ตอนที่ 1012 เจ็บแต่มีความสุข

กล้ารับความจริงไม่ใช่แค่เกมเงียบเฉยแน่นอน แต่ยังมีอะไรอื่นอีก? เมื่อราชันย์ปีศาจใต้ถามถึงเรื่องส่วนตัวที่ชั่วร้าย  ตราบเท่าที่เขาบอกนาง  เย่ว์หยางก็ต้องพูดตรงไปตรงมาเพื่อหลอกล่อให้องค์หญิงเผ่าภูตบูรพาสงสัยใคร่รู้ต่อเช่นกัน!

ความจริงตั้งแต่พูดคุยกันที่บ่อน้ำพุร้อนความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองก็ก้าวหน้าไปมาก

ยกเว้นระดับสุดท้าย

จุดสุดท้ายที่คู่รักลงเอยกัน

แน่นอนว่าราชันย์ปีศาจใต้ไม่อาจหักหน้าเขาได้  ยังไงก็ต้องฝึกฝนพลังคู่รัก

หลังจากมีความสัมพันธ์ก้าวกระโดด   นางได้สัมผัสชายคนรักเพิ่มขึ้นเล็กน้อยและยิ่งมีความอยากรู้อยากเห็นเพิ่มมากขึ้น แม้ว่านางจะสงสัยใคร่รู้เรื่องราวต่างๆ ที่ซ่อนเร้นอยู่แม้ว่าเย่ว์หยางจะไม่เสนอการละเล่น ‘กล้าพูดจริง’ ก็ตาม แต่ก็มีบางอย่างที่นางไม่อาจระงับความอยากรู้และถามเขาเงียบๆ ระหว่างคนรักเรื่องอื่นที่จำเป็นต้องเก็บเป็นความลับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการอยากรู้ลักษณะทางกายภาพของกันและกัน  ทั้งหมดจะต้องมีความโปร่งใส...  “ตัวร้าย!  ผู้อื่นไม่สนใจเรื่องน่าเบื่อของเจ้า”  ราชันย์ปีศาจใต้อ่อนโยนลง  เกรงว่าเขาจะหัวเราะเยาะนางจนนางทำตัวแง่งอนกับเขา

“ถามข้ามาเสียนาน  คราวนี้ข้าจะถามคืนบ้างได้ไหม?”  เย่ว์หยางยิ้มชั่วร้ายเล็กน้อยทำให้นางหน้าแดง

“ถ้าเจ้าถามคำถามผิดกติกาข้ามีสิทธิ์จะปฏิเสธ” ราชันย์ปีศาจใต้กลัวว่าเขาจะถามคำถามที่ชั่วร้ายเป็นพิเศษ แม้ว่าเขาจะสารภาพความลับของเขาทั้งหมดให้นางฟัง  แต่ถ้าเป็นเรื่องน่าอาย นางจะพูดออกมาได้ยังไง?

“เอาอย่างนั้นนั้นก็ได้  ราชินีย่อมได้ศักดิ์และสิทธิพิเศษเพิ่มขึ้นมาบ้าง”  เย่ว์หยางมองหน้าอกนางอย่างไม่เกรงใจ

“ฮึ.. ดูเจ้าเถอะ  ประมาณตัวเองเสียบ้าง”  นางชูกำปั้นอย่างน่ารัก  แม้ว่านางจะหยิ่งและถือดีแต่นางก็พอใจมากเช่นกันตัวร้ายนี่จะต้องมาทำดีกับนางทำไม? องค์หญิงแห่งเผ่าภูตบูรพาตื่นเต้นในหัวใจนางไม่อาจจับมือของตัวร้ายที่ไล้ลงมาตามตัวนาง เลื่อนลงมาที่สะโพกของนาง  นางได้แต่ชายตาค้อนเขา ‘คนตะกละ’

เย่ว์หยางเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องสตรี  แม้ว่าเขาไม่เคยยอมรับแต่ผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริงจะไม่มีทางโผงผางเหมือนกับเจ้าอ้วนไห่

ถูกแล้วบางครั้งทำตัวไม่เด่นก็เป็นวิถีแห่งราชาเหมือนกัน

โจรเด็ดบุปผาจะเปิดเผยตัวตนต่อสาธารณะได้หรือ?

