บทที่ 34

ยี้

เซี่ยเหอและตงเสวี่ยจ้องมองเข้าไปในดวงตาของกันและกัน

พวกเธอถอนหายใจในใจ

พวกเธอรู้ถึงตัวตน 'วายร้าย' ของหลี่มู่ไป๋ดี

จากสิ่งที่พวกเขาเข้าใจหลี่มู่ไป๋มีความสัมพันธ์แบบรัก-เกลียดกับเสี่ยวชิงเฉิงดังนั้นเขาจึงชอบกลั่นแกล้งเสี่ยวชิงเฉิง...

พูดอีกแบบพวกเธอถือว่านายน้อยเป็น 'คนที่น่าสงสาร'!

สองสาวอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ

เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของหลี่มู่ไป๋พวกเธอรู้สึกปวดใจเล็กน้อย

หลี่มู่ไป๋ไม่รู้ว่าพวกเธอกําลังคิดอะไรอยู่

ถ้าเขารู้เขาคงคิดว่าผู้หญิงสองคนนี้สมองตาย...

***

ใกล้เชิงเขา

เสี่ยวชิงเฉิงวิ่งลงจากภูเขาด้วยความเจ็บปวด

บนใบหน้าที่เย็นยะเยือกและประณีตก่อนหน้านี้ของเธอตอนนี้ยังคงมีน้ําตาไหลอาบแก้มของเธอ

ทําไม !

ทําไม ! หลี่มู่ไป๋ได้เอาทุกอย่างของเธอไปแล้ว...

แต่กระนั้นเขาก็ยังคงปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชา

หลี่มู่ไป๋เป็นไอ้บ้า!

เขาเป็นไอ้บ้า!

ความไม่พอใจยังคงวนเวียนอยู่ในใจของเสี่ยวชิงเฉิง...

และเธอก็วิ่งไปจนถึงเชิงเขา

ขณะที่หลี่มู่ไป๋ได้สั่งให้หน่วยพิทักษ์ลับของตระกูลหลี่ที่ประจําการอยู่ที่นั่นล่วงหน้า เมื่อเห็นเสี่ยวชิงเฉิงที่กําลังวิ่งอยู่ไม่มีใครพยายามหยุดเธอ

แต่เมื่อเสี่ยวชิงเฉิงมาถึงเชิงเขา เธอก็ได้พบกับสมาชิกในครอบครัวเสี่ยวของเธอที่กําลังเดินทางมา

"พ่อ!"

หัวหน้าตระกูลเสี่ยวคือบิดาของเสี่ยวชิงเฉิง เสี่ยวไห่หลง

มีกลุ่มผู้อาวุโสของตระกูลเสี่ยวตามหลังเสี่ยวไห่หลงมา

ทุกคนที่อยู่ในขณะนี้มีสีหน้าเคร่งขรึม

เสี่ยวชิงเฉิงที่กําลังวิงหยุดลงอย่างกะทันหันเมื่อเห็นพ่อของเธอ

"พ่อมาที่นี่ทําไม"

เสี่ยวชิงเฉิงพูดด้วยสีหน้าเศร้าโศก

แต่สิ่งที่เธอได้คือเสียงที่รุนแรงและขมขื่นของเสี่ยวไห่หลง

"เสี่ยวชิงเฉิงเธอรู้ไหมว่าเธอได้ทําสิ่งที่ยอดเยี่ยมอะไรไป!"

ข้างหลังเขากลุ่มผู้อาวุโสของตระกูลเสี่ยวก็มองไปที่เสี่ยวชิงเฉิงด้วยความเกลียดชังและความแค้น

"เพียงเพราะเธอ ทั้งตระกูลเสี่ยวได้ตกลงไปในหลุมที่ไม่มีแม้แต่ความหวังที่จะแก้แค้น!"

"ตระกูลเสี่ยวเลี้ยงดูเธอมา นี่คือวิธีที่เธอตอบแทนตระกูลเสี่ยว?!"

"..."

"ฉัน... I..."

น้ําตาที่แก้มของเสี่ยวชิงเฉิงยังไม่แห้ง

เมื่อตอนนี้เธอถูกจ้องมองด้วยสายตาเหมือนสัตว์ป่าอันไม่เป็นมิตร ร่างกายของเธอสั่นสะเทือนโดยไม่รู้ตัว

เจ้าของดวงตาเหล่านี้ไม่ใช่คนแปลกหน้า แต่เป็นผู้อาวุโสลุงและป้าของครอบครัวเสี่ยวของเธอเอง ซึ่งก่อนหน้านี้มีความเคารพอย่างสูงต่อเธอ

แต่ดวงตาของพวกเขาในขณะนี้เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ความขุ่นเคือง ความเฉยเมยและแม้แต่ความเกลียดชังไม่รู้จบ

การแสดงออกของพวกเขาราวกับว่าพวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะฉีกเนื้อของเธอและดื่มเลือดของเธอ...

คนเหล่านี้ทําให้เธอรู้สึกหนาวเย็นและโดดเดี่ยว เธอรู้สึกเหมือนถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในฤดูหนาวที่หนาวเย็น!

เสี่ยวชิงเฉิงรู้สึกเย็นชาราวกับว่าเธอตกลงไปในห้องแช่แข็ง!

