ตอนที่ 8 พบกับเฒ่าปีศาจหานอีกครั้ง
ในที่สุดองค์ชายเก้าก็ถึงวัยที่เขาถูกขับออกจากตำหนักจิงหนิง เขาต้องไปอยู่สถานที่อื่น
แม้จะถูกขับออกจากวัง แต่สถานที่ใหม่ของเขาก็ยังคงอยู่ที่ไหนสักแห่งในเมืองหลวง
สถานที่ใหม่ของเขามีขนาดของสถานที่เล็กกว่าเจ้าหน้าที่ระดับสาม
องค์ชายเก้ามีคนรับใช้ห้าถึงหกคนตามไปด้วย
ตำหนักจิงหนิง กลายเป็นสถานที่เงียบสงบอีกครั้งหลังจากที่องค์ชายจากไป
จักรพรรดิองค์ใหม่ได้เริ่มคัดเลือกจักรพรรดินีและสนมของเขาในเวลานี้ด้วย
ทุกอย่างดูสงบและเป็นระเบียบ
กลับมาที่ตำหนักจิงหนิง
หลี่มู่อ่านหนังสือทั้งหมดที่องค์ชายเก้าทิ้งไว้
ตระกูลขุนนาง มีอำนาจมากเกินไป โดยเฉพาะตระกูลตูกู่ ที่หนุนหลังองค์ชายสาม แต่เดิมเป็นตระกูลใหญ่ หลังจากสนับสนุนองค์ชายสาม พวกเขาก็ยิ่งมีอำนาจมากขึ้น ตำแหน่งสำคัญต่างๆถูกควบคุมโดยตระกูลตูกู่
ถ้าการปกครองยังคงดำเนินสถานะต่อไปนี้ ราชวงศ์อาจจะมีสถานะที่สั่นคลอน
เขาได้อ่านหนังสือประวัติศาสตร์หลายเล่มในชาติที่แล้ว
ตระกูลสามารถเติบโตอย่างใหญ่โตและทรงพลังจนสามารถส่งผลกระทบต่อผู้ที่นั่งบนบัลลังก์ได้
แรกเริ่มมีการอภิเษกสมรสกับสมาชิกในราชวงศ์ จากนั้นจึงมีโอรสธิดาของตระกูลดังกล่าวหนุนหลังเพื่อชิงราชบัลลังก์ และในที่สุด ตระกูลที่หนุนหลังก็สามารถแทรกแซงการเมืองและยึดอำนาจได้
มันก็เหมือนกัน ราชวงศ์เองก็เป็นตระกูลขุนนาง และเป็นสมาชิกของราชวงศ์ที่แทรกแซงจักรพรรดิหรือผู้ที่มาจากตระกูลที่ทำเช่นนั้น
เขาคิดเกี่ยวกับมันเล็กน้อย
หลี่มู่คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ
นั่นเป็นวิธีที่ระบบปัจจุบันทำงาน
ระบบศักดินาและระบบแคว้นทำงานควบคู่กันไป และเมื่อรัฐรวมเป็นหนึ่ง การเมืองก็จะกลายเป็นการแย่งชิงอำนาจระหว่างสองระบบ
ดีกว่าที่จะมุ่งเน้นไปที่การบ่มเพาะของเขา
ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเลย
ท้ายที่สุดแล้ว มันก็ขึ้นอยู่ที่ว่าใครกำปั้นใหญ่กว่ากัน
นางในชราในตำหนักจิงหนิง เริ่มดูแก่กว่าวัย และแม้แต่นางสนมจิง เริ่มมีผมสีเงินเช่นกัน
มีเพียงหลี่มู่เท่านั้นที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
ไม่มีใครสงสัย
ท้ายที่สุดเขายังเป็นขันทีหนุ่มอยู่
นอกจากนี้ ไม่มีใครสนใจขันทีต่ำต้อยเช่นเขา
สิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นก่อนที่จักรพรรดิองค์ก่อนและจักรพรรดินีองค์ใหม่แพิ่งขึ้นปกครอง
