ตอนที่ 1023 คุณสมบัติสะท้านตำนาน?

องค์ชายเทียนหลัวส่ายหน้าและกล่าว “แม่นางแมงมุมน้ำขอบคุณในความกรุณาของเจ้ามาก แต่เราไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น!”

เย่คงแค่นเสียงรู้ทัน “ใช่แล้ว เจ้าแค่ต้องการให้ชิงผิงคลาดโอกาสพาคนจากไปคนหนึ่ง  เรื่องช่วยคนหลบหนีเป็นเรื่องตลกเห็นเราเป็นเด็กสามขวบหรือ? เราจะไม่จากไป  ชิงผิงเจ้าพาเจ้าอ้วนไห่ไป เมื่อทำอย่างนั้น อย่างน้อยจะมีคนรอดปลอดภัยได้สองคน!”

แมงมุมน้ำประหลาดใจ

นางขำกลิ้งไม่หยุด“เจ้าคาดเดาความตั้งใจของข้าออกหรือ? ตอนนี้มือเท้าของพวกเจ้าอ่อนแอเหมือนปูนิ่ม  และพวกเจ้าไม่มีทางต่อต้านเราได้  เราจะจับพวกเจ้าโยนลงบนเรือชูชีพ  ใครต้องการให้พวกเจ้าต้องร่วมมือกับข้า   ข้าบังคับพวกเจ้าได้ไม่ใช่หรือ?  นอกจากนี้แม้การหลบหนีครั้งนี้ก็เป็นแผนของข้าเจ้าไม่ยินดีจะรับไว้หรือ? ตราบใดที่พวกเจ้าหนีออกไปจากห้องขังไปกับเรือชูชีพได้ ท่านจอมพลจะตัดสินว่าฟูผิงจะไม่กลับมาไม่ว่าเจ้าจะหลบหนีอย่างปลอดภัยหรือไม่ ผลที่ออกมาก็เหมือนกัน  ตรงกันข้าม ถ้าเจ้าฉวยโอกาสนี้ไว้พวกเจ้ามีโอกาสหนีรอดได้สัก 1%”

ชิงผิงเห็นเย่คงเตรียมจะคัดค้าน แต่นางรีบโบกมือห้าม  “นางพูดไม่ผิด แม้ว่าจะไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการเห็น แต่นั่นคือโอกาส  ไม่ว่าผลออกมาจะเป็นเช่นไร เราต้องสู้ร่วมกัน! แมงมุมน้ำทำเช่นนี้เพื่อขัดขวางไม่ให้ข้ามีโอกาสกลับไปเมืองไป๋เหอ  นางต้องการให้ข้าแตกดับอย่างสมบูรณ์  นางจะให้เรือชูชีพเราแน่นอน”

นางแมงมุมน้ำหัวเราะ “ฉลาดจริงๆ สมกับเป็นฟูผิงผู้ฉลาดที่สุดในหมู่ผู้เยาว์รุ่นใหม่!  ถูกแล้วท่านจอมพลลังเลที่จะฆ่าเจ้า เขาถือเหมือนว่าเจ้าเป็นธิดาคนหนึ่ง ตราบใดที่เจ้าพาคนออกมาได้คนหนึ่ง อย่างนั้นเขาจะยกโทษให้เจ้าแน่นอน อย่างไรก็ตาม ข้าไม่ยอมให้เจ้ากลับไป ข้าจะส่งเจ้าออกไปกับเรือชูชีพนี้ ฟูผิง! ถ้าเจ้าไม่ทำอย่างนี้เจ้าจะได้หยุดพักอยู่ที่เมืองไป๋เหอคอยดูแลท่านจอมพล  แน่นอนว่าเจ้าหันหลังกลับและช่วยชีวิตคนพวกนี้  เจ้าเลือกของเจ้าเอง!  เจ้าควรกลับไปยอมสารภาพผิด แต่ฟูผิงเจ้าเลือกเสียสละตนเองเพื่อช่วยหนุ่มหล่อพวกนี้จริงๆ หรือ?”

“อย่าไปตกลงกับนาง  แม่นี่วิกลจริต!”  เย่คงตะโกน

“น่าเสียดายสวยออกอย่างนั้นแต่เสียสติ” เจ้าอ้วนไห่พึมพำกับตนเอง

“หุบปาก!”  แมงมุมน้ำถลึงตามองเจ้าอ้วนไห่  “ถ้ามีใครคิดไม่ซื่อ  ข้าจะฆ่ามันผู้นั้นทันที  สิ่งที่สำคัญที่สุดถ้าพวกเจ้าไม่ร่วมมือกับข้า ข้าจะหาทหารยามหลายๆ คนให้มาฆ่าเจ้าที่พยายามปกป้องฟูผิง!  ตอบข้ามาเดี๋ยวนี้จะกลับไปเมืองไป๋เหอ หรือจะหนีไป?”

