ตอนที่ 982 ทักษะแฝงเร้นสุดยอด

จ้าวสุริยา

เขายืนสงบอยู่ต่อหน้าตำหนักทองเหมือนกับสุภาพบุรุษที่ตกลงนัดหมายกับสหายและรักษาสัญญา แม้ว่าสหายของเขาจะไม่มาเขาก็ยังตั้งใจรอคอย

หมิงลี่ฮ่าวนั่งอยู่บนบันไดตำหนักทองมือวางอยู่บนเข่าและศีรษะตก

สำหรับจ้าวสุริยา

อยู่ห่างจากตำหนักทองเพียงโล่พลังทองกั้นอยู่เท่านั้น

รัศมีบนร่างของเขาหมองลงเหมือนตะเกียงน้ำมันที่ไฟอ่อนและที่น่าประหลาดใจก็คือร่างของหมิงลี่ฮ่าวไม่มีบาดแผลแต่อย่างใด

บนบันไดไม่ไกลจากเขามีร่างคนๆ หนึ่งนอนอย่างเงียบสงบเหมือนกับเจ้าหญิงนิทราแต่นั่นคือเทวีเสรีภาพที่มาก่อน หน้าผากนางไม่มีสิ่งใดผิดปกติยกเว้นรอยนิ้วมือเปื้อนเลือดเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม ร่างกายของนางค่อยๆ จางหายไปอย่างช้าๆ เหมือนกับว่ามีพลังกำจัดจากคัมภีร์อัญเชิญกลืนกินร่างนางอย่างเงียบงัน

เย่ว์หยางเหาะถลามาจากระยะไกล

แม้ว่าเขาจะเห็นความผิดปกติของหมิงลี่ฮ่าวและเทวีเสรีภาพนานแล้ว แต่เขาไม่ถอยกลับเร่งความเร็วมากขึ้นมายืนอยู่ข้างจ้าวสุริยา

“เจ้ามาแล้วหรือ?” จ้าวสุริยาพูดเหมือนกับคุยกับสหายที่ไม่ได้พบกันมาหลายปีไม่ใช่ศัตรูคู่ปรับ

“ต้องขอโทษด้วย การจราจรติดขัด ทำให้ข้ามาสายไปหน่อย” เย่ว์หยางขอโทษอย่างจริงใจ

“ไม่เป็นไร ถ้าเจ้ามาก็นับว่าไม่เลว  ถ้าข้าเป็นเจ้าข้าคงไม่กล้ากลับมาที่นี่อีก” จ้าวสุริยามองดูเย่ว์หยาง เขารู้สึกขอบคุณเล็กน้อยและถอนหายใจ“ถ้าเจ้าไม่มีความโดดเด่น ถ้าเจ้าไม่มีความกล้าถ้าเจ้าไม่ใช่จักรพรรดิอวี้รุ่นใหม่แห่งหอทงเทียนข้าเองก็อยากคบเจ้าเป็นสหายจริงๆ ในแดนสวรรค์มีศัตรูมากมาย แต่มีสหายไม่กี่คน  เด็กหนุ่มที่คู่ควรแก่การเป็นสหายแต่ข้าต้องทำลายด้วยน้ำมือตนเอง แม้ว่าข้าจะไม่ใช่สตรีผู้มีอารมณ์อ่อนไหวแต่ข้าก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง บางทีนี่อาจเป็นโชคชะตา!”

“โชคชะตาจะเป็นเช่นไร? ก่อนความจริงจะเปิดเผยไม่มีใครรู้แน่”  เย่ว์หยางหัวเราะและส่ายหน้าโต้แย้ง  “ถ้าพูดให้ถูกโชคชะตาเอาแน่นอนไม่ได้และบางทีก็อ่อนไหว บางคนดูเหมือนจะยิ่งใหญ่มีพลังล้นหลาม แต่ในสุดเขาอาจประสบชะตากรรมโหดร้ายก็ได้   ใครจะรู้จนกว่าจะถึงที่สุด?”

