“เออ...แบบเดียวกัน อยู่ต่ำลงไปในหลุม ส่วนสภาพหุ่นเสียหายแค่ช่วงขาเท่านั้นไม่ได้เสียหายร้ายแรง” ฮานกล่าวพร้อมกับโชว์โฮโลแกรมที่ขึ้นแถบสีแดงตรงขาของหุ่นยนต์หมายเลข 3

“หลุมอย่างนั้นเหรอ แย่ละสิ” ซูซี่ขมวดคิ้วชนกันด้วยสีหน้าหงุดหงิดสุด ๆ ไปเลย

“หลุมแบบไหน? ที่หุ่นยนต์มีกล้องอยู่ใช่ไหมดึงภาพขึ้นมาดูหน่อย”

ลีโอเข้ามาร่วมการสนทนาด้วยความสนใจต่อหลุมที่หุ่นยนต์ตกลงไป เขาอยากจะเห็นภาพ แม้จะเป็นหลุมธรรมดา แต่มันอาจจะไม่ธรรมดาสำหรับเหมืองมรณะก็ได้

ภาพของหุ่นยนต์ปรากฏขึ้นมาในทันที ก่อนจะมีแสงสว่างสองไปรอบ ๆ เผยให้เห็นว่าที่นี่ไม่ใช่หลุมธรรมดา แต่เป็นเส้นทางธรรมชาติที่ทอดยาวไปจนสุดสายตา

พอหุ่นยนต์เงยหน้ามองด้านบนก็เห็นจุดที่ดินถล่มลงมา

“ดินตรงนี้ไม่ได้ลาดชัน ถ้าใช้หุ่นยนต์สองตัวดึงตัวหมายเลข 3 กลับขึ้นไปก็คงพอได้อยู่” ฮานเสนอความเห็นของตนเอง

ตอนนั้นเองสัญญาณภาพจากหุ่นยนต์ก็กะพริบอย่างต่อเนื่อง เดี๋ยวมาเดี๋ยวขาดหาย แสดงให้เห็นถึงความผิดปกติจากด้านล่าง

ทุกคนมีสีหน้ากังวลขึ้นมาทันที

“ข้าจะลงไปดูก่อน” ลีโอกล่าวขึ้นมา ก่อนจะเหลือบไปเห็นว่าซูซี่กำลังจะกล่าวอะไรเขาจึงพูดต่อว่า “เพียงคนเดียว”

“คนที่เหลืออยู่ที่รถ ซูซี่เตรียมรถให้พร้อมออกจากที่นี่ในทันที ถ้าข้าสั่งเข้าใจไหม” ลีโอกล่าวด้วยสีหน้าสงบนิ่งมาก ๆ แต่สิ่งนี้ทำให้คนทั้งสามเริ่มสังเกตถึงความผิดปกติ

พวกเขาพยักหน้ารับคำสั่งของเด็กหนุ่มอายุ 14 ผู้นี้ทันทีโดยไม่ตั้งคำถามใด ๆ เพราะรู้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้สามารถนำพาไปสู่เหตุการณ์หายได้

พวกเขามองแผ่นหลังของลีโอที่ตรงไปยังปากหลุมด้วยตึงเครียด

ลีโอกวาดสายตามองไปรอย ๆ ปากหลุม ฝุ่นที่ฟุ้งกระจายก่อนหน้านี้เริ่มน้อยลงแล้ว เขาใช้กระบะโลหะในการลงไปด้านหลังเหมือนกับก่อนหน้านี้ จากนั้นก็ตรงไปที่จุดที่หุ่นทั้งสองยังคงยืนส่องไฟรอคอยอยู่

“ท่านหัวหน้าที่นี่แหละ ระวังด้วยนะครับ หลุมมันค่อนข้างอันตราย” เสียงของแฮงแมนดังขึ้นจากอุปกรณ์สื่อสารที่ติดอยู่ที่หูของลีโอ นี่คืออุปกรณ์สื่อสารและช่องทางเฉพาะที่ใช้กันในทีม 107

ลีโอมาหยุดอยู่ที่ปากหลุมมองลงไปก็เห็นแสงไฟจากหุ่นยนต์ที่อยู่ต่ำลงไปประมาณ 10 เมตร มันไม่ลึกมากนัก แต่พื้นรอบ ๆ ปากหลุมค่อนข้างชัน