“ข้าเลือกจากไป”  ชิงผิงกัดฟันกล่าว

นางเน้นทุกคำพูด

นางรู้ดีว่านี่เป็นเส้นทางไม่หวนกลับ  รู้ว่าแมงมุมน้ำตีกรอบทางเลือกให้นางไม่มีทางเลือกอื่นอีก

ยิ่งกว่านั้นเพื่อปกป้องชีวิตให้เจ้าอ้วนไห่และเย่คงกับพวกพ้องอื่นให้มากเท่าที่เป็นไปได้  แม้มีโอกาสเพียงหนึ่งในหมื่น นางก็ต้องทำให้ได้

นางแมงมุมน้ำดีใจหัวเราะบ้าคลั่ง

ทันใดนั้นนางจับแขนชิงผิงและวิ่งเข้าหาเจ้าอ้วนไห่และเย่คงทันที“ตามข้ามา ถ้าข้าพบว่าผู้ใดกล้าเล่นลูกไม้กับข้า ข้าจะทำให้ฟูผิงกลายเป็นสตรีที่น่าสมเพชที่สุดในโลก  และข้าเชื่อว่าเจ้าไม่กล้าลองทำ!”

การคุกคามของนางทำให้แม้แต่องค์ชายเทียนหลัวผู้อารมณ์ดีรู้สึกโกรธเช่นกัน

องค์ชายเทียนหลัวสาบาน “ความแค้นในวันนี้ ถ้ามีโอกาสสนองคืน จะต้องทวีคูณนับสิบเท่าแน่นอน!”

เสวี่ยทันหลางหนุ่มน้ำแข็งแทบจะใช้สายตาฆ่าคนได้ทั้งโลก

แต่เขายังทนอยู่ได้

ไม่ได้ระเบิดอารมณ์ออกมา!

แมงมุมน้ำไม่สนใจองค์ชายเทียนหลัวและเสวี่ยทันหลางนางแค่นเสียงเย้ยหยัน “พวกเจ้ายังหวังว่าจะหนีได้อย่างราบรื่นหรือ!  ทะเลหมอกเต็มไปด้วยน้ำวนสัตว์ประหลาดน้ำนับไม่ถ้วน ถ้าพวกเจ้าโชคดีหนีได้เชิญมาหาข้าได้ที่เมืองไป๋เหอทุกเมื่อ ข้าผู้พี่ยินดีจะเชื้อเชิญพวกเจ้าเข้าร่วมงานเลี้ยงมรณะ!”

นางแมงมุมน้ำใช้เกราะกำบังพาเชลยหนีออกจากคุกท้องเรือได้อย่างง่ายดาย

ที่ท้ายเรือสำราญมีเรือชูชีพขนาดเล็กจอดรออยู่เงียบรอบด้านเงียบสนิท  แผนการหลบหนีสมบูรณ์แบบเป็นพิเศษ

เมื่อถึงเวลานั้นไม่อาจลังเลได้อีก

เย่คงและเจ้าอ้วนไห่กับพวกยกมือจ้วงพายเรือชูชีพหนีออกห่างจากเรือสำราญให้เร็วเท่าที่เป็นไปได้

นางแมงมุมน้ำยืนมองจากด้านข้างเรือสำราญมองลงมาข้างล่าง

เดิมทีทุกคนคิดว่าสตรีอสรพิษนี้จะตะโกนว่ามีคนหนี คาดไม่ถึงเลยว่าแมงมุมน้ำมองดูชิงผิงจากไปอย่างเยือกเย็นโดยไม่พูดอะไร  เทียบกับนักโทษมนุษย์สองสามคน นางแมงมุมน้ำใส่ใจฟูผิงมากกว่าถ้ามีใครสักคนร้องว่ามีคนหลบหนี นางจะถูกไล่ตามจับกลับมา สุดท้ายนางก็จะไม่ตาย

เบื้องบนจะต้องปล่อยให้นางรอดชีวิตแน่

เพื่อให้ศัตรูเก่านี้กลับมาไม่ได้ตลอดกาลแมงมุมน้ำตัดสินใจปล่อยศัตรูหนีไป

ให้นางออกไป...ทันที่ผ่านพ้นชั่วโมงหนึ่งไป นางต้องคำสาปโลหิตจากบุรุษมนุษย์เงือกกลายพันธุ์  อย่างนั้นฟูผิงจะละลายเหลือแต่กองเลือด  ช่วงเวลาอย่างนี้ต้องไม่ให้นางอยู่บนเรือ  มิฉะนั้นเบื้องบนอาจเปลี่ยนใจได้ทุกเมื่อ  อาจอภัยให้นางและช่วยชีวิตนาง

