148 บทส่งท้าย (อาร์คที่หก)

148 บทส่งท้าย (อาร์คที่หก)

“......”

“......”

เจ้าหญิงโซเฟียและผมตอนนี้นั่งข้างกันอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาล

นี่เป็นโรงพยาบาลสนามของหมู่บ้านคานัน

ในเตียงอื่น มีผู้คนที่กลายเป็นหิน และคนที่ได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้กับปีศาจและมอนสเตอร์

พูดถึงแล้ว ทันทีที่ฟูเรีย-ซังเห็นเจ้าหญิงโซเฟีย เธอพูดว่า ‘เธอสองคนตามสบายเลยนะ!’ และออกไปด้วยความเร็วที่น่าประหลาดใจ เธอเป็นซุยเหรอ?

แล้วก็ เจ้าหญิงโซเฟียและผมถูกทิ้งให้อยู่ที่นี่

“ดูเหมือนนายสนิทกันค่อนข้างดีกับออราเคิลแห่งความมืดนะ” (โซเฟีย)

“ใช่…อืม…” (มาโกโตะ)

ผมสงสัยว่าทำไม แม้ว่าสีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟียเย็นชาเหมือนปรกติ หลังผมคัน และเหงื่อได้ไหลลงมาที่หน้าผากผม

“พูดถึงแล้ว มันดูเหมือนลูกสาวคนที่สามของตระกูลวาเลนไทน์อยากจะแต่งงานกับฮีโร่ของโรเซส มาโกโตะ มันแปลก ไม่ใช่เหรอ? แม้ว่าเธอเกลียดนาย” (โซเฟีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดในน้ำเสียงที่มันเหมือนกับไม่ได้กวนใจเธอ

ลูกสาวคนที่สามของตระกูลวาเลนไทน์?

เธอพูดถึงเจเน็ต-ซัง?

“อ้า ตอนนี้ที่เธอพูดถึงมัน ชั้นไม่เห็นเจเน็ต-ซังเลย…” (มาโกโตะ)

อัศวินเพกาซัสไม่อยู่ที่นี่ด้วย

“เธอกลับไปที่ไฮแลนด์เพื่อรายงานเกี่ยวกับลอร์ดปีศาจที่เกือบจะฟื้นคืนชีพในสปริงล็อก” (โซเฟีย)

“หืมม…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ใช่ โบสถ์งูได้ทำงานอยู่ในเงามืด ลูกน้องของราชาสัตว์ได้เกี่ยวข้องด้วย มีหลายอย่างให้รายงาน

แต่เธอใจร้อนจัง

อย่างน้อยบอกคำลากับผมบ้าง

“ฮีโร่มาโกโตะ มีข้อความจากเจเน็ต วาเลนไทน์” (โซเฟีย)

“ข้อความ?” (มาโกโตะ)

โออ้ เธอทิ้งคำลาอย่างถูกต้องถ้างั้น

“‘ชั้นจะขัดเกลาทักษะของชั้นเพื่อให้ชั้นสามารถจะยืนข้างฮีโร่มาโกโตะได้ในการเดินทางทางเหนือ ครั้งต่อไปที่เราเจอกัน…มากินข้าวด้วยกันแค่เราสองคนเถอะ’ ...ผู้หญิงคนนั้น…เธอกล้าดียังไงทิ้งข้อความแบบนี้ไว้ให้ชั้น” (โซเฟีย)

ครึ่งหลังเปลี่ยนเป็นการทำให้เจ้าหญิงโซเฟียหงุดหงิด

ถ้าผมจำไม่ผิด ตระกูลวาเลนไทน์ที่เป็นหนึ่งในขุนนางศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้า อยู่บนระดับที่เท่าเทียมกันกับราชวงศ์ของต่างประเทศ รวมถึงโรเซสด้วย

แม้อย่างนั้น ไม่มีความจำเป็นที่ต้องให้ข้อความถูกส่งโดยเจ้าหญิง…

ไม่ มันต้องจงใจแน่ หือห์

“ในเวลาสั้นๆที่ชั้นไม่ได้ดู นายได้ไปสนิทกับผู้หญิงที่นี่ที่นั่น” (โซเฟีย)

“อืม…นั่นไม่จริงนะ” (มาโกโตะ)

มือของเจ้าหญิงโซเฟียที่วางอยู่บนแก้มผมเย็นอย่างน่ากลัว

ไม่ใช่ว่าเวทมนตร์น้ำแข็งกษัตริย์เล็ดออกมาเหรอ?