ย่อมไม่ได้แน่นอน!

เด็กจากโลกอื่นไม่ใช่โจรเด็ดบุปผา  เพราะไม่มีโจรเด็ดบุปผาที่ไหนรับผิดชอบ  แต่เขามีสัมพันธ์กับสาวๆ มากมายต้องอธิบายด้วยคำว่าผู้ร่ำรวยประสบการณ์อย่างแท้จริง

ถ้าเป็นเขาอย่างที่เคยเป็นในอดีตเขาอาจไม่มีวิธีกล่อมสาวงามด้วยคำพูดไม่กี่คำเป็นแน่

อย่างไรก็ตามในฐานะที่เป็นคนผู้ข้ามมิติมาจากโลอื่นและหลังจากมีประสบการณ์กับสาวๆ หลายคน ถ้าเจ้าหญิงเผ่าภูตบูรพาเขายังไม่สามารถพิชิตใจนางได้ก็สมควรแขวนคอตาย... ทันทีที่เขาเรียกความสนใจจากเจ้าหญิงเผ่าภูตบูรพาให้นางถามสิบคำถามเงียบๆ  ตอนแรกสามคำถามราชันย์ปีศาจใต้ก็มีความสุขปิดปากหัวเราะมาดูหน้าเขาตรงๆ และดูเหมือนเขาปฏิเสธ แต่ในที่สุดเขายอมรับ  ต่อมาสามคำถามราชันย์ปีศาจใต้หัวเราะไม่ออกหน้าแดง และหลบตาในที่สุด ไม่ว่ายังไงนางก็ไม่ตอบ และปฏิเสธที่จะคุยกับเขา

ต่อมาเย่ว์หยางถามอีกสามคำถาม แม้ว่าเย่ว์หยางจะกล่าวว่าถ้านางไม่ตอบคำถามไม่ยอมรับการลงโทษนางก็คงไม่เล่นจริงๆ จังๆ

แต่นางมุ่งมั่นจะเล่นเอง

ท่าทีขององค์หญิงเผ่าภูตบูรพาเหมือนกับว่าจะไม่ตอบแน่  แต่เขาต้องถาม

บางทีเพราะเขาเพิ่มน้ำหนักมือที่ซุกซนมากขึ้นนางกดมือเขาลงจากหน้าอกนางป้องกันเขตหวงห้ามที่ทำให้นางแทบหายใจไม่ออก... นางปัดมือมือที่ซุกซนนั้นได้ไม่นานมันก็วกกลับมาที่เดิมอีก

ด้านบนเล่านางจูบกับเขา

เขารู้ว่าเวลานี้นางกำลังถูกล่อหลอกและอดจูบปากน้อยๆของนางไม่ได้ เขาจูบนางอย่างเมามัน นางไม่ลืมจะถามเขาถึงการผจญภัยครั้งล่าสุด แต่ก่อนที่เขาจะจูบติ่งหูน้อยๆของนาง พอเขาถามคำถาม นางปฏิเสธด้วยหมัดแสดงให้เห็นว่าเขาทำผิดกติกาและห้ามไม่ให้โกงและสร้างปัญหา

“เรื่องนั้นได้ไหม?”  เย่ว์หยางหัวเราะ

“ไม่” นางปฏิเสธอย่างฉุนเฉียว

“คนที่ไม่พูดความจริง  จะต้องถูกลงโทษให้หนัก”  เย่ว์หยางคุกคามแกะน้อยที่น่าสงสารอย่างนาง

“ข้าไม่เคยคิดถึงจริงๆ  แม้ว่าข้าคิดอีกครั้งว่าข้าจะไม่ยุ่ง ไม่ ข้ากลัวจะยอมรับแต่ไม่เหมือนที่เจ้าคิด เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้คิดอย่างเลวร้ายเจ้าน่ารังเกียจ..”  ราชันย์ปีศาจใต้รู้สึกอายและซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดเย่ว์หยางนางปฏิเสธจะยอมรับคำถามของเขา   แม้ว่าทั้งสองจะใช้สายแพรเชื่อมใจแต่เสียงของทั้งสองดังก้องกังวาล ไม่มีความลับต่อกันเลย นางยังลังเลที่จะพูดคำที่น่าอายอย่างนั้น

“ไม่น่าประหลาดใจที่บางครั้งก็รู้สึกกดดันเกินไปและไม่ค่อยดี แต่หลังจากปลดปล่อยออกมาแล้วจะง่ายขึ้นแน่นอน”  เย่ว์หยางรีบปลอบโยนนาง และเป็นเรื่องปกติที่เขาแตะต้องสัมผัสตัวนาง  ถ้าแตะต้องเมื่อต้องหลอกล่อสาวดุร้ายเขาต้องทุ่มเทความสามารถทั้งหมด

“น่ารังเกียจ ผู้อื่นไม่ใช่เป็นแบบนั้นแน่นอน!” ราชันย์ปีศาจเริ่มแง่งอนหมัดของนางที่ทุบใส่เย่ว์หยางไม่มีแรงพอแม้แต่จะฆ่ายุง

“จริงเหรอ?” เย่ว์หยางแสร้งทำเป็นไม่รู้  และแกล้งถามเพื่อความชัดเจน

“ไม่, ที่โลกพฤกษา หลังจากนั้นบางครั้งข้าก็คิดถึงเจ้า  แต่น่าเศร้ามาก ข้าลองไปครั้งหนึ่งแล้วแต่ข้ากลัวมากจนไม่สามารถทำอะไรได้ ข้าเป็นคนโง่ใช่ไหม?”  ราชันย์ปีศาจใต้รู้สึกอาย นางอยากพูดเรื่องนี้  เพราะนางกลัวว่าเมื่ออยู่กับเขาในอนาคตอาจพบเจออุปสรรคบางอย่าง ในกรณีที่ให้ความร่วมมือไม่ได้ กลัวว่าเขาจะผิดหวัง  ต้องทราบว่ามารกฎฟ้าและสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์พวกนางแต่ละคนเชี่ยวชาญ แม้แต่อู๋เหินที่ร่างกายอ่อนแอที่สุดก็ยังปรนนิบัติสอดคล้องกับเขาทำให้เขามีความสุขได้  ราชันย์ปีศาจใต้รู้ว่าร่างกายนางไม่มีปัญหาแต่นางยังไม่เคยลองรักแท้ จึงทำให้นางไม่มีความมั่นใจ

“เรื่องอย่างนี้เรียนรู้ง่ายมาก  เจ้าไม่จำเป็นต้องแก้ปัญหาด้วยตัวเองจะไม่มาเรียนรู้ด้วยกันหรือ!”  เย่ว์หยางตั้งใจเรียนรู้ร่วมกับราชินีเว่ยฟงเขาทำตัวเหมือนเด็กดี!

“คงเจ็บแย่แน่...”  นางไม่กลัวเจ็บ  แต่กลัวจะมีผลเมื่อนางกังวล

“รับรองว่าข้าอ่อนโยน นุ่มนวล ไม่ต้องกลัว” สาวบริสุทธิ์ผู้ไม่เคยมีประสบการณ์ครั้งแรกมักจะมีความกังวลใจเช่นนี้เขาปลอบใจด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ครั้งแรกของพวกเขาคงเจ็บมากใช่ไหม?”  จู่ๆ องค์หญิงเผ่าภูตบูรพาก็มีอารมณ์ร่วมและต้องการฝึกฝนพลังคู่รักสามีภรรยาหลายครั้งเพื่อสัมผัสความรู้สึกของรักตอนนี้นางเปลี่ยนใจแล้วนางอยากป็นเจ้าสาวของเขาในวันนี้!

เจ็บนานอาจแย่กว่าเจ็บปวดระยะสั้นๆ

ตราบใดที่ทำตามขั้นตอนอย่างกล้าหาญนางจะไม่ต้องกลัวอีกเลย

ได้เลยแม้แต่ร่างกายอ่อนแออย่างสุ่ยอู๋เหินก็ยังไม่มีปัญหา  อู๋เหินไม่มีปัญหา นางก็ย่อมไม่มีปัญหา

ราชันย์ปีศาจใต้ปลุกปลอบความกล้ามือนางสัมผัสร่างเขาแผ่วเบา นางเห็นว่าอู๋เหิน โล่วฮัว อี้หนานพวกนางรับได้ไม่มีปัญหา แต่นางก็ยังมีความรู้สึกหวั่นๆ ตัวร้ายจะต้องทำนางเจ็บแน่...เย่ว์หยางรู้ว่านางกังวลเรื่องใด เขาจุมพิตหน้าผากนางเบาๆ

เป็นการบรรเทาความวิตกในใจนาง

นางเป็นเหมือนราชินีรอต้อนรับจักรพรรดิใหม่เหมือนจะกล่าวว่า “ฝ่าบาท ได้เวลาสรงสนาน โปรดเปลื้องภูษา!”

นางไม่รู้ว่าผ่านกระบวนการมาได้ยังไง  นางลืมสนิทราชันย์ปีศาจใต้รู้แต่เพียงว่านางสุขใจอย่างยิ่ง แม้แต่ดวงตานางยังลังเลใจที่จะลืมตา นางกอดเขาอย่างอ่อนโยน หัวใจนางเต้นแรงเหมือนกวางตื่น นางเขินอายเกินกว่าจะสบตาที่ร้อนแรงของเขา

นางรู้ว่าช่วงเวลาสำคัญมาถึงแล้ว

วันนี้เป็นวันสำคัญมากในชีวิตนาง

วันนี้จะเป็นวันที่นางเป็นสาวใหญ่เต็มตัวเป็นวันที่นางกับเขาจะหลอมรวมชีวิตกับเขาและจะไม่แยกจากกันชั่วนิรันดร์

“ไม่เห็นต้องกลัวเมื่อตอนที่เจ้าอยู่ในบ่อน้ำพุร้อน เจ้าก็ยังใช้ปากน้อยๆ จูบได้ไม่ใช่หรือ?  ไม่มีปัญหาแน่นอน  ข้ารับรองได้!”  เขาจูบบรรเทาความกังวลของนาง

“นั่นมันต่างกันมากนอกจากนี้ครั้งนั้นทำให้ข้าเหนื่อยไปชั่วขณะ!”  นางยังคงกังวล

“วางใจได้ ปล่อยเป็นหน้าที่ข้าเองเจ้าแค่หลับตาคอยรับรู้ความรู้สึก...”

เขาเริ่มรุก

เคล็ดวิชาฝึกฝนคู่รักสามีภรรยาถูกนำมาใช้ทีละเคล็ด ทำให้ร่างกายของนางดื่มด่ำแทบจะทันที  ไม่เพียงแต่ร่างกายนางเท่านั้น...แต่สะท้อนไปถึงวิญญาณนาง ทำให้นางเข้าใจถึงความปรารถนาและความสุขของนาง

นางรับคำแนะนำจากเขา  แม้จะดูเหมือนโง่เขลาบ้าง แต่นางยินดีเรียนรู้ยินดีก้าวหน้าผ่านกระบวนการเรียนรู้ และเหมือนเป็นการปลุกพรสวรรค์นาง นางเรียนรู้ได้เร็วและทำได้ดีมากยิ่งขึ้น

นางเริ่มมั่นใจในการแสดงออกของตนเอง

ใจของนางกระตือรือร้นจะแสวงหาความสุขด้วยความอิ่มเอมใจ

ตัวร้ายผู้นี้คือคนรักของนาง และเขาให้ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกกับนาง  เขาไม่ได้เลวร้ายกว่าใคร.. จนถึงช่วงสุดท้าย

พิธีหลอมรวมอันศักดิ์สิทธิ์กำลังจะถึงที่สุดหลังจากนั้นนางจะเป็นภรรยาของเขา เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา แม้ว่าในอดีตจะมีความกังวลหรือกลัวบางอย่างอยู่บ้างแต่หลังจากได้เขาแนะนำและปรับปรุงครั้งหรือสองครั้ง อาการนางเปลี่ยนไปนางไม่กลัวอีกต่อไป

“ตัวร้าย!  ไม่เป็นไรหรอกนะ  ข้าทำได้แล้ว แม้ว่าเจ้าจะร้ายกาจก็ตาม”  ในที่สุดนางหันมาปลอบเขา  เพราะกลัวว่าเขาจะไม่กล้าใช้กำลังอีก

“ฮะฮะ.. ทำเป็นโง่ไปได้!”  เขาอดหัวเราะไม่ได้

“ถ้าเจ้าหัวเราะอีก ข้าจะกัดเจ้า!”  นางไม่ได้โกรธ  แต่นางเขินอายมาก

เมื่อช่วงเวลาสำคัญมาถึงนางรู้สึกว่าร่างกายนางเจ็บปวดจนไม่สามารถบรรยายได้ถูกความเจ็บปวดนั้นไม่เหมือนการบาดเจ็บจากการต่อสู้ เป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมปนเจ็บลึกลงถึงวิญญาณโดยตรงและอยู่ในความทรงจำชั่วนิรันดร์   ทั้งเจ็บปวดและมีความสุขสบายอารมณ์มีทั้งความอายและความยอดเยี่ยม ทั้งสวยงามทั้งน่ารังเกียจ ทั้งหยาบทั้งอ่อนละมุนปนเปกัน แม้จะบรรยายมากอย่างนั้นก็ยังอธิบายความรู้สึกนี้ไม่ถูก  ในขณะนี้นางไม่รู้อะไรเลย รู้อยู่อย่างเดียวว่านางจะจดจำความสุขที่เจ็บปวดนี้ไปชั่วนิรันดร์

เพราะนี่คือจุดเริ่มต้นของการรวมชีวิตตนเข้ากับชีวิตอื่น

ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปตัวร้ายผู้นี้ไม่ใช่หนุ่มที่คอยกล่อมให้นางเปลื้องผ้าต่อไป  แต่เขาคือสามีของนาง

นางอดหลั่งน้ำตาไม่ได้นี่ไม่ใช่เพราะความเจ็บแน่นอน แต่เป็นเพราะมีความสุขใจ...นางไม่อาจพูดได้ชัดถึงความรู้สึกที่ขัดแย้งกันมากทำให้นางรู้สึกว่านางเหมือนเติบโตเป็นผู้ใหญ่เต็มที่ในเสี้ยววินาที

เขาโน้มตัวจูบนางเบาๆทั้งน้ำตา

เป็นจูบที่แผ่วเบาดูเหมือนแทบไม่ใช้ความพยายามเลยเหมือนกลัวนางจะเจ็บ

หัวใจนางเต้นแรงขณะที่นางยิ้มและโอบกอดเขาแน่น  ขบกัดริมฝีปากเขาเบาๆในขณะที่พอรู้สึกเจ็บนางถึงปล่อยอารมณ์ทันที นางแล่บลิ้นเลียฟัน  “เอาล่ะ, ได้แก้แค้นคืนแล้ว  ตัวร้าย, ข้าไม่สนใจแล้ว  เจ้าอยากจะทำรุนแรงก็ได้  ข้าราชินีเว่ยฟง ยอมเป็นภรรยาน้อยเจ้าแล้ว..”

พอเขาเริ่มบทรักแบบไม่ยั้งนางถึงกับขมวดคิ้ว  “โอ๊ว..เจ้ากำลังจะฆ่าข้าอยู่แล้ว มันเจ็บมาก ใครว่าทำแบบนี้แล้วสบาย นี่เหมือนเอาชีวิตเข้าแลกเลย  ข้าตายแน่”

“โอว..หยุด ช้าลงได้ไหม?”  หมาป่าเจ้าเล่ห์ทำเป็นใจดี

“ความเจ็บปวดยาวนาน เจ้าพูดไว้ก่อนนี่ไม่ต้องแกล้งทำเป็นคนดี” นางวิจารณ์เขาทั้งน้ำตา นางสั่งแต่เขาไม่ยอมหยุด แน่นอนว่านางต้องทำงานหนักต่อไปจนกว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้น