“ลาก่อน” แมงมุมน้ำหัวเราะเยือกเย็น

หากปราศจากฟูผิงศัตรูเก่าแก่  เมืองไป๋เหอในอนาคตจะตกเป็นของนาง

ท่านผู้หญิงแห่งเมืองไป๋เหอในอนาคต  มารดาของเจ้าเมืองไป๋เหอรุ่นต่อไปตำแหน่งนี้จะต้องตกเป็นของนาง

นางแมงมุมน้ำจ้องเมืองเรือชูชีพลอยเข้าไปในความมืดจนกระทั่งไกลออกไปและมองไม่เห็นเงา นางจึงคิดว่าแผนการประสบความสำเร็จและยิ้มเงียบๆ ด้วยความภาคภูมิใจ  นางรั้งอยู่เกือบห้านาทีก่อนจะจากไปเงียบๆ  หลังจากนางหายไปในความมืด  มีเงาสายหนึ่งลอบเข้ามาที่ท้ายเรือและมองไปทางที่เรือชูชีพจากไป

ในท้องฟ้าดวงจันทร์จากโผล่ออกมาจากชั้นเมฆมืดมิด  และในเวลาไม่กี่วินาที มันปรากฏสะท้อนให้เห็นสถานะที่แท้จริงของร่างเงานั้น

เงาร่างนี้ก็คือเจ้ากอริลลาร่างกำยำผู้นั้น

เขาคือเจ้าลิงน้ำที่แสดงความไม่เป็นมิตรกับชิงผิง

“เนื้อเข้าปากแล้ว ยังคิดจะหนีออกไปหรือ?  ไม่มีทาง!” เจ้าลิงน้ำร่างเหมือนกอริลลาเต็มไปด้วยความหวัง ใบหน้าของเขาดูดุร้ายโดยเฉพาะเวลาทำหน้าโกรธเกรี้ยว  ไม่มีผู้ใดอยู่รอบๆเจ้าลิงน้ำปล่อยเรือชูชีพเงียบๆ และกระโดดขึ้นเบาๆ  แค่เพียงเขาโบกมือเรือชูชีพก็แล่นไล่ตามเรือชูชีพของเย่ว์หยางที่ล่วงหน้าไปก่อนราวกับธนูหลุดจากแล่ง

“ฮืมมม..”ดูเหมือนจะมีเสียงถอนหายใจจากส่วนมืดของเรือสำราญ

ไม่ใช่ ไม่ชัดเจน

พริบตาร่างนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เรือชูชีพที่เย่ว์หยางใช้หนีแล่นไปได้เพียงสิบนาทีคำสาปโลหิตโบราณในร่างของชิงผิงก็ทำงานเต็มที่ นางไม่สามารถทนได้อีกต่อไป และกระอักโลหิตออกมา

ทุกคนรายล้อมนางแต่ชิงผิงส่ายหน้าและโบกมือบอกให้ทุกคนเงียบ และฟังนางพูดก่อน

ชิงผิงเช็ดเลือดที่มุมปากนางดึงกระจกออกมาจากในอกนาง

ขณะแสงจันทร์สาดส่องนางมองดูกระจกและเริ่มหวีผมยาวของนางอย่างระมัดระวังนางจัดผมตนเองอย่างดีที่สุดเหมือนกับว่านางต้องการจากทุกคนไปด้วยความประทับใจที่ดีที่สุดด้วยความทรงจำที่ดีที่สุด ใบหน้านางมีรอยยิ้ม ขณะที่ถามอย่างมีความสุข  “เป็นยังไงบ้าง? ข้าแต่งตัวได้ดีไหม?”

เจ้าอ้วนไห่ยกนิ้วโป้งโดยไม่ลังเล  “งดงามมาก เจ้าเป็นสตรีที่สวยที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมาในเมืองไป๋เหอ!”

เขาบอกว่าชิงผิงนั้นสวยที่สุดในเมืองไป๋เหอไม่ใช่สวยที่สุดในแดนสวรรค์

แต่ชิงผิงไม่ถือสาแค่นั้นก็พอแล้วสามารถสวยที่สุดในเมืองไป๋เหอ

นางพยักหน้าและยิ้มให้เจ้าอ้วนไห่และขอบคุณเขา  “ท่านอ้วน! ขอบคุณ!  ทีนี้นอกจากจะกล่าวคำขอบคุณแล้วข้าอยากจะขอโทษที่ข้ารู้สึกไม่ชอบเจ้ามานาน แต่ในวินาทีสุดท้ายข้ากลับเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเจ้าได้อย่างสิ้นเชิง  แม้ว่าเจ้าจะอ้วนดื้อด้าน  แต่หลังจากที่เข้าใจเจ้าจริงๆแล้วเจ้าเป็นสหายที่หาได้ยากมาก”

เจ้าอ้วนไห่หลั่งเหงื่อเยียบเย็น  “คำชมแบบนี้ ข้าเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรกแต่ข้ายอมรับได้ทุกอย่าง”

