ตอนที่ 1024 คืนชีพ?

ชิงผิงฟื้นขึ้น

นางพบว่าตนเองนอนอยู่ในหอยแมลงภู่ขนาดใหญ่  หอยแมลงภู่มีขนาดใหญ่โตกินพื้นที่ภายในสามารถรองรับคนได้มีขนาดยาวยี่สิบเมตร และมีขนาดกว้าง ภายในมีผนังสีขาวและที่ขอบมีสีม่วงทอง มีหอยอย่างน้อยพันสายพันธุ์อยู่ในน่านน้ำรอบเมืองไป๋เหอ แต่ชิงผิงไม่เคยเห็นหอยแมลงภู่ที่ใหญ่โตสวยงามขนาดนี้มาก่อน

เมื่อนางตื่นขึ้นนางตกใจตื่นเต้นทันที

นางร่างระเบิดไปแล้วไม่ใช่หรือ?  แล้วนางยังมีชีวิตรอดอยู่ได้อย่างไร?

นอกจากนี้นางมานอนภายในหอยแมลงภู่ยักษ์สวยงามที่นางไม่รู้จักนี้ได้อย่างไร?

ต้องสงบสติอารมณ์...ชิงผิงพยายามระลึกนึกถึงอดีตและนางรู้ว่าตัวร้ายและสหายของเขาอยู่ในทะเลหมอก จอมพลต้องการเปลี่ยนนางให้เหลือแต่เพียงเลือด และเขาเริ่มทำจริงๆ เผ่าพันธุ์กบฏมีคำสาปที่น่ากลัวที่สุดอยู่ในร่าง! ภายใต้ความคิดร้ายของแมงมุมน้ำ นางคิดหลบหนีจากปากพยัคฆ์ ต้องใช้เรือชูชีพหลบหนีอยู่ในทะเลหมอกและจากนั้นนางส่งเจ้าอ้วนไห่ เย่คงและพวกพ้องออกไปด้วยพลังแหนเลือดเป็ดเหลือแต่จอมลามกที่อยู่กับนาง

นางจำได้ว่าเขาเหมือนกับจะทำการทดสอบทดลองเกี่ยวกับความหวั่นไหวเขาใช้มือซุกซนนวดเฟ้นนาง

สุดท้ายเล่า?

อ่า..ไม่น่าจะมีเวลาในตอนท้ายเมื่อร่างนางกำลังจะระเบิด นางต้องการจะมีสัมพันธ์กับเขาสักครั้ง ก็จะไม่มีความเสียใจในชีวิต  เพียงแต่หลังจากคำสาปโบราณโจมตีนางนางเพิ่งถูกถอดเสื้อผ้า และดูเหมือนไม่สามารถรอเขาได้ นางก็พังทลาย...ดูเหมือนนางรู้สึกเสียใจก่อนที่นางจะหมดสติ  นางอยากมีสัมพันธ์กับเขาแต่น่าเสียดายเวลามีไม่พอ

แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น?

นางยังมีชีวิตอยู่อีกหรือ?

ชิงผิงพยายามลุกขึ้นนั่ง  แต่ไร้ประโยชน์ นางประหลาดใจเมื่อพบว่าร่างของนางผสานเข้ากับหอยแมลงภู่ยักษ์  มีพลังเก็บกักอยู่มากมายในหอยแมลงภู่ยักษ์ และมุกเหลวให้ความรู้สึกเย็นเป็นพิเศษห่อหุ้มร่างกายของนางรวมตัวกันเพื่อเยียวยาร่างกายที่ระเบิดเสียหายอย่างต่อเนื่อง  พลังของคำสาปโบราณยังคงอยู่ตรงนั้น  แต่ถูกแปลงพลังออกมานอกเปลือกหอยยักษ์ซึ่งมันจะไม่อยู่ในร่างนางอีกต่อไป

ใครกันใช้วิธีที่ยอดเยี่ยมนี้ช่วยชีวิตนาง?

จอมลามกนั่นหรือเปล่า?

เขามีความสามารถเช่นนี้ด้วยหรือ?  ไม่มีทางเป็นไปได้!

เช่นเดียวกับคำสาปโบราณประเภทนี้เว้นแต่เป็นเทพเจ้า เป็นไปไม่ได้ที่จะต่อต้านพลังคำสาปที่น่ากลัวร่างที่บอบบางของนางกำลังจะระเบิดอย่างเห็นได้ชัดแล้วมันกลับฟื้นคืนสภาพได้อย่างไร? นี่คือปาฏิหาริย์ที่เทพเจ้าเท่านั้นทำได้!