สัญญาณไฟของหุ่นยนต์หมายเลข 3 ที่อยู่ด้านล่างกะพริบอย่างต่อเนื่อง นี่ไม่ใช่ไฟในโหมดฉุกเฉิน แต่เป็นเพราะมีการรบกวนของอนุภาควิญญาณมากเกินไป

มองผ่านดวงตาผนึกเทพก็พบว่ามีอนุภาควิญญาณลอยล่องออกมาอย่างต่อเนื่องจากปากหลุมยุบ

อนุภาควิญญาณในปากหลุมยุบนั้นกลับทำให้ลีโอประหลาดใจ มันไม่เป็นสีเทาหม่นหมองเหมือนเช่นที่ควร แต่กลับเป็นหลากสีแทน แน่นอนอนุภาควิญญาณที่เป็นแสงหลากสีนั้นเป็นแค่ส่วนหนึ่งในอนุภาควิญญาณตามปกติ

แต่เพียงแค่นี้ก็ดึงดูดความสนใจของลีโอแล้ว

หลังจากช่างน้ำหนักอยู่ครู่หนึ่งว่าจะลงไปหรือไม่ สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจที่จะลงไปดู ถ้าเกิดอันตรายลีโอจะหลบหนีเข้าไปในโลกมิติดวงตาผนึกเทพทันที

“หาทางส่งข้าลงไป” ลีโอติดต่อกลับไปหาแฮงแมน

“หัวหน้าเขาจะทำอะไร ลงไปอย่างนั้นเหรอนี่มันบ้ามากผิดกฎระเบียบแล้ว” ซูซี่ต้องการกล่าวหยุดลีโอ

แต่ฮานส่ายหัวห้ามซูซี่ไว้ ฮานรู้ว่าคนลึกลับแบบพวกลีโอนั้นถ้าตัดสินใจแล้ว ลูกทีมอย่างพวกเขาไม่มีทางขัดได้

ซูซี่ได้แต่กัดฟันนิ่งเงียบ

ด้านของแฮงแมนเขาทำตามคำสั่งของลีโอควบคุมกระบะโลหะลอยมาหยุดอยู่ที่ปากหลุม พอลีโอขึ้นไปมันก็ลดระดับลงไปที่พื้นด้านล่าง

ลีโอมองดูหุ่นยนต์ที่ยังคงปลอดภัยถ้าไม่นับขาข้างที่เสียหาย พอลงมาถึงอุณหภูมิโดยรอบหนาวเย็นเป็นอย่างยิ่ง ลีโอขมวดคิ้วเล็กน้อยและเริ่มมองหาที่มาของอนุภาควิญญาณหลากสีเหล่านั้น

“ข้าจะเดินไปจากจุดนี้ พวกเจ้าระวังกันไว้ด้วย” ลีโอสั่ง

ทางด้านฝั่งของแฮงแมน ซูซี่และฮานนั้นต่างก็ได้ยินเสียงของลีโอขนาด ๆ หาย ๆ จึงติดต่อกลับไปเผื่อเตือนลีโอ

“หัวหน้าสัญญาณของหัวหน้าไม่เสถียรหัวหน้าพยายามอย่าออกไปจากปากหลุมยุบไม่อย่างนั้นเราจะติดต่อหัวหน้าไม่ได้” แฮงแมนเอ่ยเตือน

“ข้ารู้” ลีโอกล่าวและยังคงเดินต่อไป

“ยังไงกันดี” แฮงแมนหันกลับไปมองสองคนข้าง ๆ

“หัวหน้าเลือกจะเดินไปเอง เราควรทำในสิ่งที่ทำได้ดึงหุ่นนั้นขึ้นมาก่อน ฮานให้หุ่นมาเอาเครื่องต้านแรงโน้มถ่วงไปพาหมายเลข 3 ขึ้นมา” ซูซี่บอก

ฮานพยักหน้าตกลง จากนั้นก็สั่งให้หุ่นยนต์อีกตัวกลับมาเอาเครื่องต้านแรงโน้มถ่วงไปติดที่ปากหลุมเพื่อเตรียมยกหุ่นยนต์หมายเลข 3 กลับขึ้นมา

ด้านของลีโอได้เดินเข้าไปประมาณ 50 กว่าเมตรด้วยความระมัดระวัง ที่นี่เริ่มเต็มไปด้วยอนุภาควิญญาณหลากสี เขาเดินไปเรื่อย ๆ จนเจอกับทางลานหินกว้าง ๆ ที่เรียบเนียนจนน่าเหลือเชื่อ