“เย่คง” ชิงผิงหันหน้าไปคุยกับเย่คง “เจ้าเป็นเหมือนมนุษย์ท่อนไม้ แน่นอนว่าพี่น้องตระกูลหลี่ยังดูกระด้างทื่อยิ่งกว่าเจ้า  เจ้าทั้งสามไม่มีใจให้สาวๆ เลยแม้แต่น้อย  ถ้ามีสาวนางใดหลงรักเจ้านั่นคงเป็นเรื่องน่าสมเพช อย่างไรก็ตามเจ้าอาจไม่ใช่คนรักที่ดี แต่เจ้าจะเป็นสามีที่รับผิดชอบได้ดีที่สุด ถ้ามีสาวใดแต่งงานกับเจ้า นางจะมีความสุขตลอดชีวิต เมื่อข้าเห็นพวกเจ้าตอนแรก  ข้ารู้สึกในใจได้ว่า  ในอนาคตเจ้าจะต้องเป็นสามีที่ดีได้แน่นอน”

“ขอบคุณ, ตอนนี้ข้ารู้ตัวแล้ว  ข้าจะกลายเป็นสามีที่ดีในอนาคตแน่นอน”  เย่คงหัวเราะ

“เจ้าไม่ชอบเจ้าลิงเย่คง แล้วความคิดเห็นที่สูงส่งในมุมมองของเจ้าคืออะไร?  เจ้าลิงนี่กระโดดออกมาจากเขาห้านิ้วผอมแห้งจนกระดูกโผล่ ดูแล้วไม่ดีใช้งานไม่ได้ จะสู้คุณชายไห่อย่างข้าผู้มีความโดดเด่นได้อย่างไร?  เลือกข้าหรือเปล่า?”  เจ้าอ้วนไห่เสนอตนเอง

“ข้าไม่เลือกเจ้า...” ชิงผิงพูดคำนี้จนเจ้าอ้วนไห่ซึ่งแอบไปวาดวงกลมแก้เก้อ

ชิงผิงมองดูเย่คงและยิ้มทันที  “เย่คง! ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้เลือกเจ้า...” เย่คงรู้สึกโล่งใจทันที เมื่อครู่นี้นางบอกว่าเขาเป็นสามีที่ดีได้เขาถึงกับหลั่งเหงื่อเยียบเย็น ชิงผิงเห็นเย่คงเป็นแบบนี้นางมีความสุข “เจ้าจะเป็นสามีที่ดีได้ในอนาคต ข้าแค่คิด ข้าชื่นชมบุคลิกของเจ้า  แต่ข้าไม่ได้ชอบเจ้าถึงแม้ว่าคนอย่างเจ้าน่าเชื่อถือ แต่ก็คงเข้ากับข้าไม่ได้  ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกังวล”

เย่คงคิดเรื่องพักหนึ่งจากนั้นไปนั่งข้างๆเจ้าอ้วนไห่วาดวงกลมแก้เก้อบ้าง

บางครั้งชีวิตมนุษย์ก็เป็นเช่นนี้

ถ้ามีหญิงงามรุกเร้าว่าให้เขาแต่งงานกับนางนั่นไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะทำให้พวกเขารู้ซึ้งถึงคุณค่าความเป็นโสดและความอิสระ แต่ถ้าหญิงงามบอกว่านางไม่ต้องการแต่งงานด้วย  เพียงแค่ชื่นชมบุคลิกของเขา  เขาผู้นั้นย่อมผิดหวังแน่นอน

เรื่องไร้สาระแบบนี้ยังจะมีความสุขได้อีกหรือ?

เจ้าอ้วนไห่ต้อนรับการมาถึงของเย่คงอย่างอบอุ่น

“องค์ชาย!” ชิงผิงมองไปทางองค์ชายเทียนหลัว ทุกคนคิดว่านางชอบองค์ชายผู้อ่อนโยนสง่างามและไม่ค่อยโกรธต่อสตรี ใบหน้าของขององค์ชายเทียนหลัวไม่ได้รู้สึกขมขื่นเหมือนกับหน้าเย่คงเขายังคงรอยยิ้มที่สง่างามรอฟังประโยคต่อไปของชิงผิงเงียบๆ ชิงผิงมองเขาอยู่นานจากนั้นหันไปมองเสวี่ยทันหลางบุรุษน้ำแข็งและยิ้มให้เขาทันที  “ในกลุ่มของพวกเจ้า เจ้าอ้วนจะน่ารักที่สุดเย่คงและพี่น้องตระกูลหลี่จะเป็นสามีได้ดีที่สุด ในทางตรงกันข้าม พ่อหนุ่มน้ำแข็ง! ท่านไม่ใช่คนรักหรือสามีที่ดี  เจ้าเป็นบุรุษน้ำแข็งเย็นชาอยู่ก่อน ต้องพบสตรีอบอุ่นผู้สามารถละลายใจเจ้าได้ คาดว่ามีสตรีเพียงไม่กี่คนที่ยืนหยัดเคียงข้างเจ้าได้  องค์ชายนั้นตรงกันข้ามกับเจ้า เป็นทั้งคนรักที่ดีเป็นสามีที่ดีได้! ถ้าปล่อยให้สตรีเลือกได้อาจกล่าวได้ว่าองค์ชายคือตัวเลือกที่ดีที่สุดในหมู่พวกเจ้า!”

