ตอนที่ 34 อัจฉริยะแห่งดาบและฮิวแมนนอยด์(อ่านฟรี07/03/2566)

ตอนที่ 34 อัจฉริยะแห่งดาบและฮิวแมนนอยด์

ภายในห้องพักมีชายหนุ่มผมสีเงินผู้หนึ่ง เขายืนนิ่งหลับตามานานก็กว่า 3 ชั่วโมงแล้ว เพียงแต่เท้าที่ยืนเหยียบอยู่นั้นกลับไม่ได้สัมผัสกับพื้น เพราะฝ่าเท้าของเขานั้นเหยียบอยู่บนด้ามจับของดาบที่ตั้งตรงปลายจ่อพื้น

สภาพแวดล้อมสงบนิ่งจนแทบไม่มีเสียงของสิ่งใด แม้แต่ลมหายใจก็ยังแผ่วเบาผสานไปกับดาบ

แต่ตอนนั้นก็มีภาพฉายโฮโลแกรมหญิงสาวนางหนึ่งปรากฏขึ้นมา นางเป็นหญิงหน้าตาธรรมดา แต่ใบหน้ากลับอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง

“ที่รัก มีค้นต้องการมาพบกับท่าน” หญิงสาวกล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่แค่นั้นก็กลับทำให้ชายที่ยืนอยู่ปลายดาบต้องขมวดคิ้วมน ปลายดาบที่ตั้งฉากอยู่บนผิวพื้นห้องอยู่ ๆ ก็แทงลงไป 3 เซนติเมตรที่พื้น

“เฮ้อ...” ชายผู้นี้ถอนหายใจลากยาว มองดูดาบที่ปักอยู่

“ท่านไม่พอใจที่ข้ามาปลุกอย่างนั้นเหรอ” หญิงสาวในภาพโฮโลแกรมถามด้วยสีหน้าหม่นหมองเล็กน้อย

ชายผู้นั้นเห็นดังนั้นก็รีบพูดกับนางว่า “เปล่าหรอก เจ้าอย่าเศร้าไป ที่ข้าถอนหายใจเพราะว่าข้าควบคุมพลังจิตไม่แม่นยำเอง ดังนั้นเจ้าอย่าโทษตัวเองเลยนะ”

มือของเขาเอื้อมไปสัมผัสที่ด้านหน้าเบา ๆ ทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง

“อืม” นางในภาพโฮโลแกรมพยักหน้า ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาและถามว่า “ท่านจะพบกับเขาไหม ดูเหมือนจะเป็นคนที่มีธุระกับท่าน เขามารอได้สักพักแล้ว”

“ข้าก็อยากเห็นว่าใครที่มารบกวนการฝึก”

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะให้เขาเข้ามา” นางในภาพกล่าว ก่อนจะหายไป

ลีโอในตอนนี้กำลังมองไปรอบกาย ที่นี่เป็นห้องพักของอัจฉริยะแห่งดาบที่ชื่อว่า “จิม” ตอนแรกลีโอคิดว่าสถานที่นี้จะเป็นห้องพักทั่ว ๆ ไป แต่เขากลับคิดผิด สถานที่นี้เป็นที่พักในฐานที่แยกออกมาคล้ายกับบ้านหลังเดียว ซึ่งมีรวมกันอยู่ในฐานแค่ 50 หลังเท่านั้น

บ้านในฐานส่วนใหญ่ถูกสงวนไว้ให้กับหมอผีแท้จริง แต่ว่าก็มีบางส่วนที่แบ่งให้กับหมอผีฝึกหัดได้เช่าใช้พักในตอนอยู่ที่นี่ และแทบทั้งหมดที่เช่ากันอยู่ที่นี่ก็เป็นหมอผีฝึกหัดระดับ 3 ที่ทรงพลังหรือไม่ก็มีภูมิหลังไม่ธรรมดา พรสวรรค์ล้ำเลิศ ไม่ก็มีเงินมากมายให้ใช้จ่ายไม่ขาดมือ

แน่นอนว่าราคานั้นแพงจนลีโอยังส่ายหัว

แต่ต่อให้ลีโออยากจะเช่าเขาก็ทำไมได้ เพราะสิทธิ์ของเขาในที่นี้ไม่เพียงพอ เนื่องจากลีโอมาที่เหมืองมรณะในฐานะโดนลงโทษทัณฑ์ จึงถูกจำกัดสิทธิ์แค่ที่พักทั่วไปเท่านั้น ที่เขาได้อยู่