“คนที่มีพลังใกล้เคียงกับเทพเจ้าเจ้าคิดว่าเขาจะจบอย่างไร? ถูกกำจัดหรือกำชัยชนะ?” จ้าวสุริยายิ้ม

“อย่าว่าแต่ใกล้เคียงเทพเจ้าเลย  ต่อให้เป็นเทพเจ้าก็มีวันตาย!” เย่ว์หยางตอบโต้อย่างไม่ลดราวาศอก

“อย่างนั้นก็ลองดู!”  จ้าวสุริยายิ้มกว้างมากขึ้นพร้อมกับแผ่รังสีฆ่าฟัน

“เล่าฮ่าว!  เจ้าตายหรือยัง?”  จู่ๆเย่ว์หยางตะโกนถามหมิงลี่ฮ่าวที่อยู่ข้างใน

“ใกล้แล้ว” หมิงลี่ฮ่าวขณะที่พูดก็มีเลือดทะลักออกจากปากและจมูก  แต่ปรากฏประกายแสงระยิบระยับอยู่ข้างหน้าเขากฎสวรรค์ในคัมภีร์เทพกวาดสิ่งสกปรกแปลกปลอมหายไปหมดไม่เหลือร่องรอย

“ตอนแรกข้าอุตส่าห์คิดว่าเจ้ามีความสามารถมากพอคาดไม่ถึงเลยว่าสมองของเจ้ายังทื่อใช้ไม่ได้อีกด้วย”  เย่ว์หยางส่ายหัว  “ข้าขอให้เจ้าพาจ้าวสุริยาเข้ามา เจ้าไม่เพียงแต่ไม่ฟังคำของข้าเท่านั้นแต่ยังทำอะไรบางอย่างกับจ้าวสุริยาด้วย เล่าฮ่าว! การอวดอ้างความสามารถอย่างนั้นไม่ดีไม่ใช่หรือ?  ถ้าเจ้าสามารถทำอะไรจ้าวสุริยาได้  ข้าจะต้องลงมือทำไม? แค่มองดูเจ้าแสดงฝีมือย่อมไม่ดีกว่าหรือ!”

“เจ้าเด็กบ้า,บิดาทำอย่างนั้นย่อมมีเหตุผล” หมิงลี่ฮ่าวโมโห แต่เขาไม่สามารถยืนได้ มองผิวเผินเขาไม่เป็นอันตราย แต่ความจริงอวัยวะภายในของเขาบอบช้ำสาหัส

“จ้าวสุริยา ในกรณีนี้ดูเหมือนท่านจะไม่ค่อยให้ความสนใจบ้างเลยนะ?” เย่ว์หยางหันไปมองจ้าวสุริยาและวิจารณ์

“เจ้าพูดแบบนั้น หมายความว่ากระไร?”  จ้าวสุริยาถามด้วยความสงสัย

“ด้วยสถานะของจ้าวตำหนักเทพสุริยะเจ้าสู้ประลองกับหมิงลี่ฮ่าว ก็เท่ากับลดคุณค่าตัวเอง เจ้าร่วมมือกับคนอื่นเพื่อหวังผลชนะ อย่างนี้ก็เป็นได้แค่อันธพาลข้างถนน  จะเป็นจ้าวสุริยาได้อย่างไร!”  เย่ว์หยางแค่เสียงเยาะเย้ย