เขาก้มลงไปใช้มือสัมผัสด้วยความรู้สึกแปลกตา ก่อนจะพบว่าที่นี่ไม่ธรรมดาอย่างที่เห็น

“ใครสร้างขึ้นมาจะเป็นไปได้เหรอ”

จิตสำนึกของลีโอปฏิเสธทันที เพราะมันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่มนุษย์จะสร้างที่นี่ขึ้นมา เนื่องจากบริเวณรอบตัวนั้นไม่มีร่องรอยการก่อสร้างใด ๆ เลย ราวกับว่าพื้นที่เรียบเนียนนี้มันเกิดเองตามธรรมชาติ

ลีโอเดินเข้าไปตรงกลางห้อง

“ไม่มีทางไปต่อแล้ว แต่อนุภาควิญญาณที่เป็นแสงนั้นมาจากที่ไหน” ลีโอกวาดตามองผ่านดวงตาผนึกเทพ หวังจะพบเบาะแสอะไรสักอย่าง

ตอนนั้นเขาก็เห็นทิศทางจริง ๆ ของอนุภาควิญญาณที่เต็มไปด้วยแสงเหล่านั้น

กำแพงตรงนั้นมีรู

ลีโอรีบเดินไปตรวจสอบดู ก่อนจะเห็นว่าที่กำแพงนั้นมีรูจริง ๆ มันเล็กมากประมาณนิ้วโป้งมือเห็นจะได้และยังพบว่าใกล้ ๆ ที่พื้นมีก้อนหินเล็ก ๆ ตกอยู่ก้อนหนึ่ง

พอหยิบขึ้นมาทาบที่รูก็พอดี ทำให้รู้ว่าหินก้อนนี้ตกลงมาจากกำแพงจนเกิดเป็นรู ลีโอสนใจมากกว่าหลังกำแพงมีอะไร

พรึบ!

ตอนนั้นก็มีเสียงจากทางด้านหลังกำแพง ลีโอถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ เขารีบกลั้นหายใจด้วยความตื่นกลัว ขนทั้งร่างตั้งชันเตือนถึงอันตราย

ลีโอไม่รอช้ารีบถอยหลังออกมา แต่ว่าในตอนนั้นเองมีบางสิ่งหมุดออกมาจากรูตรงกำแพง

มันเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดจิ๋วสูงประมาณ 6 นิ้วรูปร่างคล้ายกับมนุษย์เพศหญิงที่เปลือยเปล่าด้านหลังมีปีกสีเทาคล้ายกับนก ท่าทีของมันนั้นอ่อนแอเป็นอย่างยิ่ง

“นี่คือภูติ!” ลีโอกล่าวด้วยความตกใจ เป็นครั้งแรกที่เขาพบเห็นภูติ

ภูติตัวน้อยเองก็เห็นลีโอเช่นกันและพยายามยื่นมือมาหาลีโอ ราวกับจะขอร้องให้ช่วยดึงตนเองออกไปจากรูนี้

ลีโอเริ่มคิดว่าจะเอาอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้าดี

ตามข้อมูลที่ลีโอรู้มาภูตินั้นต่างจากผีและปีศาจ พวกนี้เป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนหรือตายตัว บางตนเป็นมิตร บางตนโหดร้าย โดยส่วนใหญ่มักจะแยกจากสีสันของตัวภูติยิ่งสดใสก็ยิ่งเป็นมิตรต่อทุกชีวิต แต่ถ้ามืดมนพวกนี้อันตรายมาก

ภูติด้านหน้าลีโอนั้นมีสีสันที่สดใส โดยเฉพาะอนุภาควิญญาณที่ไหลออกมาจากตัวของภูติด้านหน้า

“เจ้าต้องการให้ข้าช่วย” ลีโอกล่าวถาม

ภูติจิ๋วจ้องมองไปที่ลีโอ ตอนนั้นมีความคิดหนึ่งส่งผ่านเข้ามา

“ช่วยด้วย”

นี่ไม่ใช่คำพูดหรือรูปแบบภาษาของมนุษย์ แต่เป็นการสื่อสารกันทางความคิด คล้ายกับภาพของเปลวไฟ ถ้าใครเห็นก็ต้องรู้ทันทีว่านี่คือ เปลวไฟ

เช่นกัน ช่วยด้วยก็คือการร้องขอให้เข้าไปช่วย

ลีโอไม่ลังเลเดินเข้าไปหาภูติตรงหน้า ก่อนจะช่วยดึงออกมาจากรูด้านหลัง แต่พอดึงออกมาลีโอก็พบว่าไม่ใช่เพราะตัวของภูติจิ๋วติดกับรูที่กำแพง

