บทที่ 20 ภารกิจลับของโอโรจิมารุ!

บทที่ 20 ภารกิจลับของโอโรจิมารุ!

หลังจาก 1 สัปดาห์ของการเดินทาง

ทีมครูและนักเรียนของโคโนฮะ

มาถึงที่หมายแล้ว

ตกกลางคืน

ทีมของโคโนฮะตั้งค่ายทันที

"คาถาไฟ ลูกบอลเพลิงยักษ์!"

อุจิวะ ยูเอะเป่าลูกไฟขนาดเท่ากำปั้นออกมา

กองไม้ติดไฟขึ้น

"ว้าว~ มันคือคาถาไฟ!"

กลุ่มนักเรียนล้อมรอบเขา

"เชอะ! ลูกไฟเล็กๆ แบบก็ถือเป็นคาถานินจาหรือเปล่า?"

ฮายาเตะพูดอย่างฉุนเฉียว

"ฮายาเตะ นายไม่เข้าใจเรื่องนั้น"

อุจิวะ ชิซุยอธิบายด้วยรอยยิ้ม: "พี่ชายของฉันบอกว่าความยากที่สุดของคาถานินจาคือการควบคุม หากสามารถทำให้ใหญ่หรือเล็กก็ได้ ดังนั้นจะจึงถือได้ว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญโดยสมบูรณ์"

"ปัก!"

คุเรไนผลักเสาไม้ที่ใช้ตั้งค่ายลงบนพื้นอย่างแรง

"เฮ้~ เด็กผู้ชายมาช่วยกันหน่อย"

"ว๊าก~ แม่มดที่น่ากลัวอยู่ที่นี่!"

นักเรียนที่รวมตัวกันรอบๆอุจิวะยูเอะต่างตกใจทันที

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา

คุเรไนได้ขัดขวางไม่ให้นักเรียนรบกวนอุจิวะ ยูเอะ

เธอยังใช้เทคนิคภาพลวงตาเล็กๆ เพื่อกระตุ้นความกลัวในใจของพวกเขา

จึงได้รับฉายาว่า "แม่มดคุเนไร"

"หยุดนะ!"

คุเรไนโกรธมาก เธอม้วนแขนเสื้อขึ้น

เธอกำลังวางแผนที่จะสั่งสอนพวกอันธพาลตัวน้อยๆพวกนี้ต่อหน้าเธอ!

ชั่วขณะหนึ่ง

ค่ายเต็มไปด้วยความสุข

ในเวลานี้

อุจิวะยูเอะ สังเกตเห็นอย่างกระตือรือร้น

ในฐานะหัวหน้าทีม โอโรจิมารุออกจากค่ายอย่างเงียบๆ

"ในที่สุดก็จะเริ่มแล้วเหรอ?"

สายตาของอุจิวะ ยูเอะหรี่ลงเล็กน้อย

เขารู้ดี

นินจาอย่างโอโรจิมารุ

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรับงานดูแลเด็ก

…………

นอกค่าย

ที่ไหนสักแห่งในมุมมืด

"ฟุบ~"

ร่างที่แต่งกายด้วยชุดอันบุเดินออกมาจากความมืด

"คุณเรียวมะ"

โอโรจิมารุจ้องมองร่างที่อยู่ตรงหน้าเขา

อาบุราเมะ เรียวมะ

คนสนิทของ ชิมูระ ดันโซ

หนึ่งในสมาชิกหลักของราก

"นี่เป็นภารกิจลับอย่างยิ่งจากท่านดันโซ"

อาบุราเมะ เรียวมะ ยื่นม้วนคัมภีร์ให้

โอโรจิมารุในฐานะศิษย์ของโฮคาเงะรุ่นที่สาม

น่าจะเป็นคนสนิทของโฮคาเงะ

ครั้งหนึ่งเขาเคยมีอุดมการณ์

สืบทอดตำแหน่งของอาจารย์ซารุโทบิ

เป็นโฮคาเงะคนต่อไป

แต่เขาฉลาดเกินไป

พวกเขาทั้งสองค่อยๆตระหนักถึงความแตกต่างของความคิดระหว่างอาจารย์และลูกศิษย์

โฮคาเงะรุ่นที่สามกระตือรือร้นในอำนาจ

ไม่เต็มใจที่จะมอบอำนาจของโคโนฮะ

โอโรจิมารุมีพลังมากเกินไปในแง่ของความแข็งแกร่งหรือชื่อเสียง

หากเข้ามาเป็นโฮคาเงะรุ่นที่สี่ อาจจะควบคุมได้ยาก

ด้วยความทะเยอทะยานของโอโรจิมารุ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเต็มใจเป็นโฮคาเงะหุ่นเชิด

ดังนั้นโฮคาเงะรุ่นที่สามจึงแทนที่ผู้สมัคร ลูกศิษย์ของจิไรยะ

นามิคาเสะ มินาโตะ

นินจาหนุ่มที่ไร้อำนาจและไร้เดียงสาคนนี้

สนับสนุนเขาอยู่ด้านบน

โฮคาเงะรุ่นที่สามสามารถ "เล่นการเมือง" และควบคุมอำนาจของโคโนฮะต่อไปได้

โอโรจิมารุในช่วงนี้

ยังคงจงรักภักดีต่อโคโนฮะ

หวังว่าจะได้เป็นโฮคาเงะคนต่อไป

ด้วยเหตุนี้

ตอนนี้เขาใช้ความคิดริเริ่มที่จะหาเจ้านายอีกคนจากผู้บริหารระดับสูงของโคโนฮะ

ความช่วยเหลือจาก ชิมูระ ดันโซ

"ภารกิจระดับ S ลอบเข้าไปในค่ายของ อิวะงาคุเระ ขโมยข่าวกรอง…"

โอโรจิมารุหลังจากดูม้วนภารกิจ

ทันใดนั้น รูปลักษณ์ของความสงสัยก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

"นั่นสินะ….ขอให้ฉันริเริ่มรับหน้าที่พาเด็กไปเพียงเพื่อปิดหูปิดตา?"

กลุ่มครูและนักเรียนโคโนฮะ มาที่ชายแดนด้วยการประโคมข่าวครั้งใหญ่

มันจะดึงดูดความสนใจของนินจาอิวะที่อยู่ติดกันอย่างแน่นอน

ในตอนนั้น

โอโรจิมารุสามารถอ้อมไปด้านหลังศัตรูเพื่อขโมยข้อมูลได้โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว

"ทำแบบนี้จะดีเหรอ?"

"มีอะไรผิดปกติ? คุณกลัวไหม? โอโรจิมารุ 1 ในซันนินผู้มีเกียรติ"

"ไม่…ฉันมีคำถาม"

โอโรจิมารุขมวดคิ้วเล็กน้อย "หลังจากที่ฉันจากไป แล้วเด็กนักเรียนล่ะ"

เขาเป็นโจนินคนเดียวในทีมนี้

มันเป็นเพราะการมีอยู่ของเขา

ครูและนักเรียนของโคโนฮะกล้าที่จะก้าวเท้าไปที่ชายแดน

"การมีครูจูนินสองสามคนในโรงเรียนก็เพียงพอแล้ว"

อาบุราเมะ เรียวมะพูดอย่างง่ายๆ

จูนนินอึ!

สิ่งนี้ไม่น่าเชื่อถือเลย!

โอโรจิมารุอยากจะหักล้าง

แต่ในตอนนั้นเอง เขาเข้าใจความจริงของเรื่องนี้

"คุณต้องการใช้เด็กๆเหล่านี้เป็นเหยื่อล่อ?"

"โอโรจิมารุ…ท่านดันโซพูดถูกคุณเป็นคนฉลาด"

อาบุราเมะ เรียวมะ ไม่ได้ปฏิเสธคำพูดของอีกฝ่าย

"ถ้านินจาอิวะฉวยโอกาสโจมตี พวกเขาจะเสียชีวิตกันมากมาย"

โอโรจิมารุพูดอย่างเคร่งขรึม

"การขโมยข่าวกรองทางทหารที่สำคัญ สามารถทำให้โคโนฮะได้เปรียบในสงครามในอนาคต!"

อาบุราเมะ เรียวมะพูดอย่างเย็นชา

"..."

โอโรจิมารุเงียบลง

"สงคราม การเสียสละเป็นสิ่งจำเป็น คุณควรรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดีโอโรจิมารุ"

คำพูดที่มืดมนของ อาบุราเมะ เรียวมะ ทำให้หัวใจของเขาเย็นเฉียบ

โอโรจิมารุหลับตาลง

นึกถึงสงครามนินจาครั้งที่สอง ที่เขาเคยเจอในอดีต…

คนรักของซึนาเดะเสียชีวิตในสนามรบ

ลูกศิษย์ของเขานาวากิเสียชีวิตในสนามรบ

เพื่อนร่วมงานนับไม่ถ้วนในอดีตได้กลายเป็นกระดูก

สิ่งนี้ทำให้เขาตระหนักถึงความเปราะบางของชีวิตอย่างลึกซึ้ง

ทำให้เกิดการวิจัยในวิชาต้องห้าม

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาจึงริเริ่มเข้าหาชิมูระดันโซ

ดูถูกชีวิตเท่านั้น

แค่นั้นก็จัดการชีวิตได้แล้ว!

รูม่านตาสีทองไม่มีความสับสนอีกต่อไป

"ตกลง ฉันยอมรับงานนี้"

…………………………