เรามองกันซักพัก

“ยังไงซะ โอเค ชั้นโล่งใจที่ว่านายโอเค แต่ชั้นได้ตกใจเมื่อชั้นได้ยินมาว่านายกลายเป็นหินนะ…” (โซเฟีย)

สีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟียอ่อนโยนลง

มือที่วางอยู่บนแก้มผมได้อุ่นขึ้น

“มันต้องลำบากแน่ แม้ว่าหน้าที่ของนายมีเพียงการมาเพื่อทักทายฮีโร่และออราเคิลของประเทศแห่งไม้…” (โซเฟีย)

น้ำเสียงของเธอเป็นแบบนี้กังวลเกี่ยวกับผม

“ใช่มันมีมากกว่าที่ชั้นคิดว่ามันจะเป็น” (มาโกโตะ)

“โออ้! ฮีโร่มาโกโตะ-โดโนะ! นายฟื้นแล้วเหรอ? ชั้นดีใจที่นายโอเคนะ!”

ฮีโร่ลมไม้ แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง พูดในเสียงที่ดังขณะที่เขาได้เข้ามา

“แม็กซิมิเลี่ยน-ซังก็ด้วย ดีใจที่ได้เห็นนายโอเค” (มาโกโตะ)

ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเขา เขาได้กลายเป็นหิน แต่มันดูเหมือนเขาได้ถูกพากลับมาอย่างปลอดภัย

“ชั้นอับอาย พอมาคิดว่าชั้นจบที่การเป็นหินในอันตรายของประเทศแห่งไม้” (แม็กซ์)

เขากำหมัดในความเดือดเนื้อร้อนใจ

“ถ้านายมีชีวิตชีวาแล้วตอนนี้ ชั้นอยากจะฝึกกับนาย! มันโอเคที่จะยืมนายมั้ย?!” (แม็กซ์)

“ฮ-ฮ่าฮ่า…” (มาโกโตะ)

ผมมองหน้าอกที่แน่นของเลือดมังกรแม็กซิมิเลี่ยน-ซังขณะที่ผมตอบไปอย่างคลุมเครือ

แต่ด้วยแสตทที่ต่ำของผม ผมรู้สึกว่าผมจะถูกส่งบินไปด้วยการดีหน้าผากนะ

แม็กซิมิเลี่ยนซังได้หัวเราะอย่างเต็มใจ ‘ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า’ ขณะที่เขาจากไป

“ฮีโร่มาโกโตะ ดูเหมือนนายได้สนิทกับฮีโร่ลมไม้” (โซเฟีย)

“ยังไงซะ ทั้งหมดเพราะเราไปสู้ลอร์ดปีศาจด้วยกัน” (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดสิ่งนี้ด้วยสีหน้าซีเรียส

ตอนนี้เมื่อเธอมาพูดถึงมัน วัตถุประสงค์ดั้งเดิมคือมาเจอกับฮีโร่ของประเทศแห่งไม้

ผมลืมเกี่ยวกับมัน แต่วัตถุประสงค์นั้นสำเร็จแล้ว หือห์

“โอ้ ชั้น! มาโกโตะ-ซามะ! นายได้ตื่นขึ้น! นายไม่ได้ตื่นมาเป็นอาทิตย์ ลูซี่เลยกังวล”

เอลฟ์ที่งดงามได้ปรากฏตรงหน้าเรากระทันหัน และจับมือผม

อืม คนนี้คือ…ออราเคิลแห่งไม้ ชื่อของเธอคือ

“ฟลอน่า-ซัง ขอโทษที่ทำให้กังวล” (มาโกโตะ)

“ชั้นดีใจ…เวทมนตร์แก้คำสาปที่ไร้ทักษะของชั้นไม่ทำงาน…ฟูริ-ซังค่อนข้างเป็นคนที่มีทักษะในเรื่องนั้น” (ฟลอน่า)

