บทที่ 7 เคียวกะ ซุยเกสึ!
บทที่ 7 เคียวกะ ซุยเกสึ!
"บูม!"
ลูกไฟระเบิด
บังคับให้ซารุโทบิ ชินโนะสุเกะต้องล่าถอย
ในตอนนี้กลีบดอกซากุระปลิวไสวบนท้องฟ้า
ซารุโทบิชะงัก
"หอคอยมายา มายาลวงตา!"
ปรากฏตัวท่ามกลางกลีบดอกไม้ คุเรไนจ่อคุไนที่คอของอีกฝ่าย
"ร่วมมือกันได้ดีมาก"
ชินโนะสุเกะกล่าวชื่นชม
"หืม?!"
คุเรไน รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเล็กน้อย และเห็นชินโนะสุเกะตรงหน้าเธอกลายเป็นตอไม้
เทคนิคตัวแทน!
"ถอยเร็วคุเรไน!"
ยูเอะสะบัดมือและยิงเชือกพลังวิญญาณ
"วิถีพันธนาการที่สี่ ไฮนาวะ!"
เชือกพันรอบเอวของคุเรไน
ยูเอะออกแรงกระชากดึงคุเรไนออกมา
"ความเชี่ยวชาญวิธีมาร +1"
"คาถาดิน สละชีพปั่นศีรษะ!"
มือของชินโนะสุเกะยื่นออกมาจากพื้น
เดิมตั้งใจจะจับคุเรไนแล้วลากลงไปใต้ดิน
อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลาที่สำคัญ ยูเอะดึงเธอออกไป
ชินโนะสุเกะยันหลุมด้วยมือทั้งสองข้างลุกขึ้นจากพื้น
"เป็นอะไรไหมคุเรไน"
ยูเอะยังโอบมือรอบเอวของอีกฝ่าย
"ยูเอะคุง…ขอบคุณ"
คุเรไนมองไปที่สายตาที่กังวลและอ่อนโยนของอีกฝ่ายใบหน้าของเธอร้อนเล็กน้อย
"นี่มันวิชานินจาแบบไหน?!"
ซารุโทบิ ชินโนะสึเกะมองไปที่เชือกพลังวิญญาณที่กระพริบในมือยูเอะด้วยสายตาที่ประหลาดใจ
"เคล็ดลับเล็กน้อย ไม่คุ้มค่าที่จะพูดถึง"
ยูเอะหัวเราะเบาๆ
"ไม่ธรรมดา! ถ้าอย่างนั้น ในฐานะครู ขอใช้ทักษะที่แท้จริงสักหน่อย!"
ดวงตาของซารุโทบิ ชินโนะสุเกะ หรี่ลงเล็กน้อยเตรียมพร้อมตั้งท่า
ขว้างชูริเคนแล้วประสานอินอย่างรวดเร็วด้วยมือทั้งสองข้าง–——
"คาถาแยกเงาดาวกระจาย!"
เขาเห็นว่าชูริเคนถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนและทั้งสองถูกแบ่งออกเป็นสี่ ในพริบตา มันกลายเป็นชูริเคนหลายสิบอัน!
"หลบด้านหลังผม คุเรไน!"
ยูเอะยกหลังมือขึ้นและปล่อยโล่งโปร่งใส——
"วิถีพันธนาการที่แปด เสะคิ!"
"ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง~"
ชูริเคนส่วนหนึ่งถูกขัดขวาง
[ความเชี่ยวชาญวิธีมาร +1]
เด็กคนนี้…
ชินโนะสุเกะควบคุมส่วนหนึ่งของดาวกระจายและยิงไปทาง ชิซึเนะ ในระยะไกล
เมื่อสหายตกอยู่ในอันตราย
เธอจะทำอย่างไร?
"ระวัง!"
เขาเห็น อุจิวะ ยูเอะ ละทิ้งการป้องกันอย่างเด็ดเดี่ยวและขยับตัว——
"ฟุบ"
ร่างนั้นกระพริบเร็วมาก ปิดกั้นด้านหน้าของชิซึเนะ
[ความเชี่ยวชาญ ชุนโป ระดับเริ่มต้นถึงความสมบูรณ์แบบและปรับปรุงเป็นระดับกลาง!]
"ความเร็วของเด็กคนนี้? มันดีขึ้นไหม?!"
ซารุโทบิ ชินโนะสุเกะรู้สึกประหลาดใจ
"พัฟ พัฟ พัฟ"
ชูริเคนหลายอันพุ่งเข้าใส่ร่างกายของเขาอย่างแรง
ยูเอะชะงัก
เขาแสดง…
"ยูเอะคุง!"
ชิซึเนะอุทานและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
"เดี๋ยวก่อน ฉันจะรักษาเดี๋ยวนี้!"
แม้จะร้อนรนแต่เธอไม่ลืมงานของเธอ
ใช้วิชานินจาแพทย์เพื่อรักษาบาดแผลบนร่างกายของยูเอะ
"โอ้~ ฉันขอโทษ ฉันพลาดไปชั่วขณะ เธอสบายดีไหม"
ซารุโทบิ ชินโนะสุเกะเกาหัวทำท่าขอโทษ
ที่จริงเขาจงใจทำ
จุดประสงค์คือเพื่อทดสอบตัวละครของอุจิวะ ยูเอะ
"ไม่เป็นไรครับ อาจารย์ชินโนะสุเกะ เนื่องจากเป็นนินจาที่ต้องเรียนรู้จากกันและกัน จึงต้องมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติ…"
ยูเอะฝืนยิ้มแสดงท่าทางว่าไม่เป็นไร
"งี่เง่า! ยูเอะคุงใช้ร่างกายของตัวเองเพื่อขวางมันได้ยังไง!"
คุเรไนช่วยดึงชูริเคนเปื้อนเลือด สีหน้าของเธอดูเศร้าและตกใจ
"ไม่มีทาง ร่างกายของผมมันขยับไปเองก่อนที่สมองจะคิด"
ยูเอะมีสีหน้าจริงจัง
"ยูเอะคุง…"
เมื่อได้ยินคำพูดที่น่าประทับใจเหล่านี้ คุเรไนและชิซึเนะ ก็อดไม่ได้ที่จะส่งสายตาเคลื่อนไหว
ชินโนะสุเกะก็พยักหน้าอย่างลับๆ
ยอมเสียสละโดยสมัครใจเพื่อปกป้องสหาย
บุคลิกของเด็กคนนี้ไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ!
ในเวลาเดียวกัน จู่ๆ ก็มีความคิดหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของเขา
บางทีเขาอาจจะปฏิบัติต่อนักเรียนคนนี้ด้วยความจริงใจ โดยไม่ต้องแสดงเพื่อสร้างเงื่อนไขผูกมัดแบบหลอกๆ
"เนื่องจากมีคนบาดเจ็บ ดังนั้นการทดสอบในวันนี้ก็คือ…"
จุดประสงค์ของการตรวจสอบของ ซารุโทบิ ชินโนะสุเกะ บรรลุผลแล้ว
"เดี๋ยวก่อน! อาจารย์ชินโนะสุเกะ"
ยูเอะยืนขึ้นช้าๆ
"ผมพึ่งเรียนรู้วิชาใหม่ของอุจิวะ และผมต้องการให้อาจารย์ชินโนะสุเกะเห็นมัน"
"โอ้? วิชาของตระกูลอุจิวะ?"
ชินโนะสุเกะจู่ๆก็เกิดความสนใจขึ้นมา
ภายใต้แว่นตาส่องแสงเย็นที่ไม่รู้จัก!
ยูเอะดึงซัมปาคุโตะออกจากเอวของเขา
"หืม? นี่เป็นครั้งแรกที่ยูเอะคุงใช้ดาบ…"
เด็กผู้ทั้งหญิงสองคนก็ดูอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน
น่าสนใจ…
เป็นเทคนิคของตระกูลอุจิวะ?
ด้วยความแปลกใจครั้งใหม่ของชินโนะสุเกะทำให้หัวใจของเขาขยับ และคิดใจใจด้วยอารมณ์: ตามที่คาดไว้ เขายังเด็กและไม่รู้เรื่องรู้ราว และเขาแสดงความสามารถของเขาต่อบุคคลภายนอก
กล่าวอีกนัยหนึ่งอีกฝ่ายถือว่าตัวเองเป็นครูจริงๆ
จริงใจเกินไป!
เขาเป็นเด็กดีจริงๆ!
"ฟุบ~"
ยูเอะดึงดาบออกจากฝัก และแสงลึกลับส่องประกายบนใบมีด——
เคียวกะ ซุยเกสึ!
เงียบ
ทันทีที่อีกฝ่ายเห็นการปลดปล่อยของ เคียวกะ ซุยเกสึ เขาจะถูกควบคุมประสาทสัมผัสทั้งห้าได้อย่างสมบูรณ์!
[ใช้เคียวกะ ซุยเกสึ กับโจนินได้สำเร็จ เพิ่มความชำนาญระดับต้นถึงระดับกลาง!]
……………….