“เจ้าฟื้นแล้วหรือ?  นับว่าไม่เลวเลย!” จักรพรรดินีสมุทรสวมมงกุฏและชุดยาวถือไม้เท้าศักดิ์สิทธิ์กำลังมองมาทางชิงผิง

“เอ่อ.. ท่านคือใคร?”ชิงผิงเห็นนางแล้วตกใจทันที

ประการแรกชิงผิงไม่รู้จักจักรพรรดินีสมุทรแม้แต่น้อย  ประการที่สองฟังจากเสียงของนางแล้วดูเหมือนนางเป็นคนช่วยชิงผิง  ประการที่สามเพราะวิธีการของจักรพรรดินีสมุทร ชิงผิงพบด้วยความตกใจว่าชีวิตของนางเชื่อมโยงกับอีกฝ่ายอย่างใกล้ชิดโดยไม่รู้ตัวราวกับว่าเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายอีกฝ่าย แม้จิตสำนึกจะไม่เชื่อมต่อ แต่จิตวิญญาณเชื่อมต่อแน่นอน เกิดอะไรขึ้นกันแน่? หรือว่านางเป็นทาสของจักรพรรดิหญิงนี้? แต่ทาสไม่สามารถสื่อสารกันได้!  การสื่อสารทางจิตวิญญาณได้นี้ดีกว่าอสูรศึกที่ทำสัญญากันเสียอีก นี่ก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน คาดว่าจะมีแต่อสูรพิทักษ์ในตำนานและเจ้าของมันที่ทำได้

พอคิดเช่นนี้แล้วชิงผิงประหลาดใจ

นางกลายเป็นอสูรศึกของจักรพรรดินีสมุทรแล้วหรือ?

หรือว่าหลังจากนางตายแล้ววิญญาณของนางไปเกิดใหม่?

แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้มีร่างกายเป็นเด็กทารกร่างกายเดิมของนางยังอยู่ แค่ปล่อยให้คำสาปโบราณสลายออกไป และน้ำมุกวิญญาณเริ่มการซ่อมแซมและผสานร่างนางอย่างต่อเนื่อง

“ข้าชื่อไห่หลานเป็นราชินีของชาวเผ่าทะเลทั้งปวงในหอทงเทียน ที่ใดมีน้ำ  ข้าปกครองถึงที่นั่น อย่างไรก็ตามเจ้าเป็นใครถึงได้มาอยู่ในหอยแมลงภู่ยักษ์ของข้าและหลอมรวมร่างกับมันทันที?”  จักรพรรดินีสมุทรถามอย่างเคร่งขรึม คำพูดของนางแทบทำให้หัวใจชิงผิงกระดอนออกมา  ปรากฏว่าที่นี่คือหอทงเทียน!  นางมาหอทงเทียนจากเมืองไป๋เหอภูมิภาคสวนสวรรค์ เพราะพลังคำสาปโบราณหรือไม่ทำให้นางกลับมายังหอทงเทียน?

“ถวายบังคมจักรพรรดินีสมุทร,  ข้ามีชื่อว่าชิงผิง  ข้าไม่รู้ว่าทำไมข้าถึงมาอยู่ในที่ของท่านได้และไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาผสานร่างกับหอยแมลงภู่ยักษ์ของท่าน  คงเป็นปาฏิหาริย์!” ชิงผิงพูดยังไม่จบก็หลั่งน้ำตาดุจสายฝน

ตอนนี้นางคิดถึงเขานางยินดีให้เขาก่อกวนนางไปตลอดชีวิต

เมื่อกลับมาที่หอทงเทียนแล้วนางได้ผสานร่างกับหอยแมลงภู่ยักษ์ของจักรพรรดินีสมุทร  นางเกรงว่าจะไม่มีโอกาสได้กลับไปพบเขาอีก  ระหว่างหอทงเทียนและแดนสวรรค์ถูกผนึกมาหลายพันปีแล้ว ไม่เคยมีใครเคยผ่านเข้าไปได้ ทั้งเผ่าพันธุ์กบฏและผู้รอดชีวิตจากหอทงเทียนยังไม่สามารถกลับไปบ้านเกิดได้