“ความจริงที่บอกว่าเป็นกลุ่มคนเป็นการพูดเกินจริงไปหน่อย  เราสู้กันสองต่อสองต่างหาก”  จ้าวสุริยาอธิบายด้วยเสียงราบเรียบ “หมิงลี่ฮ่าวและเทวีเสรีภาพจับกลุ่มฝ่ายหนึ่ง  ข้ากับเจ้าตำหนักน้ำก็เป็นอีกกลุ่มหนึ่ง  จำนวนคนเท่ากัน เงื่อนไขเหมือนกัน  ข้าเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายมีสตรีคนหนึ่งจึงยอมให้นางเคลื่อนไหวก่อน  ในสนามรบจะมีนักรบสักกี่คนที่รักษาความสง่างามอยู่ได้ ข้าเชื่อว่าแม้แต่คุณชายไตตันเจ้าก็ยังทำไม่สำเร็จ”

“แน่นอนว่าคุณชายไตตันไม่อาจเหมือนจ้าวสุริยาได้แน่!” มีเสียงชายชราคนหนึ่งดังเนิบนาบขึ้นที่ด้านหลังเย่ว์หยาง เสียงของเขาเหมือนกับฟันเฟืองเหล็กที่ขึ้นสนิมมาหลายปีเป็นลักษณะที่มิอาจบรรยายออกมาได้ “ตามข้อมูลที่ข้าเจ้าตำหนักได้รับมาจากหน่วยข่าวกรอง  คุณชายไตตันไม่ว่าจะอยู่ในหอทงเทียนหรือในแดนสวรรค์ สามารถอธิบายได้ด้วยประโยคเดียวน่ารังเกียจเป็นชื่อเล่นของคุณชายไตตัน หน้าด้านเป็นชื่อจริงของคุณชายไตตัน! ถ้าเทียบกันด้วยวิธีเดียวกันนี้ตามความหมายของคุณชายไตตันเจ้าก็กลายเป็นคนซื่อและใจดีไปเลย!”

มีชายชราคนหนึ่งศีรษะกลมผมสีขาวเป็นเงาประกาย และเคราของเขายาวถึงอก

ปรากฏตัวที่ด้านหลังเย่ว์หยาง

เขาถือไม้เท้าหัวมังกรสลักจากไม้จันทน์ทองสวมชุดยาวแขนกว้างปกคอเสื้อสีทอง แขนเสื้อเป็นสีม่วง และเสื้อคลุมส่วนล่างเป็นรูปเครื่องหมายเมฆสีขาว

ชายชรานอกจากบนศีรษะไม่มีผมแล้วเคราของเขายาวเหยียดตรงถึงหู ดวงตาของเขามีแววเจ้าปัญญา

ตาสีน้ำเงินเข้มเหมือนน้ำทะเล

แม้แต่เย่ว์หยางที่เพิ่งเห็นตาของคนผู้นี่ก็ยังรู้สึกประทับใจ

แน่นอนว่าพลังจากสั่งสมความรู้มานานเป็นพันปี  คนเราสามารถมีดวงตาปัญญาคู่หนึ่งได้ เย่ว์หยางรู้จักยอดฝีมือในหอทงเทียนและในแดนสวรรค์ตะวันตกนับไม่ถ้วน  อย่างไรก็ตามกล่าวได้ว่ามีอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้นที่พอจะเทียบลักษณะกับชายชราข้างหน้านี้ได้

นั่นคือผู้เฒ่าหนานกง!

นอกจากนั้นผู้เฒ่าหนานกงที่ไม่ลืมถือหนังสืออ่านก่อนนอน  มองดูทั่วโลกคงไม่มีใครมีปัญญาเทียบกับชายชราผู้นี้ได้

ภูมิปัญญาที่ยิ่งใหญ่อย่างนั้นอย่าว่าแต่เย่ว์หยางเลย แม้แต่คนธรรมดาก็สามารถมองออกได้

ตราบใดที่มองเห็นดวงตาของชายชราผู้นี้ก็จะไม่มีใครสงสัยถึงภูมิความรู้ในสมองของเขา

แม่เฒ่าอู่เถิงอาจารย์จิ้งจอกเฒ่าและบัณฑิตจิ้งเฉา อาจารย์ของเย่ว์หวี่และคนอื่นๆ  แม้ว่าพวกเขาจะเป็นปราชญ์ผู้มีภูมิรู้มากมาย  แต่เมื่อเทียบกับชายชรานี้เกรงว่ายังจะด้อยกว่า