“เจ้าเลือกเขาหรือ?”  เสวี่ยทันหลางถาม

“แม้ว่าข้าพูดแบบนี้จะไม่เป็นการเกรงใจเกินไป  แต่ข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้า”  องค์ชายเทียนหลัวหัวเราะเมื่อท่าทีผิดหวังของเสวี่ยทันหลาง

“องค์ชายย่อมดีกว่าหนุ่มน้ำแข็งดีกว่าเย่คงและเจ้าอ้วน เขาคือบุรุษในอุดมคติของหญิงสาว!”  ชิงผิงพยักหน้า ขณะที่ทุกคนพยักหน้ายืนยันคิดสถานการณ์ได้บทสรุปทันใดนั้นคำพูดนางเปลี่ยนไป  “แต่องค์ชาย!  ข้ามิได้เลือกท่าน!”

องค์ชายเทียนหลัวตกใจทันที

ทุกคนไม่ทราบสาเหตุและมองดูชิงผิง

ชิงผิงยิ้มและส่ายหน้าหัวเราะ  “ข้าไม่รู้ว่าทำไม!  ในวันนี้ข้าได้ทำเรื่องโง่ๆมากมายที่ข้าไม่เคยทำมาก่อนในชีวิตของข้า ตัวอย่างเช่นเมื่อได้รู้จักพวกเจ้าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา  หน่วยสอดแนมหญิงชาวเงือกกลายพันธุ์รอคอยอิสรภาพหวังจะได้กลายเป็นมนุษย์! รู้ว่าข้าจะตายพร้อมกับพวกเจ้าข้าก็ยังมาที่นี่อย่างโง่เขลาเหมือนกับข้าตามใจตนเอง  ข้ารู้ว่าทำอย่างนี้แล้วไม่มีความหวัง  แต่ข้าก็ยินดีที่ได้ทำเรื่องนี้  หากพวกเจ้าถามข้าว่ามีเหตุผลอะไร?  ข้าตอบไม่ได้!”

“เรื่องโง่อีกเรื่องหนึ่งก็คือข้ารู้ว่าองค์ชายคือตัวเลือกที่ดีที่สุด เขาเป็นคนรักที่ดี และเป็นสามีที่ดีได้ นั่นคือตัวเลือกที่ดีที่สุด  ข้าคิดมานานแล้วใช้เหตุผลนานัปประการโน้มน้าวตนเอง แต่ไม่สำเร็จ ถ้าข้าไม่ต่อต้านสถานะภายนอก ข้าอาจจะเลือกองค์ชาย!”

“องค์ชาย! อภัยให้ข้าเถิด บางทีทุกคนคิดว่าข้าคงจะเลือกท่าน  แต่ข้าทำไม่ได้เพราะคนโปรดของข้าไม่ใช่ท่าน...”

“อย่างนั้นเจ้าชอบใคร  ใครคือคนที่เจ้าชอบ?”  องค์ชายเทียนหลัวไม่โกรธ  แต่ถามเหมือนพี่ชายที่ใส่ใจน้องสาว

“คนที่ข้าชอบคือตัวกวนประสาทที่แท้จริง  เป็นคนที่ข้าเกลียดจนอยากจะฆ่าเขา!”  ชิงผิงพูดเช่นนั้นทุกคนหันควับไปมองเย่ว์หยาง  เย่ว์หยางกำลังงีบหลับชูมือขึ้นทันทีกล่าวหาว่าเขานอนเฉยๆ เขาไม่รู้ ความจริงไม่ใช่เพียงเย่ว์หยางเท่านั้น แม้แต่เย่คงและเจ้าอ้วนไห่กับคนอื่นก็ไม่เข้าใจ ตามที่ชิงผิงพูดคนที่นางเกลียดที่สุด กลายเป็นคนที่นางชอบได้อย่างไร?