ตัวร้ายผู้นั้นอยู่ที่ทะเลหมอกนอกเมืองไป๋เหอ

ส่วนนางกลับมาหอทงเทียน

นี่..นับเป็นเรื่องดี

ถ้านางได้กลับไปบ้านเกิดก่อนมีการเปลี่ยนแปลงนั่นเป็นเรื่องดีที่น่าซาบซึ้ง... จอมพลเคยบอกไว้มากกว่าครั้งหนึ่งว่าถ้าเขากลับไปยังหอทงเทียนได้ ด้วยพลังของเมืองไป๋เหอ เขาจะสามารถปกครองหอทงเทียนได้ทั้งหมด ทำได้กระทั่งเปิดแดนล่มสลายแห่งทวยเทพในตำนานได้

หอทงเทียน,นางกลับมาแล้ว แต่นางกลับไม่มีความสุขแม้แต่น้อย นางเศร้าไม่มีที่สิ้นสุด

ไม่มีคนรักอยู่ด้วย  มีชีวิตต่อไปจะมีความหมายอะไร?

ที่นี่แยกห่างจากเขาอยู่เสมอแม้ว่านางโชคดีได้คืนชีพจากคำสาปโบราณ แต่กลับถูกลิขิตให้เป็นโศกนาฏกรรม ข้าแต่เทพเจ้า ทำแบบนี้ช่างน่าผิดหวังเหลือเกิน

ในเมื่อให้นางได้คืนชีพ  ทำไมต้องเอานางมาไว้ที่หอทงเทียนด้วย?

ถ้าหากนางไปอยู่มุมใดมุมหนึ่งของแดนสวรรค์นั่นก็ยังนับว่าดี

อย่างน้อยนางก็สามารถกลับไปหาเขาได้ ยังมีวันที่ได้อยู่กับเขา...

“เจ้าร้องไห้ทำไม?” จักรพรรดินีสมุทรดูเหมือนจะสับสนกับการร้องไห้ของนาง นางขมวดคิ้วและถาม

“ข้า ข้าสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไป”ชิงผิงยิ่งพูดก็ยิ่งเศร้า

“เจ้าสูญเสียอะไรไป?”  จักรพรรดินีสมุทรถามนางอีกครั้ง

“ข้าสูญเสียคนผู้หนึ่งไป!”  ชิงผิงร้องไห้

“ฮะฮะ อย่างนั้นเจ้าลองพูดมา  เจ้าจะทำยังไง?”  จักรพรรดินีสมุทรเมื่อได้ยินชิงผิงพูดนางมีความสุข

เมื่ออีกฝ่ายหนึ่งถามความเจ็บปวดใจของชิงผิงก็พลุ่งออกมาราวกับน้ำหลาก นางอดร้องไห้ไม่ได้  ไม่ทราบว่านางร้องไห้นานเพียงไหน ก่อนชิงผิงจะรู้ตัวว่าจักรพรรดินีสมุทรกำลังมองนางและรอคำตอบจากนางอย่างอดทน  อาจเป็นเพราะจิตวิญญาณเชื่อมต่อกัน หรือความเศร้าใจมีมากเกินไป ถ้านางกำลังมองหาใครบางคนที่จะคุยด้วยความหวัง นางหวังว่าหอทงเทียนจะมีทางอื่นที่เชื่อมต่อกับแดนสวรรค์  ในช่วงเวลาสั้นๆชิงผิงยังช่วยตัวเองไม่ได้  แต่ก็พูดถึงเรื่องของเขาต่อหน้าจักรพรรดินีสมุทรซึ่งเป็นคนแปลกหน้า

ชิงผิงสะอื้นบอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างต่อหน้าจักรพรรดินีสมุทรไห่หลาน

จักรพรรดินีสมุทรลังเลอยู่นานทำท่าจะพูดอยู่หลายครั้ง

แต่นางยั้งคำพูดไว้ก่อน

ชิงผิงยึดความหวังสุดท้ายและถาม  “ฝ่าบาท, ได้โปรดบอก  หอทงเทียนมีทางผ่านมิติ จากหอทงเทียนหรือไม่  ข้าจะไปตามหาคนที่ข้าชอบขาดเขาข้าไม่อาจมีชีวิตต่อไปได้!  ได้โปรดบอกข่าวดีให้ข้าทราบด้วยเถิด”

จักรพรรดินีสมุทรปฏิเสธอย่างเด็ดขาด  “อย่าว่าแต่ประตูเข้าแดนสวรรค์ที่ถูกปิดไปแล้ว  และทางแยกสำหรับผ่านมิติว่าง  เป็นไปไม่ได้ที่จะผ่านเข้าไป  ต่อให้ผ่านไปได้ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าจากไป  ทำไมน่ะหรือ? เจ้าไม่เข้าใจสถานะของเจ้าในตอนนี้หรือ? เจ้าผสานเข้ากับหอยแมลงภู่ยักษ์ของข้า และต่อมาก็จะต้องเป็นอสูรพิทักษ์ของข้า  เจ้าบอกมา ข้าควรปล่อยเจ้าไปหรือไม่?”