“ใช่…” (มาโกโตะ)

เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญในเวทมนตร์คำสาป ออราเคิลแห่งความมืด

แล้วก็ ถ้าเธอจับมือผมแน่น สายตาของเจ้าหญิงโซเฟียข้างผมจะน่ากลัวกว่านี้

“ชั้นจะเรียกลูซี่และอายะ-ซัง โอเคมั้ย? เพราะทั้งหมดพวกเธอทั้งสองคนกังวล ชั้นจะขอตัวตรงนี้นะ เจ้าหญิงโซเฟีย-ซามะ” (ฟลอน่า)

ฟลอน่า-ซังจากไปด้วยก้าวเท้าที่เบาหลังจากที่ได้บอกลา

“...เพลย์บอย” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพึมพำบางอย่างที่ผมปล่อยไปไม่ได้

“แค่บอกเธอนะ ฟลอน่าซังหมั้นกับบางคนแล้ว เธอเป็นพี่เขยของลูซี่” (มาโกโตะ)

“หืมม” (โซเฟีย)

ดูเหมือนนั่นไม่ใช่ปัญหา

มันดูเหมือนเธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดี

งั้นตอนนี้ ในฐานะฮีโร่ที่แต่งตั้งของประเทศ ผมควรจะทำให้อารมณ์เจ้านายผมดีขึ้นได้ยังไง?

“เฮ้นั่น~ แฟน-คุง!”

“อุว้าห์!” (มาโกโตะ)

เอลฟ์ผมบลอนด์ได้ปรากฏกระทันหันในกลางอากาศและกอดผม

“ร-โรซาลี-ซัง?!” (มาโกโตะ)

“ม-แม่มดสีแดง-ซามะ?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียส่งเสียงในความตกใจจากที่ผมพูด

โอ้? ดูเธอตกใจสิ เป็นไปได้มั้ยว่า…นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเธอเจอกัน?

“โออ้ ฮีโร่-คุงที่กำจัดลอร์ดปีศาจ นายได้ตื่นขึ้น! หืม? คนสวยบึ้งตึงอยู่ที่ข้างนาย เธอเป็นใคร? นายนอกใจเหรอ? ชั้นพูดไม่ได้ว่าชั้นเห็นด้วยกับการนอกใจนะ” (โรซาลี)

“สวัสดียามเช้า โรซาลี-ซัง คำสาปให้กลายเป็นหินบนเธอโอเคมั้ย โรซาลี-ซัง?” (มาโกโตะ)

ผมทักแม่ของลูซี่ที่ปรากฏตัวด้วยเทเลพอร์ต

โรซาลี-ซังมีแขนเปลี่ยนเป็นหิน

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! กล้วยๆ กล้วยๆ ชั้นรักษามันด้วยใจ!” (โรซาลี)

“เธอรักษามันด้วยตัวเองเหรอ?” (มาโกโตะ)

ไม่ใช่คนนี้พลังอลังการเกินไปเหรอ?

“อ-อืม…ชั้นคือ…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียได้ลนและพูดอย่างถูกต้องไม่ได้

“หืมม ผู้หญิงเรียบร้อยแบบนี้เป็นแบบที่นายชอบเหรอ แฟน-คุง? ยังไงซะ เพราะทั้งหมดลูซี่มันดิบๆแบบชั้น แต่ชั้นมั่นใจว่าเธอจะอุทิศตัวเธอเองในนายตอนกลางคืนเหมือนชั้นนะ รู้มั้ย?” (โรซาลี)

“ได้โปรดหยุดกับหัวเรื่องสกปรกทันทีที่ผมตื่นขึ้นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

แม้ว่าเธอพูดเกี่ยวกับลูกสาวของเธอเอง เรื่องอะไรที่เธอพูดนั่น

“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า! แล้วก็ ใครเป็นสาวคนนี้ที่ดูแฟน-คุงอย่างหลงใหล? สาวที่ดูขยันแบบนั้นลามกอย่างคาดไม่ถึงนะ รู้มั้ย” (โรซาลี)

“อะไร?! เธอพูดอะไรน่ะ?!” (โซเฟีย)