“เป็นเพราะเขาจับอกเจ้าหรือเปล่า”  เจ้าอ้วนไห่คาดเดาว่าอีกฝ่ายประสงค์ร้าย

“ไม่ใช่” ชิงผิงอาย

“เขาเลวพอไหม?”  เย่คงยังคงคลางแคลงใจเล็กน้อย

ชิงผิงส่ายศีรษะ

“เพราะเขาดูหล่อเหลาที่สุดหรือเปล่า?”  เสวี่ยทันหลางอดถามบ้างไม่ได้  ชิงผิงยังคงส่ายหน้าแสดงว่าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหน้าตาของเขา

“หรือว่าเป็นผลมาจากน้องหลิวเย่?”  องค์ชายเทียนหลัวเก่งที่สุดในการสังเกต  ทุกคนได้ยินแล้วรู้สึกว่ามีเหตุผล  เนื่องจากหลิวเย่อยู่ด้วยจึงมีความสัมพันธ์ในลักษณะที่แข่งขันกันเอง เพราะเหตุนั้นชิงผิงจึงให้ความสนใจเย่ว์หยางมากขึ้น

“ไม่, ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับน้องหลิวเย่ ข้ายอมรับว่าเห็นน้องหลิวเย่กับเขาแล้วขัดใจเล็กน้อย แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงที่ข้าชอบเขา”  ชิงผิงไม่ได้ไปพบเย่ว์หยาง  แต่ทุกคนเข้าใจว่ามีเหตุผลอย่างหนึ่งอยู่ในใจของหญิงสาว  นางไม่ต้องมองเขา  แต่นางมักจะลอบคอยดูอยู่เสมอ  ชิงผิงยิ้มละอายเล็กน้อย  “คำพูดเหล่านี้ถ้าเป็นปกติข้าจะไม่กล้าพูดออกมา  เพราะในช่วงสุดท้ายชีวิตข้าไม่มีเวลาจะพูด  ดังนั้นข้าจึงรวบรวมความกล้าและพูดออกมา...ข้าชอบเขา  แม้ว่าเย่ว์หยางผู้นี้จะเป็นจอมลามก  และสร้างความรำคาญให้ข้า  แต่ข้าก็ชอบเขา  ไม่มีเหตุผลใดพิเศษและไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล  ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้วว่าจะรักใครสักคนไม่ต้องมีเหตุผล  ไม่ว่าสภาพแวดล้อมภายนอกจะซับซ้อนเพียงใด  ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อรักแท้ได้”

“อ๋า..ได้โปรดรอเดี๋ยว  ชิงผิง เจ้าพูดมานานแล้ว พูดเหมือนกับข้า แต่เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าข้ารู้สึกอย่างไรกับเจ้า?  เจ้าคิดว่าเจ้าชอบข้าและข้าต้องชอบเจ้าอย่างนั้นหรือ? หากเจ้าไม่กลัวจะฟังความจริง ข้าอยากจะบอกเจ้าว่า เสียใจจริงๆ ข้าไม่ได้รักชอบเจ้า!” เย่ว์หยางปฏิเสธคำสารภาพรักของชิงผิง

“จะมากเกินไปแล้ว เจ้าทำแบบนี้ได้ยังไง  เจ้ามันตัวร้ายจริงๆ  น้องชิงผิง ไม่ว่าเขาต้องการเจ้าหรือไม่  เจ้าเลือกข้าได้  ข้าจิตใจกว้างขวาง วงแขนกล้ามเป็นมัดของข้าอ้ารับเจ้าเสมอ”  เจ้าอ้วนไห่ทำตัวเหมือนเป็นนักบุญ

“ขอบคุณ แม้ว่าเย่ว์หยางจะไม่ชอบข้า ข้าจะไม่เลือกใหม่อีก ข้ายอมรับเขาเท่านั้น” ชิงผิงโบกมือและปฏิเสธความตั้งใจดีของเจ้าอ้วนไห่

“ข้าอยากตาย....”  เจ้าอ้วนไห่ร้องเหมือนวัว

“พวกเจ้าเป็นคนดีกันทุกคน  สามารถมีสหายอย่างพวกเจ้าได้  ในชีวิตนี้ข้าไม่มีอะไรเสียใจอีกแล้ว”ชิงผิงกระอักโลหิตคำใหญ่ ในหน้านางซีดทันที พลังงานในร่างนางแตกซ่านกระจาย คำสาปแผ่กระจายเลือดของชิงผิงกระเด็นใส่เจ้าอ้วนไห่ กลายเป็นแหนเลือดเป็ดขนาดใหญ่ทันที  “เจ้าอ้วน! ข้าหวังว่าจะพบคู่หูที่ดีที่สุดในอนาคต ข้าไม่มีอะไรจะให้เจ้า ข้าสามารถส่งพวกเจ้าออกจากทะเลหมอกแห่งนี้ด้วยพลังอึดสุดท้ายของข้า....  แหนเลือดเป็ดนี้ขอมอบให้พวกเจ้าและจะนำทางพวกเจ้ากลับไปยังเมืองไป๋เหอ ซึ่งเป็นที่ไม่ควรจะมีสงคราม  พวกเจ้าควรรีบจากไปโดยเร็ว  ขออวยพรให้พวกเจ้าเดินทางโดยสวัสดิภาพ!”