ชิงผิงนิ่ง

แม้ว่านางจะคาดเดาถึงความเป็นไปได้ไว้ก่อนแล้ว  แต่หลังจากได้ฟังความจริงนางอดรู้สึกสิ้นหวังมิได้

ความจริงการคืนชีพนางเองไม่มีค่าเลย!

คำสาปโบราณไม่ได้ฆ่านาง  แต่พานางกลับยังหอทงเทียนมาตุภูมิของนาง แต่ก็ต้องผสานร่างนางกับอสูรพิทักษ์ของผู้อื่น  นับแต่นี้นางสูญเสียอิสรภาพอย่างสมบูรณ์

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในการเป็นอสูรพิทักษ์ก็คือไม่มีทางฆ่าตัวตายได้

ทำไมถึงเกิดเรื่องเช่นนี้?

ชิงผิงยิ่งรู้สึกเศร้ามากเท่าใดน้ำตาก็ยิ่งทะลักออกมามาก และในที่สุดนางก็ร้องไห้เสียใจอย่างช่วยไม่ได้...บางทีนี่คือการลงโทษสูงสุดของคำสาปโบราณ แม้แต่จะฆ่าตัวตายยังไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่าย แต่นางกลับจะต้องทนทรมานต่อไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ในความสิ้นคิดและสิ้นหวัง  ไม่มีตัวร้ายอยู่ด้วยนางไม่อาจมีชีวิตได้สักวัน  ต่อไปนางควรจะทำฉันใด?

หลังจากร้องไห้ไปครู่หนึ่งชิงผิงเงยหน้าขึ้นทันทีและหยุดร้องไห้นางมองจักรพรรดินีสมุทรเจ้านายใหม่นางด้วยสายตาแน่วแน่  “ฝ่าบาท!  โปรดให้อิสรภาพแก่ข้าด้วยเถิด  ท่านก็เป็นสตรี  ท่านควรจะเข้าใจว่าความรักของสตรีคืออะไร! ไม่มีเขาข้ามิอาจมีชีวิตอยู่ได้ โปรดให้อิสรภาพแก่ข้าด้วยเถิด ให้ข้ากลับไปแดนสวรรค์  ข้าขอสาบานตรงนี้ว่าตราบใดที่ข้าพบเขา  ข้าจะกลับหอทงเทียนกับเขา  แต่เรื่องภายหลังก็แล้วแต่ท่านข้าไม่มีเงื่อนไขอะไรแน่นอน ข้าขอร้องท่าน  ปล่อยข้าไปถ้าข้าไม่มีเขา ข้าไม่อาจอยู่ได้สักวัน!”

จักรพรรดินีสมุทรส่ายหน้าช้าๆ  “ต่อให้ข้ามอบอิสรภาพให้เจ้า  เจ้ายังจะจากไปได้หรือ?  ด้วยสภาพร่างกายในปัจจุบันของเจ้า  เจ้าไม่สามารถจากไปได้แน่นอนข้าคาดว่าอย่างน้อยต้องใช้เวลาหนึ่งปีกว่าเจ้าจะหลอมรวมเข้ากับหอยแมลงภู่ยักษ์เต็มที่จากนั้นจึงสามารถฟื้นฟูร่างกายเจ้าด้วยมุกเหลวดาวตก..”

