ตอนที่ 1022 แหกคุก?

“ถ้าเจ้าต้องการขอโทษ  อย่างนั้นเจ้าไม่ต้องพูด  เพราะไม่ใช่ความผิดของเจ้าเลย”  องค์ชายเทียนหลัวยิ้ม

“และตัวเจ้าเองก็ถูกจับ  เราไม่โง่แม้ว่าเราจะไม่รู้สถานการณ์เฉพาะเจาะจง  แต่มีหรือที่เราจะไม่เข้าใจเรื่องนี้?”  เย่คงพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดขององค์ชายเทียนหลัว

“ฮ่าฮ่า คนสวยทำอะไรก็ไม่ผิด ต่อให้มีก็ไม่ใช่ความผิดของนาง!”  เจ้าอ้วนไห่เสียงดังกว่าทุกคนทำเป็นไม่สนใจเขา

“ข้าไม่โทษเจ้า” แม้แต่บุรุษน้ำแข็งเสวี่ยทันหลางก็ยังเอ่ยปากทองคำพูด

“ขอบคุณ ขอบคุณ  ขอบคุณจริงๆ!”  ชิงผิงซาบซึ้งใจ ผู้ที่ฝึกฝนมาพร้อมกับนางโตขึ้นมาพร้อมกับนางไม่เข้าใจนางแต่สหายเหล่านี้รู้จักกันไม่กี่วันยังคงให้อภัยนาง  เจ้าอ้วนไห่และเย่คงกับสหายไม่ใช่คนโง่  แน่นอนว่าพวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบนเรือ  ในช่วงเวลาวิกฤตอย่างนี้พวกเขายังช่วยปลอบใจนาง ไม่มีอะไรซาบซึ้งไปกว่านี้แล้ว ถ้านางได้รู้จักสหายเหล่านี้เร็วกว่านี้ นั่นจะดีสักเพียงไหน... หลังจากได้ฟังคำปลอบใจจากพี่น้องตระกูลหลี่ ชิงผิงรออยู่ชั่วขณะและนางพบว่าเย่ว์หยางจอมลามกไม่ยอมพูดอะไร  แต่นั่งแทะขาไก่อยู่เฉยๆ  นางอดโมโหไม่ได้ “คนจอมลามก  นี่เจ้าจะไม่พูดอะไรบ้างหรือไง?”

“พวกเขาแย่งข้าพูดหมดแล้ว เจ้าจะให้ข้าพูดอะไรอีก?”  เย่ว์หยางไม่กังวลแม้แต่น้อย  “ที่จริงแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้า  เจ้าก็คิดเองออก”

“.....”  ชิงผิงพูดไม่ออก และแน่นอนว่านางพบแล้ว เพียงแต่นางอยากได้ยินเขาปลอบใจนาง

ช่างเถอะ  หากใครต้องมาใส่ใจคนผู้นี้มากคาดว่าคงคลั่งใจตายภายในไม่กี่ปี

ในช่วงเวลาวิกฤติอย่างนี้ชิงผิงตัดสินใจไม่ตอแยบุรุษผู้นี้

นางสูดหายใจลึกปรับอารมณ์และพยายามข่มความเจ็บปวดจากพลังคำสาปในร่าง  “ตอนนี้เราอยู่ในสถานการณ์อันตรายมาก  คาดว่าก่อนช่วงเวลาที่จะมีคนเข้ามานั้นเวลานี้ข้าจะ.. ข้ามีบางอย่างจะสารภาพ และข้าต้องการบอกกับพวกเจ้า  บางทีพวกเจ้าอาจไม่รู้  ความจริงข้าเป็นคนสอดแนมที่ได้รับมอบหมายจากผู้อื่นเนื่องจากข้าพบจอมลามกในรถไฟวันนั้น ภารกิจข้าคือเข้าใกล้เจ้าเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับเจ้า...  ทำไมเจ้าไม่แปลกใจแม้แต่น้อยเล่า?”