“เจ้าตำหนักน้ำคนใหม่?”  เย่ว์หยางขมวดคิ้ว เขาไม่คิดว่าเจ้าตำหนักน้ำคนใหม่จะมีลักษณะนี้ไม่คิดว่าเขาจะมาปรากฏตัวที่นี่

“อา, ไม่ใช่เจ้าตำหนักน้ำคนใหม่  แต่เป็นเจ้าตำหนักน้ำแน่นอน” ชายชราผู้มีดวงตาฉลาดคู่หนึ่งยิ้มเหมือนเป็นคนใจดีมีเมตตาเป็นผู้เฒ่าที่น่าคบหาน่าเข้าใกล้ “ข้าดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าตำหนักน้ำมาหลายพันปีแล้ว  ระหว่างที่ข้าดำรงตำแหน่งอยู่นั้น  ข้าทำงานให้ที่นี่และตำหนักกลาง หากเจ้ายังบอกว่าข้าเป็นเจ้าตำหนักน้ำคนใหม่แล้วงานที่ข้ารับผิดชอบเล่า?  คุณชายไตตันบางทีเจ้าคงเพิ่งจะได้ยินได้ฟังเรื่องของข้าผู้เป็นเจ้าตำหนักมาไม่นาน  แต่เรื่องราวทั้งหมดของเจ้าเล่า  ข้าผู้เป็นเจ้าตำหนักได้ยินมานานแล้วและมักให้ความสนใจในตัวเจ้าอยู่เสมอ ก่อนนี้ข้ามักสงสัยว่าเจ้าเป็นเด็กหนุ่มแบบไหนถึงได้ฆ่าจักรพรรดินีฟ้าแห่งเผ่าเก้าแสงได้?  เจ้ารู้ไหม,จักรพรรดินีฟ้าแห่งเผ่าเก้าแสงเป็นใครนางคือคนที่มีคุณสมบัติมากที่สุดต่อการท้าทายตำแหน่งจอมภพแดนสวรรค์ตะวันตก  หากเจ้าเปลี่ยนเป็นจ้าวสุริยา  เจ้าคงไม่สามารถพูดได้ว่าเอาชนะได้ง่าย  แล้วคุณชายไตตันเจ้าล่ะ? ไม่เพียงแต่ฆ่าจักรพรรดินีฟ้าแห่งเผ่าเก้าแสงเท่านั้น  แต่ยังทำลายตระกูลของนางทั้งหมดได้  ข้าผู้เป็นเจ้าตำหนักขอชื่นชมจากใจจริง หลังจากเจ้าถือกำเนิดขึ้นมานี่นับว่ายอดเยี่ยมจริงๆ”

“ข้าน่ากลัวมากมายขนาดนี้เจ้ายังกล้าเข้ามาสู้กับข้าอีกหรือ?” เย่ว์หยางยิ้ม

“อิงหลัว หรือเทวีเสรีภาพที่เจ้ารู้จักนั้นความจริงนางเป็นหลานสาวของหลานสาวข้า โชคไม่ดีเพื่อฟื้นฟูรูปแบบครอบครัว เราเจ้าตำหนักผู้นี้ต้องถ่อกระดูกผุกร่อนเดินทางมาที่นี่ เราเจ้าตำหนักและจ้าวสุริยาแม้ว่าจะอยู่ในเส้นทางเดียวกันแต่เป้าหมายไม่เหมือนกัน ความทะเยอทะยานของจ้าวสุริยาสูงส่ง  เขาไล่ตามหาคัมภีร์เทพ  เขาจะเป็นเจ้าตำหนักสูงสุดในอนาคต  ส่วนข้าเจ้าตำหนักนี้อ่อนแอแก่แล้ว หวังแค่ปกครองภูมิภาคสวนสวรรค์พื้นที่น้อยๆนี้ได้ก็พอใจแล้ว  ถ้าจะบอกว่าความพอใจเล็กๆ น้อยๆ ของข้าเจ้าตำหนักก็คือทำลายหอทงเทียนและตระกูลหมิงทั้งหมด  ที่สำคัญผู้เยาว์เหล่านี้โตเร็วเกินไปบีบบังคับให้คนชราอย่างเราไม่มีที่ยืน” ชายชราผู้มีใบหน้าใจดีค่อยๆ ผายมือของเขา