ราวกับว่าลูกศรล้านลูกกําลังเจาะหัวใจของเธอเองซ้ําแล้วซ้ําเล่า!

เมื่อได้ยินสิ่งที่ทุกคนพูดเกี่ยวกับเธอ เธอก็ถูกแทงด้วยความเจ็บปวด!

ไม่มีใครสนใจว่าเธอเองต้องผ่านอะไรมาบ้างในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

ไม่มีใครสนใจจริงๆ

และไม่มีใครถามถึงความทุกข์ทรมานของเธอ

ความรู้สึกที่ว่าเธอทําผิดยังคงหลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของเธอเหมือนฝนตกหนัก

"เพราะสิ่งที่เธอทํา ชายชราได้เสียชีวิตไปเมื่อคืนนี้!"

เมื่อเสี่ยวไห่หลงพูดประโยคนี้เสี่ยวชิงเฉิงซึ่งตกลงไปในห้องแช่แข็งแล้วก็แข็งทื่อ

"คุณปู่..."

เสี่ยวชิงเฉิงพึมพําขณะที่ดวงตาของเธอหมองคล้ํา

ในตระกูลเสี่ยวทั้งหมด เขาเป็นคนที่ใส่ใจในสิ่งที่เธอรู้สึกจริงๆ

แต่ตอนนี้คุณปู่ของเธอเสียชีวิตไปแล้วเนื่องจากสิ่งที่เธอทํา...

"ก่อนที่ชายชราจะเสียชีวิตเขาบอกว่าเขาผิดหวังในตัวคุณมาก..."

เสี่ยวไห่หลงกล่าวต่อ

เสี่ยวชิงเฉิงได้รู้สึกมึนงงกับทุกสิ่งในตอนนี้

แต่เมื่อเธอได้ยินว่าคุณปู่ของเธอผิดหวัง เนื่องจากสิ่งที่เธอทํา จิตใจของเธอก็สั่นครอน ความหวังสุดท้ายที่เธอมีมาก่อนในใจของเธอหายไปในอากาศบาง ๆ

"แต่ชายชราบอกว่ามีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถช่วยตระกูลเสี่ยวได้ ชายชราไม่เคยขอร้องใครในชีวิตของเขา ความปรารถนาสุดท้ายของเขาก่อนที่เขาจะเสียชีวิตคือขอให้ฉันขอร้องให้เธอช่วยตระกูลเสี่ยวของเรา

"เขาในฐานะปู่บอกฉัน หัวหน้าตระกูลเสี่ยวให้ขอร้องหลานสาวของเขาให้ช่วยตระกูลเสี่ยว!"

เสี่ยวไห่หลงพูดอย่างขมขื่น

เมื่อเสี่ยวชิงเฉิงเงยหน้าขึ้นเธอก็ไม่เห็นร่องรอยของความรักที่พ่อจะมีต่อลูกสาวของเขา

เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่สมาชิกในตระกูลเสี่ยวของเธอและถามด้วยความเศร้าโศก "ทํา...คุณคิดว่าฉันควรจะช่วยตระกูลเสี่ยว?..."

"เสี่ยวชิงเฉิง แกคือคนที่ทําให้เกิดปัญหา แกต้องเป็นคนรับผิดชอบ อย่าลากตระกูลเสี่ยวทั้งหมดไปกับแก!"

"เสี่ยวชิงเฉิง มีเพียงแกเท่านั้นที่สามารถขอร้องให้นายน้อยหลี่ช่วยตระกูลเสี่ยวของเราไว้ได้ แกต้องรับผิดชอบต่อเรื่องนี้!"

"เสี่ยวชิงเฉิงในฐานะป้าของแก ฉันขอร้องละ โปรดไปขอร้องนายน้อยหลี่เพื่อเห็นแก่ตระกูลเซียวของเราและเติมเต็มความปรารถนาสุดท้ายของปู่ของแก!"

"..."

...

ทุกคนกําลังสาปแช่งเธอหรือแสดงความอาฆาตพยาบาทต่อเธอ

ไม่มีใครสนใจสถานการณ์ของเธอจริงๆ

ไม่มีใครสนใจความรู้สึกของเธอจริงๆ

และไม่มีใครสนใจว่าเธอจะต้องเผชิญกับอะไรถ้าเธอไปขอร้องหลี่มู่ไป๋...

เสี่ยวชิงเฉิงค่อยๆหลับตาลง

ในขณะนี้ความคับข้องใจทั้งหมดที่ฝังลึกอยู่ในใจของเธอถูกโยนทิ้งไป

เสียงของเธอเย็นชาและดวงตาที่เย็นชาของเธอก็เปิดขึ้นอีกครั้ง น้ําเสียงของเธอไม่มีอารมณ์แม้แต่น้อย

"ฉันเข้าใจแล้ว...

มันเป็นตระกูลเสี่ยวที่ให้กําเนิดฉันและเลี้ยงดูฉันมานาน ฉันจะตอบแทนมันในครั้งนี้ ทว่าฉันจะตัดความสัมพันธ์ของฉันกับตระกูลเสี่ยว!"

เช็ดน้ําตาที่มุมตาของเธอเสี่ยวชิงเฉิงมองไปที่ฝูงชนอย่างเย็นชาและเริ่มเดินจากไป