“ไม่ว่าจะเป็นหนึ่งปีหรือสิบปีตราบใดที่ข้าทำได้  ข้าต้องไปตามหาเขา!” ตอนนี้ชิงผิงเคลื่อนไหวไม่ได้ แต่นางต้องการให้จักรพรรดินีสมุทรให้อิสระนาง

“เจ้ารู้ไหมว่าทางผ่านเข้าแดนสวรรค์กลายเป็นมิติแตกสลายไปแล้ว ไม่ว่าเมื่อใดมีคนย่างเท้าเข้าไปในวังวนบิดเบี้ยวของมิติและเวลาจะถูกป่นสลายเป็นผุยผง”  จักรพรรดินีสมุทรยังคงส่ายหน้า

“ต่อให้ร่างกายแหลกสลายข้าก็จะไป!”  ชิงผิงแสดงความมุ่งมั่น

“ฮะฮะ..เจ้าช่างดื้อรั้นจริงๆ”  จักรพรรดินีสมุทรหัวเราะ  “ก็ได้ ถ้าร่างกายเจ้าฟื้นฟูเต็มที่ข้าจะพิจารณาเรื่องมอบอิสรภาพให้เจ้าอีกครั้ง”

ชิงผิงดีใจและรีบขอบคุณนาง  “ฝ่าบาท! ท่านเป็นจักรพรรดิหญิงที่เมตตาและงดงามที่สุดในโลก ข้าหวังให้ท่านได้พบรักแท้ในชีวิตและได้อยู่ด้วยกันตลอดไปอย่างมีความสุขกับคนรักท่าน  ขอบคุณท่าน ความจริงข้าไม่รู้ว่าข้าจะทำได้สำเร็จหรือไม่   แต่ข้าจะอดทนและจะสำนึกถึงคุณท่านไปตลอดชีวิต”

จักรพรรดินีโบกมือปฏิเสธและบอกว่านางมีคนรักอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องค้นหา “แม้ว่าเขามักจะมีเรื่องยุ่งวุ่นวายอยู่เสมอเขาวิ่งออกไปข้างนอกอยู่เรื่อย เขาอยู่กับข้าแค่วันสองวัน บางครั้งเขาเกลี้ยกล่อมข้าและบางทีก็เลินเล่อความกังวลอย่างเดียวของข้าก็คือกลัวเขาถูกแม่มดสาวสวยล่อลวงในระหว่างทางคนดียากจะมองหาจริง และเจ้าผู้นั้นชอบทำตัวเหลวไหล เป็นจอมลามกไม่รู้จักควบคุมตนเองให้ดี  ตราบใดถูกผู้อื่นออดอ้อนเขาเบาๆเขาจะเหมือนกับคนติดยาเสพติด เจ้าผู้นั้นทั้งน่ารักและน่าชัง เป็นอารมณ์ที่ซับซ้อนเป็นพิเศษ”

เมื่อได้ยินจักรพรรดินีผู้มีความสุขคายความคับข้องใจออกมา  ชิงผิงรู้สึกเห็นใจ

ใช่แล้ว!

ในการชิงดีชิงเด่นกันทุกคนต้องการคนดี นางรักเขาได้ตลอดชีวิต แต่หากไม่มีใครตาบอด ก็คงรู้ว่า คนดีก็เหมือนดาวตกในฟากฟ้าเห็นได้ยากปรากฏเพียงวูบเดียวแล้วหายลับไปในราตรี

ทันทีที่ปรากฏก็ยากที่ใครๆจะมองเห็นได้ทัน!

ตัวร้ายที่นางมองหาแม้ว่าเขาจะสวมหน้ากากหรือแว่นกันแดดทั้งวันปิดบังลักษณะที่แท้จริง  ไม่มีการแข่งขันจากน้องหลิวเย่

ถ้านางไม่สารภาพกับเขาก่อนที่นางจะตาย  บางทีเขาอาจไม่ยอมรับตัวนางไปตลอด

ถ้าคิดคำนวณอย่างรอบคอบดูเหมือนว่านางถูกฆ่าตายไปครึ่งทางเพราะใช้มารยาหญิงโดยเฉพาะกับน้องหลิวเย่ ถ้านางรู้ความจริง  นางอาจจะโกรธ...ถ้าชิงผิงกลับไปยังแดนสวรรค์ได้ นางจะขอโทษหลิวเย่แน่นอน จอมลามกนั่นควรจะเปลี่ยนสถานะน้องหลิวเย่จากลูกศิษย์ไปเป็นสถานะใหม่  จากนั้นก็รับใช้เขาด้วยกัน!

เมื่อคิดได้เช่นนี้แล้วชิงผิงรู้สึกละอายใจ

อย่างไรก็ตามนางคิดวิธีการบางอย่างได้นางตัดสินใจให้คำแนะนำจักรพรรดินีสมุทรเล็กน้อย “ฝ่าบาท ถ้าท่านต้องการให้เขาอยู่กับท่านมากขึ้นทำไมท่านไม่ให้กำเนิดเจ้าชาย  พอได้ทำหน้าที่พ่อบางทีจะทำให้เขารักที่จะอยู่กับครอบครัวมากขึ้น”

“เป็นความคิดที่ดี!” จักรพรรดินีสมุทรบอกว่าความคิดนางไม่เลว “ข้าจะรอให้เขากลับมาในครั้งต่อไป จากนั้นจะนำวิธีนี้ไปใช้  แต่...”