นี่ถือเป็นเรื่องปกติ เพราะว่าถ้าเขายังได้สิทธิ์เท่ากับหมอผีฝึกหัดที่มาทำภารกิจอย่างเต็มใจแล้ว มันจะเรียกว่าภารกิจลงโทษได้อย่างไร

แต่ลีโอจะสนใจทำไม ในเมื่อเขามีโลกมิติทั้งใบอยู่แล้ว

ตอนนั้นเองก็มีหญิงสาวนางหนึ่งเดินเข้ามาหาลีโอ ทำให้เขาประหลาดใจไม่ได้ที่เห็นนาง เพราะหน้าบ้านที่เขายืนอยู่คือบ้านของอัจฉริยะแห่งดาบจิม

“สวัสดีข้าชื่อ วิด้า เจ้าชื่ออะไรแล้ว” นางถามลีโอออกมา เพราะก่อนที่จะพาใครเข้าบ้านก็ควรจะรู้ชื่อเสียงก่อน

“ข้าชื่อลีโอ” ลีโอกล่าวตอบไปและมองนางอย่างสงสัย เพราะเขามองออกว่านางนั้นไม่ใช่มนุษย์จริง ๆ แต่เป็นฮิวแมนนอยด์ หุ่นยนต์ที่ออกแบบมาโดยมีพื้นฐานโครงสร้างมาจากร่างกายแบบมนุษย์

ราคาของฮิวแมนนอยด์แต่ละตัวนั้นก็แพงมาก โดยเฉพาะตัวที่คล้ายกับมนุษย์มากแบบนี้

ลีโอมีความทรงจำเก่า ๆ ที่พอเข้าใจได้ว่าในยุคสมัยแบบนี้ มนุษย์หลายคนไม่ว่าจะทั้งชายและหญิงมีบางคนที่เลือกจะใช้ชีวิตอยู่กับฮิวแมนนอยด์ ซึ่งสังคมในโลกยุคนี้ก็เปิดกว้างเรื่องรสนิยมความต้องการทางเพศมาก จึงเป็นการยอมรับกันได้อย่างปกติมาก ๆ

ในขณะเดียวกันนางก็ใช้เวลาไม่กี่วินาทีตรวจสอบ­ข้อมูลของลีโออย่างเสร็จสับและเห็นว่าลีโอนั้นไม่เป็นอันตรายอะไรต่อสามีของนาง นางจึงพาเขาเข้าไปด้านใน

“เจ้ามาพบกับจิมเหรอ เขากำลังออกมาจากห้องฝึกฝน เดียวข้าจะพาเจ้าไปนั่งที่ห้องรับแขกก่อน” วิด้ากล่าวกับลีโอ ก่อนจะพาเขาเข้ามาด้านในบ้าน

ลีโอตกลงเดินตามหลังวิด้าเข้าไปในบ้าน ก่อนจะนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกไม่นานจิมก็เข้ามาพบ

“ข้าคือ ลีโอ เบลซ พึ่งมาที่นี่และมาพบกับท่านในเพราะมีคนแนะนำมา” ลีโอลุกขึ้นยืนและกล่าวทักทายตามมารยาทของผู้มาเยือนและคนที่มีพลังอ่อนด้อยกว่า

จิมยังไม่กล่าวอะไร แต่จ้องมองไปที่ลีโอด้วยสีหน้านิ่งเงียบ

“ใครแนะนำเจ้าให้มาหาข้า”

ลีโอได้ยินและสัมผัสได้จากน้ำเสียงว่าเขาไม่ควรตอบเล่น ๆ กับคำถามนี้

“เอ็ดดี้ ผู้คุมกฎระเบียบที่สถาบันเอลาเดีย”

จิมได้ยินก็หรี่ตาในทันที

“เหตุผลละ” จิมถามหน้าถึงเหตุผล เพราะเขาไม่เข้าใจว่าสหายของตนผู้นั้นแนะนำเด็กคนนี้มาทำไม ต่อให้เป็นอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์ในการฝึกฝนที่สูง จนสามารถเข้ามาถึงหมอผีฝึกหัดระดับ 2 ได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่น่าจะแนะนำมาหาเขา

