บทที่ 51 : งานเลี้ยงงูเริงระบำ
บทที่ 51 : งานเลี้ยงงูเริงระบำ
ณ ถนนเก่าในเมืองร้าง, สมาชิกทั้งสี่ของทีมไวเปอร์กำลังก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังตลอดเวลา เเละทันใดนั้นศพของสัตว์ประหลาดก็ตกลงมาจากยอดตึกข้างๆ
“ทุกคน….หลบเร็ว!”
สมาชิกทั้งสี่ของทีมไวเปอร์ได้ทำการหลบออกทันที… เเต่อย่างไรก็ตามก่อนที่ร่างของสัตว์ประหลาดจะถึงพื้น ก็ปรากฏมีเสียงดังโครมครามและมันก็ระเบิดออกทำให้เลือดและเนื้อกระเซ็นไปติดอยู่ที่ร่างกายของสมาชิกทั้งสี่ของทีมไวเปอร์
"ให้ตายเถอะ นี่มันเลือดของหมาป่าโลหิต... มอนสเตอร์หมาป่าโลหิตนั้นอาฆาตพยาบาทมากที่สุด ถ้าพวกมันพบว่าเผ่าของพวกมันถูกฆ่าโดยพวกเรา, พวกมันจะต้องระดมกำลังมากวาดล้างพวกเราอย่างเเน่นอน" ลู่หวู่หน้าซีด
“กัปตัน ดูเหมือนว่าศพของหมาป่าโลหิตนี่จะต้องเป็นฝีมือของพวกชูโจวเเน่นอน, พวกมันฆ่าหมาป่าโลหิตและต้องการโยนความผิดให้พวกเรา” ซุนหลงกัดฟันกล่าว
“กัปตัน, จมูกของหมาป่าโลหิตนั้นมีประสาทสัมผัสดีมากเเละสามารถรับกลิ่นได้เเม้จะอยู่ห่างออกไปสิบไมล์…. เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ”
"บรู๊ววววววว..."
ในเวลานี้ เสียงหอนคำรามก็ดังมาจากถนนโดยรอบ, ดูเหมือนว่าฝูงหมาป่าโลหิตได้รู้เเล้วว่าเผ่าพันธุ์ของพวกมันถูกฆ่าตายเเละกำลังรีบมาล้างแค้นให้เผ่าพันธุ์ของพวกมัน
"บัดซบ….เรารีบไปกันเถอะ" ลู่หวู่พูดอย่างขมขื่นจากนั้นพาสมาชิกของทีมไวเปอร์จากไปอย่างรวดเร็ว…… อย่างไรก็ตาม แม้ว่าพวกเขาจะหลบหนีได้อย่างรวดเร็วเเต่พวกเขาก็ยังถูกล้อมโดยฝูงหมาป่าโลหิตหลายร้อยตัวในที่สุด
……
ครึ่งวันต่อมาลู่หวู่และสมาชิกคนอื่นๆของทีมไวเปอร์ปรากฏตัวบนสะพานซึ่งอยู่ห่างออกไปสิบไมล์เเละทุกคนล้วนได้รับบาดเจ็บ, ตอนนี้สมาชิกทุกคนของทีมไวเปอร์กำลังล้มตัวลงนอนลงบนสะพานด้วยความเหนื่อยล้า
ในช่วงสามวันที่ผ่านมา พวกเขาไล่ล่าพวกชูโจวอย่างบ้าคลั่ง….. เดิมทีพวกเขาคิดว่าทีมมือใหม่อย่างชูโจวและคนอื่นๆ จะถูกพวกเขาทำลายได้อย่างง่ายดาย, แต่หลังจากที่พวกเขาลงมือครั้งเเรกเเล้ว….พวกเขาก็ตระหนักว่า, หน่วยใบมีดนั้นรับมือได้ยากมาก
ทีมของชูโจวไม่ได้หลบหนีการติดตามของพวกเขาเเบบสุ่มสี่สุ่มห้า เเต่มีการวางเเผนโต้กลับในหลากหลายรูปแบบ… ทั้งลอบโจมตีกลางดึก, วางกับดักแล้ว, ล่อฝูงมอนสเตอร์มาหาพวกเขา…. แม้แต่ตอนพวกเขาเข้าห้องน้ำก็อาจจะโดนลอโจมตีได้
…
พวกชูโจวสู้เเบบไร้ยางอายและใช้ทุกโอกาสที่มีอย่างเต็มที่….. ไม่มีการเผชิญหน้าแบบตัวต่อตัวแต่ค่อยๆวางกลยุทธ์ที่ทำให้ทีมไวเปอร์ค่อยๆหมดเรี่ยวแรงเเทน