นางสนมส่วนใหญ่ของจักรพรรดิองค์ก่อนถูกส่งไปยังสำนักแม่ชีของจักรวรรดิ
แต่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ถูกตัดสินประหารชีวิตเพื่อทำหน้าที่เป็นสหายของจักรพรรดิองค์ก่อน
มีนางสนมไม่กี่คนที่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในวังหลวงได้ นอกจากมารดาผู้ให้กำเนิดของจักรพรรดิผู้ปกครอง
ตำหนักจิงหนิง ไม่เคยสร้างปัญหา และสถานที่นี้ไม่มีสิทธิ์ใดๆ
อย่างไรก็ตาม หลี่มู่ ค้นพบว่า ขันทีอาวุโสบางคนที่รับใช้จักรพรรดิองค์ก่อนถูกส่งไปยังวิหารบรรพบุรุษของจักรพรรดิ
หลี่มู่ตรวจสอบวิหารบรรพบุรุษ
แม้จะลงชื่อเข้าใช้มาหลายปี แต่เขาก็ไม่เคยไปวิหารบรรพบุรุษของจักรพรรดิ
เขาไม่เคยตระหนักว่าสถานที่นี้จะมีความสำคัญเช่นนี้
มีขันทีจำนวนมากที่เคยรับใช้จักรพรรดิในอดีต รวมถึงหัวหน้าหน่วย องครักษ์ ผู้ดูแล และคนอื่นๆ จากกองบัญชาการที่ประจำการอยู่ที่นั่น
จำนวนผู้ฝึกยุทธที่ประจำอยู่ในสถานที่นั้นกล่าวถึงความสำคัญของสถานที่นี้
อาจมีสิ่งของสำคัญในราชวงศ์อยู่ที่นั่น
เขาไม่กล้าไปที่นั่นมาก่อนเนื่องจากมีข้อกังขาเกี่ยวกับระดับบ่มเพาะของเขา
ตอนนี้...ไม่ใช่อีกต่อไป
หลี่มู่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปนอก ตำหนักจิงหนิง ในตอนกลางคืน
เขาแอบขึ้นไปบนวิหารบรรพบุรุษของจักรวรรดิ
บรรยากาศคลุมเครือส่วนใหญ่พบอยู่ที่นั่น
อย่างไรก็ตาม เขาค้นพบรัศมีซ่อนเร้นของคนกลุ่มหนึ่งทั้งหมดนั้นอยู่ที่จุดสูงสุดของอาณาจักรควบคุมวิญญาณ
“ลงชื่อเข้าใช้”
หลี่มู่พูดกับตัวเอง
“ลงชื่อชื่อเข้าใช้ล้มเหลว”
อะไร? ที่นี่ไม่ใช่วัดวิหารบรรพบุรุษของจักรพรรดิเหรอ? หลี่มู่ มองไปรอบ ๆ เขา
เขาเคยลงชื่อไม่สำเร็จมาหลายครั้งแล้ว และส่วนใหญ่มักเป็นเพราะเขาอยู่ผิดที่
มีหลายครั้งที่เขาลงชื่อเข้าใช้ผิดเวลา เนื่องจากไม่สามารถลงชื่อเข้าใช้ที่เดิมวันละสองครั้ง
วิหารบรรพบุรุษ ของจักรวรรดิเป็นสถานที่ที่เขาไม่เคยไปมาก่อน
“โฮสต์… นี่ไม่ใช่วิหารบรรพบุรุษ เป็นเพียงตำหนักธรรมดาเท่านั้น”
ฮะ?
ตำหนักธรรมดา?
นี่ไม่ใช่วิหารบรรพบุรุษของจักรพรรดิจริงๆ
ถ้าไม่ใช่ วิหารบรรพบุรุษ ทำไมสถานที่นี้ถึงขึ้นป้าย วิหารบรรพบุรุษอยู่ล่ะ?
ทำไมต้องสร้างสถานที่ให้ใหญ่โตและซ่อนผู้ฝึกยุทธที่น่าเกรงขามจำนวนมาก
หลี่มู่จากไปด้วยความรู้สึกผิดหวัง
เขากลับไปที่ ตำหนักจิงหนิง แต่เขานอนไม่หลับเพราะเรื่องนี้
ดูเหมือนว่าข้าได้ค้นพบความลับอะไรบางอย่าง ใช่ไหม?