ลีโอไม่รู้ว่าจิมนั้นคิดว่าเขาเป็นคนที่มีพรสวรรค์สูงมาก แต่ก็ไม่แปลกเพราะด้วยอายุของลีโอที่ยังไม่ถึง 15 แต่ก็กลายเป็นหมอผีฝึกหัดระดับ 2 แล้ว

“ข้าใช้ยันต์ไฟที่ตัวเองสร้างเผาใส่พวกอันธพาลบางคนและโดนโทษทัณฑ์ภารกิจบังคับให้มาอยู่ที่นี่ 1 ปี”

จิมไม่มีท่าทีประหลาดใจกับเรื่องราวของลีโอ เพราะมันธรรมดามากในสายตาของเขา

“เจ้ามอบอะไรให้เอ็ดดี้ เจ้านั้นถึงแนะนำเจ้ามาหาข้า”

“ข้าคืออัจฉริยะผู้จารึก” ลีโอกล่าวอย่างนิ่งเฉย

แต่คำพูดนี้กลับทำให้จิมรู้สึกสนใจกว่าเรื่องที่เขาใช้ยันต์ไฟโจมตีคนอื่นเสียอีก

“เจ้ารู้น้ำหนักของคำว่าอัจฉริยะไหม มันไม่อาจจะเอ่ยเล่น ๆ ได้” จิมกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ตัวเขาก็มีฉายาว่า ‘อัจฉริยะแห่งดาบ’ จึงอ่อนไหวกับคำนี้มาก เพราะคนที่จะใช้ฉายาเหล่านี้ได้จะต้องเป็นอัจฉริยะจริง ๆ

ลีโอไม่ได้โกหกความสามารถที่เขามีนับว่ามากเกินพอที่จะใช้คำเรียกนี้ได้ และเขาก็ไม่คิดจะถ่อมตัวมากเกินไป ไม่อย่างนั้นจิมจะไม่สนใจคำพูดของเขา

“ข้าสามารถเขียนยันต์ไฟได้ตั้งแต่เป็นหมอผีฝึกหัดระดับ 1 นั้นนับว่าเกินพอหรือไม่”

จิมรู้สึกตกใจอยู่ลึก ๆ แต่ก็ยังเก็บอาการไม่ให้ลีโอได้เห็น การเขียนยันต์ได้ตั้งแต่เป็นหมอผีฝึกหัดระดับ 1 นั้นถือว่าน่าตกใจมาก เพราะหมอผีฝึกหัดระดับ 1 นั้นมีรูนจิตแค่ 3 เท่านั้น นั่นเท่ากับว่าพลังจิตของเขานั้นน้อยนิดมาก มันจึงยากเข้าไปอีกที่จะฝึกฝนในศาสตร์วิชาต่าง ๆ ของหมอผี

“ข้าจะลองเชื่อในสิ่งที่เจ้ากล่าวมาก็แล้วกัน ดังนั้นการที่เจ้ามาหาข้าเพื่อให้ข้าสอนทักษะการต่อสู้อย่างนั้นสินะ” จิมคาดเดาธุระของลีโอได้อย่างง่ายดาย

“ใช่” ลีโอรับตามตรงและกล่าวต่อว่า “ข้าอยากให้ท่านช่วยสอนทักษะต่อสู้ด้วยอาวุธอาคมให้กับข้า”

“นั้นไม่ใช่ของฟรี ถ้าเข้ายินดีจ่ายข้าก็ยินดีสอน”

“ข้ารู้ บอกเงื่อนไขมาได้เลย”

“ข้าไม่ต้องการเงิน ในเมื่อเจ้าเป็นผู้จารึก ถ้าอย่างนั้นก็จ่ายเป็นยันต์ระดับ 0 ข้าต้องการยันต์ไฟ 15 แผ่น ยันต์ดิน 15 แผ่น ยันต์ลม 15 แผ่น” จิมบอกความต้องการของตนเอง

ลีโอถึงกับขมวดคิ้วทันที เพราะแม้เขาจะเขียนยันต์ไฟได้ แต่ว่าเขาก็เขียนได้เพียงยันต์ไฟ ยันต์ดินและยันต์ลมลีโอยังไม่สามารถเขียนมันได้ เพราะว่าเขายังไม่เข้าใจในโครงสร้างแห่งจิตของอักขระวิญญาณดินและลม

“นอกจากนั้นยันต์ทั้งหมดเจ้าต้องเป็นผู้เขียนด้วยตนเอง”