เจ้าอ้วนไห่เย่คงและพวกพ้องยิ้มและไม่พูดอะไร

เย่ว์หยางยักไหล่  “แล้วเจ้าสำรวจได้อะไรไปบ้าง?”

ชิงผิงไม่รู้ตัวจนกระทั่งนางเข้าใจทันทีและร้องขึ้น  “เจ้ารู้ตัวแล้ว!”

เจ้าอ้วนไห่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อตีคู่ทำนองว่าเขาเป็นอัจฉริยะเขามีตาทิพย์คู่หนึ่ง เขาเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นมานานแล้ว โชคดีที่ไม่มีใครใส่ใจเขา  เจ้าอ้วนลอบไปนั่งมุมห้องขีดเขียนภาพแก้เก้อ

หน้าของเย่คงยังยิ้มด้วยความอดทน  “เราไม่ได้มาแดนสวรรค์เป็นวันแรกจะไม่ระวังตัวได้อย่างไร? ความจริงเราเป็นคนกลุ่มเดียวกันทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นเย่ว์หยาง หลิวเย่หรือเจ้าอ้วน หนุ่มน้ำแข็งและองค์ชายเราเป็นเหมือนพี่น้องที่มาจากที่เดียวกันต่อสู้เสี่ยงเป็นตายร่วมกัน”

ชิงผิงกวาดตามองดูหน้าทุกคนและในที่สุดมาหยุดอยู่ที่เย่ว์หยางทำให้นางโกรธ “เข้าใจแล้ว, ทำไมน้องหลิวเย่ถึงเทิดทูนเจ้านัก  จอมลามก!  เจ้าหลอกลวงข้าสาหัสนัก!  อย่าบอกนะว่าชื่อเจ้าก็เป็นชื่อปลอม!”

เย่ว์หยางผายมือ“เราจำเป็นต้องหลอกด้วยหรือ?  บางครั้งเมื่อข้าพูดความจริงก็ยังไม่มีใครเชื่อ  ตัวอย่างเช่น  หลิวเย่เป็นลูกศิษย์ของข้า!”

ชิงผิงแทบอดใจกัดเขาไม่ไหว  “ข้าจะไม่มีวันเชื่อเจ้าอีก”

“ฮ่าฮ่า!”  เย่คงและพวกได้ยินเช่นนี้ อดหัวเราะไม่ได้

“อย่าหัวเราะไปเลย  ชิงผิงนางต้องคำสาป อาการกำลังลุกลาม ส่วนพวกเรามีมีดเชือดหมูจ่ออยู่บนศีรษะของเรา  เราต้องรีบหาทางหนีโดยเร็ว!”  เจ้าอ้วนไห่คิดว่าถึงคราวเขาพูดบ้าง เขาไม่ลืมจะเตือนชิงผิงว่าเขาเป็นพี่ใหญ่ของกลุ่มนี้รู้จักกันในฉายาว่าจ้าวมังกรปีศาจตุ้ยนุ้ยโอวไม่ใช่ มันอ้วนไปเล็กน้อย  เขาคือจ้าวมังกรบินน้อย

“ถ้าพวกเจ้าหนีก็จะหนีไม่พ้นแม้ว่าจะออกจากเรือไปได้ เราหนีไปไม่ได้เพราะที่นี่คือทะเลหมอกที่มีกฎสวรรค์ควบคุม  ในพื้นที่ของทะเลหมอกมีกฎสวรรค์ห้ามไปทางอากาศ ดังนั้นเรื่องบินจึงเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้  นี่คือสาเหตุที่เรือทั้งหมดในเมืองไป๋เหอไม่ได้ติดตั้งอุปกรณ์การบินแม้แต่การเดินบนคลื่นผิวน้ำที่นี่ก็ยังทำไม่ได้ต้องใช้เรือในการเดินทาง แม้ว่าพวกเจ้าจะระมัดระวังตัวดีแล้ว แต่นั่นยังไม่เพียงพอ  ในทะเลหมอกมีปลาชนิดหนึ่งเรียกว่า ‘ปลาชดใช้’ เนื้อของมันอร่อยมาก แต่เมื่อกินเนื้อของมันเข้าไปภายในหนึ่งเดือนเมื่อพวกเจ้าเข้าสู่ทะเลหมอกแห่งนี้  เจ้าจะอ่อนแอเหมือนกับตอนนี้  นี่คือผลกระทบอย่างลึกล้ำจากกฎสวรรค์ ‘ชดใช้’ก่อนงานเต้นรำรื่นเริงมีการเลี้ยงเมนูปลาที่แสนอร่อยและเป็นที่นิยม มีไข่ปลาเช่นไข่มุกดำ และเหล้าเลือดดำที่เราได้ลิ้มลองมาแล้วจริงๆ  ทั้งหมดนั้นทำมาจากปลาชดใช้...มีแต่พวกเราชาวเมืองไป๋เหอเท่านั้นที่จะไม่ได้รับผลกระทบจากปลาชดใช้เลย”  แม้ว่าชิงผิงลังเล  แต่นางก็ยังพูดความจริงอันโหดร้าย

“ทำยังไงเราจึงจะป้องกันพิษและกฎสวรรค์?” เจ้าอ้วนไห่ที่แอบอ้างว่าตนเองเป็นพี่ใหญ่ใจหายทันที

“ก็แค่หลับฝันหวาน รอจนเจ้าตื่นขึ้น  เจ้าอาจจะพบว่าเป็นแค่ฝันร้าย”  เย่ว์หยางให้คำแนะนำเขา  เจ้าอ้วนไห่ตรองตาม แล้วคิดว่าแนวคิดนี้ดีมาก  ไม่เห็นต้องทำอะไร แค่นอนอย่างเดียวแต่ก็แก้วิกฤติการณ์ได้

“พวกเจ้า... พวกเจ้าจริงจังกันหน่อยได้ไหม?” ชิงผิงถ่มน้ำลาย  แม้แต่เวลานี้พวกเขายังเล่นตลกกันอยู่ได้อีกหรือ?

“อาจารย์คนสวยแนะนำดีเป็นอย่างยิ่ง”  เจ้าอ้วนไห่ตบเท้ายืนตรง

“อย่าไปยุ่งกับเขา!”  เย่คงถีบเจ้าอ้วนไห่กระเด็น

“สวรรค์ไม่เคยปิดกั้นทางโดยสิ้นเชิง  เหตุที่เกิดขึ้นย่อมมีทางคลี่คลาย  อย่าท้อแท้ไปเลย”  องค์ชายเทียนหลัวพูดอย่างใจเย็น

“ใช่ ถูกแล้ว ไม่มีวิธีอื่น!”  ชิงผิงกัดริมฝีปากดูเหมือนนางจะเรียกความเชื่อมั่นกลับมาอยู่ในใจได้  หลังจากชะงักไปชั่วครู่นางเงยหน้ามองดูทุกคนอีกครั้ง  เหมือนจะจดจำลักษณะทุกคนอย่างลึกซึ้ง  เจ้าอ้วนไห่กำลังจะพูดแต่นางยกมือห้ามไว้ก่อน  “ให้ข้าพูดก่อน!  ให้ข้าบอกความในใจกับพวกเจ้าก่อน  พวกเขาโยนข้ามาในคุกเพื่อต้องการให้โอกาสข้า! พวกเขาทำงานอย่างหนักเพื่อฝึกฝนข้าขึ้นมา บางคนเป็นเหมือนบิดาของข้า ข้ารู้สึกสำนึกบุญคุณของเขา แต่ความกตัญญูนี้ไม่อาจแทนที่ความต้องการมีอิสรภาพของข้าได้ ข้าไม่ต้องการเป็นมนุษย์เงือกต้องสาปครึ่งตัว  ข้าต้องการเป็นคนธรรมดาเหมือนพวกเจ้า  ฟังข้าก่อน พวกเขาจับข้าโยนเข้ามาในคุกเพราะคิดว่าข้าหลงรักพวกเจ้าคนใดคนหนึ่ง และยอมให้ข้าพาคนออกมาคนหนึ่งและจะใช้คำสาปโลหิตทำให้คนผู้นั้นกลายเป็นมนุษย์เงือก  กล่าวอีกนัยหนึ่ง คนผู้นั้นจะรอดชีวิตแต่ถูกสาปเป็นมนุษย์เงือกแทน”

“เจ้าหมายความว่ายังไง? จะให้เราเลือกคนที่จะออกไปกับเจ้าน่ะหรือ?”  เย่คงเข้าใจทันที

“ข้า... ข้าขอสมัครคนแรก!”  เจ้าอ้วนไห่ยกมือทันที

“จะยอมเป็นมนุษย์เงือกต้องสาปไหม?  เรื่องหลังจากนั้นไม่ชัดเจน  แต่ก็เป็นไปได้ว่าอาจอยู่รอดได้”  เมื่อชิงผิงถาม นางมองดูเย่คง องค์ชายเทียนหลัวเสวี่ยทันหลางพี่น้องตระกูลหลี่และเย่ว์หยางเหมือนอยากจะดูว่าพวกเขามีปฏิกิริยาอย่างไร?

“ไม่เป็นไร ตราบใดที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ต่อไปได้” เจ้าอ้วนไห่บอกว่าถ้าเขาสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อาจจะกลายเป็นมนุษย์เงือกได้  นอกจากนี้ยังว่ายน้ำได้คล่องแคล่วโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนั่นจะดีเพียงไหน?

“หลังจากกลายเป็นมนุษย์เงือกต้องสาปเจ้าจะไม่สามารถออกไปจากเมืองไป๋เหอได้ตลอดชีวิตแม้ว่าเจ้าจะได้ของวิเศษไว้ป้องกันตัวเอง แต่คนเหล่านั้นจะไม่ยอมให้เจ้าหนีไปได้เกินครึ่งทาง”  ชิงผิงยังคงโน้มน้าวต่อไป

“ไม่สามารถจากไปได้ มันน่าอึดอัดเล็กน้อย  แต่อย่างน้อยก็ยังรอดชีวิต  และเมืองไป๋เหอก็มีสาวงามมากมาย  ข้าชอบ!” เจ้าอ้วนไห่พูดจนคนอื่นยากจะยอมรับ

“เจ้าล่ะตั้งใจยังไง?  จะยอมปล่อยคนอ้วนไหม?”  ชิงผิงอดมองเย่คงองค์ชายเทียนหลัวและเสวี่ยทันหลางมิได้

“เจ้าอ้วนไห่ไม่ใช่ลูกพี่ในกลุ่มของเราปล่อยให้เขามีความสุขกับคำสาปโลหิตไปเถอะ” เย่คงพูดอย่างไม่เห็นแก่ตัว และไม่ต้องการชิงดีชิงเด่น

“คำสาปโลหิตไม่เหมาะกับข้า”  องค์ชายเทียนหลัวปลีกตัวห่างไกล

“ขอรั้งอยู่ในนี้นี่แหละ”  เสวี่ยทันหลางพูดอย่างเรียบง่าย

“เราสองพี่น้องไม่ขอแก่งแย่งคำสาปโลหิตกับลูกพี่ไห่แน่”  หลี่ชิว หลี่เกอเพิ่งจะยอมเรียกเจ้าอ้วนไห่เป็นลูกพี่ในวันนี้