“ข้าเห็นคนแก่มามาก  แต่ไม่เห็นใครน่าเกลียดเท่ากับเจ้า!” เย่ว์หยางไม่อาจทนกับคนแบบนี้ได้

คนมีความสามารถแต่ไม่มีคุณธรรมเจ้าตำหนักน้ำคนใหม่เป็นเช่นนั้น

ถ้าชายชราผู้นี้ไม่มีความสามารถใดๆ  อย่างนั้นก็คงไม่เป็นไร  ไม่มีความสามารถฝีมือแต่จิตใจแย่ก็คงไม่เป็นอันตรายกับผู้อื่น  แต่ชายชราผู้นี้มีพรสวรรค์ความสามารถ ทั้งมีจิตใจชั่วร้าย นั่นคือฝันร้าย!

สำหรับคนแบบนี้เย่ว์หยางรู้สึกว่าไร้ประโยชน์

ดีที่สุดก็คือต่อสู้

ต้องทุบจนเขาต้องร้องเรียกหาแม่ซัดให้ทรุดจนคลานกับพื้นมองหาฟันตัวเองถึงจะเหมาะสม!

เย่ว์หยางถลกแขนเสื้ออย่างโมโห  อย่านึกว่าเจ้าแก่แล้วข้าจะไม่กล้าทำอะไร

“ฮ้า... คุณชายไตตัน ดูเหมือนว่าเจ้าเตรียมพร้อมประลองกับเราสองคนแล้ว” ชายชราชำเลืองมองหมิงลี่ฮ่าวที่อยู่ในโล่ม่านพลังทองและยิ้มด้วยความมั่นใจ  “ข้าไม่ปฏิเสธว่าเจ้ามีความแข็งแกร่งมากพอฆ่าจักรพรรดินีฟ้าแห่งเผ่าเก้าแสงได้นั่นเป็นเรื่องที่ข้าไม่อาจเพิกเฉยได้ อย่างไรก็ตามข้าได้รวบรวมข้อมูลทั้งหมดในสวนสวรรค์ศึกษาวิจัยมานานหลายพันปีแล้วที่นี่ในพื้นที่คัมภีร์เทพ เจ้าอาจเอาชนะจักรพรรดินีฟ้าแห่งเผ่าเก้าแสงได้ทั้งอาจเอาชนะจอมภพแดนสวรรค์ได้... แต่เจ้าไม่มีทางเอาชนะข้าได้!”

“เหรอ?” เย่ว์หยางแค่นเสียงเย็นชา เขาไม่เชื่อถืออย่างที่สุด และต้องการจะแกล้งทำตัวเป็นภูตผีจากนั้นปรากฏตัว!