แต่เป็นเพราะขาทั้งสองของภูติจิ๋วหายไป ภูตินั้นมีเลือดเป็นสีรุ่งจึงเลอะเปื้อนมือของลีโอ

“หนี” ภูติในมือของลีโอส่งกระแสความคิดอีกคำมา ลีโอมองภูติจิ๋วอย่างมึนงง แต่ตอนนั้นที่รูตรงกำแพงกลับมีดวงตาหนึ่งจ้องมองผ่านรูนั้นมา ทำเอาลีโอถึงกับผวา

ปัง!

เสียงทุบด้วยกำปั้นดังมาจากอีกฟากฝั่งตามมาด้วยเสียงร้องคำรามจนแสบแก้วหู

“อ่า!” ลีโอร้องออกมาและเอามืออีกข้างอุดหูไว้ในทันที จากนั้นก็หันหลังกลับวิ่งหนีออกมา

ปัง! ๆ ๆ

เสียงทุบยังคงดังต่อเนื่องมาจากทางด้านหลังกำแพง มันราวกับว่าต้องการจะข้ามมาที่ฝั่งนี้ แต่ว่าลีโอไม่คิดจะอยู่รอดูมันข้ามมาว่านั้นคือตัวอะไร

เพราะเพียงแค่เสียงร้องคำรามเมื่อครู่ก็ทำให้พลังจิตของเขาแตกสลายได้แล้ว

โชคดีที่รูนจิตของลีโอนั้นเป็นรูนจิตกลายเป็นวัตถุจึงแข็งแกร่งกว่ารูนของหมอผีฝึกหัดในระดับเดียวกันไม่เช่นนั้นรูนจิตของลีโอคงแตกสลายไปด้วย

ถ้ารูนจิตแตกสลายมันจะทำให้ลีโอบาดเจ็บจนถึงขั้นสติปัญญาพิการและตายได้

ที่หูทั้งสองของลีโอมีเลือดไหลออกมา แต่ลีโอไม่มีเวลามาสนใจ เขารีบวิ่งกลับไปยังเส้นทางเดิม ตอนนั้นเองก็มีเสียงกำแพงที่โดนทุบทำลายพังคลื่นลงมา

ลีโอรู้ว่าเป็นแบบนี้มันต้องตามเขามาทันที

พรึบ!

ยันต์ไฟทั้ง 20 แผ่นในมือของลีโอปรากฏขึ้นมา เขากระตุ้นพวกมันด้วยพลังจิตที่รีดเค้นออกมาจากรูนจิตทั้ง 3 จากนั้นก็ปากลับไปด้านหลัง

ยันต์ไฟทั้ง 20 แผ่นกำลังทำงานลีโอก็กระโดดขึ้นไปที่กระบะโลหะลอยหนีขึ้นไปด้านบนพอดี

บึม!!!

ยันต์ไฟระดับ 0 ชั้น สูง ทั้ง 20 แผ่นทำงานอย่างสมบูรณ์กลายเป็นเปลวเพลิงอัดอยู่ในหลุมด้านล่าง บางส่วนของเพลิงนั้นอัดกระแทกใส่กระบะโหละที่กำลังลอยขึ้นไปด้านบนจนกระบะโลหะนั้นอัดกระแทกเข้ากับเพดานดินข้างบน

ลีโอขดตัวหลบอยู่ใต้ก้นกระบะด้วยสภาพเต็มไปด้วยดินที่ตกลงมาใส่ แต่นอกจากอาการจุกจากแรงกระแทกเขาก็ยังปลอดภัยดี แน่นอนว่ากระบะโลหะในตอนนี้ร้อนเป็นอย่างมาก แต่ลีโอต้องอดทน

“แฮงแมนพาข้าออกไปจากที่นี่เร็ว” ลีโอติดต่อกลับไปที่ช่องสื่อสารอย่างรวดเร็ว

สัญญาณตอบกลับมาไม่ได้ยิน แต่ดูเหมือนแฮงแมนจะพอได้ยินจากด้านฟากฝั่งของลีโอ กระบะโลหะจึงเคลื่อนที่ออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

แต่แล้วพื้นดินก็เริ่มสั่นไหวจากแรงระเบิด ก่อนที่จะถล่มทับลงมาอีกรอบ

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด