ตอนที่ 46 ความผูกพัน *(ตอนฟรี)
ตอนที่ 46 ความผูกพัน
"ซานกั๋วเอ๋อ~~"
เมื่อ เกาจิ้ง เสร็จสิ้นรูปแบบการต่อสู้ กระบวนท่า อินทรีถลาลม จนเริ่มคล่องแคล่วเป็นครั้งที่สาม ก็มีเสียงตะโกนที่ชัดเจนและคมชัดจากอีกด้านหนึ่งของป่า
มีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมตะกร้าหวาย
เมื่อเห็นคนที่มา ซาน กั๋วเอ๋อ ก็ยืนขึ้นทันทีและโบกมือให้เขา: "พี่สาว ซานเฉาเอ๋อ"
ซานเฉาเอ๋อ เป็นหนึ่งในเด็กผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดกับสาวน้อย ซาน กั๋วเอ๋อ ในเผ่าภูเขา
เพิ่งอายุครบเก้าขวบในปีนี้
เธอนำอาหารกลางวันมาให้ ซานกั๋วเอ๋อ และ เกาจิ้ง
ซาน กั๋วเอ๋อ เอนตัวไปและหยิบตะกร้าหวายที่ ซานเฉาเอ๋อ ยื่นให้:
"ขอบคุณ"
"ด้วยความยินดี."
ซานเฉาเอ๋อ ชำเลืองมอง เกาจิ้ง อย่างอยากรู้อยากเห็น เม้มริมฝีปากของเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "งั้นฉันจะกลับไปก่อน"
"เดี๋ยวก่อน"
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ วางตะกร้าหวายไว้ข้างๆ แล้วหยิบ ขนมถั่วออกมาจากกระเป๋าของเธอ!
ขนมถั่วหนึ่งชิ้น!
เธอลอกห่อพลาสติกออกอย่างชำนาญ และส่งขนมให้ ซาน เฉาเอ๋อ:
"นี่ลูกอม"
ใบหน้าของ ซานเฉาเอ๋อ พลันเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขที่หาที่เปรียบมิได้
เด็กทุกคนในชนเผ่าบนภูเขารู้ว่า เกาจิ้ง ผู้รอดชีวิตในสมัยโบราณ ไม่เพียงนำเกลืออันมีค่ามาสู่หมู่บ้านเท่านั้น
นอกจากนี้เขายังให้ขนมซานกั๋วเอ๋อ จำนวนมาก
ซานกั๋วเอ๋อ ไม่ใช่เด็กใจร้ายและเห็นแก่ตัว
เธอหยิบขนมถั่วออกมาหลายสิบชิ้นในการประชุมกลุ่มเมื่อคืนก่อนนี้และให้ทุกคนแบ่งปันและชิม
ซานเฉาเอ๋อ ค่อยๆกินลิ้มรสที่ละครึ่งอัน
รสชาติหอมหวานยังคงค้างอยู่ในคอไม่รู้จบ
แต่ถึงกระนั้นมันก็ได้หมดเร็วเกินไป
เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะได้อีกชิ้นในตอนนี้
และยังเหมือนเดิม ชานกั๋วเอ๋อ ยื่นขนมถั่วให้อีก หนึ่งชิ้น
"ซาน กั๋วเอ๋อ เจ้าใจดีมาก!"
สาวน้อยยักษ์ถือลูกอมถั่วลิสงไว้ในฝ่ามืออย่างมีความสุข
ราวกับว่านี่คือสิ่งศักดิ์สิทธิ์!
"อย่าให้เจ้าพวกนั้นเห็นมันน่ะ"
ซาน กั๋วเอ๋อ เตือน: "ซ่อนตัวและกินอย่างลับๆ"
เมื่อเด็กแสบซุกซนพวกนั้นกินลูกอมถั่วลิสงเป็นครั้งแรกเมื่อคืนก่อนนี้ เจ้าลูกหมีพวกนั้นก็สุดที่จะคลั่งไคล้
มันอร่อยมาก!
หากพวกเขาเห็นว่า ซานเฉาเอ๋อ ยังมีน้ำตาลอยู่ในมือ ใครจะจินตนาการถึงผลที่ตามมาได้!
"อืมมมมม"
ซานเฉาเอ๋อ เห็นด้วยกับเหตุผลจึงพยักหน้าหงึกๆ
"ลาก่อน"
หลังจากบอกลา ซานเฉาเอ๋อ แล้ว สาวน้อย ซานกั๋วเอ๋อ ก็หยิบหม้อดิน ชามไม้ และช้อนไม้ในตะกร้าหวายออกมาทีละใบ
วางบนพื้นหิน.
เกาจิ้ง อยากเห็นสิ่งที่อยู่ในหม้อจริงๆ
ที่น่าอายก็คือแม้ว่าเขาจะยืนเขย่งเท้า เขาก็มองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ในโถมากพอ!
ซานกั๋วเอ๋อ เป็นคนทำ และใช้มีดกระดูกที่เขาพกติดตัวตัดอาหารออกบางส่วน
ใส่ลงในชามไม้ที่เตรียมไว้สำหรับ เกาจิ้ง
เติมน้ำซอสสองช้อนเต็มๆ
มื้อเที่ยงของ เกาจิ้ง เป็นเนื้อตุ๋นชิ้นโตมาก
เนื้อในชามเป็นสีดำออกแดง
ซุปมีสีเข้มสนิท มีกลิ่นยาแรง
หลังจากแบ่งเนื้อแล้ว ซาน กั๋วเอ๋อ ก็พูดกับ เกาจิ้ง: "คุณปู่บอกว่าต่อจากนี้ไปท่านจะกินข้าวกับฉัน"
เธอชี้ไปที่ชามไม้: "กินเนื้อและซุป ถ้าไม่พอ ฉันจะแบ่งให้ท่าน"
"เกินที่จะเพียงพอ."
เกาจิ้ง เห็นว่าเนื้อสัตว์ที่เขาได้รับนั้นมีเกือบเท่าคนหนึ่งโหลกิน
วิธีการทำอาหารเป็นสไตล์การทำอาหารที่เข้มข้นมาก
สิ่งที่กังวลคือจะทำไม่เสร็จ!
โฮ้ง!
สุนัขสีเหลืองตัวเล็กข้างๆ เห่า จ้องมองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยดวงตาเป็นประกาย
กระดิกหางเหมือนพัด
ซาน กั๋วเอ๋อ ตัดอีกชิ้นสำหรับมัน
เมื่อเห็นสุนัขสีเหลืองตัวเล็ก ๆ กำลังกินอย่างมีความสุข เกาจิ้ง ก็ยกชามไม้ที่มีขนาดใหญ่อย่างน่าประหลาดใจชามยักษ์นี้เป็นชามสำหรับเขา
ยกชามขึ้นชิงน้ำซุป
"เอี๊ยะ!!อึย~"
วินาทีต่อมา ใบหน้าทั้งหมดของ เกาจิ้ง บิดเบี้ยว ตัวสั่นขนลุกไปทั้งตัว
"อื้อหือ! โคตรขม"
"น้ำซุปนี้มันอะไรเนี่ย?"
เห็นได้ชัดว่าเป็นยาจีนแผนโบราณเข้มข้น ชนิดที่ไม่มีชะเอมเทศ
"น้ำซุปเข้าปากแล้วขมถึงใจขมติดปากติดคอ"
“มันไม่ขมมากหรอก?”
ซานกั๋วเอ๋อ ย่นจมูกแล้วพูดว่า
“สิ่งนี้ทำมาจากวัตถุดิบยาที่รวบรวมมาจากภูเขา คุณปู่บอกว่าท่านต้องกินยาเนื้อชนิดนี้เพื่อเสริมกล้ามเนื้อกระดูกและเลือด”
“มิฉะนั้นร่างกายจะบาดเจ็บ”
"อืม!!โอเค"
เกาจิ้ง เข้าใจ
การฝึกศิลปะการต่อสู้ใช้พลังงานในร่างกายไปมากแล้ว และทักษะการต่อสู้อย่าง "บันทึกมหาสงครามแห่งถิ่นทุรกันดาร" นั้นพิเศษยิ่งกว่า
ดังนั้นจึงจำเป็นต้องชดเชยด้วยความช่วยเหลือของสิ่งภายนอกด้วย
เมื่อเข้าใจเหตุผลดีแล้ว เกาจิ้ง จำเป็นต้องรู้สึกข่มให้น้อยลง
เพื่อที่จะแข็งแกร่ง!
เกาจิ้ง ร่วมกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จัดการกับอาหารกลางวันพิเศษนี้ทั้งหมด
เขาพบว่าความรู้สึกของยาจากเนื้อสัตว์นั้นขม แต่ก็มีรสหวานปนอยู่ปลายๆลิ้น
และเมื่อกลืนลงไปไม่นาน ท้องจะอุ่น และกระแสความร้อนจะไหลผ่านร่างกาย
ลดความเมื่อยล้าและปวดเมื่อยของกล้ามเนื้อและกระดูกอย่างรวดเร็ว
เอฟเฟกต์น่าทึ่งมาก!
ด้วยวิธีนี้ เกาจิ้ง มีกำลังเพิ่มพูนกลับคืนมาสำหรับการฝึกซ้อมในช่วงบ่าย
อาหารค่ำก็เป็นรูปแบบเดียวกัน
เพิ่มขนาดเสิร์ฟเป็นสองเท่า
*...* "
ตกค่ำ เกาจิ้ง กลับมาที่บ้านไม้
นำน้ำมันยาที่พ่อมดเฒ่าให้เขาเมื่อคืนนี้ออกมา
ใช้ทาตามร่างกาย
วัตถุดิบของน้ำมันยาน่าจะมาจากสัตว์บางชนิด มีกลิ่นคาวขื่นรุนแรงและมีสีเหลืองเข้ม
เมื่อทาลงบนผิวจะรู้สึกร้อนซ่านและแสบเล็กน้อย
แต่สามารถแทรกซึมเข้าสู่กล้ามเนื้อและแม้แต่กระดูกได้อย่างรวดเร็ว
'ของเด็ดอีกแล้ว!'