นางโบกมือเจ้าอ้วนไห่ปล่อยแหนเลือดเป็ดน้ำ (ฟูผิง) ให้นำทางในน้ำอย่างรวดเร็ว

แหนเลือดที่สองที่สามถูกขับออกมาให้พี่น้องตระกูลหลี่

พี่น้องตระกูลหลี่จากไปอย่างไม่เต็มใจ

เพราะต้องขับเลือดเป็ดน้ำชิงผิงต้องใช้พลังอย่างมาก พร้อมๆ กับคำสาปกำเริบอย่างบ้าคลั่ง  ตัวนางสั่นเทิ้มด้วยความเจ็บปวด

เย่คงต้องการเกลี้ยกล่อมนาง  แต่ชิงผิงยิ้มและโบกมือห้าม  “ข้าไม่เหลือเวลาอีกแล้วให้ข้าทำตามความปรารถนาสุดท้ายเพื่อเจ้าด้วยเถอะ!  ตอนนี้เจ้าควรจะเข้าใจทำไมข้าถึงเห็นด้วยกับแผนของแมงมุมน้ำ เพราะข้ามีความลับที่นางไม่รู้ ถ้าข้าไม่สามารถส่งพวกเจ้าออกไปได้ ข้าคงตายตาไม่หลับ  เย่คงและองค์ชาย ทันหลางก็เหมือนกัน ข้าขอให้เจ้ามีชีวิตอย่างมีความสุขในอนาคตทุกคน...”

นางสร้างแหนเลือดเป็ดรวดเดียวสามครั้งแทบทำให้พลังของชิงผิงเกินกว่าจะทนได้

คำสาปโบราณกลืนกินนางไปมากกว่าครึ่งร่างแล้ว

เมื่อเย่คงเสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัวเตรียมลงน้ำชิงผิงระเบิดเลือดในมือออกมาอย่างต่อเนื่อง และนางสละแหนไปถึงหกใบแล้ว เมื่อใช้พลังเกินตัว คำสาปจะสะท้อนกลับ

อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะไม่ได้รับผลสะท้อนกลับจากคำสาป แต่คำสาปที่ฝังอยู่ภายในระเบิดออกหมดแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่เกินสิบนาที

ชิงผิงพยายามกลืนเลือด

นางหันมามองเย่ว์หยางเป็นครั้งแรก  พยายามจะยิ้มให้เขา  แต่เพราะความเจ็บปวดเหลือประมาณนางไม่อาจบรรลุความปรารถนาของนางง่ายดาย “เจ้าอยากจะดุด่าข้าบ้างไหม? ข้ารู้ว่าเจ้าต้องโกรธข้ามาก  ขอโทษจริงๆ  ข้าไม่เหลือพลังกลั่นเลือดอีกแล้ว...ข้าชอบเจ้ามากที่สุด ข้าควรจะส่งเจ้าออกไปก่อน ข้าเองคิดเช่นนั้น แต่ในที่สุดก็เหลือเจ้าอย่างคาดไม่ถึง ก็เหมือนที่ข้าชอบเจ้า ไม่มีเหตุผลที่จะจากเจ้าไป  ไม่มีคำอธิบาย..”

“อย่างนั้นเจ้าเป็นคนที่น่าอึดอัดจริงๆและอาจน่าหวั่นไหวเล็กน้อย” เย่ว์หยางพยายามวิเคราะห์พฤติกรรมของชิงผิง

“ทำไมถึงน่าหวั่นไหวเล่า?”  ชิงผิงไม่เคยได้ยินคำพูดอย่างนี้มาก่อน

“ข้าชอบยั่วผู้อื่นโดยเฉพาะ ยิ่งยั่วโมโหได้มากก็ยิ่งพอใจ ถ้าเจ้าไม่สามารถยั่วโมโหคนอื่นได้ เจ้าจะรู้สึกอึดอัดใจ..เจ้าเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า? ถ้าคนอื่นดีต่อเจ้า เจ้าจะรู้สึกอึดอัดใจ ถ้าคนอื่นล่วงเกินตบตีเจ้า เจ้าจะรู้สึกพอใจใช่หรือไม่?” เย่ว์หยางทำตัวเหมือนเหยี่ยวข่าว เขาใช้น่องไก่ย่างต่างไมโครโฟนยื่นไปถึงหน้าชิงผิง

“ไม่ ข้าไม่ชอบเป็นคนแบบนั้น!”  ชิงผิงอายมากแต่เมื่อนางมองย้อนกลับไป นางกลัวเล็กน้อย นางเป็นคนอย่างนั้นจริงๆ หรือ?