หากวิหารบรรพบุรุษของจักรพรรดินั้นเป็นของปลอม ก็หมายความว่าของจริงจะต้องมีบางสิ่งที่เหลือเชื่ออยู่ในนั้น
เขาเปิดหนังสือทั้งหมดที่องค์ชายเก้าทิ้งไว้
เขาพยายามค้นหาบางอย่างเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิ
เขาค้นพบว่าจักรวรรดิเซี่ย มาจากตระกูลขุนนางชั้นสูง
จักรวรรดิเซี่ย ก่อตั้งขึ้นหลังสงครามที่ปราบปรามกองกำลังของตระกูลขุนนางอื่น ๆ ทั้งหมด
บันทึกนี้เชื่อถือได้หรือไม่? จักรวรรดิสามารถปราบปรามตระกูลขุนนางอื่น ๆ ได้อย่างไร?
พวกเขาทำอย่างนั้นด้วยผู้ที่อยู่ในระดับสูงสุดของอาณาจักรควบคุมวิญญาณเท่านั้นเหรอ?
เขาจะไม่เชื่อ
ผู้ที่อยู่จุดสูงสุดของอาณาจักรควบคุมวิญญาณมีเพียงไม่กี่คน แต่จำนวนเพียงไม่กี่คนนั้นไม่ได้น้อยเลย
หลี่มู่ รู้สึกสงสัยอย่างมากเกี่ยวกับที่ตั้งของวิหารบรรพบุรุษที่แท้จริง
เขายังสงสัยอีกด้วยว่าคนในยุคนั้นพึ่งพาอะไรในตอนนั้นจึงสามารถก่อตั้งจักรวรรดิเซี่ยได้
หรือจะเกี่ยวข้องกับวิหารบรรพบุรุษ
เขาตรวจดูทั่วทั้งพระราชวังในช่วงปีที่ผ่านมา
เขาลงชื่อเข้าใช้ทุกแห่งที่เขาต้องการ
ถึงกระนั้นก็ไม่พบร่องรอยที่ตั้งของวิหารที่แท้จริง
“บางทีข้าควรถาม เฒ่าปีศาจหาน”
ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีอะไรจะได้รับจากปีที่ผ่านมาอย่างไรก็ตาม
อย่างน้อยที่สุด เขาได้รู้ว่า เฒ่าปีศาจหาน ดูเหมือนจะมองหาที่ตั้งของวิหารบรรพบุรุษเช่นกัน
วิหารอยู่ที่หอสมุดงั้นเหรอ?
ไม่มีทาง
ข้าได้ลงชื่อเข้าใช้ที่หอสมุดหลายครั้ง หลายครั้ง ระบบบอกข้าเสมอว่าเป็นเพียงหอสมุด
มีข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับวิหารที่เก็บไว้ที่หอสมุดหรือไม่?
