บทที่ 13 อาโปผู้ไร้ซึ่งกระดูกสันหลัง!
บทที่ 13 อาโปผู้ไร้ซึ่งกระดูกสันหลัง!
【ชื่อสัตว์เลี้ยง】: อาโป
【ความโปรดปรานของสัตว์อสูร】: 55
【คุณสมบัติของสัตว์อสูร】: ดิน ทอง
【ระดับศักยภาพ】: ยอดเยี่ยม
【ระดับความแข็งแกร่ง】: มนุษย์ระดับ 3
【พรสวรรค์สัตว์อสูร】: ผู้กินเหล็ก
【ทักษะเชื้อชาติ】: ไม่มี
【ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยง】: แพนด้ายักษ์ธรรมดา ๆนั้นมีพรสวรรค์ของสัตว์อสูรอยู่แล้ว หลังจากกินแร่จิตวิญญาณที่มีพลังวิญญาณมากเกินไป มันไม่มีทักษะการต่อสู้หรือความสามารถเสริมใดๆหลงเหลืออยู่เลย
เมื่อพิจารณาจากการแนะนำระบบของอาโป เฉินเหวินพบว่า จูหวู่ไม่ได้โกหกเขาจริงๆ แต่อาจเป็นเพราะพรสวรรค์ของเขาค่อนข้างแตกต่างนั่นเอง
เมื่อมองไปที่พรสวรรค์ "อาโปหินเหล็ก" เฉินเหวินก็เข้าใจความหมายของมันนั้นอย่างรวดเร็ว
พรสวรรค์ของ อสัตว์อสูรกินเหล็กไม่ใช่การกินดิน แต่คือการกลืนแร่จิตวิญญาณ ที่ดูดซับจากมันเพื่อเร่งการเติบโตของตัวเอง และเพิ่มศักยภาพนั่นเอง
"แม้พรสวรรค์นี้อาจแข็งแกร่งมาก แต่จะกลายเป็นการเติบโตแบบเฉื่อยชา!"
ทุกคนที่เล่นเกมต่างก็รู้ดีว่าการเติบโตแบบเฉื่อยชานั้นทรงพลัง!
แต่ทว่าพรสวรรค์ของอาโปนั้น แม้ดูเหมือนจะไม่แข็งแกร่งแต่หากการกินแร่จิตวิญญาณชองมัน จะสามารถเพิ่มศักยภาพได้เพียงเล็กน้อย โดยทั่วไปแล้วจะไม่มีผลกระทบใด ๆ ในช่วงแรก แต่การบ่มเพาะอย่างต่อเนื่องจะเป็นจ้าวแห่งสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ในภายภาคหน้าอย่างแน่นอน!
อีกทั้งปัญหาก็คืออาโปอาจจะหยุดนิ่ง หรือมันจะยืนหลับในขณะการต่อสู้เพราะง่วงนอนนั่นเอง.... และเมื่อถึงกระนั้นเจ้าสัตว์อสูรในตำนานก็ไม่สามารถจะปกป้องนายของมันได้!
แน่นอนว่านี่เป็นเพียงความปรารถนาของเฉินเหวิน ใครเลยจะล่วงรู้ว่าต้องใช้แร่จิตวิญญาณมากแค่ไหนในการยกระดับสัตว์อสูรกินเหล็กตัวนี้ได้?
หรือบางทีแค่แร่จิตวิญญาณอย่างเดียวอาจไม่เพียงพอก็เป็นได้!
สิ่งที่ทำให้ เขาใจชื้นขึ้นได้ก็คือ ระบบสามารถระบุความไว้วางของมันที่มีต่อเขาได้ ซึ่งเขาอาจจะแก้ไขให้มันมีความไว้วางใจเขามากขึ้น เพื่อจะได้เริ่มการฝึกอาโปเสียที....
หลังจากอ่านแผงคุณสมบัติแล้ว เฉินเหวินพบว่าระบบไม่มีฟังก์ชันอื่นที่น่าสนใจเลยในขณะนี้ ดังนั้นเขาจึงหยุดสำรวจ
"ปิดระบบ!"
หลังจากที่เฉินเหวินนั่งอยู่อย่างเงียบ ๆ อยู่ๆ อินเทอร์เฟซของระบบก็หายไปในทันที ราวกับว่าทุกอย่างก่อนหน้านี้เป็นเพียงภาพลวงตาของเขาเท่านั้น
ในขณะที่เฉินเหวิน กำลังศึกษาระบบอยู่นั้น รถโรงเรียนก็ได้กลับมาถึงที่โรงเรียนพอดี
หลังจากลงจากรถและเช็คชื่อแล้วคุณครูที่นำทีมก็ชี้ไปที่อีกวิทยาเขตหนึ่งที่อยู่ถัดไป แล้วพูดว่า "นั่นจะเป็นที่ที่พวกเธอจะต้องเรียน และฝึกงานในอีกสองปีข้างหน้า แล้วเจอกันพรุ่งนี้ 7 โมงเช้า"
จากนั้นเขาก็พูดว่า: "ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 มีห้องเดียว หวังว่าพวกเธอคงไม่ไปผิดห้องใช่มั้ย!"
เฉินเหวินและคนอื่น ๆ ส่ายหัวอย่างรวดเร็วและพูดว่า "ไม่ครับ!"
ครูที่นำทีมพยักหน้าและพูดว่า: "ดีมาก ทุกคน กลับบ้านไปพักผ่อนกันเถอะ วันนี้พวกเธอคงเหนื่อยมาก"
หลังจากพูดจบ คุณครูก็ละสายตาจากเด็ก ๆและเดินไปที่อาคารเรียน
ดังนั้นเฉินเหวินและเหอเซิ่งจึงกล่าวลาและกลับบ้านของตน
พอเฉินเหวินกลับมาถึงบ้าน ปรากฎว่าพ่อและแม่ของเขายังไม่กลับ
เขานำไผ่หยกจิตวิญญาณเก็บไว้ในตู้เย็น จากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องนอน
แม้ตู้เย็นจะไม่สามารถชะลอการสูญเสียพลังวิญญาณของไผ่หยกฯ ได้อย่างสมบูรณ์ แต่มันก็พอช่วยได้เล็กน้อย
หลังจากตื่นขึ้นเฉินเหวิน หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเปิด "บ้านสัตว์เลี้ยงอสูร"
การดำเนินงานของ "โรงเพาะพันธุ์สัตว์" คล้ายกับแพลตฟอร์มอีคอมเมิร์ซทั่วไป หลังจากลงทะเบียนและยืนยันตัวตนแล้ว
เฉินเหวินจึงค้นหา "แนวทางการเพาะเลี้ยงสัตว์อสูรกินเหล็ก"
น่าเสียดายที่ไม่มีหนังสือใดที่มีวิธีเลี้ยงสัตว์อสูรชนิดนี้......
มีสัตว์อสูรหลายชนิด ที่ไม่มีใครทำวิจัยและเขียนคู่มือการฝึกอบรมสำหรับสัตว์อสูรที่หายาก
ด้วยความสิ้นหวัง เฉินเหวินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเลือก "คู่มือการเลี้ยงลูกหมีแพนด้า"
หลังจากนั้นเฉินเหวิน ก็เรียกอาโปออกมา..
"ออกมาเดี๋ยวนี้ อาโป กังฟูแพนด้าผู้ยิ่งใหญ่ นักรบมังกรโป!"
เนื่องจากอาโปใช้ลูกบอลพรสวรรค์จึงมี "หัวใจของศิลปะการต่อสู้" นับว่าเฉินเหวินสามารถตั้งชื่ออาโปได้อย่างเหมาะสมทีเดียว เพราะเขาชื่นชอบอาโปในกังฟูแพนด้านั่นเอง......
หลังจากเฉินเหวินเรียกอาโปอออกมาพื้นที่มิติสำหรับสัตว์อสูร
จากนั้นจึงเกิดลำแสงสีขาวปรากฎขึ้นระหว่างคิ้วของเขา แล้วลำแสงนั้นก็พุ่งออกมาจากระหว่างคิ้วของเขาไปที่อาโป
ทันใดนั้น! อาโปก็ปรากฎร่างขึ้นในห้องนอนของเฉินเหวิน
เมื่ออาโปปรากฎร่างขึ้นก็ขยี้ตาอันพร่ามัวของมัน จากนั้นอาโปก็รีบมองไปรอบ ๆตัวของมันอย่างงุนงง....
สายตาของอาโปในขณะนี้ มีแต่ความงุนงงและสับสน!
(⊙_⊙)?
อาโป: นะ...นี่ฉันเป็นใคร ฉันอยู่ที่ไหน...แล้ว อาหารอร่อยของฉันอยู่ที่ไหน?
เนื่องจากอาโปจำเรื่องราวในวันนี้ไม่ได้เลย เกี่ยวกับการที่ถูกเฉินเหวินทำพันธสัญญาในขณะที่มันกำลังกินน้ำผึ้งร้อยดอกไม้ ...
เฉินเหวินส่ายหัวโดยไม่พูดอะไร เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อมองดูมันอย่างอ่อนโยนและพูดว่า "อาโป ไม่ต้องกลัวนะ ฉันชื่อเฉินเหวิน ฉันเป็นนายใหม่ของนายนะ และฉันจะเป็นเพื่อนกับนาย เราจะกอบกู้โลกด้วยกันนะอาโป"
(⊙_⊙)?
อาโป: อาโปคือใครกัน? แล้วเจ้าสัตว์สองขาที่ยืนอยู่หน้าฉันเขาเข้าใจภาษาฉันได้อย่างไรกัน? แล้วเหตุใดกันฉันถึงรู้สึกดีกับเจ้าสัตว์สองขานี่จัง!"