“แล้วเจ้าเล่า? เจ้าไม่ต้องย้อนกลับไปบอกหลิวเย่หรือ? นางกำลังรอเจ้าอยู่ที่โรงแรมกางเขนเหล็กในเวลานี้  เจ้าจะกลับไปหานางหรือไม่? สาวน้อยอย่างนางอาจตั้งตารอเจ้าอยู่ตลอดเวลาก็ได้  ยิ่งกว่านั้นคนที่อยู่เบื้องหลังข้าอาจจะจัดการจับตัวนางมาด้วยก็ได้!” ชิงผิงมองดูเย่ว์หยางที่แทะขาไก่จนแทบจะเหลือแต่กระดูกคิดอยู่ว่าจะทิ้งดีหรือไม่ดี  ฮุยไท่หลางมองตาละห้อยแต่เย่ว์หยางทำเป็นไม่เห็นมัน

“สำหรับน้องหลิวเย่ เดี๋ยวข้าจะไปแจ้งนางให้ไม่ต้องให้เย่ว์หยางแจ้งก็ได้” เจ้าอ้วนไห่ตบอกขันอาสา

“เจ้า.. เจ้าพูดอะไรออกมาบ้างสิ...”  ชิงผิงต้องการได้ยินคำตอบของเย่ว์หยาง

“ตอนนี้ยังเร็วเกินไป  ยากจะตัดสินใจ บางทีอาจมีปาฏิหาริย์ร่วงลงมาจากฟากฟ้าฆ่าทุกคนในเรือและปล่อยให้เราอยู่รอดปลอดภัยได้”  ในที่สุดเย่ว์หยางก็โยนกระดูกไก่ทิ้งฮุยไท่หลางไม่ทำแม้แต่จะชายตามอง

“ความหวัง” ชิงผิงฝืนยิ้ม นางไม่เคยคิดว่าจอมลามกอย่างเย่ว์หยางจะมีความน่าเชื่อถือ

นางเป็นเผ่าพันธุ์ทรยศที่ต้องคำสาป

นางต้องการเป็นมนุษย์นางว่านางโง่และไร้เดียงสาแล้ว แต่นางยังอดคิดไม่ได้ว่าคนผู้นี้ยังโง่และไร้เดียงสายิ่งกว่านาง

แม้ว่าจะมีดาวตกร่วงลงมาจากฟากฟ้าก็เป็นไปไม่ได้ที่จะพุ่งชนเรือสำราญนี้ เว้นแต่ปาฏิหาริย์มีจริง เรื่องแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้น

ฝาเหล็กห้องขังเรือพลิกเปิดทันใดนางแมงมุมน้ำโผล่หน้าออกมาให้เห็น นางทำหน้าล้อเลียนและหัวเราะเยาะ  “ข้าไม่ค่อยรู้จักคนโง่เท่าใดนัก  แต่ยังไม่เคยเห็นใครโง่อย่างพวกเจ้าเลย  ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าอดยั้งใจช่วยเหลือพวกโง่ๆ อย่างเจ้าไม่ได้จริงๆ  ถ้าพวกเจ้ารอดออกไปได้นับเป็นความพ่ายแพ้ยิ่งใหญ่ของแดนสวรรค์!”

เจ้าอ้วนไห่ได้ยินเช่นนั้นตื่นเต้นทันที  “แม่นางคนงาม อย่างนั้นเจ้าจะช่วยเราได้อย่างไร?”

แมงมุมน้ำยิ้มชั่วร้าย  “แน่นอน พาพวกเจ้าทุกคนออกจากกรงขังให้เรือหนึ่งลำ ข้าเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว วางใจได้ข้าจะช่วยพวกเจ้าให้หลบหนีไปจากคุกและหนีออกไปจากทะเล”

อะไรกัน? นางแมงมุมน้ำอยากช่วยให้พวกเขาหนีหรือ?

ชิงผิงเมื่อได้ยินหน้าของนางยิ่งซีดเผือด

เลวทรามต่ำช้า!

นี่เป็นแผนการชั่วร้ายจริงๆ นางแมงมุมน้ำนี้ความจริงเป็นสตรีผู้ชั่วร้ายที่สุดในกลุ่มผู้เยาว์รุ่นใหม่ของเมืองไป๋เหอ