มันเป็นความเห็นที่ออกจากช่องซ้ายโดยพลการมากเกินไปของโรซาลีซัง ที่ทำให้เจ้าหญิงโซเฟียขึ้นเสียงในความโมโห

นี่มันแย่แล้ว นี่อาจจะเป็นปัญหาทางการทูต

“ชั้นเป็นเจ้าหญิงโซเฟียแห่งโรเซส” (โซเฟีย)

“เก่ะห์?!” (โรซาลี)

โรซาลี-ซังจู่ๆก็ยกมือทั้งสองของเธอขึ้นแล้วออกไปจากผม

“ว้าว้าว้า! ราชวงศ์?! เธอเป็นราชวงศ?! ชั้นจะถูกประหารมั้ย?!” (โรซาลี)

“โซเฟีย โรซาลี-ซังจะถูกประหารมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ม-ไม่มีทางที่ชั้นจะทำอย่างนั้นได้! เธอเป็นฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งไม้!” (โซเฟีย)

“เธอพูดอย่างนั้นน่ะ โรซาลี-ซัง” (มาโกโตะ)

“อ่ะร้า อย่างนั้นเหรอ? งั้น ผู้บุกรุกคนนี้จะไปเดี๋ยวนี้แล้วนะ โอเคมั้ย? เฮ้ ครั้งต่อไป เอามีดให้ชั้นดู โอเคมั้ย?! มีดสังหารเทพเจ้านั่น!” (โรซาลี)

พูดสิ่งที่เธออยากพูด เธอใช้เทเลพอร์ตและหายไป

“......”

“......”

นั่นอะไรน่ะ?

เธอมาแล้วไปดั่งพายุจริงๆ

ผมชำเลืองมองเจ้าหญิงโซเฟีย และเธอได้จ้องผม

“...มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นายได้…สนิทกับคนสำคัญกับผู้คนของประเทศแห่งไม้…แม้ว่ามันไม่ได้เป็นไปด้วยดีซักนิดเมื่อชั้นส่งทูต…” (โซเฟีย)

เธอจบที่สีหน้ามืดมน

“ไม่ พวกเธอทั้งหมดเกี่ยวข้องกับลูซี่ ดังนั้น…” (มาโกโตะ)

รุ่นพี่ที่โรงเรียนของลูซี่ พี่สาวเขยของลูซี่ แม่ของลูซี่

พูดจากใจ ผมรู้สึกว่าผมจะอยู่ฝั่งชนะแค่พาลูซี่มา

เจ้าหญิงโซเฟียถอนหายใจแล้วมองผมด้วยสีหน้าที่ซีเรียส

“ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)

“ค-ครับ มีอะไร?” (มาโกโตะ)

“ราชาของไฮแลนด์ได้เรียกนาย” (โซเฟีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ไฮแลนด์อีกแล้วเหรอ?

ผมไปที่นั่นไม่นานมานี้เอง

“ทำไมนายทำหน้าตาสงสัยล่ะ? นายกำจัดลอร์ดปีศาจนะ รู้มั้ย?” (โซเฟีย)

“นั่นมัน…เรียกว่ากำจัดได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

แต่มันรู้สึกเหมือนผมแค่ได้คุยสั้นๆ และเขาตายไปด้วยตัวเขาเองมากกว่านะ

การสู้เดียวที่ผมชนะคือกับปีศาจชูริ ที่อ่อนแอโดยโรซาลี-ซัง

หรือเหมือนกับ มันส่วนใหญ่เป็นพลังของเออร์-ซามะ

หืม? ผมทำอะไร?

“คนที่กำจัดมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งคือโรซาลี-ซังนะ รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“...อย่างนั้นเหรอ? แต่จากแม่มดสีแดง คนที่มีส่วนร่วมมากที่สุดให้ครั้งนี้คือฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ แล้วเธอพูดว่าเธอจะมอบความสำเร็จทั้งหมดในการปราบลอร์ดปีศาจ ให้กับฮีโร่มาโกโตะ…ชั้นได้ยินนี่มาจากหัวหน้าของคานัน” (โซเฟีย)

“...”

