้ว  จะทำยังไงดีกับเหมือง?”  ผ่านไปนาน ทหารองครักษ์ของเขาถามขึ้นเบาๆ

“กลับกันเถอะต้องรายงานเรื่องนี้ให้เจ้าชายทราบ” แม่ทัพเหลยผาวจ้องมองจงหัวและรีบพาคนของตนที่เหลือออกไปทันที  ไม่มีอะไรสำคัญอีกต่อไป นับเป็นโอกาสดีที่สุดที่จะต้องรายงานให้องค์ชายทราบโดยเร็วมีหุ่นยักษ์หินภูเขาไฟคุมเชิงอยู่อย่างนั้น เป็นไปไม่ได้กับการชิงทาสเหมืองคืนหุ่นยักษ์นั่นใช้แค่เพียงนิ้วเดียวก็ทำลายหุ่นอสูรได้ทั้งหมด...นอกจากนี้จะมีทาสสักกี่คนที่ยอมกลับไป พวกเขาจะทำอะไรได้?  เปลืองข้าวสุกเปล่าๆ!

“ยอดเยี่ยมจริงๆ  เขาเป็นลูกหลานของคนเผ่าบูรพาอมตะ”  ทันทีที่สร้างหุ่นยักษ์หินภูเขาไฟออกมาความสงสัยของจงหัวถูกกำจัดไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้ใครกล้าสงสัยเย่ว์หยางก็ช่าง แต่เขาไม่กังวลแน่

“วิชาหุ่นอสูรของคุณชายยอดเยี่ยมจริงๆ!”  พ่อบ้านตู้ลี่แอบอยู่ในความมืดอดทึ่งมิได้เมื่อเห็นหุ่นยักษ์หินภูเขาไฟเดินออกไป

มันซับซ้อนประณีต ยอดเยี่ยมจริงๆ

แต่มันถูกสร้างจากมือทรงพลังที่ยิ่งใหญ่ มีแต่มือเทพเท่านั้นที่สร้างปาฏิหาริย์สร้างชีวิตขึ้นมาได้