จากแววตาอันว่างเปล่าของมัน เฉินเหวินก็รู้ว่ามันแทบไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ
เฉินเหวินถอนหายใจ: "นี่อาโป..ฉันจะบอกให้นายรู้ว่าเมื่อก่อนอาจจะมีมนุษย์คนอื่นเคยเลี้ยงนายมาก่อน แต่เขาขายนายให้กับฉันแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้นายจะต้องอยู่กับฉัน ถ้านายไม่เชื่อฟังฉัน นายโดนดีแน่! ... "
เฉินเหวินหยุดและพูดอย่างชั่วร้าย: "ฉันจะไม่ให้อาหารนาย!"
อาโป: "อ้าว?ไหงเป็นงั้นอ่ะ!"
จากนั้นเจ้าอาโปกินเหล็กก็ยืนขึ้น เอาแขนอันสั้นของมันกอดอก ทำหน้าสะบัดในทันที!
"อะไรนะ! ทำไมนายถึงไม่ให้อาหารฉัน นายช่างโหดร้ายมากเจ้าสัตว์สองขา น่ากลัวมาก!"
จากนั้น เฉินเหวินก็แสดงรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง: "แน่นอน! ถ้านายเชื่อฟัง ไม้ดื้อ รับรองว่าฉันจะให้อาหารอร่อย ๆ นายแน่นอน แล้วฉันก็จะช่วยให้นายเติบโตและแข็งแกร่งขึ้นอีกด้วยเชื่อฉันสิ..."
แต่ทว่า...เจ้าอาโปน้อยไม่ได้สนใจเขาแต่อย่างใดเลย ที่มันแสดงปฏิกิริยาก็เพราะมันได้ยินคำว่า ของกินนั่นเอง
มันก็ใช้มือและอุ้งเท้าอันอวบสั้นของมัน คลานไปกอดขาเขาอย่างว่าง่าย....
"นี่อาโปนายฟังภาษามนุษย์ออกด้วยเหรอนี่ มันพูดได้!?"
เมื่อมองไปที่อาโปหมีน้อยที่น่ารัก เฉินเหวินถึงกับตาค้าง พูดไม่ออกเลยทีเดียว.....
อย่างไรก็ตาม เขารู้วิธีที่จะเพิ่มความไว้วางใจให้กับอาโปและวิธีฝึกมันแล้วในตอนนี้..
ดังนั้น สำหรับเจ้าหมีกินเหล็กจอมตะกละ และวิธีที่จะหลอกล่อมันด้วยอาหารจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดอย่างแน่นอน!
เพียงแต่วิธีนี้อาจดูจะแพงไปหน่อย เพราะครอบครัวของเขาก็ไม่ได้ร่ำรวยแต่อย่างใด!
เฉินเหวินถอนใจ ยกอาโปขึ้นจากน่อง และอุ้มมันขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน !
อาโปขัดขืนเล็กน้อย แต่เมื่อนึกถึงอาหารอันโอชะ ในที่สุดมันก็ยอมจำนน......
"ฮ่าฮ่า~"
เมื่อเห็นถึงความตะกละของเจ้าแพนด้าน้อย เฉินเหวินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ แล้ววางบนหลังตู้เย็น จากนั้นเขาก็เปิดตู้เย็นเพื่อหยิบไม้ไผ่หยกวิญญาณออกมา
เมื่อเห็นต้นไผ่หยกในมือของเฉินเหวินกำลังจะตกพื้น อาโปถึงกับหลั่งน้ำตาแล้วร้องออกมาทันที มันยื่นมือสั้น ๆ ออกไปอย่างแรง
เฉินเหวินถึงกับหยุดชะงัก!
อาโปได้แต่ดีดดินปัดแขนขาไปมาเพื่อจะคว้าไม้ไผ่อาหารที่มันโปรดปราณ
หมีแพนด้ามีหน้าตาที่หน้ารัก อีกทั้งมันยังเหมือนเด็กเล็ก ๆ ที่เอาแต่ใจอีกด้วย เขาจึงยินดีที่จะเลี้ยงมัน!
จากนั้นเฉินเหวินวางไม้ไผ่หยกฯ ในมือเล็กๆ ของอาโป แล้วถามว่า “ฉันเป็นเพื่อนที่ดีของนายได้หรือยัง?”
อาโปได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก.....
ใช่ นายมีของโปรดอยู่ในมือแล้ว ...
“โธ่!เจ้าเด็กน้อยไร้กระดูกสันหลัง!”
เฉินเหวินส่ายหัว เลิกแกล้งอาโป ละยื่นไม้ไผ่หยกฯให้มัน
อาโปเห็นท่าที และมองไปที่เฉินเหวินด้วยความประหลาดใจ จากนั้นจึงเริ่มเคี้ยวอาหารอันโอชะของมันอย่างเอร็ดอร่อย
กระดูกสันหลังคืออะไร?
แล้วมันกินได้หรือไม่?