จิมเห็นสีหน้าลำบากใจของลีโอ แต่ก็ยังไม่คิดจะเปลี่ยนความต้องการ นั้นเพราะเขาต้องการใช้วิธีนี้ในการทดสอบลีโอในเมื่อลีโอกล่าวว่าตนเองนั้นเป็นอัจฉริยะผู้จารึก ดังนั้นลีโอก็ต้องทำสิ่งเหล่านี้ให้ได้ จิมจึงจะยินดีสอนทักษะดาบให้

“เจ้าต้องการยันต์ทั้งสามชนิดของข้าแล้วสิ่งที่เจ้าสอนให้กับข้าคืออะไร” ลีโอถามกลับ อย่างน้อยเขาอยากจะรู้ถึงความคุ้มค่าในสิ่งที่ตนจะได้รับ

จิมมองลีโอด้วยแววตาสงบเหมือนเช่นปกติ ก่อนจะกล่าวว่า “ทักษะดาบที่สามารถฝึกได้ถึงระดับ 1 ซึ่งข้านั้นก็เป็นผู้ดาบระดับ 1 ด้วย”

ทันทีที่ลีโอได้ยินก็แววตาเป็นประกาย ระดับของทักษะการต่อสู้ก็นับเช่นเดียวกับระดับของยันต์หรือวัตถุโบราณ เช่น จิมที่เป็นหมอผีที่ใช้ดาบก็จะถูกเรียกว่าผู้ใช้ดาบระดับ 1

‘สมแล้วที่เป็นอัจฉริยะแห่งดาบ’ ลีโอกล่าวชมในใจ ก่อนจะตอบตกลงในเงื่อนไขของจิม

“ตกลง”

“เจ้ากลับไปได้แล้ว ค่อยกลับมาพร้อมกับยันต์ในวันหลัง” จิมบอกกับลีโอ ซึ่งเป็นสัญญาณว่าเขาควรกลับไปได้แล้ว

ลีโอลุกขึ้นยืนเดินจากไปในทันที

ในห้องเหลือเพียงจิมและวิด้าเท่านั้น

“ท่านไม่คิดว่าตั้งเงื่อนไขยากกับเขาไปสักหน่อยเหรอ” วิด้านั่งลงข้าง ๆ จิมที่โซฟาและถามเขา

“ไม่ยากหรอก ในเมื่อเขาบอกว่าตัวเองคืออัจฉริยะผู้จารึกก็ต้องทำได้แน่นอน อีกอย่างทักษะดาบของข้าก็ทรงพลังที่สุดในหมู่ทักษะดาบที่หมอผีฝึกหัดจะเรียนได้แล้ว ดังนั้นมาตรฐานที่ข้าคิดจะสอนให้กับใครสักคนก็ต้องสูงตามด้วย”

จิมกล่าว ก่อนจะหมุนตัวและนอนหนุนตักของวิด้า

“วิด้า อีกไม่นานข้าจะกลายเป็นหมอผีแท้จริงแล้ว หลังจากที่ข้าเป็นหมอผีแท้จริงเราย้ายออกไปจากที่กันดีไหม”

วิด้าเผยรอยยิ้มให้กับจิมและกล่าวว่า

“ข้าจะไปกับท่านแน่นอน ที่จริงท่านสามารถได้จากที่นี่ได้ตั้งสองปีก่อนแล้ว แต่ท่านก็ยังเลือกจะอยู่ต่ออีก”

“เจ้าก็รู้ว่าถ้าข้าออกไปจากที่นี่ท่านพ่อจะจับข้าแต่งงานกับชนชั้นสูงน่ารำคาญพวกนั้น ข้าไม่ต้องการใครนอกจากเจ้า” จิมยื่นมือไปสัมผัสหน้าของวิด้า

วิด้ายื่นมือไปจับมือของจิมที่สัมผัสใบหน้าของตนอย่างอ่อนโยน

นางแม้จะเป็นเพียงฮิวแมนนอยด์ แต่ก็มีสติปัญญาและความรู้สึกที่ไม่ต่างจากมนุษย์ นางรับรู้ได้ถึงความรักที่จิมมีต่อตนและนางก็รู้ว่าตัวเองนั้นรักจิมมากแค่ไหน

นางค่อย ๆ ก้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากของชายหนุ่มที่รักของตนอย่างอ่อนโยนและกระซิบกล่าวว่า

“ข้าไปทุกที่ ที่มีท่าน”