เเต่สิ่งที่ทำให้ลู่หวู่และคนอื่นๆกลัวที่สุดคือพวกเขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพวกชูโจวกำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว เพราะวิธีการต่าง ๆ ของพวกเขาเริ่มมีความเชี่ยวชาญมากขึ้นเรื่อยๆ
“ให้ตายเถอะ ฉันจะฉีกพวกเเกเป็นชิ้นๆให้ได้” ลู่หวู่กัดฟันและพูดอย่างรุนแรง….ในตอนแรกเขาไล่ล่าพวกชูโจวและคนอื่นๆเพื่อเงินรางวัล 100 ล้านของจินจิงหวู เเต่ตอนนี้แม้ว่าจะไม่มีรางวัลตอบแทนเขาก็จำเป็นต้องฆ่าทีมของชูโจวให้ได้
การตอบโต้ของชูโจวและคนอื่น ๆ นั้นน่าทึ่งมาก, เห็นได้ชัดว่าทีมหน้าใหม่นี้มีประสิทธิภาพมากกว่าทีมที่มีประสบการณ์ส่วนใหญ่ซะอีก, ดังนั้าหากศัตรูดังกล่าวไม่ถูกกำจัดโดยเร็วที่สุด ทีมไวเปอร์ของพวกเขาจะไม่สามารถหลับได้อย่างสบายใจอีกต่อไป
…
อีกด้านหนึ่ง ในห้องใต้ดินของอาคารที่พังทลาย ชูโจวเเละคนอื่นๆกำลังจ้องมองด้วยความตกใจไปที่ไข่งูสีขาวขนาดกำปั้นเเละมีจำนวนเกือบร้อยฟองที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา พวกเขาได้หลบหนีเเละตอบโต้กับทีมไวเปอร์มาตลอดทาง ดังนั้นเพื่อป้องกันการถูกตามเจอ พวกเขาจึงจำเป็นต้องเปลี่ยนที่พักบ่อย แต่พวกเขาไม่คาดคิดว่าที่พักของพวกเขาในวันนี้จะมีไข่ของมอนสเตอร์ประเภทงูมากกว่าร้อยฟอง
"ดูสิ….บนไข่งูเหล่านี้มีแถบสีดำและสีขาวพัวพันกัน..ดูจากลักษณะเเล้วมันน่าจะเป็นไข่ของงูปะการังสีทอง" หลี่ชิงฉีชี้ไปที่พื้นผิวของไข่งูและพูดอย่างจริงจัง
“งูปะการังสีทอง?” ซีเหมิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
"งูชนิดนี้โดยทั่วไปสามารถกลายเป็นนักรบมอนสเตอร์ระดับสูงได้เมื่อมันเติบโตขึ้นและมีโอกาสครึ่งต่อครึ่งที่จะได้รับการพัฒนาให้เป็นระดับพิเศษ..."
"ในบรรดามอนสเตอร์เผ่าพันธุ์นี้ งูปะการังสีทองเเละสีเงินนั้นเป็นมอนสเตอร์ที่ยากที่สุดในการจัดการ เพราะงูสองชนิดนั้นมีพิษร้ายแรงทีทำร้ายได้เเม้เเต่นักรบระดับพิเศษ”
……
"สิ่งนี้ดี" เมื่อเห็นไข่มอนสเตอร์งูมากกว่าหนึ่งร้อยฟอง ชูโจวก็แทบจะน้ำลายไหลทันที…..งูปะการังสีทองเป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์นักรบมอนสเตอร์ที่ทรงพลังที่สุด, ดังนั้นไข่งูของพวกมันจะต้องมีคุณค่าทางโภชนาการสูงมากเเน่นอนเเละถ้าเขาได้กินไข่งูเหล่านี้ คะแนนคุณสมบัติของเขาจะต้องเพิ่มขึ้นมหาศาลอย่างแน่นอน ในเวลานั้นเขาจะไม่เพียงสามารถก้าวไปสู่ระดับนักรบผู้ปลุกพลขั้นสูงเท่านั้น แต่ยังเหลือคะเเนนคุณสมบัติในการปรับปรุงทักษะการต่อสู้หรือทักษะการฝึกร่างกายอื่นๆได้ด้วย
“เก็บไข่งูพวกนี้กันดีกว่า เเค่ระวังอย่าลืมกลบกลิ่นพวกมันด้วย...”
"อีกอย่าง ฉายาของลู่หวู่คือ 'งูเห่า' ใช่ใหม…..เเบบนี้เราควรจะให้ของขวัญเขาสักหน่อยเพื่อดูว่า 'งูเห่า' ของเขานั้นดีกว่าหรืองูปะการังสีทองหรือเปล่า"
หลังจากที่ชูโจวพูดจบ เขาก็ใส่ไข่งูลงในเป้ของเขาทันทีและไม่ลืมโรยผงกำบังกลิ่นเพื่อกลบกลิ่นของไข่งู
"กัปตันชูฉลาดมาก, ฉันเองก็อยากจะดูว่า 'งูเห่า' ของลู่หวู่หรืองูปะการังสีทองนั้นใครจะดีกว่ากัน" ซีเหมิงหัวเราะเบา ๆ และใส่ไข่งูลงในกระเป๋าเป้ของเขาเช่นกัน
“งูปะการังสีทองปกติจะอยู่กันเป็นคู่ ฉันเดาว่าตอนนี้พวกมันน่าจะกำลังออกไปหาอาหาร...ดังนั้นพวกเรารีบไปกันเถอะ” หลี่ชิงฉีเตือนทุกคนพร้อมกับใส่ไข่งูลงในกระเป๋าเป้สะพายหลังเหมือนคนอื่นเเละในไม่ช้าพวกเขาเก็บไข่งูได้มากกว่าร้อยฟอง
"เดินทางต่อได้" หลังจากรวบรวมไข่งูทั้งหมดแล้วชูโจวและคนอื่นๆ ก็จากไปอย่างรวดเร็ว
เเละหลังจากที่พวกชูโจวจากไปได้ไม่นาน งูยักษ์สองตัวที่มีความยาวมากกว่า 50 เมตรก็คลานเข้าไปในห้องใต้ดิน….. งูยักษ์สองตัวนี้มีวงแหวนเงินอยู่ทั่วตัวและมีครีบงูสีทองขนาดใหญ่ที่คอ
งูปะการังสีทองตัวใหญ่สองตัวหลังจากหาอาหารเเละกลับมาที่รัง พวกมันก็พบว่าไข่งูในรังของพวกมันหายไปหมดแล้ว ด้วสถานการณ์เช่นนี้พวกมันก็บ้าคลั่งในทันที
"ฟ่อ..."
เสียงขู่ที่คมชัดดังก้องไปทั่วห้องใต้ดิน และวินาทีต่อมาอสูรร้ายสองตัวก็พุ่งออกมาจากห้องใต้ดินพร้อมกับรังสีสังหารจนมอนสเตอร์ที่อยู่รอบๆ ต่างตื่นตระหนก
……
สองวันต่อมา ลู่หวู่นำสมาชิกของทีมไวเปอร์มาค้นหาร่องรอยของพวกชูโจวในอาคารที่พังทลาย
ทันใดนั้นฉากที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง….. ซากศพของมอนสเตอร์อีกชนิดตกลงมาจากท้องฟ้าแล้วระเบิดทันทีเเต่ลู่หวู่และคนอื่นๆ คุ้นเคยกับการโจมตีแบบนี้เเล้ว….. ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงหลบได้ทัน, แน่นอนว่าพวกเขายังคงเปื้อนเลือดที่กระเซ็นมาโดนเล็กน้อยแต่เลือดเพียงหนึ่งหรือสองหยดจะไม่มีผลมากนัก ตราบใดที่พวกเขาเช็ดทำความสะอาดและรักษาระยะห่างจากเหล่ามอนสเตอร์, โดยทั่วไปแล้วพวกมันจะไม่ได้กลิ่นเลือดนี้
“ฮิฮิ ใช้วิธีเดิมๆหลอกพวกเราซ้ำสอง คิดว่าเราโง่จริงๆหรอ, ทุกคนเช็ดเลือดด้วยทรายแล้วก็...ไล่ล่าพวกมันต่อ” ลู่หวู่หัวเราะเยาะและเช็ดเลือดบนร่างกายของเขาด้วยทรายจากนั้นกระโดดไปที่ชั้น 3 ทันที, ซุนหลงและคนอื่น ๆ ก็รีบเช็ดเลือดบนร่างของพวกเขาอย่างรวดเร็วแล้วพุ่งตามร่างของลู่หวู่ไป
ในไม่ช้าลู่หวู่และคนอื่น ๆ ก็มาถึงระเบียงด้านบนสุดของอาคาร
"สวัสดี เพื่อนๆทีมไวเปอร์สี่คนยินดีต้อนรับเข้าร่วมงาน 'งูเริงระบำ' ของเรา….. ต่อไปได้เวลาสนุกกันแล้ว!"
ด้านบนสุดของอาคารไม่มีใครอยู่ เเละมีเพียงภาพใบหน้ายิ้มกว้างที่ถูกวาดด้วยเลือดของมอนสเตอร์สีแดงสดและคำพูดเป็นแถวยาวด้านล่างเเละในภาพใบหน้านั้น, ดวงตาทั้งสองข้างของใบหน้าทำจากไข่แดงสองฟอง
“เจ้าพวกนั้น…. ต้องการจะทำอะไร?”