“เจ้าจากข้าไปบางทีเจ้าอาจอยากอยู่กับข้าโดยไม่รู้ตัว และรู้สึกสดชื่นในที่สุด” เย่ว์หยางวางมาดเป็นผู้เชี่ยวชาญ

“ไม่เลย, ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น”  ชิงผิงละอายใจ นางไม่สามารถหาเหตุผลได้  เพราะกลัวว่านางจะเป็นเช่นนั้น

“มาทดสอบกัน” เย่ว์หยางที่สวมแว่นตาทำเหมือนเป็นสัตว์ร้าย

“...เจ้า อย่าทำเกินไปอ๊า..หนักมือไปแล้ว...” ชิงผิงรู้สึกว่ามือของหมาป่าเจ้าเล่ห์คว้าอกนางอย่างไม่เกรงใจแล้วบีบเบาๆ  ความเจ็บปวดจากคำสาปทำให้ชิงผิงสั่นไปทั้งตัว

“เจ้ารู้สึกยังไง? มันเท่หรือว่าเจ็บปวด?”  เย่ว์หยางหยิบสมุดบันทึกมาจดผลการทดลอง

ฮุยไท่หลางชินกับการนอนบนเรือตอนนี้มีโอกาส

มันส่งปากกาให้เขา

แต่เย่ว์หยางเตะมันตกน้ำ  บังอาจ ในช่วงเวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม  เจ้าหมาน่าตายยังไม่ไสหัวไปได้อย่างไร?  จะรอหาที่ตายหรือ!

ฮุยไท่หลางขณะจะออกไปมันใช้หางดึงน่องไก่ที่เย่ว์หยางใช้เป็นไมโครโฟนออกมาด้วย  การทดลองของเจ้านายมันไม่รบกวนแน่  แต่น่องไก่มันต้องได้กิน  มันเล็งดูมานานแล้วถ้าไม่ใช่เพราะเจ้านายติดการทดลองสำคัญ มันคงขโมยไม่ได้!

ประกายแสงสุดท้ายหายไปชิงผิงเสียเลือดมากจนหน้าซีดขาว แต่หน้าของนางจู่ๆ ก็แดง

ลมหายใจกระชั้น

หัวใจเต้นแรง

ความเจ็บปวดจากคำสาปโบราณกลืนกินร่างดูเหมือนจะลดลงไปอย่างไม่จำกัดความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือเจ็บปวดจากมือของหมาป่าเจ้าเล่ห์  ความรู้สึกแบบนั้นแปลกประหลาดนอกจากเจ็บปวดแล้วยังมีความเศร้าแฝงอยู่ ดูเหมือนจะมีความสบายแฝงอยู่เลือนราง? นี่คือสิ่งที่เรียกว่าความหวั่นไหวหรือ?

“รู้สึกยังไงบ้าง?”  เย่ว์หยางทดลองอย่างระมัดระวัง

“อา..มันเศร้ามาก  ข้า ข้าไม่อยากทิ้งความเสียใจไว้ก่อนตายไม่มีเวลาแล้ว  ข้าคิดว่า...”  ชิงผิงยินดีทำอย่างนี้ตลอดเวลา  แม้ว่าเขาต้องการทดลองตลอดชีวิต  นางก็ยินดี แต่ไม่มีเวลา ชีวิตของนางอยู่ได้อย่างมากไม่เกินสิบนาที ถ้าไม่อย่างนั้นคงจะต้องเสียใจอย่างมากที่สุด

ถ้านางตายได้ในอ้อมแขนของเขา  นางไม่มีอะไรเสียใจ!

ถ้าจะมีอะไรต้องเสียใจก็คือไม่มีเวลาได้ใช้ชีวิตกับเขาทั้งยังไม่มีเวลาจะมองดูเขา

เจ้าลิงน้ำร่างเหมือนกอริลลายืนอยู่บนเรือชูชีพห่างไกล  เขาถูกความโกรธแผดเผานังแพศยาปล่อยตัวปล่อยใจกับชายคนอื่น เขาสาบานว่าถ้าไม่ฆ่านาง ไม่ขอเป็นคน

ขณะที่บุรุษกอริลลาเตรียมพร้อมระเบิดพลังโจมตีฮุยไท่หลางที่อยู่ใต้น้ำตวัดหางรัดขาของเขา

ลากเขาลงไปในน้ำ

บังอาจคิดจะรบกวนการทดลองของเจ้านายอย่างเจ้าสามารถทำได้หรือ?

หลังจากกินน่องไก่ลงไปไม่พอแคะฟัน ฮุยไท่หลางอ้าปากใหญ่ของมันโดยไม่สนใจเจ้าลิงน้ำที่เร่งเร้าพลังหลังจากตกลงไปในน้ำกินเขาลงไปโดยตรง  ใต้น้ำเต็มไปด้วยฟองพรายน้ำผุดขึ้นมากมาย