“หมิงลี่ฮ่าว!  เจ้าจะเป็นคนต่อไป!” เจ้าตำหนักน้ำคนใหม่ใช้ไม้เท้าหัวมังกรชี้พูดด้วยความมั่นใจ

“หากผู้อาวุโสชางพลาดท่าข้าก็ยังต้องรับผิดชอบเก็บกวาดการต่อสู้เหมือนเดิม” จ้าวสุริยาดูเหมือนยมีความมั่นใจในตัวเจ้าตำหนักน้ำคนใหม่มาก แม้ว่าเขาจะคำนวณความสามารถของเย่ว์หยางอย่างรอบคอบ แต่เขากลับจับตามองเย่ว์หยางตลอดเวลากลัวว่าจะประมาทเป็นครั้งที่สอง แต่ครั้งนี้เขายินดีมอบหมายการจับตาให้กับเจ้าตำหนักน้ำคนใหม่

เย่ว์หยางได้ยินดวงตาเขายิ่งเย็นชา

เขาหายตัวไปทันที

เมื่อเขาปรากฏตัวอีกครั้งศีรษะของเจ้าตำหนักน้ำคนใหม่เปล่งประกายอยู่แล้ว

ดาบมหึมาชั้นแพลตตินัมที่เขายึดมาจากนักรบหลี่ผานแห่งเผ่าเก้าแสงที่ทรงพลังที่สุดเย่ว์หยางฟันออกด้วยท่าผ่าปฐพี   พลังที่น่ากลัวคาดไม่ถึงรุนแรงพอถล่มฟ้าทลายโลก

ปราณดาบระเบิดออกในอากาศเป็นรูปมังกรฟ้า

แม้ว่าจะมีพลังกฎสวรรค์ป้องกันไว้แต่พลังทำลายของเย่ว์หยางก็น่ากลัวสร้างความแตกตื่นได้

ม่านพลังโล่ทองสั่นสะเทือนแตกร้าวรุนแรงแต่พื้นของที่นี่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเพชร อากาศมีรอยแตกลึกของมิติ

ไม่ต้องพูดถึงคนเลยต่อให้เป็นภูเขาเย่ว์หยางก็สามารถตัดขาดครึ่งได้!

ต่อให้คงกระพันแค่ไหนก็ไม่อาจต้านทานได้

เมื่อเขาฟันเสร็จสิ้น

เจ้าตำหนักน้ำคนใหม่ได้แต่รอคอยอยู่เงียบๆ

ประกายพลังสายฟ้ารอบตัวดาบที่อยู่เหนือศีรษะของเขามีสายหนึ่งอยู่เหนือศีรษะของเขาเพียงหนึ่งเซนติเมตร เขายกมือซ้ายที่ว่างอย่างสบายๆและมืออีกข้างหนึ่งถือไม้เท้ายืนหยัดหนักแน่นราวกับภูผาและมือเลือดเนื้อของเขายกขึ้นต้านพลังดาบสะท้านฟ้าสะเทือนดิน

“ตาย!” เย่ว์หยางคิดว่าถ้าชายชราผู้นี้ทำด้วยเหล็กกล้าอย่างนั้นเขาสามารถตัดร่างให้ขาดครึ่งได้

“น่าขัน” เจ้าตำหนักน้ำคนใหม่แค่นเสียงหัวเราะ เขาชูมือเฉยๆ โดยไม่ต้องใช้ท่าตามแต่อย่างใดอย่างไรก็ตามเพียงเท่านี้เขาสามารถสลายพลังโจมตีเต็มที่ของเย่ว์หยางได้ทั้งหมด พลังดาบที่สามารถถล่มฟ้าทำลายดินตัดเข้าไปในฝ่ามือของเขาสลายกลายเป็นหมอกหายไปไม่เหลือ

และในมือของเย่ว์หยางเหลือแต่มือเปล่าๆ

ดาบระดับแพลตตินัมถูกทำลายในลักษณะนี้หรือ?

นี่คือทักษะแฝงเร้นหรือ?

หรือว่านี่เป็นความสามารถในการใช้ทักษะแฝงเร้นในพื้นที่มิติเก็บคัมภีร์เทพหรือ?

เย่ว์หยางมองดูดาบที่สูญสลายหายไปในมือของเขาโดยไม่ได้ทำอะไร  บัดซบ,ทักษะแฝงเร้นของตาแก่นี่แปลกเกินไปหรือเปล่า?