“ล้อพวกเราหรอ” ซุนหลงและคนอื่น ๆ มองไปที่ใบหน้าและคำพูดบนระเบียงอย่างโกรธเคือง
แต่ลู่หวู่นั้นต่างออกไป เขาจ้องมองที่ไข่แดงสองฟองบนภาพใบหน้านั้นและได้กลิ่นคาวจางๆ ที่ฟุ้งอยู่ในอากาศ, ในตอนนั้นเองเขาก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
"บูม!"
ทันใดนั้น พื้นระเบียงก็ถูกทุบจนทะลุและปรากฏเงาดำขนาดใหญ่ก็พุ่งออกกัดร่างของซุนหลงขาดสองท่อนด้วยการกัดเพียงครั้งเดียว…… และก่อนที่ลู่หวู่และคนอื่นๆ จะทันได้ตอบสนอง เงาดำขนาดใหญ่อีกอันก็พุ่งออกมาจากเถาวัลย์หนาทึบบนขอบอาคาร, อ้าปากกว้างกลืนร่างของลู่จุนสมาชิกอีกคนของทีมไวเปอร์ในคำเดียว
“ไม่ดีเเล้ว พวกมันคืองูปะการังสีทอง, เราโดนพวกมันหลอกอีกแล้ว” ลู่หวู่ใช้สายตาของเขาเพื่อดูไข่แดงสองฟองบนใบหน้ายิ้มเเละเขาก็เข้าใจทันทีว่าพวกเขาถูกหลอกมาสู้กับมอนสเตอร์อีกเเล้ว
“ชูโจว…ไอ้บับัดซบ” ลู่หวู่ส่งเสียงคำรามอย่างดุร้ายจจากนั้นก็โจมตีไปที้งูปะการังสีทองอย่างเต็มกำลัง
"บูม!"
แขนกลของเขาชนกับร่างของงูปะการังสีทอง ทั้งสองฝ่ายถอยห่างออกจากกันระยะหนึ่งและไม่มีผู้ชนะในการปะทะครั้งนี้
อย่างไรก็ตามผางซานซึ่งเป็นสมาชิกอีกคนของทีมไวเปอร์ ไม่สามารถรับมือกับงูปะการังสีทองอีกจตัวได้….. เขาถูกหางของงูปะการังสีทองฟาดอย่างโหดเหี้ยมจนบินออกไปนอกหลังคา, ตกลงมาข้างล่างเเละเสียชีวิตทันที
……
ห่างออกมาหนึ่งไมล์ ชูโจว, หลิงซาน, ซีเหมิง และ หลี่ชิงฉีกำลังรับประทานบาร์บีคิวบนหลังคาอย่างสบายใจเเละในขณะเดียวกันก็ใช้กล้องส่องทางไกลเพื่อดูการต่อสู้ระหว่างทีมไวเปอร์และงูปะการังสีทอง
"กัปตันชูฉลาดมากที่สามารถจัดงาน 'งูเริงระบำ' เช่นนี้ได้"
"มันหายากมากที่จะได้ชมการแสดงแบบนี้ในขณะที่กินบาร์บีคิวไปด้วยในเมืองร้างแห่งนี้" ซีเหมิงหัวเราะ
ในตอนนี้บาดแผลของเขาได้หายเป็นปกติแล้ว อย่างน้อยการเคลื่อนไหวอย่างอิสระก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไปเเละเมื่อเห็นซุนหลงที่ซุ่มยิงเขาก่อนหน้านี้ถูกงูปะการังสีทองกัดขาดสองท่อน….เขาก็สะใจกับมันมาก!
"อย่างไรก็ตาม...ลู่หวู่นั้นแข็งแกร่งมากและโดยพื้นฐานแล้วเขาได้มาถึงขีดจำกัดของนักรบผู้ปลุกพลังเเล้ว, งูปะการังสีทองสองตัวนี้อาจจะไม่สามารถฆ่าเขาได้" หลี่ชิงฉีกล่าวด้วยเสียงทุ้ม
"เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก... ฉันแค่ต้องการดูว่าลู่หวู่ซึ่งมีฉายาว่า 'งูเห่า' นั้นแข็งแกร่งกว่าหรืองูปะการังสีทองหรือไม่"
"เเละแม้ว่างูปะการังสีทองจะไม่สามารถฆ่ามันได้…..มันก็ยังต้องตายอยู่ดี!" ชูโจวกล่าวด้วยความมั่นใจ
เพราะตอนนี้เขาเลื่อนระดับเป็นนักรบผู้ปลุกพลังระดับสูงแล้ว
……………………