โรซาลี-ซัง!

เธอแค่ดันเรื่องที่น่าปวดหัวมาใส่ผมอย่างแน่นอน

เวรเอ้ย เธอไปไหนแล้ว?

ผมจะหาเธอแล้วบ่น

“แล้วก็ จากผู้ส่งสาส์นลับจากเจ้าหญิงโนเอล เธอบอกว่ามันจะดีที่สุดถ้านายไม่ไปที่ไฮแลนด์” (โซเฟีย)

“...นั่นหมายความว่าอะไร?” (มาโกโตะ)

ราชาของไฮแลนด์เป็นพ่อของเจ้าหญิงโนเอล

พ่อเธอเรียกผม แต่ลูกสาวหยุดผม -นั่นกลิ่นตุๆ

“มันเรียบง่าย ราชวงศ์ของไฮแลนด์ต้องเตรียมขุนนางที่อยากจะแต่งงานกับฮีโร่ที่กำจัดลอร์ดปีศาจ ถ้านายไปที่ไฮแลนด์ นายจะกลับมาไม่ได้อีก นายจะสามารถเลือกจากลูกสาวขุนนางกี่คนก็ได้ในฐานะภรรยา และมีภรรยาน้อยมากเท่าที่นายต้องการในไฮแลนด์ ไม่ใช่ว่านั้นยอดเยี่ยมไปเลยเหรอ?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดอย่างไม่แยแส

“...”

เฮ้ย เฮ้ย เธอจริงจังเหรอ?

ไม่ใช่นี่มันทางเดียวกับซากุไร-คุงเหรอ?

ไอที่ภรรยา 20 คน?

“นายจะทำอะไร?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียถามผมด้วยสายตาที่มองขึ้นมา

ในทันทีนั้น ตัวเลือกได้ปรากฏในกลางอากาศ

[คุณจะอวสานแบบฮาเร็มในไฮแลนด์?]

ใช่

ไม่ ←

วิธีที่พูดมัน!

ผู้เล่นอาร์พีจี-ซัง นั่นเป็นอันตราย!

“ชั้นจะไม่ไป” (มาโกโตะ)

ผมตอบไปทันที

ได้ยินสิ่งนี้ เจ้าหญิงโซเฟียได้ตกใจเล็กน้อยและได้เปิดตากว้าง

“ถ้านายแต่งกับราชวงศ์หรือขุนนางของไฮแลนด์ นายจะสามารถได้ทรัพย์สินทั้งหมดของในโลกนี้นะ รู้มั้ย? มันไม่ใช่ประเทศที่อ่อนแอเหมือนประเทศแห่งน้ำ แต่เป็นประเทศที่ใหญ่ที่สุดและแข็งแกร่งที่สุด” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียถามด้วยน้ำเสียงซีเรียส

(ไม่ แต่…) (มาโกโตะ)

ผมจำบนสนทนากับโนอาห์-ซามะและเออร์-ซามะ

{โอกาศที่จะพ่ายแพ้ในสงครามระหว่างมนุษย์และปีศาจนั้นสูง}

(มันไม่ใช่เวลาที่จะไปร่วมวงขุนนางแล้วเล่นไปทั่ว) (มาโกโตะ)

ผมต้องฝึก

“ชั้นจะคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นหลังจากที่ปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ก่อนอื่น เราควรจะเพิ่มความแข็งแกร่งของประเทศแห่งน้ำ ฮีโร่มากกว่านี้ 10 คนจะเป็นที่ต้องการ -จากเออร์ซามะ” (มาโกโตะ)

“ฮ-ฮีโร่ไม่เพิ่มจำนวนง่ายๆแบบนั้น! เอ๋? จากเออร์-ซามะ? แค่นายพูดอะไรกันน่ะ…?” (โซเฟีย)

ผมเปลี่ยนหัวเรื่องกระทันหัน และความใจเย็นใจเจ้าหญิงโซเฟียได้พังทลายไป

“มาคิดเดียวกับเหตุการณ์ที่เราถูกกำจัดโดยเจ้าปีศาจที่ยิ่งใหญ่ด้วย มันจะเป็นการดีที่จะมีป้อมปราการสำหรับหลบภัย” (มาโกโตะ)

“เดี๋ยวก่อนนะ ถูกกำจัดโดยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่…ถ้าเทพธิดา-ซามะได้ยินสิ่งนั้น มันจะเป็นเรื่องย่ำแย่!” (โซเฟีย)

แต่ผมได้ยินนั่นมาจากเทพธิดา-ซามะนะ

หืมม ทำไมเทพธิดา-ซามะซ่อนจากออราเคิลของท่านมากจังเลย?