เขาเดินไปที่หอสมุด
เขาค้นหาทั่วสถานที่ตลอดทั้งคืนก็ไม่พบ
ณ ภูเขาหลังพระราชวัง ในคุกใต้ดิน
หลู่มู่ปรากฏตัวในคุกใต้ดินในวันนั้น
หลี่มู่เดินเข้าไปในส่วนลึกของคุกใต้ดิน ผ่านยามลาดตระเวนที่ประจำการอยู่ที่นั่น
ทุกครั้งที่ผ่านประตู ประตูจะเปิดปิดเอง
ในที่สุดเขาก็ปรากฏตัวขึ้นที่ส่วนลึกที่สุดของคุกใต้ดิน
ส่วนลึกนั้นมืด เย็นและค่อนข้างชื้น
โซ่เหล็กหกเส้นติดอยู่ที่ผนังแขวนไว้กับใครบางคน
นอกจากแขนขาทั้งสี่แล้ว ยังมีโซ่อีก 2 เส้นที่ห้อยลงมาจากตะขอซึ่งจมลงไปในสะบักไหล่ของนักโทษด้วย
เฒ่าปีศาจหานส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปทั่วในขณะนี้
เสื้อผ้าที่เขาสวมแทบจะขาดรุ่งริ่ง
“เฒ่าปีศาจหาน”
หลี่มู่ไม่คาดหวังว่าเฒ่าปีศาจหานจะมีสภาพที่น่าสังเวชเช่นนี้
เมื่อได้ยินใครบางคนเรียก เฒ่าปีศาจหาน เงยหน้าขึ้นมองไปที่หลี่มู่ เขาไม่สนใจ
จากนั้นหลี่มู่ก็ส่งพลังชี่ที่แท้จริงมาที่เขาจากระยะไกล
ในที่สุด เฒ่าปีศาจหาน ก็ฟื้นคืนความแข็งแกร่งขึ้นมาได้บ้าง
"เจ้าคือ…"
เฒ่าปีศาจหาน หรี่ตาราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“ข้าต้องการรู้ว่าเจ้ากำลังมองหาอะไรในหอสมุด”
“โอ้ สวรรค์ของข้า… ทำไมข้าถึงพบเจ้าในตอนนั้นปถึงสมควรได้ ข้าไม่ควรประมาท” เฒ่าปีศาจคร่ำครวญ
ในสายตาของเขา หลี่มู่เป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าที่ฟื้นคืนความเยาว์
ถ้าไม่ใช่เพราะสัตว์ประหลาดตัวเก่านั้น เฒ่าปีศาจหาน คิดว่าเขายังคงท่องอย่างอิสระอยู่ข้างนอก
“ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้ากำลังมองหาอะไร หอสมุด”
“ผู้อาวุโส ปล่อยข้าเป็นอิสระแล้วข้าจะบอกท่าน...” เฒ่าปีศาจหาน พยายามอย่างดีที่สุดที่จะเงยหน้าขึ้นมองหลี่มู่
“ข้าเพิ่งส่งพลังปราณแท้จริงไปให้เจ้า และเข้าควรรู้ว่าปราณแท้จริงเล็กน้อยนั้นมีประโยชน์เพียงใด ถ้าเจ้าไม่เต็มใจที่จะบอกข้า ข้าจะเอาคืน” หลี่มู่แสดงความคิดเห็นอย่างใจเย็น
“เอาล่ะ ข้าจะบอกท่าน ข้ากำลังมองหาแผนที่อยู่”
“แผนที่อะไร”
“ท่านไม่รู้? ข้าคิดว่าคนที่มีระดับบ่มเพาะเช่นท่าน น่าจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพระราชวัง ข้าไม่เคยคิดว่าราชวงศ์สามารถซ่อนบางสิ่งบางอย่างจากท่าน”
“จะบอกหรือไม่บอก” หลี่มู่ ถามด้วยความรู้สึกหงุดหงิด
“มันคือแผนที่สมบัติและเป็นแผนที่ที่นำไปสู่ดาบอาชูร่า ในตัวดาบมีทักษะมากมายบันทึกไว้ ที่สามารถช่วยผู้ฝึกยุทธทะลวงผ่าน
อาณาจักรควบคุมวิญญาณได้อย่างง่ายดาย ตำนานเล่าว่ามีวีธีการยืดอายุขัยด้วย ข้าตามหาดาบอาชูร่าเพราะเหตุนี้”
“หอสมุดไม่มีแผนที่ที่เจ้ากล่าวถึง”
“เอ่อ…”
เฒ่าปีศาจหานตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะส่ายหัวช้าๆ ขณะที่เขาถามว่า “ถ้าไม่ใช่หอสมุดแล้วจะอยู่ที่ไหน?”
“เจ้ารู้ที่ตั้งของ วิหารบรรพบุรุษ หรือไม่?” หลี่มู่พูดต่อ
"ข้าไม่รู้" เฒ่าปีศาจหาน ยังคงส่ายหัวและพูดว่า "คนนอกทุกคนรู้ว่าวิหารที่อยู่ทางตะวันออกของพระราชวังเป็นของปลอม"
“รู้ได้ไงว่าเป็นของปลอม” หลี่มู่ จ้องมองที่ เฒ่าปีศาจหาน ขณะที่เขาถาม