น่าสนใจ กลิ่นของน้ำมันตัวยาหายไปทันทีหลังจากทา
ดูเหมือนว่าจะผันผวน
พ่อมดเฒ่าอธิบายอย่างเจาะจงเมื่อคืนนี้ ว่าเขาจะต้องทาน้ำมันยานี้ทุกครั้งหลังจากศึกษา "บันทึกมหาสงครามถิ่นทุรกันดารอันยิ่งใหญ่"
จนแทบกระอักเลือด!
ครื่น~
ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องคำรามอยู่ข้างนอก
ลมแรงพัดต้นไม้ข้างบ้านส่งเสียง ซู่ซ่า~~
ทันใดนั้นฟ้าร้องก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะพังทลาย
เกาจิ้ง ที่เพิ่งนอนอยู่ในรังนกและกำลังจะพักผ่อน จู่ๆ ก็หมดความง่วง!
เป็นเวลานานแล้วที่เขามายังโลกใบใหญ่เพื่อเสี่ยงภัย และนี่คือพายุลูกแรกที่เขาเผชิญ
แม้ว่าตอนนี้เขาจะมองไม่เห็นฉากนอกบ้าน แต่เขารู้ว่ามันน่ากลัวเมื่อได้รับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากเสียงฟ้าคำรณ
เกาจิ้ง ดีใจที่เขามีที่อยู่อาศัยที่ปลอดภัย
มิฉะนั้น การนอนหลับในป่าก็คงจะวุ่นวายและลำบากมาก!
เนื่องจากเขานอนไม่หลับอีกต่อไป เกาจิ้ง จึงออกจากรังนกและกำลังจะอ่าน ตำราบันทึกมหาสงครามในถิ่นทุรกันดารอันยิ่งใหญ่ อีกครั้ง
พ่อมดเฒ่ามอบหนังสือศิลปะการต่อสู้นี้ให้เขา
และเมื่อ เกาจิ้ง กำลังพลิกหน้าหนังสือใต้ตะเกียงน้ำมัน ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก
บ้านไม้หลังนี้ที่เป็นของพ่อมดเฒ่า แต่ประตูไม้หนักต้องใช้แรงมากในการเปิด
ลมพาหยาดฝนมา และร่างที่คุ้นเคยก็ผ่านเข้ามา
นั้นคือ ซาน กัวเอ๋อร์
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อุ้มสุนัขสีเหลืองตัวเล็ก ๆ ไว้ในอ้อมแขนของเธอ พิงประตูที่ปิดสนิทไว้แน่น ใบหน้าของเธอมีแววเขินอาย
ถามแบบน้ำเสียงที่อ่อนแอสมกับการเป็นเด็ก
"เกาจิ้ง คืนนี้ฉันนอนที่นี่ได้ไหม"
ตู้ม!ครืน~~
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอีกครั้ง ซึ่งทำให้เธอตกใจมาก!
เมื่อเห็นความกลัวและความสิ้นหวังในดวงตาของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในขณะนี้ เกาจิ้ง รู้สึกว่าส่วนที่อ่อนโยนที่สุดในหัวใจของเขาได้รับการสัมผัสอย่างมาก
เขายิ้มและพูดว่า "มาเถอะ เดี๋ยวข้าจะเล่านิทานให้ฟัง"
"อืม"
ซาน กั๋วเอ๋อ เห็นด้วยอย่างตรงไปตรงมา และรีบวิ่งไปที่โต๊ะไม้พร้อมกับลูกสุนัขในอ้อมแขนของเขา
เหยียบเก้าอี้แล้วนอนบนโต๊ะ
วางหัวของเธอไว้ข้างหน้า เกาจิ้ง
ลมและฝนข้างนอกรุนแรงมาก และฟ้าก็ร้องอย่างต่อเนื่อง ความรุนแรงของฝนฟ้าคะนองนั้น มากมายกว่าโลกหลักหลายเท่านัก
แต่ในตอนนี้ ใบหน้าของสาวน้อยไม่มีความหวาดกลัวหรือหวาดกลัวอีกต่อไป
เต็มไปด้วยความสุขและสนุกสนาน
แม้ว่า เกาจิ้ง จะไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ไปหาพ่อมดเฒ่า แต่กลับมาหาเขาเพื่อปลอบใจ
แต่ เกาจิ้ง ก็มีความสุขที่ได้อยู่กับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ต่อหน้าเขาตลอดทั้งคืนอันยาวนานนี้
เหมือนมีลูกสาวที่ต้องดูแลเพิ่ม
และเขากลายเป็นพ่อที่ทุ่มเท!
จบตอน