เป็นเพราะมันจะทำให้เธอกังวล?

(แล้วก็ ซากุไร-คุงรู้เรื่องเกี่ยวกับการคุยอนาคตนี้มั้ย?) (มาโกโตะ)

ซากุไร-คุงมีการปกป้องจากพระเจ้าของลูกสาวของเทพเจ้าสูงสุด จูปิเตอร์ เทพธิดาแห่งแสง อัลเธน่า-ซามะ ดังนั้นผมคิดว่าการกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา

ด้วยที่เออร์-ซามะได้พูด ความสงสัยของผมได้เพิ่มขึ้นอย่างมาก

“โซเฟีย ชั้นอยากจะส่งข้อความไปให้เจ้าหญิงโนเอล” (มาโกโตะ)

“เดี๋ยวได้โปรด ชั้นไม่สามารถจะตามการสนทนาได้มาซักพักแล้วนะ…” (โซเฟีย)

ในเวลาที่เจ้าหญิงโซเฟียและผมได้พูดอยู่…

“มาโกโตะ!”

“ทากัตซูกิ-คุง!”

ลูซี่และซา-ซังรีบเข้ามากอดผม

ผมได้ถูกดันจากแรงส่งและหล่นลงบนเตียง

“ตัวของนายโอเคมั้ย? มีแค่นายที่ไม่ถูกแก้คำสาปไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน…” (ลูซี่)

“ฮือออ…ชั้นกังวลอ่า” (อายะ)

“ลูซี่…ซา-ซัง…” (มาโกโตะ)

ตาของสองคนนั้นมีน้ำตามากมายไหลลงมา

พวกเธอได้กอดผมอย่างแน่นและไม่มีสัญญานของการแยกกัน

มือของสองคนสั่นเล็กน้อย

(ใช่…ชั้นได้แข็งเป็นหินอาทิตย์นึง…) (มาโกโตะ)

แน่นอนว่าพวกเธอจะกังวล

“ขอโทษที่ทำให้เธอกังวล” (มาโกโตะ)

ผมลูบหัวของสองคน

“ใช่ ชั้นดีใจที่นายดูเหมือนโอเค ใช่มั้ย ลู-จัง?” (อายะ)

“ใช่ ฮ-เฮ้ มันโอเคสำหรับนายที่จะขยับแล้วเหรอ?” (ลูซี่)

“มันโอเค แต่ตัวชั้นยังหนักนิดหน่อยน่ะ

อย่างน้อยผมก็สามารถเดินได้

แต่คำพูดต่อไปของซา-ซังและลูซี่ต่างจากความคาดหวังของผม

“มา ลู-จัง! ทำเต็มที่นะ!” (อายะ)

“เอ๋?! ชั้นเป็นคนที่พูดมันเหรอ? เอ่ออ… เฮ้ มาโกโตะ ฮีโร่เป็นงานที่อันตราย ที่คนหนึ่งจะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เค้าจะจบที่การตาย ใช่มั้ย…? ในครั้งนี้ ทั้งหมดเพราะสิ่งต่างๆออกมาเป็นแบบนี้ นั่นทำไม…” (ลูซี่)

ลูซี่อยู่ไม่สุขขณะเธอเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นอีก

เธอกระซิบในหูผม

“น-นายอยากจะทำอะไรที่มัน…เหมือนคนรักทำกันมากกว่านี้มั้ย?” (ลูซี่)

บางอย่างวิ่งลงไปที่หลังผม ผมรู้สึกอุณหภูมิของผมเพิ่มขึ้น

“ทากัตซูกิ-คุง หน้านายแดง” (อายะ)