“แต่ฝ่าบาทยังลังเลอะไรอยู่อีกหรือ?”  ชิงผิงประหลาดใจที่รู้ว่านางต้องการมีบุตรแต่ยังลังเล?

“ความจริงพ่อตัวร้ายของข้าไม่ได้มีภรรยาคนเดียว  แม้ว่าข้าจะเป็นภรรยาคนหนึ่งแต่ก็อยู่ในระดับหลัง พี่สาวน้องสาวข้าในระดับบนยังมีอยู่อีก  ข้าต้องการให้กำเนิดบุตรแน่นอนแต่ดูเหมือนจะไม่มีความเป็นธรรมแก่พี่น้องที่มาก่อนข้าถ้าพี่น้องที่อยู่ลำดับก่อนข้าทำไม่ดีกับข้า อย่างนั้นข้าก็คงไม่เป็นไร แต่พวกเขาดีต่อข้ามาก ข้าละอายใจ ต้องขอผ่อนปรนไปก่อน”  จักรพรรดินีสมุทรอธิบายเล็กน้อย

“......”ชิงผิงเข้าใจถึงสาเหตุที่จักรพรรดินีสมุทรบอกว่าคนรักนางไม่อยู่ติดบ้าน    และปรากฏว่าเขามีภรรยามากกว่าหนึ่งคน

ผู้ชายอย่างนั้นเป็นคนนอกใจ!

นางไม่รู้ว่าบุรุษนอกใจผู้นั้นทำให้จักรพรรดินีสมุทรดูดี

ชิงผิงนิ่งเงียบเป็นเวลานาน  นางคิดว่านางยังไม่เป็นเช่นนั้น  นางรู้ว่าน้องหลิวเย่เป็นคู่กัน แต่นางก็ยังฝืนนางไม่ลังเลใจจะทิ้งเผ่าพันธุ์และยอมตายพร้อมกับเขา

สตรีบางครั้งก็โง่

พอมีความคิดนี้ในใจชิงผิงแนะนำจักรพรรดินีสมุทร “ถ้าเป็นอย่างนี้ ท่านน่าจะปรึกษาพูดคุยกัน  คนไหนเต็มใจจะมีลูกก็ให้เขาใช้ชีวิตอยู่กับคนนั้นก่อน”

จักรพรรดินีสมุทรยิ้มและส่ายหน้าโบกมือ  “ไม่ต้องห่วงไป  เพราะเขามีความแตกต่าง  ยิ่งเขามีความแข็งแกร่งเพิ่มมากขึ้นอย่างนั้นเด็กที่ถือกำเนิดขึ้นมาจะแข็งแกร่งมากและมีศักยภาพสูง  รอให้เขาฝึกฝนจนถึงระดับเทพข้าจะให้กำเนิดทารกศักดิ์สิทธิ์กับเขา!”

ชิงผิงเมื่อได้ยินก็ตกใจ “สามีท่านฝึกฝนจนถึงระดับเทพราชันย์แล้วหรือ?  หอทงเทียนไม่มีนักสู้ระดับสูงไม่ใช่หรือ?”

มีบางคนแค่นเสียงอยู่ในที่ไกลและดูเหมือนจะไม่พอใจกับคำพูดนี้

จักรพรรดินีสมุทรรีบโบกมือลาชิงผิง“ตัวร้ายจะต้องกลับมา เจ้าต้องพักผ่อนให้ดี อย่าคุยเรื่องไร้สาระ อารมณ์ของตัวร้ายไม่ค่อยดี โกรธขึ้นมาอาจทำร้ายผู้คนได้!”

ชิงผิงได้ยินคำพูดจากจักรพรรดินีสมุทรนางอดนึกถึงเขาไม่ได้ นางขยับชุดรักษาเพื่อให้สบายตัวมากขึ้น

ความรู้สึกจริงๆแล้ว... ถ้าตัวร้ายนั่นอยู่ที่นี่ ก็คงจะดี!

ถ้าเขาอยู่ด้วยแม้ว่าเขาจะรังแกนางไปชั่วชีวิต นางก็ยอม!