“ซ-ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

ในเวลาที่ผมสังเกต หน้าของซา-ซังได้เข้าใกล้ของผม

(เดี๋ย เดี๋ยว นี่มันแปลก) (มาโกโตะ)

นี่เป็นการพัฒนาที่กระทันหัน มันต้องมีบางคนที่ชักไยอยู่เบื่องหลังเพื่อให้สถานการณ์นี้เกิดขึ้น

ผมมองไปรอบๆอย่างกระสับกระส่าย

ลึกเข้าไปข้างในห้อง ผมได้ยินจากเงี่ยหู เสียงของโรซาเลียซังได้คะยั้นคะยอพวกเธอ ‘เอาเลย! กดเค้าลง!’

คนนั้นทำอะไรน่ะ

“เพลย์บอย” (โซเฟีย)

(หือห์?!) (มาโกโตะ)

ผมได้ยินบางคำพูดจากข้างผม

เวร! เจ้าหญิงโซเฟียอยู่ที่นี่

“นายต้องไม่ทำให้สหายนายเป็นกังวลมากเกินไปนะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟีย ผู้ที่ทำสีหน้าบึ้งตึง พูดนี่ในน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนบางคนได้ปลอบโยนเด็กตัวเล็กๆ

เธอไม่ได้โกรธ?

“โซฟิ-จัง เธอพูดนั่น แต่ใน 3 วันนี้ เธอไม่ได้ออกไปจากข้างกายของทากัตซูกิ-คุงเลยนะ” (อายะ)

“ใช่มั้ยล่ะ? เธอพูดว่าเธอจะรอในตอนกลางคืนด้วย เผื่อที่เค้าจะตื่นขึ้นมาตอนนั้น แม้ว่าผู้คุ้มกันของเธอจะหยุดเธอ ไม่ใช่นั่นถูกเหรอ อายะ?” (ลูซี่)

“ด-เดี๋ยว! พวกเธอให้สัญญาแล้วว่าจะไม่บอกเค้า!” (โซเฟีย)

ซา-ซังและลูซีพูดสิ่งนี้ดั่งจะแหย่เจ้าหญิงโซเฟีย และเธอได้ลน

“‘...อาา ชั้นควรจะไปด้วยกันกับเขา ฮีโร่มาโกโตะ…’” (อายะ)

ซา-ซังเริ่มที่จะเล่นละครบางอย่าง

เธอเลียนแบบเจ้าหญิงโซเฟียเหรอ…?

“ห-หยุดนะ! ถ้ามากกว่านี้ชั้นจะโกรธนะ!” (โซเฟีย)

พูดสิ่งนี้ เจ้าหญิงโซเฟียจับไหล่ของซา-ซังและเขย่าเธอ

“อ่ะว้าว้าว้า!” (อายะ)

ซา-ซังจู่ๆก็กระตุก

“หยุดนะ! เจ้าหญิงโซเฟีย เวทมนตร์น้ำแข็งมันเล็ดออกมา!” (ลูซี่)

ลูซี่รีบพยายามที่จะหยุดเธอ

อาา ทั้งหมดเพราะจุดอ่อนของซาซังคือความเย็น

โซเฟีย-ซัง ไม่ใช่ว่ามานาของเธอหลวมเกินไปเหรอ?

ระหว่างที่ผมมองดูสาวสามคนที่มีชีวิตชีวา…

“...ทุกคน พวกเธอทำอะไรอยู่~?”

อ้าา ฟูเรีย-ซังกลับมา

แมวดำอยู่บนไหล่เธอ

ดูเหมือนเธอได้เหงาหลังจากที่ได้ยินเสียงวุ่นวาย

(มันโล่งใจจริงๆที่ทุกคนโอเค) (มาโกโตะ)

เราสามารถที่จะเอาชนะสิ่งนี้กับทุกคนได้อย่างไรก็ไม่รู้

ผมมอบความไว้วางใจตัวผมที่ยังทื่ออยู่ให้กับเตียง แล้วปิดตาของผม

ผมควรจะหลับอีกครั้ง

ระหว่างที่ผมได้ยินเสียงของสหายของผม…

{และในแบบนี้ การผจญภัยของเราในสปริงล็อกได้จบ}

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord